Βοημούνδος ΣΤ΄ της Αντιόχειας
Ο Βοημούνδος ΣΤ΄ της Αντιόχειας ή Βοημούνδος ο Ισχυρός (1237 - 1275) από τον Οίκο του Πουατιέ-Αντιόχειας ήταν Πρίγκιπας της Αντιόχειας και Κόμης της Τρίπολης (1251 - 1275), οι Μαμελούκοι κατέκτησαν το Πριγκιπάτο της Αντιόχειας (1268) και ο Βοημούνδος παρέμεινε πρίγκιπας μόνο ως Τιτλούχος. Ο Βοημούνδος ΣΤ΄ της Αντιόχειας ήταν γιος και διάδοχος του Βοημούνδου Ε΄ της Αντιόχειας και της δεύτερης συζύγου του Λουτσιάνας ντι Σεγκνί μικρανεψιάς του πάπα Ιννοκέντιου Γ΄. Την εποχή που κυβέρνησε ο Βοημούνδος ΣΤ΄ την Αντιόχεια υπήρχαν σκληροί πόλεμοι ανάμεσα στη Μογγολική αυτοκρατορία και το Μαμελουκικό Σουλτανάτο. Οι Μαμελούκοι κατέλαβαν την Αντιόχεια και τον έστειλαν εξορία (1268), από τότε μέχρι τον θάνατο του (1275) ο Βοημούνδος ΣΤ΄ ήταν πρίγκιπας της Αντιόχειας μόνο στον τίτλο. Τον διαδέχθηκε στη διεκδίκηση του Πριγκιπάτου της Αντιόχειας και στην Κομητεία της Τρίπολης ο γιος του Βοημούνδος Ζ΄.
| Βοημούνδος ΣΤ΄ της Αντιόχειας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1237 ή 1235[1] |
| Θάνατος | 1275[2][1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ηγεμόνας |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Σιβύλλα της Αρμενίας |
| Τέκνα | Λουκία της Τρίπολης[3] Βοημούνδος Ζ΄ της Τρίπολης[3] Μαρία της Αντιόχειας |
| Γονείς | Βοημούνδος Ε΄ της Αντιόχειας[3] και Λουκιάνα ντι Σένι |
| Αδέλφια | Πλαιζάνς της Αντιόχειας |
| Οικογένεια | Οίκος του Πουατιέ |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Θ΄ Σταυροφορία και Μάχη του Αΐν Τζαλούτ |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Πρίγκιπας της Αντιόχειας count of Tripoli |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Πρώτα χρόνια
ΕπεξεργασίαΔιαδέχθηκε τον πατέρα του υπό την αντιβασιλεία της μητέρας του η οποία δεν άφησε ποτέ την Τρίπολη, εγκατέλειψε την Αντιόχεια στα χέρια των συγγενών της από τη Ρώμη, αυτό την έκανε εξαιρετικά μισητή. Ο Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας πήρε άδεια από τον πάπα Ιννοκέντιου Δ΄ να διαδεχτεί το δουκάτο, ο μικρός Βοημούνδος πήγε στην Άκρα να συναντήσει τον Γάλλο βασιλιά. Σε συμφωνία που έγινε το ανάμεσα στην Αντιόχεια και το Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας ο Βοημούνδος ΣΤ΄ της Αντιόχειας παντρεύτηκε τη Σιβύλλα της Αρμενίας, κόρη του Χετούμ Α΄ της Αρμενίας (1254). Ο γάμος έφερε ειρήνη ανάμεσα στα δύο βασίλεια και τερμάτισε τον πόλεμο που είχε ξεκινήσει την εποχή του Βοημούνδου Δ΄ της Αντιόχειας, παππού του Βοημούνδου ΣΤ΄.[4]
Ο Πόλεμος του Αγίου Σάββα
Επεξεργασία
Ο Βοημούνδος ΣΤ΄ ήταν κυρίαρχος της Οικογένειας Εμπριάκο από τη Γένοβα, αυτό είχε αποτέλεσμα να ξεσπάσει ο "Πόλεμος του Αγίου Σάββα" ανάμεσα στη Δημοκρατία της Βενετίας και τη Δημοκρατία της Γένοβας (1256). Ο πόλεμος ανάγκασε πολλούς ευγενείς να δραπετεύσουν στους Αγίους Τόπους με αποτέλεσμα μεγάλες απώλειες σε πόρους και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Οι ηγεμόνες της οικογένειας Εμπριάκο ήταν ορκισμένοι εχθροί με τους πρίγκιπες της Αντιόχειας, κλιμάκωσαν την ένταση και τον εμφύλιο πόλεμο από το 1258 ως τη δολοφονία του αρχηγού τους Βερτράνδου Εμπριάκο.[5] Αρχηγός της οικογένειας έγινε ο γιος του Βερτράνδου, Βαρθολομαίος, αλλά ο άλλος του γιος Γουλιέλμος ηττήθηκε από τον γιο και διάδοχο του Βοημούνδου ΣΤ΄ Βοημούνδο Ζ΄ και διώχθηκε από τη χώρα.[6]
