Βικιπαίδεια

Σιλέσιοι

Οι Σιλέσιοι, ή Σιλεσιανοί, είναι γεωγραφικός όρος[6] για τους κατοίκους της Σιλεσίας, μιας ιστορικής περιοχής στην Κεντρική Ευρώπη, η οποία χωρίζεται από τα τρέχοντα εθνικά σύνορα της Πολωνίας, της Γερμανίας και της Τσεχίας.

Σιλέσιοι
Ślōnzŏki (Σιλεσικά)
Συνολικός πληθυσμός
Αρκετά εκατομμύρια (από τα οποία περίπου 0,9 εκατομμύριο δήλωσαν επίσημα σιλεσιλή εθνικότητα σε εθνικές απογραφές σε Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία).
Περιοχές με σημαντικούς πληθυσμούς
Γερμανίαπ. 2,4–3,6 εκ.[1]
Πολωνία2 εκ.,[2] από τα οποία 847.000[3] δήλωσαν επίσημα σιλεσική εθνικότητα
ΤσεχίαΚαθόλου στοιχεία, 31.301 δήλωσαν σιλεσική εθνικότητα, από τους οποίους 12.451 την δήλωσαν ως μοναδική εθνικότητα[4]
ΣλοβακίαΚαθόλου στοιχεία, 22 δήλωσαν σιλεσική εθνικότητα[5]
Γλώσσες
Σιλεσικά
Πολωνικά
Γερμανικά (συμπ. σιλεσικών γερμανικών διαλέκτων)
Τσεχικά
Θρησκεία
Ρωμαιοκαθολικισμός
Προτεσταντισμός (κυρίως Λουθηρανισμός)
Σχετιζόμενες εθνικές ομάδες
Σόρβοι, Πολωνοί, Τσέχοι, Γερμανοί
Σιλέσιοι στο Βοεβοδάτο Οπόλε και στο Βοεβοδάτο Σιλεσίας της Πολωνίας (απογραφή 2011)
Γυναίκα με σιλεσικό φόρεμα από τη Σιλεσία του Τσιέσιν, 1914
"Ślōnskŏ nacyjŏ bōła, je a bydzie", που σημαίνει «Το έθνος της Σιλεσίας ήταν, είναι και θα είναι» - Όγδοη Πορεία Αυτονομίας, Κατοβίτσε, 18 Ιουλίου 2009

Σύμφωνα με τον Μ.Ε. Σαρπ, οι Σιλέσιοι που κατοικούν στην Πολωνία θεωρείται ότι ανήκουν σε μια πολωνική εθνογραφική ομάδα και μιλούν μια διάλεκτο της πολωνικής γλώσσας. Η Επιτροπή Μετανάστευσης των Ηνωμένων Πολιτειών υπολόγισε επίσης τη σιλεσική γλώσσα ως μία από τις διαλέκτους της πολωνικής γλώσσας.[7] Ως αποτέλεσμα της γερμανικής επιρροής,[8][9] οι Σιλέσιοι έχουν επηρεαστεί από τον γερμανικό πολιτισμό.[10] Πολλοί Γερμανοί Σιλέσιοι και οι απόγονοί τους που κατοικούσαν τόσο στην Κάτω όσο και στην Άνω Σιλεσία είχαν εκτοπιστεί στη Γερμανία το 1945-47.

Υπήρξαν κάποιες συζητήσεις σχετικά με το εάν οι Σιλέσιοι (ιστορικά, οι Άνω Σιλέσιοι) αποτελούν ένα ξεχωριστό έθνος. Στη σύγχρονη ιστορία, έχουν συχνά πιεστεί να δηλώσουν ότι είναι Γερμανοί, Πολωνοί ή Τσέχοι και να χρησιμοποιούν τη γλώσσα του έθνους που είχε τον έλεγχο της Σιλεσίας. Ωστόσο, 847.000 άτομα δήλωσαν ότι είναι σιλεσικής υπηκοότητας στην εθνική απογραφή της Πολωνίας του 2011 (συμπεριλαμβανομένων 376.000 που δήλωσαν ότι ήταν η μοναδική τους ιθαγένεια, 436.000 που δήλωσαν ότι είναι η πρώτη τους ιθαγένεια, 411.000 που δήλωσαν ότι είναι η δεύτερη και 400.031, δήλωσαν κοινή υπηκοότητα Σιλεσίας και Πολωνίας),[3] καθιστώντας τους τη μεγαλύτερη μειονοτική ομάδα. Περίπου 126.000 άτομα δήλωσαν ότι είναι μέλη της γερμανικής μειονότητας (58.000 τη δήλωσαν από κοινού με την πολωνική υπηκοότητα), καθιστώντας την την τρίτη μεγαλύτερη μειονοτική ομάδα στη χώρα (93% των Γερμανών που ζουν στην Πολωνία είναι στο πολωνικό τμήμα της Σιλεσίας). 12.231 άτομα δήλωσαν ότι είναι σιλεσικής υπηκοότητας στην εθνική απογραφή της Τσεχίας του 2011[11] (44.446 στην Τσεχοσλοβακία το 1991),[12] και 6.361 άτομα δήλωσαν κοινή υπηκοότητα Σιλεσίας και Μοραβίας στην εθνική απογραφή της Σλοβακίας.[13]

