Βικιπαίδεια

Πάπας Πίος ΙΑ΄

259ος Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (1922-1939)

Ο Πάπας Πίος ΙΑ΄ (κατά κόσμον Αμβρόσιος Δαμιανός Αχιλλέας Ράτι, ιταλικά: Ambrogio Damiano Achille Ratti, 31 Μαΐου 1857 - 10 Φεβρουαρίου 1939) ήταν επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (6 Φεβρουαρίου 1922 - 10 Φεβρουαρίου 1939). Ο Πίος ΙΑ΄ ήταν επιπλέον ο πρώτος κυβερνήτης της ανεξάρτητης Πόλης κράτους του Βατικανού από την ημέρα που ιδρύθηκε (11 Φεβρουαρίου 1929), παρέμεινε κυβερνήτης σε αυτό μέχρι τον θάνατο του. Την εποχή της Παποσύνης του απέκτησε το προσωνύμιο "Η ειρήνη του Χριστού μέσα στο βασίλειο του Χριστού". Ο Πίος ΙΑ΄ εξέδωσε πολλές εγκύκλιους, η σημαντικότερη από αυτή ήταν τα 600 χρόνια από την αγιοποίηση του Θωμά Ακινάτη που αποτελεί το σύμβολο της σύγχρονης Καθολικής Θεολογίας.[1] Με στόχο να διατηρήσει το κύρος της Καθολικής Εκκλησίας ο Πίος ΙΑ΄ εξέδωσε μια σειρά από διατάγματα. Η μακρόχρονη διαμάχη της Αγίας Έδρας με την ιταλική κυβέρνηση επιλύθηκε με τη Συνθήκη του Λατερανού το 1929, μεταξύ του Πάπα και του Μπενίτο Μουσολίνι (για λογαριασμό του ιταλικού κράτους),[2] με την οποία ιδρύθηκε το ανεξάρτητο κράτος του Βατικανού. Ο ίδιος ο πάπας δεν μπόρεσε, ωστόσο, να διακόψει την σφαγή των ρωμαιοκαθολικών στην Ισπανία, το Μεξικό και τη Σοβιετική Ένωση.

Πάπας
Πίος ΙΑ΄
Από6 Φεβρουαρίου 1922
Έως10 Φεβρουαρίου 1939
ΠροκάτοχοςΒενέδικτος ΙΕ΄
ΔιάδοχοςΠίος ΙΒ΄
Προσφωνήσεις του
Πάπα Πίου ΙΑ΄
Προσφώνηση αναφοράςΑγιότατος
Προφορική προσφώνησηΑγιότατε
Θρησκευτική προσφώνησηΆγιος Πατέρας
Μεταθανάτια προσφώνησηΔ/Δ

Ο Πίος ΙΑ΄ αγιοποίησε μια μεγάλη σειρά από προσωπικότητες, ανάμεσα τους ο Αλβέρτος ο Μέγας, ο οποίος ονομάστηκε "Διδάκτορας της Εκκλησίας" λόγω της σημαντικής προσφοράς των γραπτών του. Το ενδιαφέρον του για την προώθηση των λαϊκών πιστών στη ρωμαιοκαθολική θρησκεία ήταν έντονο, ενώ τάχθηκε επίσης τα τελευταία χρόνια ανοιχτά εναντίον του Αδόλφου Χίτλερ και του Μπενίτο Μουσολίνι. Ο Πίος ΙΑ΄ πέθανε στο Αποστολικό Παλάτι σε ηλικία 82 ετών (10 Φεβρουαρίου 1939) και τάφηκε στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Οι ανασκαφές για τον τάφο του, έφεραν στην επιφάνεια διάφορα επίπεδα από οστά, από τα οποία μερικά εικάζεται ότι ανήκαν στον ίδιο τον Άγιο Πέτρο.[3][4][5]

