Το Κύπελλο Ιντερτότο (αγγλικά: UEFA Intertoto Cup) ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διασυλλογική διοργάνωση της UEFA (πίσω από το Τσάμπιονς Λιγκ το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και το Κύπελλο Κυπελλούχων). Διεξαγόταν κάθε καλοκαίρι με τη συμμετοχή ομάδων που δεν κατάφεραν να προκριθούν σε μια από τις δύο μεγάλες Ευρωπαϊκές διοργανώσεις (Τσάμπιονς Λιγκ, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) μέσω του εθνικού τους πρωταθλήματος. Από το 2009 καταργήθηκε.

Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ
ΔιοργανωτήςUEFA
Ίδρυση1957
Αριθμός ομάδων8
Commons page Πολυμέσα σχετικά με τη διοργάνωση

Οποιοσδήποτε σύλλογος επιθυμούσε να συμμετάσχει έπρεπε να υποβάλλει αίτηση για την είσοδο του στο θεσμό, με το σύλλογο που είχε την υψηλότερη θέση στο εθνικό του πρωτάθλημα να κερδίζει τη συμμετοχή στην διοργάνωση. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι η ομάδα πρέπει να είχε καταταγεί ακριβώς πίσω από εκείνες που κατάφεραν να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Εάν η ομάδα η οποία βρισκόταν σε αυτή τη θέση δεν εκδήλωνε το ενδιαφέρον της, δεν είχε δικαίωμα να πάρει μέρος στο Κύπελλο Ιντερτότο, σε αντίθεση με μια κάποια άλλη ομάδα του ίδιου πρωταθλήματος, η οποία είχε υποβάλλει το αίτημα αυτό.

Ιστορικό

Επεξεργασία
 

Το Κύπελλο Ιντερτότο διεξαγόταν υπό την αιγίδα της UEFA από το 1995 και αντικατέστησε το Κύπελλο Ράπαν που διεξαγόταν από το 1961. Ως το 1967 η επίσημη ονομασία του ήταν Διεθνές Ποδοσφαιρικό Κύπελλο (International Football Cup) αλλά έμεινε γνωστό ως Κύπελλο Ράπαν από το όνομα του εμπνευστή του, του Αυστριακού προπονητή Καρλ Ράπαν. Ιδρύθηκε ως μια θερινή διοργάνωση με τη χορηγία διαφόρων ευρωπαϊκών οργανισμών ποδοσφαιρικού στοιχήματος ώστε να υπάρχουν παιχνίδια για τα δελτία κατά τη θερινή περίοδο. Διεξαγόταν σε ομίλους, οι νικητές των οποίων διεκδικούσαν το τρόπαιο σε αγώνες νοκ-άουτ κατά τη χειμερινή σεζόν.

Από το 1967 καταργήθηκαν οι αγώνες νοκ-άουτ της β΄ φάσης ως ασύμφοροι οικονομικά. Το κύπελλο μετονομάστηκε σε Κύπελλο Ιντερτότο-Σίγκερ και μετατράπηκε σε ένα θερινό τουρνουά που γινόταν μόνο για το ποδοσφαιρικό στοίχημα. Οι ομάδες συμμετείχαν προαιρετικά με στόχο να δίνουν αγώνες προετοιμασίας και να έχουν κάποια οικονομικά οφέλη από τη συμμετοχή. Διεξαγόταν σε ομίλους των τεσσάρων ομάδων, ο αριθμός των οποίων ήταν διαφορετικός κάθε καλοκαίρι ανάλογα με τον αριθμό των συλλόγων που δήλωναν συμμετοχή στον θεσμό.

Στην ΟΥΕΦΑ

Επεξεργασία
 
Εκδοχή του λογότυπο όταν ανέλαβε τη διοργάνωση η UEFA.

