Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας

Με την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας επήλθαν αλλαγές στην δομή και στη λειτουργία της ΕΕ.
Το παρόν λήμμα δεν έχει ενημερωθεί για αυτές τις αλλαγές.

Η Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ), ιδρύθηκε ως ο δεύτερος από τους τρεις Πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 και επεκτάθηκε από τη Συνθήκη του Άμστερνταμ το 1999. Διαδέχτηκε την Ευρωπαϊκή Πολιτική Συνεργασία.

Η ΚΕΠΠΑ θεωρεί το ΝΑΤΟ ως υπεύθυνο για την εδαφική άμυνα της Ευρώπης, ενώ η ΕΕ από το 1999 είναι υπεύθυνη για την διατήρηση της ειρήνης, τη διατήρηση των συμφωνιών κ.ά

Πίνακας περιεχομένων

ΙστορίαΕπεξεργασία

Η συνεργασία σε διεθνείς διαπραγματεύσεις, υπό την Κοινή Εμπορική Πολιτική, ισχύει από τότε που δημιουργήθηκε η Κοινότητα^[1]. Η ΚΕΠΠΑ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην δημιουργία της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Συνεργασίας το 1970. Η Ευρωπαϊκή Πολιτική Συνεργασία ήταν μια ανεπίσημη διαδικασία στην οποία τα κράτη μέλη λάμβαναν αποφάσεις εξωτερικών ζητημάτων και προωθούσαν τις κοινές πολιτικές. Συστήθηκε επίσημα στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα από τη Τελική Πράξη και αργότερα μετονομάσθηκε σε "Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας" από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.^[2]

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ δίνει στην ΚΕΠΠΑ τη δυνατότητα να προωθήσει τα συμφέροντα της ΕΕ καθώς και τα συμφέροντα ολόκληρης της διεθνούς κοινότητας. Αυτό περιλαμβάνει την προώθηση της διεθνούς συνεργασίας, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη δημοκρατία καθώς και τον κανόνα των νόμων^[3].

ΣτόχοιΕπεξεργασία

Σύμφωνα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, Άρθρο Ι.1, οι στόχοι της ΕΕ σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας είναι οι εξής:

η διαφύλαξη των κοινών αξιών, των θεμελιωδών συμφερόντων και της ανεξαρτησίας της Ένωσης,^[4]

η ενίσχυση της ασφαλείας της Ένωσης και των κρατών μελών της υπό όλες τις μορφές της,^[4]

η διατήρηση της ειρήνης και η ενίσχυση της διεθνούς ασφαλείας, σύμφωνα με τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και σύμφωνα με τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι και τους στόχους του Χάρτη των Παρισίων,^[4]

η προώθηση της διεθνούς συνεργασίας,^[4]

η ανάπτυξη και η εδραίωση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, καθώς και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών.^[4]

με την καθιέρωση συστηματικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών μελών για την άσκηση της πολιτικής τους, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου Ι.2,^[4]

με τη σταδιακή εφαρμογή, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου Ι.3, κοινών δράσεων στους τομείς στους οποίους τα κράτη μέλη έχουν σημαντικά κοινά συμφέροντα.^[4]

Τα κράτη μέλη υποστηρίζουν ενεργά και χωρίς επιφύλαξη την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας της Ένωσης, με πνεύμα αμοιβαίας πίστης και αλληλεγγύης. Απέχουν από κάθε δράση αντίθετη προς τα συμφέροντα της Ένωσης ή ικανή να θίξει την αποτελεσματικότητά της ως δύναμης με συνοχή στις διεθνείς σχέσεις. Το Συμβούλιο μεριμνά για την τήρηση αυτών των αρχών.^[4]

ΜέλλονΕπεξεργασία

Σύμφωνα με την Συνθήκη της Λισαβόνας, η θέση του Ύπατου Εκπροσώπου θα συγχωνευθεί με τη θέση του Ευρωπαϊκού Επιτρόπου Εξωτερικών Σχέσεων δίνοντας του έτσι τη θέση του αντιπροέδρου της Επιτροπής. Η θέση θα μετονομασθεί σε "Ύπατος Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέµατα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας". Το σύστημα των πυλώνων θα καταργηθεί, φέρνοντας την εξωτερική πολιτική κάτω από ένα υπερεθνικό έλεγχο.