Φραγκίσκος Β´ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο Φραγκίσκος Β΄ (γερμανικά: Franz II., 12 Φεβρουαρίου 1768 - 2 Μαρτίου 1835) ήταν ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως Φραγκίσκος Β΄ (1792 - 1806) και ο πρώτος Αυτοκράτορας της Αυστρίας ως Φραγκίσκος Α΄ (1804 - 1835). Ήταν επίσης Bασιλιάς της Ουγγαρίας, της Κροατίας και της Βοημίας και υπηρέτησε ως πρώτος πρόεδρος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας μετά την ίδρυσή της το 1815.
.svg)
Πρωτότοκος γιος του μετέπειτα Λεοπόλδου Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Μαρίας Λουίζας της Ισπανίας, ο Φραγκίσκος γεννήθηκε στη Φλωρεντία, όπου ο πατέρας του κυβερνούσε ως Μέγας Δούκας της Τοσκάνης. Ο Λεοπόλδος έγινε αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1790 αλλά πέθανε δύο χρόνια αργότερα και τον διαδέχθηκε ο Φραγκίσκος. Η αυτοκρατορία του ενεπλάκη αμέσως στους Πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης, ο πρώτος από τους οποίους κατέληξε σε ήττα της Αυστρίας και απώλεια της αριστερής όχθης του Ρήνου υπέρ της Γαλλίας. Μετά από μια άλλη γαλλική νίκη στον Πόλεμο του Β΄ Συνασπισμού ο Ναπολέων στέφθηκε Αυτοκράτορας των Γάλλων. Αντιδρώντας ο Φραγκίσκος ανέλαβε τον τίτλο του Αυτοκράτορα της Αυστρίας. Συνέχισε τον ηγετικό του ρόλο ως αντίπαλος του Ναπολέοντα στους Ναπολεόντειους Πολέμους και υπέστη διαδοχικές ήττες που αποδυνάμωσαν πολύ την Αυστρία ως ευρωπαϊκή δύναμη. Το 1806, όταν ο Ναπολέων δημιούργησε τη Συνομοσπονδία του Ρήνου, ο Φραγκίσκος παραιτήθηκε από το θρόνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, γεγονός που ουσιαστικά σηματοδότησε τη διάλυσή της. Μετά την ήττα του Ε΄ Συνασπισμού ο Φραγκίσκος παραχώρησε περισσότερα εδάφη στη Γαλλία και αναγκάστηκε να παντρέψει την κόρη του, Μαρία Λουίζα, με το Ναπολέοντα.
Το 1813 ο Φραγκίσκος στράφηκε κατά του Ναπολέοντα και τελικά τον νίκησε στον Πόλεμο του ΣΤ΄ Συνασπισμού, αναγκάζοντάς τον να παραιτηθεί. Η Αυστρία συμμετείχε ως ηγετικό μέλος της Ιεράς Συμμαχίας στο Συνέδριο της Βιέννης, στο οποίο κυριαρχούσε σε μεγάλο βαθμό ο καγκελάριος του Φραγκίσκου Κλέμενς φον Μέττερνιχ, με αποκορύφωμα μια νέα ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων και την ανάκτηση των περισσότερων πρώην κτήσεων του Φραγκίσκου. Λόγω της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας, που αντιστάθηκε στις λαϊκές εθνικιστικές και φιλελεύθερες τάσεις, ο Φραγκίσκος θεωρήθηκε ως αντιδραστικός αργότερα κατά τη βασιλεία του. Πέθανε το 1835 σε ηλικία 67 ετών και τον διαδέχτηκε ο γιος του Φερδινάνδος Α΄.
Πρώτα χρόνια Επεξεργασία
.jpg)
Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ Κάρολος ήταν γιος του Λεοπόλδου Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1747-1792) και της συζύγου του Μαρίας Λουίζας της Ισπανίας (1745-1792), κόρης του Καρόλου Γ΄ της Ισπανίας. Ο Φραγκίσκος γεννήθηκε στη Φλωρεντία, πρωτεύουσα της Τοσκάνης, όπου ο πατέρας του βασίλεψε ως Μέγας Δούκας από το 1765 ως το 1790. Αν και είχε μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία περιτριγυρισμένος από τα πολλά αδέρφια του,[18] η οικογένειά του γνώριζε ότι ο Φραγκίσκος ήταν πιθανό να γίνει μελλοντικός αυτοκράτορας (ο θείος του Ιωσήφ Β΄ δεν είχε κανένα επιζήσαντα απόγονο από κανένα από τους δύο γάμους του) και έτσι το 1784 ο νεαρός Αρχιδούκας στάλθηκε στην Αυτοκρατορική Αυλή της Βιέννης για να εκπαιδευτεί και να προετοιμαστεί για το μελλοντικό του ρόλο.[19]
Ο ίδιος ο αυτοκράτορας Ιωσήφ ανέλαβε την εξέλιξη του Φραγκίσκου. Το πειθαρχικό του καθεστώς ήταν σε πλήρη αντίθεση με τη χαλαρή φλωρεντινή Αυλή του Λεοπόλδου. Ο Αυτοκράτορας έγραψε ότι ο Φραγκίσκος ήταν «μέτριας ανάπτυξης», «υστερούσε στη σωματική επιδεξιότητα και το θάρρος» και «ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από το κακομαθημένο παιδί της μαμάς». Ο Ιωσήφ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «ο τρόπος με τον οποίο του φέρθηκαν για πάνω από δεκαέξι χρόνια δεν θα μπορούσε παρά να του επιβεβαίωσε την αυταπάτη ότι η διαφύλαξη του ατόμου του ήταν το μόνο σημαντικό πράγμα».[19]
Η αυστηρότατη μέθοδος του Ιωσήφ για τη βελτίωση του νεαρού Φραγκίσκου ήταν ο «φόβος και η δυσαρέσκεια». [20]Ο νεαρός Αρχιδούκας ήταν απομονωμένος, με το σκεπτικό ότι αυτό θα τον έκανε πιο αυτάρκη καθώς θεωρήθηκε από τον Ιωσήφ ότι ο Φραγκίσκος «απέτυχε να οδηγεί ο ίδιος τον εαυτό του, να έχει τη δική του σκέψη». Ωστόσο ο Φραγκίσκος θαύμαζε πολύ τον θείο του, ή μάλλον τον φοβόταν. Για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του ο Φραγκίσκος στάλθηκε να ενταχθεί σε ένα σύνταγμα του στρατού στην Ουγγαρία και συνήθισε εύκολα τη ρουτίνα της στρατιωτικής ζωής.[21] Ο νεαρός Αρχιδούκας ήταν απομονωμένος, με το σκεπτικό ότι αυτό θα τον έκανε πιο αυτάρκη καθώς θεωρήθηκε από τον Ιωσήφ ότι ο Φραγκίσκος «απέτυχε να οδηγήσει τον εαυτό του, να έχει τη δική του σκέψη». Ηταν παρών στην πολιορκία του Βελιγραδίου κατά τον Αυστροτουρκικό πόλεμο (1788-1791).[22]
Μετά το θάνατο του Ιωσήφ Β΄ το 1790 ο πατέρας του Φραγκίσκου έγινε αυτοκράτορας. Είχε μια πρώιμη γεύση της εξουσίας ενώ ενεργούσε ως αναπληρωτής του Λεοπόλδου στη Βιέννη, ενώ ως υποψήφιος Αυτοκράτορας διέσχιζε την Αυτοκρατορία προσπαθώντας να ξανακερδίσει όσους είχαν αποξενωθεί από τις πολιτικές του αδελφού του.[23] Η υπερένταση επηρέασε το Λεοπόλδο και το χειμώνα του 1791 αρρώστησε. Η υγεία του σταδιακά επιδεινώθηκε στις αρχές του 1792 και το απόγευμα της 1ης Μαρτίου πέθανε, σε σχετικά νεαρή ηλικία 44 ετών. Ο Φραγκίσκος, λίγο μετά τα 24α γενέθλιά του, έγινε πλέον αυτοκράτορας, πολύ νωρίτερα από ό,τι περίμενε.
Aυτοκράτορας Επεξεργασία
Ως ηγέτης της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και κυβερνήτης των απέραντων πολυεθνικών κληρονομικών εδαφών των Αψβούργων, ο Φραγκίσκος ένιωσε να απειλείται από τους Γάλλους επαναστάτες και αργότερα τον επεκτατισμό του Ναπολέοντα καθώς και τις κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις του, που εξάγονταν σε όλη την Ευρώπη στον απόηχο των κατακτήσεων του Γαλλικού στρατού. Ο Φραγκίσκος είχε μια δύσκολη σχέση με τη Γαλλία. Η θεία του Μαρία Αντουανέττα, σύζυγος του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και βασίλισσα-σύζυγος της Γαλλίας, καρατομήθηκε από τους επαναστάτες το 1793, στην αρχή της βασιλείας του, αν και γενικά ήταν αδιάφορος για τη μοίρα της.[24]
Αργότερα οδήγησε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στους Πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης. Διοίκησε για λίγο τις συμμαχικές δυνάμεις κατά την εκστρατεία στη Φλάνδρα το 1794 προτού παραδώσει τη διοίκηση στον αδερφό του αρχιδούκα Κάρολο. Αργότερα ηττήθηκε από το Ναπολέοντα. Με τη Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο παραχώρησε την αριστερή όχθη του Ρήνου στη Γαλλία με αντάλλαγμα τη Βενετία και τη Δαλματία. Πολέμησε πάλι κατά της Γαλλίας κατά τον Πόλεμο του Β΄ Συνασπισμού.
Στις 11 Αυγούστου 1804, ως απάντηση στο Ναπολέοντα που στέφθηκε αυτοκράτορας των Γάλλων νωρίτερα εκείνο το έτος, ανακοίνωσε ότι θα αναλάμβανε εφεξής τον τίτλο του κληρονομικού αυτοκράτορα της Αυστρίας ως Φραγκίσκος Α΄, κίνηση που τυπικά ήταν παράνομη από την άποψη του αυτοκρατορικού νόμου. Ωστόσο ο Ναπολέων είχε συμφωνήσει εκ των προτέρων και ως εκ τούτου έγινε.[25][nb 1]
Κατά τον Πόλεμο του Γ΄ Συνασπισμού οι αυστριακές δυνάμεις γνώρισαν μια συντριπτική ήττα στο Άουστερλιτς και ο Φραγκίσκος αναγκάστηκε να συμφωνήσει με τη Συνθήκη του Πρεσβούργου, που αποδυνάμωσε πολύ την Αυστρία και επέφερε την οριστική κατάρρευση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τον Ιούλιο του 1806, υπό τη μαζική πίεση της Γαλλίας, η Βαυαρία και άλλα δεκαπέντε γερμανικά κράτη επικύρωσαν το καταστατικό ίδρυσης της Συνομοσπονδίας του Ρήνου, με το Ναπολέοντα να ορίζεται Προστάτης της, και ανακοίνωσαν στην Αυτοκρατορική Δίαιτα την πρόθεσή τους να εγκαταλείψουν άμεσα την Αυτοκρατορία. Στη συνέχεια στις 22 Ιουλίου ο Ναπολέων επέδωσε τελεσίγραφο στον Φραγκίσκο απαιτώντας να παραιτηθεί από τη θέση του Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως τις 10 Αυγούστου.[26][27] Πέντε μέρες αργότερα ο Φραγκίσκος υπέκυψε στο αναπόφευκτο και, χωρίς να αναφέρει το τελεσίγραφο, επιβεβαίωσε ότι μετά τη Συνθήκη του Πρεσβούργου είχε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε για να εκπληρώσει τα καθήκοντά του ως αυτοκράτορας, αλλά ότι οι συνθήκες τον έπεισαν ότι δεν μπορούσε πλέον να κυβερνήσει σύμφωνα με τον όρκο του, καθώς η δημιουργία της Συνομοσπονδίας του Ρήνου το καθιστούσε αδύνατο. Πρόσθεσε ότι «δια του παρόντος διατάσσουμε ότι θεωρούμε διαλυμένο το δεσμό που μας έδενε μέχρι τώρα με τα κράτη της Αυτοκρατορίας»[28] ουσιαστικά διαλύοντάς την. Ταυτόχρονα δήλωσε την πλήρη και επίσημη απόσυρση των κληρονομικών του εδαφών από την αυτοκρατορική δικαιοδοσία.[29] Από τότε βασίλεψε ως "Φραγκίσκος Α΄, Αυτοκράτορας της Αυστρίας".
Το 1809 ο Φραγκίσκος επιτέθηκε ξανά στη Γαλλία, ελπίζοντας να επωφεληθεί από τον Πόλεμο της Ιβηρικής Χερσονήσου που έπληξε το Ναπολέοντα στην Ισπανία. Ηττήθηκε και πάλι και αυτή τη φορά αναγκάστηκε να συμμαχήσει με το Ναπολέοντα, παραχωρώντας εδάφη στην Αυτοκρατορία του, προσχωρώντας στον Ηπειρωτικό Αποκλεισμό και παντρεύοντας την κόρη του Μαρία Λουίζα με τον Αυτοκράτορα. Οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι αποδυνάμωσαν σοβαρά την Αυστρία, καθιστώντας την εξ ολοκλήρου περίκλειστη και απείλησαν την υπεροχή της μεταξύ των κρατών της Γερμανίας, θέση που τελικά θα εκχωρείτο στο Βασίλειο της Πρωσίας.
Το 1813, για πέμπτη και τελευταία φορά, η Αυστρία στράφηκε εναντίον της Γαλλίας και συμμάχησε με τη Μεγάλη Βρετανία, τη Ρωσία, την Πρωσία και τη Σουηδία στον πόλεμο τους κατά του Ναπολέοντα. Η Αυστρία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τελική ήττα της Γαλλίας - σε αναγνώριση αυτού, ο Φραγκίσκος, εκπροσωπούμενος από τον Κλέμενς φον Μέττερνιχ, προέδρευσε στο Συνέδριο της Βιέννης, βοηθώντας στο σχηματισμό της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας και της Ιεράς Συμμαχίας, εγκαινιάζοντας μια εποχή συντηρητισμού στην Ευρώπη. Η Γερμανική Συνομοσπονδία, μια χαλαρή ένωση κρατών της Κεντρικής Ευρώπης δημιουργήθηκε από το Συνέδριο της Βιέννης το 1815 για να οργανώσει τα επιβιώσαντα κράτη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το Συνέδριο αποτέλεσε προσωπικό θρίαμβο του Φραγκίσκου, που φιλοξένησε άριστα τους διάφορους αξιωματούχους,[30] αν και ο Φραγκίσκος υπονόμευσε τους συμμάχους του Αλέξανδρο Α΄ της Ρωσίας και Φρειδερίκο Γουλιέλμο Γ΄ της Πρωσίας διαπραγματευόμενος μια μυστική συνθήκη με τον αποκαταστημένο Λουδοβίκο ΙΗ΄ της Γαλλίας.[31]
Εσωτερική πολιτική Επεξεργασία
.jpg)
Τα βίαια γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης εντυπώθηκαν βαθιά στο μυαλό του Φραγκίσκου (καθώς και όλων των άλλων Ευρωπαίων μοναρχών), που άρχισε να δυσπιστεί στο ριζοσπαστισμό οποιασδήποτε μορφής. Το 1794 ανακαλύφθηκε μια συνωμοσία «Ιακωβίνων» στον αυστριακό και τον ουγγρικό στρατό.[32] Οι ηγέτες δικάστηκαν, αλλά η ετυμηγορία μόλις που άγγιξε μόνο το περιθώριο της συνωμοσίας. Ο αδερφός του Φραγκίσκου Αλέξανδρος Λεοπόλδος (τότε Παλατίνος της Ουγγαρίας) έγραψε στον Αυτοκράτορα παραδεχόμενος: «Αν και έχουμε πιάσει πολλούς από τους ενόχους, δεν έχουμε φτάσει ακόμη στο τέλος αυτής της υπόθεσης». Παρόλα αυτά δύο αξιωματικοί που εμπλέκονταν σοβαρά στη συνωμοσία απαγχονίστηκαν, ενώ πολλοί άλλοι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση (πολλοί από τους οποίους πέθαναν από τις συνθήκες της).[33]
Ο Φραγκίσκος από τις εμπειρίες του είχε καταστεί καχύποπτος και δημιούργησε ένα εκτεταμένο δίκτυο αστυνομικών, κατασκόπων και λογοκριτών, για να παρακολουθεί τους αντιφρονούντες[34] (σε αυτό ακολούθησε το παράδειγμα του πατέρα του, καθώς το Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης είχε την πιο αποτελεσματική μυστική αστυνομία στην Ευρώπη).[35] Ακόμη και η οικογένειά του δεν διέφυγε της παρακολούθησης. Τα αδέρφια του, οι αρχιδούκες Κάρολος Λουδοβίκος και Ιωάννης κατασκοπεύονταν στις συναντήσεις και τις δραστηριότητές τους.[36] Επικρατούσε επίσης η λογοκρισία. Ένα έργο του συγγραφέα Φραντς Γκρίλπαρτσερ, Αψβούργου πατριώτη, απαγορεύθηκε αποκλειστικά ως «προληπτικό» μέτρο. Όταν ο Γκρίλπαρτσερ συνάντησε τον υπεύθυνο λογοκρισίας, τον ρώτησε τι ήταν απαράδεκτο στο έργο. Ο λογοκριτής απάντησε, "Ω, τίποτα απολύτως. Αλλά σκέφτηκα από μέσα μου, "Κανείς δεν μπορεί ποτέ να πει"[37].
Στις στρατιωτικές υποθέσεις ο Φραγκίσκος είχε επιτρέψει στον αδερφό του, Κάρολο Λοδοβίκο, εκτεταμένο έλεγχο του στρατού κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων. Ωστόσο δυσπιστώντας να αναθέσει σε οποιοδήποτε άτομο υπερβολική εξουσία, κατά τα άλλα διατήρησε το διαχωρισμό των λειτουργιών διοίκησης μεταξύ του Αυτοκρατορικού Πολεμικού Συμβουλίου και των διοικητών στο πεδίο.[38] Στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του περιόρισε τις στρατιωτικές δαπάνες, απαιτώντας να μην υπερβαίνουν τα σαράντα εκατομμύρια φλωρίνια ετησίως. Λόγω του πληθωρισμού αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανεπαρκή χρηματοδότηση, με το μερίδιο του στρατού στον προϋπολογισμό να συρρικνώνεται από το μισό το 1817 σε μόλις είκοσι τρία τοις εκατό το 1830.[39]
Ο Φραγκίσκος αυτοπαρουσιαζόταν ως ανοιχτός και προσιτός μονάρχης (τακτικά διέθετε δύο πρωινά κάθε εβδομάδα για να συναντηθεί με τους αυτοκρατορικούς υπηκόους του, ανεξαρτήτως ιδιότητας, κατόπιν ραντεβού στο γραφείο του, μιλώντας τους ακόμη και στη δική τους γλώσσα),[40] αλλά η θέλησή του ήταν απόλυτη. Το 1804 δεν είχε κανένα ενδοιασμό να ανακοινώσει, με το κύρος του ως Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ότι ήταν πλέον Αυτοκράτορας της Αυστρίας (τότε ήταν ένας γεωγραφικός όρος που είχε μικρή απήχηση). Δύο χρόνια αργότερα ο Φραγκίσκος κατέλυσε προσωπικά την ετοιμοθάνατη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους. Και οι δύο ενέργειες ήταν αμφίβολης συνταγματικής νομιμότητας.[41]
Το 1797, για να αυξηθεί το πατριωτικό συναίσθημα κατά τη διάρκεια του πολέμου με τη Γαλλία, συντέθηκε από τον Γιόζεφ Χάυντν ο ύμνος "Gott erhalte Franz den Kaiser", για να τραγουδηθεί ως Kaiserhymne (= βασιλικός ύμνος).[42] Οι στίχοι διασκευάστηκαν για μεταγενέστερους Αυτοκράτορες και η μουσική παραμένει ως ο γερμανικός εθνικός ύμνος "Deutschlandlied".
Τελευταία χρόνια Επεξεργασία
_Vienna_Austria.jpg)
Στις 2 Μαρτίου 1835, 43 χρόνια και μια μέρα μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Φραγκίσκος πέθανε στη Βιέννη από ξαφνικό πυρετό σε ηλικία 67 ετών, παρουσία πολλών από την οικογένειά του και με όλο το θρησκευτικό τυπικό.[43] Η κηδεία του ήταν μεγαλοπρεπής, με τους Βιεννέζους υπηκόους του να περνούν με σεβασμό δίπλα από το φέρετρό του στο παρεκκλήσι της Αυλής του Ανακτόρου Χόφμπουργκ[44] επί τρεις ημέρες.[45] Ο Φραγκίσκος ενταφιάστηκε στον παραδοσιακό χώρο ανάπαυσης των μοναρχών των Αψβούργων, την Αυτοκρατορική Κρύπτη στην πλατεία Neue Markt της Βιέννης. Είναι θαμμένος στον τάφο με αριθμό 57, περιτριγυρισμένος από τις τέσσερις συζύγους του.
Ο Φραγκίσκος άφησε μια βασική εντολή στην πολιτική διαθήκη που άφησε για το γιο του και κληρονόμο Φερδινάνδο: «να διατηρήσει την ενότητα της οικογένειας και να τη θεωρεί ως ένα από τα υψηλότερα αγαθά». Σε πολλά πορτρέτα (ιδιαίτερα σε αυτά που ζωγράφισε ο Πέτερ Φέντι) απεικονίζεται ως ο πατριάρχης μιας στοργικής οικογένειας, περιτριγυρισμένος από τα παιδιά και τα εγγόνια του.[43]
Οικογένεια Επεξεργασία
Ο Φραγκίσκος Β΄ παντρεύτηκε 4 φορές:
1) Πρώτα την Ελισάβετ, κόρη του Φρειδερίκου Β΄ Ευγενίου της Βυρτεμβέργης, και απέκτησαν:
- Λουδοβίκα Ελισάβετ (1790 - 1791).
2) Το 1790 απεβίωσε η Ελισάβετ από επιπλοκές του τοκετού και ο Φραγκίσκος Β΄ έκανε δεύτερο γάμο επτά μήνες μετά (το ίδιο έτος) με τη Μαρία Θηρεσία των Βουρβόνων-Ισπανίας, κόρη του Φερδινάνδου Α΄ των Δύο Σικελιών, και είχε τέκνα:
- Μαρία Λουίζα (1791 - 1847), παντρεύτηκε πρώτα τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, μετά τον Άνταμ, Κόμη του Νάιππερκ, και τέλος τον Σαρλ Ρενέ, Κόμη του Μπομπέλ.
- Φερδινάνδος Α΄ (1793 - 1875), Αυτοκράτορας της Αυστρίας, Βασιλιάς της Ουγγαρίας, Βοημίας, Λομβαρδίας-Βενετίας.
- Μαρία Καρολίνα (1794 - 1795).
- Καρολίνα Λουδοβίκα (1795 - 1797).
- Μαρία Λεοπολδίνα (1797 - 1826), παντρεύτηκε τον Πέτρο Δ΄ της Πορτογαλίας (μετέπειτα Πέτρος Α΄ της Βραζιλίας).
- Κλημεντίνη (1798 - 1881), παντρεύτηκε τον εκ μητρός θείο της Λεοπόλδο, Πρίγκιπα του Σαλέρνο.
- Ιωσήφ Φραγκίσκος (1799 - 1807).
- Μαρία Καρολίνα (1801 - 1832), παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Αύγουστο Β΄ της Σαξονίας.
- Φραγκίσκος Κάρολος (1802 - 1878), Αρχιδούκας της Αυστρίας. Γιος του ήταν ο:
- Φραγκίσκος Ιωσήφ (1830 - 1916), Αυτοκράτορας της Αυστρίας, Βασιλιάς της Ουγγαρίας, Βοημίας & Λομβαρδίας-Βενετίας.
- Μαρία Άννα (1804 - 1858), γεννήθηκε με νοητική υστέρηση και σοβαρή παραμόρφωση προσώπου.
- Ιωάννης Νεπόμουκ (1805 -1809).
- Αμαλία Θηρεσία (6 - 9 Απριλίου 1807).
3) Το 1807 απεβίωσε η Μαρία Θηρεσία και ο Φραγκίσκος Β΄ έκανε τρίτο γάμο το επόμενο έτος με τη Μαρία Λουδοβίκα της Αυστρίας-Έστε, κόρη του Φερδινάνδου Καρόλου της Αυστρίας, Δούκα του Μπράισγκαου. Δεν απέκτησαν απογόνους.
4) Το 1816 απεβίωσε η Μαρία Λουδοβίκα και ο Φραγκίσκος Β΄ έκανε τέταρτο γάμο έξι μήνες μετά (το ίδιο έτος) με την Καρολίνα Αυγούστα, κόρη του Μαξιμιλιανού Α΄ Ιωσήφ της Βαυαρίας. Δεν απέκτησαν απογόνους.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p11055.htm#i110546. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. franz-franz-ii-20.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 6793004. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «Habsburg, Franz I.» (Γερμανικά) σελ. 208.
- ↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2020.
- ↑ 9,0 9,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 p11055.htm#i110546. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 15 Δεκεμβρίου 2014. 500353963. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2021.
- ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Otto Posse: Die Siegel der deutschen Kaiser und Könige, volume 5. 1913. de
.wikisource .org /wiki /Die _Siegel _der _deutschen _Kaiser _und _Könige _Band _5 /Beilagen #Beilage _3. σελ. 256. - ↑ Otto Posse: Die Siegel der deutschen Kaiser und Könige, volume 5. 1913. de
.wikisource .org /wiki /Die _Siegel _der _deutschen _Kaiser _und _Könige _Band _5 /Beilagen #Beilage _2. σελ. 249–250. - ↑ Gallica. btv1b8453983r.
- ↑ www
.ordens .presidencia .pt?idc=154. - ↑ 17,0 17,1 Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2022.
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 233
- ↑ 19,0 19,1 Wheatcroft 2009, σελ. 234
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 235
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 236
- ↑ Malleson, George Bruce (1884). Loudon: A Sketch of the Military Life of Gideon Ernest, Freiherr von Loudon. London: Chapman & Hall. σελ. 229.
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 238
- ↑ Fraser 2002, σελ. 492
- ↑ Joachim Whaley, Germany and the Holy Roman Empire, Oxford University Press, 2012, volume II, p. 632.
- ↑ Whalley, vol. II, p. 643
- ↑ John G. Gagliardo, Reich and Nation. The Holy Roman Empire as Idea and Reality, 1763–1806, Indiana University Press, 1980, p. 279–280.
- ↑ Whalley, vol. II, p. 643–644.
- ↑ Gagliardo, p. 281.
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 249
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 250
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 239
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 240
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 240
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 234
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 248
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 241
- ↑ Rothenburg 1976, σελ. 6
- ↑ Rothenburg 1976, σελ. 10.
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 245
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 246
- ↑ Robbins Landon, H C· Wynne Jones, David (1988). Haydn: His Life and Music. Thames and Hudson.
- ↑ 43,0 43,1 Wheatcroft 2009, σελ. 254
- ↑ «Wien». Wiener Zeitung: σελ. 1, col. 2. 5 March 1835. http://anno.onb.ac.at/cgi-content/anno?apm=0&aid=wrz&datum=18350305&seite=1&zoom=1.
- ↑ Wheatcroft 2009, σελ. 255
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
| Προκάτοχος: Λεοπόλδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας |
Κόμης της Φλάνδρας 1792–1793 |
Διάδοχος: Γαλλική Επανάσταση |
| Προκάτοχος: Λεοπόλδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας |
Κόμης του Αινώ 1792–1793 |
Διάδοχος: Γαλλική Επανάσταση |
Σφάλμα αναφοράς: Υπάρχουν ετικέτες <ref> για κάποια ομάδα με το όνομα «nb», αλλά δεν βρέθηκε καμία αντίστοιχη ετικέτα <references group="nb"/>