Ο Ζαν Μονέ (Jean Omer Marie Gabriel Monnet, 9 Νοεμβρίου 188816 Μαρτίου 1979) ήταν Γάλλος οικονομολόγος και διπλωμάτης. Θεωρείται ως ο αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής ενοποίησης[10] και ο πατέρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης,[11][12][13][14] ως ο πρώτος προεδρεύων σε ευρωπαϊκό εκτελεστικό οργανισμό, την Ανώτατη Αρχή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα(D/R). Δεν εκλέχθηκε ποτέ σε δημόσιο αξίωμα, ωστόσο είχε κεντρικό ρόλο στο παρασκήνιο συναλλασσόμενος με τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τις ΗΠΑ όντας πολύ καλά διασυνδεδεμένος.[15]

Ζαν Μονέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Jean Monnet (Γαλλικά)
Γέννηση9  Νοεμβρίου 1888[1][2][3]
Κονιάκ[4]
Θάνατος16  Μαρτίου 1979[1][2][3]
The Jean Monnet House[5]
Τόπος ταφήςΠάνθεον (48°50′46″ s. š., 2°20′46″ v. d.)
ΚατοικίαThe Jean Monnet House (1945–1979)
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[6][7]
ΣπουδέςΚολέγιο της Ευρώπης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδιπλωμάτης
οικονομολόγος
πολιτικός
αγωνιστής της Γαλλικής αντίστασης
επιχειρηματίας[8]
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημαανεξάρτητος/η πολιτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΣίλβια ντε Μποντίνι (από 1934)
ΑδέλφιαMarie-Louise Monnet
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΠρόεδρος της Ανωτάτης Αρχής της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (1952–1955)
Βραβεύσειςβραβείο Erasmus (1977)
βραβείο Καρλομάγνος (17  Μαΐου 1953)[9]
Βραβείο Ειρήνης Ουάτελερ (1953)
Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας (1963)
επίτιμος πολίτης της Ευρώπης (1976)
Μεγαλόσταυρος 1ης κλάσης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
Commons page Σχετικά πολυμέσα
Για άλλα πρόσωπα με το όνομα Ζαν Μονέ, δείτε: Ζαν Μονέ (αποσαφήνιση).

Νεαρή ηλικία Επεξεργασία

Ο Μονέ γεννήθηκε στη γαλλική πόλη του Κονιάκ(D/R), όπου και η οικογένεια του ασχολούνταν με το εμπόριο κονιάκ. Στην ηλικία των 16 ετών, αποχώρησε από τις εξετάσεις που έδινε για εισαγωγή στο πανεπιστήμιο κατά τη διάρκεια της εξέτασης, και ταξίδεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου και έζησε αρκετά χρόνια στο Λονδίνο με ένα συνεργάτη του πατέρα του. Κατόπιν ασχολήθηκε με την οικογενειακή επιχείρηση και ταξίδεψε ευρέως, στη Σκανδιναβία, Ρωσία, Αίγυπτο, Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες.[16]

Σταδιοδρομία Επεξεργασία

Α´ Παγκόσμιος Πόλεμος Επεξεργασία

Ο Μονέ κατάφερε να εξαιρεθεί για λόγους υγείας από το πολεμικό μέτωπο κατά τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο,[15] ωστόσο πίστευε πως η Βρετανία και η Γαλλία έπρεπε να ενώσουν τις δυνάμεις τους (Αντάντ) ώστε να νικήσουν τις Κεντρικές Δυνάμεις, και έστρεψε την προσοχή του στον συντονισμό των πολεμικών προετοιμασιών.