Το 1995 ανέλαβε τη διοργάνωσή του η UEFA, η οποία το ονόμασε Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ, έβαλε κανόνες στη συμμετοχή των ομάδων και το μετέτρεψε σε προκριματική διοργάνωση για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Με την ενεργή ανάμειξή της η ΟΥΕΦΑ προσπάθησε να δώσει ένα κύρος στο θεσμό. Θέλησε αφενός να διατηρήσει τη διοργάνωση για τα θερινά δελτία ποδοσφαιρικού στοιχήματος, αφετέρου να δώσει την ευκαιρία μιας ευρωπαϊκής εμπειρίας σε ομάδες που δεν κατάφερναν να προκριθούν στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Μάλιστα την πρώτη χρονιά εφαρμογής του θεσμού, η Ζιροντέν Μπορντό κατάφερε ξεκινώντας από το Ιντερτότο να φτάσει ως τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Ορίστηκε να μετέχουν υποχρεωτικά μια ή δύο ομάδες από κάθε πρωτάθλημα, οι αμέσως επόμενες στη βαθμολογία από τις συμμετέχουσες στις άλλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Όμως, επειδή υπήρξε μια επιφυλακτικότητα από αρκετούς συλλόγους και ομοσπονδίες, η ΟΥΕΦΑ δεν εφάρμοσε τις κυρώσεις που προέβλεπε η αρχική προκήρυξη και δέχτηκε την αντικατάσταση των ομάδων που αρνούνταν να πάρουν μέρος με άλλες είτε από το ίδιο πρωτάθλημα είτε από άλλη ομοσπονδία. Για παράδειγμα τα έτη: 1996, 1999, 2001 και 2004 δεν θέλησε να μετάσχει καμιά ελληνική ομάδα και οι δύο θέσεις δόθηκαν σε άλλες χώρες. Παρομοίως, το 1998 δήλωσε συμμετοχή μόνο μία ομάδα από την Ελλάδα αντί για δύο που είχε δικαίωμα.

Το 2009 η UEFA έκανε αλλαγές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και το Κύπελλο Ιντερτότο καταργήθηκε. Οι ομάδες που λόγω της θέσης τους στο εθνικό τους πρωτάθλημα θα κέρδιζαν τη συμμετοχή τους στο Ιντερτότο, συμμετέχουν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η αιτία της κατάργησής του ήταν, σύμφωνα με την UEFA, το περιορισμένο ενδιαφέρον του κόσμου για τη διοργάνωση. Ωστόσο, υπάρχουν φήμες που υποστηρίζουν, πως μία άλλη σοβαρή αιτία ήταν οι υποψίες της UEFA για πολλά στημένα παιχνίδια στη διοργάνωση.

Από το Ιντερτότο στο ΟΥΕΦΑ

Επεξεργασία

Από το Κύπελλο Ιντερτότο προκρινόταν στον 1ο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ ο εξής αριθμός ομάδων:

  • 1995: 2 ομάδες.
  • 1996 ως 2005: 3 ομάδες.
  • 2006 ως 2008: 11 ομάδες.

Τρόπος διεξαγωγής

Επεξεργασία

Τις τρεις πρώτες σεζόν (1995 ως 1997) η διοργάνωση είχε δύο φάσεις. Στην α΄ φάση μετείχαν 60 σύλλογοι χωρισμένοι σε 12 ομίλους των 5 ομάδων, οι οποίοι έδιναν μονούς αγώνες μεταξύ τους (δύο εντός και δύο εκτός έδρας). Η μορφή αυτή διεξαγωγής αποτέλεσε πρόκριμα και αργότερα εφαρμόστηκε στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Στη β΄ φάση οι νικητές των ομίλων έδιναν αγώνες νοκ-άουτ μέχρι να απομείνουν δύο (το 1995) και τρεις (1996 και 1997) που προκρίνονταν στον 1ο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Από το 1998 καταργήθηκε η φάση των ομίλων. Οι σύλλογοι μετείχαν σε γύρους νοκ-άουτ έτσι ρυθμισμένους ώστε να απομείνουν τρεις ομάδες που περνούσαν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Με αυτή τη μορφή συνεχίστηκε ως το 2005. Από το 2006 συμμετέχει μόνο μία ομάδα από κάθε πρωτάθλημα. Οι γύροι μειώθηκαν σε τρεις και οι ομάδες που περνούν στο ΟΥΕΦΑ αυξήθηκαν σε έντεκα. Το 2008 το Κύπελλο Ιντερτότο διεξήχθη για τελευταία φορά.

Μέχρι το 2005 ως νικήτριες του Κυπέλλου Ιντερτότο θεωρούνταν οι 2-3 ομάδες που προκρίνονταν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Από το 2006 και μετά, που ο αριθμός τους αυξήθηκε σε έντεκα, η ΟΥΕΦΑ καθιέρωσε να αναδεικνύεται νικητής της διοργάνωσης όποια ομάδα από τις έντεκα κατάφερνε να προχωρήσει πιο πολύ στους γύρους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Όμως, σε κάποιες λίστες αναφέρονται ως νικήτριες και οι 11 ομάδες που προκρίνονταν από το Ιντερτότο στο ΟΥΕΦΑ.

Έτσι έπειτα από σχεδόν 40 χρόνια (το 1967 είχε απονεμηθεί τίτλος για τελευταία φορά, όταν λεγόταν Κύπελλο Ράπαν) το Ιντερτότο έπαψε να είναι η μοναδική στα χρονικά διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση χωρίς νικητή, το «κύπελλο χωρίς κυπελλούχο» (cup of the cupless), όπως χαρακτηριζόταν από πολλούς. Το 2006 τροπαιούχος ήταν η Νιούκασλ Γιουνάιτεντ, το 2007 το Αμβούργο και το 2008 η Σπόρτινγκ Κλούμπε ντε Μπράγκα.

Νικήτριες ομάδες ανά έτος

Επεξεργασία

Στη λίστα περιλαμβάνονται όλες οι νικήτριες ("συμπρωταθλήτριες") ομάδες που κέρδισαν το Κύπελλο Ιντερότο ΟΥΕΦΑ και προκρίθηκαν στον Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο τελικός νικητής (που καθοριζόταν από την επίδοση των ομάδων στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) αναγράφονται με έντονη γραφή.

Έτος Νικήτριες
2008   Μπράγκα   Άστον Βίλα   Ντεπορτίβο Λα Κορούνια   Στουτγκάρδη   Ρόζενμποργκ   Νάπολι
  Ρενς   Βασλούι  Έλφσμπουργκ   Γκρασχόπερς   Στουρμ Γκρατς
2007   Αμβούργο ΣΦ   Ατλέτικο Μαδρίτης   Άλμποργκ ΜΚ   Σαμπντόρια   Μπλάκμπερν Ρόβερς   Λανς
  Λεϊρία   Ραπίντ Βιέννης   Χάμαρμπυ   Οτέλουλ Γκαλάτσι   Τομπόλ
2006   Νιούκασλ Γιουνάιτεντ   Οσέρ   Γκρασχόπερς   Όντενσε Μπόλντκλουμπ   Ολιμπίκ Μαρσέιγ   Χέρτα Βερολίνου
  Καϊσερίσπορ   Εθνικός Άχνας   Τβέντε   Ριντ   Μάριμπορ

Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται είναι τα συνολικό σκορ των αγώνων των μεταξύ των ομάδων. Στη λίστα περιλαμβάνονται οι ομάδες που κέρδισαν τους τελικούς και προκρίθηκαν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Έτος Νικήτριες Φιναλίστ Αποτέλεσμα
2005   Αμβούργο   Βαλένθια 1 – 0
  Λανς   ΤΦΡ Κλουζ 4 – 2
  Ολιμπίκ Μαρσέιγ   Ντεπορτίβο Λα Κορούνια 5 – 3
2004   Λιλ   Λεϊρία 2 – 0 (παρ.)
  ΦΚ Σάλκε 04   Σλόβαν Λίμπερετς 3 – 1
  Βιγιαρρεάλ   Ατλέτικο Μαδρίτης 2 – 2 (3 – 1 στα πέναλτι)
2003   ΦΚ Σάλκε 04   Πάσινγκ 2 – 0
  Βιγιαρρεάλ   Χέρενφεν 2 – 1
  Περούτζια Κάλτσιο   Βόλφσμπουργκ 3 – 0
2002   Μάλαγα   Βιγιαρρεάλ 2 – 1
  Φούλαμ   Μπολόνια 5 – 3
  Στουτγκάρδη   Λιλ 2 – 1
2001   Άστον Βίλα   Βασιλεία 5 – 2
  Παρί Σεν Ζερμέν   Μπρέσια Κάλτσιο 1 – 1 (ε)
  Τρουά   Νιούκασλ Γιουνάιτεντ 4 – 4 (ε)
2000   Ουντινέζε   Σίγκμα Όλομουτς 6 – 4
  Θέλτα Βίγο   Ζενίτ Αγ. Πετρούπολης 4 – 3
  Στουτγκάρδη   Οσέρ 3 – 1
1999   Μονπελιέ   Αμβούργο 2 – 2 (3 – 0 στα πέναλτι)
  Γιουβέντους   Σταντ Ρενναί 4 – 2
  Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ   Μετς 3 – 2
1998   Βαλένθια   ΦΚ Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ 4 – 1
  Βέρντερ Βρέμης   Βοϊβοντίνα 2 – 1
  Μπολόνια   Ρουχ Χόρζοβ 3 – 0
1997   Μπαστιά   Χάλμσταντ 2 – 1
  Ολιμπίκ Λυών   Μονπελιέ 4 – 2
  Οσέρ   Ντούισμπουργκ 2 – 0
1996   Καρλσρούη   Σταντάρ Λιέγης 3 – 2
  Γκανγκάμπ   Ρότορ Βόλγκογκραντ 2 – 2 (ε)
  Σίλκεμποργκ   Σέγκεστα 2 – 2 (ε)
1995   Στρασμπούρ   Τιρόλ Ίνσμπρουκ 7 – 2
  Ζιροντέν Μπορντό   Καρλσρούη 4 – 2

Κατά τη διάρκεια της περιόδου 1967-94 δεν υπήρχαν νικητές της διοργάνωσης, αφού διεξάγονταν μόνο αγώνες σε ομίλους. Οι τελικοί νικητές (που καθορίζονταν από την τελική βαθμολογία σε όλους τους ομίλους) αναγράφονται με έντονη γραφή.

Μη-περιφερειακό σύστημα (1969, 1971-94)
Επεξεργασία
Έτος Όμιλος 1 Όμιλος 2 Όμιλος 3 Όμιλος 4 Όμιλος 5 Όμιλος 6 Όμιλος 7 Όμιλος 8 Όμιλος 9 Όμιλος 10 Όμιλος 11 Όμιλος 12
1994   Xάλμσταντ   Γιανγκ Μρόις   AIK   Αμβούργο Σ   Μπεκέστσαμπα   Σλόβαν Μπρατισλάβας   Γκρασχόπερς   Αούστρια Βιέννης
1993   Ραπίντ Βιέννης   Τρέλεμποργκς   Νόρσεπιγκ   Μάλμε   Σλάβια Πράγας   Ζυρίχη   Γιανγκ Μπόις   Ντιναμό Δρέσδης
1992   Κοπεγχάγη   Σιόφοκ   Ίρντιγκεν   Καρλσρούη ΣΚ   Ραπίντ Βιέννης   Λύνγκμπυ   Σλόβαν Μπρατισλάβας   Άαλμποργκ   Σλάβια Πράγας   Λοκομοτίβ Γκόρνα Οριαχόβιτσα
1991   Νεσατέλ Ξαμάξ   Λοζάν-Σπορ   Αούστρια Σάλτσμπουργκ   Ντούκλα Μπάνσκα Μπίστριτσα   Μπολντκλούμπεν 1903   Γκρασχόπερς   Ίρντιγκεν   Ντούναϊσκα Στρέντα   Τιρόλ Ίνσμπρουκ   Έρεμπρο
1990   Νεσατέλ Ξαμάξ   Τιρόλ Ίνσμπρουκ   Λεχ Πόζναν   Σλόβαν Μπρατισλάβας   Μάλμε   ΓΑΙΣ   Λουκέρνη   Φιρστ Βιέννα   Κέμνιτσερ   Ίρντιγκεν   Όντενσε
1989   ΦΚ Λουκέρνη   Μπολντκλούμπεν 1903   Τιρόλ Ίνσμπρουκ   Γκρασχόπερς   Ταταμπάνια   Νέστβεντ   Έρεμπρο   Σπάρτα Πράγας   Μπάνικ Όστραβα   Έργκριτε   Καϊζερσλάουτερν
1988   Μάλμε   Γκέτεμποργκ   Μπάνικ Όστραβα   Αούστρια Βιέννης   Γιανγκ Μπόις  Καϊζερσλάουτερν   Ίκαστ ΦΣ   Καρλ Τσάις Ιένα   Γκρασχόπερς   Καρλσρούη   Ίρντιγκεν
1987   Καρλ Τσάις Ιένα   Πόγκον Στσέτσιν   Βίσμουτ Άουε   Ταταμπάνια   Μάλμε   ΑΪΚ   Έταρ Βελίκο Τάρνοβο   Μπρόντμπυ
1986   Φορτούνα Ντίσελντορφ   Ουνιόν Βερολίνου   Μάλμε   Ροτ Βάις Έρφουρτ   Σίγκμα Όλομουτς   Ουίπεστ   Μπρόντμπυ   Λύνγκμπυ   Λεχ Πόζναν   ΙΦΚ Γκέτεμποργκ   Σλάβια Πράγας   Καρλ Τσάις Ιένα
1985   Βέρντερ Βρέμης   Ροτ Βάις Έρφουρτ   Γκέτεμποργκ   ΑΪΚ   Βίσμουτ Άουε   Σπάρτα Πράγας   Γκόρνικ Ζάμπρζε   Μακάμπι Χάιφα   Μπάνικ Όστραβα   Ουίπεστ ΦΚ   ΜΤΚ Βουδαπέστης
1984   Μποέμιανς Πράγας   ΑΓΦ   Φορτούνα Ντίσελντορφ   Σταντάρ Λιέγης   ΑΪΚ   Μάλμε   Βίντεοτον   Μακάμπι Νετάνια   Ζυρίχη   ΓΚΣ Κατοβίτσε
1983   Τβέντε   Γιανγκ Μπόις   Πόγκον Στσέτσιν   Μακάμπι Νετάνια   Σλομπόντα Τούζλα   Μποέμιανς Πράγας   ΙΦΚ Γκέτεμποργκ   Χάμαρμπυ   Βίντεοτον   Βιτκόβιτσε
1982   Σταντάρ Λιέγης   Βίτζεβ Λοτζ   ΑΓΦ   Λύνγκμπυ   Αντμίρα Βάκερ Μέντλινγκ   Μποέμιανς Πράγας   Μπράγκε   Έστερς   Γκέτεμποργκ
1981   Βίνερ Σπορτ-Κλουμπ   Σταντάρ Λιέγης   Βέρντερ Βρέμης   Μπούντουτσνοστ Ποντγκόριτσα   ΑΓΦ   Μόλενμπεκ   Γκέτεμποργκ   Κίκερς Στουτγκάρδης   Χβέζντα Χεμπ
1980   Σταντάρ Λιέγης   Μποέμιανς Πράγας   Μακάμπι Νετάνια ΦΚ   Σπάρτα Πράγας   ΦΚ Νίτρα   Χάλμσταντ ΜΚ   Μάλμε ΦΦ   ΙΦΚ Γκέτεμποργκ   ΙΦ Έλφσμποργκ
1979   Βέρντερ Βρέμης   Γκρασχόπερς   Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ   Μποέμιανς Πράγας   Σπαρτάκ Τρνάβα   Ζμπρόγιοβκα Μπρνο   Πιρίν Μπλαγκόεβγκραντ   Μπάνικ Όστραβα
1978   Ντούισμπουργκ   Σλάβια Πράγας   Χέρτα Βερολίνου   Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ   Μάλμε ΦΦ   Lokomotiva Košice   Τάτραν Πρέσοβ   Μακάμπι Νετάνια   Γκράτσερ
1977   Xάλμσταντ ΜΚ   Ντούισμπουργκ   Ίντερ Μπρατισλάβα   Σλάβια Σόφιας   Σλάβια Πράγας   Φρεμ   Γιέντνοτα Τρέντσιν   Σλόβαν Μπρατισλάβας   Έστερς   Πόγκον Στσέτσιν
1976   Γιανγκ Μπόις   Χέρτα Βερολίνου   Τέπλιτσε   Μπάνικ Όστραβα   Ζμπρόγιοβκα Μπρνο   Σπαρτάκ Τρνάβα   Ίντερ Μπρατισλάβα   Έστερς   Γιουργκόρντεν   Βοϊβοντίνα   Βίτζεβ Λοτζ
1975   Τιρόλ Ίνσμπρουκ   ΛΑΣΚ Λιντς   Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ   Ζαγκλέμπιε Σοσνόβιετς   Ζμπρόγιοβκα Μπρνο   Ρίμπνικ   Οτβίνταμπεργκς ΦΦ   Καϊζερσλάουτερν   Μπελενένσες   Τσέλικ Ζένιτσα
1974   Ζυρίχη   Αμβούργο   Μάλμε ΦΦ   Σταντάρ Λιέγης   Σλόβαν Μπρατισλάβας   Σπαρτάκ Τρνάβα   Ντούισμπουργκ   Μπάνικ Όστραβα   Κόσιτσε   ΚΟΦ
1973   Αννόβερο 96   Σλόβαν Μπρατισλάβας   Χέρτα Βερολίνου   Ζυρίχη   Ρίμπνικ   Τέπλιτσε   Φέγενορντ   Βίσλα Κρακοβίας   Νίτρα   Έστερς
1972   Νίτρα   Νόρσεπιγκ   Σαιντ-Ετιέν   Σλάβια Πράγας   Σλόβαν Μπρατισλάβας   Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ   Αννόβερο 96   ΛΑΣΚ Λιντς
1971   Χέρτα Βερολίνου   Σταλ Μιέλετς   Σερβέτ   Φότμπαλ Τρίνετς   Οτβίνταμπεργκς   Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ   Αούστρια Σάλτσμπουργκ
1969   Μάλμε ΦΦ   Σομπιέρκι Μπίτομ   Γκρόιτερ Φιρτ   Ζίλινα   Νόρσεπιγκ   Γιέντνοτα Τρέντσιν   Φρεμ   Βίσλα Κρακοβίας   Όντρα Οπόλε
Περιφερειακό σύστημα (1967-68, 1970)
Επεξεργασία
Year Όμιλος Α1 Όμιλος Α2 Όμιλος Α3 Όμιλος Α4 Όμιλος Α5 Όμιλος Α6 Όμιλος Β1 Όμιλος Β2 Όμιλος Β3 Όμιλος Β4 Όμιλος Β5 Όμιλος Β6 Όμιλος Β7 Όμιλος Β8
1970   Σλόβαν Μπρατισλάβας   Αμβούργο  Τέπλιτσε   ΜΦΦ   Κόσιτσε   Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ   Σλάβια Πράγας   Ολιμπίκ Μαρσέιγ   Έστερ   Βίσλα Κρακοβίας   Αούστρια Σάλτσμπουργκ   Μπάνικ Όστραβα   Πολόνια Μπίτομ
1968  Νυρεμβέργη   Άγιαξ  Σπόρτινγκ   Φέγενορντ   Εσπανιόλ   ΑΝΤΟ Ντεν Χάαχ   Κέμνιτσερ   Χάνσα Ρόστοκ   Σλόβαν Μπρατισλάβας   Κόσιτσε   Λοκομοτίβα Κόσιτσε   Όντρα Οπόλε   Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ   Λέγκια Βαρσοβίας
1967   Λουγκάνο   Φέγενορντ   Λιλ ΟΣΚ   Λιρς ΣΚ   Αννόβερο 96   Ζαγκλιέμπιε Σοσνόβιετς   Πολόνια Μπίτομ   Γκέτεμποργκ   Ρουχ Χόρζοβ   Κόσιτσε   ΚΜ   Φορτούνα Ντίσελντορφ

Τα αποτελέσματα παρουσιάζουν το τελικό σκορ των δύο αγώνων μεταξύ των δύο ομάδων, εκτός και αν υπάρχει σημείωση.

Σεζόν Νικήτρια Φιναλίστ Αποτέλεσμα
1966–67   Άιντραχτ Φρανκφούρτης   Ίντερ Μπρατισλάβα 4 – 3
1965–66   ΦΚ Λοκομοτίβ Λειψίας   ΙΦΚ Νόρσεπιγκ 4 – 1
1964–65   Πολόνια Μπίτομ   ΦΚ Λοκομοτίβ Λειψίας 5 – 4
1963–64   Ίντερ Μπρατισλάβα   Πολόνια Μπίτομ 1 – 0*
1962–63   Ίντερ Μπρατισλάβα   Κάλτσιο Πάντοβα 1 – 0*
1961–62   Άγιαξ   Φέγενορντ 4 – 2*
* - Μονός τελικός (αν και η σεζόν 1962–63 ανεπίσημα αναφέρεται με διπλό τελικό (http://www.rsssf.com/tablesi/intertoto.html))

Την περίοδο αυτή ως νικήτριες χαρακτηρίζονταν οι ομάδες που προκρίθηκαν από το Κύπελλο Ιντερτότο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της επόμενης σεζόν. Την μεγαλύτερη διάκριση στην ιστορία του Ιντερτότο πέτυχε η Μπορντό, που έφτασε ως τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ τη σεζόν 1995-96. Σε παρένθεση σημειώνεται ο γύρος του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, στον οποίο προχώρησε η καλύτερη ομάδα κάθε σεζόν κερδίζοντας τον άτυπο τίτλο της νικήτριας του Ιντερτότο, αν και αυτό το κριτήριο κατάταξης καθιερώθηκε το 2006.


Έτος Σύλλογος Κύπελλο ΟΥΕΦΑ
(επόμενης σεζόν)
1995   Ζιροντέν Μπορντό
  ΡΚ Στρασμπούρ
Τελικός
2ος γύρος
1996   Καρλσρούη
  Αν Αβάν ντε Γκανγκάμπ
  Σίλκεμποργκ ΙΦ
Γύρος των 16
1ος γύρος
1ος γύρος
1997   Οσέρ
  Μπαστιά
  Ολιμπίκ Λυών
Προημιτελικά
2ος γύρος
2ος γύρος
1998   Μπολόνια
  Βαλένθια
  Βέρντερ Βρέμης
Ημιτελικά
2ος γύρος
2ος γύρος
1999   Γιουβέντους
  Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ
  Μονπελιέ
Γύρος των 16
2ος γύρος
2ος γύρος
2000   Θέλτα Βίγο
  Ουντινέζε
  Στουτγκάρδη
Προημιτελικά
2ος γύρος
Γύρος των 16
2001   Παρί Σεν Ζερμέν
  Άστον Βίλα
  Τρουά
3ος γύρος (των 32)
1ος γύρος
2ος γύρος
2002   Μάλαγα
  Στουτγκάρδη
  Φούλαμ ΦΚ
Προημιτελικά
Γύρος των 16
3ος γύρος (των 32)
2003   Βιγιαρρεάλ
  Περούτζια
  ΦΚ Σάλκε 04
Ημιτελικά
3ος γύρος (των 32)
2ος γύρος
2004   Βιγιαρρεάλ
  Ολιμπίκ Λιλ
  ΦΚ Σάλκε 04
Προημιτελικά
Γύρος των 16
Γύρος των 32
2005   Αμβούργο
  Ολιμπίκ Μαρσέιγ
  Ρασίνγκ Λανς
Γύρος των 16
Γύρος των 16
Γύρος των 32

Νικήτρια ομάδα, στην οποία απονέμεται σχετικό τρόπαιο από την UEFA, αναδεικνύεται όποια προχωρήσει περισσότερο στους γύρους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Έτος Σύλλογος Κύπελλο ΟΥΕΦΑ
2006   Νιούκασλ Γιουνάιτεντ γύρος των 16
2007   Αμβούργο γύρος των 16
2008   Σπόρτινγκ Κλούμπε ντε Μπράγκα γύρος των 16

Νικητές ανά χώρα

Επεξεργασία

Από το 2006 έως το 2008, ο τελικό γύρος δεν ονομαζόταν «τελικό», αλλά απλά «τρίτος γύρος». Επιπρόσθετα, υπήρχαν 11 νικητές, σε σχέση με τους 3 με το παλιό σύστημα. Οι ομάδες που προχωρούσαν όσο πιο μακριά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, λάμβαναν ένα τρόπαιο.

Υπό την αιγίδα της ΟΥΕΦΑ

Επεξεργασία
Χώρα Νίκες Φιναλίστ Νικήτριες ομάδες Φιναλίστ
  Γαλλία 16 5 ΑΖ Οσέρ (2), ΡΚ Λανς (2), Ολιμπίκ Μαρσέιγ (2), ΣΚ Μπαστιά, Ζιροντέν Μπορντό, Αν Αβάν ντε Γκανγκάμπ, Λιλ ΟΣΚ, Ολιμπίκ Λυών, Μονπελιέ ΣΚ, Παρί Σεν Ζερμέν, Σταντ Ρενναί ΦΚ, ΡΚ Στρασμπούρ, ΕΣ Τρουά ΑΚ ΑΖ Οσέρ, Λιλ ΟΣΚ, ΦΚ Μετς, Μονπελιέ ΣΚ, Σταντ Ρενναί ΦΚ
  Γερμανία 10 4 ΦφΜ Στουτγκάρδη (3), Αμβούργο ΣΦ (2), ΦΚ Σάλκε 04 (2), Χέρτα Βερολίνου, Καρλσρούη ΣΚ, Βέρντερ Βρέμης ΜΣΒ Ντούισμπουργκ, Αμβούργο ΣΦ, Καρλσρούη ΣΚ, ΦφΛ Βόλφσμπουργκ
  Ισπανία 7 5 Βιγιαρρεάλ ΚΦ (2), Ατλέτικο Μαδρίτης, Θέλτα Βίγο, Μάλαγα ΚΦ, Βαλένθια ΚΦ Βιγιαρρεάλ ΚΦ (2), Ατλέτικο Μαδρίτης, Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, Βαλένθια ΚΦ
  Ιταλία 6 2 Μπολόνια ΦΚ 1909, Γιουβέντους, ΣΣΚ Νάπολι, Περούτζια Κάλτσιο, ΟΚ Σαμπντόρια, Ουντινέζε Μπολόνια ΦΚ 1909, Μπρέσια Κάλτσιο
  Αγγλία 6 1 Άστον Βίλα (2), Μπλάκμπερν Ρόβερς, Φούλαμ ΦΚ, Νιούκασλ Γιουνάιτεντ, Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ Νιούκασλ Γιουνάιτεντ
  Αυστρία 3 3 Ραπίντ Βιέννης, ΣΒ Ριντ, Στουρμ Γκρατς ΣΦ Πάσινγκ, ΦΚ Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ, ΦΚ Τιρόλ Ίνσμπρουκ
  Δανία 3 1 Άλμποργκ ΜΚ, Όντενσε Μπόλντκλουμπ, Σίλκεμποργκ ΙΦ Όντενσε Μπόλντκλουμπ
  Ρουμανία 2 3 Οτσέλουλ Γκαλάτσι, ΦΚ Βασλούι ΤΦΡ Κλουζ, ΦΚ Φάρουλ Κονστάντσα, ΑΚΦ Γκλόρια 1922 Μπίστριτσα
  Σουηδία 2 2 ΙΦ Έλφσμποργκ, Χάμαρμπυ ΙΦ Χάλμσταντ ΜΚ, Κάλμαρ ΦΦ
  Πορτογαλία 2 1 Σπόρτινγκ Κλούμπε ντε Μπράγκα, ΟΝ Λεϊρία ΟΝ Λεϊρία
  Ελβετία 2 1 Γκρασχόπερς Ζυρίχης (2) ΦΚ Βασιλεία
  Ολλανδία 1 3 ΦΚ Τβέντε ΣΚ Χέρενφεν, ΝΑΚ Μπρέντα, ΦΚ Ουτρέχτη
  Τουρκία 1 2 Καϊσερίσπορ Σίβασπορ, Τραμπζονσπόρ
  Νορβηγία 1 1 Ρόσενμποργκ ΜΚ Λίλεστρεμ ΣΚ
  Κύπρος 1 Εθνικός Άχνας
  Καζακστάν 1 ΦΚ Τόμπολ Κοστανάι
  Σλοβενία 1 ΝΚ Μάριμπορ
  Ρωσία 5 ΦΚ Μόσχας, ΦΚ Ρότορ Βόλγκογκραντ, Ρουμπίν Καζάν, ΦΚ Σατούρν, Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης
  Βέλγιο 3 ΚΑΑ Γάνδη (2), Σταντάρ Λιέγης
  Ελλάδα 3 ΑΕ Λάρισας, ΟΦΗ, Πανιώνιος ΓΣΣ
  Ουκρανία 3 ΦΚ Τσερνομόρετς Οδησσού, ΦΚ Ντνίπρο Ντνιπροπετρόφσκ, ΣΚ Ταβρίγια Συμφερόπολης
  Βουλγαρία 2 ΠΦΚ Τσέρνο Μόρε Βάρνα, Τσερνομόρετς Μπουργκάς
  Τσεχία 2 ΣΚ Σίγκμα Όλομουτς, Σλόβαν Λίμπερετς
  Ισραήλ 2 Μπέι Σαχνίν ΦΚ, Μακάμπι Πετάχ Τίκβα
  Μολδαβία 2 Ντάτσια Κισινάου, ΦΚ Τιράσπολ
  Αζερμπαϊτζάν 1 Νεφτσί Μπακού ΠΦΚ
  Κροατία 1 ΧΝΚ Σέγκεστα
  Σερβία και Μαυροβούνιο 1 Βοϊβοντίνα Νόβι Σαντ
  Ουγγαρία 1 Χόνβεντ Βουδαπέστης
  Λετονία 1 ΦΚ Ρίγα
  Λιθουανία 1 ΦΚ Βέτρα
  Πολωνία 1 Ρουχ Χόρζοβ
  Σκωτία 1 Χιμπέρνιαν ΦΚ
  Σερβία 1 ΦΚ Χάιντουκ Κούλα

Παραπομπές

Επεξεργασία


Περαιτέρω μελέτη

Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία