Βικιπαίδεια

Γενεύη

πόλη της Ελβετίας, πρωτεύουσα του ομώνυμου καντονιού
(Ανακατεύθυνση από Γενέβη)

Συντεταγμένες: 46°12′N 6°09′E / 46.200°N 6.150°E / 46.200; 6.150

Η Γενεύη (γαλλικά: Genève‎‎, γερμανικά: Genf‎‎, ιταλικά: Ginevra‎‎, αγγλικά: Geneva‎‎) είναι πόλη στην Ελβετία και πρωτεύουσα του ομώνυμου καντονίου. Είναι η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη στην Ελβετία (μετά από τη Ζυρίχη). Η πόλη βρίσκεται στη δυτική άκρη της λίμνης της Γενεύης (Lac de Genève ή Lac Leman), στις όχθες του Ροδανού. Ο πληθυσμός της Γενεύης ανέρχεται σε 203.840 κατοίκους στις 31 Δεκεμβρίου 2022.[8]

Γενεύη

Σημαία
Έμβλημα
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Γενεύη
46°12′0″N 6°9′0″E
ΧώραΕλβετία[1]
Διοικητική υπαγωγήκαντόνι της Γενεύης
Διοίκηση
 • Δήμαρχος της ΓενεύηςAlfonso Gomez Cruz (2023–2024)[2]
 • Μέλος του/τηςΣύνδεσμος Ιστορικών Πόλεων[3]
Έκταση15,92 km²[4]
Υψόμετρο396 μέτρα[5]
Πληθυσμός203.840 (31  Δεκεμβρίου 2022)[6]
Ταχ. κωδ.1201, 1202, 1203, 1204, 1205, 1206, 1207, 1208, 1209, 1211[7] και 1200[7]
Τηλ. κωδ.22
Ζώνη ώραςUTC+01:00
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Στην πόλη εδρεύουν πολυάριθμοι διεθνείς οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένης της ευρωπαϊκής έδρας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Η οικονομία της Γενεύης είναι προσανατολισμένη στις υπηρεσίες. Η πόλη έχει σημαντικές παραδοσιακές τράπεζες και αποτελεί επίσης σημαντικό κέντρο του εμπορίου προϊόντων.

Ιστορία

Επεξεργασία

Aρχαιότητα

Επεξεργασία

Η περιοχή των Αλλοβρόγεων (Βιέν) καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους το 121 π.Χ. και η Γενεύη έγινε ένα φυλάκιο στα βόρεια της επαρχίας της Υπεραλπικής Γαλατίας που παίρνει το όνομα Ναρβωνική Γαλατία από τη βασιλεία του Αυγούστου. Η ανάπτυξη ενός λιμανιού συμβαίνει το 123 π.Χ. - 105 π.Χ.[9] Η πόλη αποτελούταν τότε από ένα μικρό οικισμό όπου οι κατοικίες ήταν χτισμένες από ξύλο και λάσπη. Η Γενεύη περνά στην ιστορία το 58 π.Χ., όταν ο Ιούλιος Καίσαρας αναφέρει την παραμονή του σε αυτήν την πόλη στο De Bello Gallico του (I, 6 και 7). Ο Καίσαρας εμπόδισε τους Ελβετούς να περάσουν τον Ροδανό. Όταν ο Καίσαρας εγκαθίσταται προσωρινά με τα στρατεύματά του, το oppidum μεγαλώνει και γίνεται κατά συνέπεια ρωμαϊκή πόλη ( vicus). Μετά από φωτιά στα μέσα του 1ου αιώνα, τροποποιείται η πολεοδομία και οι πέτρινες κατασκευές αντικαθιστούν τα κτίρια σε ελαφριά υλικά[9]. Οι μεταναστεύσεις των Αλαμαννών προκάλεσαν την καταστροφή του κτισμένου συγκροτήματος στο τέλος του 3ου αιώνα.

Το πρώτο χριστιανικό ιερό ιδρύθηκε γύρω στο 350.[10] Το συγκρότημα ολοκληρώνεται: αποτελείται από εκκλησία μήκους άνω των τριάντα μέτρων που οριοθετείται από στοά πρόσβασης στο βαπτιστήριο και στο παράρτημά του.[10] Η εγκατάσταση των Βουργουνδών το 443 και η επιλογή της Γενεύης ως πρωτεύουσας ενίσχυσαν τον πολιτικό ρόλο της πόλης. Αφότου η πρωτεύουσα της Βουργουνδίας μεταφέρθηκε περί το 467 στη Λυών, η Γενεύη καταστράφηκε κατά τους αδελφοκτόνους πολέμους μεταξύ Γοδεγίσελου και Γουνδοβάδος που πυρπόλησαν την πόλη.

Μεσαίωνας

Επεξεργασία

Από την εποχή των Καρολίγγεων, η επισκοπή της Γενεύης αποτέλεσε αντικείμενο διαμαχών εξουσίας μεταξύ των κυρίαρχων της περιοχής και του Αυτοκράτορα. Όταν με τη συνθήκη του Βερντέν το 843 η αυτοκρατορία διαιρέθηκε μεταξύ των τριών γιων του Λουδοβίκου Α΄, η Γενεύη εισήλθε στο βασίλειο που ανατέθηκε στον Λοθάριου, το οποίο έγινε η Λοθαριγγία. Το 855, μια νέα διαίρεση έλαβε χώρα με τη Συνθήκη του Προυμ μεταξύ των τριών γιων του Λοθάριου. Με την ευκαιρία αυτή, η Γενεύη, η Λωζάνη και η Σιών περνούν υπό την κυριαρχία του πρωτότοκου γιου Λουδοβίκου Β', βασιλιά της Ιταλίας και αυτοκράτορα. Το 875, με τον θάνατο του Λουδοβίκου Β', η επισκοπή της Γενεύης πέρασε υπό την κυριαρχία του θείου του Καρόλου Β', ο οποίος την έδωσε στον μεγαλύτερο γιο του Λουδοβίκο τον Τραυλό, μελλοντικό βασιλιά των Φράγκων από το 877 έως το 879. Στις 15 Οκτωβρίου 879, δημιουργήθηκε το βασίλειο της Βουργουνδίας ή βασίλειο της Προβηγκίας των Μποζονιδών (879-928), του οποίου η Γενεύη έγινε αναπόσπαστο μέρος.[11]

Οι επίσκοποι της Γενεύης είχαν την ιδιότητα του πρίγκιπα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 1154, αλλά έπρεπε να συνεχίσουν να αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους ενάντια στους φύλακες (advocati) της έδρας, τους κόμητες της Γενεύης και αργότερα τους κόμητες του Οίκου της Σαβοΐας. Kάποια στιγμή γύρω στο 1219 που οι κόμητες της Γενεύης εγκατέλειψαν εντελώς την πόλη και μετέφεραν την πρωτεύουσά τους στο Ανσί.

Το 1387, ο επίσκοπος Αντεμάρ Φαμπρί παραχώρησε στην πόλη το μεγάλο καταστατικό της, που αποτέλεσε βάση της κοινοτικής της αυτοδιοίκησης,[12] το οποίο κάθε νέος επίσκοπος αναμενόταν να επικυρώσει. Η γραμμή διαδοχής των κομητών της Γενεύης τερματίστηκε το 1394 και ο Οίκος της Σαβοΐας κατέλαβε την επικράτειά τους, παίρνοντας μετά το 1416 τον τίτλο του Δούκα. Η νέα δυναστεία προσπάθησε να φέρει την πόλη της Γενεύης υπό την εξουσία της, χρήζοντας μέλη της οικογένειας επισκόπους.[13] Το 1447 ο Αντίπαπας Φήλιξ Ε΄, ο οποίος ήταν επίσης Δούκας της Σαβοΐας, αυτοδιορίστηκε επίσκοπος της Γενεύης και η δυναστεία της Σαβοΐας κατέλαβε την επισκοπική έδρα μέχρι το 1490, όταν η λαϊκή πίεση ανάγκασε τη δυναστεία να αποκηρύξει τον τίτλο του επισκόπου.

