Βικιπαίδεια

Πορκία (σύζυγος του Βρούτου)

Η Πορκία ή Πορσία η Νεότερη, λατιν.: Porcia ( π. 73 π.Χ. – Ιούνιος 43 π.Χ.),[14][15] που γράφεται και ως «Portia» στην αγγλική λογοτεχνία τού 18ου αι.,[16] ήταν μία Ρωμαία που έζησε τον 1ο αι. π.Χ. Ήταν κόρη τού Mάρκου Πόρκιου Κάτωνα τού Νεότερου και της πρώτης συζύγου του Aτιλίας· ήταν ανιψιά της Πορκίας της Πρεσβύτερης. Είναι περισσότερο γνωστή ως η δεύτερη σύζυγος τού Mάρκου Ιούνιου Βρούτου, τού πιο διάσημου από τους δολοφόνους τού Ιουλίου Καίσαρα, και εμφανίζεται κυρίως στις επιστολές τού Κικέρωνα.[17]

Πορκία (σύζυγος του Βρούτου)
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Porcia (Λατινικά)
Γέννηση1ος αιώνας π.Χ.
Αρχαία Ρώμη
Θάνατος43 (περίπου και πιθανώς)[1]
Αρχαία Ρώμη
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταφιλόσοφος
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜάρκος Ιούνιος Βρούτος[2][3]
Μάρκος Καλπούρνιος Βίβουλος[2][4]
ΤέκναΚαλπούρνιος Βίβουλος[5]
ΓονείςΜάρκος Πόρκιος Κάτων[6][7][2] και Ατιλία[2][8]
ΑδέλφιαΜάρκος Πόρκιος Κάτων[9][10]
Πορκία (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα)[9][11]
Πόρκιος Κάτων (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα)[9][12]
Πορκία (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα)[9][13]
ΣυγγενείςLucius Calpurnius Bibulus (θετός υιός)
ΟικογένειαΠόρκιοι Κάτωνες
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφία

Επεξεργασία

Πρώιμη ζωή

Επεξεργασία
 
Ο Πορκία από το Promptuarii Iconum Insigniorum τού Γκυγιώμ Γουγιέ.

Η Πορκία γεννήθηκε γύρω στο 73 π.Χ.[18][19][20] Είχε μία στοργική φύση,[21] είχε εντρυφήσει στη φιλοσοφία και ήταν γεμάτη με θέληση κατανόησης.[21] Ο Πλούταρχος την περιγράφει ως κορυφαία στην ομορφιά.[22] Όταν ήταν ακόμη πολύ μικρή, ο πατέρας της χώρισε τη μητέρα της ένεκα μοιχείας.

Σε νεαρή ηλικία παντρεύτηκε πρώτα τον Mάρκο Καλπούρνιο Βίβουλο, τον πολιτικό σύμμαχο τού πατέρα της, μεταξύ 58 π.Χ. και 53 π.Χ. Ο πατέρας της Πορκίας ήταν μέλος της Ρωμαϊκής μερίδας των Αρίστων (Optimates) και αντιτάχθηκε σθεναρά στον Ιούλιο Καίσαρα. Η Πορκία αγκάλιασε αυτά τα ιδανικά και δεν φαινόταν να αντιτίθεται εξωτερικά στον κανονισμένο γάμο.[23] Με τον Bίβουλο απέκτησε δύο παιδιά, όπου τουλάχιστον ένα από αυτά ήταν γιος.[24] Ο Λεύκιος Καλπούρνιος Βίβουλος (γενν. γύρω στο 59 π.Χ.) ήταν πιθανώς ένας από αυτούς, αν και οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί πιστεύουν, ότι ο Πορκία ήταν πολύ νέα για να γεννήσει τον Λεύκιο και ότι ήταν γιος τού Βίβουλου από τον προηγούμενο γάμο του, καθώς ο Λεύκιος ήταν αρκετά μεγάλος για να πολεμήσει στο μάχη των Φιλίππων το 42 π.Χ.[25][17] και απεβίωσε το 32 π.Χ.. Είναι πιθανό ότι ένας γιος της Πορκίας και τού Bίβουλου, ήταν ο άνθρωπος που έγραψε τη βιογραφία τού Βρούτου.[26]

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Κόιντος Ορτένσιος αιτήθηκε στον Π. Κάτωνα, ζητώντας το χέρι της Πορκίας.[27] Ο Κ. Bίβουλος, ο οποίος ήταν ερωτευμένος με τη σύζυγό του, δεν ήταν πρόθυμος να την αφήσει να φύγει. Ο Ορτένσιος προσφέρθηκε να τη νυμφευτεί και στη συνέχεια να την επιστρέψει στον Βίβουλο, αφού γεννήσει έναν άρρενα κληρονόμο.[17] Μία τέτοια διευθέτηση δεν ήταν ασυνήθιστη εκείνη την εποχή.[28] Υποστήριξε ότι ήταν αντίθετο με τον φυσικό νόμο ο Βίβουλος να εμποδίζει ένα κορίτσι, με τη νεότητα και την ομορφιά της Πορκίας, να κάνει παιδιά για τους συμμάχους του και ότι δεν είναι εφικτό να κάνει πολλά παιδιά με τον Bίβουλο.[22] Παρόλα αυτά, ο Bίβουλος αρνήθηκε να τη χωρίσει. Και τού Κάτωνα δεν άρεσε στην ιδέα να παντρέψει την κόρη του με έναν άνδρα, που ήταν 40 έτη μεγαλύτερός της, έτσι αρνήθηκε να σπάσει ένα συμφωνημένο συμβόλαιο, που είχε με τον Βίβουλο.[17][28] Αντίθετα, ο Κάτων χώρισε τη 2η σύζυγό του, τη θετή μητέρα της Πορκίας, Mαρκία, την έδωσε στον Ορτένσιο και την ξανανυμφεύτηκε μετά το τέλος εκείνου.

Το 52 π.Χ. οι Γαλατικοί πόλεμοι τού Ιουλίου Καίσαρα έληξαν, αλλά αυτός αρνήθηκε να επιστρέψει στη Ρώμη, παρά τις απαιτήσεις της Συγκλήτου να καταθέσει τα όπλα. Ο Κάτων προσωπικά μισούσε τον Καίσαρα και ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός του στη Σύγκλητο. Η πολιτική παράταξη τού Κάτωνα, οι Άριστοι (Optimates, γνωστοί και ως Boni), ήθελαν ο Καίσαρας να επιστρέψει στη Ρώμη, προκειμένου οι Optimates να τού αφαιρέσουν την περιουσία και τα αξιώματά του και να τον εξορίσουν οριστικά. Όμως το 49 π.Χ. ο Καίσαρας διέσχισε τον ποταμό Ρουβίκωνα με τον στρατό του, κηρύσσοντας έτσι τον πόλεμο, και ξεκινώντας τον Μεγάλο Ρωμαϊκό Εμφύλιο. Τόσο ο Κάτων, όσο και ο γαμπρός του Βίβουλος, συμμάχησαν με τον Γναίο Πομπήιο Μάγνο εναντίον τού Καίσαρα. Αν και οι δύο τους μισούσαν τον Πομπήιο, εκείνος δεν αποτελούσε απειλή για την παράταξή τους, όπως ο Καίσαρας. Ο Βίβουλος διοικούσε το ναυτικό τού Πομπήιου στην Αδριατική Θάλασσα.[29] Κατέλαβε ένα μέρος τού στόλου τού Καίσαρα, αν και αυτό ήταν γενικά ασήμαντο, καθώς ο Καίσαρας ακολούθως νίκησε αποφασιστικά τον Πομπήιο στη μάχη της Φαρσάλου. Ο Βίβουλος απεβίωσε το 48 π.Χ. από γρίπη, μετά την ήττα τού Πομπήιου, αφήνοντας την Πορκία ως χήρα.[17]

Το 46 π.Χ. ο Κάτων αυτοκτόνησε μετά την ήττα του στη μάχη της Θάψου, ενώ στον Μάρκο Κάτωνα, αδελφό της Πορκίας, δόθηκε χάρη από τον Καίσαρα και έτσι εκείνος επέστρεψε στη Ρώμη.[30]

2ος γάμος με τον Βρούτο

Επεξεργασία

Ο Βρούτος (γιος της Σερβιλίας), πρώτος εξάδελφος της Πορκίας (κόρης τού Κάτωνα, αδελφού της Σερβιλίας), χώρισε τη σύζυγό του Κλοδία και νυμφεύτηκε την Πορκία το 45 π.Χ., όταν εκείνη ήταν ακόμη πολύ μικρή.[17][25][31] Ο γάμος ήταν σκανδαλώδης, καθώς ο Βρούτος δεν δήλωσε λόγους διαζυγίου, παρά το γεγονός ότι ήταν νυμφευμένος με την Κλοδία για πολλά χρόνια. Η Κλοδία ήταν πολύ δημοφιλής, επειδή ήταν γυναίκα με μεγάλη αρετή και ήταν κόρη του Άππιου Κλόδιου Πούλχερ, ο οποίος ήταν σύμμαχος τού Βρούτου για πολλά χρόνια.[32] Η Κλοδία είχε επίσης σχέση γάμου με τον Πομπήιο, μέσω της μικρότερης αδελφής της. Το διαζύγιο δεν έγινε δεκτό από κάποιους, συμπεριλαμβανομένης της μητέρας τού Βρούτου, Σερβιλίας,[33] που περιφρονούσε τον ετεροθαλή αδελφό της Kάτωνα και φαίνεται ότι ζήλευε τη στοργή τού Βρούτου για την Πορκία.[34] Ως εκ τούτου, η Σερβιλία υποστήριξε τα συμφέροντα της Κλοδίας, ενάντια σε αυτά της Πορκίας.[35]

Από την άλλη πλευρά, η Πορκία ήταν ιδιαίτερα ευνοημένη από τους οπαδούς τόσο τού Πομπήιου, όσο και του Κάτωνα, έτσι ο γάμος ευνοήθηκε από άτομα όπως ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρωνας και ο Τίτος Πομπώνιος Αττικός.[36] Ο γάμος ήταν ο τρόπος τού Βρούτου να τιμήσει τον θείο του. Ωστόσο, φαίνεται ότι η Πορκία αγαπούσε βαθιά τον Βρούτο και ήταν απόλυτα αφοσιωμένη σε αυτόν.[21] Αποφάσισε να μην ερευνά τα μυστικά τού Βρούτου, προτού δοκιμάσει τον εαυτό της ότι θα περιφρονούσε τον πόνο.[21]

Ο Βρούτος, μαζί με πολλούς άλλους συνωμότες, δολοφόνησαν τον Καίσαρα το 44 π.Χ.[37] Πιο πριν είχε υποσχεθεί να μοιραστεί τα «βαριά μυστικά» της καρδιάς του με τη σύζυγό του, αλλά δεν είναι σαφές, αν τού δόθηκε ποτέ η ευκαιρία.[38][39] Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η Πορκία μπορεί να γνώριζε για την πλοκή και μπορεί ακόμη και να είχε εμπλακεί στην ίδια τη συνωμοσία.[40] Ο Πλούταρχος ισχυρίζεται ότι αυτή βρήκε τον Βρούτο, ενώ εκείνος σκεφτόταν τι να κάνει με τον Καίσαρα, και τον ρώτησε τι συμβαίνει. Όταν εκείνος δεν απάντησε, αυτή υποψιάστηκε ότι της είχε δυσπιστία λόγω του ότι ήταν γυναίκα, από φόβο μήπως αποκαλύψει κάτι, έστω και απρόθυμα, κάτω από βασανιστήρια. Για να τού αποδείξει τη σκληραγωγία της, προκάλεσε κρυφά μία πληγή στον μηρό της με ένα κοπίδι κουρέα, για να δει αν αυτή μπορούσε να αντέξει τον πόνο. Ως αποτέλεσμα του τραύματος, υπέφερε από βίαιους πόνους, ρίγη και πυρετό.[41] Κάποιοι πιστεύουν ότι άντεξε τον πόνο της μη θεραπευμένης πληγής της για τουλάχιστον μία ημέρα. Μόλις ξεπέρασε τον πόνο της, επέστρεψε στον Βρούτο και είπε:

Εσύ, σύζυγέ μου, αν και εμπιστεύεσαι το πνεύμα μου ότι δεν θα σας πρόδιδε, εντούτοις δεν έχεις εμπιστοσύνη στο σώμα μου και τα αισθήματά σου δεν είναι παρά ανθρώπινα. Αλλά βρίσκω ότι και το σώμα μου μπορεί να σιωπήσει... Γι' αυτό μη φοβάσαι, αλλά πες μου όλα όσα κρύβεις από μένα, γιατί ούτε η φωτιά, ούτε το μαστίγιο, ούτε οι παροτρύνσεις θα με αναγκάσουν να αποκαλύψω λέξη. Δεν γεννήθηκα σε τέτοιο βαθμό γυναίκα. Έτσι, αν εξακολουθείς να μην με εμπιστεύεσαι, είναι καλύτερο για μένα να πεθάνω παρά να ζήσω· ας μη με νομίζει πια κανείς κόρη του Κάτωνα ή γυναίκα σου.[42][43][44]

Ο Βρούτος θαύμασε, όταν είδε το τραύμα στον μηρό της και αφού το άκουσε αυτό δεν της έκρυψε πια τίποτε, αλλά ένιωσε δυνατός και υποσχέθηκε να αφηγηθεί όλη την πλοκή.[45] Σηκώνοντας τα χέρια του επάνω, λέγεται ότι προσευχήθηκε για να επιτύχει στο εγχείρημά του και έτσι να φανεί άξιος σύζυγος.[46] Ωστόσο ο Βρούτος δεν είχε ποτέ την ευκαιρία, καθώς έφυγε και δεν είχε πια ιδιωτική ζωή, ώσπου να πραγματοποιηθεί η συνωμοσία. Την ημέρα της δολοφονίας τού Καίσαρα, η Πορκία ήταν εξαιρετικά ταραγμένη από το άγχος και έστειλε αγγελιοφόρους στη Σύγκλητο, για να ελέγξουν ότι ο Βρούτος ήταν ακόμη ζωντανός.[47] Δούλευε μόνη της, μέχρι που λιποθύμησε: οι υπηρέτριές της φοβήθηκαν ότι πέθαινε.

Όταν ο Βρούτος και οι άλλοι δολοφόνοι έφυγαν από τη Ρώμη στην Αθήνα, συμφωνήθηκε ότι η Πορκία έπρεπε να παραμείνει στην Ιταλία.[48] Η Πορκία ξεπέρασε τη θλίψη που αποχωρίστηκε τον Βρούτο, και προσπάθησε σκληρά να την κρύψει. Όταν όμως συνάντησε έναν πίνακα, που απεικόνιζε τον χωρισμό τού Έκτορα από την Ανδρομάχη κατά την Ιλιάδα, ξέσπασε σε κλάματα, νιώθοντας ότι αντανακλά τη δική της θλίψη. Συνέχιζε να επισκέπτεται αυτόν τον πίνακα πολλές φορές την ημέρα.[49][50] Ένας φίλος τού Βρούτου, ο Ακύλιος, το άκουσε και παρέθεσε τον Όμηρο, όπου η Ανδρομάχη μιλά στον Έκτορα:

Αλλά Έκτορα, εσύ για μένα είσαι πατέρας και επίσης μητέρα, είσαι ο αδελφός μου και ο αγαπημένος, αληθινός σύζυγός μου.[51]

Ο Βρούτος χαμογέλασε, λέγοντας ότι δεν θα έλεγε ποτέ στην Πορκία, αυτό που είπε ο Έκτορας στην Ανδρομάχη ως απάντηση (Aσχολήσου με τον αργαλειό και δώσε διαταγές στις υπηρέτριές σου), λέγοντας για την Πορκία:

...Αν και η φυσική αδυναμία του σώματός της την εμποδίζει να κάνει αυτό, που μόνο η δύναμη των ανδρών μπορεί να κάνει, έχει μυαλό τόσο γενναίο και ενεργό για το καλό της χώρας της, όσο και οι καλύτεροι από εμάς..[52]

Το τέλος της

Επεξεργασία
 
Η αυτοκτονία της Πορκίας, Πιέρ Μινιάρ. Μουσείο Καλών Τεχνών της Ρουέν.

Το τέλος της Πορκίας ήταν μία έκπληξη για πολλούς ιστορικούς και συγγραφείς. Η πλειοψηφία των σύγχρονων ιστορικών πίστευε ότι η Πόρσια αυτοκτόνησε το 42 π.Χ. καταπίνοντας, όπως λέγεται, αναμμένα κάρβουνα. Ωστόσο οι σύγχρονοι ιστορικοί βρίσκουν αυτή την ιστορία απίθανη και μία δημοφιλής εικασία λέει ότι η Πορκία τελείωσε τη ζωή της από αναμμένα κάρβουνα, που έσβηναν σε ένα μη αεριζόμενο δωμάτιο, υποκύπτοντας έτσι στη δηλητηρίαση από μονοξείδιο τού άνθρακα.[53]

Ο ακριβής χρόνος τού τέλους της Πορκίας είναι επίσης ένα πρόβλημα. Μερικοί σύγχρονοι κλασικιστές όπως ο Τζον Χ. Κόλλινς υποστηρίζουν ότι απεβίωσε το καλοκαίρι του 43 π.Χ.[17] Οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί, ωστόσο, (Δίων ο Κάσσιος, Βαλέριος Μάξιμος και Aππιανός) ισχυρίζονται ότι αυτοκτόνησε, αφού άκουσε ότι ο Βρούτος απεβίωσε μετά τη δεύτερη μάχη των Φιλίππων.[54][55][56][57] Ο Νικόλαος ο Δαμασκηνός λέει ότι συνέβη πριν από το τέλος τού Βρούτου, ωστόσο, αναφέροντας ότι πέθανε μετά την πρώτη μάχη των Φιλίππων, ισχυριζόμενος ότι αυτή νόμιζε μόνο ότι ήταν νεκρός και ότι ο Βρούτος έγραψε ένα γράμμα στους φίλους τους στη Ρώμη, κατηγορώντας τους για την αυτοκτονία της Πορκίας. Ο Πλούταρχος απορρίπτει τους ισχυρισμούς τού Νικολάου για μία επιστολή, που δηλώνει ότι στην επιστολή αποκαλύφθηκαν πάρα πολλά για να είναι γνήσια.[58] Ο Πλούταρχος επαναλαμβάνει επίσης την ιστορία της κατάποσης κάρβουνων, αλλά δεν την πιστεύει:[59]

Όσο για την Πορκία, τη σύζυγο τού Βρούτου, ο Νικόλαος ο φιλόσοφος, καθώς και ο Βαλέριος Μάξιμος, αφηγούνται ότι τώρα επιθυμούσε να πεθάνει, αλλά όλοι οι φίλοι της τής εναντιώθηκαν και την παρακολουθούσαν αυστηρά. Οπότε άρπαξε αναμμένα κάρβουνα από τη φωτιά, τα κατάπιε, κράτησε το στόμα της κλειστό και έτσι έφυγε η ψυχή της. Και όμως σώζεται μία επιστολή τού Βρούτου προς τους φίλους του, στην οποία τους επικρίνει για την Πορκία και θρηνεί για τη μοίρα της, γιατί παραμελήθηκε από αυτούς και ως εκ τούτου οδηγήθηκε από την αρρώστια να προτιμήσει τον θάνατο από τη ζωή. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Νικόλαος έκανε λάθος την ώρα του θανάτου της, αφού η ταραχή της, η αγάπη της για τον Βρούτο και ο τρόπος του θανάτου της, υποδεικνύονται επίσης στην επιστολή, αν, όντως, είναι γνήσια.[60]

Ο Πλούταρχος αναγνωρίζει επίσης την ψεύτικη εικόνα, που δείχνει η Πορκία, εξηγώντας ότι «τρόμαζε με κάθε μικρό θόρυβο και κραυγή», «την κυρίευε η μανία των Βακχαντών» και είχε λιποθυμήσει και μεταφερθεί στο σπίτι της.[61] Η περιγραφή τού Πλούταρχου για την Κάμα στον Διάλογο της Αγάπης είναι παρόμοια με την αναφορά του για την Πορκία στον Βρούτο, με τα δύο έργα να γράφτηκαν περίπου την ίδια χρονική περίοδο, έτσι τα ανέκδοτα τού Πλούταρχου σχετικά με την Κάμα μπορεί να έχουν επηρεάσει εκείνα για την Πορκία. Ο χαρακτήρας της Πανθέας στην Κύρου παιδεία τού Ξενοφώντα παρουσιάζει επίσης ομοιότητες με την Πορκία τού Πλούταρχου -με τις δύο γυναίκες να εκφράζουν στους συζύγους τους ότι είναι αληθινά αφοσιωμένες και ότι είναι πρόθυμες να βλάψουν τον εαυτό τους για να αποδείξουν την πίστη τους- είναι μία άλλη πιθανή έμπνευση για την απεικόνιση της Πορκίας από τον Πλούταρχο. Συνολικά, ο Πλούταρχος τονίζει τον ρόλο της Πορκίας ως πιστής συζύγου, χρησιμοποιώντας την πράξη της αυτοκτονίας της.[62]

Σύμφωνα με τον πολιτικό δημοσιογράφο και κλασικιστή Γκάρυ Γουίλς, αν και ο Σαίξπηρ βάζει την Πορκία να πεθάνει με τον τρόπο που επαναλαμβάνει ο Πλούταρχος, απορρίπτει τον τρόπο, «καθώς η ιστορική Πορκία πέθανε από ασθένεια (πιθανώς από πανώλη) ένα χρόνο πριν από τη μάχη των Φιλίππων» [63] ... «αλλά ο Βαλέριος Μάξιμος [κατά λάθος] έγραψε ότι αυτή αυτοκτόνησε με την είδηση τού θανάτου τού Βρούτου σε εκείνη τη μάχη. Αυτή ήταν η εκδοχή της ιστορίας, που αναφέρεται σε έργα όπως το Επίγραμμα 1.42 τού Μαρτιάλη." [64] Ο ισχυρισμός ότι ο θάνατος της Πορκίας συνέβη πριν από αυτόν τού Βρούτου, υποστηρίζεται από μία επιστολή, που έστειλε ο Κικέρων. Αυτή η επιστολή θα είχε σταλεί στα τέλη Ιουνίου ή στις αρχές Ιουλίου τού 43 π.Χ., πριν από οποιαδήποτε μάχη των Φιλίππων.[65] Υποδηλώνει επίσης ότι η Πορκία δεν αυτοκτόνησε, αλλά πέθανε από κάποια επίμονη ασθένεια. Όπως δηλώνει ο Πλούταρχος, αν η επιστολή ήταν γνήσια, ο Βρούτος θρήνησε για το τέλος της και κατηγόρησε τους φίλους τους, που δεν την πρόσεχαν.[58] Υπάρχει επίσης μία παλαιότερη επιστολή τού Βρούτου προς τον Αττικό, η οποία υπαινίσσεται την ασθένεια της Πορκίας και τον επαινεί για τη φροντίδα της.[66][67] Ο Κικέρων έγραψε αργότερα τη διασωθείσα επιστολή του στον Βρούτο, παρηγορώντας τη θλίψη εκείνου, αποκαλώντας την Πορκία «τέτοια που δεν υπήρξε ποτέ στον κόσμο».[17][68] Αυτή είναι ίσως η πιο ακριβής [69] περιγραφή τού τέλους της Πορκίας.

Η Πορκία στη λαϊκή κουλτούρα

Επεξεργασία
 
Η Πορκία, που την υποδύθηκε η Ντέμπορα Κερ και ο Τζέιμς Μέισον ως Μάρκος Ιούνιος Βρούτος, στην ταινία Ιούλιος Καίσαρας τού 1953.

Λογοτεχνία

Επεξεργασία

Κλασσική

Επεξεργασία
  • Στο έργο τού Σαίξπηρ Ιούλιος Καίσαρας, εμφανίζεται σε μυθιστορηματική μορφή ως σύζυγος τού Βρούτου.[70] Κάνει μόνο δύο εμφανίσεις. Η Portia και η Calpurnia είναι οι μόνοι δύο ουσιαστικοί γυναικείοι ρόλοι στο έργο. Αναφέρεται στην τέταρτη πράξη ότι πέθανε καταπίνοντας φωτιά.
     
    Πορσία, σύζυγος τού Βρούτου, Τζον-Γουίλιαμ Ράιτ (π. 1849)
  • Η Πορσία εν συντομία στον Έμπορο της Βενετίας τού Σαίξπηρ σε σχέση με τον χαρακτήρα της συνονόματής της, Πορσίας:
Στο Μπέλμοντ είναι μία κυρία που έμεινε πλούσια.
Και είναι δίκαιη, και πιο δίκαιη από αυτή τη λέξη,
Από θαυμαστές αρετές: μερικές φορές από τα μάτια της
Έλαβα δίκαια άφωνα μηνύματα:
Το όνομά της είναι Πορσία, τίποτε υποτιμημένο
στην κόρη τού Κάτωνα, την Πορκία τού Βρούτου.[71]
  • Στο έργο Πορσία τού Ρομπέρ Γκαρνιέ, είναι η ηρωίδα τού έργου, όπου περιγράφεται την αυτοκτονία της. Στο έργο, είναι συντετριμμένη στο άκουσμα τού θανάτου τού συζύγου της και αυτοκτονεί. Ο υπηρέτης της ανακοινώνει στους Ρωμαίους ότι η Πορσία πέθανε καταπίνοντας αναμμένα κάρβουνα, πριν αυτοκτονήσει με ένα στιλέτο.
  • Στο Καθαρτήριο της Αυτοκτονίας τού Tόμας Κούπερ, η Πορσία κάνει μία από τις αυτοκτονίες, για τις οποίες γίνεται λόγος στο ποίημα. Εδώ η ζωή της Πορσία συγκρίνεται με το τέλος της Aρρίας, της συζύγου τού Ποίτου.[72]

Σύγχρονη

Επεξεργασία
  • Στο Οι κύριοι της Ρώμης, μία σειρά από επτά μυθιστορήματα της Αυστραλής συγγραφέα Κολίν ΜακΚάλο, η Πορσία εμφανίζεται ως παιδί στο Σύζυγος τού Καίσαρα,[73] ως έφηβη στο Καίσαρ [74] και ως νεαρή γυναίκα στο Άλογο τού Οκτωβρίου.[75] Ο Πορσία παρουσιάζεται ως μία λυσσασμένη, ασυνείδητη οπαδός των δημοκρατικών αξιών, μετά ως μία μανιακή και μετά ίσως ως εντελώς παράφρων. Η Σερβιλία, που την κακομεταχειρίζεται συνεχώς, γράφει αργότερα στον Βρούτο πριν από τη μάχη των Φιλίππων, για να τον ενημερώσει ότι η Πορσία τρελάθηκε και αυτοκτόνησε καταπίνοντας αναμμένα κάρβουνα. Ωστόσο ο Βρούτος αναγνωρίζει ότι είναι πιο πιθανό η Σερβιλία να δολοφόνησε την Πορσία, βάζοντας αναγκαστικά αναμμένα κάρβουνα στον λαιμό της. Δεδομένου τού μοχθηρού χαρακτήρα της Σερβιλίας στο μυθιστόρημα, αυτός ο φόνος είναι απολύτως πιστευτός.
  • Εμφανίζεται στο Ιδές τού Μαρτίου, ένα επιστολικό μυθιστόρημα τού Θόρντον Γουάιλντερ, που περιγράφει τα γεγονότα, που οδήγησαν στον θάνατο τού Ιουλίου Καίσαρα. Η Πορσία είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες στο 4ο μέρος τού βιβλίου. Ο Κικέρων μιλά γι' αυτήν ως το μόνο πρόσωπο, που αγαπά ο Βρούτος. Η Πορσία και η Σερβιλία ανταλλάσσουν πολλά γράμματα, υπονοώντας ότι η Σερβιλία την αποστρέφεται. Ο Καίσαρας αργότερα στέλνει ένα γράμμα στην Πορσία ενημερώνοντάς την ότι ο Βρούτος επιστρέφει στη Ρώμη και η Πορσία απαντά με ένα ευγενικό ευχαριστώ. Ο Καίσαρας αργότερα ομολογεί στον Λεύκιο Μαμίλιο Τουρίνο (τον κύριο χαρακτήρα), ότι ζηλεύει πολύ τον γάμο τού Βρούτου μαζί της, και συχνά εύχεται να την είχε νυμφευτεί ο ίδιος.[76]
  • Αναφέρεται στο Μπαλάκια τού τένις των αστέρων τού Στίβεν Φράι. Ως μέρος της εκδίκησής του, ο Σάιμον Κότερ δίνει στον Όλιβερ Ντελφτ, τον αστυνομικό που τον έβαλε στη φυλακή, μία εναλλακτική από το να φυλακιστεί ο ίδιος. Η εναλλακτική είναι να αυτοκτονήσει ο Ντελφτ, με αναμμένα κάρβουνα, όπως έκανε η Πορσία στον Ιούλιο Καίσαρα.

Δράμα

Επεξεργασία
  • Η Πόρτια έχει παιχτεί σε διάφορες διασκευές του Ιούλιου Καίσαρα του Σαίξπηρ. Ηθοποιοί όπως η Deborah Kerr, η Virginia McKenna και η Diana Rigg έχουν παίξει το ρόλο τους σε ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές.[77]
  • Η Πόρτια εμφανίζεται ως παιδί και ως ενήλικας στη μίνι σειρά του 2003 Julius Caesar . Την απεικονίζει η Kate Steavenson-Payne ως ενήλικη.[78] Είναι σύντροφος του ξαδέλφου της Βρούτου και αργότερα γίνεται γυναίκα του. Το δράμα την δείχνει ως απρόθυμο πιόνι στη δολοφονία του Καίσαρα, διχασμένη ανάμεσα στον σύζυγό της και τη φίλη της, Καλπούρνια.

Σημειώσεις

Επεξεργασία
  1. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 3890. Ανακτήθηκε στις 29  Ιουνίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 3890. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  3. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2459. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  4. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2272. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  5. ↑ Ronald Syme: «M. Bibulus and Four Sons» (Αγγλικά) 1987. σελ. 185.
  6. ↑ 6,0 6,1 «Porcii» (Ρωσικά)
  7. ↑ 7,0 7,1 «Порция» (Ρωσικά)
  8. ↑ 8,0 8,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 4260. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 3890. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  10. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2754. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  11. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 4229. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  12. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 4261. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  13. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 4343. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  14. ↑ Cicero ad Brutum I
  15. ↑ Plutarch, Marcus Brutus, 53.5.
  16. ↑ Spelled Portia in Lempriere's Classical Dictionary (19th century)
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 17,6 17,7 Collins, John (1955). «Porcia's First Husband». The Classical Journal 50 (4): 261-270. https://www.jstor.org/stable/3293805?seq=1#metadata_info_tab_contents. Collins, John (1955).
  18. ↑ Plutarch, Cato the Younger, 7.3.
  19. ↑ Plutarch, Cato the Younger, 7.4
  20. ↑ Plutarch, Cato the Younger, 24.3
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 Plutarch, Marcus Brutus, 13.4.
  22. ↑ 22,0 22,1 Plutarch, Cato the Younger, 25.3.
  23. ↑ «Portia (c. 70–43 BCE) | Encyclopedia.com». www.encyclopedia.com. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2022. 
  24. ↑ Tarrant, R. J. (1987). Harvard Studies in Classical Philology. 91. Harvard University Press. σελ. 198. ISBN 9780674379398. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Plutarch, Marcus Brutus, 13.3.
  26. ↑ Cornell, Tim (2013). The Fragments of the Roman Historians. ISBN 9780199277056. 
  27. ↑ Plutarch, Cato the Younger, 25.2.
  28. ↑ 28,0 28,1 Plutarch, Cato the Younger, 25.3
  29. ↑ Plutarch, Cato the Younger, 54.4.
  30. ↑ Appian, The Civil Wars, Book II, 100.
  31. ↑ Cicero, Brutus, 77. 94
  32. ↑ Cicero, Atticus, 13. 16
  33. ↑ Cicero, Atticus, 13. 10
  34. ↑ Cicero, Atticus, 13. 22
  35. ↑ Middleton, Conyers.
  36. ↑ Cicero, Atticus, 13. 9
  37. ↑ Cassius Dio, 44.13.1.
  38. ↑ Cassius Dio, 44.13.
  39. ↑ Plutarch, Marcus Brutus, 14.4
  40. ↑ Plutarch, Cato the Younger, 73.4.
  41. ↑ Plutarch, Marcus Brutus, 13.5
  42. ↑ Cassius Dio, 44.13.4
  43. ↑ Πλουτάρχου, Mάρκος Βρούτος, 13.7.
  44. ↑ Πλουτάρχου, Mάρκος Βρούτος, 13.8.
  45. ↑ Cassius Dio, 44.14.1
  46. ↑ Plutarch, Marcus Brutus, 13.11.
  47. ↑ Plutarch, Marcus Brutus, 15.6.
  48. ↑ Plutarch, Marcus Brutus, 23.2.
  49. ↑ Plutarch, Marcus Brutus, 23.4.
  50. ↑ MacDonald, Dennis (2003). Does the New Testament Imitate Homer? Four Cases from the Acts of the Apostles (στα English). New Haven: Yale University Press. σελίδες 72-73. ISBN 9780300129892. 
  51. ↑ Ομήρου, Iλιάς, vi.429 f.; 491.
  52. ↑ Plutarch, Marcus Brutus, 23.6.
  53. ↑ Roman Life in the Days of Cicero, Alfred J. Church
  54. ↑ Cassius Dio, Roman History. 47.49.3.
  55. ↑ Appian, The Civil Wars, Book 5.136.
  56. ↑ Valerius Maximus, De factis mem. iv.6.5.
  57. ↑ Plutarch, Cato the Younger, 53.5.
  58. ↑ 58,0 58,1 Plutarch, Marcus Brutus, 53.7.
  59. ↑ See also: Wills, Garry (2011), Rome and Rhetoric: Shakespeare's Julius Caesar ; New Haven and London: Yale University Press, pg 137.
  60. ↑ Plutarch, Brutus; 53: 5-7.
  61. ↑ Faber (1965). «Lord Brutus' Wife: A Modern View». Psychoanalytic Review 52 (4): 109-115. https://www.proquest.com/docview/1310156004?accountid=4840&imgSeq=1&parentSessionId=cNMzqKH%2BkwW28SnQ8K%2BgIPIHSKpO8tJU9s%2BZemJJFeY%3D. 
  62. ↑ Beneker, Jeffrey (2020). The Discourse of Marriage in the Greco-Roman World (στα English). University of Wisconsin Press. σελίδες 199–218. 
  63. ↑ Wills (2011), Op. cit., pg 138 and “Porcia’s illness and death are reported in Cicero’s correspondence.”
  64. ↑ Wills, Op. cit., citing: Valerius Maximus, Libri Novem, 4.6.5.
  65. ↑ Cicero, Ad Brutum, 1.9.2.
  66. ↑ Ad Brut., 17, Valetudinem Porcia meæ tibi curæ esse, non minor
  67. ↑ History of the Life of Marcus Tullus Cicero, The.
  68. ↑ Cicero, Ad Brutum, 1.9, saying "You have suffered indeed a great loss (for you have lost that which had not left its fellow on earth), and must be allowed to grieve under so cruel a blow, lest to want all sense of grief should be thought more wretched than grief itself: but do it with moderation, is both useful to others and necessary to yourself."
  69. ↑ Cicero, Ad Brutum, 1.9.2 includes a contemporary letter, which Cicero sent to Brutus, consoling him over Porcia's death.
  70. ↑ Not to be confused with Portia
  71. ↑ The Merchant of Venice.
  72. ↑ Purgatory of Suicides, Book 11.
  73. ↑ McCullough, Colleen (1 Φεβρουαρίου 1997). Caesar's Women. Avon. ISBN 978-0-380-71084-3. 
  74. ↑ McCullough, Colleen (2003). Caesar. Avon. ISBN 978-0-09-946043-5. 
  75. ↑ McCullough, Colleen (2003). The October Horse. ISBN 978-0-09-928052-1. 
  76. ↑ Wilder, Thornton (Σεπτεμβρίου 2003). The Ides of March. Harper Perennial. ISBN 978-0-06-008890-3. 
  77. ↑ Internet Movie Database search on character name Portia[νεκρός σύνδεσμος]
  78. ↑ Julius Caesar (2002)(TV)  στην IMDb

Βιβλιογραφικές αναφορές

Επεξεργασία

Πρωταρχικές πηγές

Επεξεργασία

Δευτερεύουσες πηγές

Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πορκία_(σύζυγος_του_Βρούτου)&oldid=10721305"