Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης

Για άλλες χρήσεις, δείτε: Λουδοβίκος (αποσαφήνιση).

Ο Λουδοβίκος των Βαλουά ή Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης (Γαλλική γλώσσα : Louis Ier d'Orleans, 13 Μαρτίου 137223 Νοεμβρίου 1407) ήταν δούκας της Ορλεάνης (1392 - 1407), δούκας της Τουραίνης (1386 - 1392) και κόμης του Μπλουά (1397 - 1407). Υπήρξε ο δεύτερος γιος του βασιλιά της Γαλλίας Καρόλου Ε΄ και της Ιωάννας της Βουργουνδίας, νεώτερος αδελφός του βασιλιά της Γαλλίας Καρόλου ΣΤ΄.[4]

Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Louis Ier d'Orléans (Γαλλικά)
Γέννηση13  Μαρτίου 1372[1] ή 13  Μαρτίου 1372
Παρίσι
Θάνατος23  Νοεμβρίου 1407[1]
Παρίσι
Αιτία θανάτουτραύμα από μαχαίρι
Συνθήκες θανάτουανθρωποκτονία
Τόπος ταφήςΒασιλική Σαιν-Ντενί
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΒαλεντίνα Βισκόντι, δούκισσα της Ορλεάνης (από 1389)[2][3]
ΣύντροφοςMariette d'Enghien
Gérarde Cassinel
ΤέκναΚάρολος Α΄ της Ορλεάνης[2]
Ιωάννης της Ορλεάνης (1399-1467)[2]
Μαργαρίτα της Ορλεάνης (1406-1466)
Ιωάννης του Ντυνουά
Φίλιππος της Ορλεάνης
ΓονείςΚάρολος Ε΄ της Γαλλίας[2] και Ιωάννα των Βουρβόνων[2]
ΑδέλφιαΑικατερίνη της Γαλλίας
Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας[2]
ΟικογένειαΟίκος του Βαλουά
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΕκατονταετής Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΑντιβασιλέας
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Διαδοχή σε Ουγγαρία, Πολωνία και Νάπολη Επεξεργασία

 
Προτομή του Λουδοβίκου Α΄ της Ορλεάνης στο Μοναστήρι των Σελεστίνων του Παρισιού.

Ο Λουδοβίκος αρραβωνιάστηκε την Αικατερίνη διάδοχο στον θρόνο της Ουγγαρίας. Ο Λουδοβίκος και η Αικατερίνη είχαν πολλές ελπίδες να γίνουν βασιλείς τόσο στην Ουγγαρία όσο και στην Πολωνία αφού ο πατέρας της Αικατερίνης Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας δεν είχε γιους. Ο πατέρας της Αικατερίνης σχεδίασε να παραδώσει στην κόρη του τα δικαιώματα του στο Στέμμα της Νεαπόλεως και στην Κομητεία της Προβηγκίας, θα τους βοηθούσε η άτεκνη ξαδέλφη του Ιωάννα Α΄ της Νάπολης.[5] Ο πρόωρος θάνατος ωστόσο της μικρής Αικατερίνης (1378) διέκοψε όλες τις διαπραγματεύσεις. Η μητέρα της Ελισάβετ της Βοσνίας ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον πατέρα του Λουδοβίκου με στόχο να τον παντρεύσει με την κόρη της Μαρία της Ουγγαρίας παρά το γεγονός ότι ήταν αρραβωνιασμένη με τον Σιγισμούνδο του Λουξεμβούργου. Ο Ούγγρος και ο Γάλλος βασιλεύς υποστήριζαν διαφορετικούς πάπες, αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα, η χήρα βασίλισσα Ελισάβετ το αγνόησε (1384), αδιαφόρησε για τις θρησκευτικές διαφορές και διέκοψε τον αρραβώνα της κόρης της με τον Σιγισμούνδο. Ο Αντίπαπας Κλήμης Ζ΄ έδωσε άδεια για την απαλλαγή στον αρραβώνα ανάμεσα στον Σιγισμούνδο και τον Λουδοβίκο, ακολούθησε τον Απρίλιο του 1385 ο αρραβώνας ανάμεσα στον Λουδοβίκο και τη Μαρία.[6] Η Ουγγρική αριστοκρατία δεν αναγνώρισε τον Λουδοβίκο και ο Πάπας Ουρβανός ΣΤ΄ διέταξε την ακύρωση του αρραβώνα. Σε πέντε μήνες ο Σιγισμούνδος επιτέθηκε στην Ουγγαρία με στρατό και παντρεύτηκε τη Μαρία με τη βία ακυρώνοντας τα όνειρα του Λουδοβίκου να γίνει βασιλιάς της Ουγγαρίας.[7]

