Εθνικός Όμιλος Φιλάθλων Πειραιώς-Φαλήρου (υδατοσφαίριση)

Αυτό το λήμμα αφορά τα τμήματα υδατοσφαίρισης του Εθνικού. Για τον ευρύτερο σύλλογο, δείτε: Εθνικός Ο.Φ.Π.Φ..

Εθνικός Όμιλος Φιλάθλων Πειραιώς Φαλήρου Τμήμα Υδατοσφαίρισης
Πληροφορίες
Έτος ίδρυσης	21 Νοεμβρίου 1923
Προσωνύμιο	Αυτοκράτορας
Έδρα	Εθνικό Κολυμβητήριο Πειραιά, Παπαστράτος
Πρόεδρος	Ιωάννης Πατλάκας
Προπονητής	Άνδρες: Φάνης Κουντουδιός (Από Δεκέμβριο 2013) Γυναίκες: Στέφανος Λέανδρος
Κατηγορία	Άνδρες: Α1 (89 συμ.) Γυναίκες: Α1 (36 συμ.)
Τίτλοι	Άνδρες: 38 Πρωταθλήματα Ελλάδος 12 Κύπελλα Ελλάδος 11 Πρωταθλήματα Κέντρου ΕΚΟΦ Γυναίκες: 2 Κύπελλα Ευρώπης 3 Πρωταθλήματα Ελλάδος

Το τμήμα υδατοσφαίρισης του Εθνικού Ο.Φ.Π.Φ., σωματείου ιδρυθέν το 1923, είναι από τα πρώτα του συλλόγου και το πιο πετυχημένο με 55 τίτλους εκ των οποίων 2 Ευρωπαϊκοί .

Τμήματα του Εθνικού Πειραιώς
Ποδόσφαιρο (Ανδρών)	Ποδόσφαιρο (Γυναικών)	Μπάσκετ (Ανδρών)
Βόλεϊ	Πόλο (Ανδρών)	Πόλο (Γυναικών)
Κολύμβηση	Παγκράτιο	Ρυθμική Γυμναστική

Το ανδρικό τμήμα έχει κατακτήσει το Πρωτάθλημα Υδατοσφαίρισης ανδρών 38 φορές (αριθμός ρεκόρ από το 1957) και το Κύπελλο Ελλάδος 12 φορές (εκ των οποίων 8 συνεχόμενα, αριθμός ρεκόρ), έχοντας επιτύχει νταμπλ τίτλων 9 φορές. Ο Εθνικός κατέχει το ρεκόρ συνεχόμενων πρωταθλημάτων με 18 και το δεύτερο μεγαλύτερο με 14 , το ρεκόρ αήττητων πρωταθλημάτων με 29 (τα 11 συνεχόμενα αποτελούν ρεκόρ) , το ρεκόρ πρωταθλημάτων μόνο με νίκες (19), το ρεκόρ συνεχόμενων πρωταθλημάτων μόνο με νίκες (10), το ρεκόρ ετών ως πολυνίκης του πρωταθλήματος με 70 έτη μέχρι σήμερα , το ρεκόρ των 9 αήττητων νταμπλ και των 8 συνεχόμενων αήττητων νταμπλ . Ο Εθνικός κατέχει και το ρεκόρ συνεχόμενων ημερολογιακών ετών χωρίς ήττα. Συγκεκριμένα από την ήττα του από τον Ολυμπιακό τον Σεπτέμβριο του 1951, η επόμενη ήττα του ήρθε ξανά από τον συμπολίτη ΟΣΦΠ, 13 χρόνια παρά έναν μήνα μετά, τον Αύγουστο του 1964 . Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το Κύπελλο Ελλάδος διεκόπη το 1958 και επανεκκίνησε το 1984. Τα ρεκόρ αυτά του έχουν προσδώσει τον τίτλο του «Αυτοκράτορα».

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Εθνικός ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που μετείχε στους «8» και τους «4» του κυπέλλου πρωταθλητριών. Το 1966 έφτασε στην ημιτελική φάση (οκτώ ομάδες σε δύο ομίλους των τεσσάρων) ενώ το 1980, αγωνίστηκε στην τελική φάση (όμιλος τεσσάρων ομάδων) του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Επίσης, πέραν του 1966, μετρά άλλες οκτώ συμμετοχές στους «8» της διοργάνωσης. Το γυναικείο τμήμα μετρά 2 Κύπελλα Ευρώπης το 2010 και το 2022, 2 χαμένους τελικούς ευρωπαϊκού σουπερκάπ και 3 Πρωταθλήματα Ελλάδος.

Μεγαλύτερη προσωπικότητα στην ιστορία αποτελεί ο υδατοσφαιριστής, προπονητής και μετέπειτα πρόεδρος του Ομίλου, ο “Πατριάρχης της Ελληνικής Υδατοσφαίρισης”, Ανδρέας Γαρύφαλλος. Άλλες σημαντικές προσωπικότητες έχουν υπάρξει οι Γιάννης Γαρύφαλλος, Γιάννης Καραλόγος, Θωμάς Καραλόγος, Κούλης Ιωσηφίδης, Σωτήρης Σταθάκης, Νώντας Σαμαρτζίδης, Δημήτρης Κουγεβετόπουλος, Δημήτρης Κώνστας, Πέτρος Καλφαμανώλης, Γιάννης Θυμαράς, Πέτρος Χατζηκυριακάκης, Αντώνης Αρώνης, Μάρκελλος Σιταρένιος, Μανώλης Πατλάκας, Νίκος Τσάγκας, Νάσος Κοντός, Ανάργυρος Κεχαγιάς, Νίκος Ηλιόπουλος, Βαγγέλης Πάτρας, Φίλιππος Καϊάφας, Νίκος Αρμενάκης, Θοδωρής Μουστακαρίας, Σάκης Κεχαγιάς, Ηλίας Μαχαίρας, Τάσος Τσικάρης, Μάκης Βολτυράκης, Θοδωρής Καλακώνας, Χρήστος Αφρουδάκης, Αντώνης Βλοντάκης, Δημήτρης Μάζης, Μαρία Τσουρή, Ίφκε Φαν Μπέλκουμ, Σοφία Ιωσηφίδου, Ντίνα Μαυρίδου, Άσλεϊ Τζόνσον, Πέτερ Ρούσοραν, Λίνο Ρεπέτο, Λάζλο Σάροσι, Άλφιο Φλόρες, Γιώργος Μορφέσης κ.α.

Το τμήμα υδατοσφαίρισης του Εθνικού είναι το μοναδικό τμήμα υδατοσφαίρισης ενώ μαζί με τα τμήματα ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της Α.Ε.Κ., αποτελούν τα μοναδικά τμήματα ομαδικών αθλημάτων που έχουν κατακτήσει (από τη δεκαετία του '30) σε κάθε δεκαετία τουλάχιστον από έναν τίτλο πρωταθλήματος Ελλάδος, κυπέλλου Ελλάδος ή κυπέλλου Ευρώπης.

Υδατοσφαίριση ανδρών

Πρωταθλητής στο πόλο το 1926

Ο Εθνικός στο άθλημα της υδατοσφαίρισης έχει κατακτήσει τα περισσότερα Πρωταθλήματα Ελλάδος, τα περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα. Κυριαρχούσε στο άθλημα κατά τις δεκαετίες '50, '60, '70 και '80 και γι' αυτόν τον λόγο του έχει αποδοθεί το προσωνύμιο «Αυτοκράτορας». Πιο συγκεκριμένα, ο Εθνικός έχει κατακτήσει 38 πρωταθλήματα και 12 κύπελλα Ελλάδας ανδρών, ενώ έχει πετύχει το Νταμπλ 9 φορές (αήττητα).

Το 1926 αφήνει δεύτερο τον ΝΟ Καστέλλας, το 1931 τον Άρη, το 1948 τον ΝΟ Μυτιλήνης, τις χρονιές 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1961, 1962 αφήνει δεύτερο τον ιστορικό ΝΟ Πατρών, τα έτη 1953, 1959, 1960, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1970, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978, 1979, 1994, 2006 αφήνει δεύτερο τον Ολυμπιακό ενώ αφήνει τον ΑΝΟΓ δεύτερο τα έτη 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1988.

Προπολεμική περίοδος (1925–1940)

Το πρώτο πρωτάθλημα του συλλόγου κατακτήθηκε το 1926 υπό τον ΣΕΓΑΣ με τον Εθνικό να το κατακτά αήττητος με τέσσερις νίκες σε ισάριθμα ματς κόντρα στον Ν.Ο. Καστέλλας, Ηρακλή, Άρη και Πανιώνιο.

Το πρώτο πρωτάθλημα μετά την ίδρυση της Κ.Ο.Ε. ήρθε το 1931 με τον Εθνικό να το κατακτά και πάλι αήττητος νικώντας στον τελικό τον τότε τρεις συνεχόμενες φορές πρωταθλητή Άρη με 1–0. Η ομάδα του 1931 αποτελούνταν από τους Πετρούτσο, Δέδε, Περδίκη, Μαυρογεώργο, Μακρή, Στεφόπουλο, Χατζηγεωργίου. Κορυφαίος παίκτης της ομάδας υπήρξε ο Πετρούτσος, από τους κορυφαίους προπολεμικούς κολυμβητές μαζί με τον Ζωγράφο του Άρη και τον Προβατόπουλο του Ολυμπιακού. Ο Εθνικός στην πορεία του προς τον τελικό κέρδισε τον Π.Α.Ο.Κ. 6–0, τον Ηρακλή 3–1 και την Πάτρα στον ημιτελικό με 3–0.

Το 1932, ο Εθνικός δεν θα μπορέσει να υπερασπιστεί τον τίτλο του αφού η ομοσπονδία θα αποβάλλει τον Εθνικό και τον Ολυμπιακό από το πρωτάθλημα λόγω μεγάλων επεισοδίων στο μεταξύ τους αγώνα.

Το 1933 και το 1934 θα χάσει τον τίτλο στον τελικό από τον Ολυμπιακό (4-2 και τις δύο χρονιές) ενώ το 1935 δεν θα μετάσχει στους αγώνες στη Μυτιλήνη λόγω τιμωρίας του από την ΕΚΟΦ.

Το 1936 και το 1938 θα χάσει από τον Ολυμπιακό και θα αποκλειστεί από τη συνέχεια (τότε το πρωτάθλημα ήταν νοκ άουτ).

Το 1937 θα βγει ξανά δεύτερος χάνοντας 3-2 με ανατροπή στον τελικό από τον Ν.Ο.Π. Ο Εθνικός προηγούνταν στο ημίχρονο με 1-0.