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Πολωνίας, οι ναζιστικές αρχές διεξήγαγαν απογραφή στην Ανατολική Άνω Σιλεσία το 1940. Εκείνη την εποχή, 157.057 άτομα δήλωσαν σιλεσική υπηκοότητα (Slonzaken Volk), και η σιλεσική γλώσσα δηλώθηκε από 288.445 άτομα. Ωστόσο, η σιλεσική ιθαγένεια μπορούσε να δηλωθεί μόνο στο τμήμα Τσιέσιν της περιοχής. Περίπου 400–500.000 ερωτηθέντες από τις άλλες περιοχές της Ανατολικής Άνω Σιλεσίας που δήλωσαν «Εθνικότητα Άνω Σιλεσίας» (Oberschlesier) κατατάχθηκαν στην κατηγορία γερμανικής εθνικότητας.[14] Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Πολωνία, η απογραφή του 1945 έδειξε μια αρκετά μεγάλη ομάδα ανθρώπων στην Άνω Σιλεσία που δήλωσαν σεσικανή εθνικότητα. Σύμφωνα με αναφορές της αστυνομίας, το 22% των ανθρώπων στο Ζάμπζε θεωρούσαν ότι ήταν Σιλέσιοι και αυτός ο αριθμός ήταν περίπου 50% στο Πόβιατ Στσέλτσε.[15]

Ιστορία Επεξεργασία

Τα αρχαιολογικά ευρήματα του 20ου αιώνα στη Σιλεσία επιβεβαιώνουν την ύπαρξη πρώιμου οικισμού που κατοικούνταν από κελτικές φυλές.[16]

Μέχρι τον 2ο αιώνα, ορισμένα μέρη της Σιλεσίας κατοικούνταν από Κέλτες Βόιους, προκατόχους των κρατών της Βοημίας και της Βαυαρίας και στη συνέχεια μέχρι τον 5ο αιώνα, από τους Γερμανούς Σιλίγγιους, μια φυλή των Βανδάλων, που μετακινήθηκαν νότια και δυτικά για να εισβάλουν στην Ανδαλουσία. Η Σιλεσία παρέμεινε ερημωμένη μέχρι τη δεύτερη φάση της μεταναστευτικής περιόδου.

Οι Σλάβοι, κυρίως Λευκοί Κροάτες, εισήλθαν στην ερημωμένη περιοχή της Σιλεσίας το πρώτο μισό του 6ου αιώνα. Τα σλαβικά εδάφη είχαν εγκαταλειφθεί ως επί το πλείστον, επειδή οι κελτικές και γερμανικές φυλές που ζούσαν εκεί πριν είχαν μετακομίσει δυτικά.[17] Χρονολογικά, η πρώτη ομάδα των Σλάβων ήταν αυτοί που έμειναν δίπλα στον ποταμό Δνείπερο, η δεύτερη ήταν οι Σλάβοι τύπου Σούκοφ-Ντζιντζίτσε, και η τελευταία ομάδα ήταν οι Άβαροι-Σλάβοι από τις όχθες του ποταμού Δούναβη.[18] Στις αρχές του 9ου αιώνα ο οικισμός σταθεροποιήθηκε. Οι ντόπιοι Δυτικοί Σλάβοι άρχισαν να στήνουν μια σειρά από αμυντικά συστήματα, όπως τα Σιλεσικά Χαρακώματα και τα Σιλεσικά Τείχη για να τους προστατεύουν από τους εισβολείς. Τα βορειοανατολικά σύνορα με τους Δυτικούς Πολάνους δεν ενισχύθηκαν, λόγω του κοινού πολιτισμού και γλώσσας τους.[19]

Ο Βαυαρός γεωγράφος του 9ου αιώνα καταγράφει τα ονόματα των φυλών των Οπολάνων, των Δαδοσεσάνων, των Γκολενσίζων, των Λουπίγλαων και των Σιλέσιων. Το Έγγραφο της Πράγας του 1086, το οποίο πιστεύεται ότι τεκμηριώνει τους οικισμούς του 10ου αιώνα,[19] αναφέρει επίσης τις φυλές Μπομπζάνοι και Τσεμποβιανοί. Μεταγενέστερες πηγές ταξινόμησαν αυτές τις φυλές ως σιλεσικές φυλές, οι οποίες επίσης ταξινομήθηκαν από κοινού ως μέρος των πολωνικών φυλών.[20][21][22][23] Ο λόγος για αυτή την κατάταξη ήταν η «θεμελιωδώς κοινή κουλτούρα και γλώσσα» των φυλών των Σιλέσιων, Πολάνων, Μασόβιων, Βιστούλων και Πομεράνιων ότι «ήταν πολύ πιο στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους από ότι ήταν οι γερμανικές φυλές».[24]

Σύμφωνα με το Προοπτικές της Εθνότητας, που γράφτηκε από τον ανθρωπολόγο Β.Ι. Κοζλόφ και επιμελήθηκε ο Ρ. Χόλομαν, οι σιλεσικές φυλές, μαζί με άλλες πολωνικές φυλές, σχημάτισαν αυτό που σήμερα είναι πολωνική εθνότητα και πολιτισμός. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται εθνοτική ενοποίηση, κατά την οποία πολλές εθνοτικές κοινότητες της ίδιας καταγωγής και συγγενικών γλωσσών συγχωνεύονται σε μία.[21]

Μεσαίωνας Επεξεργασία

Οι Σιλέσιοι ζούσαν στην περιοχή που έγινε μέρος της Μεγάλης Μοραβίας το 875. Αργότερα, το 990, δημιουργήθηκε το πρώτο πολωνικό κράτος από τον Δούκα Μιέσκο Α΄ της Πολωνίας, και στη συνέχεια επεκτάθηκε από τον Βασιλιά Μπολέσλαφ Α΄ το Γενναίο στις αρχές του 11ου αιώνα. Ίδρυσε την Επισκοπή του Βρότσουαφ στην Κάτω Σιλεσία το έτος 1.000.

Στο Μεσαίωνα, κυριαρχούσαν οι σλαβικές φυλετικές συνομοσπονδίες και στη συνέχεια τα σλαβικά κράτη. Η Σιλεσία ήταν μέρος της Μεγάλης Μοραβίας, στη συνέχεια του Βασιλείου της Βοημίας και τελικά της μοναρχίας των Πιάστ της Πολωνίας. Οι φυλετικές διαφορές άρχισαν να εξαφανίζονται μετά την εδραίωση της Πολωνίας τον 10ο και 11ο αιώνα. Οι κύριοι παράγοντες αυτής της διαδικασίας ήταν η εγκαθίδρυση μιας ενιαίας μοναρχίας που κυριαρχούσε σε όλες τις πολωνικές φυλές, καθώς και η δημιουργία μιας ξεχωριστής εκκλησιαστικής οργάνωσης εντός των ορίων του νεοσύστατου πολωνικού κράτους.[25] Τα ονόματα των μικρότερων φυλών εξαφανίστηκαν από τα ιστορικά αρχεία, καθώς και τα ονόματα ορισμένων επιφανών φυλών. Ωστόσο, σε ορισμένα σημεία, τα ονόματα των σημαντικότερων φυλών μετατράπηκαν σε ονόματα που εκπροσωπούσαν το σύνολο της περιοχής, όπως Μασόβιοι για τη Μασοβία, και Σιλέσιοι για Σιλεσία. Ως αποτέλεσμα του κατακερματισμού της Πολωνίας, ορισμένες από αυτές τις περιοχές χωρίστηκαν και πάλι σε μικρότερες οντότητες, όπως η διαίρεση της Σιλεσίας σε Κάτω Σιλεσία και Άνω Σιλεσία. Ωστόσο, η φυλετική εποχή είχε ήδη τελειώσει, και αυτές οι διαιρέσεις αντανακλούσαν μόνο πολιτικές υποδιαιρέσεις του Πολωνικού Βασιλείου.[26] Εντός της Πολωνίας, από το 1177 και μετά, η Σιλεσία χωρίστηκε σε πολλά μικρότερα δουκάτα. Το 1178, τμήματα του Δουκάτου της Κρακοβίας γύρω από το Μπίτομ, το Οσφιέντσιμ, το Χσάνουφ και το Σιέβιες μεταφέρθηκαν στον οίκος των Πιαστ-Σιλεσίας, αν και ο πληθυσμός τους ήταν Βιστούλοι και όχι σιλεσικής καταγωγής.[27] Τμήματα αυτών των εδαφών αγοράστηκαν από τους Πολωνούς βασιλείς το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, αλλά η περιοχή Μπίτομ παρέμεινε στην κατοχή των Πιαστ της Σιλεσίας, παρόλο που παρέμεινε μέρος της Επισκοπής της Κρακοβίας.[27] Μεταξύ 1327 και 1348, τα δουκάτα της Σιλεσίας περιήλθαν στην επικυριαρχία του Στέμματος της Βοημίας, το οποίο στη συνέχεια πέρασε στη Μοναρχία των Αψβούργων της Αυστρίας το 1526.

Ξεκινώντας τον 13ο αιώνα, η Σλαβική Σιλεσία άρχισε να εποικίζεται από Γερμανούς από διάφορα μέρη της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένης της Πρωσίας και της Αυστρίας. Αυτό οδήγησε σε αλλαγές στην εθνοτική δομή της επαρχίας. Κατά τον Μεσαίωνα, διάφορες γερμανικές διάλεκτοι των νέων αποίκων άρχισαν να χρησιμοποιούνται ευρέως σε όλη την Κάτω Σιλεσία και σε ορισμένες πόλεις της Άνω Σιλεσίας. Ωστόσο, μετά την εποχή του γερμανικού αποικισμού, η πολωνική γλώσσα εξακολουθούσε να κυριαρχεί στην Άνω Σιλεσία και σε τμήματα της Κάτω και Μέσης Σιλεσίας, βόρεια του ποταμού Όντερ. Οι Γερμανοί κυριαρχούσαν συνήθως στις μεγάλες πόλεις και οι Πολωνοί ζούσαν κυρίως σε αγροτικές περιοχές. Αυτό απαιτούσε από τις πρωσικές αρχές να εκδίδουν επίσημα έγγραφα στα πολωνικά ή στα γερμανικά και τα πολωνικά. Οι πολωνόφωνες περιοχές της Κάτω και Μέσης Σιλεσίας, που συνήθως ονομάζονταν πολωνική πλευρά μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, γερμανοποιήθηκαν κυρίως τον 18ο και 19ο αιώνα, εκτός από ορισμένες περιοχές κατά μήκος των βορειοανατολικών συνόρων.[28][29]

Σύγχρονη ιστορία Επεξεργασία

Το 1742, το μεγαλύτερο μέρος της Σιλεσίας καταλήφθηκε στον Πόλεμο της Αυστριακής Διαδοχής από τον Βασιλιά Φρειδερίκο τον Μέγα της Πρωσίας, ο οποίος στην πρώτη του διακήρυξη ονόμασε τον εαυτό του «Πρίγκιπα Πιαστ» (ήταν στην πραγματικότητα μακρινός απόγονος). Το υπόλοιπο της Σιλεσίας, γνωστό ως Σιλεσία του Τσιέσιν, παρέμεινε στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Το πρωσικό τμήμα της Σιλεσίας αποτελούσε την Επαρχία της Σιλεσίας μέχρι το 1918. Αργότερα, η επαρχία χωρίστηκε στις πρωσικές επαρχίες Άνω και Κάτω Σιλεσίας. Λόγω της ανάπτυξης της εκπαίδευσης, μια αναγέννηση του πολωνικού πολιτισμού έλαβε χώρα στο δεύτερο μισό του 1800 στη Σιλεσία, η οποία συνδέθηκε με την εμφάνιση ενός πολωνικού εθνικού κινήματος σαφώς καθολικού χαρακτήρα. Στις αρχές του εικοστού αιώνα, το γεγονός ότι οι Σιλέσιοι ήταν μέρος του πολωνικού έθνους δεν αμφισβητήθηκε.[10] Η γλώσσα και ο πολιτισμός των αυτοαποκαλούμενων Πολωνών Σιλέσιων τέθηκαν υπό την πίεση των πολιτικών της πρωσικής Κουλτούρκαμπφ, που προσπάθησαν να τους γερμανοποιήσουν σε πολιτισμό και γλώσσα. Η διαδικασία της γερμανοποίησης δεν ήταν ποτέ απόλυτα επιτυχής. Η πολιτιστική απόσταση των Άνω Σιλέσιων από τον γερμανικό πληθυσμό είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη της πολωνικής εθνικής συνείδησης στις αρχές του 19ου και του 20ου αιώνα, με αποκορύφωμα τα φιλοπολωνικά κινήματα στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.[30]

Μετά τις Σιλεσικές εξεγέρσεις, το ανατολικό μικρό, αλλά πλουσιότερο, τμήμα της Άνω Σιλεσίας έγινε μέρος της πρόσφατα αποκατεστημένης Πολωνίας. Το μεγαλύτερο μέρος της γης που κυβερνήθηκε από τους Αψβούργους μετά τον πόλεμο του 1742 πήγε στην Τσεχοσλοβακία, ενώ η Κάτω Σιλεσία και το μεγαλύτερο μέρος της Άνω Σιλεσίας παρέμειναν στη Γερμανία. Η εθνοτική κατάσταση της περιοχής έγινε πιο περίπλοκη, καθώς η διαίρεση της Άνω Σιλεσίας σε πολωνικά και γερμανικά τμήματα οδήγησε σε εθνοτική πόλωση. Οι άνθρωποι που ζούσαν στο δυτικό τμήμα της Άνω Σιλεσίας υπόκεινταν σε μια ισχυρή γερμανική πολιτιστική επιρροή, ενώ όσοι ζούσαν στο ανατολικό τμήμα της Σιλεσίας άρχισαν να ταυτίζονται με τον πολωνικό πολιτισμό και το κράτος.[10]

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι συνέπειές του ενίσχυσαν αυτήν την πόλωση. Τρεις ομάδες διαμορφώθηκαν στον πληθυσμό της Σιλεσίας. Η πολωνόφωνη ομάδα ήταν η μεγαλύτερη, ενώ η γερμανόφωνη ομάδα, η οποία ζούσε κυρίως στην κεντρική Σιλεσία, ήταν αισθητά μικρότερη. Μια τρίτη ομάδα υποστήριξε τον αυτονομισμό και ένα ανεξάρτητο έθνος-κράτος της Σιλεσίας. Οι αυτονομιστές ήταν οριακής σημασίας, βρίσκοντας μικρή υποστήριξη μεταξύ των γηγενών Σιλέσιων.[31]

 
Σιλέσιοι με παραδοσιακές φορεσιές κατά την Πορεία Αυτονομίας το 2015

Οι λόγοι για αυτές τις μεταβάσεις ήταν οι μετατοπίσεις των συνόρων και οι πληθυσμιακές αλλαγές που ήρθαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως αποτέλεσμα, η συντριπτική πλειοψηφία της πρώην γερμανικής Σιλεσίας, ακόμη και η Κάτω Σιλεσία, η οποία δεν είχε σημαντικό πολωνόφωνο πληθυσμό, ενσωματώθηκε στην Πολωνία, με μικρότερες περιοχές να παραμένουν υπό τον έλεγχο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (η οποία αργότερα έγινε μέρος της ενοποιημένης Γερμανίας). Η Τσεχοσλοβακία απέκτησε το μεγαλύτερο μέρος της Σιλεσίας του Τσιέσιν. Εκατομμύρια Σιλέσιοι, ως επί το πλείστον γερμανικής εθνότητας, εκδιώχθηκαν στη συνέχεια, αλλά αφού αποσπάστηκαν από τους Γερμανούς με μια διαδικασία «εθνικής επαλήθευσης», επετράπη στους Σιλεσιανούς που είχαν χαρακτηριστεί ως «αυτόχθονοι» από τις πολωνικές κομμουνιστικές αρχές να παραμείνουν, και στην συνέχεια πολωνοποιήθηκαν έντονα.[32]

Μεταξύ 1955 και 1959, υπό την επίβλεψη του Ερυθρού Σταυρού, ορισμένοι από τους υπόλοιπους Σιλέσιους μπόρεσαν να μεταναστεύσουν στη Δυτική και Ανατολική Γερμανία για να επανενωθούν με τις οικογένειές τους εκεί.[33] Κάποιοι όμως έπρεπε να περιμένουν χρόνια. Μέχρι το 1989, σχεδόν 600.000 Σιλέσιοι μετανάστευσαν στη Γερμανία.

Μεταξύ 1945 και 1949, εκατομμύρια Πολωνοί από την πρώην (προ του 1939) ανατολική Πολωνία (ειδικά Λβιβ, Βολυνία, Ποδολία, Βίλνιους, κ.λπ.) και την κεντρική Πολωνία μετακόμισαν στη Σιλεσία, ιδιαίτερα στην Κάτω Σιλεσία. Από το τέλος της κομμουνιστικής κυριαρχίας στην Πολωνία, υπήρξαν εκκλήσεις για μεγαλύτερη πολιτική εκπροσώπηση για την εθνική μειονότητα της Σιλεσίας. Το 1997, ένα δικαστήριο του Κατοβίτσε κατέγραψε την Ένωση Λαών Σιλεσιανής Εθνότητας (ΕΛΣΕ) ως την πολιτική αντιπροσωπευτική οργάνωση της σιλεσικής εθνικής μειονότητας, αλλά μετά από δύο μήνες, η εγγραφή ανακλήθηκε από περιφερειακό δικαστήριο.[34]

Γλώσσα Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Σιλεσική γλώσσα

Η σλαβική σιλεσική γλώσσα ή διάλεκτος των πολωνικών[35] (συχνά αποκαλούμενη άνω σιλεσική) ομιλείται από την εθνοτική ή εθνική ομάδα της Σιλεσίας εντός της πολωνικής Άνω Σιλεσίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 στην Πολωνία, περίπου 509.000[36] άτομα δήλωσαν ότι η σιλεσική είναι η μητρική τους γλώσσα. Ωστόσο, έως και 817.000 άτομα δήλωσαν ότι είναι σιλεσικής υπηκοότητας, χωρίς απαραίτητα να μιλούν σιλεσικά, παρόλο που η σιλεσική υπηκοότητα δεν έχει αναγνωριστεί από τις πολωνικές κυβερνήσεις από τη δημιουργία της το 1945.

Υπάρχει κάποια διαφωνία για το αν η σιλεσική είναι διάλεκτος ή γλώσσα από μόνη της. Οι περισσότεροι Πολωνοί γλωσσολόγοι θεωρούν ότι η σιλεσική είναι μια εξέχουσα περιφερειακή διάλεκτος της πολωνικής. Ωστόσο, πολλοί Σιλέσιοι θεωρούν ότι είναι μια ξεχωριστή γλώσσα που ανήκει στον δυτικοσλαβικό κλάδο των σλαβικών γλωσσών, μαζί με τα πολωνικά και άλλες λεχιτικές γλώσσες, όπως η άνω και η κάτω σορβική, η τσεχική και η σλοβακική. Τον Ιούλιο του 2007, η γλώσσα της Σιλεσίας αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου και τη SIL International. Στη γλώσσα αποδόθηκε ένας κωδικός ISO: SZL. Ο πρώτος επίσημος διαγωνισμός υπαγόρευσης της σιλεσικής γλώσσας πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2007.

Αν και η γερμανική γλώσσα εξακολουθεί να ομιλείται στη Σιλεσία, καθώς έχει μια αρκετά μεγάλη μειοψηφία ομιλητών στο Βοεβοδάτο Οπόλε στην Πολωνία, η συντριπτική πλειοψηφία των γηγενών ομιλητών εκδιώχθηκε κατά τη διάρκεια ή μετά το 1945. Ως εκ τούτου, ο αριθμός των γερμανόφωνων στην περιοχή μειώθηκε ριζικά και σημαντικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρόλο που οι Γερμανοί είχαν εγκατασταθεί εκεί για αιώνες. Η σιλεσική γερμανική διάλεκτος είναι ένα ξεχωριστό είδος της ανατολικής κεντρογερμανικής γλώσσας, με κάποια δυτικοσλαβική επιρροή που πιθανότατα προκλήθηκε από αιώνες επαφής μεταξύ Γερμανών και Σλάβων στην περιοχή. Η διάλεκτος σχετίζεται με τη σύγχρονη σαξονική κατά κάποιο τρόπο. Η σιλεσική γερμανική διάλεκτος είναι συχνά παραπλανητική και αναφέρεται ως κάτω σιλεσική στη γερμανική γλώσσα. Η χρήση αυτής της διαλέκτου φαίνεται να μειώνεται, καθώς οι περισσότεροι Γερμανοί της Σιλεσίας προτιμούν είτε τα τυπικά γερμανικά είτε ακόμη και τα πολωνικά.

Πρωσική Άνω Σιλεσία το 1790-1910 Επεξεργασία

Τα πρώτα ακριβή στοιχεία απογραφής για την εθνογλωσσική ή εθνική δομή (Nationalverschiedenheit) του πρωσικού τμήματος της Άνω Σιλεσίας προέρχονται από το έτος 1819. Τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία γενικής απογραφής πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι από το 1910 (αν δεν περιλαμβάνεται η απογραφή μαθητών του 1911 - Sprachzählung unter den Schulkindern - η οποία αποκάλυψε υψηλότερο ποσοστό πολωνόφωνων μεταξύ των παιδιών σχολικής ηλικίας από την απογραφή του 1910 στο γενικό πληθυσμό). Τα σχήματα (Πίνακας 1) δείχνουν ότι μεγάλες δημογραφικές αλλαγές σημειώθηκαν μεταξύ 1819 και 1910, με τον συνολικό πληθυσμό της περιοχής να τετραπλασιάζεται, το ποσοστό των γερμανόφωνων να αυξάνεται σημαντικά και εκείνο των πολωνόφωνων να μειώνεται σημαντικά. Επίσης, η συνολική έκταση στην οποία μιλιόταν η πολωνική γλώσσα, καθώς και η χερσαία περιοχή στην οποία μιλούνταν από την πλειοψηφία, μειώθηκε μεταξύ 1790 και 1890.[37] Οι Πολωνοί συγγραφείς πριν από το 1918 υπολόγισαν τον αριθμό των Πολωνών στην Πρωσική Άνω Σιλεσία ως ελαφρώς υψηλότερο από ότι σύμφωνα με τις επίσημες γερμανικές απογραφές.[8]

Πίνακας 1. Αριθμοί πολωνόφωνων και γερμανόφωνων κατοίκων (Regierungsbezirk Oppeln)
Έτος 1819[38] 1828[39] 1831[39] 1837[39] 1840[39] 1843[39] 1846[39] 1852[39] 1858[39] 1861[39] 1867[39] 1890[40] 1900[40] 1905[40] 1910[40]
Πολωνικά 377.100 (67,2%) 418.437 456.348 495.362 525.395 540.402 568.582 584.293 612.849 665.865 742.153 918.728 (58,2%) 1.048.230 (56,1%) 1.158.805 (56,9%) Δεδομένα απογραφής, μονόγλωσσα πολωνικά: 1.169.340 (53,0%) έως 1.560.000 με δίγλωσσους[8]
Γερμανικά 162.600 (29,0%) 255.383 257.852 290.168 330.099 348.094 364.175 363.990 406.950 409.218 457.545 566.523 (35,9%) 684.397 (36,6%) 757.200 (37,2%) Στοιχεία απογραφής: 884.045 (40,0%)

Δημοψήφισμα στην Πρωσική Άνω Σιλεσία Επεξεργασία

Στο δημοψήφισμα του 1921, το 40,6% των ψηφοφόρων (άτομα άνω των 20 ετών – ελάχιστη ηλικία που ευνοούσε τον γερμανόφωνο πληθυσμό, του οποίου η διάμεση ηλικία ήταν μεγαλύτερη από αυτή των πολωνόφωνων της Άνω Σιλεσίας, σύμφωνα με απογραφές 1900–1910[41]) αποφάσισε να αποσχιστεί από τη Γερμανία και να γίνουν Πολωνοί πολίτες.[42] Συνολικά, πάνω από επτακόσιες πόλεις και χωριά ψήφισαν υπέρ της Πολωνίας, ειδικά στις Πστσίνα, Ρίμπνικ, Ταρνόφσκιε Γκούρι, Τόσεκ-Γκλιβίτσε, Στσέλτσε Οπόλσκιε, Μπίτομ, [43] Κατοβίτσε, Λουμπλίνιετς, Ζάμπζε,[44] Ρατσίμπους, Ολέσνο, Κεντζιέζιν-Κόζλε και Οπόλε.

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ "Volkszählung vom 27. Mai 1970" Germany (West). Statistisches Bundesamt. Kohlhammer Verlag, 1972, OCLC Number: 760396
  2. ↑ «The Institute for European Studies, Ethnological institute of UW» (PDF). Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2012. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Przynależność narodowo-etniczna ludności – wyniki spisu ludności i mieszkań 2011.
  4. ↑ Tab. 614a Obyvatelstvo podle věku, národnosti a pohlaví - Český statistický úřad
  5. ↑ «Bilancia podľa národnosti a pohlavia - SR-oblasť-kraj-okres, m-v [om7002rr]» (στα Σλοβακικά). Statistics of Slovakia. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2019. 
  6. ↑ Dillingham, William Paul· Folkmar, Daniel (1911). Dictionary of Races or Peoples. Ουάσινγκτον: Washington, Government Printing Office. σελ. 128. 
  7. ↑ Dillingham, William Paul· Folkmar, Daniel (1911). Dictionary of Races or Peoples. United States. Immigration Commission (1907-1910). Ουάσινγκτον: Washington, Government Printing Office. σελίδες 105, 128. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Kozicki, Stanislas (1918). The Poles under Prussian rule. Τορόντο: London, Polish Press Bur. σελίδες 2-3. 
  9. ↑ Weinhold, Karl (1887). Die Verbreitung und die Herkunft der Deutschen in Schlesien (στα Γερμανικά). Στουτγκάρδη: J. Engelhorn. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 σελ. Eberhardt, Ethnic Groups and Population Changes in Twentieth-century Central-Eastern Europe: History, Data, and Analysis, M.E. Sharpe, 2003, σελ. 166, (ISBN 0765618338), 9780765618337 Google books
  11. ↑ «Obyvatelstvo podle národnosti podle krajů» (PDF). Τσεχική Στατιστική Υπηρεσία. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 31 Ιανουαρίου 2012. 
  12. ↑ «Národnost ve sčítání lidu v českých zemích» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 17 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2012. 
  13. ↑ «Archived copy». www.greekhelsinki.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Απριλίου 2003. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2022. 
  14. ↑ "Górny Śląsk: szczególny przypadek kulturowy" (en: "Upper Silesia: special case of cultural") - Mirosława Błaszczak-Wacławik, Wojciech Błasiak, Tomasz Nawrocki, Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας 1990, σελ. 63
  15. ↑ "Polityka antyniemiecka na Górnym Śląsku w latach 1945-1950" - Bernard Linek, Opole 2000, (ISBN 978-83-7126-142-8)
  16. ↑ «Opole county». Powiatopolski.pl. 25 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2012. 
  17. ↑ R. Żerelik(in:) M. Czpliński (red.
  18. ↑ R. Żerelik(in:) M. Czpliński (red.
  19. ↑ 19,0 19,1 R. Żerelik(in:) M. Czpliński (red.
  20. ↑ Raymond Breton, National Survival in Dependent Societies: Social Change in Canada and Poland, McGill-Queen's Press – MQUP, 1990, σελ. 106, (ISBN 0-88629-127-5) Google Books; Charles William Previte-Orton, The Shorter Cambridge Medieval History, Cambridge: Cambridge University Press 1962, V. II, σελ. 744, (ISBN 0-521-09976-5) Google Books
  21. ↑ 21,0 21,1 V.I. Kozlov [in:] Regina E. Holloman, Serghei A. Arutiunov (ed.
  22. ↑ Raymond Breton, W. Kwaśniewicz, National Survival in Dependent Societies: Social Change in Canada and Poland, McGill-Queen's Press - MQUP, 1990, σελ. 106,(ISBN 0-88629-127-5) Google Books
  23. ↑ S. Arnold, M. Żychowski, Outline history of Poland.
  24. ↑ John Blacking, Anna Czekanowska, Polish Folk Music: Slavonic Heritage – Polish Tradition – Contemporary Trends, Cambridge University Press, 2006, σελ. 3, (ISBN 0-521-02797-7) Google Books same conclusions in Mark Salter, Jonathan Bousfield, Poland, Rough Guides, 2002, σελ. 675, (ISBN 1-85828-849-5) Google Books
  25. ↑ S. Rosik [in:] W. Wrzesiński (red.
  26. ↑ S. Rosik [in:] W. Wrzesiński (red.
  27. ↑ 27,0 27,1 R. Żerelik(in:) M. Czpliński (red.
  28. ↑ Badstübner 2005, σελ. 4.
  29. ↑ M. Czapliński [in:] M. Czapliński (red.
  30. ↑ David M. Smith, Enid Wistrich, Regional Identity and Diversity in Europe: Experience in Wales, Silesia and Flanders, The Federal Trust for Education & Research, 2008, σελ. 65, (ISBN 1903403871), 9781903403877 Google books
  31. ↑ σελ. Eberhardt, Ethnic Groups and Population Changes in Twentieth-century Central-Eastern Europe: History, Data, and Analysis, M.E. Sharpe, 2003, σελ. 166, (ISBN 0765618338), 9780765618337 Google books
  32. ↑ Kamusella, Tomasz (Νοεμβρίου 2005). «Doing It Our Way». Transitions Online. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2006. 
  33. ↑ «Bundeszentrale für politische Bildung» (στα Γερμανικά). Bpb.de. 15 Μαρτίου 2005. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2012. 
  34. ↑ «Zgoda Świętochłowice labour camp - history and list of the dead». ipn.gov.pl. 
  35. ↑ Dillingham, William Paul· Folkmar, Daniel (1911). Dictionary of Races or Peoples. United States. Immigration Commission (1907-1910). Ουάσινγκτον: Washington, Government Printing Office. σελίδες 104–105. 
  36. ↑ Στατιστική Υπηρεσία Πολωνίας (26 Ιουλίου 2012). «Język używany w domu - Narodowy Spis Powszechny Ludności i Mieszkań 2011» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Αυγούστου 2012. 
  37. ↑ Γιόζεφ Παρτς (1896). «Die Sprachgrenze 1790 und 1890». Schlesien: eine Landeskunde für das deutsche Volk. T. 1., Das ganze Land (στα Γερμανικά). Μπρέσλαου: Verlag Ferdinand Hirt. σελίδες 364–367. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2022. 
  38. ↑ Georg Hassel (1823). Statistischer Umriß der sämmtlichen europäischen und der vornehmsten außereuropäischen Staaten, in Hinsicht ihrer Entwickelung, Größe, Volksmenge, Finanz- und Militärverfassung, tabellarisch dargestellt; Erster Heft: Welcher die beiden großen Mächte Österreich und Preußen und den Deutschen Staatenbund darstellt (στα Γερμανικά). Verlag des Geographischen Instituts Weimar. σελ. 34. Nationalverschiedenheit 1819: Polen - 377,100; Deutsche - 162,600; Mährer - 12,000; Juden - 8,000; Tschechen - 1,600; Gesamtbevölkerung: 561,203 
  39. ↑ 39,00 39,01 39,02 39,03 39,04 39,05 39,06 39,07 39,08 39,09 Paul Weber (1913). Die Polen in Oberschlesien: eine statistische Untersuchung (στα Γερμανικά). Βερολίνο: Verlagsbuchhandlung von Julius Springer. σελίδες 8–9. 
  40. ↑ 40,0 40,1 40,2 40,3 Paul Weber (1913). Die Polen in Oberschlesien: eine statistische Untersuchung (στα Γερμανικά). Βερολίνο: Verlagsbuchhandlung von Julius Springer. σελ. 27. 
  41. ↑ Łakomy, Ludwik (1936). Plebiscyt Górnośląski 1921 - 20 III - 1936. Wydawnictwo pamiątkowe w 15-letnią rocznicę (στα Πολωνικά). Κατοβίτσε: Drukarnia "Merkur". σελίδες 33–35. 
  42. ↑ «Oberschlesien: Volksabstimmung 1920 und 1922». Gonschior.de. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2018. 
  43. ↑ «Die Volksabstimmung in Oberschlesien 1921: Beuthen». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2022. 
  44. ↑ «Die Volksabstimmung in Oberschlesien 1921: Hindenburg». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2022. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σιλέσιοι&oldid=10368566"