Πήτερ Ο' Τουλ
Ο Πήτερ Ο' Τουλ (πλήρες όνομα: Πήτερ Σέιμους Λόρκαν Ο' Τουλ, Peter Seamus Lorcan O'Toole[15], 2 Αυγούστου 1932 - 14 Δεκεμβρίου 2013[16]) ήταν Ιρλανδός[17] ηθοποιός, ο οποίος έγινε διάσημος το 1962 ερμηνεύοντας τον ρόλο του αντισυνταγματάρχη Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (T. E. Lawrence) στην ταινία Ο Λόρενς της Αραβίας. Στην καριέρα του τιμήθηκε με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, ένα Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ένα Βραβείο Έμμυ και ένα Τιμητικό Βραβείο Όσκαρ το 2003 για το συνολικό του έργο. Αντίθετα, παρότι είχε προταθεί οκτώ φορές για Όσκαρ, δεν κατάφερε ποτέ να το κερδίσει, κατέχοντας ένα μοναδικό ρεκόρ.
Νεαρή ηλικία
ΕπεξεργασίαΟ Πήτερ Ο' Τουλ γεννήθηκε το 1932, με μερικές πηγές να δίνουν ως τόπο γέννησής του την Κονεμάρα της Ιρλανδίας και άλλες το Λιντς της Αγγλίας, όπου μεγάλωσε. Ο ίδιος δεν ήταν βέβαιος για τον τόπο ή την ημερομηνία γέννησής του, σημειώνοντας στην αυτοβιογραφία του ότι, ενώ δέχεται ως ημερομηνία γέννησής του την 2 Αυγούστου, κατέχει πιστοποιητικά γέννησης και από τις δύο χώρες, με το ιρλανδικό να αναφέρει ως ημερομηνία γέννησής του τον Ιούνιο του 1932.[15]
Μητέρα του ήταν η Κόνστανς Τζέιν (πατρικό Φέργκιουσον), νοσοκόμα σκωτικής καταγωγής,[18] και πατέρας του ο Πάτρικ Τζόζεφ Ο' Τουλ, ένας Ιρλανδός μεταλλουργός, παίκτης ποδοσφαίρου και πράκτορας στοιχημάτων ιπποδρόμου.[19][20] Όταν ήταν ενός έτους, η οικογένειά του ξεκίνησε μια πενταετή περιήγηση στις κυριότερες πόλεις της Βόρειας Αγγλίας, στις οποίες διεξάγονταν ιπποδρομιακοί αγώνες. Στις αρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μεταφέρθηκε για ασφάλεια από το Λιντς και παρακολούθησε ένα καθολικό σχολείο για επτά ή οκτώ χρόνια, όπου υποχρεώθηκε να γίνει δεξιόχειρας.[21]
Όταν τελείωσε το σχολείο, άρχισε να εργάζεται ως εκπαιδευόμενος δημοσιογράφος και φωτογράφος στην εφημερίδα Yorkshire Evening Post, έως ότου κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του ως σηματωρός στο Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό. Ο ίδιος είχε δηλώσει, σε συνέντευξη το 2006, ότι το όνειρό του ήταν να γίνει ποιητής ή ηθοποιός. Παρακολούθησε με υποτροφία μαθήματα υποκριτικής στη Βασιλική Ακαδημία της Δραματικής Τέχνης, από το 1952 έως το 1954, αφού νωρίτερα είχε απορριφθεί από τη σχολή δραματικής τέχνης του Θεάτρου Abbey, από τον διευθυντή Έρνεστ Μπλάιθ, επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει Ιρλανδικά. Συμφοιτητές του στην Ακαδημία ήταν οι Άλμπερτ Φίνεϊ, Άλαν Μπέιτς και Μπράιαν Μπέντφορντ.[22]
Καριέρα
ΕπεξεργασίαΟ Πήτερ Ο' Τουλ άρχισε να εργάζεται στο θέατρο, κερδίζοντας την αναγνώριση ως σαιξπηρικός ηθοποιός στο θέατρο Bristol Old Vic και στη Βρετανική Θεατρική Εταιρεία (English Stage Company), πριν κάνει το ντεμπούτο του το 1954 στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο το 1959, σε ένα πολύ μικρό ρόλο. Ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος ήρθε όταν επιλέχθηκε να ερμηνεύσει τον Τόμας Έντουαρντ Λόρενς στην ταινία του Ντέιβιντ Λην, Ο Λόρενς της Αραβίας, το 1962, αφού ο Μάρλον Μπράντο δεν ήταν διαθέσιμος και ο Άλμπερτ Φίνεϊ απέρριψε τον ρόλο.[23] Η ερμηνεία του αξιολογήθηκε ως η κορυφαία μεταξύ των 100 μεγαλύτερων ερμηνειών όλων των εποχών από το περιοδικό Premiere. Αυτός ο ρόλος τον έκανε γνωστό στους θεατές των Η.Π.Α. και του απέφερε την πρώτη από τις οκτώ υποψηφιότητες για το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού ρόλου.
Ο Ο' Τουλ ήταν ένας από τους ελάχιστους υποψήφιους για Όσκαρ ηθοποιούς που προτάθηκε δύο φορές για τον ίδιο ρόλο, σε δύο διαφορετικές ταινίες, ερμηνεύοντας τον Ερρίκο Β' της Αγγλίας στις ταινίες Μπέκετ (Becket, 1964) και Το λιοντάρι του χειμώνα (The Lion in Winter, 1968). Κατά τη δεκαετία του '60 συμμετείχε επίσης στις ταινίες: Χαρέμι για δυο (What's New Pussycat), πλάι στον Γούντι Άλλεν, Πώς να κλέψετε 1.000.000 δολάρια (How to Steal a Million, 1966) πλάι στην Όντρεϊ Χέπμπορν και Η νύχτα των στρατηγών (The Night of the Generals, 1967) πλάι στον Ομάρ Σαρίφ. Έπαιξε τον ομώνυμο ρόλο στον Άμλετ, σε σκηνοθεσία του Λόρενς Ολίβιε, στην παρθενική παραγωγή του Βασιλικού Εθνικού Θεάτρου (Royal National Theatre) το 1963. Εμφανίστηκε, επίσης, στο Θέατρο Gaiety του Δουβλίνου, στο Η Ήρα και το παγόνι του Σον Ο' Κέισι, ενώ η επιθυμία του να παίξει στο Θέατρο Abbey, της ίδιας πόλης, εκπληρώθηκε το 1970, όταν εμφανίστηκε στο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό, μαζί με τον Ντόναλ ΜακΚαν. Το 1980 έτυχε ευρείας αποδοχής από τους κριτικούς για την ερμηνεία του ως σκηνοθέτης στην ταινία Στάντμαν, ο ριψοκίνδυνος δραπέτης (The Stunt Man). Η ερμηνεία του ως Μάκβεθ, το 1980, θεωρείται συχνά ως μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στη θεατρική ιστορία,[24] όμως ανάκτησε τη θεατρική υπόληψή του με τις ερμηνείες του ως Τζον Τάνερ στο Άνθρωπος και υπεράνθρωπος και ως Χένρι Χίγκινς στον Πυγμαλίωνα, και κέρδισε ένα Βραβείο Ολίβιε για την ερμηνεία του στο έργο Jeffrey Bernard is Unwell, το 1989. Άλλος ρόλος για τον οποίο προτάθηκε για Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου ήταν στην ταινία του 1982 Η τυχερή μου χρονιά (My Favorite Year), μια ελαφρή, ρομαντική κωμωδία σχετικά με όσα συμβαίνουν στα παρασκήνια ενός κωμικού βαριετέ σόου της τηλεόρασης, στη δεκαετία του 1950, κατά πολλά όμοιου με το σόου Your Show of Shows, στο οποίο ο Πήτερ Ο' Τουλ παίζει ένα γηραλέο καυχησιάρη κινηματογραφικό αστέρα, που θυμίζει, εσκεμμένα, έντονα τον Έρολ Φλιν.
Το 1972 έπαιξε τον Μιγκέλ ντε Θερβάντες και τον ήρωά του Δον Κιχώτη στο Δον Κιχώτης, ο άνθρωπος απ' την Μάντσα (Man of La Mancha), την κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου πετυχημένου μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, μαζί με τη Σοφία Λόρεν. Επικρίθηκε ευρέως επειδή χρησιμοποίησε κυρίως μη τραγουδιστές ηθοποιούς και "κέρδισε" την αδιαφορία του κοινού της εποχής. Παρ' όλα αυτά, η ταινία είχε μεγάλη επιτυχία όταν κυκλοφόρησε σε βιντεοκασέτα και DVD, αν και υπάρχουν ακόμη εκείνοι που την κατακρίνουν. Ο Ο' Τουλ τραγουδούσε ντουμπλαρισμένος από τον τενόρο Σάιμον Τζίλμπερτ,[25] όμως οι υπόλοιποι ηθοποιοί τραγούδησαν με την πραγματική τους φωνή. Ο Ο' Τουλ και ο συμπρωταγωνιστής του Τζέιμς Κόκο, που υποδυόταν τον υπηρέτη του Θερβάντες και τον Σάντσο Πάντσα, κέρδισαν υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες για την ερμηνεία τους.
Ο Πήτερ Ο' Τουλ κέρδισε ένα βραβείο Έμμυ για τον ρόλο του στη μίνι σειρά Ιωάννα της Λωραίνης το 1999. Το 2004 ερμήνευσε τον Πρίαμο στην κινηματογραφική ταινίαΤροία, που ήταν μεγάλη επιτυχία σε εισπρακτικό επίπεδο. Το 2005 εμφανίστηκε στην τηλεόραση ως ο Τζιάκομο Καζανόβα σε προχωρημένη ηλικία, στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του BBC. Ο ρόλος του ήταν να διηγηθεί την ιστορία της ζωής του σε μια υπηρέτρια. Ο νεαρός Καζανόβα ερμηνεύτηκε από τον Ντέιβιντ Τέναντ, που χρειάστηκε να φορέσει μπλε φακούς επαφής για να μοιάζουν τα μάτια του με του Πήτερ Ο' Τουλ.
Το 2006 προτάθηκε για όγδοη φορά για το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου για τον ρόλο του Μορίς στην ταινία Venus, που σκηνοθέτησε ο Ρότζερ Μίτσελ. Αργότερα, ο Πήτερ Ο' Τουλ συμπρωταγωνίστησε, ως ο κριτικός κουζίνας Άντον Ίγκο, [26] [27] στην ταινία κινουμένων σχεδίων της Pixar Ο Ρατατούης, στην οποία ένας αρουραίος ονειρεύεται να γίνει ο μεγαλύτερος σεφ του Παρισιού. Ο Πήτερ Ο' Τουλ εμφανίστηκε στη δεύτερη περίοδο της τηλεοπτικής σειράς Οι Τυδώρ, ως πάπας Παύλος Γ΄, ο οποίος αφορίζει τον βασιλιά Ερρίκο Η' από την Εκκλησία, γεγονός που οδηγεί σε αναμέτρηση μεταξύ των δύο ανδρών στα επτά από τα δέκα συνολικά επεισόδια.