Πρώτα χρόνια

Επεξεργασία

Ο Αμβρόσιος Δαμιανός Αχιλλέας Ράτι γεννήθηκε στο Ντέζιο που ανήκε στην επαρχία του Μιλάνου (1857), και ήταν γιος του Φραντσέσκο Αντόνιο Ράτι (1823-1881) που κατείχε εργοστάσιο μεταξιού.[6] Τα αδέλφια του ήταν ο Κάρλο (1853–1906), ο Φέρμο (1854–1929), ο Εντουάρντο (1855–1896) και η Καμίλα (1860–1946).[7] Ορκίστηκε ιερέας (1879), χάρη στις μεγάλες του ικανότητες στα θρησκευτικά θέματα επελέγη για ακαδημαϊκές σπουδές στην εκκλησία. Απέκτησε στο Ποντιφικό Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο της Ρώμης διδακτορικό στην Φιλοσοφία, το Κανονικό Δίκαιο και την Θεολογία, κατόπιν έγινε Καθηγητής Σεμιναρίου στην Πάντοβα (1882-1888). Η ειδικότητα του ήταν η Παλαιογραφία, η μελέτη των αρχαίων και των μεσαιωνικών εκκλησιαστικών χειρογράφων. Με την ειδικότητα αυτή μεταφέρθηκε μετά το Σεμινάριο για να εργαστεί στην αμβροσιανή βιβλιοθήκη (1888-1911).[8] Την ίδια εποχή μελέτησε βαθιά επιφανείς ιεράρχες του Μεσαίωνα όπως ο αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου Κάρλο Μπορρομέο. Ο Ράτι έγινε διευθυντής της Αμβροσιανής Βιβλιοθήκης και ανέλαβε το πρόγραμμα αποκατάστασης όλων των μεσαιωνικών συλλογών. Στον ελεύθερο χρόνο του ασχολήθηκε με την ορειβασία, ήταν δεινός ορειβάτης, έφτασε μέχρι τις κορυφές του Μόντε Ρόζα, του Μάττερχορν και του Λευκού Όρους. Ο συνδυασμός του αθλητή και του Πάπα ήταν πολύ σπάνιος, θα εμφανιστεί ξανά την εποχή του πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄. Ο Πάπας Πίος Ι΄ διόρισε τον Ράτι αντί-Νομάρχη στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού (1911), αργότερα πήρε προαγωγή σε Νομάρχη (1914).[9]

Ο προκάτοχος του Πάπας Βενέδικτος ΙΕ΄ ανέθεσε στον Ράτι διπλωματική αποστολή στην Πολωνία, το 1918. Όταν έληξε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η ανεξαρτησία της Πολωνίας αποκαταστάθηκε αν και βρισκόταν ακόμα υπό τον μερικό έλεγχο της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΕ΄ ήταν ο πρώτος αρχηγός κράτους που συνεχάρη τον Οκτώβριο του 1918 την ανεξαρτησία της Πολωνίας με την Συνθήκη των Βερσαλλιών (1919) μετά τον διαμελισμό του 1772.[14] Τον Μάιο του 1919 ο Βενέδικτος ΙΕ΄ διόρισε 10 νέους επισκόπους, ο Ράτι διορίστηκε Νούντσιος (6 Ιουνίου 1919), τιτλούχος αρχιεπίσκοπος (3 Ιουλίου 1919) και επίσκοπος (28 Οκτωβρίου 1919).[10] Ο Βενέδικτος ΙΕ΄ και ο Ράτι έστειλαν μήνυμα στις Πολωνικές αρχές να μην διώξουν τον κλήρο των Λιθουανών και των Ρουθήνων.[11] Την εποχή που οι Μπολσεβίκοι βάδιζαν στην Βαρσοβία ο πάπας ζήτησε από τους πιστούς να προσευχηθούν υπέρ των χριστιανών Πολωνών, ο Ράτι αρνήθηκε να εγκαταλείψει την πόλη όταν τον Αύγουστο του 1920 έφτασε ο Κόκκινος Στρατός.[12] Ο Βενέδικτος ΙΕ΄ μέσω του Ράτι έστειλε μήνυμα στον Πολωνό επίσκοπο να σταματήσει την δίωξη των γειτονικών λαών με την φράση "η αγάπη μας για την πατρίδα φτάνει μέχρι τα όρια της δικαιοσύνης".[13] Ο Ράτι εργάστηκε σκληρά να συμφιλιώσει τους Πολωνούς με την νεοσύστατη Σοβιετική Ένωση που είχε δεχτεί επίθεση από αυτούς, δήλωσε ότι είναι έτοιμος ακόμα και να χύσει το αίμα του για την Ρωσία.[14] Ο Βενέδικτος ΙΕ΄ τον ανακάλεσε με την φράση "θέλω διπλωμάτη όχι μάρτυρα", του απαγόρευσε ακόμα και την επίσκεψη στην Ρωσία παρά το ότι ανήκε στην δικαιοδοσία του.[14] Οι επαφές του Ράτι με τους Ρώσους ενόχλησαν έντονα τον Πολωνικό κλήρο, με στόχο να ηρεμήσει τα πνεύματα ο Βενέδικτος ΙΕ΄ τον έστειλε στην Σιλεσία, ένα ημι-αυτόνομο κράτος μέσα σε Πολωνικό έδαφος υπό την επίβλεψη της Πολωνίας και της Γερμανίας.[11] Ο Γερμανός Καρδινάλιος Αδόλφος Μπέρτραμ απαγόρευσε όλες τις δραστηριότητες του παπικού κλήρου και ζήτησε την απέλαση του Ράτι από την Σιλεσία (20 Νοεμβρίου 1920).[15] Ο Ράτι προσπάθησε να καλοπιάσει τον πολωνικό κλήρο αλλά ήταν πολύ δύσπιστος εναντίον του χάρη στην προηγούμενη συμπεριφορά του, με τον τρόπο αυτό βρέθηκε αντιμέτωπος τόσο με τους Γερμανούς όσο και με τους Πολωνούς.[16]

Παπική εκλογή

Επεξεργασία

Ο Βενέδικτος ΙΕ΄ διόρισε τρεις νέους Καρδιναλίους (3 Ιουνίου 1921), ανάμεσα τους και τον Ράτι που διορίστηκε επιπλέον Αρχιεπίσκοπος Μιλάνου. Όταν έγινε η ορκωμοσία τους, ο Βενέδικτος ΙΕ΄ είπε χαριτολογώντας "σας δίνω σήμερα να φορέσετε το κόκκινο καπέλο, σε κάποιον από εσάς σύντομα θα γίνει λευκό".[17] Μετά την ορκωμοσία ο Ράτι αποσύρθηκε στο Μοναστήρι των Βενεδικτίνων στο Μόντε Κασίνο με στόχο την εξάσκηση στα νέα του καθήκοντα, τον Αύγουστο του 1221 συνόδευσε Μιλανέζους προσκυνητές στην Λούρδη.[17] Ο Ράτι έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τα πλήθη στην γενέτειρα του Ντέζιο, ακολούθησε η στέψη του στο Μιλάνο (8 Σεπτεμβρίου 1921). Λίγους μήνες αργότερα (22 Ιανουαρίου 1922) ο Πάπας Βενέδικτος ΙΕ΄ πέθανε αιφνίδια από πνευμονία.[18] Το Κονκλάβιο από το Κολλέγιο των Καρδιναλίων που ακολούθησε ήταν το μεγαλύτερο σε όλο τον 20ο αιώνα, ο Καρδινάλιος Ραφαέλ Μέρι ντελ Βαλ υποστήριζε την πολιτική του πάπα Πίου Ι΄ και ο Καρδινάλιος Πιέτρο Γκασπάρρι αντίστοιχα του Βενέδικτου ΙΕ΄.[19] Ο Πιέτρο Γκάσπαρι προσέγγισε τον Ράτι και του δήλωσε αιφνίδια ότι αποσύρει την υποψηφιότητά του υπέρ του, ο Ράτι έμεινε άναυδος. Οι Καρδινάλιοι αναγνώρισαν ότι δεν μπορεί να εκλεγεί ούτε ο ντελ Βαλ ούτε ο Γκάσπαρι, αποφάσισαν την συμβιβαστική υποψηφιότητα του Ράτι. Ο Καρδινάλιος Γκαετάνο ντι Λάι προσέγγισε τον Ράτι και του δήλωσε "θα σε ψηφίσουμε για νέο Πάπα υπό την προϋπόθεση να μας υποσχεθείς ότι δεν θα κάνεις τον Γκάσπαρρι Υπουργό Εξωτερικών". Ο Ράτι απάντησε "Μακάρι να φωτίσει ο Θεός να βρεθεί κάποιος καλύτερος, αλλά εγώ έχω στόχο να κάνω τον Ράτι Υπουργό Εξωτερικών".[19] Ο Ράτι τελικά εξελέγη στην 14η ψηφοφορία (6 Φεβρουαρίου 1922), επέλεξε το όνομα Πίος ΙΑ΄ για να τιμήσει τον προκάτοχο του Πίο Ι΄ που τον διόρισε διευθυντή της Βιβλιοθήκης του Βατικανού. Με την εκλογή του όπως είχε προειδοποιήσει διόρισε αμέσως τον Γκάσπαρι Καρδινάλιο Υπουργό Εξωτερικών.[19] Στην ερώτηση που του έκαναν αν είναι ευχαριστημένος με την εκλογή του ο νέος Πάπας απάντησε "Παρά την απροθυμία και την ανικανότητα μου για αυτή την θέση είμαι υποχρεωμένος να δεχτώ, το όνομα Πίος συμβολίζει την ειρήνη".[20] Η πρώτη του πράξη με την εκλογή του ήταν να χαιρετήσει το πλήθος από το μπαλκόνι, την συνήθεια αυτή είχαν εγκαταλείψει οι προκάτοχοι του μετά την Ιταλική ενοποίηση (1870), ο στόχος του ήταν να βελτιωθούν οι σχέσεις του με την ιταλική κυβέρνηση.[21]

Πάπας

Επεξεργασία
 
Ο Πάπας Πίος ΙΑ΄ (1930).

Η πρώτη Εγκύκλιος του Πίου ΙΔ΄ ως Πάπας τον Δεκέμβριο του 1922 με το όνομα "Καθολική Δράση" είχε στόχο τον εκχριστιανισμό της κοινωνίας, ενώ ακολούθησαν και άλλοι Εγκύκλιοι (1929, 1930). Η Εγκύκλιος (1929) με τον τίτλο «Αυτός ο Θεϊκός Δάσκαλος» τόνιζε ότι η εκπαίδευση θα έπρεπε να είναι χριστιανική και όχι κοσμική.[22] Η τελευταία Εγκύκλιος (1930) τόνιζε ότι ο χριστιανικός γάμος και η οικογενειακή ζωή αποτελούν την βάση της καλής κοινωνίας, καταδίκαζε τα προφυλακτικά, αλλά όχι την σεξουαλική επαφή. O Πίος ΙΑ΄ σε αντίθεση με τους προκατόχους του που είχαν ευνοήσει την μοναρχία και είχαν καταδικάσει την δημοκρατία, δεν έκανε κανέναν διαχωρισμό σχετικά με την μορφή του πολιτεύματος, στην νέα Εγκύκλιο (1933) έγραψε:

"Είναι γνωστό σε παγκόσμιο επίπεδο ότι η Καθολική εκκλησία δεν έχει δεσμευτεί από καμία μορφή διακυβέρνησης, το μόνο απαραίτητο αίτημα είναι η ασφάλεια της λατρείας του Θεού και της χριστιανικής συνείδησης. Η προσαρμογή σε οποιονδήποτε πολιτικό θεσμό μοναρχία, δημοκρατία ή αριστοκρατία είναι βέβαιη αρκεί να διασφαλίζονται τα θρησκευτικά δικαιώματα".[23]

Ο Πίος ΙΑ΄ στήριξε την ανασυγκρότηση της οικονομικής και της πολιτικής ζωής με βάση τις θρησκευτικές αξίες. Σε Εγκύκλιο (1931) στην οποία αναδιατύπωσε τα «σαράντα χρόνια» παλιότερης Εγκυκλίου του Πάπα Λέων ΙΓ΄ τόνισε ότι τόσο ο Σοσιαλισμός όσο και ο υπερβολικός καπιταλισμός είναι εχθροί στην ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Η κοινωνία σύμφωνα με την ίδια Εγκύκλιο θα πρέπει να στηρίζεται στην συνεργασία και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Η ατομική ιδιοκτησία είναι ένα ζωτικό σημείο σχετικά με την λειτουργία της κοινωνίας και την καλλιέργεια των μελών της.[24] Οι μισθοί θα έπρεπε να είναι δίκαιοι χωρίς εκμετάλλευση από τον διεθνή καπιταλισμό. Ο Πίος ΙΑ΄ τόνιζε ότι οι μητέρες θα πρέπει να ασχολούνται με οικιακές εργασίες, οι πατέρες θα έπρεπε να έχουν με κάθε μέσο επαρκή μισθό για να συντηρήσουν τις οικογένειες τους ώστε να μην εργάζονται οι μητέρες. Το διπλό εισόδημα που προέρχεται από την εργασία και της μητέρας καταγράφεται από τον Πάπα ως «αφόρητη κακοποίηση».[25]

Ο Πίος ΙΑ΄ επέκρινε επίσης σφοδρά την πλήρη εξίσωση του άνδρα με την γυναίκα καταγράφοντας την «απελευθέρωση των γυναικών» ως «έγκλημα».[26] Ο Πίος ΙΑ΄ συνέχισε αναφέροντας ότι οι προσπάθειες απελευθέρωσης των γυναικών από τους συζύγους τους αποτελεί «ψεύτικη ελευθερία και αφύσικη ισότητα», η αληθινή φύση της γυναίκας αποτελεί το «ευγενές αξίωμα μιας χριστιανής γυναίκας και συζύγου».[27] Την εποχή του Πίου ΙΑ΄ αναδείχτηκε η Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας όπως επίσης ενώθηκε και η Κίνα υπό τον Τσιανγκ Κάι Σεκ. Το 1922 εγκαταστάθηκε στην Κίνα Αποστολική Αντιπροσωπεία, πρώτος εκπρόσωπος ήταν ο Σέλσο Μπενίνιο Λουίτζι Κονσταντίνι.[28] Αργότερα (1 Αυγούστου 1928) ο πάπας έστειλε μήνυμα με το οποίο υποστήριξε την πολιτική ενοποίηση της Κίνας. Με την επίθεση των Ιαπώνων στον βόρειο Κίνα (1931) δημιουργείται το κρατίδιο του Μαντσουκούο, η Αγία Έδρα θα το αναγνωρίσει. Ο Πίος ΙΑ΄ δέχτηκε τον Σεπτέμβριο του 1938 μια αποστολή από το Μαντσουκούο, επικεφαλής της ήταν ο Υπουργός Εξωτερικών του κρατιδίου Χαν Γιουν.[28]

Θάνατος

Επεξεργασία

Ο Πίος ΙΑ΄ αρρώστησε βαριά από δύο συνεχόμενες καρδιακές προσβολές (25 Νοεμβρίου 1938) μέσα σε λίγες ώρες, τα προβλήματα στην αναπνοή του ήταν σοβαρότατα και δεν μπορούσε να εγκαταλείψει το διαμέρισμα του.[29] Την τελευταία του διάλεξη έδωσε στην Παπική Ακαδημία Επιστημονικών Σπουδών που είχε ιδρύσει ο ίδιος, το θέμα ήταν η στενή σχέση της Καθολικής Εκκλησίας με την επιστήμη.[30] Η καρδιά του εξακολουθούσε να παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα και τελικά πέθανε από τρίτη καρδιακή προσβολή σε ηλικία 81 ετών (10 Φεβρουαρίου 1939), ενώ τα τελευταία του λόγια ήταν "η ψυχή μου σας αφήνει εν ειρήνη".[31] Μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι δολοφονήθηκε από τον προσωπικό του γιατρό Φρανσέσκο Σαβέριο Πετάτσι, πατέρα της Κλαρέττας Πετάτσι, της ερωμένης του Μπενίτο Μουσολίνι.[32][33][34][35][36]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ «Studiorum ducem, Litterae Encyclicae saeculo sexto exeunte a Sanctorum Caelitum honoribus Thomae Aquinati decretis, d. 29 m. Iunii a. 1923, Pius PP. XI | PIUS XI». www.vatican.va. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2025. 
  2. ↑ «Lateran Treaty (Italy 1929)». Encyclopædia Britannica online. https://www.britannica.com/event/Lateran-Treaty. Ανακτήθηκε στις 2017-07-14. 
  3. ↑ «Does the church possess the actual bones of St. Peter?». Catholic Straight Answers (στα Αγγλικά). 13 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2025. 
  4. ↑ Associated Press (2013-11-24). «Vatican displays Saint Peter's bones for the first time» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/world/2013/nov/24/vatican-st-peters-bones-display-pope-francis. Ανακτήθηκε στις 2025-01-30. 
  5. ↑ Jacob Neusner (9 July 2004). Christianity, Judaism and Other Greco-Roman Cults, Part 2: Early Christianity. Wipf and Stock Publishers. σ. 149
  6. ↑ D'Orazi, 15–19
  7. ↑ «POPE'S BROTHER DIES.; Count Fermo Ratti, Ill Two Days, Succumbs Suddenly.» (στα αγγλικά). The New York Times. 1930-01-01. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1930/01/01/archives/popes-brother-dies-count-fermo-ratti-ill-two-days-succumbs-suddenly.html. Ανακτήθηκε στις 2025-01-30. 
  8. ↑ D'Orazi, 14–24
  9. ↑ D'Orazi, 27
  10. ↑ Schmidlin III, 306
  11. ↑ 11,0 11,1 Schmidlin III, 307
  12. ↑ Fontenelle, 34–44
  13. ↑ AAS 1921, 566
  14. ↑ 14,0 14,1 Stehle, 25
  15. ↑ Schmidlin IV, 15
  16. ↑ Stehle, 26
  17. ↑ 17,0 17,1 Fontenelle, 40
  18. ↑ Fontenelle, 44
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Kertzer 2014
  20. ↑ «Achille Ratti: cento anni fa la sua elezione a Papa – Chiesa di Milano» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2025. 
  21. ↑ Fontenelle, 44–56
  22. ↑ «Pius XI, Divini illius magistri (31/12/1939)». web.archive.org. 22 Μαΐου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2025. 
  23. ↑ «Dilectissima Nobis (June 3, 1933) | PIUS XI». www.vatican.va. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2025. 
  24. ↑ Quadragesimo anno, 44–52, 114–115
  25. ↑ Quadragesimo Anno, 71
  26. ↑ Casti Connubii, 74
  27. ↑ Casti Connubii, 75
  28. ↑ 28,0 28,1 https://hsstudyc.org.hk/
  29. ↑ Confalonieri, 356
  30. ↑ Confalonieri, 358
  31. ↑ Confalonieri, 373
  32. ↑ «Pope Pius XII: From the Diplomacy of Impartiality to the Silence of t…». archive.ph. 10 Ιουλίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2025. 
  33. ↑ Saul Friedländer, Nazi Germany and the Jews: I. The Years of Persecution, 1933–1939, New York: Harper-Collins, 1997, σ. 277
  34. ↑ Harry J. Cargas, Holocaust scholars write to the Vatican, 1998
  35. ↑ John Cornwell, Hitler's Pope: The Secret History of Pius XII. Viking, 1999, σ. 204
  36. ↑ Newsweek, Τομ. 79, 1972, σ. 238

Πηγές

Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
  •   Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Pius XI στο Wikimedia Commons


Πάπας Πίος ΙΑ΄
Γέννηση: 31 Μαΐου 1857 Θάνατος: 10 Φεβρουαρίου 1939
Προκάτοχος
Βενέδικτος ΙΕ΄ 		Πάπας
6 Φεβρουαρίου 1922 - 10 Φεβρουαρίου 1939 		Διάδοχος
Πίος ΙΒ΄
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πάπας_Πίος_ΙΑ΄&oldid=11100620"