Κατάλογος μοναρχών του Μιλάνου
Ο ακόλουθος κατάλογος περιλαμβάνει τους ηγεμόνες του Μιλάνου από το 13ο αιώνα μέχρι το 1814, όταν η περιοχή ενσωματώθηκε στο Βασίλειο της Λομβαρδίας-Βενετίας, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Συνεδρίου της Βιέννης.
| Δουκάτο του Μιλάνου | |
|---|---|
 | |
| Δημιουργία | 5 Σεπτεμβρίου 1395 |
| Μονάρχης | Βεντσεσλάβος Δ΄ της Βοημίας |
| Πρώτος κάτοχος | Ιωάννης Γαλεάτιος Βισκόντι |
| Τελευταίος κάτοχος | Φραγκίσκος Β´ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας |
| Ημερομηνία εξάλειψης | 9 Ιουνίου 1815 |
| Έδρες | Κάστρο των Σφόρτσα |
Πριν τη δημιουργία του Δουκάτου
ΕπεξεργασίαΜέχρι το 1259, το Μιλάνο ήταν μια ελεύθερη κοινότητα που εξέλεγε τον δικό της ποδεστά. Η οικογένεια των Τοριάνι απέκτησε την εξουσία το 1240, όταν ο Παγάνος ντέλα Τόρε εξελέγη ποδεστά.[1] Μετά το θάνατο του Παγάνου, στο αξίωμα εξελέγη ο Βάλδος Γκιρινγκέλι το 1259, όμως στο τέλος της θητείας του ο Μαρτίνος ντέλα Τόρε, ανιψιός του Παγάνου, ενορχήστρωσε ένα πραξικόπημα καταλαμβάνοντας η οικογένειά του την εξουσία της κοινότητας, εγκαθιδρύοντας την πρώτη Σινιορία («Ηγεμονία») του Μιλάνου.[2]
| Άρχοντας | Περίοδος | Παράταξη | Ποδεστά | |
|---|---|---|---|---|
| Μαρτίνος ντέλα Τόρε | 8 Σεπτεμβρίου 1259 | 20 Νοεμβρίου 1263 | Γουέλφοι | Καπετάνιος του λαού: Λίστα
|
| Φίλιππος ντέλα Τόρε | 20 Νοεμβρίου 1263 | 24 Δεκεμβρίου 1265 | Γουέλφοι | Λίστα
|
| Ναπολέων ντέλα Τόρε | 24 Δεκεμβρίου 1265 | 21 Ιανουαρίου 1277 | Γουέλφοι | Λίστα
|
Κατά τη διάρκεια της θητείας τους, η οικογένεια των Τοριάνι ευθυγραμμίστηκε με το Γάλλο Βασιλιά Κάρολο του Ανζού, ξεκινώντας μια έντονη αντιπαλότητα με την οικογένεια των Βισκόντι, πιστή στους Γερμανούς Χοενστάουφεν.[3] Το 1262, ο Πάπας Ουρβανός Δ΄ διόρισε τον Όθων Βισκόντι ως Αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου, προς απογοήτευση του Μαρτίνου ντέλα Τόρε.[4] Το 1273, ένας εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε μεταξύ των δύο οικογενειών, που τελείωσε με την ήττα των Τοριάνι στη Μάχη του Δεσίου το 1277.[5]
| Άρχοντας | Περίοδος | Παράταξη | Ποδεστά | |
|---|---|---|---|---|
| Όθων Βισκόντι | 21 Ιανουαρίου 1277 | 8 Αυγούστου 1295 | Γιβελλίνοι | Καπετάνιος του λαού:
Λίστα
|
| Ματθαίος Α΄ Βισκόντι | 8 Αυγούστου 1295 | Ιούνιος 1302 | Γιβελλίνοι | Λίστα
|