Προσωπική ζωή
ΕπεξεργασίαΣε μια ραδιοφωνική συνέντευξη στο Ραδιόφωνο BBC τον Ιανουάριο του 2007, ο Ο' Τουλ είπε ότι είχε μελετήσει τις γυναίκες για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα προσπαθώντας όσο μπορούσε περισσότερο να τις καταλάβει, αλλά τελικά δεν γνώριζε τίποτε. Το 1959 παντρεύτηκε την Ουαλή ηθοποιό Σαν Φίλιπς, με την οποία απέκτησε δύο κόρες: το 1961 τη βραβευμένη ηθοποιό Κέιτ Ο' Τουλ και αργότερα την Πατρίσια. Ο Πήτερ και η Σαν πήραν διαζύγιο το 1979. Η πρώην γυναίκα του έχει αποκαλύψει στις δύο αυτοβιογραφίες της ότι ο Ο' Τουλ την κακομεταχειριζόταν ψυχικά εξαιτίας του ποτού και, επίσης, ότι ήταν αποδέκτης υπερβολικών κρίσεων ζήλειας εκ μέρους του, όταν τελικά τον άφησε για ένα νεότερο εραστή.[28] Ο Ο' Τουλ και η φιλενάδα του, το μοντέλο Κάρεν Μπράουν, έχουν ένα γιο, τον Λόρκαν Πάτρικ Ο' Τουλ, που γεννήθηκε το 1983, όταν ο Ο' Τουλ ήταν 50 ετών. Ο Λόρκαν, ο οποίος έγινε ηθοποιός, ήταν μαθητής στο Σχολείο Harrow, ζώντας σε οικοτροφείο από το 1996.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του από σοβαρές ασθένειες, εξαιτίας της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ. Εγχειρίστηκε το 1976 και του αφαιρέθηκε το πάγκρεας και μεγάλο μέρος του στομαχιού του, γεγονός το οποίο οδήγησε σε ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη. Το 1978 έφτασε ένα βήμα από τον θάνατο εξαιτίας αιματολογικής διαταραχής. Τελικά ανάρρωσε και επέστρεψε στη δουλειά, αν και πλέον έβρισκε δυσκολότερα ρόλους σε ταινίες, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται περισσότερο στην τηλεόραση και σποραδικά στο θέατρο. Παρ' όλα αυτά εμφανίστηκε στην πολυβραβευμένη ταινία Ο τελευταίος αυτοκράτορας το 1987. Διέμενε από το 1963 στο Κλίφντεν, της κομητείας Γκόλγουεϊ της Ιρλανδίας. Όταν βρισκόταν στο ζενίθ της καριέρας του απέκτησε σπίτια στο Δουβλίνο, στο Λονδίνο και στο Παρίσι, από τα οποία τα τελευταία χρόνια της ζωής του διατηρούσε μόνον αυτό στο Λονδίνο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 συμμετείχε ενεργά στις διαμαρτυρίες εναντίον του Πολέμου της Κορέας και αργότερα, στη δεκαετία του 1960, ήταν ενεργά αντίθετος στον Πόλεμο του Βιετνάμ.
Ο Πήτερ Ο' Τουλ ήταν ίσως ο μοναδικός από τους Βρετανούς ηθοποιούς της γενιάς του, που είχαν ως κέντρο των θεατρικών εμφανίσεών τους το Λονδίνο, που δεν έχει τιμηθεί ως ιππότης του Βρετανικού στέμματος. Σύμφωνα με την εφημερίδα του Λονδίνου Ντέιλι Μέιλ, του έχει προσφερθεί ο τίτλος του ιππότη ή του ιππότη επί τιμή το 1987, όμως αυτός τον αρνήθηκε εξαιτίας των προσωπικών και των πολιτικών του πεποιθήσεων.
Σε μια συνέντευξή του στο National Public Radio τον Δεκέμβριο του 2006, ο Ο' Τουλ αποκάλυψε ότι γνωρίζει σε αποστήθιση και τα 154 σονέτα του Σαίξπηρ, τα οποία ο ίδιος διάβαζε καθημερινά, και θεωρούσε ότι αυτά συγκαταλέγονται μεταξύ των καλύτερων αγγλικών ποιημάτων. Στην ταινία Venus απαγγέλει το σονέτο αριθμός 18, "Shall I Compare Thee To A Summer's Day".
Ο Ο' Τουλ είχε γράψει δύο αυτοβιογραφικά βιβλία. Στο πρώτο, με τον τίτλο Loitering With Intent: The Child, περιγράφει αναμνήσεις από την παιδική ηλικία του καλύπτοντας χρονικά την περίοδο μέχρι τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Το βιβλίο χαρακτηρίστηκε από την εφημερίδα The New York Times ως αξιόλογο βιβλίο του έτους 1992. Στο δεύτερο, με τον τίτλο Loitering With Intent: The Apprentice, περιγράφει τα χρόνια που έζησε στη Βασιλική Ακαδημία της Δραματικής τέχνης μαζί με τους φίλους του όταν σπούδαζε τη θεατρική τέχνη. Τα βιβλία έχουν επαινεθεί από κριτικούς όπως ο Τσαρλς Σάμπλιν των Los Angeles Times. Ο Ο'Τουλ ήδη συγγράφει το τρίτο μέρος της αυτοβιογραφίας του, στο οποίο, όπως ο ίδιος περιγράφει, θα περιέχεται το "ζουμί", δηλαδή οι πιο αξιοσημείωτες στιγμές από τη θεατρική και την κινηματογραφική του καριέρα. Ο Ο'Τουλ παρέμεινε στενός φίλος με τον συμπρωταγωνιστή του στον Λόρενς της Αραβίας Ομάρ Σαρίφ και με τον συμφοιτητή του Άλμπερτ Φίνεϊ.
Ήταν γνωστός οπαδός του ράγκμπι 15 παικτών, και συνήθιζε να παρακολουθεί αγώνες μαζί με τους φίλους του Ρίτσαρντ Χάρις, Κένεθ Γκρίφιθ και Ρίτσαρντ Μπάρτον. Επίσης υπήρξε, σε όλη του τη ζωή, παίκτης, προπονητής και λάτρης του κρίκετ, για το οποίο έχει δίπλωμα διδασκαλίας και προπονητικής σε παιδιά. Ο Ο' Τουλ ήταν οπαδός της ποδοσφαιρικής ομάδας Σάντερλαντ ΑΦΚ, όπως δήλωσε το 1996.
Ο Ο' Τουλ είχε δηλώσει σε συνέντευξη το 2007 ότι ο ηθοποιός που τον επηρέασε περισσότερο ήταν ο Έρικ Πόρτερ. Επίσης, είχε πει ότι η διαφορά μεταξύ των ηθοποιών του χθες και του σήμερα είναι ότι οι ηθοποιοί της γενιάς του εκπαιδεύονταν για "θέατρο, θέατρο, θέατρο". Ακόμη πίστευε ότι η πρόκληση για τον ηθοποιό είναι "να χρησιμοποιεί τη φαντασία του για να συνδεθεί με το συναίσθημά του" και ότι "οι καλοί ρόλοι κάνουν καλούς ηθοποιούς". Ο Ο' Τουλ είχε δηλώσει ότι η ηθοποιός με την οποία ευχαριστιόταν να δουλεύει μαζί της ήταν η στενή φίλη του Κάθριν Χέπμπορν.
Φιλμογραφία
ΕπεξεργασίαΈτος | Τίτλος | Ρόλος | |
---|---|---|---|
Πρωτότυπος | Ελληνικός | ||
1958 | The Castiglioni Brothers | Μάριο | |
1959 | Kidnapped | Απαγωγή | Ρόμπιν Μακγκρέγκορ |
1960 | The Savage Innocents [29] | Άγριος σαν τη θύελλα [30] | αστυνομικός |
The Day They Robbed the Bank of England | Ο άνθρωπος που λήστεψε την Τράπεζα της Αγγλίας | Μόντι Φιντς [31] | |
1962 | Lawrence of Arabia | Ο Λόρενς της Αραβίας [30] | Τόμας Έντουαρντ Λόρενς [29] [31] |
1964 | Becket | Μπέκετ [30] | Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας [29] |
1965 | Lord Jim | Ο λόρδος Τζιμ [30] | Λόρδος Τζιμ [29] |
What's New Pussycat | Χαρέμι για δύο [30] | Μάικλ Τζέιμς | |
The Sandpiper | Πύργος στην άμμο | φωνή | |
1966 | How to Steal a Million | Πώς να κλέψετε 1.000.000 δολάρια [30] | Σάιμον Ντερμότ |
The Bible: In the Beginning... | Η Βίβλος | οι τρεις άγγελοι | |
1967 | The Night of the Generals | Η νύχτα των στρατηγών [29] | στρατηγός Βίλχελμ Ταντς |
Casino Royale | Τζέιμς Μποντ 007: Καζίνο Ρουαγιάλ | Σκοτσέζος οργανοπαίκτης | |
1968 | The Lion in Winter | Το λιοντάρι του χειμώνα [30] | Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας [29] |
Great Catherine | Μεγάλη Αικατερίνη | Τσαρλς Έντσαστον | |
1969 | Stiletto | Στιλέτο | άντρας στην πρεμιέρα |
Goodbye, Mr. Chips | Αντίο, κύριε Τσιπς [29] | Άρθουρ Τσίπινγκ | |
1970 | Country Dance | Ο αμαρτωλός | σερ Τσαρλς Φέργκιουσον |
1971 | Murphy's War | Ο μεγάλος αντάρτης | Μέρφι |
Under Milk Wood | Τομ Κατ | ||
1972 | The Ruling Class [29] | Η άρχουσα τάξη [30] | Τζακ |
Man of La Mancha | Δον Κιχότης, ο άνθρωπος απ' τη Μάντσα | Δον Κιχότης / Μιγκέλ ντε Θερβάντες | |
1975 | Rosebud | Επιχείρησις: Μαύρος Σεπτέμβρης | Λάρι Μάρτιν |
Man Friday | Ο Παρασκευάς | Ροβινσώνας Κρούσος | |
1976 | Foxtrot | Φοξ τροτ | Λίβιου |
Rogue Male | σερ Ρόμπερτ Χάντερ | ||
1978 | Power Play | Εισβολή καθαρμάτων | συνταγματάρχης Τσέλερ |
1979 | Caligola | Καλιγούλας [30] | Τιβέριος Καίσαρας Αύγουστος |
Zulu Dawn | Η επέλαση των Ζουλού [30] | λόρδος Τσέλμσφορντ | |
1980 | The Stunt Man [29] | Στάντμαν, ο ριψοκίνδυνος δραπέτης [30] | Ιλάι Κρος |
1982 | My Favorite Year | Άλαν Σουάν | |
Man and Superman | Τζακ Τάνερ | ||
1983 | Sherlock Holmes and the Sign of Four | Σέρλοκ Χολμς (φωνή) | |
Sherlock Holmes and the Valley of Fear | |||
Sherlock Holmes and a Study in Scarlet | |||
Sherlock Holmes and the Baskerville Curse | |||
Svengali | Το τίμημα της επιτυχίας | Άντον Μπόσνιακ | |
Pygmalion | Πυγμαλίων | καθηγητής Χένρι Χίγκινς | |
1984 | Kim | Κιμ, θύελλα στις Ινδίες | Λάμα |
Supergirl | Σούπεργκερλ [30] | Ζάλταρ | |
1985 | Creator | δρ Χάρι Γουόλπερ | |
1986 | Club Paradise | Κλαμπ Παραντάιζ [30] | κυβερνήτης Άντονι Κλόιντεν Χέιζ |
1987 | The Last Emperor | Ο τελευταίος αυτοκράτορας [29] | Ρέτζιναλντ Τζόνσον |
1988 | High Spirits [29] | Πανδαιμόνιο [30] | Πίτερ Πλάνκετ |
1989 | In una notte di chiaro di luna | Άγγιγμα θανάτου | καθηγητής Ίαν Μακσόουλ |
Crossing to Freedom | Τζον Σίντνεϊ Χάουαρντ | ||
1990 | Wings of Fame | Τα φτερά της διασημότητας [29] | Σίζαρ Βάλεντιν |
The Rainbow Thief | πρίγκιπας | ||
The Nutcracker Prince | Πανταλούν (φωνή) | ||
1991 | King Ralph | Κινγκ Ραλφ [30] | Γουίλιγχαμ |
Isabelle Eberhardt | ταγματάρχης Λαϊούτι | ||
1992 | Rebecca's Daughters | λόρδος Σαρν | |
1993 | The Seventh Coin | Εμίλ Σέιμπερ | |
1995 | Heavy Weather | Κλάρενς | |
1997 | FairyTale: A True Story | Νεραϊδοϊστορίες: Ένα αληθινό παραμύθι [30] | σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ |
1998 | Phantoms | Διαβολικός επισκέπτης [30] | δρ Τίμοθι Φλάιτ |
1999 | The Manor | Ρέιβενσκροφτ | |
Molokai: The Story of Father Damien | Ο ιεραπόστολος | Ουίλιαμ Ουίλιαμσον | |
Jeffrey Bernard Is Unwell | Τζέφρι Μπέρναρντ | ||
2001 | You Can | δρυΐδης | |
2002 | Global Heresy | λόρδος Φόξλεϊ | |
The Final Curtain | Τζέι Τζέι Κέρτις | ||
2003 | Bright Young Things | Άγρια νιάτα | συνταγματάρχης Μπλάουντ |
Imperium: Augustus | Οκταβιανός Αύγουστος | ||
2004 | Troy | Τροία [30] | Πρίαμος |
2005 | Lassie | Λάσι [30] | δούκας |
2006 | Venus | Μορίς | |
One Night with the King | Σαμουήλ | ||
2007 | Vanity Fair: Killers Kill, Dead Men Die | φύλακας | |
Ratatouille | Ο Ρατατούης | Άντον Ίγκο [26] [27] | |
Stardust | Αστερόσκονη | βασιλιάς | |
2008 | Dean Spanley | Φισκ πατέρας | |
Christmas Cottage | Το καταφύγιο της αγάπης | Γκλεν | |
2012 | Eldorado | αφηγητής (φωνή) | |
For Greater Glory: The True Story of Cristiada | Κατάσταση πολιορκίας | πατήρ Κρίστοφερ | |
2014 | Katherine of Alexandria | Αικατερίνη της Αλεξανδρείας | Κορνήλιος Γάλλος |
Υποψηφιότητες για Όσκαρ
ΕπεξεργασίαΟ Ο' Τουλ είχε προταθεί οκτώ φορές για το βραβείο Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου, χωρίς όμως να έχει κερδίσει ποτέ, γεγονός που τον καθιστά τον ηθοποιό με τις περισσότερες υποψηφιότητες χωρίς νίκη.
Το 2003, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών τον τίμησε με τιμητικό Όσκαρ για τον συνολικό όγκο της δουλειάς του και την ισόβια προσφορά του στον κινηματογράφο.[32] Ο Ο' Τουλ αρχικά αρνήθηκε να το δεχθεί και έγραψε ένα γράμμα στην Ακαδημία λέγοντας ότι "αφού είμαι ακόμη στο παιχνίδι και θα μπορούσα να κερδίσω τον αγαπητό λεχρίτη στα ίσια, θα μπορούσε παρακαλώ η Ακαδημία να αναβάλλει την τιμή μέχρι να γίνω 80;"[33] Η Ακαδημία τον πληροφόρησε ότι θα του απένειμαν το βραβείο είτε το ήθελε είτε όχι. Εκτός από αυτό, τα παιδιά του τον επέπληξαν λέγοντας ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε κάποιος να λάβει στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Ο Ο' Τουλ τελικά συμφώνησε να εμφανιστεί στην τελετή και να δεχθεί το τιμητικό του Όσκαρ, το οποίο του παραδόθηκε από την Μέριλ Στριπ, η οποία είχε τις περισσότερες υποψηφιότητες από κάθε ηθοποιό. Παρ' όλα αυτά ο παλιός του φίλος Κένεθ Γκρίφιθ απογοητεύτηκε πικρά επειδή είχε ταπεινώσει τον εαυτό του δεχόμενος ένα τόσο "γελοίο βραβείο."
Σημειώσεις και παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: «Peter O'Toole» (Γερμανικά) 12036829. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12446088n. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ www
.tvrage .com /passedaway .php?bshow=2008-12-15. - ↑ «O'Toole's claims of Irish roots are blarney». 28 Ιανουαρίου 2007.
- ↑ «Births Sep 1932». FreeBMD.
- ↑ Robert Sellers: Peter O'Toole: The Definitive Biography Sidgwick & Jackson. 2015.
- ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Peter-OToole. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ LIBRIS. 16 Δεκεμβρίου 2013. 75knvfgr0lv4908. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2018.
- ↑ «Student & graduate profiles». RADA Student & graduate profiles. Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου.
- ↑ movie
.mtime .com /202986 /fullcredits .html. - ↑ movie
.mtime .com /190537 /fullcredits .html. - ↑ movie
.mtime .com /175688 /fullcredits .html. - ↑ The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /98429. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ ev0000003/2003/1.
- ↑ 15,0 15,1 O'Toole, Peter (1993). Loitering With Intent (στα Αγγλικά). Λονδίνο: ISIS Large Print Bks. σελίδες 10. ISBN 9781856950510.
- ↑ Robert Booth (15 Δεκεμβρίου 2013). «Peter O'Toole, star of Lawrence of Arabia, dies aged 81». The Guardian. http://www.theguardian.com/film/2013/dec/15/peter-o-toole-dies-lawrence-arabia. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2013.
- ↑ "My nationality is Irish,..." O'Toole, Peter (1993). Loitering With Intent (στα Αγγλικά). Λονδίνο: ISIS Large Print Bks. σελίδες 12. ISBN 9781856950510.
- ↑ "My mother, Constance Jane, had led a troubled and a harsh life. Orphaned early, she had been reared in Scotland and shunted between relatives;..." O'Toole, Peter (1993). Loitering With Intent (στα Αγγλικά). Λονδίνο: ISIS Large Print Bks. σελίδες 10. ISBN 9781856950510.
- ↑ «Peter O'Toole Biography». filmreference. 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2010.
- ↑ Frank Murphy (31 Ιανουαρίου 2007). «Peter O'Toole, A winner in waiting». The Irish World. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-05-09. https://web.archive.org/web/20150509203608/http://www.theirishworld.com/article.asp?SubSection_Id=10&Article_Id=1911. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2010.
- ↑ "I used to be scared stiff of the nuns: their whole denial of womanhood - the black dresses and the shaving of the hair - was so horrible, so terrifying. Of course, that's all been stopped. They're sipping gin and tonic in the Dublin pubs now, and a couple of them flashed their pretty ankles at me just the other day." Alan Waldman. «Tribute to Peter O'Toole». films42.com. http://www.films42.com/tribute/otoole.asp. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2010.
- ↑ Ο Ο' Τουλ περιγράφει την τάξη του ως "the most remarkable class the academy ever had, though we weren't reckoned for much at the time. We were all considered dotty". Guy Flatley (24 Ιουλίου 2007). «The Rule of O'Toole». MovieCrazed. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2010.
- ↑ «Peter O’Toole». Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online. 2008. http://www.britannica.com/eb/article-9057661/Peter-OToole. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2010.
- ↑ «Tribute to Peter O'Toole». Tribute to Peter O'Toole. films42.com. 2003. http://www.films42.com/tribute/otoole.asp. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2010.
- ↑ Internet Movie Database: Soundtracks for "Man of La Mancha"(1972)
- ↑ 26,0 26,1 «Ας πιούμε στη μνήμη του σπουδαίου Πίτερ Ο' Τουλ». www.lifo.gr. 14 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ 27,0 27,1 «Φάτε μάτια ψάρια...». www.cinemagazine.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ Nathan Southern (2008). «Peter O'Toole: Overview». Allmovie. MSN Movies. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2010.
- ↑ 29,00 29,01 29,02 29,03 29,04 29,05 29,06 29,07 29,08 29,09 29,10 29,11 «Πίτερ Ο' Τουλ: Πέντε ταινίες ως πρόποση για έναν μεγάλο». www.cinemagazine.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ 30,00 30,01 30,02 30,03 30,04 30,05 30,06 30,07 30,08 30,09 30,10 30,11 30,12 30,13 30,14 30,15 30,16 30,17 30,18 «Πίτερ Ο'Τουλ ταινίες στις οποίες έχει πάρει μέρος». www.athinorama.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ 31,0 31,1 «Ο Πίτερ Ο' Τουλ και τα κολασμένα γυρίσματα του Λόρενς της Αραβίας». Protagon.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ «Peter O'Toole Biography». Yahoo Movies. 2007. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2010.
- ↑ "Since I'm still in the game and might win the lovely bugger outright, would the Academy please defer the honour until I am 80?" «O'Toole Turns Down Oscar». The British Theatre Guide. 2 Φεβρουαρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2010.