Ο ρόλος του στη βασιλική αυλή Επεξεργασία

 
Η δολοφονία του Λουδοβίκου Α΄ της Ορλεάνης

Είχε σημαντικό ρόλο στον Εκατονταετή πόλεμο, γιατί ο βασιλιάς αδελφός του λόγω της τρέλας του, δεν ήταν ικανός να κυβερνήσει. Ο Κάρολος ΣΤ΄ που υπέφερε από προβλήματα σχιζοφρένειας υπέστη την πρώτη ισχυρή κρίση (1392), η βασίλισσα Ισαβέλλα συγκάλεσε Συμβούλιο αντιβασιλείας (1393) με πρόεδρο τον Λουδοβίκο (1393). Ο Λουδοβίκος Α΄ διεμάχετο -για την αντιβασιλεία και την επιτήρηση των παιδιών τού βασιλιά- με τον Ιωάννη τον Ισχυρό, δούκα της Βουργουνδίας. Ήταν ένας ισχυρός εμφύλιος πόλεμος, που κλόνισε το κράτος. Ο Λουδοβίκος Α΄ είχε το μεγαλύτερο πλεονέκτημα, λόγω της απευθείας στενής συγγένειας με τον ίδιο τον βασιλιά, αλλά μια υπόθεσή του με τη βασίλισσα Ισαβέλλα της Βαυαρίας τον έκανε πολύ αντιδημοφιλή. Τα παιδιά του βασιλιά τα επόμενα χρόνια απήχθησαν πότε από τη μια μεριά, πότε από την άλλη μέχρι να δοθεί τελικά στον Ιωάννη η κηδεμονία του Δελφίνου Λουδοβίκου και η αντιβασιλεία. Ο Λουδοβίκος του Βαλουά δεν εγκατέλειψε ποτέ τις προσπάθειες του για την αντιβασιλεία, σαμπόταρε όλες τις ενέργειες του Ιωάννη όπως και την προσπάθεια του να ανεβάσει τους φόρους για να υπερασπιστούν το Καλαί από τους Άγγλους. Ο Λουδοβίκος και ο Ιωάννης απειλούσαν ανοιχτά ο ένας τον άλλον μέχρι την εποχή που τους συμφιλίωσε ο ηλικιωμένος θείος τους Ιωάννης του Μπερί. Σε μια εκδήλωση τον "χορό των καιόμενων ανδρών" κατηγορήθηκε ότι 4 χορευτές κάηκαν ζωντανοί με δική του ευθύνη, άλλοι δύο κατόρθωσαν να γλυτώσουν.

Δολοφονία Επεξεργασία

Οι δύο αντίπαλοι δούκες συναντήθηκαν στο Παρίσι την Κυριακή 20 Νοεμβρίου 1407 για να ανταλλάξουν όρκους συμφιλίωσης. Σε τρείς μόλις μέρες ο Λουδοβίκος του Βαλουά δολοφονήθηκε βίαια στους δρόμους του Παρισιού ενώ ανέβαινε στο άλογο του από 7 μασκοφόρους ανθρώπους του Ιωάννη, επικεφαλής ένας υπηρέτης του δούκα, άλλος ένας συνοδός του τραυματίστηκε.[8] Ο Ιωάννης ο Άφοβος είχε έντονη υποστήριξη από τον πληθυσμό του Παρισιού και το Πανεπιστήμιο, δεν μετάνιωσε ποτέ για τον φόνο. Τα επόμενα χρόνια ξέσπασε ο Εμφύλιος πόλεμος Βουργουνδών και Αρμανιάκ, ένας σκληρός εμφύλιος που θα ρημάξει τη Γαλλία τα επόμενα 28 χρόνια και θα λήξει με τη "Συνθήκη του Άρρας" (1435).

Οικογένεια Επεξεργασία

Νυμφεύτηκε το 1389 τη Βαλεντίνα Βισκόντι, κόρη του Τζαν Γκαλεάτσο Βισκόντι δούκα του Μιλάνου και παιδιά του ήταν:[9]

Από μία μη νόμιμη σχέση του με τη Μαριέττα του Ανγκιέν είχε ένα φυσικό τέκνο:

Πρόγονοι Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb119426642. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 «Kindred Britain»
  3. p10315.htm#i103141. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  4. Keane 2016, σ. 17
  5. Engel, Ayton & Pálosfalvi 1999, σ. 169
  6. Warnicke 2000, σ. 106
  7. Parsons 1997
  8. Theis 1992, σσ. 326-327
  9. Adams 2010, σ. 255
  10. Adams 2010, σ. 255
  11. Adams 2010, σ. 255
  12. Hereford Brooke George, Genealogical Tables Illustrative of Modern History, (Oxford Clarendon Press, 1875), table XXVI
  13. Potter 1995, σ. 373
  14. Potter 1995, σ. 373

Πηγές Επεξεργασία

  • Adams, Tracy (2010). The Life and Afterlife of Isabeau of Bavaria. Johns Hopkins University Press.
  • Engel, Pal; Ayton, Andrew; Pálosfalvi, Tamás (1999). The Realm of St. Stephen: A History of Medieval Hungary, 895-1526. Vol. 19. Penn State Press.
  • Keane, Marguerite (2016). Material Culture and Queenship in 14th-century France: The Testament of Blanche of Navarre (1331–1398). Brill.
  • Parsons, John Carmi (1997). Medieval Queenship. Palgrave Macmillan.
  • Potter, David (1995). A History of France, 1460-1560: The Emergence of a Nation State. St. Martin's Press.
  • Theis, Laurent (1992). Histoire du Moyen Âge Français. Perrin.
  • Warnicke, Retha M. (2000). The Marrying of Anne of Cleves: Royal Protocol in Early Modern England. Cambridge University Press.
  • Darwin, F. D. S. (1936) Louis d'Orléans (1372–1407): a necessary prologue to the tragedy of La Pucelle d'Orleans. London: John Murray
  • Jager, Eric. (2014). Blood Royal: a true tale of crime and detection in Medieval Paris. Little, Brown, and Co.
Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης
Γέννηση: 13 Μαρτίου 1372 Θάνατος: 23 Νοεμβρίου 1407
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Γκυ Β΄ του Μπλουά
Κόμης του Μπλουά
 
1397 - 1407
Διάδοχος
Κάρολος Α΄ της Ορλεάνης