Φρειδερίκος της Αντιόχειας
Ο Φρειδερίκος της Αντιόχειας (περί το 1223 - 1255/1256), Ιταλός ευγενής που διετέλεσε Κυβερνήτης της Τοσκάνης (1246 - 1250) ήταν νόθος γιος του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ και μίας ευγενούς από τη νότια Ιταλία. Συμμετείχε στον πόλεμο ανάμεσα στους Γουέλφους και τους Γιβελλίνους και στον πόλεμο που ακολούθησε στο Βασίλειο της Σικελίας μετά τον θάνατο του πατέρα του (1250).
| Φρειδερίκος της Αντιόχειας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1220 |
| Θάνατος | 1256[1] Φότζα |
| Τόπος ταφής | Καθεδρικός Ναός του Παλέρμο και Tomb of Frederick of Antioch |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Margherita Conti |
| Τέκνα | Κορράδος της Αντιόχειας |
| Γονείς | Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν |
| Αδέλφια | Κορράδος Δ΄ της Γερμανίας Ερρίκος της Γερμανίας Μανφρέδος της Σικελίας Έντσο της Σαρδηνίας Φρειδερίκος του Πεττοράνο Άννα των Χοενστάουφεν Μαργαρίτα της Σικελίας |
| Οικογένεια | Οίκος των Χοενστάουφεν |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | podestà of Florence |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Πρώτα χρόνια
ΕπεξεργασίαΗ μητέρα του ονομαζόταν Ματθίλδη ή Μαρία της Αντιόχειας και ήταν κόρη του Ροβέρτου της Αντιόχειας. Η σύγχρονη προπαγάνδα ότι γεννήθηκε από μιά Μουσουλμάνα την εποχή που ο πατέρας του βρισκόταν στην Παλαιστίνη είναι αβάσιμη, ο Φρειδερίκος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη νότια Ιταλία.[2] Οι φήμες ότι η μητέρα του ήταν η Πλαιζάνς της Αντιόχειας κόρη του Βοημούνδου Ε΄ της Αντιόχειας είναι επίσης αβάσιμες όπως επίσης και ότι το όνομα της μητέρας του ήταν Βεατρίκη. Ο Φρειδερίκος γεννήθηκε την περίοδο 1222 - 1224 που ο πατέρας του ήταν ανύπαντρος, ένας άλλος νόθος ετεροθαλής αδελφός του 11 χρόνια μεγαλύτερος ήταν ο Φρειδερίκος του Πεττοράνο. Την περίοδο 1236 - 1245 ο Φρειδερίκος παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα Κοντί ντι Πολί, ο μεγαλύτερος γιος τους Κορράδος παντρεύτηκε τη Βεατρίκη Λάντσια (1258), αυτό δείχνει ότι οι γονείς του παντρεύτηκαν πριν το 1240.[2]
Η Μαργαρίτα ήταν κόρη του Ρωμαίου ευγενούς Τζιοβάννι Κόντι λόρδου του Πολί και πολλές φορές Ρωμαίου Συγκλητικού, κατείχε επίσης πολλά προάστια γύρω από τη Ρώμη.[2] Ο Τζιοβάννι βρισκόταν ανάμεσα στους οπαδούς του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ στη Ρώμη (1229 - 1230) και πήρε σαν αντάλλαγμα την κομητεία της Άλμπα που βρισκόταν κοντά στην υπόλοιπη περιουσία του. Με τον γάμο του ο Φρειδερίκος απέκτησε σημαντικά κάστρα και δικαιώματα στη "Βία Βαλέρια" τον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε από το Βασίλειο της Σικελίας στα Παπικά Κράτη.[2] Οι φήμες λένε ότι απέκτησε πάνω από 8 παιδιά, ωστόσο μόνο 2 το πολύ 3 έχουν καταγραφεί σε επίσημα έγγραφα, ο γιος του Κορράδος ήταν ζωντανός το 1301. Η κόρη του Φιλίππη (γεννήθηκε γύρω στο 1242) παντρεύτηκε τον Μανφρέντι Μαλέτα, Καγκελάριο του Μανφρέδου της Σικελίας (1258), την αιχμαλώτισε ο Κάρολος ο Ανδεγαυός και πέθανε στη φυλακή (1273). Η Μαρία σύζυγος του Μπερναμπό Μαλασπίνα πιθανότατα ήταν επίσης κόρη του Φρειδερίκου.[2]
Κυβερνήτης της Τοσκάνης
Επεξεργασία