Τον Ιούνιο του 1302, ο Γουίδος ντέλα Τόρε σχημάτισε έναν συνασπισμό με πόλεις κατά του Βισκόντι και εισήλθε στο Μιλάνο, εκθρονόντας τον Βισκόντι.[6] Ωστόσο, το 1308 ο Γουίδος ενεπλάκη σε μια διαμάχη με τον ξάδελφό του, Αρχιεπίσκοπο Κάσων ντέλα Τόρε. Μετά από μια επίθεση κατά του Καθεδρικού Ναού, ο Κάσων κατέφυγε στην Μπολόνια αναζητώντας αυτοκρατορική συνδρομή.[7] Εκμεταλλευόμενος την χαοτική κατάσταση στη Βόρεια Ιταλία, ο Βασιλιάς Ερρίκος Ζ΄ εισέβαλε στην Ιταλία και την άνοιξη του 1310 εισήλθε στο Μιλάνο, όπου αποκατέστησε στην εξουσία τόσο τον Κάσων, όσο και τους Βισκόντι. Μετά την πτώση του Μιλάνου, ο Ερρίκος στέφθηκε ως Βασιλιάς της Ιταλίας στον Καθεδρικό Ναό της πόλης.[8]
| Άρχοντας | Περίοδος | Παράταξη | Ποδεστά | |
|---|---|---|---|---|
| Γουίδος ντέλα Τόρε | Ιούνιος 1302 | 6 Ιανουαρίου 1311 | Γουέλφοι | Λίστα
|
| Ματθαίος Α΄ Βισκόντι | 6 Ιανουαρίου 1311 | 24 Ιουνίου 1322 | Γιβελλίνοι | Λίστα
|
| Γαλεάτιος Α΄ Βισκόντι | 24 Ιουνίου 1322 | 6 Αυγούστου 1328 | Γιβελλίνοι | Λίστα
|
| Άκτιος Βισκόντι | 6 Αυγούστου 1328 | 16 Αυγούστου 1339 | Γιβελλίνοι | Λίστα
|
| Λουκιανός Βισκόντι | 16 Αυγούστου 1339 | 24 Ιανουαρίου 1349 | Γιβελλίνοι | Λίστα
|
| Ιωάννης Βισκόντι | 5 Οκτωβρίου 1354 | |||
| Ματθαίος Β΄ Βισκόντι | 5 Οκτωβρίου 1354 | 29 Σεπτεμβρίου 1355 | Γιβελλίνοι | Λίστα
|
| Γαλεάτιος Β΄ Βισκόντι | 4 Αυγούστου 1378 | |||
| Βερνάβος Βισκόντι | 6 Μαΐου 1385 | |||
| Ιωάννης Γαλεάτιος Βισκόντι | 6 Μαΐου 1385 | 5 Σεπτεμβρίου 1395 | Γιβελλίνοι | Λίστα
|
Μετά τη δημιουργία του Δουκάτου
ΕπεξεργασίαΤο 1395, ο Τζαν Γκαλεάτσο Βισκόντι έλαβε τον τίτλο του δούκα του Μιλάνου από τον Βεντσεσλάβο βασιλιά της Γερμανίας, ο οποίος πώλησε τον τίτλο έναντι αμοιβής περίπου 100.000 φιορινιών.[9][10] Από εκείνη τη στιγμή, όλοι οι ακόλουθοι ηγεμόνες του Μιλάνου έφεραν τον τίτλο του Δούκα.
| Δούκας | Θυρεός | Περίοδος | Σύζυγος Απόγονοι |
Διάδοχος | |
|---|---|---|---|---|---|
| Τζαν-Γκαλεάτσο Α΄ 1347-1402 (50 ετών) |
|
.svg)
|
5 Σεπτεμβρίου 1395 - 3 Σεπτεμβρίου 1402 |
(1) Ισαβέλλα της Γαλλίας (1360-1372) 4 παιδιά (2 ενηλικιώθηκαν) (2) Αικατερίνη Βισκόντι (1380-1402) 2 παιδιά 2 νόθα παιδιά |
|
| Τζαν-Μαρία 1388-1412 (23 ετών) |
|
|
3 Σεπτεμβρίου 1402 - 16 Μαΐου 1412 |
Αντωνία Μαλατέστα της Τσεζένα (1408-1412) Χωρίς απογόνους |
1ος γιος του Τζαν-Γκαλεάτσο Βισκόντι |
| Φιλίππο-Μαρία 1392-1447 (54 ετών) |
|
|
16 Μαΐου 1412 - 13 Αυγούστου 1447 |
(1) Βεατρίκη του Τέντα (1412-1418) Χωρίς απογόνους (2) Μαρία της Σαβοΐας (1428-1447) Χωρίς απογόνους 1 νόθο παιδί |
2ος γιος του Τζαν-Γκαλεάτσο Βισκόντι |
Οίκος των Σφόρτσα (1η περίοδος)
ΕπεξεργασίαΜετά το θάνατο του Φιλίππου Μαρία το 1447, η κύρια γραμμή διαδοχής των Βισκόντι εξέλειψε. Επωφελημένοι από το πολιτικό χάος, μια ομάδα πλούσιων πολιτών, ακαδημαϊκών και κληρικών διακήρυξε την κατάργηση του Δουκάτου και ίδρυση της ολιγαρχικής Χρυσής Αμβροσιανής Δημοκρατίας.