Ελεονώρα της Καστίλης
Η Ελεονώρα της Καστίλης (ισπ. Leonor de Castilla, 1241 - 28 Νοεμβρίου 1290) από τον Καστιλιανό Οίκο της Ιβρέας ήταν βασίλισσα της Αγγλίας ως πρώτη σύζυγος του Εδουάρδου Α΄.
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΉταν το δεύτερο από τα 5 παιδιά του Φερδινάνδου Γ΄ της Καστίλης και της δεύτερης συζύγου του, Ιωάννας, Κόμισσας του Ποντιέ. Πήρε το όνομα από την προγιαγιά της Ελεονώρα της Αγγλίας. Είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Φερδινάνδο (1239 - 1260), έναν μικρότερο, τον Λουδοβίκο (1243 - 1269) και άλλους δυο μικρότερους αδελφούς με την ίδια μητέρα που πέθαναν σε βρεφική ηλικία. Ο γάμος έγινε για πολιτικούς λόγους προκειμένου να εξασφαλίσει η Αγγλία κυριαρχία στη Γασκώνη. Η Ελεονόρα ήταν έντονα συνδεδεμένη με τον σύζυγο της μέχρι το τέλος της ζωής της. Τον συνόδευσε στην Η΄ Σταυροφορία και σύμφωνα με φήμες του έσωσε τη ζωή όταν έκαναν απόπειρα να τον δηλητηριάσουν. Ο ίδιος ο Εδουάρδος Α΄ θρήνησε έντονα τον θάνατο της Ελεονόρας τοποθετώντας 12 πέτρινους σταυρούς σε σημεία που περνούσε η νεκρική πομπή.
Γάμος με τον διάδοχο του Αγγλικού θρόνου Εδουάρδο
ΕπεξεργασίαΗ Ελεονώρα ήταν καλά εκπαιδευμένη και είχε μεγάλες επιρροές στο αγγλικό έθνος, προστάτης της λογοτεχνίας, πετυχημένη επιχειρηματίας με εισαγωγή της ισπανικής διακόσμησης στην Αγγλία. Οι 49 σταυροί που έριξε ο σύζυγος της στη νεκρική της πομπής αποκαλύπτουν την ηλικία θανάτου της παραπέμποντας τη γέννηση της το 1241. Στην αυλή του πατέρα της Φερδινάνδου Γ΄ και του διαδόχου του ετεροθαλούς αδελφού της Αλφόνσου Ι΄ υπήρχε έντονο λογοτεχνικό πνεύμα παρέχοντας μόρφωση υψηλού επιπέδου σε όλα τα μέλη της βασιλικής οικογένειας σε μεγαλύτερο βαθμό από τις υπόλοιπες βασιλικές αυλές της εποχής. Το ίδιο λογοτεχνικό ενδιαφέρον φάνηκε αργότερα στην Ελεονώρα και ως βασίλισσα, ήταν παρούσα στον θάνατο του πατέρα της στη Σεβίλλη (1252).[5] Ο γάμος της Ελεονώρας με τον Εδουάρδο Α΄ δεν ήταν ο πρώτος γάμος στον οποίο προοριζόταν. Ο ετεροθαλής αδελφός της Αλφόνσος Ι΄ της Καστίλης, ο οποίος ήθελε να ελέγξει τα Πυρηναία και τη Ναβάρρα, σχεδίαζε να την παντρέψει με τον Θεοβάλδο Β΄ της Ναβάρρας. Η μητέρα του Θεοβάλδου Β΄, Μαργαρίτα των Βουρβόνων, Βασίλισσα της Ναβάρρας, αντέδρασε στην πρόταση και συμμάχησε με τον Ιάκωβο Α΄ της Αραγωνίας με βασικό όρο να παραιτηθεί από κάθε σκέψη για γάμο του γιου της με την Ελεονώρα.
