Νίκος Κούρκουλος
Ο Νίκος Κούρκουλος (Αθήνα, 5 Δεκεμβρίου 1934 - 30 Ιανουαρίου 2007) ήταν Έλληνας ηθοποιός, που υπηρέτησε το Εθνικό Θέατρο, το οποίο και τον γαλούχησε. Υπήρξε επίσης ποδοσφαιριστής, όπως και ένθερμος υποστηρικτής του Παναθηναϊκού.[2][3]
| Νίκος Κούρκουλος | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Νίκος Κούρκουλος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 5 Δεκεμβρίου 1934 Αθήνα |
| Θάνατος | 30 Ιανουαρίου 2007 (72 ετών) Αθήνα[1] |
| Αιτία θανάτου | καρκίνος |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο Ζωγράφου |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (έως 1958) |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ηθοποιός ποδοσφαιριστής ηθοποιός θεάτρου (1955–1992) ηθοποιός ταινιών ηθοποιός τηλεόρασης |
| Αξιοσημείωτο έργο | Οι αδίστακτοι, Αστραπόγιαννος, Το χώμα βάφτηκε κόκκινο, Κατάχρησις εξουσίας |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος |
|
| Τέκνα | Άλκης Κούρκουλος Μελίτα Κούρκουλου - Κυριακοπούλου Εριέττα Κούρκουλου Φίλιππος Κούρκουλος |
| Αδέλφια | Στέφανος Κούρκουλος Σπύρος Κούρκουλος, Ιάκωβος Κούρκουλος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις |
|
Πρώιμη ζωή
ΕπεξεργασίαΓεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 1934 στην Αθήνα, στην περιοχή του Ζωγράφου και ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας του Αλκίνοου Κούρκουλου, που ήταν κουρέας με καταγωγή από την Κέρκυρα.[4][5] Στα νιάτα του υπήρξε ποδοσφαιριστής στον Παναθηναϊκό και από σύμπτωση πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός, όπως ο ίδιος έλεγε. Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο πλευρό του Μάνου Κατράκη, από την οποία αποφοίτησε το 1958. Την πρώτη θεατρική του εμφάνιση έκανε στο έργο Η κυρία με τις καμέλιες με τον θίασο Λαμπέτη - Χορν (1958-59).
Θεατρική προσφορά
ΕπεξεργασίαΗ θεατρική του πορεία στη συνέχεια έχει ως εξής: 1959-60: Συμμετοχή στο θίασο Βεργή στο έργο Nίκη χωρίς φτερά. 1964: Πύργος του Φραντς Kάφκα και Ιούλιος Καίσαρ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. 1967: Ποτέ την Κυριακή («Ίλια Ντάρλιγκ») στις H.Π.A., σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, παράσταση για την οποία κέρδισε την υποψηφιότητα για Βραβείο Τόνυ. 1971: Η δίκη του Φραντς Kάφκα. 1972: Συγκροτεί δικό του θίασο. Ανεβάζει το Tάνγκο του Σλάβομιρ Μρόζεκ. 1974: Δημιουργεί το θέατρο «KAΠΠA» όπου στεγάζει τον θίασό του. 1975: Όπερα της πεντάρας του Μπέρτολτ Μπρεχτ. 1976: Ο γλάρος του Άντον Τσέχοφ. 1982: Οιδίπους τύραννος του Σοφοκλή. 1983: Ανταπόκριση του Oύγκο Μπέτι. 1986: Ψηλά από τη γέφυρα του Άρθουρ Μίλερ. 1987: Στη φωλιά του κούκου του Ντέιλ Bάσερμαν. 1988: Σκηνοθέτησε το Φτωχέ μου φονιά του Πάβελ Kόχουτ. 1992: Τελευταία εμφάνιση στο θέατρο, με τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή, στην Επίδαυρο. 1993: Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου. 1994: Καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου. Ίδρυσε την Πειραματική Σκηνή και το Εργαστήρι Ηθοποιών, έθεσε σε μόνιμη λειτουργία την Παιδική Σκηνή του Θεάτρου, ενώ στις καινοτομίες του καταγράφηκε και η τεράστια επιτυχία του μιούζικαλ Βίρα τις άγκυρες των Ρέππα-Παπαθανασίου, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, ως το πρώτο μουσικό έργο στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, αφιερωμένο στην ελληνική επιθεώρηση.
Κινηματογραφική και τηλεοπτική παρουσία
ΕπεξεργασίαΣτον κινηματογράφο διακρίθηκε σε ρόλους "ζεν-πρεμιέ" και πρωταγωνίστησε σε κοινωνικά δράματα, όπως Οργή, Ο κατήφορος (1961), Ορατότης μηδέν (1970). Αξιόλογη ήταν και η ερμηνεία του σε πολεμικά δράματα, όπως Το χώμα βάφτηκε κόκκινο, ενώ από τη φιλμογραφία του δεν έλειψε και η παρουσία του σε ξενόγλωσσες ταινίες. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, πήρε δύο φορές το βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στις ταινίες Αδίστακτοι (1965) και Ο Αστραπόγιαννος (1970). Η τελευταία του κινηματογραφική παρουσία ήταν στην ταινία Το φράγμα (1982). Στην τηλεόραση πρωταγωνίστησε στη σειρά Το 13ο κιβώτιο, στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1.
Προσωπική ζωή
ΕπεξεργασίαΣύζυγός του ήταν η Μελίτα Κουτσογιάννη - Κούρκουλου, βοηθός σκηνοθέτη, με την οποία δούλεψαν μαζί στο θέατρο - και δημιούργησαν το Θέατρο ΚΑΠΠΑ. Γνωρίστηκαν σε ένα πάρτι στις αρχές της δεκαετίας του '60. Ο έρωτας ήρθε δύο χρόνια αργότερα, όταν η γοητευτική κοπέλα χτύπησε την πόρτα του στο καμαρίνι του θεάτρου ΡΕΞ, για να τον συγχαρεί για την ερμηνεία του στην παράσταση Η γειτονιά των αγγέλων, όπου έπαιζε με την Τζένη Καρέζη. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Ο Νίκος Κούρκουλος και η Μελίτα παντρεύτηκαν το 1966, την περίοδο που ξεκίνησε να γυρίζεται η ταινία Το χώμα βάφτηκε κόκκινο. Κουμπάρος ήταν ο ηθοποιός και συγγραφέας Νότης Περγιάλης.
Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Άλκη Κούρκουλο (Αλκίνοος), ο οποίος ακολούθησε το δρόμο του πατέρα του, και την Μελίτα Κούρκουλου - Κυριακοπούλου - ο μπαμπάς της επέμενε να πάρει το όνομα της γυναίκας που λάτρεψε, Μελίτα - η οποία ασχολείται με τη διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις. Γι' αυτές τις γυναίκες, τις γυναίκες της ζωής του, ο Νίκος Κούρκουλος τραγούδησε το 1984 με τον Γιάννη Πάριο ένα τραγούδι, το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε ποτέ στο εμπόριο. Ήταν κουμπάροι με την ηθοποιό και καλή του φίλη Μαίρη Χρονοπούλου, η οποία βάπτισε τον γιο του, Άλκη.
Σταθμός στη ζωή του Νίκου Κούρκουλου ήταν η γνωριμία του με τη Μαριάννα Λάτση το καλοκαίρι του 1986 κατά τη διάρκεια παράστασης στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ο ίδιος σε συνέντευξή του το 1994 στον Νίκο Χατζηνικολάου περιέγραψε με το ίδιο πάθος και το ίδιο καρδιοχτύπι την πρώτη στιγμή που αντίκρισε τον μεγάλο και τελευταίο έρωτα της ζωής του, λέγοντας: «Κάνω έτσι και παγώνω... Ξαφνικά βλέπω ένα πλάσμα να ανεβαίνει τις κερκίδες και αυτό ήταν».
Εκείνη την εποχή η Μαριάννα Λάτση ήταν παντρεμένη, από το 1982, με τον δάσκαλο του σκι και δήμαρχο Βουλιαγμένης, Γρηγόρη Κασιδόκωστα, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Πάρη (1982), ενώ το διαζύγιό τους βγήκε το 1987. Παράλληλα, ο Νίκος Κούρκουλος ζήτησε διαζύγιο από τη σύζυγο του, Μελίτα, με την οποία διατήρησαν μία άψογη σχέση αγάπης και σεβασμού όλα τα μετέπειτα χρόνια.
Ο Νίκος Κούρκουλος απέκτησε άλλα δύο παιδιά από τον γάμο του με τη Μαριάννα Λάτση το 2003, (με την οποία παντρεύτηκε μετά τον θάνατο του πατέρα της), την Εριέττα (1993) και τον Φίλιππο (1998).
Η τελευταία γυναίκα που "μπήκε" στη ζωή του Νίκου Κούρκουλου ήταν η εγγονή του, Αμαλία (2004). Καρπός του γάμου της κόρης του με τον επιχειρηματία Μενέλαο Κυριακόπουλο, το 2003.
Θάνατος
ΕπεξεργασίαΤο 2001, διαγνώστηκε ότι ο ηθοποιός έπασχε από καρκίνο στο ρινοφάρυγγα. Παρά τα προβλήματα υγείας, συνέχιζε να αγωνίζεται για το Εθνικό Θέατρο. Απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου 2007, σε ηλικία 73 ετών. Κηδεύτηκε την επόμενη ημέρα, στο νεκροταφείο Ζωγράφου, στη γειτονιά όπου μεγάλωσε.
Φιλμογραφία
Επεξεργασία| Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς με παραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. (Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 27/08/2022) |
| Έτος | Τίτλος | Ρόλος | Άλλες πληροφορίες |
|---|---|---|---|
| 1957 | Ο μπαρμπα-Γιάννης ο κανατάς | Χρόνης | |
| Το τελευταίο ψέμα | Παύλος | ||
| 1959 | Αμαρυλλίς, το κορίτσι της αγάπης | αφεντικό | |
| Μπουμπουλίνα | Γιάννος Γιάννουζας | ||
| Ερωτικές ιστορίες | Πέτρος | ||
| 1960 | Καλημέρα, Αθήνα | Μίμης Αποστολόπουλος | |
| Η κυρία δήμαρχος | Δημήτρης Προκόπης | ||
| Το χαμίνι | Γιώργος Ξενίδης | ||
| 2000 ναύτες και ένα κορίτσι | Ρένος | ||
| 1961 | Μάνα μου, τον αγάπησα | ||
| Για σένα, την αγάπη μου | Άρης | ||
| Ο κατήφορος | Kώστας Πετράκης | ||
| 1962 | Οργή | Παύλος Βενιέρης | |
| Το ταξίδι | Στέφανος | ||
| 1963 | Δίψα για ζωή | Στέφανος | |
| 1964 | Αμφιβολίες | Γιάννης Σιγανός | |
| Ένας μεγάλος έρωτας | Αλέξης Βαλσάμης | ||
| Το χώμα βάφτηκε κόκκινο | Οδυσσέας Χορμόβας [6] | ||
| Λόλα | Άρης | ||
| Συντρίμμια της ζωής | Καζαμπλάντ | ||
| Η λαίδη του λιμανιού | Νίκος | ||
| 1965 | Αδίστακτοι | Στάθης Κούγιας | Βραβείο Α΄ Ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης |
| Επιτάφιος για εχθρούς και φίλους | Τζίμι Μέρφι | ||
| Κατηγορώ τους ανθρώπους | εισαγγελέας Φίλιππος Λιανάς | ||
| 1966 | Κοινωνία, ώρα μηδέν[7] | Άγγελος Μουρούζης | |
| 1968 | Κατάσκοποι στον Σαρωνικό | Νταν Χόλαντ | |
| Σικάγο στη Ρώμη | Ενρίκο | ||
| 1969 | Γυμνοί στον δρόμο | Ανδρέας | |
| 1970 | Ορατότης μηδέν | Άγγελος Κρεούζης [8] | |
| Ο Αστραπόγιαννος | Γιάννος Ζαχαρής (Αστραπόγιαννος) | Βραβείο Α΄ Ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης | |
| 1971 | Κατάχρησις εξουσίας | Χαρίδημος Σιώντης [9] / Στάθης Θεοδωρέλος | |
| 1972 | Με φόβο και πάθος | Νίκος Φαναριώτης | |
| Ο εχθρός του λαού | Σταύρος Βουτσινάς | ||
| 1973 | Θέμα συνειδήσεως | δρ Γεραλής | |
| 1974 | Η δίκη των δικαστών | δικαστής Αθανάσιος Πολυζωίδης | |
| 1979 | Ένα γελαστό απόγευμα | Δημήτρης Βενιέρης [10] | |
| 1980 | Έξοδος κινδύνου | Νίκος | |
| 1982 | Το φράγμα | πολιτικός μηχανικός |
Τηλεοπτικές σειρές
Επεξεργασία- "Το 13o Κιβώτιο" (1992) ΑΝΤ1
Τηλεοπτικό θέατρο
Επεξεργασία- Ο αντρειωμένος (1971) ΥΕΝΕΔ
- Η ανταπόκριση (1985) ΕΡΤ