Το 1457 ιδρύθηκε ένα σημαντικό κυβερνητικό όργανο στη Γενεύη, γνωστό ως Μεγάλο Συμβούλιο, το οποίο αρχικά αποτελούνταν από 50 βουλευτές και αργότερα ο αριθμός τους αυξήθηκε σε 200. Τα μέλη του Μεγάλου Συμβουλίου εκλέγονταν κάθε χρόνο στις αρχές Φεβρουαρίου. Το Μεγάλο Συμβούλιο αντιπροσώπευε τους αστούς της Γενεύης και αποφάσιζε για πολιτικά θέματα και εξέλεγε επίσης τους επισκόπους της Γενεύης μετά την αποκήρυξη αυτής της θέσης από τη δυναστεία της Σαβοΐας το 1490. Το ίδιο αυτό συμβούλιο σταδιακά αποξενώθηκε από τον Δούκα της Σαβοΐας.

Μεταρρύθμιση

Επεξεργασία
 
Το τείχος των Μεταρρυθμιστών

Από το 1526, οι Γερμανοί έμποροι διέδιδαν στη Γενεύη τις ιδέες της Λουθηρανικής Μεταρρύθμισης. Υπό την επιρροή της Βέρνης, η Γενεύη συμφώνησε να αφήσει ιεροκήρυκες να κηρύξουν στην πόλη, συμπεριλαμβανομένου του Γκιγιόμ Φαρέλ το 1532. Η μεταρρύθμιση εγκρίνεται οριστικά στις 21 Μαΐου 1536[14] ταυτόχρονα με την υποχρέωση όλων να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Ως εκ τούτου, η Γενεύη έγινε το κέντρο του καλβινισμού και μερικές φορές ονομαζόταν «Προτεσταντική Ρώμη».[15]

Ο Ιωάννης Καλβίνος έφτασε στη Γενεύη τον Ιούλιο του 1536 και άσκησε τεράστια επιρροή σε όλες τις πτυχές της ζωής της Γενεύης. Όμως ο αριθμός των αντιπάλων του αυξάνεται, μετά τη συγγραφή της «ομολογίας πίστεως», 21 άρθρα που ο Φαρέλ και ο Καλβίνος σκοπεύουν να υπογράψουν όλους τους πολίτες και τους αστούς της Γενεύης, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα τους αφορίσουν αν αρνηθούν[16]. Η δυσαρέσκεια ήταν τέτοια που ο Καλβίνος έπρεπε να εξοριστεί στο Στρασβούργο το 1538, πριν επιστρέψει το 1541 όταν η κηρύχθηκε η Δημοκρατία της Γενεύης. Στη συνέχεια έγραψε τα Εκκλησιαστικά Διατάγματα και μετά τα Πολιτικά Διατάγματα το 1543, τα οποία χρησίμευσαν ως σύνταγμα.[17]

Επιθέσεις του Δούκα της Σαβοΐας

Επεξεργασία

Στο πολιτικό και γεωγραφικό πλαίσιο, η Γενεύη βρέθηκε απομονωμένη από τον μοναδικό Ελβετό σύμμαχό της, τη Βέρνη. Το 1579, η Γενεύη ωφελήθηκε από προστασία χάρη στη συνθήκη του Σόλοτουρν, η οποία δεσμεύει τα καντόνια της Βέρνης και του Σόλοτουρν (προτεσταντικά καντόνια), που συνδέονται με τη Γαλλία.

Από το 1580, οι επιθέσεις του Δούκα Καρόλου-Εμμανουήλ Α΄ της Σαβοΐας πολλαπλασιάστηκαν. Στη συνέχεια, η Γενεύη επεκτείνει τη συμμαχία της με το Σόλοτουρν, τη Ζυρίχη και τη Γαλλία[18]. Τον Απρίλιο του 1589, οι Γενεβανοί και οι σύμμαχοί τους προσπάθησαν να απωθήσουν τους Σαβογιάρους που κατάφεραν να διατηρήσουν τη θέση τους.

Τις 11 Δεκεμβρίου 1602, η νέα νυχτερινή επίθεση των Σαβογιάρων εξελίχθηκε σε ήττα που ανάγκασε τον Δούκα να δεχτεί μια διαρκή ειρήνη που επισφραγίστηκε από τη Συνθήκη του Σαιν-Ζυλιάν τις 12 Ιουλίου 1603 που αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της πόλης. Σε οικονομικό επίπεδο, πολλοί Ιταλοί αλλά κυρίως Γάλλοι Προτεστάντες διπλασίασαν τον πληθυσμό κατά τη δεκαετία του 1550 και έδωσαν νέο δυναμισμό στην πόλη. Αυτοί οι νεοφερμένοι, επιχειρηματίες, τραπεζίτες ή τεχνίτες, έφεραν χρήματα και συνδέσεις με ξένους επιχειρηματικούς κύκλους και ανέπτυξαν τον ρόλο της Γενεύης ως εμπορικού μεσάζοντα.

18ος αιώνας

Επεξεργασία
 
Ο Ζαν-Ζακ Ρουσώ

Ο 18ος αιώνας, η οικονομικά και πολιτιστικά ακμάζουσα Γενεύη συγκλονίστηκε από πολιτικές αναταραχές που οι σύγχρονοι ονόμασαν «επαναστάσεις της Γενεύης». Πράγματι, το ισχύον πολιτικό σύστημα βασίζεται στη διάκριση μεταξύ δύο ομάδων: αυτοί που απολαμβάνουν πολιτικά και πολιτικά δικαιώματα, αριστοκράτες, αστοί και πολίτες που παραμένουν στη μειονότητα (27 % το 1781), και όσοι δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα και μόνο ορισμένα πολιτικά δικαιώματα (κάτοικοι και ιθαγενείς)[19]. Ωστόσο, η διαμάχη τελικά ξέσπασε μέσα στην ομάδα που είχαν σχηματίσει οι αστοί και οι πολίτες.

Μια εξέγερση ξέσπασε το 1707 λόγω οικονομικής δυσαρέσκειας[20]. Η εξέγερση καθοδηγήθηκε από ένα μέλος της αριστοκρατίας, τον δικηγόρο Πιερ Φατιό, ο οποίος έθεσε ένα πρόγραμμα με συγκεχυμένους στόχους. Η εξέγερση απέτυχε χάρη στην υποστήριξη των στρατευμάτων της Βέρνης και της Ζυρίχης και ο Φατιό πυροβολήθηκε κρυφά στη φυλακή.[21] Το 1737, μια νέα εξέγερση προκάλεσε έντεκα θανάτους.[22] Ηττημένη, η κυβέρνηση ειδοποιεί τη Γαλλία, η οποία παρεμβαίνει με μια ικανοποιητική διαιτησία για τους αστούς και τους πολίτες. Ωστόσο, αρνούμενος το πιστοποιητικό ανεκτικότητας που χορηγήθηκε από την Εγκυκλοπαίδεια του Ντιντερό και του Ντ' Αλαμπέρ, το Μικρό Συμβούλιο καταδίκασε το 1762 δύο έργα του Ρουσσώ να καούν μπροστά στο δημαρχείο γιατί « τείνουν να καταστρέψουν τη χριστιανική θρησκεία και όλες τις κυβερνήσεις».[23]

Οι αστοί και οι πολίτες διαμαρτυρήθηκαν και κατέλαβαν την πόλη τον Φεβρουάριο του 1781 και ψήφισαν νόμο που παραχωρούσε την ισότητα των πολιτών στους ιθαγενείς, τους κατοίκους και τους υπηκόους της.[24] Όμως η αριστοκρατία καλεί τον Λουδοβίκο ΙΣτ΄ για βοήθεια: τρεις συμμαχικοί στρατοί — Γαλλία, Σαρδηνία και Βέρνη — πολιορκούν τη Γενεύη, η οποία συνθηκολογεί τις 2 Ιουλίου 1782.[24] Η αριστοκρατία ανακτά την εξουσία, αλλά οι ντόπιοι διατηρούν την ισότητα των πολιτών. Χίλιοι εκπρόσωποι εξορίζονται στο Παρίσι, όπου οι ιδέες τους θα συμμετάσχουν στη Γαλλική Επανάσταση, τις Βρυξέλλες και την Κωνσταντία. Τις 26 Ιανουαρίου 1789, εν μέσω οικονομικής κρίσης, η κυβέρνηση της Γενεύης αυξάνει την τιμή του ψωμιού μετά από κακή σοδειά. Αυτή η απόφαση πυροδοτεί μια ταραχή που οδηγεί στην ακύρωση της αύξησης και την προοδευτική φιλελευθεροποίηση του συντάγματος.