Ο Φρειδερίκος Β΄ έδωσε ψηλές διοικητικές θέσεις σε όλους τους νόθους γιους του από νεαρές ηλικίες, ο Φρειδερίκος ανέλαβε αυτοκρατορικός βικάριος στην κομητεία της Ανκόνα σε ηλικία κάτω των 20 ετών (1245).[2] [3] Με τον στρατό του ετεροθαλούς αδελφού του Έντσο της Σαρδηνίας στέφτηκε τον Ιούλιο του 1245 από τον πατέρα του ιππότης στην Κρεμόνα (1245).[2] Από τον Φεβρουάριο του 1246 έως τον Νοέμβριο του 1248 στέφτηκε αυτοκρατορικός βικάριος στην Τοσκάνη, στα παπικά εδάφη στην Ταρκυνία και σε ολόκληρη την ακτή μέχρι την Όστια.[4] Η εξουσία του ωστόσο μετά το 1250 περιορίστηκε στην Τοσκάνη, στα παπικά εδάφη τον αντικατέστησε ο πεθερός του γιου του Κορράδου Γκαλβάνο Λάντσια. Η κυβέρνηση του Φρειδερίκου στην Τοσκάνη ήταν σκληρή αλλά αποτελεσματική. Συγκέντρωσε φοιτητές από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, Γουέλφους εμπόρους και έβαλε βαριά φορολογία στις πόλεις της Τοσκάνης ιδιαίτερα τη Σιένα, σαν αποζημίωση μετέφερε τα ορυχεία από ασήμι της Μοντιερί.[2] Στην πρωτεύουσα της Τοσκάνης Φλωρεντία υπήρχε σκληρή σύγκρουση ανάμεσα στους Γουέλφους και τους Γιβελλίνους, ο πατέρας του Φρειδερίκος Β΄ τον διόρισε Ποντεστά τον Φεβρουάριο του 1246. Η άφιξη του στη Φλωρεντία θεωρήθηκε εκπλήρωση της προφητείας της Αγίας Ουμιλιάνας του Τσέρκι, είχε προβλέψει την άφιξη ενός τυράννου στην πόλη.[5] Η Ουμιλιάνα πέθανε πρόωρα αμέσως μετά την άφιξη του Φρειδερίκου στη Φλωρεντία, ο ίδιος αρχικά προσπάθησε να τους συμφιλιώσει αλλά στις αρχές του 1248 έδιωξε όλους τους αρχηγούς των Γουέλφων και κατέστρεψε τα σπίτια τους.[2] Την εποχή που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει στρατιωτικές εκστρατείες ο Φρειδερίκος Β΄ του αφαίρεσε τον τίτλο του Ποντεστά και τον ανέθεσε σε βικάριους.
Την περίοδο που κυβερνούσε την Τοσκάνη βρισκόταν συνεχώς σε μετακινήσεις, από την αγαπημένη του πόλη Σιένα έκανε συχνές επισκέψεις στις υπόλοιπες πόλεις των Γιβελλίνων όπως την Αρέτσο, το Φουτσέκκιο, το Πράτο και το Σαν Μινιάτο.[2] Ακολούθησαν στρατιωτικές εκστρατείες στο Ορμπετέλλο τον Νοέμβριο του 1246, στην Περούτζα τον Μάιο του 1247, στο Ορβιέτο το φθινόπωρο του 1247 και στην Ούμπρια (1250).[2] Τον Μάρτιο του 1247 ο Φρειδερίκος συναντήθηκε με τον πατέρα του στη Σιένα ενώ βρισκόταν στον δρόμο για τη Λυών προκειμένου να συναντήσει τον πάπα Ιννοκέντιο Δ΄.[6] Ακολούθησε γενική εξέγερση εναντίον του αυτοκράτορα και ο Φρειδερίκος πήγε βόρεια για τη συμμετοχή του στην πολιορκία της Πάρμας, ήταν η μοναδική φορά που πήγε βόρεια από τα Απέννινα όρη. Στην Πάρμα συναντήθηκε με τον ετεροθαλή αδελφό του Έντσο και πολλούς οπαδούς του πατέρα του, ενισχύθηκε με τον τίτλο του κόμη της Άλμπα που κατείχε ο πεθερός του. Επέστρεψε κατόπιν στη Φλωρεντία για να προστατέψει την πόλη, την πολιορκούσε ο Παπικός καρδινάλιος Οτταβιάνο Ουμπαλντίνι.[2]
Απώλεια της εξουσίας του
ΕπεξεργασίαΌταν κατέπνιξε την εξέγερση των Φλωρεντιανών η πίστη των Γιβελλίνικων πόλεων στον αυτοκράτορα έσπασε, μια δεύτερη Φλωρεντιανή εξέγερση το καλοκαίρι του 1250 νίκησε τα στρατεύματα του κοντά στο Φιλγκίνε Βαλντάρνο.[2] Οι εκπρόσωποι του Φρειδερίκου εκδιώχθηκαν από την πόλη και αντικαταστάθηκαν με μια νέα κυβέρνηση με την ονομασία "Πρώτος Λαός". Όταν πέθανε ο Φρειδερίκος Β΄ (13 Δεκεμβρίου 1250) ο Φρειδερίκος και ο Γκαλβάνο Λάντσια έμαθαν τον θάνατο του μέσα σε μία βδομάδα, οι αυτοκρατορικοί αξιωματούχοι στην Τοσκάνη έχασαν τις θέσεις τους. Η διοίκηση των Χοενστάουφεν κατέρρευσε, ο Φρειδερίκος παρέμεινε στην Τοσκάνη μέχρι το φθινόπωρο του 1251.