Το 1914, ο Μονέ σε νεαρή ακόμα ηλικία συνάντησε τον Γάλλο πρωθυπουργό Ρενέ Βιβιάνι(D/R) σχετικά με το θέμα αυτό και κατόρθωσε να πείσει τη γαλλική κυβέρνηση να συμμεριστεί τη θέση του επί της αρχής. Ωστόσο, κατά τα πρώτα 2 έτη του πολέμου ο Μονέ δεν σημείωσε σημαντική επιτυχία ως προς τη βελτίωση της οργάνωσης της συμμαχικής οικονομικής συνεργασίας. Δεν ήταν παρά 2 χρόνια αργότερα όταν οργανισμοί όπως το εκτελεστικό συμβούλιο σίτου (τέλη του 1916) και το Συμμαχικό Συμβούλιο Εμπορικής Ναυτιλίας(D/R) (τέλη του 1917) τέθηκαν σε ισχύ και συνεισέφεραν στον συνολικό πολεμικό συντονισμό.

Μεσοπόλεμος Επεξεργασία

Κατά τη διάρκεια της συνόδου ειρήνης του Παρισιού το 1919, ο Μονέ ήταν βοηθός του Γάλλου υπουργού για το εμπόριο και τη βιομηχανία, του Ετιέν Κλεμαντέλ(D/R), ο οποίος και πρότεινε μια νέα οικονομική τάξη η οποία θα βασίζονταν πάνω στη συνεργασία των Ευρωπαϊκών χωρών. Το σχέδιο αυτό απορρίφθηκε επίσημα από τις συμμαχικές δυνάμεις τον Απρίλιο του 1919.[17]

Λόγω των συνεισφορών του προς την πολεμική προσπάθεια, ο Μονέ στην ηλικία των 31 ετών έγινε Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της νεοιδρυθείσας Κοινωνίας των Εθνών μετά από συμφωνία του Γάλλου πρωθυπουργού Ζωρζ Κλεμανσώ και του Βρετανού πολιτικού Άρθουρ Μπάλφουρ(D/R).[16]

Ο Μονέ απογοητεύτηκε σύντομα από το νέο οργανισμό καθώς βρήκε τις συνομιλίες κοπιώδεις και την επίτευξη συμφωνιών οι οποίες απαιτούσαν απόλυτη ομοφωνία δύσκολη, έτσι παραιτήθηκε το 1923 και επέστρεψε στη διαχείριση της οικογενειακής επιχείρησης η οποία αντιμετώπιζε δυσκολίες. Το 1925, ο Μονέ μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη ως συνεργάτης με μια αμερικανική τράπεζα (Blair & Co.) η οποία σύντομα μετά συγχωνεύθηκε με την Τράπεζα της Αμερικής(D/R) το 1929 σχηματίζοντας την Bancamerica-Blair Corporation η οποία ανήκε στην Transamerica Corporation(D/R), μια μεγάλη πολυεθνική με επιρροή στην παγκόσμια αγορά. Την ίδια περίοδο αποτελούσε στόχο του κινήματος που αντιτίθονταν στα οινοπνευματώδη ποτά κατά την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης λόγω της ενασχόλησης του με το εμπόριο κονιάκ.[18] Επέστρεψε στη διεθνή πολιτική και με την εμπειρία του στη διεθνή οικονομία πλέον αποδείχθηκε πρόσωπο κλειδί για την προσπάθεια οικονομικής ανόρθωσης πολλών χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Βοήθησε στη σταθεροποίηση του πολωνικού ζλότι το 1927 και του ρουμανικού λέου το 1928.

Τον Αύγουστο του 1929, κατά τη διάρκεια μιας δεξίωσης στο Παρίσι, ο 41χρονος Μονέ συνάντησε την 22χρονη Ιταλίδα ζωγράφο Σίλβια Τζιανίνι(D/R) η οποία είχε παντρευτεί πρόσφατα έναν υπάλληλο του Μονέ ο οποίος διατηρούσε την αντιπροσωπεία της οικογενειακής επιχείρησης στην Ιταλία. Δύο χρόνια αργότερα απέκτησε ένα παιδί με τον σύζυγο της, όμως το επόμενο έτος η Σίλβια πήρε διαζύγιο (ταξιδεύοντας στη Σοβιετική Ένωση και αποκτώντας τη Σοβιετική υπηκοότητα, δεδομένου ότι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν προβλεπόταν το διαζύγιο) και το 1934 χώρισε και παντρεύτηκε τον Ζαν Μονέ.[10]

Τον Νοέμβριο του 1932, ο Κινέζος υπουργός οικονομικών προσκάλεσε τον Μονέ να λάβει τη θέση του προεδρεύοντα σε μια μικτή Ευρω-ασιατική μη πολιτική επιτροπή με έδρα την Κίνα, η οποία ως έργο θα είχε την ανάπτυξη της κινεζικής οικονομίας, θέση που ο Μονέ διατήρησε ζώντας στην Κίνα έως το 1936. Κατά την παραμονή του εκεί, ο Μονέ έφερε το κινεζικό κεφάλαιο σε επαφή με τις ξένες εταιρίες κάτι που σύντομα οδήγησε στην επίσημη ίδρυση της Κινεζικής Εταιρείας Οικονομικής Ανάπτυξης (CDFC) καθώς και την επανοργάνωση των κινεζικών σιδηροδρόμων.[19]

Το 1935, όταν ο Μονέ βρισκόταν ακόμα στη Σαγγάη, ο Μονέ διατηρούσε πολλές και σημαντικές επιχειρηματικές συνδέσεις, όπως επιχειρηματικούς συνεργάτες της οικογένειας Βάλενμπεϊ(D/R) της Σουηδίας, Μπος της Γερμανίας, Σολβέ(D/R) και Μποέλ του Βελγίου, και τους Τζον Φόστερ Ντάλες(D/R), Αντρέ Μέγιερ(D/R), και την οικογένεια Ροκφέλερ στις Ηνωμένες Πολιτείες.[20][21]

Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος Επεξεργασία

 
Η συνάντηση Ρούζβελτ και Τσώρτσιλ το 1941 για τον καθορισμό της Χάρτας του Ατλαντικού

Τον Δεκέμβριο του 1939, ο Μονέ προσκλήθηκε στο Λονδίνο για να επιβλέψει τις προετοιμασίες της Βρετανικής και Γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας. Η επιρροή που άσκησε ενέπνευσε τους Σαρλ ντε Γκωλ και Ουίνστον Τσώρτσιλ να συμφωνήσουν σε μια αγγλο-γαλλική συμμαχία, ως αντίβαρο στον άξονα Βερολίνου και Ρώμης.[22]

Τον Αύγουστο του 1940, στάλθηκε στις ΗΠΑ από τη Βρετανική κυβέρνηση ως μέλος του Βρετανικού Συμβουλίου Εξοπλισμών, για να διαπραγματευτεί την αγορά πολεμικών εφοδίων. Σύντομα μετά την άφιξη του στην Ουάσινγκτον, έγινε ένας από τους συμβούλους του αμερικανού προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ. Πεπεισμένος πως η Αμερική θα μπορούσε να υπηρετήσει ως το μεγάλο πολεμοφόδιο της δημοκρατίας, έπεισε τον Ρούζβελτ να ξεκινήσει ένα μεγάλου εύρους πρόγραμμα παραγωγής όπλων, το οποίο ενίσχυσε την οικονομία των ΗΠΑ και παράλληλα παρείχε τους Συμμάχους με στρατιωτικούς πόρους. Το 1941, ο Ρούζβελτ μετά από συμφωνία με τον Τσώρτσιλ, ξεκίνησε το πρόγραμμα Victory, το οποίο αντιπροσώπευε την είσοδο της Αμερικής στην πολεμική προσπάθεια. Μετά τον πόλεμο, ο βρετανός οικονομολόγος Τζων Μέυναρντ Κέυνς, υποστήριξε πως μέσω των ενεργειών και της διπλωματίας του Μονέ ο πόλεμος πιθανώς συντόμευσε κατά ένα έτος.[16]

Το 1943, Ο Μονέ έγινε μέλος της Εθνικής Επιτροπής Απελευθέρωσης της εξόριστης γαλλικής κυβέρνησης του Ντε Γκωλ στο Αλγέρι, με την επωνυμία Commissaire à l'Armement.[23]Κατά τη διάρκεια της συνέλευσης στις 5 Αυγούστου του 1943 ο Μονέ ανακοίνωσε στην επιτροπή:

"Δεν θα υπάρξει ειρήνη στην Ευρώπη, εάν οι πολιτείες ανασυσταθούν στη βάση της εθνικής κυριαρχίας... Οι χώρες της Ευρώπης είναι πολύ μικρές για να εγγυηθούν στους λαούς τους την αναγκαία ευημερία και κοινωνική ανάπτυξη. Οι Ευρωπαϊκές πολιτείες πρέπει να συνασπιστούν μεταξύ τους σε μια ομοσπονδία..."

Σχέδιο Μονέ Επεξεργασία

Μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο η Γαλλία είχε μεγάλη ανάγκη ανασυγκρότησης και εξαρτώταν σε μεγάλο βαθμό στην εισαγωγή κάρβουνου από τα ανθρακωρυχεία της Γερμανίας, στο Ρουρ και το Λουίζενταλ στο Σάαρ. (τα γερμανικά ανθρακωρυχεία στην Άνω Σιλεσία εκχωρήθηκαν στην Πολωνία από τους συμμάχους το 1945).

Το 1945 ο Μονέ προώθησε το Σχέδιο Μονέ(D/R) (διαφορετικό από το Σχέδιο Σουμάν(D/R) το οποίο επίσης προετοίμασε αργότερα ο Μονέ). Αυτό πρότεινε να αποκτηθεί ο έλεγχος των περιοχών που παρήγαγαν άνθρακα στη Γερμανία και να μεταφέρουν την παραγωγή εκτός της Γερμανίας, προς τη Γαλλία. Έτσι η Γερμανική οικονομία θα αποδυναμώνονταν καθώς θα τροφοδοτούσε την ανάπτυξη της Γαλλικής. Το πλάνο αυτό έγινε δεκτό από τον Σαρλ ντε Γκωλ στις αρχές του 1946.[10]

 
Οι Αμερικανοί και Γάλλοι ολοκληρώνουν τη συμφωνία του 1946 για τα δάνεια και μισθώσεις, με τον Ζαν Μονέ να υπογράφει τα έγγραφα ως αντιπρόσωπος της Γαλλίας. Αριστερά προς τα δεξιά: ο γάλλος πρεσβευτής Ανρί Μπονέ(D/R), ο Αμερικανός γραμματέας της κυβέρνησης των ΗΠΑ Τζόζεφ Γκριού(D/R), και ο Ζαν Μονέ.

Αργότερα το ίδιο έτος, ο Μονέ διαπραγματεύτηκε επιτυχώς τη συμφωνία Μπλουμ-Μπερνς(D/R) με τις ΗΠΑ, μέσω της οποίας διαγράφτηκε ένα χρέος 2.8 δισεκατομμυρίων δολαρίων της Γαλλίας από τις ΗΠΑ (κυρίως από δάνεια του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου) και επιπρόσθετα η Γαλλία θα μπορούσε πλέον να λάβει ένα χαμηλότοκο δάνειο 650 εκατομμυρίων δολαρίων. Ως αντάλλαγμα, η Γαλλία θα επέτρεπε την προβολή των Αμερικανικών ταινιών στους κινηματογράφους της.[24] Το 1947 η Γαλλία αφαίρεσε την περιοχή του Σάαρ από τη Γερμανία με Αμερικανική υποστήριξη, και τη μετέτρεψε στο Προτεκτοράτο του Σάαρ(D/R), το οποίο ήταν πολιτικά ανεξάρτητο ωστόσο οικονομικά υπό τον πλήρη γαλλικό έλεγχο. Η περιοχή αυτή επέστρεψε στη γερμανικό κυριαρχία το 1957, αλλά η Γαλλία διατήρησε το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται τα ανθρακωρυχεία έως το 1981.

 
Συνάντηση του Μονέ (αριστερά) με τον Γερμανό καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ το 1953

Συστήθηκε η Διεθνής Αρχή για το Ρουρ(D/R) η οποία ως οργανισμός καθόριζε την παραγωγή άνθρακα, και επιβλήθηκε στους Γερμανούς ως προϋπόθεση για να τους επιτραπεί η ίδρυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.[25] Η Αρχή, έλεγχε τα επίπεδα παραγωγής, κοστολόγηση και τις αγορές, ευνοώντας έτσι τη Γαλλία η οποία λάμβανε σημαντικές ποσότητες άνθρακα από τη Γερμανία σε χαμηλές τιμές.[26]

Όταν άρχισαν να εντείνονται οι σχέσεις μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας σχετικά με το θέμα της βιομηχανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα, ο Μονέ και οι συνεργάτες του συνέλαβαν την ιδέα μιας Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Στις 9 Μαΐου του 1950, με τη συμφωνία του Γερμανού καγκελάριου Κόνραντ Αντενάουερ στη Δυτική Γερμανία, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν προέβη σε μια διακήρυξη της Γαλλικής κυβέρνησης. Η διακήρυξη αυτή που είχε προετοιμαστεί από τον Μονέ για τον Σουμάν, πρότεινε την ενοποίηση των Γαλλικών και Γερμανικών βιομηχανιών γαιάνθρακα και χάλυβα υπό κοινό έλεγχο, τον οποίο θα ασκούσε η Ανώτατη Αρχή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα(D/R), η οποία θα ήταν ανοικτή και για άλλες χώρες. Ο Σουμάν ανακοίνωσε:

"Μέσω της ενοποίησης της βασικής παραγωγής και της αρχής της νέας Υψηλής Αρχής, της οποίας οι αποφάσεις θα δεσμεύουν τη Γαλλία, Γερμανία και τις άλλες χώρες που θα εισέλθουν, η πρόταση αντιπροσωπεύει το πρώτο συμπαγές βήμα προς μια Ευρωπαϊκή ομοσπονδία, επιτακτική για τη διατήρηση της ειρήνης."[27]

Όταν η Γερμανία συμφώνησε να εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα σύμφωνα με το Σχέδιο Σουμάν το 1951, η αποσυναρμολόγηση της Γερμανικής οικονομίας που βρισκόταν σε εξέλιξη σταμάτησε όπως και κάποιοι περιορισμοί σχετικά με τον όγκο της βιομηχανικής παραγωγής της.[28] Η Δυτική Γερμανία μπήκε στην Κοινότητα, μαζί με την Ιταλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και την Ολλανδία, ενώ η Μεγάλη Βρετανία αρνήθηκε με βάση τη διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας της.[13]

Το 1952, ο Ζαν Μονέ έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Υψηλής Αρχής και με το άνοιγμα της κοινής αγοράς άνθρακα το 1953, άρθηκαν και οι τελευταίοι περιορισμοί που είχαν επιβληθεί στη Γερμανία, και ο ρόλος της Διεθνούς Αρχής για το Ρουρ στην περιοχή των ανθρακωρυχείων στη Γερμανία καλύφθηκε πλέον από τη νεοιδρυθείσα Κοινότητα.[29]

Κοινή αγορά Επεξεργασία

 
Οι πρώτες εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 1979

Το 1955, ο Μονέ ίδρυσε την επιτροπή δράση για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ώστε να αναπτερώσει τις ελπίδες για Ευρωπαϊκή ενοποίηση μετά την αποτυχία υλοποίησης της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας.[16]

Έφερε τα πολιτικά κόμματα και Ευρωπαϊκές εμπορικές ενώσεις μαζί ώστε να γίνουν μια κινητήρια δύναμη πίσω από τις πρωτοβουλίες οι οποίες έθεσαν τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως μελλοντικά σχηματίστηκε:

Οι παραπάνω εξελίξεις αντικατοπτρίζουν την πεποίθηση του Μονέ σε μια βαθμιαία προσέγγιση για την υλοποίηση της Ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Ύστερη ζωή Επεξεργασία

Το 1979, ο Μονέ πέθανε στην ηλικία των 90 ετών στο σπίτι του στο χωριό Ουζαρέ του δημοτικού διαμερίσματος Μπαζός-σουρ-Γκιγιόν(D/R) στη βόρεια Γαλλία, όπου έγραφε τα απομνημονεύματα του.

Αφιερώματα, τιμές και κριτική Επεξεργασία

 
Αναμνηστική πλάκα με ένα σύντομο βιογραφικό του Ζαν Μονέ

Οίκος Ζαν Μονέ Επεξεργασία

Ο Οίκος Ζαν Μονέ βρίσκεται στο Ουζαρέ της περιοχής Ιβλίν, 80 χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι. Πρόκειται για μια παλιά φάρμα την οποία απέκτησε ο Μονέ το 1945 επιστρέφοντας στη Γαλλία. Στο σπίτι αυτό ο Μονέ και οι σύμβουλοι του κατά το τέλος του Απριλίου του 1950 σύνταξαν τη διακήρυξη την οποία ο Ρομπέρ Σουμάν χρησιμοποίησε για να προτείνει τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα στις 9 Μαΐου του 1950, και να θέσει τη βάση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Στο σπίτι αυτό πέθανε ο Μονέ στις 16 Μαρτίου του 1979. Το 1982, παρότι το σπίτι βρισκόταν σε κακή κατάσταση λόγω της έλλειψης συντήρησης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συμφώνησε στην αγορά της οικίας και τη διαχείριση του από το Ίδρυμα Ζαν Μονέ για την Ευρώπη(D/R). Από το 2000, υπάρχει συνεδριακός χώρος με πολυμέσα, και περίπου 250 συνέδρια με θεματολογία την Ευρωπαϊκή ιστορία οργανώνονται εκεί κάθε έτος.[30]

Άλλα Επεξεργασία

 
Το κτήριο Ζαν Μονέ στο Λουξεμβούργο

Εν ζωή Επεξεργασία

Μεταθανάτια Επεξεργασία

Κριτική Επεξεργασία

Η Μαρί-Φρανς Γκαρό(D/R), μια Γκωλική(D/R) σύμβουλος του Γάλλου προέδρου Ζωρζ Πομπιντού και αργότερα και του Ζακ Σιράκ, κατηγόρησε τον Μονέ για την καταστροφή της εθνικής κυριαρχίας των εθνών καθώς και για την ιδέα της ομοσπονδιακής Ευρώπης. Θεωρεί πως ήταν μέρος της Αμερικανικής πολιτικής για επιρροή στην Ευρώπη και τον κατηγόρησε πως ήταν Αμερικανός πράκτορας επί πληρωμή.[42]

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Απριλίου 2014.
  2. 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12074393h. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. 3,0 3,1 3,2 Biografisch Portaal. 46253739. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. Archives départementales de la Charente.
  5. Ανακτήθηκε στις 4  Σεπτεμβρίου 2021.
  6. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12074393h. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. CONOR.SI. 56489827.
  8. Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  9. «Der Karlspreisträger 1953 Jean Monnet». (Γερμανικά) Ανακτήθηκε στις 14  Δεκεμβρίου 2014.
  10. 10,0 10,1 10,2 «Mr Jean Monnet», The Times, 16 November 1979 
  11. «Ζαν Μονέ: η ενοποιητική δύναμη για τη γέννηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης» (PDF). webcache.googleusercontent.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  12. «Jean Monnet, Ο εμπνευστής της Ενωμένης Ευρώπης». afroditi.uom.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  13. 13,0 13,1 «Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου (Γ Γενικού Λυκείου - Γενικής Παιδείας): Ηλεκτρονικό Βιβλίο». ebooks.edu.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  14. «Jean Monnet:Father of Europe». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  15. 15,0 15,1 «Το Πρόσωπο: Ζαν Μονέ | Kathimerini». www.kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  16. 16,0 16,1 16,2 16,3 «tovima.gr - Ζαν Μονέ». TO BHMA. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  17. MacMillan, Margaret. "Paris 1919". Random House, 2002, p. 183
  18. Ugland, Trygve. «Jean Monnet and Canada: Early Travels and the Idea of European Unity». 
  19. «Le Cercle member: Jean Monnet». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2015. 
  20. «"Europe's founder" Jean Monnet» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 18 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2015. 
  21. 2003, Charles D. Ellis, James R. Vertin, 'Wall Street People: True Stories of the Great Barons of Finance', Volume 2, p. 28-30 (biography of Andre Meyer)
  22. Monnet, Jean (1 January 1976), Memoires, Paris: Arthème Fayard, σελ. 20–21, ISBN 2-213-00402-1 
  23. «Le Comité français de la libération nationale». Digithèque MJP. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  24. Irwin M. Wall (1991). The United States and the Making of Postwar France, 1945–1954. Cambridge U.P. σελ. 55. 
  25. Amos Yoder, "The Ruhr Authority and the German Problem", The Review of Politics, Vol. 17, No. 3 (July 1955), pp. 345–358
  26. «Τι θα είχε κάνει ο Ζαν Μονέ». Τα Νέα Οnline. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  27. Declaration of 9 May 1950 EUROPA – The official website of the European Union
  28. «The British foreign ministers' 1949 letter to Schuman». Cvce.eu. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2013. 
  29. «Information bulletin Frankfurt, Germany: Office of the US High Commissioner for Germany Office of Public Affairs, Public Relations Division, APO 757, US Army, January 1952 ''"Plans for terminating international authority for the Ruhr"'' , pp. 61–62». Digicoll.library.wisc.edu. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2013. 
  30. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  31. «European Research Institute». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  32. «Jean Monnet European Centre of Excellence». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουνίου 2007. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  33. Ariadni. «Jean Monnet European Centre of Excellence». Essex.ac.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2013. 
  34. «Centre for European Union Studies». Hull.ac.uk. 30 Ιουλίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2013. 
  35. «Kent Centre for Europe». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  36. Welcome Events Details of our events (2 Οκτωβρίου 2013). «Jean Monnet Centre of Excellence». Socialsciences.manchester.ac.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2013. 
  37. «Jean Monnet Centre». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  38. «Jean Monnet Centre for European Studies». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Φεβρουαρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015. 
  39. «EU – DG Translation – Get in touch with us». Ec.europa.eu. 15 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2013. 
  40. «Jean Monnet: Father of Europe». Law.du.edu. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2013. 
  41. Jean Monnet Programme
  42. «CSOJ - Marie-France Garaud: Jean Monnet, un agent américain, payé pour détruire les états européens». 

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

Ξενόγλωσση Επεξεργασία

  • Wells, Sherill Brown. Jean Monnet: Unconventional Statesman (Lynne Rienner Publishers; 2011) 279 pages; a political biography
  • Jean Monnet: Memoirs, London 1978.
  • Jean Monnet: The First Statesman of Interdependence by Francois Duchene (1994); ISBN 0-393-03497-6
  • Christophe Le Dréau, « Quelle Europe ? Les projets d’Union franco-britannique (1938–1940) », dans Actes du Colloque RICHIE de mars 2005, Quelle(s) Europe(s) ? Nouvelles approaches en histoire de l'intégration européenne, Bruxelles, Peter Lang, 2006.
  • "Jean Monnet: Father of Europe" documentary by Don C. Smith, Denver, Colorado, 2011.
  • Fransen, Frederic J. (2001). The Supranational Politics of Jean Monnet. Praeger. ISBN 978-0-313-31829-0. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία