Αντουάν-Ζαν Γκρο
Ο Αντουάν-Ζαν Γκρο (γαλλικά: Antoine-Jean Gros), βαρόνος Γκρο από το 1824, γεννήθηκε το 1771 στο Παρίσι και πέθανε το 1835 στο Μεντόν, ήταν Γάλλος νεοκλασικός και προ-ρομαντικός ζωγράφος.[12][13]
| Αντουάν-Ζαν Γκρο | |
|---|---|
.jpg) Ο Αντουάν-Ζαν Γκρο σε ηλικία 20 ετών, Φρανσουά Ζεράρ περ. 1791 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Antoine-Jean Gros (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 16 Μαρτίου 1771[1][2][3] Παρίσι[2] |
| Θάνατος | 25 Ιουνίου 1835[2][4][5] Μεντόν[2] |
| Αιτία θανάτου | πνιγμός |
| Συνθήκες θανάτου | αυτοκτονία |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ[6] και Grave of Antoine Jean Gros |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[7] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[8] |
| Σπουδές | Κολλέγιο των Τεσσάρων Εθνών Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού Πανεπιστήμιο του Παρισιού[9] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος[10][11] |
| Αξιοσημείωτο έργο | Bonaparte at the Pont d'Arcole The Battle of Nazareth Bonaparte, Premier Consul |
| Επηρεάστηκε από | Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Augustine Dufresne |
| Γονείς | Jean-Antoine Gros και Pierrette-Madeleine-Cécile Durand |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής (1828)[2] Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ (1819)[2] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία
Ο Αντουάν-Ζαν Γκρο γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1771 στο Παρίσι. Ήταν γιος γνωστού μικρογράφου και συλλέκτη έργων ζωγραφικής που άρχισε να τον μαθαίνει να σχεδιάζει σε ηλικία έξι ετών, εποχή από την οποία ήδη ο Γκρο έδειχνε τα χαρίσματα και ταλέντο στη ζωγραφική. Γύρω στο έτος 1785, με δική του πρωτοβουλία, ο νεαρός ζωγράφος μπήκε μαθητευόμενος στο εργαστήριο του νεοκλασικού ζωγράφου Ζακ-Λουί Νταβίντ, στο οποίο παρακολούθησε επιμελώς ζωγραφική ενώ συνέχισε να παρακολουθεί μαθήματα στο Κολλέγιο Μαζαρέν.
Στην Ιταλία Επεξεργασία
Ο θάνατος του πατέρα του σε περίεργες συνθήκες κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, ανάγκασε τον Γκρο από το 1791 να συντηρηθεί με δικούς του πόρους μέσω της ζωγραφικής. Από αυτή τη στιγμή και μέχρι τον θάνατό του, το επάγγελμά του ήταν η ζωγραφική. Άρχισε να εργάζεται χάρη σε συστάσεις της Σχολής Καλών Τεχνών του Παρισιού, απασχολούμενος στην εκτέλεση πορτρέτων των μελών της Συνέλευσης, μέχρι που τα επαναστατικά γεγονότα τον διέκοψαν. Το 1793 άφησε τη Γαλλία και ταξίδεψε στην Ιταλία, καταφέρνοντας να εγκατασταθεί στη Γένοβα. Περίπου αυτή την περίοδο αφιερώθηκε στη δημιουργία μεγάλου αριθμού μινιατούρων και προσωπογραφιών.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία επισκέφτηκε τη Φλωρεντία, αλλά επέστρεψε στη Γένοβα όπου συνάντησε την Ιωσηφίνα ντε Μπωαρναί, σύζυγο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη.[14]
Στις 15 Νοεμβρίου 1796, ο Γκρο ήταν παρών και είδε τον Βοναπάρτη, μετά τη νίκη του στη μάχη του Άρκολε, να τοποθετεί τη σημαία της Γαλλίας στη γέφυρα. Ο Βοναπάρτης παρήγγειλε έναν πίνακα στον Γκρο για να απαθανατίσει αυτό το γεγονός. Ικανοποιημένος από το έργο, ο Βοναπάρτης του εμπιστεύτηκε τη θέση του επιθεωρητή ταχυδρομείου, ένα επάγγελμα που του επέτρεπε να ακολουθεί τον στρατό στις στρατιωτικές του εκστρατείες. Το 1797, μετά από σύσταση της Ιωσηφίνας, τον διόρισε επικεφαλής της επιτροπής που ήταν αρμόδια για την επιλογή κατασχεμένων έργων τέχνης που προορίζονταν να εμπλουτίσουν τις συλλογές του μουσείου του Λούβρου.
Επιστροφή στη Γαλλία Επεξεργασία
Το 1799 κατάφερε να ξεφύγει από την πολιορκημένη Γένοβα και επέστρεψε στο Παρίσι, όπου άνοιξε εργαστήριο. Το 1802 ο πίνακάς του Η Μάχη της Ναζαρέτ (Μουσείο της Νάντης) κέρδισε το βραβείο. Περίπου αυτή την εποχή αφιέρωσε τις προσπάθειές του στην απεικόνιση της πικρής πλευράς της νίκης και ζωγράφισε τον πίνακα Ο Βοναπάρτης επισκέπτεται τους πληγέντες από πανώλη στη Γιάφα (Λούβρο). Ακολούθησε ο πίνακας η Μάχη του Αμπουκίρ το 1806 με σκηνή από τη μάχη του Αμπουκίρ του 1799 (παλάτι των Βερσαλλιών) και η Μάχη του Άιλαου το 1808 με σκηνή από τη μάχη του Άιλαου του 1807, μια ακόμη νίκη του Ναπολέοντα (Λούβρο). [15]Αυτοί οι τρεις πίνακες εκτόξευσαν τη φήμη του σε διεθνές επίπεδο και μετά το Σαλόν του 1808 στο οποίο είχε εκθέσει τον τελευταίο πίνακα, ο Ναπολέων τον έχρισε μέλος του τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής.
Ο Γκρο συνδύασε τη στρατιωτική ζωή με τη δουλειά του ως καλλιτέχνη, ενισχύοντας την εκφραστικότητα και την ενέργεια των έργων του. Από όλους τους καλλιτέχνες που συνέβαλαν στον μύθο του Ναπολέοντα, ο Γκρο είχε την πιο βαθιά επίδραση στην ανερχόμενη γενιά των ρομαντικών ζωγράφων. Η κομψότητα, ο πλούτος και η δραματική δύναμη των ιστορικών έργων του επηρέασαν ζωγράφους όπως ο Τεοντόρ Ζερικώ και ο Ευγένιος Ντελακρουά.[16]
Μετά το 1815 Επεξεργασία
Μετά την πτώση του Ναπολέοντα και την παλινόρθωση των Βουρβόνων, ο Γκρο έγινε μέλος της Ακαδημίας και το 1816 διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Χρίστηκε ιππότης του τάγματος του Αγίου Μιχαήλ και το 1824 έλαβε τον τίτλο του βαρόνου από τον βασιλιά Κάρολο Ι΄.