Το 1252 ο Αλφόνσος Ι΄ έστρεψε το ενδιαφέρον του στο δουκάτο της Γασκώνης, νότια της Ακουιτανίας, τη νοτιότερη περιοχή της Γαλλίας που βρισκόταν υπό την κατοχή των Άγγλων βασιλέων. Ξεκίνησε γρήγορα διαπραγματεύσεις με τον Ερρίκο Γ΄ και συμφώνησε να παντρέψει την ετεροθαλή αδελφή του Ελεονώρα με τον διάδοχο της Αγγλίας, Εδουάρδο, παραχωρώντας του ταυτόχρονα όλα τα δικαιώματα στη Γασκώνη. Ο Ερρίκος Γ΄ ήταν τόσο ανήσυχος να γίνει ο γάμος που ανέβαλε ακόμα και τη στέψη του γιου του ιππότη επιτρέποντας στον Αλφόνσο να τον πραγματοποιήσει. Το νεαρό ζευγάρι παντρεύτηκε στις 1 Νοεμβρίου 1254 στο Μοναστήρι της Σάντα Μαρία λα Ρεάλ δε Λας Χουέλγας στο Μπούργος. Η Ελεονώρα και ο Εδουάρδος ήταν δεύτερα ξαδέλφια καθώς ο παππούς του Εδουάρδου, Ιωάννης της Αγγλίας, και η προ-γιαγιά της Ελεονώρας, Ελεονώρα της Αγγλίας, ήταν αδέλφια, παιδιά του Ερρίκου Β΄ και της Ελεονώρας της Ακουιτανίας. Η Ελεονώρα, μόλις 13 ετών, γέννησε το πρώτο της παιδί ένα κοριτσάκι που πέθανε σύντομα μετά τη γέννηση του. Ταξίδεψε στη Γαλλία το καλοκαίρι του 1255 σε λίγους μήνες, την ακολούθησε και ο νεαρός σύζυγος της Εδουάρδος.[6]
Στο πλευρό του συζύγου της στον πόλεμο εναντίον των βαρόνων και στην Η΄ Σταυροφορία
ΕπεξεργασίαΟ γάμος έφερε μεγάλες αντιδράσεις στην νέα της πατρίδα, ο πεθερός της Ερρίκος Γ΄ της Αγγλίας σταδιακά επέτρεψε να έρθουν στην αυλή του πολλοί συγγενείς της και τους τοποθέτησε σε σημαντικά πόστα, αυτό την έκανε αντιδημοφιλή αν και δεν ήταν υπεύθυνη λόγω πολύ μικρής ηλικίας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η μητέρα της Ελεονώρας είχε απορρίψει τον δικό της γάμο με τον Ερρίκο Γ΄ της Αγγλίας και η προγιαγιά της Ελεονόρας, Άλυς της Γαλλίας, Κόμισσα του Βεξάν είχε απορρίψει επίσης τον γάμο με τον Ριχάρδο Α΄. Η συμμαχία είχε θετικά αποτελέσματα, ενώθηκαν στρατιωτικά οι μεγάλες δυνάμεις και εκδιώχθηκαν οι Μαυριτανοί από την Ιβηρική, μέχρι την έναρξη του Εκατονταετούς Πολέμου δεν υπήρχαν προβλήματα συγκρούσεων. Υπάρχουν λίγες πληροφορίες για τη ζωή της Ελεονώρας στην Αγγλία μέχρι τη δεκαετία του 1260 που ξέσπασε ο Α΄ Πόλεμος των Βαρόνων μεταξύ του πεθερού της και των βαρόνων διχάζοντας το βασίλειο. Την περίοδο αυτή η Ελεονώρα εισήγαγε στην Αγγλία τοξότες από την πατρίδα της μητέρας της στο Ποντιέ, αρνήθηκε να δραπετεύσει στη Γαλλία, παρέμεινε στο πλευρό του συζύγου της και κράτησε το Κάστρο του Ουίνδσορ με τους αιχμάλωτους βαρόνους. Οι φήμες ότι ήθελε να φέρει ενισχύσεις από την πατρίδα της την Καστίλη ανάγκασαν τον αρχηγό των επαναστατών Σάιμον του Μόντφορτ να ζητήσει την απομάκρυνση της από το Κάστρο του Ουίνδσορ τον Ιούνιο του 1264 μετά την ήττα των βασιλικών στη μάχη του Λούις. Ο Εδουάρδος συνελήφθη και φυλακίστηκε ενώ η ίδια περιορίστηκε στα Ανάκτορα του Ουέστμινστερ. Ακολούθησε η μάχη του Ίβσαμ (1265), στην οποία ο σύζυγος και ο πεθερός της συνέτριψαν τους επαναστάτες, ενώ η ίδια είχε ενεργό ρόλο δίπλα από τον σύζυγο της. Ακολούθησε και η γέννηση των παιδιών τους, τα περισσότερα από τα οποία πέθαναν σε βρεφική ηλικία: τρεις κόρες που πέθαναν σε μικρή ηλικία, ένας γιος, ο Ιωάννης, ακολούθησε ο Ερρίκος και τον Ιούνιο του 1269 η πρώτη υγιής θυγατέρα Ελεονώρα.
