Κατρίν Σπάακ
Η Κατρίν Σπάακ (γαλλικά: Catherine Spaak, 3 Απριλίου 1945 – 17 Απριλίου 2022) ήταν γαλλικής καταγωγής Ιταλίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια που έπαιξε σε ιταλικές κυρίως ταινίες με ορισμένες χολιγουντιανές και διεθνείς παραγωγές. Είναι περισσότερο γνωστή για τους ρόλους της στις ταινίες Ο φανφαρόνος (1962), Άδεια ζωή (1963) και Ο γάτος με τις 9 ουρές (1971).
| Κατρίν Σπάακ | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Catherine Spaak (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 3 Απριλίου 1945[1][2][3] Μπουλόν-Μπιγιανκούρ[4] |
| Θάνατος | 17 Απριλίου 2022[5] Ρώμη |
| Κατοικία | Ρώμη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βέλγιο Ιταλία Γαλλία |
| Ιδιότητα | τραγουδιστής, ηθοποιός ταινιών, ηθοποιός θεάτρου, τηλεοπτικός παρουσιαστής και ηθοποιός[6] |
| Σύντροφος | Τζόνι Ντορέλι Πασκουάλε Φέστα Καμπανίλε |
| Γονείς | Charles Spaak και Claudie Clèves |
| Αδέλφια | Agnès Spaak |
| Όργανα | φωνή και κιθάρα |
| Είδος τέχνης | ποπ μουσική |
| Ιστοσελίδα | Επίσημος ιστότοπος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
_Catherine_Spaak_(5)_(cropped).png)
_Catherine_Spaak_(2).png)
Τα πρώτα χρόνια
Επεξεργασία_-_Bette_Davis_and_Catherine_Spaak.jpg)
Η Σπάακ γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1945 λίγο έξω από το Παρίσι, στη Μπουλόν-Μπιγιανκούρ του Ο-ντε-Σεν, στη Γαλλία. Γονείς της ήταν η πρώην ηθοποιός Κλοντί Κλεβ (το γένος Αλίς Περιέ) και ο Βέλγος σεναριογράφος Σαρλ Σπάακ.[7] Η μεγαλύτερη αδερφή της ήταν η ηθοποιός Ανιές Σπάακ.[8] Ήταν επίσης ανιψιά του Βέλγου πολιτικού Πολ-Ανρί Σπάακ, ενώ η γιαγιά της από τον πατέρα της ήταν η Μαρί Ζανσόν Σπάακ, η πρώτη γυναίκα βουλευτής του Βελγίου.[9][10]
Αρχικά ήθελε να γίνει μπαλαρίνα και σπούδασε μπαλέτο, μέχρι που τα παράτησε όταν της είπαν ότι παραήταν ψηλή. Η Σπάακ αποφάσισε να γίνει ηθοποιός όταν το καλοκαίρι του 1955 συνόδευσε τον πατέρα της σε ένα κινηματογραφικό πλατό, όπου είδε την Τζίνα Λολομπρίτζιτα. Όταν οι γονείς της τής ανακοίνωσαν ότι χωρίζουν,[11] η Σπάακ έφυγε από το σπίτι σε ηλικία 15 ετών και μετακόμισε στην Ιταλία, όπου εγκαταστάθηκε και τελικά πολιτογραφήθηκε.[12]
Κινηματογραφική καριέρα
ΕπεξεργασίαΟ πρώτος ρόλος της Σπάακ ήταν στη γαλλική 13λεπτη μικρού μήκους ταινία L'hiver (1959), σε σκηνοθεσία Ζαν Γκοτιέ, τον οποίο ακολούθησε ένας σύντομος ρόλος στη γαλλική ταινία απόδρασης από τη φυλακή Το κελί της προδοσίας (1960). Η σύντομη εμφάνιση της Σπάακ στην ταινία τράβηξε τα βλέμματα ενός ρεπόρτερ από το Παρίσι και τη συνέντευξή της που ακολούθησε την είδε η Σοφία Λόρεν, η οποία σκέφτηκε ότι η Σπάακ θα ήταν κατάλληλη για έναν σημαντικό ρόλο στο Όταν τα νιάτα ξυπνούν, μια ταινία που ο παραγωγός σύζυγός της Κάρλο Πόντι σκόπευε να γυρίσει στη Ρώμη.[11][13] Η ταινία κυκλοφόρησε το 1960 με τη Σπάακ να εμφανίζεται ως 17χρονη φοιτήτρια που έχει σχέση με έναν μεσήλικα, τραβώντας την προσοχή του ευρύτερου κοινού.[7]
Η Σπάακ έγινε σύντομα έφηβη σταρ, και μεταξύ 15 και 18 ετών, είχε πρωταγωνιστήσει σε τουλάχιστον 12 ταινίες. Στους αρχικούς της ρόλους, οι διάλογοί της μεταγλωττίζονταν μέχρι να μάθει ιταλικά. Ως ενήλικας, η Σπάακ εμφανίστηκε σε πολλές κωμωδίες και μερικά δράματα από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Μεταξύ των πιο αξιοσημείωτων ταινιών της είναι Το γαϊτανάκι του έρωτα[14] (1964, σε σκηνοθεσία Ροζέ Βαντίμ, με τους Ζαν-Κλοντ Μπριαλί, Τζέιν Φόντα και Άννα Καρίνα), Ο άνδρας, η γυναίκα και τα λεφτά (1965, με πρωταγωνιστές τους Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και Βίρνα Λίζι),[15] Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε (1966, με τον Βιτόριο Γκάσμαν), Μοιχεία αλά ιταλικά (1966, με τον Νίνο Μανφρέντι). Ο πρώτος της κινηματογραφικός ρόλος σε αμερικανική παραγωγή ήταν ως ερωμένη ενός επενδυτή που θέλει να αγοράσει ένα εμβληματικό ξενοδοχείο στη Νέα Ορλεάνη με συμπρωταγωνιστή τον Ροντ Τέιλορ στο Ξενοδοχείο των παρανόμων (1967).[7]
Ο επόμενος σημαντικός ρόλος της Σπάακ ήταν ως νεαρή χήρα δίπλα στον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν στη σεξοκωμωδία του 1968 Διαστροφές του έρωτα. Ακολούθησαν το Certo, certissimo, anzi... probabile (1969, με την Κλάουντια Καρντινάλε), η ταινία giallo Ο γάτος με τις 9 ουρές (1971, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ντάριο Αρτζέντο με τον Καρλ Μάλντεν), Η ιστορία μιας μοναχής (1973), η αμφιλεγόμενη κωμωδία Ερωτιάρης, ένας γόης στο χαρέμι (1973), το σπαγκέτι γουέστερν Για μια χούφτα χρυσάφι (1975) με τους Τζιμ Μπράουν και Λι Βαν Κλιφ, το Αποπλάνηση τώρα (1980, με τους Ρότζερ Μουρ, Λίνο Βεντούρα και Ούγκο Τονιάτσι), Το τζιτζίκι θέλει μέλι (1981, με τους Κλίο Γκόλντσμιθ και Φερνάντο Ρέι) και Alice (2010).
Καθώς η καριέρα της στον κινηματογράφο άρχισε να παρακμάζει τη δεκαετία του 1980, η Σπάακ μεταπήδησε στη δημοσιογραφία και την τηλεόραση. Παρουσίασε ένα δημοφιλές τηλεοπτικό τοκ σόου στην Ιταλία με το όνομα Harem που προβαλλόταν από το 1988 έως το 2002.[7]
Καριέρα στο τραγούδι
ΕπεξεργασίαΤις δεκαετίες του 1960 και του 1970, η Σπάακ ανέπτυξε παράλληλη καριέρα στο τραγούδι, ηχογραφώντας μια σειρά από άλμπουμ. Ως τραγουδίστρια, θεωρήθηκε από ορισμένους ως η ιταλική αντίστοιχη της Γαλλίδας τραγουδίστριας Φρανσουάζ Αρντί. Η Σπάακ ηχογράφησε μερικά από τα τραγούδια της Αρντί το 1963 για την εταιρεία DET.[15]
Προσωπική ζωή
Επεξεργασία
Η Σπάακ παντρεύτηκε τέσσερις φορές. Ο πρώτος της γάμος έγινε στις 30 Ιανουαρίου 1963, όταν ήταν σε ηλικία 18 ετών με τον ηθοποιό Φαμπρίτσιο Καπούτσι, τον οποίο είχε γνωρίσει στα γυρίσματα της ταινίας Στον παράδεισο των 1000 κοριτσιών (1962) και με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, τη Σαμπρίνα.[16][17][18]
Μετά το διαζύγιό της από τον Καπούτσι το 1971, η Σπάακ ήταν παντρεμένη από τον Αύγουστο του 1972 έως το 1979 με τον Ιταλό διασκεδαστή Τζόνι Ντορέλι με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Γκαμπριέλε Γκουίντι.[7]
Από το 1993 έως το 2010, ήταν παντρεμένη με τον αρχιτέκτονα Ντανιέλ Ρέο και από τον Ιούλιο του 2013 έως τον Ιούνιο του 2020 με τον Βλαντιμίρο Τουζέλι.[19]
Θάνατος
ΕπεξεργασίαΗ Σπάακ πέθανε στη Ρώμη στις 17 Απριλίου 2022 σε ηλικία 77 ετών, ένα χρόνο αφότου είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία.[15][20]
Φιλμογραφία
Επεξεργασία| Έτος | Πρωτότυπος τίτλος | Τίτλος στα ελληνικά | Ρόλος |
|---|---|---|---|
| 1959 | L'hiver | ||
| 1960 | Le trou | Το κελί της προδοσίας | Νικόλ |
| Il carro armato dell'8 settembre | |||
| Dolci inganni | Όταν τα νιάτα ξυπνούν | Φραντσέσκα | |
| 1961 | Le puits aux trois vérités | Το αίνιγμα με τις τρεις αλήθειες | Ντανιέλ Πλεζ |
| 1962 | La voglia matta | Στον παράδεισο των 1000 κοριτσιών | Φραντσέσκα |
| Diciottenni al sole | Νικόλ Μολίνο | ||
| Il sorpasso | Ο φανφαρόνος[21] | Λίλι Κορτόνα | |
| L'amore difficile | Τέσσερα είδη έρωτος | Βαλέρια | |
| 1963 | La parmigiana | Έρωτες | Ντόρα |
| Le monachine | Η μοναχή | αδελφή Σελέστ | |
| La noia | Άδεια ζωή | Σετσίλια | |
| 1964 | La calda vita | Καυτή ζωή | Σέρτζια |
| 3 notti d'amore | Τρεις νύχτες έρωτος | Γκίγκα / Γκιζέλε / Σιρίλα | |
| La ronde | Το γαϊτανάκι του έρωτα[14] | μεσαία | |
| Week-end à Zuydcoote | Δουνκέρκη, 2 Ιουνίου[22] | Ζαν | |
| 1965 | La bugiarda | Μια αξιολάτρευτη ψεύτρα | Μαρία / Σιλβάνα |
| Oggi, domani, dopodomani | Ο άνδρας, η γυναίκα και τα λεφτά | Τζοβάνα | |
| Made in Italy | Έρωτας και τα λοιπά αλά ιταλικά | Καρολίνα | |
| 1966 | Madamigella di Maupin | Μαντλέν ντε Μοπάν | |
| Adulterio all'italiana | Μοιχεία αλά ιταλικά | Μάρτα Φινάλι | |
| L'armata Brancaleone | Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε[21] | Ματέλντα | |
| Non faccio la guerra, faccio l'amore | Δεν κάνω πόλεμο, κάνω έρωτα | Ομπρίνα | |
| 1967 | Hotel | Το ξενοδοχείο των παρανόμων | Ζαν Ροσφόρ |
| La notte è fatta per... rubare | Η νύχτα έγινε για τους κλέφτες | Βαλεντίν | |
| Il marito è mio e l'ammazzo quando mi pare | Αλέγκρα | ||
| 1968 | La vedova allegra | Άννα Γκλαβάρι | |
| L'uomo dei cinque palloni | Ο άνθρωπος με τα μπαλόνια | Τζοβάνα | |
| La matriarca | Διαστροφές του έρωτα | Μαργκερίτα / Μιμί | |
| 1969 | Una ragazza piuttosto complicata | Ένα κορίτσι κάπως περίπλοκο | Κλαούντια |
| If It's Tuesday, This Must Be Belgium | Έρχονται οι Αμερικανοί | μοντέλο φωτογράφου | |
| Certo, certissimo, anzi... probabile | Νάντα | ||
| 1970 | Con quale amore, con quanto amore | Οι πονηριές μιας παντρεμένης | Φραντσέσκα |
| 1971 | Il gatto a nove code | Ο γάτος με τις 9 ουρές | Άννα Τέρτσι |
| 1972 | Un uomo dalla pelle dura | Ο άνθρωπος με τη χρυσή γροθιά | Κλερ |
| Causa di divorzio | Ζήτημα διαζυγίου | Ερνέστα Μάινι | |
| Un meurtre est un meurtre | Ανατομία τριών εγκλημάτων | Φρανσουάζ Νομπλέ | |
| 1973 | Cari genitori | Ανήσυχα νιάτα | Μαντλέν |
| La schiava io ce l'ho e tu no | Ερωτιάρης, ένας γόης στο χαρέμι | Ροζάλμπα | |
| Storia di una monaca di clausura | Η ιστορία μιας μοναχής | αδελφή Ελίζαμπεθ | |
| 1974 | La via dei babbuini | Φιορέντσα | |
| 1975 | Los pájaros de Baden-Baden | Ελίζα | |
| Take a Hard Ride | Για μια χούφτα χρυσάφι | Κάθριν | |
| 1976 | Bruciati da cocente passione | Μιλένα Μπανότι | |
| Febbre da cavallo | Γκαμπριέλα | ||
| 1978 | La gatta | Ματίλντε | |
| Per vivere meglio, divertitevi con noi | Κλαούντια | ||
| 1980 | Rag. Arturo De Fanti bancario-precario | Έλενα ντε Φάντι | |
| Les séducteurs | Αποπλάνηση τώρα | Καρλέτα | |
| Io e Caterina | Εγώ και η Κατερίνα | Κλαούντια Παρίζε | |
| 1981 | Fosca | Κλάρα | |
| Miele di donna | Το τζιτζίκι θέλει μέλι | συγγραφέας | |
| 1982 | Freddo da morire | γυναίκα | |
| 1983 | La Martingale | Τζορντάνα Μούλερ | |
| Ophiria | Μαρί Ριβέλι | ||
| 1984 | Claretta | Ρομπέρτα | |
| 1986 | Affari di famiglia | Μαρίζα Μπενέτι | |
| Le rire de Caïn | Νέτα Βαν Ντάικ | ||
| 1987 | La voglia di vincere | Λίζα | |
| L'ingranaggio | Έλενα | ||
| 1988 | Sei delitti per padre Brown | λαίδη Κόκσπερ | |
| E non se ne vogliono andare! | Φραντσέσκα | ||
| 1989 | E se poi se ne vanno? | ||
| 1990 | Scandalo segreto | Λόρεϊ | |
| 2000 | Tandem | μητέρα της Καμίλα | |
| Il ritorno del piccolo Lord | Βερόνικα Μπενέτι | ||
| 2002 | Joy - scherzi di gioia | Άλις | |
| 2004 | Te lo leggo negli occhi | τηλεπαρουσιάστρια | |
| Julie, chevalier de Maupin | Ζιλί: Η επαναστάτρια | ηγουμένη | |
| Promessa d'amore | Ελίζα | ||
| 2007 | L'uomo privato | πρώην ερωμένη | |
| 2010 | Alice | Μπιάνκα | |
| 2011 | Zen | Επιθεωρητής Ζεν | μητέρα / Ντονάτα |
| I più grandi di tutti | Εσμεράλντα Ρεβίλιο | ||
| 2014 | Ti sposo ma non troppo | Μισέλ | |
| 2019 | La vacanza | Κάρλα |
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0816457. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ (Αγγλικά) Discogs. 319969. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ filmportal.de. d05003c467274c9abe3b3136d441e592. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «È morta Catherine Spaak, addio all'icona di bravura, sensualità e ribellione». (Ιταλικά)
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. pna2007370785. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Williams, Annabelle (29 Απριλίου 2022). «Catherine Spaak, Darling of Italian Cinema in the '60s, Dies at 77». New York Times. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2022.
- ↑ Costantini, Emilia (19 April 2022). «Agnes Spaak: «Gli ultimi mesi di mia sorella Catherine sono stati un calvario. Ma si è riconciliata con la figlia che non vedeva da 40 anni»» (στα it-IT). Corriere della Sera. https://www.corriere.it/spettacoli/cinema-serie-tv/22_aprile_19/agnes-spaak-gli-ultimi-mesi-mia-sorella-catharine-calvario-ma-si-riconciliata-la-figlia-che-non-vedeva-40-anni-62298068-bf42-11ec-a840-d6ccb1761dd9.shtml. Ανακτήθηκε στις 20 January 2023.
- ↑ Ghezzi, Pier Paolo (18 April 2022). «Morta Catherine Spaak, icona conturbante della commedia all’italiana» (στα it). Il Sole 24 Ore. https://www.ilsole24ore.com/art/morta-catherine-spaak-icona-conturbante-commedia-all-italiana-AEeASkSB. Ανακτήθηκε στις 20 January 2023.
- ↑ «Antoinette Spaak a tiré sa révérence» (στα γαλλικά). Le Soir. 29 August 2020. https://www.lesoir.be/321760/article/2020-08-29/antoinette-spaak-tire-sa-reverence. Ανακτήθηκε στις 20 January 2023.
- ↑ 11,0 11,1 Giovagnini, Maria Laura (30 May 2021). «Catherine Spaak: «Il cinema mi ha salvato»» (στα it-IT). iO Donna. https://www.iodonna.it/personaggi/star-internazionali/2021/05/30/catherine-spaak-il-cinema-mi-ha-salvato/. Ανακτήθηκε στις 20 January 2023.
- ↑ «I 70 anni di Catherine Spaak» (στα it-IT). Il Post. 3 April 2015. https://www.ilpost.it/2015/04/03/catherine-spaak/. Ανακτήθηκε στις 20 January 2023.
- ↑ «Parla Catherine Spaak: "Respinsi Ugo Tognazzi, Giorgio Gori mi diede d...». Oggi. 23 November 2020. https://www.oggi.it/people/vip-e-star/2020/11/23/parla-catherine-spaak-respinsi-ugo-tognazzi-giorgio-gori-mi-diede-della-vecchia-e-ora-voglio-trovare-il-quinto-marito-esclusivo/. Ανακτήθηκε στις 20 January 2023.
- ↑ 14,0 14,1 «ΤΟ ΓΑΙΤΑΝΑΚΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ πληροφορίες για την ταινία». Athinorama.gr. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2023.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 Barnes, Mike (18 Απριλίου 2022). «Catherine Spaak, Leading Lady of Italian Films, Dies at 77». Hollywood Reporter. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2022.
- ↑ Piana, Federica (July-August 2020). «Gli scandali di una «ninfetta con la frangia lunga». Catherine Spaak nei primi anni sessanta». Schermi (8): 69. https://riviste.unimi.it/index.php/schermi/article/download/13381/13863/. Ανακτήθηκε στις 26 January 2023.
- ↑ Roberto Chiti· Roberto Poppi. Dizionario del cinema italiano : Gli artisti : Vol. 3, Gli attori dal 1930 ai giorni nostril. Gremese Editore, 2003. ISBN 8884402131.
- ↑ Caccia, Fabrizio (16 July 2005). «Capucci e il crac: ho perso tutto per il calcio». Corriere della Sera, σελ. 18. http://archiviostorico.corriere.it/2005/luglio/16/Capucci_crac_perso_tutto_per_co_8_050716029.shtml. Ανακτήθηκε στις 11 October 2015.
- ↑ Degli Antoni, Piero (6 April 2014). «Gli attori, che mascalzoni» La signora Spaak si racconta» (στα Italian). La Nazione: σελ. 29.
- ↑ «È morta Catherine Spaak, addio all'icona di bravura, sensualità e ribellione». La Repubblica. 17 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2022.
- ↑ 21,0 21,1 «Κατρίν Σπάακ ταινίες στις οποίες έχει πάρει μέρος». www.athinorama.gr. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2023.
- ↑ «Τελευταία ταινία του καλοκαιριού στην αυλή, "Δουνκέρκη 2 Ιουνίου" (1964)». Ο Περίγυρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Άνδρου. 11 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2023.