Μετά το 1815, ο Νταβίντ αναγκάστηκε να εξοριστεί και ο Γκρο έγινε επικεφαλής του εργαστηρίου του. Ως κληρονόμος του νεοκλασικισμού, ο Γκρο προσπάθησε να δουλέψει σε ένα στυλ πιο κοντά σε αυτό του Νταβίντ. Συνέχισε να ζωγραφίζει μεγάλες συνθέσεις - όπως την οροφή του αιγυπτιακού δωματίου του Λούβρου (περίπου 1824) και τη διακόσμηση του εσωτερικού του Πάνθεον, που ξεκίνησε το 1811 και ολοκληρώθηκε το 1824 - αλλά αυτές οι ακαδημαϊκά νεοκλασικές εικόνες δεν είχαν τη ρομαντική ζωντάνια των προηγούμενων ιστορικών ζωγραφικών έργων του. Τα καλύτερα έργα του μετά το 1815 ήταν πορτρέτα, μερικά από τα οποία προσέγγιζαν την ποιότητα των ναπολεόντειων εικόνων του - όπως το Νεαρό κορίτσι με κολιέ (έκθεση 1913). Ωστόσο, η κριτική του Νταβίντ για το έργο του τον κατέβαλε και δεν έμενε ευχαριστημένος από τις δημιουργίες του. [13]
Αυτοκτονία Επεξεργασία
Η αλλαγή του καθεστώτος το 1815 είδε την έλευση της ρομαντικής ζωγραφικής, η οποία γνώρισε αυξανόμενη επιτυχία από τη δεκαετία του 1820. Ταλαντευόμενος ανάμεσα στη ζωγραφική του έμπνευση που αναγγέλλει τον ρομαντισμό και την κλασική διδασκαλία του δασκάλου του Νταβίντ, ο Γκρο βίωσε το δεύτερο μέρος της καριέρας του μέσα στην αμφιβολία.
Η αίσθηση της αποτυχίας επιδείνωσε την ήδη μελαγχολική του φύση. Η περιφρονητική κριτική που δέχτηκε κατά την παρουσίαση του τελευταίου έργου του Ηρακλής και Διομήδης [17]το 1835 και τα προβλήματα του γάμου του τον οδήγησαν στην αυτοκτονία, έπεσε στα νερά του Σηκουάνα κοντά στο Μεντόν στις 25 Ιουνίου 1835. Ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ στο Παρίσι.[18]
Επιλογή έργων Επεξεργασία
-
Πορτρέτο της Μαντάμ Παστέρ (1795-1796), Μουσείο Τεχνών της Νάντης -
Κριστίν Μπουαγιέ (περ. 1800), Λούβρο -
Ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ (1817), Βερσαλλίες -
Ο Βοναπάρτης επισκέπτεται τους πληγέντες από πανώλη στη Γιάφα , 1804, Λούβρο. -
Ο Ναπολέων στη μάχη του Αμπουκίρ (1806) παλάτι των Βερσαλλιών -
-
Η Μάχη της Ναζαρέτ, 1802, Μουσείο της Νάντης -
Επιβίβαση της Δούκισσας της Ανγκουλέμ στο Πωιγιάκ (1819), Μουσείο Καλών Τεχνών του Μπορντώ.
_d%E2%80%99Antoine-Jean,_baron_GROS.jpg)
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb14409824s. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 «Gros, Antoine-Jean» (Αγγλικά) Oxford University Press. Οξφόρδη. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2016.
- ↑ 3,0 3,1 «Antoine Jean Gros». (Ολλανδικά) RKDartists. 34217.
- ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 7787. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Αγγλικά) Discogs. 2242885. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 6,0 6,1 Jules Moiroux: «Le cimetière du Père-Lachaise». (Γαλλικά) Le cimetière du Père-Lachaise. Παρίσι. 1908. σελ. 183.
- ↑ artist list of the National Museum of Sweden. 12 Φεβρουαρίου 2016.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb14409824s. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2019.
- ↑ The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /58677. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ (Σλοβακικά, Τσεχικά, Αγγλικά) Web umenia. www
.webumenia .sk /autor /3338. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2018. - ↑ . «wikiart.org/en/antoine-jean-gros».
- ↑ 13,0 13,1 . «britannica.com/biography/Antoine-Jean-Gros».
- ↑ . «en.chateauversailles.fr/discover/history/great-characters/antoine-jean-gros».
- ↑ . «visual-arts-cork.com/old-masters/antoine-jean-gros».
- ↑ . «artsy.net/artist/antoine-jean-gros».
- ↑ . «musees-occitanie.fr/oeuvre/hercule-et-diomede/».
- ↑ . «nga.gov/collection/artist-info/Antoine-Jean Gros».
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Antoine-Jean Gros στο Wikimedia Commons