Μετά τη σύναψη ειρήνης με τους βαρόνους (1270) η Ελεονώρα συμμετείχε στο πλευρό του συζύγου της στην Η΄ Σταυροφορία που έγινε με πρωτοβουλία του θείου της, Λουδοβίκο Θ΄ της Γαλλίας. Επιδημία θέρισε τον στρατό πριν οι Σταυροφόροι φτάσουν στον προορισμό τους. Από την επιδημία πέθανε και ο Γάλλος βασιλιάς. Ο Εδουάρδος και η Ελεονώρα απογοητευμένοι αποφάσισαν να συνεχίσουν μόνοι τους για την Άκρα. Ο μουσουλμάνος βασιλιάς Μπαϊμπάρς ενοχλήθηκε έντονα από την παρουσία του Άγγλου διαδόχου και αποφάσισε να τον δολοφονήσει. Τραυματίστηκε θανάσιμα στο χέρι ενώ κυκλοφόρησαν φήμες ότι δηλητηριάστηκε. Σώθηκε χάρη σε έναν χειρούργο ο οποίος πείστηκε από τα κλάματα και τα παρακαλετά της Ελεονώρας να ρισκάρει την επέμβαση. [7]
Βασίλισσα της Αγγλίας
Επεξεργασία
Το ζεύγος εγκατέλειψε την Παλαιστίνη τον Σεπτέμβριο του 1272. Σστη Σικελία έμαθαν ότι ο πεθερός της Ερρίκος Γ΄ πέθανε στις 16 Νοεμβρίου 1272. Πριν επιστρέψουν έκαναν στάση στη Γασκώνη όπου γέννησαν άλλον έναν γιο τον οποίο ονόμασαν Αλφόνσο για να τιμήσουν τον βασιλιά της Καστίλης και ετεροθαλή αδελφό της Ελεονώρας, Αλφόνσο τον Σοφό. Το ζεύγος επέστρεψε τελικά στην Αγγλία και στέφθηκαν επίσημα βασιλείς στις 19 Αυγούστου 1274. Αν και οι γάμοι εκείνη την εποχή στα βασιλικά ζεύγη ήταν κατά κανόνα αποτυχημένοι, ο Εδουάρδος Α΄ και η Ελεονώρα ήταν πολύ αγαπημένοι χωρίς να αποχωρίζονται ο ένας τον άλλον κατά τα πρότυπα των γονέων του Εδουάρδου Α΄. Ο Άγγλος βασιλιάς από σεβασμό στη σύζυγο του δεν έκανε εξώγαμα. Το ζευγάρι βρισκόταν μαζί και στην εκστρατεία του Εδουάρδου στην Ουαλία, όπου γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1284 στο Κάστρο του Κερνάρφον ο μικρότερος γιος και διάδοχος Εδουάρδος. Ο τόπος που γεννήθηκε ήταν κατοικία που έχτισε ο Εδουάρδος προσωρινά μόνο για τη σύζυγο του. Στη βασιλική αυλή καταγράφηκαν πολλά περίεργα έθιμα σχετικά με την ίδια και τον σύζυγο της. Σε ένα, τη Δευτέρα του Πάσχα, ο Εδουάρδος επέτρεψε στις κυρίες της Ελεονώρας να τον παγιδέψουν στο κρεβάτι, τότε τους έδινε χρηματικό ποσό για να του επιτρέψουν να πάει μαζί