[2][7] Ο Φρειδερίκος συναντήθηκε τον Φεβρουάριο του 1252 στη νότια Ιταλία με τον ετεροθαλή αδελφό του και διάδοχο του πατέρα του Κορράδο Δ΄ της Γερμανίας. Σε συνάντηση στην αυλή του στη Φότζα ο Κορράδος Δ΄ μεταβίβασε στον Φρειδερίκο την κομητεία της Άλμπα, του έδωσε επιπλέον το Τσελάνο και το Λορέτο Απρουτίνο. Η κομητεία της Άλμπα και το Τσελάνο δημιούργησαν την κομητεία του Μαρσί, οι νέες κατακτήσεις ωστόσο δεν ήταν εκείνη την εποχή στα χέρια του Κορράδου.[2]
Ο πάπας Ιννοκέντιος απέδωσε στον κόμη Τόμας του Τσελάνο και τον γιο του Ρογήρο τα εδάφη που τους είχαν κατασχεθεί από τον Φρειδερίκο Β΄. Ο νέος αυτοκράτορας έδωσε στον κόμη Τόμας Β΄ του Ακίνο το Λορέτο Απρουτίνο αλλά ο Τόμας είχε αποστατήσει στους Γουέλφους όταν ο πάπας επιβεβαίωσε τις κτήσεις του. Ο Κορράδος ανακήρυξε στη Φότζα την κατάσχεση του Λορέτο από τον Τόμας και τη μεταφορά της στον Φρειδερίκο.[2] Ο Φρειδερίκος σταδιακά με εκστρατείες από το καλοκαίρι του 1252 ανακατέκτησε το Τσελάνο και το Λορέτο Απρουτίνο, το κάστρο του Λορέτο ήταν το τελευταίο που έπεσε (1253).
Σύγκρουση με τον πάπα
ΕπεξεργασίαΟ Κορράδος Δ΄ αμφισβήτησε σύντομα τον Φρειδερίκο λόγω των στενών σχέσεων που είχε με την οικογένεια Λάντσια, ο γιος του Κορράδος παντρεύτηκε τη Βεατρίκη ενώ ο πατέρας της Γκαλβάνο είχε ισχυρή φιλία με τον Φρειδερίκο στην Τοσκάνη. Με τον φόβο για πραξικόπημα από τους Λάντσια ο Κορράδος έκανε κατάσχεση σε όλα τα δώρα που είχε δώσει στον νόθο ετεροθαλή αδελφό του Μανφρέδο της Σικελίας εκτός από το Πριγκιπάτο του Τάραντα. Ο Φρειδερίκος και ο Γκαλβάνο αποβιβάστηκαν στην Τροπέα με δύο πλοία από τη Δημοκρατία της Γένοβας και εγκατέλειψαν το βασίλειο με τις συνοδείες τους.[2] Ο πάπας Ιννοκέντιος κάλεσε τον Ιούλιο του 1254 τον Μανφρέδο, τον Φρειδερίκο και τον κόμη του Χόχενμπουργκ σε ένα Συμβούλιο στο Αναγκνί. Ο πάπας τους αφόρισε επειδή δεν παρέδωσαν τη Σικελία στους παπικούς αξιωματούχους και έκανε κατάσχεση στα δώρα τους (8 Σεπτεμβρίου 1254). Τον Σεπτέμβριο μια νέα συνθήκη έδωσε στον πάπα την εξουσία στην Απουλία, τον Οκτώβριο ο Μανφρέδος και ο Φρειδερίκος ενώ συνόδευαν τον πάπα στα νέα του εδάφη δραπέτευσαν. Με τη βοήθεια των ντόπιων Σαρακηνών εποίκων τα αδέλφια απέκτησαν την εξουσία στη Λουτσέρα (2 Νοεμβρίου 1254).[2] Ο Ιννοκέντιος δήλωσε ότι ο Φρειδερίκος είναι "πιστός του άντρας" (12 Νοεμβρίου 1254) και του επέστρεψε τις κομητείες του Άλμπα, του Τσελάνο και του Λορέτο. Είναι πολύ πιθανό να ξεκίνησε ο Φρειδερίκος τις διαπραγματεύσεις με τον πάπα με δική του πρωτοβουλία, ο Ιννοκέντιος είχε στόχο να τον απομακρύνει από τον Μανφρέδο όπως είχε κάνει επιτυχώς με τον Γκαλβάνο.[2]
To τέλος του από επιδημία
ΕπεξεργασίαΌταν πέθανε ο Ιννοκέντιος Δ΄ και τον διαδέχθηκε ο Πάπας Αλέξανδρος Δ΄ (1255) ο Φρειδερίκος ενώθηκε στον νότο ξανά με τον Μανφρέδο (1255). Πολέμησαν τα παπικά στρατεύματα στα οποία αρχηγοί ήταν ο Οτταβιάνο Ουμπαλντίνι και ο κόμης του Χόχενμπουγκ που είχε αποστατήσει με τον πάπα.[2] Τον Αύγουστο του 1255 στην πολιορκία της Φότζα μια επιδημία θέρισε τον στρατό, ο Φρειδερίκος ήταν ανάμεσα στα θύματα και πέθανε στα τέλη του 1255 ή στις αρχές του 1256 την εποχή που ο Μανφρέδος βρισκόταν στην Μπαρλέττα.
Υστεροφημία
ΕπεξεργασίαΟ Φρειδερίκος δεν πήρε ποτέ τον τίτλο του βασιλιά της Τοσκάνης αλλά πολλά κείμενα στις πόλεις της Τοσκάνης τον καταγράφουν σαν "Λόρδος βασιλιάς" ή "Λόρδος Φρειδερίκος, γιος του αυτοκράτορα και βασιλιάς".[2] Ένα ποίημα γραμμένο στην Τοσκανική γλώσσα υμνεί τον αυτοκράτορα και τον "Βασιλιά Φρειδερίκο" που ταυτίζεται με τον Φρειδερίκο της Αντιόχειας, το πρόσωπο που το έγραψε δείχνει να είχε βαθύτατη γνώση των γεγονότων της εποχής του στην Τοσκάνη.[8][9] Ο Φρειδερίκος της Αντιόχειας φαίνεται ότι ήταν προστάτης ενός δικαστή που έγραψε ένα ποίημα 1.600 γραμμών με το αξίωμα του Ποντεστά.[10]
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΝυμφεύτηκε π. 1240 τη Μαργαρίτα Κόντι, κόρη του Τζοβάννι κυρίου ντου Πόλι, και είχε τέκνο:
- Κορράδος 1241-1312, ευγενής του βασιλείου της Σικελίας. Νυμφεύτηκε τη Βεατρίκη Λάντσια.
Πρόγονοι
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ (Αγγλικά) CERL Thesaurus. Consortium of European Research Libraries. cnp01149156.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-d-antiochia_%28Dizionario-Biografico%29/
- ↑ https://www.deutsche-biographie.de/pnd136022774.html
- ↑ in Tuscia et ab Amelia usque Cornetum et per totam maritimam: Voltmer, "Federico d'Antiochia".
- ↑ file:///D:/Downads/15364-Article%20Text-24389-1-10-20110718.pdf
- ↑ Ένα συμβούλιο στη Λυών αφόρισε τον Φρειδερίκο Β΄ και τους γιους του Έντσο και Φρειδερίκο της Αντιόχειας: Voltmer, "Federico d'Antiochia".
- ↑ November 1251 according to Schaller, "Friedrich von Antiochien", σσ. 489–490
- ↑ H. H. Thornton, "The Poems Ascribed to Frederick II and 'Rex Fredericus'", Speculum 1:1 (1926), σσ. 87–100.
- ↑ H. H. Thornton, "The Authorship of the Poems Ascribed to Frederick II, 'Rex Fredericus', and King Enzio", Speculum 2:4 (1927), σσ. 463–469
- ↑ C. H. Haskins, "Latin Literature under Frederick II", Speculum 3:2 (1928), σ. 135
Πηγές
Επεξεργασία- A. M. Schuchman, "Politics and Prophecy in the Life of Umiliana dei Cerchi" Florilegium 17 (2000)
- C. H. Haskins, "Latin Literature under Frederick II", Speculum 3:2 (1928)
- H. H. Thornton, "The Poems Ascribed to Frederick II and 'Rex Fredericus'", Speculum 1:1 (1926)
- H. H. Thornton, "The Authorship of the Poems Ascribed to Frederick II, 'Rex Fredericus', and King Enzio", Speculum 2:4 (1927)
- Sperle, Christian (2001). Konig Enzo von Sardinien und Friedrich von Antiochia. Zwei illegitime Sohne Kaiser Friedrichs II. und ihre Rolle in der Verwaltung des Regnum Italiae. Frankfurst am Main.