Θέατρο
Επεξεργασία- Η κυρία με τις καμέλιες (Θίασος Λαμπέτη-Χορν) (1959)
- Τα φτερά της Νίκης (Θίασος Βεργή) 1959
- Ένα κουτό κορίτσι (Με Τζ.Καρέζη) (1963)
- Η γειτονιά των αγγέλων (Με Τζ.Καρέζη) (1963)
- Δις Διευθυντής (Με Τζ.Καρέζη) (1964)
- Ιούλιος Καίσαρ (Θίασος Μάνου Κατράκη) (1964 - καλοκαίρι)
- Ο πύργος (1964) (Προσκήνιο Αλ.Σολωμού)
- Να ντύσουμε τους γυμνούς (1964) (Προσκήνιο Αλ.Σολωμού)
- Illya Darling (Broadway) (1967)
- Η δίκη (1971)
- Τάνγκο (1972-73)
- Ταμπούρλα στη νύχτα (1974)
- Όπερα της πεντάρας (Σκην Ντασσέν) Με Μελίνα Μερκούρη
- Ο γλάρος (1976) (Με Αλ.Αλεξανδράκη, Ν.Γαληνέα, Ξ.Καλογεροπούλου)
- Η επιστροφή (Πίντερ) (με Αλ.Αλεξανδράκη, Ν.Γαληνέα, Β.Διαμαντόπουλο)
- Μονό ζευγάρι (Με Στ. Παράβα)
- Πρόσκληση στον Πύργο (Με Κ.Δανδουλάκη)
- Oedipus Rex (Broadway) (1984)
- Ψηλά από τη γέφυρα (1985-6)
- Στη Φωλιά του Κούκου (1988)
- Γεια σου (1989)
Πηγές
Επεξεργασία- Έλληνες - Ελληνίδες ηθοποιοί
- Θόδωρος "Έξαρχος: Έλληνες ηθοποιοί - Αναζητώντας τις ρίζες", Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών
- www.retrodb.gr
- www.90lepta.com
- www.ibdb.com/broadway-cast-staff/nikos-kourkoulos-101009
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ www
.theatermania .com /new-york-city-theater /news /01-2007 /tony-nominee-nikos-kourkoulos-dies-at-73 _9980 .html. - ↑ Αθλητική Ηχώ 10/10/1999[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Πράσινοι και ερυθρόλευκοι επώνυμοι οπαδοί!». SPORT 24. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ Δεκεμβρίου 05 2014 08:16, ΣΤΗΛΕΣ MEN WE LOVE ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΔΗΜΑ. «Νίκος Κούρκουλος: Το αιώνιο ζεϊμπέκικο ενός αληθινού σταρ». www.ladylike.gr. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2019.
- ↑ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, ΜΥΡΤΩ (30 Ιανουαρίου 2019). «Νίκος Κούρκουλος: Μια ζωή, δύο γυναίκες -40 σπάνιες φωτογραφίες από το προσωπικό του άλμπουμ». BOVARY (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2019.
- ↑ Μαυροειδής, Γεώργιος (2022). Αναπαραστάσεις της Κοινωνικής Ληστείας στον Μεταπολεμικό Ελληνικό Κινηματογράφο (1950-1980). Αθήνα: ΕΑΠ. σελ. 33.
- ↑ «Κοινωνία, ώρα μηδέν». tainiothiki.gr. Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2024.
- ↑ Chrysagis, Evangelos· Karampampas, Panas. Collaborative Intimacies in Music and Dance. online: Berghahn Books. σελ. 193. ISBN 9781785334542.
- ↑ Τρούσας, Φώντας (8 Ιανουαρίου 2020). «Σταύρος Τσιώλης: η λατρεία του σημαντικού σκηνοθέτη για το αγωνιστικό αυτοκίνητο και για την κουλτούρα του αυτοκινήτου γενικότερα». LiFO. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2023.
- ↑ Εξάρχου, Καλλιόπη (2021). Δωσίλογοι και μαυραγορίτες στον ελληνικό κινηματογράφο από τη δεκαετία του 1940 έως και τη δεκαετία του 1970. Αθήνα: ΕΑΠ. σελ. 77.