με τη γυναίκα του στο κρεβάτι την πρώτη μέρα μετά την Πεντηκοστή. Ο Εδουάρδος Α΄ είχε τόσο πολύ εθιστεί με το έθιμο που έδωσε στις γυναίκες το ίδιο ποσό ακόμα και την πρώτη χρονιά μετά τον θάνατο της συζύγου του (1291). Ο Εδουάρδος δεν συνήθιζε να παρευρίσκεται σε τελετές. Δεν παρέστη ούτε στον γάμο του Ρότζερ Μπίγκοντ, 5ου Κόμη του Νόρφοκ. Η Ελεονώρα παρήγγειλε τροβαδούρους για να τον διασκεδάσουν την ώρα που βρισκόταν μόνος.
Ο Εδουάρδος μετά τον θάνατο της ξαναπαντρεύτηκε τη Μαργαρίτα της Γαλλίας, αλλά η Ελεονώρα δεν έσβησε ποτέ από τη μνήμη του και την πενθούσε πάντοτε. Σύμφωνα με μαρτυρία, έστειλε γράμμα στο Αββαείο του Κλυνύ (Ιανουάριος 1291) ζητώντας από τον επίσκοπο να προσευχηθεί για τη σωτηρία της ψυχής της. Την ίδια στιγμή παρήγγειλε να κατασκευάσουν 12 πολυτελείς πέτρινους σταυρούς και τους τοποθέτησε κατά μήκος της νεκρικής πομπής της Ελεονώρας ανάμεσα στο Λονδίνο και το Λίνκολν (1291 - 1294). Ο μικρότερος από τους 4 γιους του Εδουάρδου, ο ομώνυμος Εδουάρδος, επέζησε και θα τον διαδεχτεί στον θρόνο. Ο Εδουάρδος Α΄ ανησυχούσε έντονα μέχρι το τέλος της ζωής του μήπως πεθάνει και μείνει ο θρόνος χωρίς διάδοχο. Ο σύζυγός της προσπάθησε να επιχορηγήσει στην Ελεονώρα μια τεράστια έκταση από εδάφη ώστε τα έσοδα της να εξαρτώνται μόνο από την ακίνητη περιουσίας της και όχι από τα κρατικά έσοδα στα κρατικά ταμεία. Ο Εδουάρδος Α΄ σκέφτηκε να χαρίσει τα χρέη που χρωστούσαν οι Χριστιανοί στους Ιουδαίους τοκογλύφους με αντάλλαγμα να παραχωρήσουν τα εδάφη τους στο όνομα της βασίλισσας. Οι οφειλέτες ενθουσιασμένοι έδωσαν αμέσως τα εδάφη τους, με αποτέλεσμα σύντομα η ακίνητη περιουσία της Ελεονώρας να γίνει τεράστια. Ο Τζον Πέκαμ, αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπερυ, καταδίκασε την πράξη ως θανάσιμο αμάρτημα για τη χριστιανική εκκλησία και σκάνδαλο για το βασίλειο. Η πράξη αμαύρωσε την εικόνα τη μνήμη της βασίλισσας στους Άγγλους και σύμφωνα με μερικούς Άγγλους ιστορικούς ο σύζυγος της πολύ πιθανό να διέταξε την κατασκευή των πέτρινων σταυρών για να εξευμενίσει τη μνήμη της.
Δραστηριότητες στην τέχνη και τον πολιτισμό
Επεξεργασία
Είναι γνωστό ότι ο ρόλος της Ελεονώρας στο θέμα της διακυβέρνησης ήταν ελάχιστη τόσο σε θέματα πολιτικής όσο και σε θέματα διπλωματίας. Ο Εδουάρδος Α΄ την άκουγε ελάχιστα, παρόλα αυτά κρατούσε τις υποχρεώσεις του στον βασιλιά της Καστίλης, Αλφόνσο Ι΄, και διαπραγματευόταν μαζί του με ευγενείς από τη Γασκώνη. Μερικές τακτικές του Εδουάρδου έδειχναν ότι η πολιτική του είχε επιδράσεις από την Καστίλη, όπως το Καταστατικό των Ιουδαίων και η πολιτική του στην Ουαλία. Ο Εδουάρδος πάντοτε σταματούσε τη σύζυγο του όταν ήθελε να επεκτείνει τις δραστηριότητες της στην πολιτική πέρα από κάποια όρια. Την ίδια εντολή είχε δώσει και στους συμβούλους του όπως φάνηκε την εποχή που ζήτησε χρήματα από τον επίσκοπο του Ουίντσεστερ. Ο καγκελάριος Ρόμπερτ Μπερνλλ δεν της επέτρεψε να συνεχίσει.΄Η αδράνεια που ήταν αναγκασμένη να τηρήσει στην πολιτική την έστρεψε έντονα στη λογοτεχνία, στο διάβασμα και στη συγγραφή βιβλίων ιδιαίτερα στα θεολογικά θέματα ενώ είχε επαφές και με τον ετεροθαλή αδελφό της Αλφόνσο Ι΄. Η Ελεονώρα δεν μπορούσε να μιλά καλά τα αγγλικά, μπορούσε όμως να διαβάζει τα αγγλικά κείμενα. Μιλούσε άριστα μόνο τη μητρική της γλώσσα, τα γαλλικά, και τα περισσότερα βιβλία που έγραψε όπως και οι επιστολές της ήταν γραμμένα στα γαλλικά. Το γεγονός δεν της δημιούργησε καθόλου προβλήματα στην αγγλική Αυλή, επειδή η γαλλική γλώσσα μιλιόταν στους Άγγλο - Νορμανδούς αριστοκράτες το ίδιο με την αγγλική. Είναι γνωστό άλλωστε ότι τόσο η οικογένεια των Πλανταγενετών όσο και όλες σχεδόν οι βασίλισσες είχαν καταγωγή από την περιοχή της Γαλλίας.
Στον εμπορικό τομέα η Ελεονώρα έφερε στην Αγγλία τις ταπετσαρίες και τα χαλιά ισπανικής προέλευσης όπως και τις διακοσμήσεις των κήπων στα βασιλικά κτήματα με έντονες επιδράσεις από τους κήπους στην Καστίλη που ανήκαν στους Μαυριτανούς της Ισπανίας. Η Βασίλισσα ήταν οπαδός του Τάγματος των Δομινικανών, έκανε μεγάλες προσφορές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, έκανε πολλές αγαθοεργίες στις περισσότερες από τις οποίες φρόντιζε να μην φαίνεται. Για να μην επαναληφθούν οι σκληρές αντιδράσεις όπως με τους συγγενείς της πεθεράς της που είχαν οδηγήσει στον Β΄ Πόλεμο των Βαρόνων, η Ελεονώρα σκέφτηκε να αλλάξει τακτική. Δεν έγιναν γάμοι ανάμεσα σε συγγενείς της με Αγγλίδες αριστοκράτισσες, αλλά αντίθετα έγιναν ανάμεσα σε γυναίκες συγγενείς της με Άγγλους βαρόνους με τη σύμφωνη γνώμη του συζύγου της. Ο πιο γνωστός γάμος ήταν ανάμεσα στη συγγενή της Μαργκερίτ ντε Γκυν με τον Κόμη του Όλστερ τον πιο ισχυρό βαρόνο στην Ιρλανδία, ο γάμος δημιούργησε ισχυρή σύνδεση όχι μόνο με την Ιρλανδία αλλά και με τη Σκωτία, αφού η ξαδέλφη της Μαργαρίτας, Μαρία του Κουσύ, ήταν η μητέρα του κουνιάδου του Εδουάρδου, Αλεξάνδρου Γ΄ της Σκωτίας.