Συμμαχία με τους Μογγόλους
ΕπεξεργασίαΤην εποχή του Βοημούνδου, πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη σύγκρουση μεταξύ των Μαμελούκων και των Μογγόλων, οι Μογγόλοι είχαν επεκταθεί σημαντικά με στόχο να περάσουν στην Αρμενία και στην Αντιόχεια. Οι Μογγόλοι επέδειξαν μεγάλη σκληρότητα στους λαούς που κατακτούσαν, έσφαζαν χιλιάδες κατοίκους από τους πληθυσμούς που είχαν αρνηθεί να τους δηλώσουν υποταγή, κατέκτησαν και το Χριστιανικό κράτος της Γεωργίας (1236). Ο πεθερός του Χετούμ Α' της Αρμενίας δήλωσε υποταγή στους Μογγόλους, έστειλε τον αδελφό του Σεμπάντ στην αυλή των Μογγόλων, στο Καρακορούμ για να κλείσει μαζί τους συμμαχία (1247). Πίεσε και τον γαμπρό του Βοημούνδο ΣΤ΄ να κάνει το ίδιο οπότε και συμφώνησε, ένωσαν τις δυνάμεις τους στις Μογγολικές κατακτήσεις του Χαλεπίου και της Δαμασκού που ακολούθησαν (1260).[4][7] Οι Μεσαιωνικοί ιστορικοί όπως ο περίφημος Ναΐτης ο Τύριος περιγράφουν με δραματικό τρόπο τη θριαμβευτική είσοδο των τριών χριστιανών ηγεμόνων στη Δαμασκό (1260).[8] Οι σύγχρονοι ιστορικοί περιγράφουν την περιγραφή της ιστορίας αυτής ως απόκρυφη.[9][10][11]
Οι Μογγόλοι έδωσαν γενναίες ανταμοιβές στον Βοημούνδο ΣΤ΄ για την υποστήριξη που τους παρείχε, του παραχώρησαν πολλές πόλεις που είχε χάσει από τους Μαμελούκους όπως τη Λαττάκεια, τη Λαοδίκεια και την Τζαμπλέ.[12] Ο Βοημούνδος ΣΤ΄ ανακατέκτησε όλες τις πόλεις, τον βοήθησαν οι Ναΐτες Ιππότες και οι Ιωαννίτες Ιππότες.Ο Βοημούνδος ήθελε τη βοήθεια των Μογγόλων, γι' αυτό εγκατέστησε στην Αντιόχεια τον Ελληνορθόδοξο πατριάρχη Ευθύμιο Α΄ λόγω των δεσμών που είχαν δημιουργήσει οι Μογγόλοι με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αυτό έφερε την εχθρότητα των Λατίνων της Άκρας. Ο Βοημούνδος αφορίστηκε από τον πατριάρχη Ιεροσολύμων. Ο Πάπας Αλέξανδρος Δ΄ έθεσε την περίπτωση του Βοημούνδου ως κύριο θέμα σε προετοιμαζόμενη σύνοδο, αλλά πέθανε πριν την πραγματοποίησή της Συνόδου (1261). Ο νέος Πάπας Ουρβανός Δ΄ άκουσε τις εξηγήσεις του για την υποταγή του στους Μογγόλους και ακύρωσε τον αφορισμό.[13]
Ήττα των Μογγόλων από τους Μαμελούκους
Επεξεργασία
Μετά την κατάκτηση της Δαμασκού ο στρατός των Μογγόλων προωθήθηκε δυτικότερα προς το Κάιρο λόγω εσωτερικών ταραχών στην αυτοκρατορία τους, αυτό ήταν η μεγάλη ευκαιρία για τους Μαμελούκους, άφησαν στη Συρία μόνο μία μικρή δύναμη. Οι Μαμελούκοι προχώρησαν βόρεια, μια συνθήκη που υπέγραψαν με τους Φράγκους της Άκρας τους επέτρεψε να περάσουν από τις περιοχές τους ανενόχλητα. Οι Μαμελούκοι με τον αρχηγό τους Μπαϊμπάρς συνέτριψαν τους Μογγόλους στην ιστορική "μάχη του Άιν Τζαλούτ" (1260) κατακτώντας τη Συρία και το Ιράν που είχαν προηγουμένως λεηλατηθεί από τους Μογγόλους, απειλούσαν πλέον ανοιχτά την Αντιόχεια. Ο Βοημούνδος με τον Χέτουμ Α΄ προσπαθούσαν να εφεύρουν τρόπους για να κερδίσουν την εύνοια των Μαμελούκων ώστε να τους αφήσουν ανενόχλητα να κυβερνούν τις περιοχές τους, αντικατέστησαν τον Έλληνα πατριάρχη Ευθύμιο με τον Λατίνο Οπιζόν.
Προσπάθησαν τέλος να τους δελεάσουν με οικονομική συνεργασία λόγω της πλούσιας ξυλείας των δασών του Λιβάνου και της Συρίας που ήταν απαραίτητη στους Μαμελούκους για την κατασκευή πλοίων αλλά απέτυχαν ξανά. Ο Χετούμ Α΄ προσπάθησε τέλος να δωροδοκήσει τους Μαμελούκους για να κλείσει ειρήνη μαζί τους αλλά ο Μπαϊμπάρς απέκλεισε όλες τις προτάσεις.[14] Ο Βοημούνδος ταξίδεψε στην αυλή του Ουλάγκου των Μογγόλων ώστε να πετύχει ξανά την υποστήριξη του. Ο Ουλαγκού αρνήθηκε λόγω της δυσαρέσκειάς του για την αντικατάσταση του Έλληνα πατριάρχη, πίστευε ότι η συμμαχία με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαιζε σημαντικό ρόλο στα σχέδιά του εναντίον των Τούρκων στην Ανατολή.[15]
Απώλεια της Αντιόχειας
ΕπεξεργασίαΟ Χέτουμ για τον ίδιο λόγο επέστρεψε χωρίς καμιά υποστήριξη από τη Μογγολική αυλή (1266), την ίδια ώρα που οι Μαμελούκοι επιτέθηκαν στο Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας συντρίβοντας στη Μάχη του Μαρί τους γιους του που την υπεράσπισαν. Ο ένας από τους γιος του Χετούμ θανατώθηκε, οι υπόλοιποι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι, οι Μαμελούκοι μετέτρεψαν την πρωτεύουσα της Αρμενίας σε ερείπια. Αφού ισοπέδωσε και λεηλάτησε ολόκληρη την Αρμενία, ο Μπαϊμπάρς έστρεψε την προσοχή του στην κατάκτηση της Αντιόχειας, οι στρατηγοί του κορεσμένοι από τα λάφυρα που πήραν από την Αρμενία δεν είχαν όρεξη να ριψοκινδυνεύσουν ξανά να πολεμήσουν. Ο Μπαϊμπάρς εξοργίστηκε με αυτή τη στάση των στρατηγών του και επανήλθε στην επίθεση, καταλαμβάνοντας εύκολα την Άκρα (1267) και στη συνέχεια την ίδια την Αντιόχεια (1268), ο Βοημούνδος είχε καταφύγει στην Τρίπολη. Ολόκληρη η βόρεια Συρία χάθηκε, στον Βοημούνδο δεν έμειναν καθόλου εδάφη παρά μονάχα η Τρίπολη.
Πολιορκία της Τρίπολης
Επεξεργασία Ο Μπαϊμπάρς κατέφθασε στην Τρίπολη ζητώντας από τον Βοημούνδος να παραδοθεί τον απειλούσε με ολοκληρωτικό αφανισμό αν δεν το κάνει λόγω της συμμαχίας του με τους Μογγόλους. Μια επιστολή του Μπαϊμπάρς στον Βοημούνδο ΣΤ΄ (1271) γράφει :[16]
"Οι κίτρινες σημαίες μας έχουν αποκρούσει τις κόκκινες δικές σας και ο ήχος από τις καμπάνες έχει αντικατασταθεί από την κραυγή Αλλάχ, Αλλάχ! Προειδοποιήστε τις εκκλησίες και τους τοίχους σας ότι σύντομα θα διαλυθούν από τα πολιορκητικά μας μηχανήματα και τα σπαθιά μας θα μπούν σε όλα τα σπίτια σας, θα πληρώσετε πολύ ακριβά τη συμμαχία σας με τον Αμπαγκά".
Ο Βοημούνδος ΣΤ΄ εξακολουθούσε να εκλιπαρεί ειρήνη για να μην χάσει την Τρίπολη, ο Μπαϊμπάρς χλευάζοντας του ζήτησε να πληρώσει όλα τα έξοδα των Μαμελούκων αλλά ο Βοημούνδος ήταν πολύ υπερήφανος να παραιτηθεί. Τα νέα ότι ξεκινούσε από την Ευρώπη η Θ΄ Σταυροφορία στην οποία αρχηγός ήταν ένας σπουδαίος Ευρωπαίος πρίγκιπας ο μελλοντικός Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας ανάγκασαν τον Μπαϊμπάρς να υποχωρήσει και ο Βοημούνδος ΣΤ΄ σώθηκε από τον ολοκληρωτικό αφανισμό. Η Θ΄ Σταυροφορία έφτασε στην Άκρα (9 Μαΐου 1271) και ο Βοημούνδος που διατήρησε τελικά την Τρίπολη ενώθηκε μαζί τους, στη Σταυροφορία συμμετείχε και ο Ούγος Γ΄ της Κύπρου.
Ο Βοημούνδος ΣΤ΄ απεβίωσε πρόωρα (1275), 38 ετών. Η οργή των Μαμελούκων για τη συμμαχία του Βοημούνδου ΣΤ΄ με τους Μογγόλους θα διατηρηθεί μέχρι το 1289, που η κόρη του Λουκία θα χάσει την Τρίπολη.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΝυμφεύτηκε το 1254 τη Σίβυλλα των Χετουμιδών, κόρη του Χετούμ Α΄ της Αρμενίας και απέκτησε τέκνα:
- Βοημούνδος Ζ΄ 1261-1287, κόμης της Τρίπολης και τιτουλάριος πρίγκιπας της Αντιόχειας.
- Ισαβέλλα.
- Λουκία, διάδοχος του αδελφού της στην κομητεία της Τρίπολης (1287), που χάθηκε και αυτή σε δύο χρόνια από τους Μαμελούκους.
- Μαρία (απεβ. μετά το 1280), παντρεύτηκε τον Νικόλαο Β΄ του Σαιντ-Ομέρ.[17]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 www
.biografiasyvidas .com /biografia /b /bohemundo _vi .htm. - ↑ p21952.htm#i219511.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 4,0 4,1 Runciman, σ. 278
- ↑ Tyerman, σσ. 727-728
- ↑ Runciman, σ. 404
- ↑ Runciman, σ. 307
- ↑ Grousset, σ.588
- ↑ David Morgan, The Mongols (2nd ed.)
- ↑ Peter Jackson, "Crisis in the Holy Land in 1260," English Historical Review 376 (1980) 486
- ↑ De Reuven Amitai-Preiss, "Mongols and Mamluks", σ.31
- ↑ Tyerman, σ. 817
- ↑ Jean Richard, The Crusades: c. 1071-c. 1291, σσ 423-426
- ↑ Runciman, σ. 322
- ↑ Runciman, σσ. 319-320
- ↑ Quoted in Grousset, σ.650
- ↑ http://fmg.ac/Projects/MedLands/ANTIOCH.htm#BohemondVI
Πηγές
Επεξεργασία- Histoire des Croisades, René Grousset, Editions Perrin (Paris)
- History of the Crusades, Vol. 3, Runciman, Steven, Cambridge University Press, 1954.
- Venegoni, L. (2003). "Hulagu's Campaign in the West (1256-1260)". Transoxiana: Journal Libre de Estudios Orientales.
- Richard, Jean (1999). The Crusades: c. 1071-c. 1291. Cambridge University Press.