Το 1940 θα ηττηθεί από τον Κ.Ο. Πειραιά στον πρώτο αγώνα και θα αποκλειστεί.

Τα έτη 1945 και 1946 θα καταταγεί τρίτος

Τρίτο πρωτάθλημα, εποχή Ανδρέα Γαρύφαλλου και δυναστεία (1948–1990)

Εποχή Ανδρέα Γαρύφαλλου (1947–1968)

Το τρίτο πρωτάθλημα ήρθε 17 χρόνια μετά το δεύτερο, το 1948, με τον Εθνικό να το κατακτά αήττητος (νίκες επί ΝΟΠ, Άρη, ΟΣΦΠ, ΝΑΟ Κέρκυρας, ΝΟ Χαλκίδας και ισοπαλία κόντρα στον ΝΟ Μυτιλήνης). Προπονητής της ομάδας ήταν ο Τάκης Σακελλαρίου ο οποίος έπαιξε ένα μοντέρνο και γρήγορο πόλο σε αντίθεση με τους Ολυμπιακό και Ν.Ο. Πατρών που έπαιζαν ένα πιο σκληρό και στατικό πόλο.

Το 1949, ο Εθνικός θα χάσει το πρωτάθλημα εξαιτίας μιας ισοπαλίας με το Παλαιό Φάληρο και της ήττας του από τον ΟΣΦΠ με 3–1 σε έναν αγώνα όπου έπαιξε χωρίς το μεγάλο όπλο του, τον Ανδρέα Γαρύφαλλο λόγω τραυματισμού.

Το 1950 θα χάσει από Πάτρα και Ολυμπιακό τερματίζοντας τρίτος.

Το 1951 θα χάσει τον τίτλο εξαιτίας της ήττας του από τον Ολυμπιακό με 2–1 ενώ το 1952 βρέθηκε πολύ κοντά στον τίτλο αλλά η νίκη του ΟΣΦΠ με 3–2 επί του ΝΟΠ σε συνδυασμό με την ισοπαλία του Εθνικού με τους Πατρινούς (2–2) θα οδηγήσει τον τίτλο στους «ερυθρόλευκους».

Την επόμενη περίοδο ο Εθνικός θα κατακτήσει αήττητος το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια, πετυχαίνοντας 4 νίκες και 1 ισοπαλία σε 5 παιχνίδια (3–3 με το Π. Φάληρο, νίκη επί της Μυτιλήνης, νίκη 10–1 επί του Αχιλλέα Πατρών, 10–3 επί του Άρη και 5–1 επί του ΟΣΦΠ στις 18/9/1953 μπροστά σε κοινό 5.000 θεατών στο ολυμπιακό κολυμβητήριο του Ζαππείου).

Το 1953 ξεκίνησε η κυριαρχία του Εθνικού, μία από τις μεγαλύτερες αν όχι η μεγαλύτερη στα ομαδικά αθλήματα. Έχει το απόλυτο σερί πρωταθλημάτων από το 1953 ως το 1970 (18 συνεχόμενα και εκ των οποίων 16 αήττητα) και το δεύτερο μεγαλύτερο από το 1972 ως το 1985 (14 συνεχόμενα εκ των οποίων 9 αήττητα), ρεκόρ εντυπωσιακά και ακατάρριπτα μέχρι σήμερα. Από το 1953 μέχρι και το 1963, ο Εθνικός κατέκτησε 11 συνεχόμενα αήττητα πρωταθλήματα, ένα ρεκόρ που δεν έχει συμβεί σε άλλο άθλημα. Την περίοδο 1953 έως 1958 κατέκτησε έξι συνεχόμενα κύπελλα προτού διακοπεί ο θεσμός.

Την ίδια περίοδο πέτυχε έξι από τα οκτώ σερί αήττητα νταμπλ, γεγονός που αποτελεί ρεκόρ μέχρι σήμερα. Στους τρεις από τους έξι τελικούς κέρδισε τον ΟΣΦΠ ενώ στους άλλους κέρδισε τον Άρη, τον ΝΟΠ ενώ στον έναν υπήρξε τελική φάση με όμιλο τεσσάρων ομάδων. Οι τελικοί του 1953 και του 1957 κόντρα στον ΟΣΦΠ κρίθηκαν στην παράταση ενώ το 1954 ο Εθνικός τον κέρδισε με το αναπάντεχο 12–0 παρόλο που ήταν κουρασμένος παίζοντας ημιτελικό σε αντίθεση με τον αντίπαλό του. Επίσης η δυναμικότητα των δύο ομάδων δεν δικαιολογούσε τόσο μεγάλη νίκη για το πόλο της εποχής (τότε η χρονική διάρκεια των αγώνων ήταν δύο δεκάλεπτα ημίχρονα). Ο τελικός του 1953 έχει μείνει στην ιστορία καθώς στη νίκη του Εθνικού με 5–4 επί του αιώνιου αντιπάλου του, ο Γαρύφαλλος είχε πετύχει και τα πέντε γκολ σε έναν τελικό που τελείωσε μετά από τρεις παρατάσεις και συνολικά 38 αγωνιστικά λεπτά. Το 1955 σε έναν τελικό όπου υπήρξαν επεισόδια μεταξύ παικτών, ο Άρης, που τότε ήταν ομάδα β' κατηγορίας, αποχώρησε έπειτα από 2 λεπτά με τον Εθνικό να κατακτά το κύπελλο με σκορ 1–0, το 1956 επικράτησε ισάριθμες νίκες σε όμιλο τελικής φάσης που μετείχαν οι Πάτρα (4–3), Π. Φάληρο (6–3) και Άρης (6–1) ενώ στο τελευταίο κύπελλο πριν τη διακοπή του θεσμού, νικά στον τελικό τον Ν.Ο. Πατρών με 5–2.

Κατά τη δεκαετία του '50 ξεκίνησε ένα μεγάλο αήττητο σερί σε αγώνες πρωταθλήματος, που κράτησε για 13 ολόκληρα χρόνια, κάτι που αποτελεί ρεκόρ μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα, μετά την ήττα του με 2–1 από τον Ολυμπιακό στις 21 Σεπτεμβρίου του 1951, ηττήθηκε ξανά από τον ίδιο αντίπαλο στις 7 Αυγούστου του 1964 με 5–4. Ενδιάμεσα παρέμεινε αήττητος σε 75 αγώνες, όπου κέρδισε τους 71 ενώ 4 έληξαν ισόπαλοι. Η τελευταία ισοπαλία σημειώθηκε σε αγώνα με το Παλαιό Φάληρο στις 19 Σεπτεμβρίου του 1953. Ύστερα από αυτόν τον αγώνα ξεκίνησε κι ένα νικηφόρο σερί, που κράτησε για 11 χρόνια και 64 αγώνες πρωταθλήματος μέχρι την ήττα του 1964. Μάλιστα μαζί με τους αγώνες κυπέλλου από το 1953 έως και το 1958 το σερί των αήττητων αγώνων φτάνει σε σύνολο 95 αγώνων (91 νίκες, 4 ισοπαλίες).

Οι 71 νίκες στο πρωτάθλημα Ελλάδος ήταν συνοπτικά κόντρα στους εξής αντιπάλους:

• 13 νίκες επί του Ν.Ο. Μυτιλήνης
• 12 νίκες επί του Ολυμπιακού Σ.Φ.Π.
• 12 νίκες επί του Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου
• 11 νίκες επί του Ν.Ο. Πατρών
• 7 νίκες επί του Αχιλλέα Πατρών
• 7 νίκες επί του Άρη Θεσσαλονίκης
• 5 νίκες επί του Παναθηναϊκού Α.Ο.
• 2 νίκες επί του Π.Α.Ο.Κ. Θεσσαλονίκης
• 1 νίκη επί του Εθνικού Γ.Σ.
• 1 νίκη επί του Πατραϊκού

Η ομάδα αυτή αποτελούνταν από τους Ανδρέα Γαρύφαλλο, Πέτρο Καλφαμανώλη, Μίμη Γεωργιάδη, Γιάννη Θυμαρά, Μανώλη Πατλάκα, Δημήτρη Κουράντη, Νίκο Λεκάκη, Καλομοίρη, Ανδρεάδη, Πέτρο Χατζηκυριακάκη, Παναγιώτη Χατζηκυριακάκη, Παναγιώτη Τακούση.

Το 1965, 1966 και 1967 θα κατακτήσει το πρωτάθλημα δίχως ήττα. Το 1966 θα κάνει το απόλυτο με 10 νίκες σε 10 αγώνες, το 1965 9 νίκες και μια ισοπαλία με τον ΟΣΦΠ (0-0) ενώ το 1967 θα κάνει 4 νίκες και 2 ισοπαλίες (3-3 με ΟΣΦΠ και ΠΑΟ) σε 6 αγώνες.

Στις 7/8/1968, ακριβώς τέσσερα χρόνια και 34 συνεχόμενους αήττητους αγώνες μετά την τελευταία του ήττα στην Ελλάδα, χάνει ξανά από τον Ολυμπιακό στον πρώτο γύρο (7–6) αλλά τον κερδίζει στον δεύτερο (7–5, με πέντε τέρματα του Γαρύφαλλου) ώστε να κατακτήσει το πρωτάθλημα στην καλύτερη διαφορά τερμάτων. Το πρωτάθλημα θα κρινόταν στους αγώνες των δύο πειραϊκών ομάδων με τον ΝΟΠ στον δεύτερο γύρο. Ο ΟΣΦΠ θα νικήσει δύσκολα 9–7 ενώ ο Εθνικός θα επικρατήσει με 11–3. Στον πρώτο γύρο ο ΟΣΦΠ είχε επικρατήσει της Πάτρας με 3–2 ενώ ο Εθνικός με 5–4. Μάλιστα εκείνη τη σεζόν ο ΠΑΟ θα αποχωρήσει από το πρωτάθλημα στον δεύτερο γύρο και θα χάσει από ΟΣΦΠ και Εθνικό με 5–0 στα χαρτιά. Οι αγώνες του πρώτου γύρου είχαν πραγματοποιηθεί με τον ΟΣΦΠ να επικρατεί του ΠΑΟ με 10–3 και ο Εθνικός με 6–0. Στον δεύτερο γύρο ο Εθνικός θα συντρίψει τον ΠΑΟ με 16–0 αλλά θα κατοχυρωθεί η νίκη του ως 5–0 στα χαρτιά (το ίδιο θα συμβεί και με τη νίκη του ΟΣΦΠ επί του ΠΑΟ). Στο τέλος του πρωταθλήματος, ο Ανδρέας Γαρύφαλλος αποσύρεται από υδατοσφαιριστής και συνεχίζει το έργο του στην ελληνική υδατοσφαίριση από το πόστο του προπονητή.

Κορύφωση της αντιπαλότητας με τον ΟΣΦΠ (1969–1979)

Στο πρωτάθλημα του 1969, σύμφωνα με τον τύπο της εποχής, ο τελικός μεταξύ Ολυμπιακού και Εθνικού δεν έγινε ποτέ διότι ο Ολυμπιακός δεν αγωνίστηκε εξαιτίας του θανάτου του προέδρου του Κώστα Μπουζάκη. Οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν «συμπρωταθληταί» (είχαν τέσσερις νίκες σε πέντε αγώνες ενώ το μεταξύ τους ντέρμπι έληξε 2–2), ενώ στη συνέχεια έγινε κλήρωση μεταξύ των δύο για τον καθορισμό της ομάδας που θα αγωνιζόταν στο κύπελλο πρωταθλητριών, ο οποίος τελικά ήταν ο Ολυμπιακός.

Το 1970 θα κατακτήσει το πρωτάθλημα αήττητος έχοντας μια νίκη και μια ισοπαλία με τον ΟΣΦΠ. Αυτό ήταν το 18ο σερί πρωτάθλημα και τελευταίο προτού διακόψει το σερί ο Ολυμπιακός.

Το 1971, η ομάδα θα χάσει τον τίτλο για πρώτη φορά από το 1952 εξαιτίας της ήττας από τον Ολυμπιακό στο δεύτερο αγώνα μπαράζ (2–1). Παρόλα αυτά θα συνεχίσει ένα νέο σερί πρωταθλημάτων από το 1972 μέχρι και το 1985. Στο διάστημα αυτό θα κερδίσει αήττητος τα πρωταθλήματα του 1974, 1975, 1976 και 1979. Μάλιστα έχτισε ένα νέο σερί σχεδόν τεσσάρων ετών χωρίς ήττα αφού από την 15/7/1973 έως και την ήττα του στις 5/6/1977, έμεινε αήττητος σε 47 συνεχόμενους αγώνες πρωταθλήματος

Μάλιστα από το 1978 και την ήττα 5–4 από τον ΟΣΦΠ μέχρι την ήττα του το 1990 με 10–9 ξανά από τον ΟΣΦΠ, ο Εθνικός ήταν αήττητος απέναντι στον συμπολίτη Ολυμπιακό σε 32 συνεχόμενους αγώνες (πρωταθλήματος και κυπέλλου, τελευταία ισοπαλία να έρχεται το 1979, 4–4) ενώ την 1η Σεπτεμβρίου του 1982 κέρδισε στο πλαίσιο του δεύτερου γύρου του πρωταθλήματος τον Ολυμπιακό με 13–0 (σε 28 αγωνιστικά λεπτά) στο κολυμβητήριο της Νίκαιας. Από το 1950 μέχρι και το 1990 σε διάστημα 41 χρόνων, ο Εθνικός έχασε από τον ΟΣΦΠ μόλις ένδεκα φορές.

Κυρίαρχη δεκαετία, πρώτη ελληνική ομάδα σε τελική φάση Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1980–1989)

Τη δεκαετία του '80, ο Εθνικός είχε ως αντίπαλο δέος τον ΑΝΟΓ αφού ο Ολυμπιακός είχε χάσει τη δυναμική των προηγούμενων δεκαετιών.

Το 1981 την πρώτη χρονιά που αυξήθηκε η χρονική διάρκεια των αγώνων από 20 σε 28 λεπτά (τέσσερις επτάλεπτες περίοδοι, αντί για τέσσερα πεντάλεπτα που ίσχυαν), ο Εθνικός θα διασύρει τους περισσότερους αντιπάλους του με εξαίρεση τη Γλυφάδα. Ενδεικτικές είναι οι νίκες με 11–3 και 11–5 επί του ΟΣΦΠ, 13–3 και 12–4 του ΠΑΟ, 21–0 του Παλαιού Φαλήρου, 22–1 της Χίου, 19–2 και 23–0 της Βουλιαγμένης ενώ το 1982 θα κερδίσει τον ΟΣΦΠ με 9–2 και 13–0, την Πάτρα με 20–2 και 16–6, τον ΝΟΒ με 15–7 και 15–3, τον ΠΑΟ με 14–7, τον ΠΑΟΚ με 17–5 και το Βόλο με 22–4.

Μέσα στη δεκαετία του '80, ο Εθνικός κατάφερε να παραμείνει αήττητος στα πλαίσια του πρωταθλήματος Ελλάδας για σχεδόν έξι χρόνια και 101 συνεχόμενους αγώνες πρωταθλήματος ενώ συμπεριλαμβανομένων και αγώνων κυπέλλου των περιόδων 1983-84, 1984-85, σε σύνολο 109 αγώνων. Συγκεκριμένα μετά την ήττα του την προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος του 1980 από τη Γλυφάδα με 3–5 στις 27 Σεπτεμβρίου του 1980, ηττήθηκε ξανά στις 10 Μαΐου του 1986 από τη Βουλιαγμένη με 7–8 σε ένα παιχνίδι που ο Εθνικός κατέθεσε ένσταση για εκπρόθεσμο γκολ της Βουλιαγμένης. Ενδιάμεσα κατέκτησε 5 συνεχόμενα αήττητα πρωταθλήματα (1981, 1982, 1983, 1984 και 1985) και δύο κύπελλα (1984, 1985) στην επανεκκίνηση του θεσμού, ενώ από τους 101 συνεχόμενους αγώνες χωρίς ήττα κέρδισε στους 100 και έφερε μία ισοπαλία. Από τις 100 νίκες, οι 86 ήταν συνεχόμενες (το μεγαλύτερο σερί νικών στο πρωτάθλημα ως το 2016 όταν και το έσπασε ο Ολυμπιακός), καθώς μετά την ήττα του από τη Γλυφάδα το 1980 ο επόμενος αγώνας στον οποίο δεν αναδείχθηκε νικητής ήταν η ισοπαλία 6–6 εναντίον της ίδιας ομάδας στις 24 Αυγούστου του 1985.

Οι 100 νίκες στο πρωτάθλημα Ελλάδος ήταν συνοπτικά κόντρα στους εξής αντιπάλους:

• 11 νίκες επί του Ν.Ο. Πατρών
• 11 νίκες επί του Ν.Ο. Χίου
• 10 νίκες επί του Ν.Ο. Βουλιαγμένης
• 10 νίκες επί του Ολυμπιακού Σ.Φ.Π.
• 10 νίκες επί του Παναθηναϊκού
• 10 νίκες επί του Ν.Ο. Βόλου - Αργοναύτες
• 9 νίκες επί του Α.Ν.Ο. Γλυφάδας
• 7 νίκες επί του Ε.Ν.Ο. Αιγυπτιωτών
• 6 νίκες επί του Ν.Α.Ο. Κέρκυρας
• 5 νίκες επί του Άρη Θεσσαλονίκης
• 5 νίκες επί του Π.Α.Ο.Κ.
• 3 νίκες επί του Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου
• 2 νίκες επί του Άρη Νικαίας
• 1 νίκη επί του Ηρακλή Θεσσαλονίκης

Η ήττα αυτή του 1986 από τη Βουλιαγμένη του στέρησε και τον τίτλο για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια, και σήμανε το τέλος της χρυσής εποχής του «αυτοκράτορα», καθώς έκτοτε έχει κατακτήσει μόλις τρία πρωταθλήματα (1988, 1994, 2006) και τέσσερα κύπελλα (1988, 1991, 2000, 2005). Το 1987 έχουν φύγει όλοι οι έμπειροι παίκτες της προηγούμενης δεκαετίας και αγωνίζεται με τους νεοαποκτηθείς Σαμαρτζίδη, Καϊάφα, Πάτρα ενώ ο Αρώνης όπως και το 1986 θα αγωνιστεί σε επιλεγμένα παιχνίδια λόγω υποχρεώσεων με τις σπουδές του στις ΗΠΑ. Το 1988 ήρθε το τελευταίο αήττητο πρωτάθλημα με τον Εθνικό να κυριαρχεί επί της Γλυφάδας παίρνοντας την πρώτη θέση στην κανονική διάρκεια και άρα το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς. Τελικά θα χρειαστεί μονάχα ένας αγώνας για να φτάσει ο Εθνικός στο όριο των πέντε πόντων ,με τον Εθνικό να κερδίζει τον τελικό και με συνδυασμό την νίκη και την ισοπαλία του από την κανονική διάρκεια κόντρα στη Γλυφάδα να παίρνει σχετικά άνετα τον τίτλο. Την επομένη από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, κερδίζει και το κύπελλο στο Ιλίσιο κολυμβητήριο κόντρα στη Βουλιαγμένη χάρη σε μια μεγάλη εμφάνιση του αειθαλή Αρώνη που όμως στο τέλος της χρονιάς αποχωρεί αλλάζοντας ομάδα αλλά όχι πόλη.

Το 1989 παρά το γεγονός ότι τερμάτισε πρώτος στην καν. διάρκεια (σε ισοβαθμία με τη Γλυφάδα), θα χάσει στον πρώτο τελικό από τη Γλυφάδα στην έδρα του και έτσι θα «αυτοκτονήσει» όπως το 1986.

Χαρακτηριστικό της δυναστείας του Εθνικού αποτελεί το γεγονός ότι μέχρι το 2008, ο Εθνικός ήταν η ομάδα με τα περισσότερα πρωταθλήματα Ελλάδος σε ένα ομαδικό άθλημα στην Ελλάδα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πόλο, βόλεϊ. χάντμπολ).

Μεταβατική περίοδος, τριακοστό έβδομο πρωτάθλημα και χαμός Σαμαρτζίδη (1990–2002)

Το 1990 ο Εθνικός θα προβληματίσει στην κανονική διάρκεια και παρά το γεγονός ότι τερματίζει δεύτερος όπως και το 1987, θα χάσει ήδη τρεις φορές (από Γλυφάδα, Χίο και Ολυμπιακό). Στην πρώτη φάση των πλέιοφς θα χάσει από τον Ηρακλή (που έπαιξε πλέιαουτ) μέσα στον Πειραιά αλλά θα πάρει την πρόκριση για τα ημιτελικά όπου παρά το γεγονός ότι είχε κερδίσει δύο φορές τη Βουλιαγμένη στην καν. διάρκεια, δεν θα μπορέσει να πάρει την ισοπαλία για να προκριθεί στους τελικούς και έτσι θα χάσει τρία συνεχόμενα παιχνίδια (τα δύο ως γηπεδούχος) από την ομάδα του Λαιμού και για πρώτη φορά από το 1951 θα τερματίσει τρίτος.

Το 1991, ο Εθνικός θα επιστρέψει σε τίτλο κατακτώντας ως αουτσάιντερ το κύπελλο επικρατώντας του ΑΝΟΓ με 10–7 που διεξήχθη στο ΟΑΚΑ ενώ στο πρωτάθλημα κατετάγη τέταρτος (καν. διάρκεια και φάιναλ φορ) πίσω από ΝΟΒ, ΑΝΟΓ και ΟΣΦΠ.

Το 1992 θα τερματίσει δεύτερος πίσω από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό σε μια σεζόν που ο Εθνικός δεν ξεκίνησε καλά αλλά βρήκε τα πατήματά του προς το τέλος της περιόδου και ειδικά στη φάση του φάιναλ φορ που μετείχαν οι τέσσερις καλύτερες ομάδες. Κέρδισε στην τελική φάση δις τη Βουλιαγμένη και μια φορά τον Ολυμπιακό.

Το 1993 θα τερματίσει τρίτος σε κανονική διάρκεια και τελική φάση μη μπορώντας όμως να διεκδικήσει το πρωτάθλημα από τους Ολυμπιακό και Βουλιαγμένη που ήταν ανώτερες.

Το 1994, ο Εθνικός με προπονητή τον Κυριάκο Ιωσηφίδη κατέκτησε την πρώτη θέση στη κανονική περίοδο. Στα πλέυ-οφς αντιμετωπίζει στην προημιτελική φάση τον Ηρακλή και τον κερδίζει με 2–0 νίκες, στην ημιτελική φάση τον Ν.Ο. Πατρών που τον αποκλείει με 2–0 νίκες (15–6 στην Πάτρα, 9–6 στον Πειραιά) και έπειτα αντιμετωπίζει με πλεονέκτημα έδρας τον Ολυμπιακό.

Στους αγώνες κανονικής περιόδου, ο Εθνικός είχε επικρατήσει στον πρώτο γύρο ενώ στον δεύτερο το ντέρμπι είχε λήξει ισόπαλο. Στον πρώτο επεισοδιακό αγώνα που αποβλήθηκαν οκτώ παίκτες, ο Εθνικός κερδίζει με 11–10 χάρη σε ένα γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα από τον Μανούσο Βιζυράκη. Στον δεύτερο αγώνα ο Ολυμπιακός ισοφαρίζει τη σειρά (10–9) και στέλνει τη σειρά και τον τίτλο σε τρίτο και τελευταίο παιχνίδι. Εκεί ο Εθνικός προηγείται με 6–4 αλλά ο Ολυμπιακός αντέδρασε και έστειλε τον τελικό στην παράταση ενώ είχε δοκάρι τρία δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του αγώνα (8–8 καν. διάρκεια). Στην παράταση ο Ολυμπιακός θα σκοράρει με το Βλάχο και θα βρεθεί πολύ κοντά στον τίτλο αλλά 13 δευτερόλεπτα πριν λήξει η παράταση, ο Σαμαρτζίδης ευστοχεί σε πέναλτι και έτσι ο τελικός πηγαίνει στα πέναλτι. Ο Βολτυράκης των «ερυθρόλευκων» θα αποκρούσει δύο πέναλτι αλλά ο Πάτρας των «κυανόλευκων» τρία με ένα του Ολυμπιακού να βρίσκει στο δοκάρι. Ο Σαμαρτζίδης σκοράρει το τελευταίο πέναλτι της ομάδας του και δίνει το πρωτάθλημα δύο χρόνια πριν γίνει το μοιραίο δυστύχημα και χάσει τη ζωή του.

Το 1995 ο Εθνικός τερματίζει δεύτερος στην κανονική διάρκεια και φτάνει μέχρι τους τελικούς αποκλείοντας Χανιά και Γλυφάδα με 2–0 νίκες αλλά θα χάσει σε μια κλειστή σειρά τελικών το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό.

Το 1996 αποδυναμωμένος κερδίζει την τέταρτη θέση στην κανονική περίοδο και αποκλείεται από τη Βουλιαγμένη στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος αλλά μένει αήττητος κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλό του νικώντας με 9–8 και φέρνοντας ισοπαλία 10–10. Έπειτα ακολουθεί το μοιραίο γεγονός με τον πνιγμό του Σαμαρτζίδη το οποίο επηρέασε πολύ το σωματείο του Πειραιά.

Τα έτη 1997 και 1998 ο Εθνικός θα αντιμετωπίσει εσωτερικά διοικητικά και οικονομικά προβλήματα με την ομάδα να κάνει τις χειρότερες χρονιές της μέχρι τότε. Το 1998 τερματίζει τρεις βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Παρόλα αυτά το 1997 κατάφερε να δυσκολέψει πολύ την μετέπειτα πρωταθλήτρια Βουλιαγμένη χάνοντας στην πρώτη φάση των πλέιοφς με 2–1 νίκες ενώ η μία του ήττα ήρθε στην παράταση.

Το 1999 και το 2000 εμφανίζεται ελαφρώς βελτιωμένος κερδίζοντας την έκτη και την πέμπτη θέση αντίστοιχα. Το 2000 η ομάδα του Εθνικού κατέκτησε το Κύπελλο στο φάιναλ φορ που διεξήχθη στη Νίκαια παρά το γεγονός ότι ήταν αουτσάιντερ. Με προπονητή τον 30χρονο τότε Γιώργο Μορφέση, ο Εθνικός απέκλεισε τη Βουλιαγμένη στον ημιτελικό (13–12 στην παράταση), ενώ στον τελικό επικράτησε του αιώνιου ΟΣΦΠ, που είχε για προπονητή το Γιουγκοσλάβο Στάμενιτς, με 12–11 στην παράταση. Πρώτοι σκόρερ για τον Εθνικό ήταν οι Αμερικανός Χάμπερτ και Σχίζας με τρία τέρματα ο καθένας. Ο Εθνικός είχε παρουσιαστεί βελτιωμένος στις αρχές του 2000 αλλά ήταν έκπληξη η επικράτηση επί των φαβορί ΝΟΒ και ΟΣΦΠ.

Το 2001 και το 2002 κατακτά την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα. Το 2001 αποκλείεται από τον Ολυμπιακό στους ημιτελικούς και το 2002 από τη Βουλιαγμένη. Το 2002 κερδίζει τον ΠΑΟ για την τρίτη θέση και την έξοδο στο ΛΕΝ Τρόφι.

Τρίτη θέση στο ΛΕΝ Τρόφι, τριακοστό όγδοο πρωτάθλημα και δωδέκατο κύπελλο (2002–2008)

Το 2003 με προπονητή τον Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς, η ανδρική ομάδα του Εθνικού αγωνίστηκε στον ημιτελικό του ΛΕΝ Τρόφι, όμως αποκλείστηκε από την μετέπειτα κυπελλούχο Μπρέσια και κατέλαβε την τρίτη θέση μαζί με την ιταλική Σαβόνα. Κατέλαβε την τρίτη θέση και στο πρωτάθλημα. Ορόσημο της χρονιάς ήταν η ηχηρή μεταγραφή του Βλοντάκη, έναν από τους τότε καλύτερους φουνταριστούς στον κόσμο από τον πρωταθλητή Ευρώπης, Ολυμπιακό, όπως επίσης και του Μάκη Βολτυράκη που μόλις είχε αποσυρθεί.

Το 2004 με προπονητή το Βολτυράκη, ο Εθνικός θα τερματίσει πέμπτος, απογοητεύοντας τις φιλοδοξίες που είχαν δημιουργηθεί για διεκδίκηση του πρωταθλήματος από Ολυμπιακό και Βουλιαγμένη.

Το 2005, ο Εθνικός κάνοντας πολύ καλή κανονική περίοδο θα τερματίσει πρώτος στην κανονική διάρκεια για πρώτη φορά από το '94 (με το Βλοντάκη να ανακηρύσσεται πρώτος σκόρερ) αλλά θα χάσει τον τίτλο στον πέμπτο επεισοδιακό τελικό από τον ΟΣΦΠ. Νωρίτερα είχε κατακτήσει το 12ο κύπελλο νικώντας στον τελικό της Θεσσαλονίκης τον Ν.Ο. Πατρών με 12–8 (Χατζηκυριακάκης 4, Μάζης 3). Στον ημιτελικό είχε κάμψει την αντίσταση του ΟΣΦΠ με 11–9 με τέσσερα γκολ του Στελλάτου και από δύο των Μπλάνη και Βλοντάκη.

Το 2006, αν και ο Εθνικός στην κανονική διάρκεια έφερε ισοπαλία και ήττα από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό τερματίζοντας δεύτερος, κατάφερε να κατακτήσει το 38ο πρωτάθλημα στο πέμπτο παιχνίδι με μειονέκτημα έδρας που κρίθηκε στην παράταση με σκορ 7–6. Ο Χατζηκυριακάκης σκόραρε το νικητήριο τέρμα πέντε δεύτερα πριν το τέλος ο Ολυμπιακός με πέναλτι θα έστελνε τον τελικό στα πέναλτι που όμως ο Καραμπέτσος αποσόβησε σε εκτέλεση του Θεοδωρόπουλου. Το πρωτάθλημα αφιερώθηκε στη μνήμη του αδικοχαμένου μεγάλου αρχηγού Νώντα Σαμαρτζίδη. Αυτή ήταν η 20η φορά που ο Εθνικός κατακτά το πρωτάθλημα και αφήνει δεύτερο τον Ολυμπιακό.

Το 2007, η τότε διοίκηση του Εθνικού θέλοντας να κρατήσει τον Εθνικό σε ρόλο πρωταγωνιστή πραγματοποιεί μεγάλες μεταγραφές. Επαναπατρίζει με τεράστιο αντίτιμο τον περιφερειακό Χρήστο Αφρουδάκη που αγωνιζόταν στην Ποζίλιπο Νάπολι, φέρνει στο Παπαστράτειο τον τότε τερματοφύλακα της εθνικής Σερβίας, Ντένις Σέφικ ενώ επιστρέφει από τον ΠΓΣΣ, ο Θοδωρής Καλακώνας, παιδί που μεγάλωσε στο σύλλογο. Ο Εθνικός όμως δεν μπόρεσε να φανεί ισχυρός και θα χάσει αρκετά εύκολα τον τελικό του κυπέλλου στην Καλαμάτα από τον συμπολίτη ενώ στην κανονική διάρκεια δυσκολεύτηκε αρκετά από τον Ολυμπιακό. Στην Ευρώπη θα αποκλειστεί στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ από τις Παρτιζάν και Μπρέσια και παρά το γεγονός ότι βελτιώθηκε στα πλέιοφ του πρωταθλήματος, εντούτοις θα φανεί αρκετά ανταγωνιστικός μόνο στους πρώτους δύο αγώνες, όπου έχασε τον πρώτο από ανατροπή ενώ κέρδισε τον δεύτερο στην παράταση. Έτσι έχασε τον τίτλο του πρωταθλητή με 3–1.

Το 2008, αποδυναμωμένος αφού φεύγει ο Σέφικ ενώ ο Αφρουδάκης δεν δικαιολόγησε τον ντόρο της μεταγραφής του, πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό, δεν θα μπορέσει να προβάλλει την αντίσταση που προέβαλλε τα προηγούμενα χρόνια, χάνοντας στον ημιτελικό κυπέλλου από τον Ολυμπιακό όπως και το πρωτάθλημα, σπάζοντας όμως το αήττητο του Ολυμπιακού κερδίζοντας τον τρίτο τελικό.

Υποβιβασμός στην Α2, τέταρτες θέσεις στο πρωτάθλημα και δέκατος τρίτος τελικός κυπέλλου (2009–2020)

Το 2009 η ομάδα μετά από διοικητική αναταραχή και τη φυγή του χρηματοδότη Γιώργου Βασιλόπουλου, πραγματοποιεί άσχημη χρονιά και υποβιβάζεται στην Α2 για πρώτη φορά από το 1928. Επανακάμπτει άμεσα αλλά το 2012 θα υποβιβαστεί για δεύτερη φορά χωρίς μάλιστα να πραγματοποιήσει νίκη. Παρά το γεγονός ότι η ομάδα ήταν στα πρόθυρα διάλυσης με κύριο στόχο την παραμονή στην Α2, θα ανεβεί κατηγορία και θα ξαναπαίξει στην Α1 το 2013–14 που καταλαμβάνει την έκτη θέση.

Το 2014–15 κάνει φοβερή κανονική περίοδο και καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση όμως στα ημιτελικά των πλέυοφ του πρωταθλήματος θα αποκλειστεί από τον ΠΑΟ και θα χάσει τη δυνατότητα να παίξει με τον Ολυμπιακό στους τελικούς για πρώτη φορά από το 2008.

Την αμέσως επόμενη περίοδο θα φτάσει ξανά στα ημιτελικά του πρωταθλήματος όπως και το 2019 όπου αποκλείεται από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό.

Το 2020 η ομάδα θα φτάσει στον τελικό του φάιναλ φορ του Κυπέλλου για πρώτη φορά από το 2007 αλλά θα χάσει τον τελικό από τον ανώτερο ΟΣΦΠ.

Το 2021 σε μια χρονιά που επηρεάστηκε σοβαρά από την πανδημία του κορωνοϊού, ο Εθνικός κατέλαβε την τελευταία θέση στις δεκατέσσερις ομάδες σε ένα πρωτάθλημα το οποίο πραγματοποιήθηκε σε ένα γύρο.

Το 2022 κατέλαβε την έβδομη θέση ανάμεσα σε δεκαέξι ομάδες ενώ το 2023 έφτασε στο φάιναλ φορ του κυπέλλου.

Συνολικά από το 2014 και μετά έχει κερδίσει Ευρωπαϊκό εισιτήριο τέσσερις φορές αλλά δεν το αξιοποίησε λόγω οικονομικής αδυναμίας.

Εξέχουσες προσωπικότητες

Ανάμεσα στους πολλούς και σημαντικούς υδατοσφαιριστές του τμήματος όλα αυτά τα χρόνια ξεχωρίζουν οι Ανδρέας Γαρύφαλλος, θεωρούμενος ο “Πατριάρχης” της ελληνικής υδατοσφαίρισης, Θωμάς Καραλόγος, Γιάννης Καραλόγος, Κούλης Ιωσηφίδης, Δημήτρης Κουγεβετόπουλος, Μάρκελλος Σιταρένιος, Αντώνης Αρώνης, Γιάννης Γαρύφαλλος, Πέτρος Καλφαμανώλης, Μανώλης Πατλάκας, Γιάννης Θυμαράς, Νίκος Τσάγκας, Ανάργυρος Κεχαγιάς, Σωτήρης Σταθάκης, Βαγγέλης Πάτρας, Δημήτρης Κώνστας, Φίλιππος Καϊάφας, Νίκος Αρμενάκης,Ηλιόπουλος Νίκος, Λίνο Ρεπέτο, Λάζλο Σάροσι, Άλφιο Φλόρες και πιο πρόσφατα οι Νώντας Σαμαρτζίδης, Μανούσος Βιζυράκης, Θοδωρής Καλακώνας, Τάσος Σχίζας, Κρις Χάμπερτ, Μάκης Βολτυράκης, Κώστας Κοκκινάκης, Αντώνης Βλοντάκης, Φώτης Μπλάνης, Νίκος Στελλάτος, Δημήτρης Μάζης, Φίλιππος Καραμπέτσος, Γιώργος Μορφέσης και Χρήστος Αφρουδάκης. Επίσης, ο μεγάλος Ούγγρος αθλητής και προπονητής Πέτερ Ρούσοραν αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες μορφές στην ιστορία του Εθνικού, οδηγώντας τον ως προπονητής σε 3 συνεχόμενα αήττητα πρωταθλήματα Ελλάδος (1981–84) και στο αήττητο νταμπλ του 1988.

Ευρωπαϊκή παρουσία

Ο Εθνικός για πολλά χρόνια ήταν ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις. Μετρά συνολικά 38 συμμετοχές σε ευρωπαϊκά κύπελλα μέχρι και το 2009 από τις οποίες οι 26 είναι για το Κύπελλο Πρωταθλητριών/Ευρωλίγκα/Τσάμπιονς Λιγκ. Για το κύπελλο πρωταθλητριών έχει δώσει συνολικά πάνω από 150 αγώνες έχοντας αρνητικό ρεκόρ παρόλα αυτά.

Στην τέταρτη διοργάνωση το 1966 για πρώτη φορά περνά προκριματικό όμιλο. Φιλοξένησε στο Ζάππειο τις Βιέννα, Μπαρτσελόνα και την πρωταθλήτρια Ευρώπης Παρτιζάν. Στους αγώνες παρευρέθησαν 3.000 οπαδοί που βοήθησαν τον Εθνικό να νικήσει τις Μπαρτσελόνα με 2–0 και Βιέννα με 7–5, παίρνοντας το εισιτήριο για τις οκτώ καλύτερες ομάδες.

Το 1967 στο προκριματικό όμιλο θα έχει απολογισμό δύο νίκες, δύο ήττες αλλά θα αποκλειστεί από τους «8». Θα επιβληθεί της πρωταθλήτριας Γαλλίας Μαρσέιγ και της πρωταθλήτριας Αυστρίας Βιέννα αλλά θα ηττηθεί από την Μπαρτσελόνα και τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μλάντοστ με 5–2.

Το 1968 θα μετάσχει στον όμιλο της Βαρκελώνης αλλά με τρεις ήττες σε τέσσερα παιχνίδια θα αποκλειστεί. Μάλιστα θα ηττηθεί με 17–3 από τη γηπεδούχο ΚΝ Μπαρτσελόνα, ένα πολύ μεγάλο σκορ δεδομένου ότι οι αγώνες διαρκούσαν είκοσι λεπτά μέχρι το 1980.

Το 1970 θα προκριθεί ξανά στις οκτώ καλύτερες ομάδες πετυχαίνοντας δύο νίκες (επί της αυστριακής Γκρατς με 8–6 και της τσεχοσλοβάκικης Κόζιτσε με 7–1), μία ισοπαλία (4–4 με την Μπαρτσελόνα) και μία ήττα από την πολωνική Αρκόνια με 5–6 στον όμιλο που φιλοξένησε στο Ζάππειο.

Το 1972 θα βρεθεί ξανά στις «8» καλύτερες ομάδες αφού προκρίθηκε από τον προκριματικό όμιλο του Ζαππείου με απολογισμό τέσσερις νίκες και δύο ήττες. Συγκεκριμένα κέρδισε τις Γκρατς (Αυστρία), Γαλατασαράι (Τουρκία), Κόζιτσε (Τσεχοσλοβακία) και Χέρμεν (Δανία). Οι ήττες θα προέλθουν από τις Παρτιζάν (Γιουγκοσλαβία) και Ορβοσέγκιετεμ (Ουγγαρία).

Το 1977 θα φτάσει ξανά στις «8» καλύτερες ομάδες νικώντας στην προκριματική φάση τις Βάστερας (Σουηδία) με 9–4, Μαρσέιγ με 11–0, Χόργκεν (Ελβετία) με 7–1 και χάνοντας από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 7–5. Στη συνέχεια θα βρεθεί πολύ κοντά στην πρόκριση στις «4» καλύτερες ομάδες αλλά θα αποκλειστεί στην τριπλή ισοβαθμία (δύο νίκες και μία ισοπαλία) με τις Παρτιζάν και την πρωταθλήτρια Δυτ. Γερμανίας, Βίρτσμπουργκ.

Το 1978 άλλη μια σπουδαία ομάδα του Εθνικού θα κάνει πολύ καλό τουρνουά και θα σταθεί ξανά άτυχη όσον αφορά την πρόκριση στην τελική φάση. Αρχικά θα μεταβεί στη Μασσαλία όπου με τρεις νίκες και μία ήττα θα προκριθεί στην επόμενη φάση. Έπειτα θα μεταβεί στη Βαρκελώνη όπου σε ένα φοβερό όμιλο και οι τέσσερις ομάδες (Εθνικός, Μοντζουκ, Προ Ρέκο και Κόζιτσε) θα ισοβαθμήσουν με τρεις βαθμούς αλλά ο Εθνικός θα χάσει την πρόκριση στο γκολ. Στον καθοριστικό αγώνα με τη γηπεδούχο Μοντζούκ θα έρθει ισόπαλος 7–7 σε αγώνα όπου αδικήθηκε από τη διαιτησία με αποτέλεσμα η καταλανική Μοντζούκ χάρη στην καλύτερη επίθεση να κερδίζει το ένα εισιτήριο ενώ το άλλο να πηγαίνει στην ιταλική Ρέκο που είχε +1 διαφορά τερμάτων σε σύγκριση με την ελληνική ομάδα που είχε ουδέτερη διαφορά.

To 1979, ο Εθνικός με προπονητή τον Άλφιο Φλόρες επικρατεί της πρωταθλήτριας και ισχυρής Κανοτιέρι Νάπολι για το κύπελλο πρωταθλητριών με 6–4 και την αποκλείει από τους «8» της διοργάνωσης. Ο Εθνικός χρειάστηκε να κερδίσει με τουλάχιστον δύο τέρματα διαφορά μετά την ήττα του από τη τσεχοσλοβάκικη Κόζιτσε. Ο Εθνικός πέρα από την τέταρτη θέση το 1980, έχει φτάσει στην οκτάδα του κυπέλλου πρωταθλητριών το 1966, 1970, 1972, 1977, 1978, 1979, 1981, 1983 και 1995.

Το 1980 η ανδρική ομάδα πόλο του Εθνικού έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που συμμετείχε στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος υδατοσφαίρισης παίρνοντας την τέταρτη θέση στο Κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης υδατοσφαίρισης ανδρών που βρήκε πρωταθλήτρια την κροατική Γιούγκ Προπονητής των πειραιωτών ήταν ο Ιταλός Λίνο Ρεπέτο. Ο Εθνικός είχε αναλάβει να διοργανώσει έναν προκριματικό όμιλο (25–26/10/1980) και σε αυτόν πήρε το εισιτήριο για τους «8» μαζί με την πρωταθλήτρια Ευρώπης Βάσας, αποκλείοντας την πρωταθλήτρια Σοβ. Ένωσης, MGU Μόσχας. Στους «8» μετείχε στον όμιλο του Βερολίνου (14–16/11/1980) όπου μαζί με τη γηπεδούχο Σπάνταου απέκλεισαν τις Ντε Ρόμπεν (Ολλανδία) και ΣΚΚ Στοκχόλμης (Σουηδία). Η ομάδα αποτελούνταν από τους Δημήτρη Κώνστα, Σωτήρη Σταθάκη, Δημήτρη Κουγεβετόπουλο, Αντώνη Αρώνη, Μάρκελλο Σιταρένιο, Θωμά Καραλόγο, Κούλη Ιωσηφίδη, Γιάννη Γαρύφαλλο, Νάσο Κοντό. Ο Εθνικός έτσι καταφέρνει και προκρίνεται στην τελική φάση (5–7/12/1980) διεκδικώντας το τρόπαιο. Στον τελικό όμιλο που διεξήχθη στην Κροατία, ο Εθνικός στον πρώτο του αγώνα θα αναδειχθεί ισόπαλος με 4–4 με την τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης, Βάσας ενώ στο κομβικό δεύτερο παιχνίδι θα ηττηθεί με 9–6 από τη γηπεδούχο Γιουγκ. Ο Εθνικός δεν ξεκίνησε καλά το παιχνίδι αλλά μείωσε και έφτασε στο γκολ (6–5) προτού σταθεί άτυχος με δοκάρι του Σιταρένιου και αναπόφευκτα λυγίσει εξαιτίας της κούρασης αλλά και της εχθρικής διαιτησίας. Στον τελευταίο αγώνα, ουδέτερο για τις πρώτες δύο θέσεις, θα ηττηθεί από τη Σπάνταου με 7–5.

Το 1981 φτάνει στους «8» έπειτα από νικηφόρα αποτελέσματα κόντρα στη Δανική Οντένσε και την Ελβετική Χόργκεν στο κολυμβητήριο του Αιγάλεω και της ήττας από την Μπαρτσελόνα με 10–11. Στους «8» θα ηττηθεί από τις Άλφεν, Βάσας και Γιούγκ.

Το 1982 θα αποκλειστεί στους «16» από τις Ντε Ρομπέν και Γιουγκ, παρά τις νίκες του επί των Χόργκεν και ΣΚΚ Στοκχόλμης.

Το 1984 αποκλείεται σε ισοβαθμία με την καταλανική Μόντζουκ που είχε φιλοξενήσει τον προκριματικό όμιλο. Ο Εθνικός έφερε ισοπαλία με τους γηπεδούχους (12–12), είχε επικρατήσει της Μαρσέιγ (10–7) και είχε ηττηθεί από την πρωταθλήτρια Ευρώπης Σπάνταου με 12–6. Η νίκη των Γερμανών με ένα γκολ επί της Μόντζουκ δεν άφησε περιθώρια στον Εθνικό αφού έπρεπε να κερδίσει με 7 γκολ διαφορά τη Μαρσέιγ. Έτσι χάνει την ευκαιρία να φτάσει στους «8», ενώ το 1985 στον προκριματικό όμιλο που διοργάνωσε στη Νίκαια, θα μετρήσει τρεις ήττες σε ισάριθμους αγώνες από Μόντζουκ (Ισπανία, 8–10), Οράντεα (Ρουμανία, 6–8) και Ποζίλιπο (Ιταλία, 9–11). Το 1988 θα κερδίσει στον όμιλο της Ολλανδίας τη Γάνδη αλλά θα ηττηθεί από τη γηπεδούχο Άλφεν και την Ποζίλιπο ενώ το 1994 στον Πειραιά θα προκριθεί από τον όμιλο που μετείχαν Κόπαρ (Σλοβενία), Μακάμπι Τελ Αβίβ και Καταλούνια.

Το 1991–92 έφτασε στους «8» του Κυπέλλου Κυπελλούχων γνωρίζοντας τον αποκλεισμό από την γιουγκοσλάβικη Παρτιζάν ενώ το 1992–93 αν και φιλοξένησε προκριματικό όμιλο απέτυχε να προκριθεί στους «8» της τότε νεοσυσταθείσας διοργάνωσης, του ΛΕΝ Τρόφι.

Το 2001, 2002 και 2003 η ανδρική ομάδα πόλο του Εθνικού αγωνίστηκε στο ΛΕΝ Τρόφι ενώ το 2003 έφτασε μέχρι και τον ημιτελικό του ΛΕΝ Τρόφι αλλά αποκλείστηκε στον ημιτελικό από την μετέπειτα κυπελλούχο Μπρέσια.

Τις περιόδους 2006, 2007, 2008 έφτασε στους «16» του κυπέλλου πρωταθλητριών ενώ τελευταία του παρουσία είναι το 2009 στα προκριματικά της κορυφαίας διοργάνωσης.

Αντιπαλότητες

Ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Εθνικού είναι ο Ολυμπιακός ενώ ανά διαστήματα υπήρξε αντιπαλότητα και με τον Ν.Ο. Πατρών (δεκαετία '50 και '60) και Α.Ν.Ο. Γλυφάδας (δεκαετία '80).

Η πατρινή ομάδα προσπάθησε την δεκαετία του '50 να κατακτήσει τον τίτλο από τον Εθνικό, χωρίς όμως επιτυχία ενώ μετέπειτα περιορίστηκε σε κατώτερο ρόλο. Επανήλθε δυναμικά στα μέσα της δεκαετίας του '90 όπου κατάφερε να τον αποκλείσει στο κύπελλο ενώ πετύχαινε και σημαντικές νίκες στον Πειραιά και στην Πάτρα.

Η Γλυφάδα από την άλλη πρόβαλλε αντίσταση όλη την δεκαετία του '80 καταφέρνοντας να σπάσει το αήττητο του Εθνικού στο πρωτάθλημα του 1980 ενώ το 1986 έσπασε την κυριαρχία του Εθνικού που τότε μετρούσε 14 συνεχόμενα πρωταθλήματα. Παρά το γεγονός ότι στο πρωτάθλημα του '86 ο Εθνικός δεν ηττήθηκε από τη Γλυφάδα, ο χαμένος τίτλος οδήγησε τον Εθνικό σε μικρή κρίση χάνοντας επίσης το πρωτάθλημα του '87 και τα κύπελλα του '86 και '87, όλα από τη Γλυφάδα. Το 1988 ο Εθνικός κερδίζει το νταμπλ χωρίς ήττα ενώ το 1989 η Γλυφάδα, αν και με μειονέκτημα έδρας, κερδίζει τον Εθνικό στους τελικούς και του στερεί τον τίτλο.

Η αντιπαλότητα με τον Ολυμπιακό υπήρξε πολύ έντονη και προπολεμικά αλλά ειδικά στις δεκαετίες '60, '70 και '90. Ο Εθνικός έχασε το πρωτάθλημα του 1971 από τον Ολυμπιακό ενώ από το 1968 μέχρι και το 1973 τα πρωταθλήματα κρίνονταν στο νήμα και στις λεπτομέρειες. Την δεκαετία του '90 ο Ολυμπιακός άρχισε να δυναμώνει μετά από μια κρίση δέκα και πλέον χρόνων. Στα πρωταθλήματα του 1994, και 1995 οι δύο ομάδες διεκδίκησαν τον τίτλο στους τελικούς του πρωταθλήματος, οι οποίοι είχαν και ορισμένες φορές θλιβερά επεισόδια μεταξύ παικτών και οπαδών. Μετά από μια κρίση σχεδόν δέκα ετών του Εθνικού, το πειραϊκό ντέρμπι έζησε φοβερές στιγμές στα μέσα της δεκαετίας του 2000 με τα πρωταθλήματα του '05 και '06 να κρίνονται στο νήμα.

Έδρα

Ο Εθνικός άρχισε να αγωνίζεται ως γηπεδούχος στις αρχές της δεκαετίας του '80 όταν και χρησιμοποιούσε ως έδρα τα κολυμβητήρια του Αιγάλεω, της Νίκαιας και του Ιλισίου στην Αθήνα. Τις προηγούμενες δεκαετίες λόγω της μορφής του πρωταθλήματος, όλες οι ομάδες αγωνίζονταν στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο του Ζαππείου. Μάλιστα στο κολυμβητήριο του Ζαππείου έχει πανηγυρίσει 27 πρωταθλήματα και 6 κύπελλα Ελλάδος. Από το 1986 χρησιμοποιεί ως έδρα το Εθνικό κολυμβητήριο Πειραιά, στη βιομηχανική συνοικία Παπαστράτος.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο ο Εθνικός φιλοξένησε το 1966 (Ζάππειο), 1972 (Ζάππειο), 1979 (Ζάππειο), 1980 (Ζάππειο), 1981 (Αιγάλεω), 1985 (Νίκαια), 1994 (Πειραιάς) προκριματικούς ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ. Με εξαίρεση το 1985, όλες τις άλλες φορές προκρίθηκε στις «8» καλύτερες ομάδες.

Θέσεις στο πρωτάθλημα Α' κατηγορίας

Πανελλήνιο πρωτάθλημα (1923-1966), Εθνική κατηγορία (1967-1976), Α' Εθνική κατηγορία (1977-1986)

Θ.	26	27	28	29	30	31	32	33	34	36	37	38	39	40	45	46	47	48	49	50	51	52	53	54	55	56	57	58	59	60	61	62	63	64	65	66	67	68	69	70	71	72	73	74	75	76	77	78	79	80	81	82	83	84	85	86
1	1					1	–						;					1					1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1		1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1
2		2		2				2	2		2								2			2																			2															2
3			3									3			3	3				3	3
4
5					5					5				5			5
6
7
8
9
10

• 35 πρώτες θέσεις
• 9 δεύτερες θέσεις
• 6 τρίτες θέσεις
• 5 πέμπτες θέσεις

Α1 Εθνική κατηγορία (1987-)

Θ.	87	88	89	90	91	92	93	94	95	96	97	98	99	00	01	02	03	04	05	06	07	08	09	11	12	14	15	16	17	18	19	20	21	22	23
1		1						1												1
2	2		2			2			2										2		2	2
3				3			3								3	3	3
4					4					4																	4	4			4
5														5				5												5
6													6													6						6
7																																		7	7
8											8													8					8
9												9
10
11																							11
12																									12
13
14																																	14

• 3 πρώτες θέσεις
• 7 δεύτερες θέσεις
• 5 τρίτες θέσεις
• 5 τέταρτες θέσεις
• 4 πέμπτες θέσεις
• 3 έκτες θέσεις
• 2 έβδομες θέσεις
• 3 όγδοες θέσεις
• 1 ένατη θέση
• 1 ενδέκατη θέση (υποβιβασμός στην Α2)
• 1 δωδέκατη θέση (υποβιβασμός στην Α2)
• 1 δέκατη τέταρτη θέση

Στατιστικά στοιχεία

• Αγώνες (από το 1945–2023): 1.293
• Νίκες (από το 1945–2023): 879
• Ισοπαλίες (από το 1945–2023): 81
• Ήττες (από το 1945–2023): 333

Θέσεις στο πρωτάθλημα Β' κατηγορίας

Α2 Εθνική κατηγορία (1987-)

Θ.	10	12
1	1
2		2

• 1 πρώτη θέση (άνοδος στην Α1)
• 1 δεύτερη θέση (άνοδος στην Α1)

Τρέχουσα σύνθεση

Αγωνιστική περίοδος: 2022–23

Ιάσων ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ, Αντώνης ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ, Γιάννης ΜΠΕΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, Κώστας Μάριος ΒΙΤΤΕΛΑΣ, Πέτρος ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ, Διονύσης ΘΕΟΔΟΣΗΣ – ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ, Τάσος ΒΑΛΛΙΑΝΑΤΟΣ, Γιώργος ΚΑΤΣΑΓΟΥΝΟΣ, Κώστας ΜΑΘΙΟΠΟΥΛΟΣ, Παναγιώτης ΠΑΠΑΔΟΓΚΩΝΑΣ, Συμεών ΛΑΔΑΣ, Κώστας Μάριος ΙΩΑΝΝΟΥ, Λουκάς ΖΩΓΡΑΦΟΣ, Μανώλης Στέλιος ΚΑΡΑΜΟΛΕΓΚΟΣ, Γιώργος Ευφραίμ ΚΑΡΑΜΟΛΕΓΚΟΣ, Βαγγέλης ΠΑΛΥΒΟΣ, Αριστείδης ΒΛΑΧΑΚΗΣ, Ανδρέας ΤΖΩΡΑΚΑΚΗΣ, Φίλιππος Τάσος ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΣ, Πέτρος ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Χριστόδουλος ΤΖΟΥΡΟΣ, Γιώργος ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Νίκος ΒΑΗΣ, Djordje TESANOVIC (Μαυροβούνιο), Roberto AGULHA DE FREITAS (Βραζιλία)

Προπονητής: ΦΑΝΗΣ ΚΟΥΝΤΟΥΔΙΟΣ

Διακρίσεις

Με έντονη γραφή τα αήττητα πρωταθλήματα, με έντονη γραφή και πλάγια γραφή τα πρωταθλήματα αποκλειστικά με νίκες.

Διοργάνωση	Φορές	Χρονιές
Εγχώριες
Πρωτάθλημα Ελλάδος Ανδρών	38	1926, 1931, 1948, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1988, 1994, 2006
Κύπελλο Ελλάδος Ανδρών	12	1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1984, 1985, 1988, 1991, 2000, 2005
Nτάμπλ Ανδρών (αήττητα)	9	1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1984, 1985, 1988
Φιναλίστ Σούπερκαπ Ελλάδος Ανδρών	1	2020
Πρωταθλήματα Κέντρου ΕΚΟΦ	11	1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963
Πρωτάθλημα Ελλάδος A2 Ανδρών	1	2010
Πρωτάθλημα Ελλάδος Νέων	2	1968, 1999
Πρωτάθλημα Ελλάδος Εφήβων	5	1969, 1974, 1975, 1976, 1977
Πρωτάθλημα Ελλάδος Παίδων	1	2018
Διεθνείς
Ημιτελικά στο Πρωτάθλημα Ευρώπης / Τσάμπιονς Λιγκ	1	1980
Προημιτελικά στο Πρωτάθλημα Ευρώπης / Τσάμπιονς Λιγκ	9	1966, 1970, 1972, 1977, 1978, 1979, 1981, 1983, 1995
Τρίτη θέση στο Κύπελλο Ευρώπης Ανδρών	1	2003

Αξιόλογοι υδατοσφαιριστές

Νίκος Αρμενάκης Αντώνης Αρώνης Χρήστος Αφρουδάκης Αντώνης Βλοντάκης Μάκης Βολτυράκης Γιάννης Βώσσος Ανδρέας Γαρύφαλλος Γιάννης Γαρύφαλλος Γιάννης Θυμαράς Κούλης Ιωσηφίδης Θοδωρής Καλακώνας

Πέτρος Καλφαμανώλης Γιάννης Καραλόγος Θωμάς Καραλόγος Φίλιππος Καραμπέτσος Ανάργυρος Κεχαγιάς Κώστας Κοκκινάκης Δημήτρης Κουγεβετόπουλος Δημήτρης Κώνστας Δημήτρης Μάζης Νικόλαος Μπαλτατζής - Μαυροκορδάτος Μανώλης Μυλωνάκης

Μανώλης Πατλάκας Νώντας Σαμαρτζίδης Μάρκελλος Σιταρένιος Σωτήρης Σταθάκης Νίκος Στελλάτος Τάσος Σχίζας Νίκος Τσάγκας Πέτρος Χατζηκυριακάκης - Κρις Χάμπερτ (2000-2001) Γούλφ Γουάιγκο (2002-2003) Τζέσε Σμιθ (2006)

Αξιόλογοι προπονητές

Μάκης Βολτυράκης Ανδρέας Γαρύφαλλος Γιάννης Θυμαράς Κούλης Ιωσηφίδης

Γιάννης Καραλόγος Γιώργος Μορφέσης Κλεάνθης Παλαιολόγος Τάκης Σακελλαρίου

Λίνο Ρεπέτο Άλφιο Φλόρες Πέτερ Ρούσοραν Λάζλο Σάροσι

Αλλοδαποί υδατοσφαιριστές

19 αλλοδαποί έχουν αγωνιστεί για τους «κυανόλευκους» με τους πολίστες από τις ΗΠΑ να έχουν την πρωτοκαθεδρία από πλευράς εθνικότητας (7 παίκτες). Ακολουθούν με τέσσερις παίκτες οι πολίστες από την Κροατία.

Πηγή: Κ.Ο.Ε.

Ρομπέρτο Αγκούλια Ντα Φρέιτας (2023) Χάικο Νόσεκ (2007) Κέβιν Μίτσελ (2009, μόνο στην Ευρώπη) Ζντράβκο Ντέλας (2009) Λούκα Πετρίσεβιτς (2009) Τόμισλαβ Πρίμορατς (2009) Άντε Τρόγλιτς (1997)

Τόμας Ένλο (2012) Γούλφ Γουάιγκο (2002–2003) Τζέσε Σμιθ (2006) Μπραντ Σουμάχερ (2001, μόνο στην Ευρώπη) Ματ Φλέσερ (2004) Τιμ Χάτεν (2009)

Νίκολα Σάβελιτς (2022) Ντζόρτζε Τεσάνοβιτς (2019–) Ζολτ Πετοβάρι (2000) Σεργκέι Ροντιόνοφ (1998–1999) Μάρκο Μίτσιτς (2011, 2016) Ντένις Σέφικ (2007)

Υδατοσφαίριση Γυναικών

Το έμβλημα της γυναικείας ομάδας.

Το τμήμα της γυναικείας υδατοσφαίρισης του Εθνικού ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1980. Πολύ νωρίς κατέκτησε 3 Πρωταθλήματα Ελλάδας αποτελώντας δύναμη στο χώρο μαζί με της Γλυφάδα και Βουλιαγμένη. Παίκτριες υπήρξαν οι Σούλα Βογιατζή, Μαίρη Βούλγαρη, Τένια Βούλγαρη, Δώρα Ιωαννίδου, Ειρήνη Μαυρίδου, Ελένη Φούντα, Ντίνα Μαυρίδου, Άννα Χατζηγεωργάκη, Εύη Βαραμέντη, Βαρβάρα Φελλά, Βίκυ Γαλάτη, Υρώ Κοντοκοντή, Παναγιώτα Ζυμαράκου, Μαρία Δεμιράκου, Δήμητρα Κατόγλου με προπονητή των πρώην υδατοσφαιριστή της ανδρικής ομάδας, Ανάργυρο Κεχαγιά. Έπειτα όμως συμβιβάστηκε σε δεύτερο ρόλο πίσω από τις δύο μεγάλες ομάδες των νοτίων προαστίων και του συμπολίτη Ολυμπιακού. Το 2005 θα κατακτήσει τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα χάνοντας τον τίτλο από τη Βουλιαγμένη. Το 2010 κατέκτησε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο του τμήματος αλλά και του σωματείου, επικρατώντας σε διπλό τελικό επί της ρωσικής Χάντι Μανσίσκ από τη Σιβηρία και κατέκτησε το ΛΕΝ Τρόφι. Την ίδια χρονιά αναμετρήθηκε με την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, Βουλιαγμένη, για τον τίτλο του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ, όμως δεν κατάφερε να επιβληθεί της αντιπάλου. Παρόμοια κατάληξη είχε και η δεύτερη απόπειρα κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ για τους «κυανόλευκους», το 2022, όταν και ηττήθηκε από τον Ολυμπιακό σε άλλον έναν ελληνικό τελικό.

Εποχή Δημήτρη Κολοβού

Το γυναικείο τμήμα του Εθνικού ανέλαβε από το 2018 έως και το 2022 ο παράγοντας του Εθνικού και χρηματοδότης, Δημήτρης Κολοβός.

Το 2019 επιστρέφει μετά από πολύ μεγάλο διάστημα στην Ευρωλίγκα, παίρνοντας μέρος στον προκριματικό όμιλο που διοργάνωσε ο Εθνικός στο κολυμβητήριο «Πέτρος Καπαγέρωφ». Ο Εθνικός θα επικρατήσει της πρωταθλήτριας Γαλλίας Λιλ με 14–5 αλλά θα ηττηθεί από την ουγγρική Ουίπεστ (11–13), την πολυνίκη του κυπέλλου πρωταθλητριών Οριτζόντε Κατάνια (5–15) και από τη ρώσικη Ντινάμο Ουραλότσκα (10–17).

Την περίοδο 2021-22, ο Εθνικός με προπονητή τον Σέρβο Μάρκο Μίσιτς θα λάβει μέρος στα προκριματικά της Ευρωλίγκας, θα περάσει στις «16» καλύτερες ομάδες της Ευρώπης ενώ στη συνέχεια θα κληρωθεί σε όμιλο με τον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό, την ιταλική Ρόμα και την καταλανική Τεράσα. Ο Εθνικός επικράτησε τις διοργανώτριας Πασένσε από την Πορτογαλία, και της Ολύμπια Κόζιτσε από τη Σλοβακία ενώ ηττήθηκε 15–14 από την πολυνίκη Οριτζόντε Κατάνια και 15–8 από τη Σαβαδέλ. Ο Εθνικός θα πετύχει μεγάλη νίκη με 14–5 επί της Ρόμα και θα κλειδώσει την πρόκριση στους «8» με νίκη 8–7 επί της Τεράσα. Στον τελευταίο αγώνα για την «πρωτιά» του ομίλου, ο Εθνικός θα ηττηθεί από τον συμπολίτη ΟΣΦΠ με 5–9. Στους «8» θα αποκλειστεί σε διπλούς αγώνες από την πέντε φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης Σαβαδέλ (ήττα 8–13 εντός, ήττα 8–6 εκτός). Ο Εθνικός παρά τον αποκλεισμό του θα συμμετείχε στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ευρώπης αλλά λόγω των εξελίξεων με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, δεν διεξήχθη φάιναλ φορ αλλά διπλός τελικός όπου μετείχαν οι Εθνικός και Ντουναουϊβάρος. Με προπονήτρια τη θρύλο της ελληνικής υδατοσφαίρισης, Αντιγόνη Ρουμπέση, ο Εθνικός στον πρώτο τελικό επικράτησε στην Ουγγαρία με 12–8 ενώ στο «Παπαστράτειο» κολυμβητήριο διπλασίασε τις νίκες του με νίκη 14–9. Αυτό ήταν το τέταρτο Κύπελλο Ευρώπης για την ελληνική υδατοσφαίριση με τον Εθνικό να είναι η ελληνική ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις, μια παραπάνω από τη Βουλιαγμένη και τον Ολυμπιακό.

Για την περίοδο 2022–23, ο Εθνικός έλαβε μέρος στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και συγκεκριμένα στον όμιλο που διεξήχθη στη γαλλική πόλη Μυλούζ. Εκεί με 2 νίκες (20–6 επί της γερμανικής Σπάνταου και 15–10 επί της διοργανώτριας Μυλούζ) και 2 ήττες (από Ρόμα και Ντουναουϊβάρος), προκρίθηκε στις 16 καλύτερες ομάδες του Τσάμπιονς Λιγκ για δεύτερη συνεχή χρονιά όμως στη συνέχεια αποκλείστηκε στον όμιλο που μετείχαν Ούιπεστ, Γλυφάδα και Μεντιτεράνι.

Για την ίδια περίοδο ο Εθνικός διοργάνωσε στο πλαίσιο του Γιούρο Καπ (πρώην ΛΕΝ Τρόφι) προκριματικό όμιλο για την φάση των «16» και κατάφερε να προκριθεί ως πρώτος -με τρεις νίκες σε ισάριθμους αγώνες- στις «8» καλύτερες ομάδες της δεύτερης τη τάξει διασυλλογικής διοργάνωσης γνωρίζοντας όμως τον αποκλεισμό από τη μετέπειτα κυπελλούχο ουγγρική, Ούιπεστ.

Το γυναικείο τμήμα του Εθνικού έχει συνεισφέρει και σε φιλανθρωπικές δράσεις μαζί με άλλες ομάδες και φορείς.

Θέσεις στο πρωτάθλημα α' κατηγορίας

Πανελλήνιο πρωτάθλημα (1988), Α1 Εθνική κατηγορία (1989-)

Θ.	88	89	90	91	92	93	94	95	96	97	98	99	00	01	02	03	04	05	06	07	08	09	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20	21	22	23
1	1		1		1
2				2														2
3		3				3																3	3	3							3	3				3
4										4	4						4				4							4	4	4				4	4
5								5	5						5				5	5						5							5
6							6																		6		6
7												7	7	7		7
8

Τρέχουσα σύνθεση

Αγωνιστική περίοδος: 2022–23

Ελένη ΚΑΝΕΤΙΔΟΥ, Ευφροσύνη ΚΑΤΣΙΜΠΡΗ, Maria BORISOVA (Ρωσία), Ιόλη Αγγελική ΜΠΕΝΕΚΟΥ, Ιουλία Άννα ΚΟΝΤΟΝΗ, Αριάδνη Παντελία ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΥ, Άλκηστις Χριστίνα ΜΠΕΝΕΚΟΥ, Μαρία Σωτηρία ΡΑΚΙΝΤΖΗ, Φοίβη ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΑΚΗ, Ελένη ΣΩΤΗΡΕΛΗ, Charlize Ella ANDREWS (Αυστραλία), Βασιλική Ραφαέλα ΛΑΣΚΑΡΙΔΟΥ, Ελένη ΜΠΕΤΑ, Αναστασία ΜΠΕΚΡΗ, Ασημίνα ΚΛΑΨΙΑΝΟΥ, Σταματίνα ΛΑΛΟΥΣΗ, Σοφία ΓΕΩΡΓΟΥΣΗ, Tijana LUKIC (Σερβία), Ιωάννα ΖΕΡΒΟΥ, Ελένη Χριστίνα ΚΑΡΑΜΟΛΕΓΚΟΥ, Ελένη Αναστασία ΦΕΡΕΝΤΙΝΟΥ, Ελένη ΓΑΛΑΝΑΚΗ, Μαρία ΔΙΡΧΑΛΙΔΟΥ, Δέσποινα ΚΟΤΣΑΜΠΑ

Προπονητής: Στέφανος Λέανδρος

Αξιόλογες αθλήτριες

Η Αμερικανίδα δύο φορές χρυσή ολυμπιονίκης και μια εκ των σπουδαιότερων τερματοφυλάκων στην ιστορία της γυναικείας υδατοσφαίρισης, Άσλεϊ Τζόνσον

Η χρυσή ολυμπιονίκης του 2008, Ολλανδή Ίφκε Φαν Μπέλκουμ, συνέβαλε στην κατάκτηση του πρώτου κυπέλλου Ευρώπης.

Στέλλα Αρώνη Έλενα Ελληνιάδη - Καρολίνα Ιωάννου Σοφία Ιωσηφίδου Ντίνα Μαυρίδου Άλκηστις Μπενέκου Κέλλυ Μπίσμπα

Κατερίνα Οικονομοπούλου Μαρκέλλα Πλουμή Εύη Τετζαλίδου Μαρία Τσουρή - Ιωάννα Χαραλαμπίδη - Στεφανία Χαραλαμπίδη Άσλει Τζόνσον

Μαρία Μπορίσοβα Μπρόνγουεν Νοξ Μαρίνα Κανέτι Βέριτσα Μπάκοτς Ίφκε Φαν Μπέλκουμ Ρεμπέκα Πάρκες

Αξιόλογες προπονήτριες

• Κουν Πλασμάιερ
• Αντιγόνη Ρουμπέση

Αλλοδαπές υδατοσφαιρίστριες

21 αλλοδαπές υδατοσφαιρίστριες έχουν αγωνιστεί στον Εθνικό. Από πλευράς εθνικότητας, οι πολίστριες από τις ΗΠΑ κατέχουν τον μεγαλύτερο αριθμό με τέσσερις παίκτριες από το 2002 έως σήμερα.

Πηγή: Κ.Ο.Ε.

Σαρλίζ Άντριους (2023) Μόργκαν Φράνσις Μπάξτερ (2019) Μπρόνγουεν Νοξ (2009) Ροουένα Ουέμπστερ (2008) Μαρίνα Κανέτι (2010) Λουίζα Καρβάλιο (2012) Καμίλα Πεντρόζα (2004) Αν Λόμαν (2002)

Τζούλι Γκάρντινερ (2005) Στέφανι Μουταφιάν (2018) Άσλεϊ Τζόνσον (2022) Καμίλ Χάικο (2011) Χέιζελ Μουζγκρόβ (2014) Πατρίτσια Ντελ Σότο (2006) Κέλλυ Μπλερ Μακ Κι (2019) Βέριτσα Μπάκοτς (2022)

Γιούν Γιάνγκ (2009) Έμερσον Τζόι Χάουτον (2020-2021) Ίφκε Φαν Μπέλκουμ (2009-2010) Ρεμπέκα Πάρκες (2022) Μαρία Μπορίσοβα (2023) Κούμπρα Κους (2020) Βερόνικα Μπαρτούνκοβα (2009)

Διακρίσεις

Διοργάνωση	Φορές	Χρονιές
Εγχώριες
Πρωταθλήματα Ελλάδος Γυναικών	3	1987-88, 1989-90, 1991-92
Πρωταθλήματα Ελλάδος Νέων Γυναικών	1	2007
Διεθνείς
Κυπελλούχος Ευρώπης Γυναικών	2	2009-10, 2021-22
Προημιτελικά στο Πρωτάθλημα Ευρώπης / Ευρωλίγκα	1	2021-22
Φιναλίστ στο Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ Γυναικών	1	2010

Ευρωπαϊκοί τελικοί

Σεζόν	Διοργάνωση	Πόλη τελικού	Κυπελλούχος	Φιναλίστ	Σκορ
2009–10	Κύπελλο Ευρώπης / LEN Trophy	Μανσίσκ & Πειραιάς	Εθνικός	Χάντι Μανσίσκ	12–13 (εκτός) & 13–12 (εντός) (παρ., 4–1 πέν.)
2009–10	Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ	Πειραιάς	Βουλιαγμένη	Εθνικός	13–5
2021–22	Κύπελλο Ευρώπης / LEN Trophy	Ντουναουϊβάρος & Πειραιάς	Εθνικός	Ντουναουϊβάρος	12–8 (εκτός) & 14–9 (εντός)
2021–22	Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ	Πειραιάς	Ολυμπιακός	Εθνικός	11–4

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Εθνικός Πειραιώς, επίσημος ιστότοπος.