Λάκης Σκέλλας
Ο Λάκης (Μιχάλης) Σκέλλας (Αθήνα, 1918 – Αθήνα, 1998) ήταν Έλληνας ηθοποιός. Εργάστηκε στο θέατρο (1943–1955) και στον κινηματογράφο (1950–1966). Στο σχετικά σύντομο πέρασμά του από το θεατρικό σανίδι και το κινηματογραφικό πανί συμμετείχε σε σημαντικό αριθμό παραστάσεων και ταινιών. Υπηρέτησε ετερόκλιτα είδη θεάτρου, όπως το θέατρο πρόζας (δράμα και κωμωδία), την επιθεώρηση, την οπερέτα. Ερμήνευσε μικρούς ρόλους —κωμικούς και δραματικούς— σε παραστάσεις κλασικού και σύγχρονου ξένου ρεπερτορίου, νεοελληνικών έργων αλλά και μπουλβάρ. Αντίστοιχα, και στον κινηματογράφο ερμήνευσε μικρούς συμπληρωματικούς ρόλους, τόσο κωμικούς όσο και δραματικούς, σε διάφορα είδη ταινιών. Ως προς τα ερμηνευτικά του χαρακτηριστικά, υπήρξε κυρίως τυπίστας και δευτερευόντως καρατερίστας.
| Λάκης Σκέλλας | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 1918 Αθήνα |
| Θάνατος | Ιανουάριος 1998 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Ιδιότητα | ηθοποιός |
Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία
Ο Λάκης Σκέλλας γεννήθηκε το 1918 στην Αθήνα. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από όπου αποφοίτησε το 1943 ως αριστούχος.[1] Έγινε μέλος του Σ.Ε.Η την ίδια χρονιά.[2] Το 1943 έπαιξε στην πρώτη του επαγγελματική παράσταση στη Λυρική Σκηνή και αμέσως μετά εργάστηκε στο Εθνικό Θέατρο (1944). Την περίοδο της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση[3] με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Ε.Α.Μ.). Μετά τα Δεκεμβριανά ακολούθησε τη μαζική φυγή πολλών μελών του Ε.Α.Μ. από την Αθήνα προς τη Βόρεια Ελλάδα και συμμετείχε σε παραστάσεις που δίνονταν στις πόλεις καταφυγής.[4] Επέστρεψε στην Αθήνα όταν υπογράφτηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας και προσλήφθηκε ξανά στο Εθνικό Θέατρο (Απρ. 1945).[5] Η νέα συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο τερματίστηκε έναν χρόνο περίπου μετά, όταν και διώκεται για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Το 1947 εξορίστηκε στη Μακρόνησο στο Β' Τάγμα Σκαπανέων. Εκεί, σύμφωνα με μετέπειτα μαρτυρίες, υπήρξε πρωτεργάτης στη δημιουργία της θεατρικής ομάδας του Τάγματος.[6][7] Επαναδραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά το 1948 και ως τα μέσα της δεκαετίας του '50 είχε σχεδόν αδιάλειπτη παρουσία στο θέατρο. Εργάστηκε, κυρίως στο ελεύθερο θέατρο, τόσο σε εμπορικούς θιάσους πρόζας και επιθεώρησης όσο και σε εναλλακτικούς θιάσους ρεπερτορίου, ενώ για λίγους μήνες συνεργάστηκε ξανά με το Εθνικό Θέατρο (1950/51). Η ενασχόλησή του με το θέατρο φαίνεται ότι σταμάτησε το 1955. Αντίθετα, συνέχισε να εργάζεται ως ηθοποιός στον κινηματογράφο σχεδόν για μια ακόμα δεκαετία. Μετά το 1966 δεν εντοπίζονται καθόλου στοιχεία επαγγελματικής δραστηριότητάς του ως ηθοποιού. Όπως μαρτυρά ο Θόδωρος Έξαρχος, ο Λ. Σκέλλας απομακρύνθηκε από την ηθοποιία και ανέπτυξε επιχειρηματικές δραστηριότητες.[8] Πέθανε τον Ιανουάριο του 1998 και θάφτηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Επαγγελματική πορεία Επεξεργασία
Αφετηρία της καριέρας του Λ. Σκέλλα υπήρξε η παράσταση της οπερέτας Μια νύχτα στη Βενετία από τη Λυρική Σκηνή, αρχικά στο Θερινό Θέατρο στην πλατεία Κλαυθμώνος (Αύγουστος 1943)[9] και αργότερα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Δεκέμβριος 1943).[10] Έπειτα, από το 1944 έως το 1945 εργάστηκε στο Εθνικό Θέατρο, όπου συμμετείχε στη βασική διανομή δέκα παραγωγών (Το σπίτι της κούκλας, Μίνα φον Μπάρνχελμ, Αρραβωνιάσματα, Ο έμπορος της Βενετίας, Στο γέρμα του χειμώνα κ.ά.) και στην επανάληψη της παράστασης του Ταρτούφου (Αύγουστος 1944), ενώ στην επανάληψη της παράστασης Αρραβωνιάσματα (1945) ερμήνευσε δύο μικρούς ρόλους (Κώστας, χωροφύλακας). Με την επαναπρόσληψή του στο Εθνικό (Φλεβάρης–Μάρτης 1946), έλαβε μέρος στη διανομή τριών παραστάσεων (Η γη είναι σφαίρα, Ο ηλίθιος, Καποδίστριας).[11] Στο Εθνικό την περίοδο αυτήν εργάστηκε υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Πέλου Κατσέλη και του Σωκράτη Καραντινού και ερμήνευσε μικρούς ρόλους, με εξαίρεση δύο παραστάσεις στις οποίες ανέλαβε πιο σημαντικούς ρόλους. Συγκεκριμένα, στην παράσταση Ο επιθεωρητής ερμήνευσε τον ρόλο του Μίσκα και στην παράσταση Ο έμπορος της Βενετίας τον ρόλο του Λανσελότου Γόμπου. Ο κύκλος συνεργασιών του με το Εθνικό Θέατρο έκλεισε τη σεζόν 1950/51 όταν και επέστρεψε, για τελευταία φορά, συμμετέχοντας στις παραστάσεις Όπως σας αρέσει, Αγία Ιωάννα και Χαραυγή.
Μετά την επιστροφή του από την εξορία στη Μακρόνησο συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» στην παράσταση του Ματωμένου γάμου (Απρίλιος 1948). Έπειτα, για τη θερινή σεζόν του 1948 εντάχθηκε στο δυναμικό του θιάσου της Κατερίνας Ανδρεάδη, συμμετέχοντας στις τρεις παραγωγές του. Με την Κατερίνα Ανδρεάδη συνεργάστηκε τελευταία φορά τον Σεπτέμβριο του 1949 στην παράσταση Αντώνιος και Κλεοπάτρα. Ακολούθησαν μία σειρά από συνεργασίες στο ελεύθερο θέατρο (θίασος Μ. Κοτοπούλη, θίασος Κ. Μουσούρη, θίασος Β. Μανωλίδου – Γ. Παππά, θίασος Κ. Παπά – Σπ. Μουσούρη), όπου ερμήνευσε μια σειρά από μικρούς ρόλους. Τη θερινή σεζόν του 1949 συμμετείχε μαζί με άλλους νέους καλλιτέχνες, οι οποίοι προέρχονταν κυρίως από το Θεατρικό Εργαστήρι του Βασίλη Ρώτα, στον βραχύβιο θίασο Ρεαλιστικό Θέατρο. Στον θίασο αυτόν συνέπραξε βοηθητικά και ο Αιμίλιος Βεάκης. Το καλοκαίρι του 1951 πραγματοποίησε μια ριζική αλλαγή στη θεατρική του καριέρα, καθώς άρχισε να εργάζεται σε θιάσους επιθεώρησης τόσο εντός Αθηνών όσο και σε περιοδείες. Υπηρέτησε το επιθεωρησιακό είδος έως και την παύση της θεατρικής του σταδιοδρομίας κατά τη θεατρική σεζόν 1955/56. Η θεατρική κριτική της εποχής του θεώρησε ότι συνδύαζε στο ρεπερτόριό του το κωμικό με το δραματικό στοιχείο,[12] αλλά ότι υπερίσχυε ερμηνευτικά στην κωμωδία.[13]
Στον κινηματογράφο συμμετείχε σε τριάντα περίπου ελληνικές κωμικές και δραματικές ταινίες, ερμηνεύοντας μία ευρεία γκάμα ρόλων. Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση πραγματοποιήθηκε με την ταινία της Μαρίας Πλυτά Τ' αρραβωνιάσματα (1950), όπου ερμήνευσε τον ρόλο του μουγκού Μηνά, έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο. Ομοίως, και στις επόμενες συνεργασίες του με τη Μ. Πλυτά υποδύθηκε μικρούς αλλά αξιοπρόσεκτους ρόλους, οι οποίοι μεταξύ άλλων, βασίζονταν στον έντονο μετασχηματισμό της εξωτερικής του εμφάνισης. Ενδιαφέρουσα υπήρξε η ερμηνεία του στην ταινία του Φρίξου Ηλιάδη Νεκρή πολιτεία (1951), όπου αποτυπώνεται το ερμηνευτικό στοιχείο που τον διέκρινε, δηλ. ο συνδυασμός δραματικού και κωμικού. Συνεργάστηκε επίσης, με τους σκηνοθέτες: Γιώργο Τζαβέλλα, Γρηγόρη Γρηγορίου, Ερρίκο Θαλασσινό, Βασίλη Γεωργιάδη κ.ά. Ολοκλήρωσε την καριέρα του με τη μελοδραματική ταινία του Κώστα Λυχναρά Κλεμμένη αγάπη (1966). Τέλος, κατά καιρούς συμμετείχε σε διάφορες εκδηλώσεις, λογοτεχνικές βραδιές διαβάζοντας αποσπάσματα λογοτεχνικών έργων.
Καλλιτεχνική παρουσία Επεξεργασία
Φιλμογραφία Επεξεργασία
Κατάλογος κινηματογραφικών ταινιών στις οποίες ο Λ. Σκέλλας συμμετείχε ως ηθοποιός.[14]
| Έτος Παραγωγής | Τίτλος ταινίας | Σκηνοθέτης | Ρόλος |
|---|---|---|---|
| 1950 | Τ' αρραβωνιάσματα | Μαρία Πλυτά | αστυνομικός |
| 1951 | Η λύκαινα | ||
| Νεκρή πολιτεία [15] | Φρίξος Ηλιάδης | Γιαννακός | |
| Ο βαφτιστικός | Μαρία Πλυτά | Μάνος Κορτάσης | |
| 1952 | Η Αγνή του λιμανιού [16] | Γιώργος Τζαβέλλας | Μαθαρίκος |
| Ο γρουσούζης [17] | |||
| 1957 | Η θεία απ' το Σικάγο [17] | Αλέκος Σακελλάριος | πωλητής εσωρούχων |
| Ο μεγαλοκαρχαρίας | Φίλιππας Φυλακτός | ||
| 1958 | Ο μισογύνης | Φίλιππας Φυλακτός | |
| Μια ζωή την έχουμε [18] | Γιώργος Τζαβέλλας | ||
| Μια λατέρνα μια ζωή | Σωκράτης Καψάσκης | ||
| Η κυρά μας η μαμμή [17] | Αλέκος Σακελλάριος | ||
| 1959 | Νταντά με το ζόρι [19] | Στέλιος Ζωγραφάκης | Απόστολος Περδίκας |
| Ζάλογγο, το κάστρο της λευτεριάς | Στέλιος Τατασόπουλος | ||
| Ναυάγια της ζωής | Μαρία Πλυτά | ||
| Δουλειές με φούντες | Πάνος Γλυκοφρύδης | ||
| Κρυστάλλω | Βασίλης Γεωργιάδης | ||
| 1961 | Η κατάρα της μάνας | Στέφος Λιάκουρας [20] | |
| 1962 | Δέσπω | Κώστας Δούκας | πατέρας Δέσπως |
| 1963 | Ο αδελφός Άννα | Γρηγόρης Γρηγορίου | |
| Οι κολασμένοι | Γιάννης Χαρβάτης | ||
| 1964 | Διωγμός | Γρηγόρης Γρηγορίου | |
| Πρέπει να ζήσεις, αγάπη μου | Γιώργος Νομικός | Αλέξης | |
| Η Κύπρος στις φλόγες | Ερρίκος Θαλασσινός | ||
| 1965 | Αδίστακτοι | Ντίνος Κατσουρίδης | |
| Όχι, κύριε Τζόνσον | Γρηγόρης Γρηγορίου | ||
| Η μοίρα του αθώου | |||
| Με λύγισε η φτώχεια | Ρένα Γαλάνη | ||
| 1966 | Σύντομο διάλειμμα | Ντίνος Κατσουρίδης | |
| Κλεμμένη αγάπη | Κώστας Λυχναράς |
Παραστασιογραφία Επεξεργασία
Κατάλογος βασικών πληροφοριών θεατρικών παραστάσεων, στις οποίες ο Λ. Σκέλλας συμμετείχε ως ηθοποιός.
Όλες οι πληροφορίες προέρχονται από το έντυπο πρόγραμμα της κάθε παράστασης ή/και από σχετικά δελτία τύπου
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «Θεατρικά Νέα». Αθηναϊκά Νέα [Αθήνα]: σελ. 01. 21/08/1943.
- ↑ Έξαρχος, Θεόδωρος (1996). Έλληνες ηθοποιοί. «Αναζητώντας τις ρίζες»: έτος γέννησης από 1990 μέχρι 1925 (Ν–Ω), τόμος Β2. Αθήνα – Γιάννινα: Δωδώνη. σελ. 422. ISBN 9602488131.
- ↑ Σταματοπούλου - Βασιλάκου, Χρυσόθεμις (επιμ.) (1999). Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών: ογδόντα χρόνια 1917–1997. Αθήνα: Κ. & Π. Σμπίλιας. σελ. 296. ISBN 9602552085.
- ↑ Παπαδούκα, Ολυμπία (2001). Το θέατρο της Αθήνας: Κατοχή – Αντίσταση – Διωγμοί. Αθήνα: Κ. & Π. Σμπίλιας. σελ. 150. ISBN 9602552255.
- ↑ Σταματοπούλου, Έλενα (2017). Το νεοελληνικό θέατρο στα χρόνια της καχεκτικής δημοκρατίας (1944–1967): η πολιτική ρεπερτορίου των αθηναϊκών επαγγελματικών θιάσων πρόζας. Τόμος Α': 1944–1955. Ιωάννινα: Ισνάφι. σελ. 32. ISBN 978-960-9446-20-4.
- ↑ Παπαδούκα, Ολυμπία (2001). ό.π., σ. 29.
- ↑ Μάργαρης, Νίκος (Ιανουάριος – Αύγουστος 1980). «Το θέατρο στη Μακρόνησο». Θεατρικά, Κινηματογραφικά, Τηλεοπτικά (38–46): 38–39.
- ↑ Έξαρχος, Θεόδωρος (1996). ό.π., σ. 423.
- ↑ «Θεατρικά Νέα». Αθηναϊκά Νέα [Αθήνα]: σελ. 01. 21/08/1943.
- ↑ «Εικονική Έκθεση - Έργα: Μια νύχτα στη Βενετία (Eine Nacht in Venedig)». Εθνική Λυρική Σκηνή - Εικονικό Εκπαιδευτικό Μουσείο. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2020.
- ↑ «Πρόσωπα : Σκέλλας, Λάκης». Εθνικό Θέατρο - Ψηφιοποιημένο Αρχείο. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2020.
- ↑ Καραγάτσης, Μ. (1999). Κριτική Θεάτρου, 1946–1960. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας. σελ. 141, 168, 181. ISBN 9600508801.
- ↑ Πλωρίτης, Μάριος (04/06/1949). «"Νυφιάτικο τραγούδι" του Ν. Περγιάλη στο Ρεαλιστικό θέατρο. Το θέατρο». Ελευθερία [Αθήνα]: σελ. 2. http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=64&dc=24&db=6&da=1949.
- ↑ Βαλούκος, Στάθης. Φιλμογραφία του ελληνικού κινηματογράφου : 1914-2007. Αθήνα: Αιγόκερως, 2001. ISBN 9789603221074.
- ↑ «Γράφει ο Β. Μητράκος: «Νεκρή πολιτεία» Μια ταινία του 1951 γυρισμένη στον Μυστρά - Δημοτική αγορά της Λακωνίας». www.dimotikiagoratislakonias.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2023.
- ↑ Psarras, Petros (28 Ιανουαρίου 2015). «Ταινίες γυρισμένες στον Πειραιά: Η Αγνή του Λιμανιού [1952]». PireasPiraeus . the web. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2023.
- ↑ 17,0 17,1 17,2 «Λάκης Σκέλλας (Ηθοποιός)». Φίνος Φιλμ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2023.
- ↑ «ΕΡΤ - Πρόγραμμα Τηλεόρασης & Ραδιοφώνου». ΕΡΤ. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2023.
- ↑ ΝΤΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ (Ελληνικός Κινηματογράφος) | TV100, 2021-03-11, https://fm100.gr/show/single/ellinikos-kinimatografos/ntanta-me-zori, ανακτήθηκε στις 2023-01-25
- ↑ Μαυροειδής, Γεώργιος (2022). Αναπαραστάσεις της Κοινωνικής Ληστείας στον Μεταπολεμικό Ελληνικό Κινηματογράφο (1950-1980). Αθήνα: ΕΑΠ. σελ. 24.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Βαλούκος, Στάθης. Φιλμογραφία του ελληνικού κινηματογράφου: 1914-2007. Αθήνα: Αιγόκερως, 2001.
- Έξαρχος, Θόδωρος. Έλληνες ηθοποιοί. «Αναζητώντας τις ρίζες»: έτος γέννησης από 1990 μέχρι 1925 (Ν–Ω), τόμος Β2. Αθήνα – Γιάννινα: Δωδώνη, 1996.
- «Θεατρικά Νέα», Αθηναϊκά Νέα [Αθήνα], 21/08/1943.
- Καραγάτσης, Μ. Κριτική θεάτρου, 1946–1960. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1999.
- Μάργαρης, Νίκος. «Το θέατρο στη Μακρόνησο», Θεατρικά, Κινηματογραφικά, Τηλεοπτικά 38–46 (Ιανουάριος–Αύγουστος 1980).
- Παπαδούκα, Ολυμπία. Το θέατρο της Αθήνας: Κατοχή – Αντίσταση – Διωγμοί. Αθήνα: Κ. & Π. Σμπίλιας, 2001.
- Πλωρίτης, Mάριος. «"Νυφιάτικο τραγούδι" του Ν. Περγιάλη στο Ρεαλιστικό θέατρο. Το θέατρο», Ελευθερία [Αθήνα], 24/06/1949.
- Σταματοπούλου - Βασιλάκου, Χρυσόθεμις (επιμ.). Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών: ογδόντα χρόνια 1917–1997. Αθήνα: Κ. & Π. Σμπίλιας, 1999.
- Σταματοπούλου, Έλενα. Το νεοελληνικό θέατρο στα χρόνια της καχεκτικής δημοκρατίας (1944–1967): η πολιτική ρεπερτορίου των αθηναϊκών επαγγελματικών θιάσων πρόζας. Τόμος Α': 1944–1955. Ιωάννινα: Ισνάφι, 2017.