[11] Η Δημοκρατία απέτυχε να αναγνωριστεί τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα, τα γειτονικά κράτη της Βενετίας, της Σαβοΐας και της Γαλλίας προσπάθησαν να επεκτείνουν τα φέουδά τους στη Λομβαρδία. Εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του κράτους και τη σύγκρουση ανάμεσα σε Γουέλφους και Γιβελλίνους, ο αρχηγός των στρατιωτικών δυνάμεων του Μιλάνου, Φραγκίσκος Α΄ Σφόρτσα, μετέβη στη Βενετία το 1448 και δύο χρόνια αργότερα εισέβαλλε στο Μιλάνο, κατά τη διάρκεια του Ευαγγελισμού.[12] Στη συνέχεια αυτοανακηρύχθηκε Δούκας του Μιλάνου, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τον γάμο του με την Μπιάνκα Μαρία Βισκόντι, νόθα κόρη του Φίλιππου Μαρία.[13]
| Δούκας | Θυρεός | Περίοδος | Σύζυγος Απόγονοι |
Διάδοχος | |
|---|---|---|---|---|---|
| Φραγκίσκος Α΄ 1401-1466 (64 ετών) |
|
|
25 Μαρτίου 1450 - 8 Μαρτίου 1466 |
(1) Πολισένα Ρούφο (1418-1420) Χωρίς απογόνους (2) Κόρη του Ιακώβου Καλντόρα (1424-142?) Χωρίς απογόνους (3) Μπιάνκα Μαρία Βισκόντι (1441-1466) 8 παιδιά Ιωάννα του Ακουαπεντέντε 7 νόθα παιδιά (5 ενηλικιώθηκαν) |
|
| Γκαλεάτσο-Μαρία 1444-1476 (32 ετών) |
|
|
8 Μαρτίου 1466 - 26 Δεκεμβρίου 1476 |
Μπόνα της Σαβοΐας (1468-1503) 4 παιδιά Λουκρητία Λαντριάνι 4 νόθα παιδιά Λουκία Μαρλιάνι 2 νόθα παιδιά |
Γιος του Φραγκίσκου Α΄ Σφόρτσα |
| Τζαν-Γκαλεάτσο Β΄ 1469-1494 (25 ετών) |
|
|
26 Δεκεμβρίου 1476 - 21 Οκτωβρίου 1494 |
Ισαβέλλα της Αραγωνίας (1489-1494) 3 παιδιά |
Γιος του Γκαλεάτσο-Μαρία |
| Λουδοβίκος 1452-1508 (55 ετών) |
|
|
21 Οκτωβρίου 1494 - 17 Σεπτεμβρίου 1499 |
Βεατρίκη των Έστε (1491-1499) 2 παιδιά Μπερναρντίνα ντα Κοράντις 2 νόμιμα παιδιά Καικιλία Γκαλεράνι 1 νόμιμο παιδί Λουκρέτσια Κριβέλλι 2 νόμιμα παιδιά |
Γιος του Φραγκίσκου Α΄ Σφόρτσα |
Οίκος των Βαλουά (1η περίοδος)
ΕπεξεργασίαΤο 1494, ο Λουδοβίκος Σφόρτσα σφετερίστηκε τον θρόνο του Μιλάνου, αφού πιθανότατα δηλητηρίασε τον ανιψιό του Τζαν-Γκαλεάτσο. Μετά τις απειλές των Βενετών εναντίον του, ο Λουδοβίκος ζήτησε συνδρομή από τον Γάλλο Βασιλιά Κάρολο Η΄, κάτι που κατέληξε στον Πρώτο Ιταλικό Πόλεμο.[14] Μετά την αλλαγή συμμαχίας του Λουδοβίκου προς την πλευρά του Συνδέσμου της Βενετίας, το 1495, οι Γάλλοι ηττήθηκαν στο Μάχη του Φορνόβο και δεν κατάφεραν να επεκταθούν στην ιταλική χερσόνησο. Ο στρατηγός και εξάδελφος του Καρόλου Η΄, Λουδοβίκος Β΄ δούκας της Ορλεάνης (μελλοντικός Λουδοβίκος ΙΒ΄), διεκδίκησε το δουκάτο του Μιλάνου για τον εαυτό του, ως εγγονός της Βαλεντίνα Βισκόντι και την τελευταία διαθήκη του πατέρα της Τζαν-Γκαλεάτσο.[15] Μετά την άνοδο του Λουδοβίκου ΙΒ΄ στον γαλλικό θρόνο, το 1499, ξεκίνησε ο Δεύτερος Ιταλικός Πόλεμος, που οδήγησε στη γαλλική κατάκτηση του Μιλάνου και της Νάπολης. Με τον γαλλικό στρατό κοντά στην Παβία, ο Λουδοβίκος και οι υποστηρικτές του αποχώρησαν από το Μιλάνο στις 17 Σεπτεμβρίου 1499 και αυτοεξορίστηκαν στη Γερμανία.[16] Έπειτα ο Λουδοβίκος ΙΒ΄ κατέστη ο μόνο κυρίαρχος του δουκάτου του Μιλάνου, στο οποίο εισήλθε θριαμβευτικά στις 6 Οκτωβρίου 1499.[17]
| Δούκας | Θυρεός | Περίοδος | Σύζυγος Απόγονοι |
Διάδοχος | |
|---|---|---|---|---|---|
| Λουδοβίκος της Γαλλίας (Luigi I) 1462-1515 (52 ετών) |
|
.svg)
|
6 Οκτωβρίου 1499 - 20 Ιουνίου 1512 |
(1) Ιωάννα της Γαλλίας (1476-1498) Χωρίς απογόνους (2) Άννα της Βρετάνης (1499-1514) 2 κόρες (3) Μαίρη της Αγγλίας (1514-1515) Χωρίς απογόνους |
|
Οίκος των Σφόρτσα (2η περίοδος)
ΕπεξεργασίαΟ Λουδοβίκος Σφόρτσα φυλακίστηκε το Φεβρουάριο του 1500,[18] πεθαίνοντας στη φυλακή το 1508. Ο γιος του Μαξιμιλιανός διάδοχος του μιλανέζικου θρόνου από την πλευρά των Σφόρτσα κατάφερε να αποκτήσει την εξουσία τον Ιανουάριο του 1513, έξι μήνες μετά την είσοδο των ελβετικών στρατευμάτων στο Μιλάνο.
| Δούκας | Θυρεός | Περίοδος | Σύζυγος Απόγονοι |
Διάδοχος | |
|---|---|---|---|---|---|
| Μαξιμιλιανός 1493-1530 (37 ετών) |
_photoshoped.jpg)
|
|
9 Ιανουαρίου 1513 - 5 Οκτωβρίου 1515 |
Άγαμος | Γιος του Λουδοβίκου Σφόρτσα |
Οίκος των Βαλουά (2η περίοδος)
ΕπεξεργασίαΜετά την ήττα τους στη Μάχη του Μαρινιάνο το 1515, οι Ελβετοί αποσύρθηκαν από το Μιλάνο, ενώ ο Μαξιμιλιανός, με την επιστροφή των γαλλικών στρατευμάτων, φυλακίστηκε. Έπειτα παραιτήθηκε από τα δικαιώματά του έναντι του θρόνου του Μιλάνου, λαμβάνοντας ως αποζημίωση το ποσό των 30.000 δουκάτων. Πέρασε το υπόλοιπο μέρος της ζωής του στη Γαλλία.[19]
| Δούκας | Θυρεός | Περίοδος | Σύζυγος Απόγονοι |
Διάδοχος | |
|---|---|---|---|---|---|
| Φραγκίσκος της Γαλλίας (Francesco) 1494-1547 (52 ετών) |
|
|
11 Οκτωβρίου 1515 - 20 Νοεμβρίου 1521 |
(1) Κλαυδία της Γαλλίας (1514-1524) 7 παιδιά (2) Ελεονώρα της Αυστρίας (1530-1547) Χωρίς απογόνους |
|
Οίκος των Σφόρτσα (3η περίοδος)
ΕπεξεργασίαΜέχρι τον Νοέμβριο του 1521, η κατάσταση της Γαλλίας είχε επιδεινωθεί σημαντικά. Ο Αυτοκράτορας Κάρολος Ε΄, ο Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας και ο Πάπας Λέων Ι΄ συνήψαν συμμαχία εναντίον του Φραγκίσκου στις 28 Νοεμβρίου.[20] Ο Οντέ του Φουά, Υποκόμης του Λοτρέκ και Γάλλος κυβερνήτης του Μιλάνου, ανέλαβε την υπεράσπιση του Δουκάτου απέναντι στις συνασπισμένες αυτοκρατορικές και παπικές δυνάμεις. Ωστόσο απομακρύνθηκε από την εξουσία από τον Προσπέρο Κολόνα και, μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου, είχε αναγκαστεί να αποχωρήσει από το Μιλάνο και να βρει καταφύγιο σε μια σειρά από κωμοπόλεις γύρω από τον Ποταμό Άντα.[21] Για τρίτη και τελευταία φορά οι Σφόρτσα ανακατέλαβαν την εξουσία.
| Δούκας | Θυρεός | Περίοδος | Σύζυγος Απόγονοι |
Διάδοχος | |
|---|---|---|---|---|---|
| Φραγκίσκος Β΄ 1495-1535 (40 ετών) |
|
|
4 Απριλίου 1522 - 24 Οκτωβρίου 1535 |
Χριστίνα της Δανίας (1534-1535) Χωρίς απογόνους |
Γιος του Λουδοβίκου Σφόρτσα |
Το 1535, μετά το θάνατο του Φραγκίσκου Β΄ Σφόρτσα, που πέθανε άτεκνος, ο Αυτοκράτορας Κάρολος Ε΄ προσάρτησε το Δουκάτο ως ακέφαλο αυτοκρατορικό κρατίδιο προκειμένου να αποφύγει άλλες διεκδικήσεις από τους Γάλλους ή από κλάδους της οικογένειας των Σφόρτσα.
Το 1540, το Δουκάτο δόθηκε μυστικά ως δώρο στο γιο του Καρόλου Ε΄, Φίλιππο, Πρίγκιπα των Αστουριών. Αυτό επισημοποιήθηκε με την παραίτηση του Καρόλου Ε΄ το 1555. Το 1556, ο Φίλιππος ανέβηκε στον ισπανικό θρόνο και έτσι το Μιλάνο βρέθηκε σε προσωπική ένωση με το Ισπανικό Στέμμα.
| Δούκας | Θυρεός | Περίοδος | Σύζυγος Απόγονοι |
Διάδοχος | |
|---|---|---|---|---|---|
| Φίλιππος Α΄ (Filippo I) 1527-1598 (71 ετών) |
|
.svg)
|
11 Οκτωβρίου 1540 - 13 Σεπτεμβρίου 1598 |
(1) Μαρία Εμμανουέλα της Πορτογαλίας (1543-1545) 1 παιδί (2) Βασίλισσα Μαίρη Α΄ της Αγγλίας (1554-1558) Χωρίς απογόνους (3) Ελισάβετ των Βαλουά (1559-1568) 2 παιδιά (4) Άννα της Αυστρίας 1570-1580) 5 παιδιά (1 ενηλικιώθηκε) |
Ο τίτλος παραχωρήθηκε από τον Αυτοκράτορα Κάρολο Ε΄ |
| Φίλιππος Β΄ (Filippo II) 1578-1621 (42 ετών) |
.jpg)
|
|
13 Σεπτεμβρίου 1598 - 31 Μαρτίου 1621 |
Μαργαρίτα της Αυστρίας (1599-1611) 8 παιδιά (5 ενηλικιώθηκαν) |
Γιος του Φιλίππου Α΄ |
| Φίλιππος Γ΄ (Filippo III) 1605-1665 (60 ετών) |
.jpg)
|
|
31 Μαρτίου 1621 - 17 Σεπτεμβρίου 1665 |
(1) Ελισάβετ της Γαλλίας (1615-1644) 8 παιδιά (2 ενηλικιώθηκαν) (2) Μαριάννα της Αυστρίας 1649-1665) 5 παιδιά (2 ενηλικιώθηκαν) Μαρία Καλντερόν 1 νόμιμο παιδί |
Γιος του Φιλίππου Β΄ |
| Κάρολος Α΄ (Carlo I) 1661-1700 (38 ετών) |
|
|
17 Σεπτεμβρίου 1665 - 1 Νοεμβρίου 1700 |
(1) Μαρία Λουίζα της Ορλεάνης (1679-1689) Χωρίς απογόνους (2) Μαρία Άννα του Νόιμπουργκ (1690-1700) Χωρίς απογόνους |
Γιος του Φιλίππου Γ΄ |
Τον Σεπτέμβριο του 1700, ο Κάρολος αρρώστησε. Ο Αρχιεπίσκοπος Λουδοβίκος Εμμανουήλ Φερνάντος ντε Πορτοκαρέρο τον έπεισε να αλλάξει τη διαθήκη του και να ορίσει ως διάδοχό του τον εγγονό του Λουδοβίκου ΙΔ΄, Φίλιππο του Ανζού.[22] Όταν ο Κάρολος πέθανε στις 1 Νοεμβρίου του 1700, ο θρόνος προσφέρθηκε στον Φίλιππο, ο οποίος ονομάστηκε Βασιλιάς της Ισπανίας στις 16 Νοεμβρίου 1700. Παρότι ο ίδιος έγινε αποδεκτός από τη Βρετανία και την Ολλανδική Δημοκρατία, μεταξύ άλλων δυνάμεων, η θέση του αμφισβητήθηκε από μια σειρά από κράτη και ηγεμονίες, κάτι που οδήγησε στον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής (1701).[23]
| Δούκας | Θυρεός | Περίοδος | Σύζυγος Απόγονοι |
Διάδοχος | |
|---|---|---|---|---|---|
| Φίλιππος Δ΄ (Filippo IV) 1683-1746 (62 ετών) |
|
.svg)
|
1 Νοεμβρίου 1700 - 7 Μαρτίου 1714 |
(1) Μαρία Λουίζα της Σαβοΐας (1701-1714) 4 παιδιά (2 ενηλικιώθηκαν) (2) Ελισάβετ Φαρνέζε (1714-1746) 6 παιδιά |
|
Μετά τη Συνθήκη του Ράστατ (1714), ο Αυτοκράτορας Κάρολος ΣΤ΄ κέρδισε επίσημα το Δουκάτο του Μιλάνου, μια κτήση που θεωρήθηκε ζωτική για την ασφάλεια των νότιων συνόρων της Αυστρίας.[24] Από εκείνη την περίοδο, το Μιλάνο έγινε μια μόνιμη κτήση του αυστριακού κλάδου της Αψβουργικής Μοναρχίας.
| Δούκας | Θυρεός | Περίοδος | Σύζυγος Απόγονοι |
Διάδοχος | |
|---|---|---|---|---|---|
| Κάρολος Β΄ (Carlo II) 1685-1740 (55 ετών) |
|
.svg)
|
7 Μαρτίου 1714 - 20 Οκτωβρίου 1740 |
Ελισάβετ Χριστίνα του Μπράουνσβαϊγκ (1708-1740) 4 παιδιά (3 ενηλικιώθηκαν) |
|
| Μαρία Θηρεσία (Maria Teresa) 1717-1780 (63 ετών) |
|
|
20 Οκτωβρίου 1740 - 29 Νοεμβρίου 1780 |
Φραγκίσκος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1736-1765) 15 παιδιά (10 ενηλικιώθηκαν) |
|
| Ιωσήφ Α΄ (Giuseppe I) 1741-1790 (48 ετών) |
_Joseph_II_als_Mitregent_seiner_Mutter.jpg)
|
|
29 Νοεμβρίου 1780 - 20 Φεβρουαρίου 1790 |
(1) Ισαβέλλα της Πάρμας (1760-1763) 2 παιδιά (Δεν ενηλικιώθηκαν) (2) Μαρία Ιωσηφίνα της Βαυαρίας (1765-1767) Χωρίς απογόνους |
|
| Λεοπόλδος Α΄ (Leopoldo I) 1747-1792 (44 ετών) |
|
|
20 Φεβρουαρίου 1790 - 1 Μαρτίου 1792 |
Μαρία Λουίζα της Ισπανίας (1765-1792) 16 παιδιά (14 ενηλικιώθηκαν) |
|
| Φραγκίσκος Γ΄ (Francesco III) 1768-1835 (67 ετών) |
|
|
1 Μαρτίου 1792 - 15 Μαΐου 1796 |
(1) Ελισάβετ της Βυρτεμβέργης (1788-1790) 1 παιδί (Δεν ενηλικιώθηκε) (2) Μαρία Θηρεσία της Νεαπόλεως και της Σικελίας (1790-1807) 11 παιδιά (7 ενηλικιώθηκαν) (3) Μαρία Λουδοβίκη της Αυστρίας-Έστε (1808-1816) Χωρίς απογόνους (4) Καρολίνα Αυγούστα της Βαυαρίας (1816-1835) Χωρίς απογόνους |
|
| Μεσοβασιλεία (1796-1814): Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης και Ναπολεόντειοι Πόλεμοι | |||||
| 11 Απριλίου 1814 - 7 Απριλίου 1815 | |||||
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Motta, Antonio (1931). Treccani, επιμ. Della Torre. Enciclopedia Italiana (στα Italian).
- ↑ Fantoni, Giuliana L. (1989). Treccani, επιμ. Della Torre, Martino. Dizionario Biografico degli Italiani (στα Italian). 37.
- ↑ Gallavresi, Giuseppe (1906). La riscossa dei guelfi in Lombardia dopo il 1260 e la politica di Filippo della Torre (στα Italian). 6. Arch. stor. lombardo, 4th section.
- ↑ Richard, Charles-Louis· Giraud, Jean-Joseph (1822). Méquignon Fils Ainé, επιμ. Bibliothèque sacrée, ou, Dictionnaire universel [...] des sciences ecclésiastiques (στα French). 13. σελ. 301.
- ↑ Pugliese, Michela (2017). Youcanprint, επιμ. All'ombra del castello (στα Italian). σελ. 76. ISBN 9788892664630.
- ↑ Treccani (επιμ.). «Della Tórre, Guido» (στα Italian).
- ↑ Fantoni, Giuliana L. (1989). Treccani, επιμ. Della Torre, Cassone. Dizionario Biografico degli Italiani (στα Italian). 37.
- ↑ Jones, Michael (2000). Cambridge University Press, επιμ. The New Cambridge Medieval History. 6. σελ. 533.
- ↑ Bartoš, František M. (1937). Treccani, επιμ. Venceslao IV re di Boemia e di Germania. Enciclopedia Italiana (στα Italian).
- ↑ Symonds, John A. (1888). Henry Holt and Co., επιμ. Renaissance in Italy: the Age of the Despots (στα Italian).
- ↑ Lucas, Henry S. (1960). Harper Bros, επιμ. The Renaissance and the Reformation
. σελ. 268.
- ↑ Ady & Armstrong 1907, σελ. 47
- ↑ Ady & Armstrong 1907, σελ. 60
- ↑ Baumgartner 1996, σελ. 40
- ↑ Baumgartner 1996, σελ. 105
- ↑ Baumgartner 1996, σελ. 114
- ↑ Baumgartner 1996, σελ. 117
- ↑ Durant, Will (1953). Simon and Schuster, επιμ. The Renaissance. The Story of Civilization. 5. σελ. 191.
- ↑ Frieda, Leonie (2012). Weidenfeld & Nicolson, επιμ. The Deadly Sisterhood: A Story of Women, Power and Intrigue in the Italian Renaissance. σελ. 333.
- ↑ Konstam, Angus (1996). Osprey Publishing, επιμ. Pavia 1525: The Climax of the Italian Wars. σελ. 88.
- ↑ Blocksman, Wim (2002). Oxford University Press, επιμ. Emperor Charles V, 1500–1558. σελ. 52.
- ↑ Hargreaves- Mawdsley, HN (1979). Eighteenth-Century Spain 1700-1788: A Political, Diplomatic and Institutional History. Macmillan. σελίδες 15–16. ISBN 0333146123.
- ↑ Falkner, James (2015). The War of the Spanish Succession 1701-1714 (Kindle έκδοση). 96: Pen and Sword. ISBN 9781473872905.
- ↑ Ward, William, Leathes, Stanley (1912). The Cambridge Modern History (2010 έκδοση). Nabu. σελ. 384. ISBN 1174382058.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Ady, Cecilia M.· Armstrong, Edward (1907). A History of Milan under the Sforza. Methuen & Co. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2020.
- Adriano, Cappelli (1998). Cronologia Cronografia e Calendario Perpetuo. Hoepli. ISBN 88-203-2502-0.
- Baumgartner, Frederic J. (1996). St.Martin's Press, επιμ. Louis XII. ISBN 0-312-12072-9.