Μετά την Επανάσταση, η περικύκλωση της Γενεύης από τους επαναστάτες είχε ως αποτέλεσμα, τον Δεκέμβριο του 1792, ένα κίνημα που ανέτρεψε την κυβέρνηση του Παλαιού Καθεστώτος στις 28 Δεκεμβρίου και διακήρυξε την πολιτική ισότητα όλων των κατηγοριών του πληθυσμού.[25] Το σύνταγμα, που συντάχθηκε από εθνοσυνέλευση και ψηφίστηκε από τους πολίτες 5 Φεβρουαρίου 1794, καθιερώνει εκτεταμένο έλεγχο εκ μέρους των πολιτών στις πράξεις της κυβέρνησης και της διοίκησης.[26]

 
Η Γενεύη το 1858.

Τις 15 Απριλίου 1798, η πόλη της Γενεύης προσαρτάται στη Γαλλία (Συνθήκη της Επανένωσης) ως αναπόσπαστο τμήμα της Γαλλικής Δημοκρατίας.[27][28] Στα τέλη Αυγούστου, αφού απαρνήθηκε την κυριαρχία και τις συμμαχίες της, η Γενεύη έγινε η νομαρχία και η πρωτεύουσα του βραχύβιου διαμερίσματος του Λεμάν. Στη συνέχεια, η υπό κατοχή Γενεύη γίνεται γαλλική πόλη μεταξύ άλλων και οι κάτοικοι της Γενεύης βιώνουν συγκεντρωτισμό γαλλικού τύπου. Όμως η ήττα των στρατών του Ναπολέοντα αποκαθιστά την ανεξαρτησία της. Στις 30 Δεκεμβρίου 1813, η γαλλική φρουρά φεύγει από την πόλη. Την επόμενη μέρα, μετά την οριστική αποχώρηση του νομάρχη, μια αντιδραστική κυβέρνηση με επικεφαλής τον πρώην σύνδικο Αμί Λουλίν κήρυξε την αποκατάσταση της δημοκρατίας του Παλαιού Καθεστώτος.[29] Ωστόσο, οι δικαστές γνωρίζουν ότι η Γενεύη δεν μπορεί πλέον να σχηματίσει ένα απομονωμένο κράτος και να στραφούν στους πρώην Ελβετούς συμμάχους ζητώντας την είσοδο της δημοκρατίας στην Ελβετική Συνομοσπονδία.[30] Παρά την αντίθεση των καθολικών καντονιών, τα οποία φοβούνταν την «Προτεσταντική Ρώμη», η Γενεύη έγινε τμήμα της δημοκρατίας τις 19 Μαΐου 1815.

20ος αιώνας

Επεξεργασία

Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο : γίνεται, ιδίως από τη δράση των Γκυντάβ Αντόρ και Βιλιάμ Ραπάρντ, η έδρα της Κοινωνίας των Εθνών το 1919.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ευρωπαϊκή έδρα των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και δεκάδες διεθνείς οργανισμοί εγκαταστάθηκαν στη Γενεύη, γεγονός που ωφέλησε την ανάπτυξη του τουρισμού αναψυχής και επιχειρήσεων.

Αρχιτεκτονική και πολεοδομία

Επεξεργασία
 
Αεροφωτογραφία της παλιάς πόλης της Γενεύης
 
Ο καθεδρικός του Αγίου Πέτρου

Τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα της Γενεύης περιλαμβάνουν τον τοίχο των μεταρρυθμιστών, το ρολόι των λουλουδιών, το μνημείο Μπρούνσβικ, το μεγάλο σιντριβάνι Jet d'Eau και το Μέγαρο των Εθνών που στεγάζει την ευρωπαϊκή έδρα των Ηνωμένων Εθνών.

Ένα από τα πιο δημοφιλή μνημεία της πόλης είναι ο καθεδρικός ναός του Αγίου Πέτρου, που βρίσκεται στην κορυφή της παλιάς πόλης. Ένα υπόγειο μουσείο παρουσιάζει την εξέλιξη του χώρου και την εγκαθίδρυση του χριστιανισμού στην πόλη. Συμπληρώνεται από το Διεθνές Μουσείο της Μεταρρύθμισης που βρίσκεται στο μέγαρο Μαγιέ. Ένας υπόγειος διάδρομος, που άνοιξε ξανά με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου Μεταρρυθμίσεων, συνδέει τα δύο κτίρια.

Μια άλλη τοποθεσία δημοφιλής στους τουρίστες είναι η ίδια η παλιά πόλη. Διατηρεί πράγματι την τυπική αρχιτεκτονική μιας ευρωπαϊκής πόλης του 18ου αιώνα. Πολλές προσωπικότητες έχουν ζήσει σε αυτό το μέρος της πόλης, συμπεριλαμβανομένων των Ζαν-Ζακ Ρουσώ, Φραντς Λιστ και Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Ωστόσο, το σύμβολο της Γενεύης παραμένει το Jet d'eau (πίδακας νερού), που βρίσκεται στο τέλος της προβλήτας Ω-Βιβ. Τον 19ο αιώνα, η αναπτυσσόμενη βιομηχανία και οι κάτοικοι της πόλης είχαν απόλυτη ανάγκη από νερό. Ως εκ τούτου, η πόλη αποφάσισε να δημιουργήσει ένα υδραυλικό εργοστάσιο στο La Coulouvrenière το οποίο τέθηκε σε λειτουργία στις 17 Μαΐου 1886. Ωστόσο, το βράδυ που οι τεχνίτες σταματούν τις μηχανές τους, υπήρχαν απρόβλεπτες υπερπιέσεις. Κατά συνέπεια, είχαν την ιδέα να δημιουργήσουμε μια πρόσθετη ροή, χάρη σε μια βαλβίδα ασφαλείας, η οποία καθιστά δυνατό τον έλεγχο της πίεσης αφήνοντας το νερό να διαφύγει προς τον ουρανό υπό υπερπίεση σε ύψος τριάντα μέτρων. Πέντε χρόνια αργότερα, το 1891, και όταν η βαλβίδα ασφαλείας δεν ήταν πλέον απαραίτητη, αποφασίστηκε να αναδημιουργηθεί τεχνητά ο πίδακας νερού στο τέλος της προβλήτας, στην καρδιά του λιμανιού. Μετά από αρκετές βελτιώσεις, ο πίδακας φτάνει πλέον σε ύψος εκατό σαράντα μέτρων.

Πολλά πάρκα που καλύπτουν 310 εκτάρια (σχεδόν 20 % της επικράτειας) σχηματίζουν μεγάλους χώρους αναψυχής και χαλάρωσης διάσπαρτοι στις διάφορες συνοικίες. Τα περισσότερα, που βρίσκονται στην άκρη της λίμνης, στεγάζουν αρχοντικά και έχουν υψηλής ποιότητας κήπους. Μερικά από αυτά τα πάρκα ήταν παλαιότερα μεγάλα ιδιωτικά ακίνητα που αγοράστηκαν ή προσφέρθηκαν στην πόλη της Γενεύης με την πάροδο του χρόνου. Συντηρούνται από το Τμήμα Χώρων Πρασίνου και Περιβάλλοντος.

Νησί Ρουσώ, που πήρε το όνομά του προς τιμήν του Ζαν-Ζακ Ρουσώ, βρίσκεται στον Ροδανό (μεταξύ της γέφυρας Μον-Μπλαν και της γέφυρας Μπερζ) και φιλοξενεί πολλά πουλιά.

Πολιτισμός

Επεξεργασία

Η Γενεύη έχει πολύ πλούσια πολιτιστική ζωή. Είναι επίσης η πόλη στην Ευρώπη που αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού της στον πολιτισμό (πάνω από 20%).

Τα πολυάριθμα μουσεία της, οι βιβλιοθήκες της (ιδίως η Βιβλιοθήκη της Γενεύης), το Μεγάλο Θέατρο και η Ορχήστρα της Σουίς Ρομάντ έχουν συμβάλει σημαντικά στην επιρροή της.

Ο δήμος διαθέτει δεκαέξι μουσεία, συμπεριλαμβανομένων μουσείων τέχνης και ιστορίας — το Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας, η οικία Ταβέλ και το μουσείο Ρατ αποτελούν το μεγαλύτερο μουσειακό συγκρότημα στην Ελβετία με τα οκτώ μουσεία και τα εκατομμύρια αντικείμενά τους, το εικονογραφικό της κέντρο, τη βιβλιοθήκη, το ερευνητικό της εργαστήριο και τα εργαστήρια αναστήλωσής της.

Εκπαίδευση

Επεξεργασία

Η Γενεύη είναι έδρα του Πανεπιστημίου της Γενεύης, που ιδρύθηκε από τον Ιωάννη Καλβίνο το 1559[31], στο οποίο είναι προσαρτημένη η Βιβλιοθήκη της Γενεύης (πρώην Δημόσια και Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη). Παρά το μέσο μέγεθός του (περίπου 13.000 φοιτητές), κατατάσσεται σταθερά μεταξύ των 150 καλύτερων πανεπιστημίων στον κόσμο και φιλοξένησε πολλούς νομπελίστες, συμπεριλαμβανομένων των Μισέλ Μαγιόρ και Ντιντιέ Κελό.

Η πόλη φιλοξενεί επίσης αναγνωρισμένα εξειδικευμένα ιδρύματα όπως το Ινστιτούτο Διεθνών και Αναπτυξιακών Σπουδών, τη Σχολή Διοίκησης της Γενεύης (HEG) καθώς και τη Ξενοδοχειακή Σχολή της Γενεύης, που κατατάσσεται ανάμεσα στις δέκα καλύτερες ξενοδοχειακές σχολές στον κόσμο[32].

Το κέντρο πυρηνικών ερευνών CERN έχει έδρα σε προάστιο βορειοδυτικά της Γενεύης, στα σύνορα με τη Γαλλία.

Διεθνής πόλη

Επεξεργασία
 
Το Παλάτι των Εθνών.

Η Γενεύη από καιρό θεωρούνταν τόπος ασύλου λόγω του ρόλου της ως πόλης υποδοχής κατά τη διάρκεια των διωγμών κατά των Προτεσταντών που ακολούθησαν τη μεταρρύθμιση. Πολλές διεθνείς προσωπικότητες βρήκαν καταφύγιο εκεί, όπως ο Λένιν πριν από τη ρωσική επανάσταση του 1917.

Χάρη σε αυτήν την παράδοση φιλοξενίας και την ουδετερότητα της Ελβετίας πολλοί διεθνείς οργανισμοί αποφάσισαν να στήσουν εκεί την έδρα τους:

Μεταφορές

Επεξεργασία
 
Η είσοδος του κύριου σιδηροδρομικού σταθμού της Γενεύης

Η πόλη εξυπηρετείται από το ελβετικό (CFF) και το γαλλικό (SNCF) σιδηροδρομικό δίκτυο. Οι απευθείας συνδέσεις IC και IR επιτρέπουν τη μετακίνηση σε όλη την Ελβετία. Απευθείας συνδέσεις TGV συνδέονται με το Παρίσι, τη Λυών και τη Μασσαλία, στο παρελθόν επίσης με τη Βαρκελώνη και τη Νίκαια. Ο κύριος σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης είναι ο Geneva-Cornavin.

Εντός της πόλης, οι Δημόσιες Μεταφορές Γενεύης (Transports publics genevois, TPG) λειτουργούν ένα πυκνό δίκτυο λεωφορείων και τρόλεϊ καθώς και δίκτυο τραμ. Αυτό το δίκτυο είναι διασυνοριακό, καθώς εξυπηρετεί επίσης μέρος της Αιν και της Άνω Σαβοΐας. Παρέχεται επίσης υπηρεσία πλοίων, που συνδέει τις δύο όχθες του λιμανιού. Από μια ουσιαστικά τουριστική αρχική χρήση, η τρέχουσα ανάπτυξή τους τους επιτρέπει ολοένα και περισσότερο να διασφαλίζουν πραγματικό ρόλο στις αστικές συγκοινωνίες.

Το Διεθνές Αεροδρόμιο της Γενεύης (GVA), βρίσκεται στο Κουαντράν, τέσσερα χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης.

Αθλητισμός

Επεξεργασία

Στην πόλη της Γενεύης μια από τις ιστορικότερες και πιο ένδοξες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ελβετίας, είναι η Σερβέτ Γενεύης. Η ομάδα ιδρύθηκε το 1890 και πήρε το όνομά της από μια ομώνυμη συνοικία που βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Ρον.

Η πόλη επίσης διαθέτει ένα αρκετά μεγάλο πόδοσφαίρικο στάδιο χωρητικότητας 32000 θεατών στο οποίο έλαβαν μέρος ορισμένοι από τους αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου 2008.

Πρόσωπα

Επεξεργασία

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 007398.
  2. ↑ www.geneve.ch/fr/autorites-administration/conseil-administratif/membres-conseil-administratif/alfonso-gomez.
  3. ↑ www.lhc-s.org/member_cities/index.php. Ανακτήθηκε στις 28  Μαΐου 2024.
  4. ↑ 4,0 4,1 «Arealstatistik Standard - Gemeinden nach 4 Hauptbereichen». Federal Statistical Office. Ανακτήθηκε στις 13  Ιανουαρίου 2019.
  5. ↑ 5,0 5,1 it-ch.topographic-map.com/map-sgt718/Ginevra/?zoom=19&center=46.19908%2C6.14731&popup=46.19928%2C6.14737.
  6. ↑ Federal Statistical Office. www.pxweb.bfs.admin.ch/pxweb/fr/px-x-0102020000_201/-/px-x-0102020000_201.px/?rxid=c5985c8d-66cd-446c-9a07-d8cc07276160.
  7. ↑ 7,0 7,1 www.post.ch/en/pages/plz-suche.
  8. ↑ Επίσημα στοιχεία πληθυσμού
  9. ↑ 9,0 9,1 Genève (commune). Époque gallo-romaine στα γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά στο διαδικτυακό Ιστορικό Λεξικό της Ελβετίας..
  10. ↑ 10,0 10,1 Genève (commune). Bas-Empire et christianisation στα γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά στο διαδικτυακό Ιστορικό Λεξικό της Ελβετίας, 18/08/2011..
  11. ↑ Genève (commune). Mise en place et affirmation du pouvoir épiscopal στα γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά στο διαδικτυακό Ιστορικό Λεξικό της Ελβετίας, 18/11/2011..
  12. ↑ «Geneva». Columbia Encyclopedia. http://www.encyclopedia.com/doc/1E1-GenevaSwi.html. 
  13. ↑ (Γαλλικά) Genève (commune). Émancipation des citoyens στα γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά στο διαδικτυακό Ιστορικό Λεξικό της Ελβετίας, 18/11/2011..
  14. ↑ Genève (commune). Combourgeoisies et prise du pouvoir par les citoyens στα γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά στο διαδικτυακό Ιστορικό Λεξικό της Ελβετίας..
  15. ↑ Christian Grosse· Anouk Dunant Gonzenbach (2018). Côté Chaire, côté rue. L'impact de la Réforme sur la vie quotidienne à Genève (1517-1617). Genève: La Baconnière. σελ. 278. .
  16. ↑ R. Stauffer (1988). La Réforme. Que sais-je ?. Presses universitaires de France. .
  17. ↑ Binz, σελ. 28.
  18. ↑ Binz, σελ. 32.
  19. ↑ Binz, σελ. 39.
  20. ↑ Louis Binz, « Les révolutions de Genève », MEMO, 2007.
  21. ↑ Binz, σελ. 41.
  22. ↑ Binz, σελ. 42.
  23. ↑ Binz, σελ. 43.
  24. ↑ 24,0 24,1 Binz, σελ. 45.
  25. ↑ Binz, σελ. 47.
  26. ↑ Binz, σελ. 47-48.
  27. ↑ Traité de réunion de la république de Genève à la République française.
  28. ↑ Frédéric Joye, « La période française de 1798-1814 », MEMO, 2007.
  29. ↑ Binz, σελ. 50.
  30. ↑ Binz, σελ. 51.
  31. ↑ [1].
  32. ↑ [2] Αρχειοθετήθηκε 2013-02-12 στο Wayback Machine..
  33. ↑ Marc DESCHENAUX (Δεκέμβριος 2015). «Cour Internationale de Médiation det d'Arbitrage». CIMA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2022. 

Βιβλιογραφία

Επεξεργασία
  • Binz, Louis (2000). Brève histoire de Genève (éd. Chancellerie d'État έκδοση). Genève. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γενεύη&oldid=10757019"