Θάνατος
ΕπεξεργασίαΗ Ελεονώρα, αν και ήταν από τη φύση της υγιής γυναίκα, είχε 16 συνεχόμενες εγκυμοσύνες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν αποτυχημένες. Οι εγκυμοσύνες της προκάλεσαν προβλήματα στην υγεία της και την ανάγκασαν να προχωρήσει στη λήψη φαρμάκων. Τα φάρμακα άγνωστης προέλευσης αντί να τη γιατρέψουν χειροτέρεψαν περισσότερο την υγεία της και την έριξαν άρρωστη με μια βαριά ασθένεια, την ελονοσία. Όργανά της όπως ο σπλήνας και το συκώτι είχαν καταστραφεί, με κίνδυνο να πεθάνει από εσωτερική αιμορραγία.
Την εποχή που επέστρεφε από τη Γασκώνη η υγεία της είχε χειροτερέψει τόσο που κατάλαβε ότι ο θάνατος της πλησίαζε, γι' αυτό φρόντισε να τακτοποιήσει τον γάμο του γιου της Εδουάρδου με τη Μαργαρίτα της Νορβηγίας, διάδοχο του θρόνου της Σκωτίας, και εγγονή του Αλεξάνδρου Γ΄ της Σκωτίας. Το καλοκαίρι του 1290, βαδίζοντας βόρεια, κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να προχωρήσει γρήγορα, γι' αυτό το κοινοβούλιο συνεκλήθη στο Κλίπστοουν αντί για το Λονδίνο. Ο Εδουάρδος και η Ελεονώρα αποφάσισαν να πάνε στο Λίνκολν για να καλέσουν τα παιδιά τους, όμως η Ελεονώρα δεν μπορούσε να προχωρήσει καθόλου.[8] Σταμάτησαν σε ένα χωριό του Νόττιγχαμσιρ, 11 χιλιόμετρα από το Λίνκολν, όπου η Ελεονώρα άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 49 ετών. Ο Εδουάρδος Α΄ κήρυξε εθνικό πένθος για τρεις μέρες.[9]
Κατά τη μεταφορά της ταριχευμένης σωρού της στο Λονδίνο, η πομπή πραγματοποίησε 12 στάσεις για βραδινή ξεκούραση. Τα σημεία εκείνα όπου ανεγέρθηκαν αργότερα οι "σταυροί της Ελεονώρας" ήταν:
- Λίνκολν, Λίνκολνσιρ
- Γκράνθαμ, Λίνκολνσιρ
- Στάμφορντ, Λίνκολνσιρ
- Γκέντινγκτον, Νορθάμπτονσιρ
- Χάρντινγκστοουν, Νορθάμπτονσιρ
- Στόουνυ Στράτφορντ, Μπάκιγχαμσιρ
- Γουόουμπερν, Μπέντφορντσιρ
- Ντάνσταμπλ, Μπέντφορντσιρ
- Σαιντ Ώλμπανς, Χάρτφορντσιρ
- Ουόλθαμ, Χάρτφορντσιρ
- Τσήπσαϊντ, Λονδίνο
- Τσάρινγκ, Ουέστμινστερ
Η κηδεία της έγινε στις 17 Δεκεμβρίου 1290. Το σώμα τάφηκε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ, τα εντόσθια στον Καθεδρικό του Λίνκολν και η καρδιά στη Μονή των Δομινικανών στο Μπλάκφραϊαρς στο Λονδίνο.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΠαντρεύτηκε τον Εδουάρδο Α΄ της Αγγλίας και απέκτησε 16 παιδιά:
- θνησιγενής κόρη (Ιούλιος 1255).
- Αικατερίνη (1264).
- Ιωάννα (Ιανουάριος - Σεπτέμβριος 1265).
- Ιωάννης (1266 - 1271).
- Ερρίκος (1268 - 1274).
- Ελεονώρα (1269 - 1298), αρραβωνιάστηκε τον Αλφόνσο Γ΄ της Αραγωνίας, ο οποίος πέθανε πριν το γάμο. Παντρεύτηκε τον Ερρίκο Γ΄ του Μπαρ και απέκτησε τρία παιδιά.
- κόρη (1271), σύμφωνα με κάποιες πηγές είχε ονομαστεί Ιουλιανή.
- Ιωάννα της Άκρας (1272 - 1307), παντρεύτηκε 1) τον Γκίλμπερτ ντε Κλαιρ, 6ο Κόμη του Χάρτφορντ, και 2) τον Ραλφ ντε Μόντερμερ, 1ο Βαρόνο Μόντερμερ. Απέκτησε 4 παιδιά από κάθε γάμο.
- Αλφόνσος (1273 - 1284), Κόμης του Τσέστερ.
- Μαργαρίτα (1275 - 1333), παντρεύτηκε τον Ιωάννη Β΄ της Βραβάντης, απέκτησε ένα γιο.
- Βερεγγάρια (1276 - 1278).
- κόρη (Δεκέμβριος 1277/Ιανουάριος 1278 - Ιανουάριος 1278), δεν υπάρχουν πηγές για το όνομά της.
- Μαρία του Γούντστοκ (1279 - 1232), Βενεδικτίνη μοναχή στο Έιμσμπουρυ.
- γιος (1280/1281), πέθανε λίγο μετά τη γέννησή του.
- Ελισάβετ του Ρούντλαν (1282 - 1316), παντρεύτηκε 1) τον Ιωάννη Α΄ της Ολλανδίας και 2) τον Χάμφρεϋ ντε Μπόουαν, 4 Κόμη του Χέρφορντ. Απέκτησε 10 παιδιά από το δεύτερο γάμο της.
- Εδουάρδος Β΄ (1284 - 1327), Βασιλιάς της Αγγλίας, παντρεύτηκε την Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358), απέκτησαν 4 παιδιά.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ «A Historical Dictionary of British Women» (Αγγλικά) Routledge. 17 Δεκεμβρίου 2003. ISBN-13 978-1-85743-228-2.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 «Kindred Britain»
- ↑ p10191.htm#i101904. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Cockerill, Sara (2014). Eleanor of Castile: The Shadow Queen. Amberley. pp. 54–57.
- ↑ Cockerill, Sara (2014). Eleanor of Castile: The Shadow Queen. Amberley. pp. 87–88.
- ↑ The Chronicle of Walter of Guisborough. pp. 208–10.
- ↑ Cockerill, Sara. "Eleanor of Castile's Final Journey"
- ↑ Stevenson, W. H. (1 January 1888). "The Death of Queen Eleanor of Castile". The English Historical Review. 3 (10): 315–318.
Πηγές
Επεξεργασία- Parsons, John Carmi. Eleanor of Castile: Queen and Society in Thirteenth Century England, 1995.
- Parsons, John Carmi, "The Year of Eleanor of Castile's Birth and Her Children by Edward I," Mediaeval Studies 46 (1984): 245–265, esp. 246 n. 3.
- Parsons, John Carmi, "'Que nos lactauit in infancia': The Impact of Childhood Care-givers on Plantagenet Family Relationships in the Thirteenth and Early Fourteenth *Centuries," in Women, Marriage, and Family in Medieval Christendom: Essays in Memory of Michael M. Sheehan, C.S.B, ed. Constance M. Rousseau and Joel T. Rosenthal (Kalamazoo, 1998), pp. 289–324.
- Cockerill, Sara, "Eleanor of Castile, The Shadow Queen" (2014)
- Dilba, Carsten. Memoria Reginae: Das Memorialprogramm für Eleonore von Kastilien, Hildesheim 2009.
| Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Eleanor of Castile της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |