Βικιπαίδεια

ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ

Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Συλλόγων
(Ανακατεύθυνση από Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης)
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Τσάμπιονς Λιγκ.

Το ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ (αγγλικά: UEFA Champions League) είναι διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση όπου παίρνουν μέρος οι πρωταθλήτριες ομάδες καθώς και οι καλύτερες των ισχυρότερων πρωταθλημάτων ποδοσφαίρου της Ευρώπης.[1] Η διοργάνωση πραγματοποιείται κάθε χρόνο από την ΟΥΕΦΑ (Ένωση Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών) και το κύπελλο αυτό είναι το μεγαλύτερο τρόπαιο που μπορεί να κατακτήσει μια ευρωπαϊκή ομάδα.

ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ
UEFA Champions League.svg
ΔιοργανωτήςUEFA
Ίδρυση1955
1992 (σημερινή μορφή)
Χώρος διεξαγωγήςΕυρώπη
Αριθμός ομάδων32
Τρέχων κάτοχοςFlag of Spain.svg Ρεάλ Μαδρίτης
(14ος τίτλος)
Περισ. κατακτήσειςFlag of Spain.svg Ρεάλ Μαδρίτης
(14 τίτλοι)
Τηλεοπτική κάλυψηΑνάλογα με κάθε χώρα
Ιστοσελίδαuefa.com
Soccerball current event.svg 2022-23
Commons page Πολυμέσα σχετικά με τη διοργάνωση
wikidata (π • σ • ε )

ΔομήΕπεξεργασία

 
Το τρόπαιο του UEFA Champions League

Η διοργάνωση του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ (UEFA Champions League), αρχικά γνωστή ως Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης (European Champion Clubs' Cup) ή απλά Ευρωπαϊκό Κύπελλο (European Cup), ξεκίνησε την ποδοσφαιρική περίοδο 1955-56 έχοντας ένα σύστημα νοκ άουτ δύο αγώνων, όπου οι ομάδες έδιναν έναν αγώνα εντός και έναν εκτός έδρας. Η ομάδα με το μεγαλύτερο αθροιστικά σκορ προκρινόταν στον επόμενο γύρο. Μπορούσαν να συμμετάσχουν μόνο οι σύλλογοι που είχαν κατακτήσει το εθνικό τους πρωτάθλημα καθώς και ο κάτοχος του κυπέλλου εκείνης της περιόδου.

Ο τρόπος διεξαγωγής και το όνομα άλλαξαν κατά την περίοδο 1992-93 και μετά από αρκετές και ριζοσπαστικές αλλαγές στα χρόνια που μεσολάβησαν, σήμερα η διοργάνωση αποτελείται από πέντε προκριματικούς γύρους, μια φάση ομίλων (όπου οι ομάδες αντιμετωπίζουν κάθε άλλη ομάδα του ομίλου εντός και εκτός έδρας) και ακολουθούν τέσσερις γύροι αγώνων νοκ άουτ. Όλοι οι προκριματικοί και οι νοκ άουτ αγώνες είναι διπλοί, εκτός από τον τελικό, ο οποίος είναι ένας μόνο αγώνας και διεξάγεται σε προκαθορισμένο τόπο διεξαγωγής.

Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει κατακτήσει το κύπελλο 14 φορές. Ακολουθούν οι Μίλαν (7 τίτλοι), Μπάγερν Μονάχου και Λίβερπουλ (6 τίτλοι), Μπαρτσελόνα (5 τίτλοι), Άγιαξ (4 τίτλοι).

Η νικήτρια ομάδα παίρνει στην κατοχή της το τρόπαιο στην τελετή απονομής μετά τη λήξη του τελικού, αλλά πρέπει να το επιστρέψει στην UEFA δύο μήνες πριν από τον τελικό της επόμενης χρονιάς. Η UEFA δίνει στους νικητές ένα αντίγραφο του τροπαίου, μικρότερων διαστάσεων από το αυθεντικό, το οποίο οι ομάδες κρατούν στην κατοχή τους για πάντα. Επιπλέον, οι κανονισμοί της οργάνωσης ορίζουν το αυθεντικό τρόπαιο να το κρατάει για πάντα μία ομάδα, εφόσον το κατακτήσει επί τρεις συνεχόμενες περιόδους ή πέντε φορές συνολικά.

Έξι ομάδες έχουν πάρει το αυθεντικό τρόπαιο μέχρι τώρα:

  • Η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία κέρδισε τις πέντε πρώτες διοργανώσεις (μεταξύ 1956-1960) και τρεις συνεχόμενες διοργανώσεις (2016, 2017, 2018)
  • Ο Άγιαξ, που κέρδισε τρεις φορές στη σειρά (1971, 1972, 1973)
  • Η Μπάγερν Μονάχου, νικήτρια έξι διοργανώσεων (1974, 1975, 1976, 2001, 2013, 2020)
  • Η Μίλαν, νικήτρια εφτά διοργανώσεων (1963, 1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007)
  • Η Λίβερπουλ, νικήτρια έξι διοργανώσεων (1977, 1978, 1981, 1984, 2005, 2019)
  • Η Μπαρτσελόνα, νικήτρια πέντε διοργανώσεων (1992, 2006, 2009, 2011, 2015).

ΠρόκρισηΕπεξεργασία

Το Τσάμπιονς Λιγκ της ΟΥΕΦΑ ξεκινά με μια διπλή φάση ομίλων 32 ομάδων, η οποία από τη σεζόν 2009–10 προηγείται από δύο «ροές» προκριματικών για ομάδες που δεν λαμβάνουν απευθείας είσοδο στο τουρνουά. Τα δύο ρεύματα χωρίζονται μεταξύ των ομάδων που προκρίθηκαν λόγω του ότι είναι πρωταθλητές του πρωταθλήματος και εκείνων που προκρίθηκαν λόγω του τερματισμού 2–4 στο εθνικό τους πρωτάθλημα.

Ο αριθμός των ομάδων που κάθε ομοσπονδία συμμετέχει στο UEFA Champions League βασίζεται στους συντελεστές UEFA των ομοσπονδιών-μελών. Αυτοί οι συντελεστές δημιουργούνται από τα αποτελέσματα των συλλόγων που εκπροσωπούν κάθε ομοσπονδία κατά τις προηγούμενες πέντε σεζόν Champions League και Κύπελλο UEFA/ Europa League. Όσο υψηλότερος είναι ο συντελεστής μιας ομοσπονδίας, τόσο περισσότερες ομάδες εκπροσωπούν την ομοσπονδία στο Champions League και τόσο λιγότερους γύρους προκριματικών πρέπει να αγωνιστούν οι ομάδες της ένωσης.

 
Ο Μέσι σε αγώνα εναντίον των Ράντζερς στο Τσάμπιονς Λίγκ

Τέσσερις από τις υπόλοιπες έξι προκριματικές θέσεις χορηγούνται στους νικητές ενός προκριματικού τουρνουά έξι γύρων μεταξύ των υπολοίπων 43 ή 44 εθνικών πρωταθλητών, εντός του οποίου αυτοί οι πρωταθλητές από ομοσπονδίες με υψηλότερους συντελεστές λαμβάνουν αντίο σε επόμενους γύρους. Τα άλλα δύο δίνονται στους νικητές ενός προκριματικού τουρνουά τριών γύρων μεταξύ των 11 συλλόγων από τις ομοσπονδίες που κατατάσσονται από την 5η έως τη 15η θέση, που έχουν προκριθεί με βάση τη δεύτερη ή τρίτη θέση στο αντίστοιχο εθνικό πρωτάθλημα.

Εκτός από τα αθλητικά κριτήρια, κάθε σύλλογος πρέπει να έχει άδεια από την εθνική του ομοσπονδία για να συμμετάσχει στο Champions League. Για να αποκτήσει άδεια, ο σύλλογος πρέπει να πληροί ορισμένες απαιτήσεις σταδίου, υποδομών και οικονομικών.

Το 2005–06, η Λίβερπουλ και η Artmedia Bratislava έγιναν οι πρώτες ομάδες που έφτασαν στη φάση των ομίλων του Champions League αφού έπαιξαν και στους τρεις προκριματικούς γύρους. Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα κατέχουν το ρεκόρ με τις περισσότερες εμφανίσεις στη φάση των ομίλων, έχοντας προκριθεί 25 φορές, ενώ ακολουθούν η Πόρτο και η Μπάγερν με 24.

Μεταξύ 1999 και 2008, δεν έγινε καμία διαφοροποίηση μεταξύ πρωταθλητών και μη πρωταθλητών στην πρόκριση. Οι 16 κορυφαίες ομάδες κατανεμημένες στα μεγαλύτερα εγχώρια πρωταθλήματα προκρίθηκαν απευθείας στη φάση των ομίλων του τουρνουά. Πριν από αυτό, τρεις προκαταρκτικοί προκριματικοί γύροι νοκ άουτ μείωσαν τις υπόλοιπες ομάδες, με τις ομάδες να ξεκινούν σε διαφορετικούς γύρους.

Μια εξαίρεση από το συνηθισμένο ευρωπαϊκό σύστημα προκριματικών συνέβη το 2005, αφού η Λίβερπουλ κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ την προηγούμενη χρονιά, αλλά δεν τερμάτισε σε θέση προκριματικού Champions League στην Πρέμιερ Λιγκ εκείνη τη σεζόν. Η UEFA έδωσε ειδική άδεια για την είσοδο της Λίβερπουλ στο Champions League, δίνοντας στην Αγγλία πέντε προκριματικά. Στη συνέχεια, η UEFA αποφάσισε ότι οι υπερασπιστές πρωταθλητές προκρίνονται για τη διοργάνωση την επόμενη χρονιά, ανεξάρτητα από τη θέση τους στο εγχώριο πρωτάθλημα. Ωστόσο, για εκείνα τα πρωταθλήματα με τέσσερις συμμετοχές στο Champions League, αυτό σήμαινε ότι, εάν ο νικητής του Champions League έπεφτε εκτός των κορυφαίων τεσσάρων του εγχώριου πρωταθλήματος, θα προκριθεί σε βάρος της τέταρτης ομάδας του πρωταθλήματος. Μέχρι το 2015–16, καμία ομοσπονδία δεν μπορούσε να έχει περισσότερους από τέσσερις συμμετέχοντες στο Champions League. Τον Μάιο του 2012, η ​​Τότεναμ τερμάτισε τέταρτη στην Πρέμιερ Λιγκ 2011–12, δύο θέσεις μπροστά από την Τσέλσι, αλλά απέτυχε να προκριθεί στο Champions League 2012–13, αφού η Τσέλσι κέρδισε τον τελικό του 2012. Η Τότεναμ υποβιβάστηκε στο UEFA Europa League 2012-13.

Τον Μάιο του 2013, αποφασίστηκε ότι, ξεκινώντας από τη σεζόν 2015–16 (και συνεχίζοντας τουλάχιστον για τον τριετή κύκλο μέχρι τη σεζόν 2017–18), οι νικητές του UEFA Europa League της προηγούμενης σεζόν θα προκριθούν για τους Πρωταθλητές UEFA League, είσοδος τουλάχιστον στον γύρο των πλέι οφ και είσοδος στη φάση των ομίλων εάν δεν χρησιμοποιήθηκε η θέση που προορίζεται για τους κατόχους του τίτλου Champions League. Το προηγούμενο όριο των τεσσάρων ομάδων ανά ομοσπονδία αυξήθηκε σε πέντε, πράγμα που σημαίνει ότι μια τέταρτη ομάδα από μία από τις τρεις κορυφαίες ομοσπονδίες θα έπρεπε να μετακινηθεί στο Europa League μόνο εάν νικήσει τόσο το Champions League όσο και το Europa League. προέρχονταν από αυτήν την ένωση και τερμάτισαν και οι δύο εκτός της πρώτης τετράδας του εγχώριου πρωταθλήματος.

Το 2007, ο Μισέλ Πλατινί, ο πρόεδρος της UEFA, είχε προτείνει να πάρει μια θέση από τα τρία πρωταθλήματα με τέσσερις συμμετέχοντες και να την κατανείμει στους νικητές του κυπέλλου αυτού του έθνους. Αυτή η πρόταση απορρίφθηκε σε ψηφοφορία σε συνεδρίαση του Συμβουλίου Στρατηγικής της UEFA. Στην ίδια συνάντηση, ωστόσο, συμφωνήθηκε ότι η τρίτη ομάδα των τριών κορυφαίων πρωταθλημάτων θα λάβει αυτόματη πρόκριση για τη φάση των ομίλων, αντί να μπει στον τρίτο προκριματικό γύρο, ενώ η τέταρτη ομάδα θα μπει στο παιχνίδι- εκτός γύρου για μη πρωταθλητές, που εγγυάται έναν αντίπαλο από ένα από τα κορυφαία 15 πρωταθλήματα στην Ευρώπη.

 
Τελικός του Τσάμπιονς Λίγκ το 2006 μεταξύ Μπαρτσελόνα και Άρσεναλ

Το 2012, ο Άρσεν Βέγκερ αναφέρθηκε στην πρόκριση για το Champions League τερματίζοντας στις τέσσερις πρώτες θέσεις της αγγλικής Premier League ως το "4th Place Trophy". Η φράση επινοήθηκε μετά από μια διάσκεψη πριν από τον αγώνα, όταν ρωτήθηκε για την έλλειψη τροπαίου από την Άρσεναλ μετά την αποχώρησή του από το Κύπελλο Αγγλίας. Είπε «Το πρώτο τρόπαιο είναι να τερματίσεις στην πρώτη τετράδα». Στην Γενική Συνέλευση της Άρσεναλ το 2012, ο Βενγκέρ είπε επίσης: "Για μένα υπάρχουν πέντε τρόπαια κάθε σεζόν: Premier League, Champions League, το τρίτο είναι να προκριθώ στο Champions League..."

Φάση ομίλων και φάση νοκ άουτΕπεξεργασία

Το τουρνουά ξεκινάει με μια φάση ομίλων 32 ομάδων, χωρισμένες σε οκτώ ομίλους των τεσσάρων. Η σπορά χρησιμοποιείται κατά την κλήρωση για αυτό το στάδιο, ενώ ομάδες από το ίδιο έθνος δεν μπορούν να κληρωθούν σε ομίλους μαζί. Κάθε ομάδα παίζει έξι παιχνίδια της φάσης των ομίλων, συναντώντας τις υπόλοιπες τρεις ομάδες εντός του ομίλου της εντός και εκτός έδρας σε μια κυκλική φάση. Στη συνέχεια, η νικήτρια ομάδα και οι επιλαχόντες από κάθε όμιλο προκρίνονται στον επόμενο γύρο. Η τρίτη ομάδα μπαίνει στο UEFA Europa League.

Για το επόμενο στάδιο – τους 16 τελευταίους – η νικήτρια ομάδα από έναν όμιλο παίζει με τη δευτεραθλήτρια ενός άλλου ομίλου και οι ομάδες από την ίδια ομοσπονδία δεν μπορούν να κληρωθούν μεταξύ τους. Από τα προημιτελικά και μετά, η κλήρωση είναι εντελώς τυχαία, χωρίς προστασία των συνδέσμων.

Η φάση των ομίλων διεξάγεται από τον Σεπτέμβριο έως τον Δεκέμβριο, ενώ η φάση των νοκ-άουτ ξεκινά τον Φεβρουάριο. Οι ισοπαλίες νοκ-άουτ παίζονται σε σχήμα δύο σκελών, με εξαίρεση τον τελικό. Ο τελικός διεξάγεται συνήθως τις δύο τελευταίες εβδομάδες του Μαΐου ή στις αρχές του Ιουνίου, κάτι που έχει συμβεί σε τρία συνεχόμενα μονά έτη από το 2015. Τη σεζόν 2019–20, λόγω της πανδημίας COVID-19 το τουρνουά ανεστάλη για πέντε μήνες. Ως αποτέλεσμα, η μορφή του υπόλοιπου τουρνουά τροποποιήθηκε προσωρινά, με τους προημιτελικούς και τους ημιτελικούς να παίζονται ως νοκ-άουτ ισοπαλίες σε ουδέτερους χώρους στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας το καλοκαίρι με τον τελικό να διεξάγεται στις 23 Αυγούστου.

Εάν οι κάτοχοι του τίτλου του Champions League προκριθούν στη φάση των ομίλων μέσω του εγχώριου πρωταθλήματος τους, οι πρωταθλητές της ομοσπονδίας 11 (Τουρκία το 2019/2020) θα εισέλθουν στη φάση των ομίλων και οι πρωταθλητές των ομοσπονδιών με την υψηλότερη κατάταξη σε προηγούμενους γύρους θα προβιβαστούν επίσης ανάλογα:

  • Εάν οι κάτοχοι του τίτλου του Europa League προκριθούν στη φάση των ομίλων μέσω του εγχώριου πρωταθλήματος τους, η τρίτη ομάδα της ομοσπονδίας 5 (Γαλλία) θα εισέλθει στη φάση των ομίλων και οι δευτεραθλήτριες των ομοσπονδιών με την υψηλότερη κατάταξη στον δεύτερο προκριματικό γύρο θα είναι επίσης προωθούνται ανάλογα.
  • Εάν οι κάτοχοι του τίτλου Champions League ή Europa League προκριθούν στους προκριματικούς γύρους μέσω του εγχώριου πρωταθλήματος τους, η θέση τους στους προκριματικούς γύρους εκκενώνεται και οι ομάδες των ομοσπονδιών με την υψηλότερη κατάταξη σε προηγούμενους γύρους θα προβιβαστούν ανάλογα.
  • Μια ομοσπονδία μπορεί να έχει το πολύ πέντε ομάδες στο Champions League. Επομένως, αν τόσο οι κάτοχοι του τίτλου του Champions League και του Europa League προέρχονται από την ίδια top-four ομοσπονδία και τερματίζουν εκτός της πρώτης τετράδας του εγχώριου πρωταθλήματος τους, η τέταρτη ομάδα του πρωταθλήματος δεν θα αγωνιστεί στο Champions League και αντ' αυτού θα αγωνιστεί στο Europa League .


ΒραβείαΕπεξεργασία

Κύπελλο και μετάλλιαΕπεξεργασία

Επίσημο τρόπαιοΕπεξεργασία

Κάθε χρόνο, στη νικήτρια ομάδα παρουσιάζεται το Ευρωπαϊκό Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομίλων, η τρέχουσα έκδοση του οποίου απονέμεται από το 1967. Από τη σεζόν 1968–69 και πριν από τη σεζόν 2008–09, οποιαδήποτε ομάδα κέρδισε το Champions League τρία χρόνια στη σειρά ή πέντε φορές συνολικά απονεμήθηκε το επίσημο τρόπαιο μόνιμα. Κάθε φορά που ένας σύλλογος το πέτυχε αυτό, έπρεπε να σκεφτούν ένα νέο επίσημο τρόπαιο για την επόμενη σεζόν. Πέντε σύλλογοι κατέχουν μια έκδοση του επίσημου τροπαίου: Ρεάλ Μαδρίτης, Άγιαξ, Μπάγερν Μονάχου, Μίλαν και Λίβερπουλ. Από το 2008, το επίσημο τρόπαιο παραμένει στην UEFA και οι σύλλογοι λαμβάνουν ένα αντίγραφο.

Το τρέχον τρόπαιο έχει ύψος 74 εκατοστά (29 ίντσες) και είναι κατασκευασμένο από ασήμι, ζυγίζει 11 κιλά (24 λίβρες). Σχεδιάστηκε από τον Jürg Stadelmann, έναν κοσμηματοπώλη από τη Βέρνη της Ελβετίας, αφού το πρωτότυπο δόθηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης το 1966 ως αναγνώριση των έξι τίτλων της μέχρι σήμερα, και κόστισε 10.000 ελβετικά φράγκα.

Από τη σεζόν 2012–13, 40 χρυσά μετάλλια απονέμονται στους νικητές του Champions League και 40 ασημένια μετάλλια στους ηττημένους του τελικού

Χρηματικό έπαθλοΕπεξεργασία

Από το 2021-22, το σταθερό χρηματικό έπαθλο που καταβάλλεται στους συλλόγους έχει ως εξής.

Play-off γύρος: 5.000.000 €

Βασικό χρηματικό έπαθλο για τη φάση των ομίλων: 15.640.000 €

Νίκη σε ομαδικό αγώνα: 2.800.000 €

Κλήρωση αγώνα ομίλου: 900.000 €

Φάση των 16: 9.600.000 €

Προημιτελικοί: 10.600.000 €

Ημιτελικοί: 12.500.000 €

Οι ηττημένοι του Τελικού: 15.500.000 €

Πρωταθλητές: 20.000.000 €

Αυτό σημαίνει ότι, στην καλύτερη περίπτωση, ένας σύλλογος μπορεί να κερδίσει χρηματικό έπαθλο 85.100.000 ευρώ βάσει αυτής της δομής, χωρίς να υπολογίζονται τα μερίδια των προκριματικών, του γύρου των play-off ή του market pool.

Ένα μεγάλο μέρος των διανεμημένων εσόδων από το UEFA Champions League συνδέεται με το «market pool», η κατανομή του οποίου καθορίζεται από την αξία της τηλεοπτικής αγοράς σε κάθε χώρα. Για τη σεζόν 2014–15, η Γιουβέντους, που ήταν η δεύτερη, κέρδισε σχεδόν 89,1 εκατομμύρια ευρώ συνολικά, εκ των οποίων τα 30,9 εκατομμύρια ήταν χρηματικά έπαθλα, σε σύγκριση με τα 61,0 εκατομμύρια ευρώ που κέρδισε η Μπαρτσελόνα, η οποία κέρδισε το τουρνουά και βραβεύτηκε Χρηματικό έπαθλο 36,4 εκατομμυρίων ευρώ.

ΙστορίαΕπεξεργασία

Ο θεσμός έχει μακρά και συναρπαστική ιστορία με 65 χρόνια σκληρού συναγωνισμού που έχουν αναδείξει νικητές απ' όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης.[2][3][4]

1955-1960Επεξεργασία

 
Ο Ντι Στέφανο

Η γαλλική Ρενς που έφτασε μέχρι τον τελικό δύο φορές (1956 και 1959) και οι ιταλικές Φιορεντίνα (1957), Μίλαν (1958) προέβαλλαν κάποια αντίσταση στα τέλη της δεκαετίας του 1950, αλλά ο ανορθόδοξος και αριστοκρατικός τρόπος παιχνιδιού της Ρεάλ, συνέβαλαν στο να μην υπάρχει στην πραγματικότητα συναγωνισμός για το τρόπαιο.

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1958, συνέβη το αεροπορικό δυστύχημα στο αεροδρόμιο του Μονάχου, όπου έχασαν τη ζωή τους οκτώ συνολικά ποδοσφαιριστές της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι οποίοι επέστρεφαν από τον εκτός έδρας αγώνα της προημιτελικής φάσης της διοργάνωσης 1957-58, εναντίον του Ερυθρού Αστέρα στο Βελιγράδι.

Το αποκορύφωμα της χρονικής αυτής περιόδου ήταν ο περίφημος τελικός του 1960, στο Χάμπτεν Παρκ της Γλασκώβης, στη Σκωτία. Σε αυτόν τον τελικό, η Ρεάλ Μαδρίτης συνέτριψε τη δυτικογερμανική Άιντραχτ Φρανκφούρτης με 7-3, μπροστά στις κάμερες του τηλεοπτικού δικτύου BBC και της Eurovision. Τον τελικό παρακολούθησαν 135.000 άνθρωποι, αριθμός που αποτελεί ακόμα και σήμερα ρεκόρ προσέλευσης σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

1961-1970Επεξεργασία

 
Μπαρτσελόνα εναντίον Αμβούργου το 1961

Η κυριαρχία της Ρεάλ Μαδρίτης ανακόπηκε από τη μεγαλύτερη εγχώρια αντίπαλό της, την Μπαρτσελόνα, από τον πρώτο γύρο της διοργάνωσης του 1961. Η "Μπάρτσα" έφτασε μέχρι τον τελικό που διεξήχθη στη Βέρνη της Ελβετίας, ηττήθηκε όμως από την πορτογαλική Μπενφίκα, η οποία κράτησε τα σκήπτρα και την επόμενη χρονιά (1961-62), με αντίπαλο στον τελικό του Άμστερνταμ τη Ρεάλ (5-3).

Η Μπενφίκα έφτασε για τρίτη φορά σε τελικό το 1963, ηττήθηκε όμως από τη Μίλαν, της οποίας η εγχώρια αντίπαλος Ίντερ, κατέκτησε το τρόπαιο επί δύο συνεχή έτη (1964 και 1965) με νίκες επί των Ρεάλ Μαδρίτης και Μπενφίκα αντίστοιχα. Η διοργάνωση του 1965 έμεινε στην ιστορία κυρίως λόγω του διαβόητου ημιτελικού, ανάμεσα στην Ίντερ και τη Λίβερπουλ, υπό τη σκιά των κατηγοριών για δωροδοκία από ιταλικής πλευράς στη νίκη εντός έδρας με 3-0, στο στάδιο Σαν Σίρο του Μιλάνου.

Αυτή η εποχή τελείωσε με πρωταθλήτρια τη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία νίκησε την Ίντερ στον ημιτελικό του 1966, πριν φτάσει στην κατάκτηση του 6ου τίτλου της, αντιμετωπίζοντας την Παρτιζάν Βελιγραδίου στο Στάδιο του Βασιλιά Μπωντουέν, στις Βρυξέλλες (τότε ονομαζόταν Στάδιο Χέιζελ). Από τη μεγάλη ομάδα του '50, μόνο ο Χέντο αγωνίστηκε και στους 6 νικηφόρους τελικούς.

Το 1967, η Σέλτικ έγινε η πρώτη βρετανική ομάδα που κέρδισε τη διοργάνωση, νικώντας την Ίντερ στο Εστάντιο Νασιονάλ, στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας. Η ομάδα, η οποία μετά τον τελικό έμεινε γνωστή ως οι "Λέοντες της Λισαβόνας", με προπονητή τον Τζοκ Στάιν, απαρτιζόταν από ποδοσφαιριστές που είχαν γεννηθεί στη Γλασκώβη.

Έπειτα από έναν χρόνο (1968), η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα που κατέκτησε το τρόπαιο, με νίκη επί της πορτογαλικής Μπενφίκα, με 4-1 στην παράταση στο Στάδιο Γουέμπλεϊ. Ο θρίαμβος για τη Μάντσεστερ ήρθε μία δεκαετία μετά την αεροπορική τραγωδία στο Μόναχο και με τον ίδιο προπονητή, τον Ματ Μπάσμπι, ο οποίος αργότερα χρίστηκε Ιππότης (CBE - Commander of the British Empire) από τη Βασίλισσα της Αγγλίας.

Η Μίλαν έξι χρόνια μετά την πρώτη της κατάκτηση επέστρεψε στις επιτυχίες το 1969 επί του Άγιαξ, η κυριότερη αντίπαλος του οποίου στο ολλανδικό πρωτάθλημα, Φέγενορντ κατέκτησε τον ίδιο τίτλο το 1970, επικρατώντας στον τελικό της Σέλτικ.

1971-1980Επεξεργασία

 
Μάιερ, Μπεκενμπάουερ και Μίλερ στην Μπάγερν της τριετίας 1974-1976

Το κύπελλο Πρωταθλητριών την επόμενη δεκαετία ήταν υπόθεση τεσσάρων ομάδων και συγκεκριμένα των Άγιαξ (1971, 1972, 1973), Μπάγερν Μονάχου (1974, 1975, 1976), Λίβερπουλ (1977, 1978) και Νότιγχαμ Φόρεστ (1979, 1980).

Ο πρώτος σύλλογος που πρωταγωνίστησε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις τη δεκαετία αυτή ήταν ο Άγιαξ, ο οποίος με την παρουσία των Γιόχαν Κρόιφ, Μπάρι Χούλσοφ, Ρουντ Κρολ, Γιόχαν Νέσκενς, Άρι Χάαν, Τζέρι Μιούρεν και Πιέτ Κάιζερ έθεσε τις βάσεις γι' αυτό που σήμερα αποκαλείται ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο (total football). Ο Άγιαξ κυριάρχησε για τρεις χρονιές, νικώντας το 1971 τον Παναθηναϊκό (τη μόνη ελληνική ομάδα που έχει αγωνιστεί σε τελικό της διοργάνωσης), το 1972 την Ίντερ και το 1973 τη Γιουβέντους. Ο κάθε παίκτης ξεχωριστά μπορούσε να προσαρμοστεί στον αγώνα σε διαφορετικές θέσεις και ρόλους. Δημιουργία του Ρίνους Μίχελς, ο Άγιαξ φαινόταν αήττητος μέχρι το 1973.

Η Μπάγερν Μονάχου έγινε ο επόμενος σύλλογος που κυριάρχησε στη διοργάνωση, κατακτώντας το τρόπαιο τρεις συνεχόμενες φορές στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Με αρχηγό τον Φραντς Μπεκενμπάουερ και συμπαίκτες τους Σεπ Μάιερ, Γκερντ Μίλερ, Ούλι Χένες και Πάουλ Μπράιτνερ, η Μπάγερν συνέχισε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, προσθέτοντας τη δική της εκδοχή στη συνέπεια και την οργάνωση. Αρχικά νίκησε την Ατλέτικο Μαδρίτης το 1974 (σε επαναληπτικό τελικό), στη συνέχεια επικράτησε και της Λιντς 2-0 σε έναν κακόθυμο, επηρεασμένο από το κοινό τελικό στο Παρκ ντε Πρενς (Parc des Princes), στο Παρίσι το 1975, για να ακολουθήσει η Σεντ Ετιέν στο Χάμπτεν Παρκ στη Γλασκώβη το 1976. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σε κανένα από τα τρία αυτά συνεχή έτη που η βαυαρική ομάδα κυριάρχησε στην Ευρώπη, δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλήτρια Γερμανίας, χάνοντας τον τίτλο από μια άλλη σπουδαία ομάδα της εποχής, την Γκλάντμπαχ.

Το 1977 η Λίβερπουλ νίκησε την Γκλάντμπαχ 3-1 στη Ρώμη και το 1978 διατήρησε το τρόπαιο με νίκη επί της Κλαμπ Μπρυζ στο Στάδιο Γουέμπλεϊ, σηματοδοτώντας την έναρξη της κυριαρχίας των αγγλικών συλλόγων στη διοργάνωση, οι οποίοι επικράτησαν συνολικά επτά φορές σε οκτώ χρόνια (1977-1984).

Η Λίβερπουλ αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης του 1979 από τη Νότιγχαμ Φόρεστ, η οποία και κατέκτησε το τρόπαιο σε μία εντυπωσιακή άνοδο στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, νικώντας τη σουηδική Μάλμε με 1-0 στον τελικό που έγινε στο Μόναχο. Τον επόμενο χρόνο (1980) υπερασπίστηκε τον τίτλο της έναντι του Αμβούργου στη Μαδρίτη με το ίδιο σκορ και έγινε η μόνη ομάδα που έχει κατακτήσει το κύπελλο Πρωταθλητριών περισσότερες φορές από ότι το εγχώριο πρωτάθλημα.

1981-1990Επεξεργασία

 
Η Στεάουα πρωταθλήτρια του 1986

Με το ξεκίνημα της δεκαετίας του 1980 η Λίβερπουλ επέστρεψε στους τίτλους, καθώς στον τελικό του 1981 κατέκτησε το τρόπαιο για τρίτη φορά με νίκη στο Παρίσι επί της Ρεάλ Μαδρίτης (1-0).

Το 1982 η Άστον Βίλα της πόλης του Μπέρμιγχαμ, νίκησε την Μπάγερν Μονάχου 1-0 στο Στάδιο Φέγενορντ του Ρότερνταμ. Το Αμβούργο ήταν η νικήτρια ομάδα το 1983 επικρατώντας 1-0 της Γιουβέντους στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, ενώ την επόμενη χρονιά (1984) η Λίβερπουλ επέστρεψε στον τελικό οπότε και νίκησε τη Ρόμα στη διαδικασία των πέναλτι. Η Λίβερπουλ τον επόμενο χρόνο (1985) ήταν και πάλι στον τελικό για να υπερασπιστεί τον τίτλο της, αλλά ηττήθηκε από τη Γιουβέντους σε έναν αγώνα που επισκιάστηκε από τον θάνατο 39 θεατών (Ιταλοί στην πλειοψηφία τους). Το γεγονός έμεινε γνωστό ως η "τραγωδία του Χέιζελ". Όλες οι αγγλικές ομάδες τιμωρήθηκαν με πενταετή αποκλεισμό από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση ενώ η Λίβερπουλ αποκλείστηκε για έξι χρόνια.

Με τις αγγλικές ομάδες εκτός διοργάνωσης, η επικράτησή τους έλαβε τέλος. Τα επόμενα χρόνια μετά την τραγωδία του Χέιζελ, το κύπελλο Πρωταθλητριών διεκδικήθηκε από ευρωπαϊκούς συλλόγους που δεν είχαν καταφέρει να διαγράψουν μεγάλες πορείες στις προηγούμενες χρονιές της διοργάνωσης. Τα έτη 1986, 1987 και 1988 η Στεάουα Βουκουρεστίου, η Πόρτο και η Αϊντχόφεν αντίστοιχα, κατέκτησαν το τρόπαιο, ενώ ο τελικός του 1987 μεταξύ Μπάγερν Μονάχου και Πόρτο θεωρείται ακόμη και σήμερα ως ένας από τους πιο ανταγωνιστικούς της διοργάνωσης.

Η πανίσχυρη Μίλαν εκείνης της περιόδου κατέκτησε το τρόπαιο την επόμενη διετία, αρχικά το 1989 με το εντυπωσιακό 4-0 επί της Στεάουα, για να το επαναλάβει και την επόμενη χρονιά (1990) απέναντι στην Μπενφίκα (1-0).

1991-2000Επεξεργασία

 
Η πρωταθλήτρια του 1992 Μπαρτσελόνα
 
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1999

Το 1991 το τρόπαιο πήγε στους πρωταθλητές του γιουγκοσλάβικου πρωταθλήματος, τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου που νίκησαν τη Μαρσέιγ στα πέναλτι μετά από μία ισοπαλία χωρίς σκορ. Ο τελικός του 1991 ήταν επίσης ο μόνος τελικός το διάστημα μεταξύ 1989-1998 στον οποίο απέτυχε να συμμετάσχει κάποια ιταλική ομάδα.

Ο αποκλεισμός των αγγλικών συλλόγων από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έληξε την περίοδο 1990-91 (η πρωταθλήτρια Αγγλίας Λίβερπουλ δεν μπόρεσε να αγωνιστεί επειδή έπρεπε να εκτίσει έναν επιπλέον χρόνο ποινής), αλλά καμία αγγλική ομάδα δεν έφτασε στην τελική οκτάδα. Η Άρσεναλ (1991-92), η Λιντς (1992-93), η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1993-94 και 1994-95) και η Μπλάκμπερν (1995-96), δεν μπόρεσαν να διακριθούν στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση, χάνοντας από θεωρητικά υποδεέστερες ομάδες. Αυτό οφειλόταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό και στον κανόνα των τριών ξένων που απέτρεπε τις ομάδες να χρησιμοποιήσουν μερικούς από τους βασικούς παίκτες τους.

Το 1992 ήταν η τελευταία φορά πριν τη μετονομασία του θεσμού σε Τσάμπιονς Λιγκ και η πρώτη διοργάνωση με τη δημιουργία ομίλων. Ο τελικός έλαβε χώρα στο Στάδιο Γουέμπλεϊ και το τρόπαιο κατέκτησε η Μπαρτσελόνα απέναντι στη Σαμπντόρια. Στην πρώτη διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ το 1993 η Μαρσέιγ νίκησε στον τελικό τη Μίλαν με 1-0, αλλά την επόμενη χρονιά αποκλείστηκε από την υπεράσπιση του τροπαίου εξαιτίας του υποβιβασμού της στη δεύτερη κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος, λόγω σκανδάλου που ξέσπασε για στημένους αγώνες και πλασματικές δηλώσεις οικονομικών στοιχείων.

Ο τελικός του 1994 βρήκε την Μπαρτσελόνα να ηττάται από τη Μίλαν 4-0, ενώ η τελευταία συμμετείχε και στον επόμενο τελικό (1995) αλλά έχασε 1-0 από τον Άγιαξ, ο οποίος έφτασε και στον τελικό του 1996, αλλά ηττήθηκε από τη Γιουβέντους στη διαδικασία των πέναλτι. Εκείνη την περίοδο η "υπόθεση Μποσμάν" ήρθε για να αλλάξει δραστικά την εικόνα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η απόφαση επί αυτής, επέτρεψε σε παίκτες των οποίων το συμβόλαιο έχει λήξει, να μεταφέρονται ελεύθερα σε ομάδες κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης, μια εξίσου μεγάλη συνέπεια που είχε η απόφαση, ήταν το ότι οι παίκτες μιας ομάδας που προέρχονταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν αριθμούνταν ως ξένοι, εφόσον ο σύλλογος ήταν κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Μπορούσια Ντόρτμουντ μπήκε στη λίστα των πρωταθλητών Ευρώπης το 1997 όταν νίκησε τη Γιουβέντους στον τελικό, έχοντας ήδη αποκλείσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον ημιτελικό, όμως αυτή ήταν μια περίοδος προόδου για τους αγγλικούς συλλόγους, καθώς η Γιουνάιτεντ ήταν η πρώτη αγγλική ομάδα που προκρίθηκε στην τελική οκτάδα, στη μετά το Χέιζελ εποχή. Την περίοδο 1997-98, επιτράπηκε για πρώτη φορά η συμμετοχή στους δευτεραθλητές των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων μετά από πιέσεις στην UEFA, ενώ ο τίτλος πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης για έβδομη φορά μετά από 32 χρόνια.

Η περίοδος 1998-99 έχει μείνει αξέχαστη για το τρεμπλ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το οποίο ολοκληρώθηκε με τη δραματική νίκη 2-1 επί της Μπάγερν στις καθυστερήσεις κι ενώ το γκολ του Μάριο Μπάσλερ φαινόταν να δίνει τη νίκη στους Γερμανούς. Ο διαιτητής έδειξε 3 λεπτά επιπλέον χρόνου, στο ξεκίνημα των οποίων ο Τέντι Σέριγχαμ ισοφάρισε και ο αγώνας φάνηκε πως θα οδηγηθεί στην παράταση, όμως στιγμές αργότερα ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ σκόραρε το νικητήριο γκολ και έγραψε ιστορία, καθώς η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έγινε ο πρώτος αγγλικός σύλλογος που κατάκτησε το τρεμπλ: Πρωτάθλημα Πρέμιερ Λιγκ, Κύπελλο Αγγλίας, Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά από το 1968 και ο πρώτος αγγλικός σύλλογος που κατακτούσε το τρόπαιο μετά την επιτυχία της Λίβερπουλ το 1984.

Το 1999-2000 η πρωταθλήτρια Ισπανίας Ρεάλ Μαδρίτης επικράτησε της δευτεραθλήτριας του ισπανικού πρωταθλήματος Βαλένθια με 3-0, στον πρώτο τελικό της διοργάνωσης που διεξήχθη ανάμεσα σε δύο ομάδες από την ίδια χώρα. Η διοργάνωση αυτή ήταν επίσης η πρώτη στην οποία μπορούσαν να συμμετάσχουν περισσότερες από δύο ομάδες από τα σπουδαιότερα εθνικά πρωταθλήματα. Από τα τρία κορυφαία πρωταθλήματα, όπως κατατάχθηκαν από την UEFA, μπορούσαν να συμμετάσχουν τέσσερις ομάδες, ενώ από τα τρία αμέσως επόμενα συμμετείχαν τρεις.

2001-2010Επεξεργασία

 
Το τρόπαιο του 2005 ήταν το πέμπτο που κατέκτησε η Λίβερπουλ και το κράτησε παντοτινά δικό της

Τον πρώτο τίτλο του 21ου αιώνα πανηγύρισε η Μπάγερν Μονάχου το 2001, απέναντι στη Βαλένθια που απέτυχε για δεύτερη συνεχή χρονιά, ενώ η Ρεάλ Μαδρίτης επανήλθε στην κορυφή (για ένατη φορά) το 2002 επικρατώντας της γερμανικής Μπάγερ Λεβερκούζεν, η οποία έγινε η μοναδική φιναλίστ στην ιστορία της διοργάνωσης που δεν έχει κατακτήσει ποτέ το πρωτάθλημα στη χώρα της. Στον τελικό του 2003 που διεξήχθη στην Αγγλία, νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα της Μίλαν στα πέναλτι εναντίον της Γιουβέντους, στον δεύτερο τελικό που συμμετείχαν ομάδες από κοινό πρωτάθλημα.

Το 2004 η Πόρτο επικράτησε της Μονακό με 3-0 και κατέκτησε το τρόπαιο για δεύτερη φορά μετά το 1987, ενώ το 2005 η Λίβερπουλ έφτασε στον τελικό για πρώτη φορά έπειτα από είκοσι ολόκληρα χρόνια, επικρατώντας της Μίλαν (συμμετείχε σε τελικό δεύτερη φορά τα τελευταία τρία χρόνια), σε μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία του θεσμού. Παρά το 0-3 του ημιχρόνου, η Λίβερπουλ σημείωσε τρία γκολ σε έξι λεπτά και ισοφάρισε το σκορ για να οδηγήσει τον αγώνα στην παράταση, όπου δεν άλλαξε κάτι, με αποτέλεσμα οι Άγγλοι να νικήσουν στην ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι με 3-2.[5]

Το 2006 πρωταθλήτρια στέφθηκε η Μπαρτσελόνα επικρατώντας της Άρσεναλ με 2-1, φθάνοντας στη δεύτερη κατάκτηση του τροπαίου έπειτα από το 1992, ενώ την επόμενη χρονιά (2007) στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας στον τελικό βρέθηκε το ζευγάρι του 2005, αλλά αυτήν τη φορά η έκβαση ήταν διαφορετική, καθώς η Μίλαν νίκησε τη Λίβερπουλ με 2-1, επανερχόμενη στην κορυφή έπειτα από τέσσερα χρόνια, στον τρίτο τελικό που συμμετείχε την τελευταία πενταετία.

Το 2008 στον τρίτο τελικό που αναμετρήθηκαν ομάδες από την ίδια χώρα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έγινε η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, καθώς νίκησε την Τσέλσι (που αγωνιζόταν για πρώτη φορά σε τελικό) στα πέναλτι με 6-5 και ενώ η κανονική διάρκεια του αγώνα είχε λήξει 1-1, με το σκορ να μην αλλάζει ούτε στην παράταση. Η Μπαρτσελόνα το 2009 επικρατώντας με 2-0 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό της 27ης Μαΐου στη Ρώμη,[6] έγινε η μοναδική ομάδα που κατάφερε ποτέ να κατακτήσει τους τίτλους όλων των διοργανώσεων που συμμετείχε, συνολικά έξι (Πρωτάθλημα Ισπανίας, Κύπελλο Ισπανίας, Σούπερ Καπ Ισπανίας, Τσάμπιονς Λιγκ, Σούπερ Καπ Ευρώπης και Παγκόσμιο πρωτάθλημα συλλόγων).

Το 2010 η άλλη ομάδα του Μιλάνου, η Ίντερ με προπονητή τον Ζοζέ Μουρίνιο κατέκτησε το τρόπαιο έπειτα από 45 χρόνια, για τρίτη φορά στην ιστορία της, επικρατώντας με 2-0 της Μπάγερν Μονάχου με δυο γκολ του Αργεντινού επιθετικού Ντιέγκο Μιλίτο.[7]

2011-2020Επεξεργασία

 
Η Τσέλσι πρωταθλήτρια το 2012

Η Μπαρτσελόνα επέστρεψε στην κορυφή την περίοδο 2010-11, όταν στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για τέταρτη φορά και τρίτη τα τελευταία έξι χρόνια, επικρατώντας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 3-1.

Τέσσερα χρόνια μετά τον χαμένο τελικό της Μόσχας, το 2012 η Τσέλσι επανήλθε, κατακτώντας το κύπελλο για πρώτη φορά στην ιστορία της στο Αλιάντς Αρένα εναντίον της Μπάγερν. Ο αγώνας έληξε 1-1 στην κανονική διάρκεια και στην παράταση, με την Τσέλσι να επικρατεί στα πέναλτι με 4-3,[8] στον δεύτερο τελικό της που οδηγήθηκε στη διαδικασία αυτή.

Η Μπάγερν το 2013 με παρουσία σε τελικό για τρίτη φορά μέσα σε τέσσερα χρόνια, κατέκτησε το πέμπτο της τρόπαιο με αντίπαλο την Μπορούσια Ντόρτμουντ, στον τέταρτο τελικό όπου αναμετρήθηκαν σύλλογοι από την ίδια χώρα. Το 2014 υπήρξε και πάλι εγχώριος "εμφύλιος", αυτή τη φορά ισπανικός (και δη μαδριλένικος), μεταξύ Ρεάλ και Ατλέτικο Μαδρίτης, στον οποίο επικράτησε η πρώτη με 4-1 στην παράταση, καταφέρνοντας να ισοφαρίσει σε 1-1 στις καθυστερήσεις της κανονικής διάρκειας του αγώνα.

Το 2015 η Μπαρτσελόνα κατέκτησε τον πέμπτο της συνολικά τίτλο (τέταρτο την τελευταία δεκαετία) επικρατώντας στον τελικό της Γιουβέντους με 3-1, ούσα η μοναδική ομάδα που έχει επιτύχει δύο φορές τρεμπλ (2009, 2015). Στον τελικό του 2016 Ρεάλ και Ατλέτικο βρέθηκαν ξανά αντιμέτωπες, δύο χρόνια μετά την προηγούμενη μεταξύ τους αναμέτρηση, με την πρώτη να κατακτά και πάλι τον τίτλο, αυτήν τη φορά στη διαδικασία των πέναλτι (5-3), καθώς στον κανονικό αγώνα και την παράταση οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες 1-1. Ήταν ο έκτος συνολικά τελικός όπου αναμετρήθηκαν ομάδες από την ίδια χώρα και ο τρίτος την τελευταία τετραετία.

Στον τελικό του 2017 αναμετρήθηκαν Ρεάλ Μαδρίτης και Γιουβέντους για δεύτερη φορά στην ιστορία του θεσμού μετά το 1998. Η Ρεάλ επικράτησε με 4-1 και έγινε η πρώτη ομάδα που κατέκτησε για δεύτερη συνεχή χρονιά τον τίτλο της διοργάνωσης στη νέα της μορφή, μετά τη Μίλαν (1989 και 1990).

Με την τρίτη συνεχόμενη επιτυχία της η Ρεάλ Μαδρίτης το 2018, όταν επικράτησε με 3-1 της Λίβερπουλ στον τελικό που διεξήχθη στο Κίεβο το βράδυ της 26ης Μαΐου, έγινε η μοναδική ομάδα που έχει κατακτήσει τρεις σερί χρονιές τον τίτλο της διοργάνωσης στη νέα της μορφή.

Το 2019, στον δεύτερο "αγγλικό εμφύλιο" στην ιστορία του θεσμού και έβδομο συνολικά τελικό όπου αναμετρήθηκαν ομάδες από την ίδια χώρα, η Λίβερπουλ επικράτησε 2-0 της πρωτοεμφανιζόμενης σε τελικό Τότεναμ, την 1η Ιουνίου στη Μαδρίτη κατακτώντας τον έκτο της συνολικά τίτλο.

Την επόμενη χρονιά (2020), ο προγραμματισμένος τελικός για το τέλος του Μαΐου στην Κωνσταντινούπολη, αναβλήθηκε λόγω της πανδημίας του COVID-19 και τελικά πραγματοποιήθηκε στις 23 Αυγούστου στη Λισαβόνα, όπου διεξήχθησαν και όλοι (σε μονούς αγώνες) οι προημιτελικοί και ημιτελικοί.[9] Στον τελικό η Μπάγερν Μονάχου επικράτησε της πρωτοεμφανιζόμενης Παρί Σεν Ζερμέν με 1-0. Το νικητήριο γκολ του αγώνα σημείωσε ο Κινγκσλέι Κομάν στο 59ο λεπτό.

2021-σήμεραΕπεξεργασία

Στον τελικό του 2021 βρέθηκαν αντιμέτωπες ξανά δύο αγγλικές ομάδες, δύο χρόνια μετά την προηγούμενη αναμέτρηση μεταξύ συλλόγων της Πρέμιερ Λιγκ σε τελικό και τρίτη συνολικά. Η Τσέλσι επικράτησε 1-0 της πρωτοεμφανιζόμενης σε τελικό Μάντσεστερ Σίτι, κατακτώντας το τρόπαιο για δεύτερη φορά στην ιστορία της, εννέα χρόνια μετά την πρώτη της επιτυχία.

Οι τελικοί συνοπτικάΕπεξεργασία

Ημερομηνία Πόλη Τελικού Πρωταθλήτρια Αποτέλεσμα Φιναλίστ Διαιτητής Θεατές
13-06-1956 Παρίσι Ρεάλ Μαδρίτης   4–3   Ρενς Έλις (ENG) 38.239
30-05-1957 Μαδρίτη Ρεάλ Μαδρίτης   2–0   Φιορεντίνα Χορν (NED) 120.000
29-05-1958 Βρυξέλλες Ρεάλ Μαδρίτης   3–2 (παρ.)   Μίλαν Άλστεεν (BEL) 67.000
03-06-1959 Στουτγκάρδη Ρεάλ Μαδρίτης   2–0   Ρενς Ντους (GER) 72.000
18-05-1960 Γλασκώβη Ρεάλ Μαδρίτης   7–3   Άιντραχτ Φρανκφούρτης Μόουατ (SCO) 134.000
31-05-1961 Βέρνη Μπενφίκα   3–2   Μπαρτσελόνα Ντινστ (SUI) 26.732
02-05-1962 Άμστερνταμ Μπενφίκα   5–3   Ρεάλ Μαδρίτης Χορν (NED) 61.257
22-05-1963 Λονδίνο Μίλαν   2–1   Μπενφίκα Χόλαντ (ENG) 45.715
27-05-1964 Βιέννη Ίντερ   3–1   Ρεάλ Μαδρίτης Στολ (AUT) 71.334
27-05-1965 Μιλάνο Ίντερ   1–0   Μπενφίκα Ντινστ (SUI) 89.000
11-05-1966 Βρυξέλλες Ρεάλ Μαδρίτης   2–1   Παρτιζάν Κραϊτλάιν (GER) 46.745
25-05-1967 Λισαβόνα Σέλτικ   2–1   Ίντερ Τσέντσερ (GER) 45.000
29-05-1968 Λονδίνο Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ   4–1 (παρ.)   Μπενφίκα Λο Μπέλο (ITA) 92.225
28-05-1969 Μαδρίτη Μίλαν   4–1   Άγιαξ Μεντίμπιλ (ESP) 31.782
06-05-1970 Μιλάνο Φέγενορντ   2–1 (παρ.)   Σέλτικ Λο Μπέλο (ITA) 53.187
02-06-1971 Λονδίνο Άγιαξ   2–0   Παναθηναϊκός Τέιλορ (ENG) 83.179
31-05-1972 Ρότερνταμ Άγιαξ   2–0   Ίντερ Ελί (FRA) 61.354
30-05-1973 Βελιγράδι Άγιαξ   1–0   Γιουβέντους Γκουγκούλοβιτς (YUG) 89.484
15-05-1974 Βρυξέλλες Μπάγερν   1–1 (παρ.)   Ατλέτικο Μαδρίτης Λορό (BEL) 48.722
17-05-1974 4–0 (επ.) Ντελκούρ (BEL) 23.325
28-05-1975 Παρίσι Μπάγερν   2–0   Λιντς Κιταμπντιζάν (FRA) 48.374
12-05-1976 Γλασκώβη Μπάγερν   1–0   Σεντ Ετιέν Παλοτάι (HUN) 54.864
25-05-1977 Ρώμη Λίβερπουλ   3–1   Γκλάντμπαχ Βουρτς (FRA) 52.078
10-05-1978 Λονδίνο Λίβερπουλ   1–0   Κλαμπ Μπρυζ Κόρβερ (NED) 92.500
30-05-1979 Μόναχο Νότιγχαμ Φόρεστ   1–0   Μάλμε Λινεμάγερ (AUT) 57.500
28-05-1980 Μαδρίτη Νότιγχαμ Φόρεστ   1–0   Αμβούργο Γκαρίδο (POR) 51.000
27-05-1981 Παρίσι Λίβερπουλ   1–0   Ρεάλ Μαδρίτης Πάλοταϊ (HUN) 48.360
26-05-1982 Ρότερνταμ Άστον Βίλα   1–0   Μπάγερν Κονρά (FRA) 46.000
25-05-1983 Αθήνα Αμβούργο   1–0   Γιουβέντους Ραϊνέα (ROU) 73.500
30-05-1984 Ρώμη Λίβερπουλ   1–1 (4–2 πέν.)   Ρόμα Φρέντρικσον (SWE) 69.693
29-05-1985 Βρυξέλλες Γιουβέντους   1–0   Λίβερπουλ Ντάινα (SUI) 58.000
07-05-1986 Σεβίλλη Στεάουα Βουκουρεστίου   0–0 (2–0 πέν.)   Μπαρτσελόνα Βοτρό (FRA) 70.000
27-05-1987 Βιέννη Πόρτο   2–1   Μπάγερν Πονέ (FRA) 57.500
25-05-1988 Στουτγκάρδη PSV Αϊντχόβεν   0–0 (6–5 πέν.)   Μπενφίκα Ανιολίν (ITA) 68.000
24-05-1989 Βαρκελώνη Μίλαν   4–0   Στεάουα Βουκουρεστίου Τρίτσλερ (GER) 97.000
23-05-1990 Βιέννη Μίλαν   1–0   Μπενφίκα Κολ (AUT) 57.500
29-05-1991 Μπάρι Ερυθρός Αστέρας   0–0 (5–3 πέν.)   Μαρσέιγ Λανέζε (ITA) 56.000
20-05-1992 Λονδίνο Μπαρτσελόνα   1–0 (παρ.)   Σαμπντόρια Σμιντχούμπερ (GER) 70.827
26-05-1993 Μόναχο Μαρσέιγ   1–0   Μίλαν Ροτλισμπέργκερ (SUI) 64.400
18-05-1994 Αθήνα Μίλαν   4–0   Μπαρτσελόνα Ντον (ENG) 70.000
24-05-1995 Βιέννη Άγιαξ   1–0   Μίλαν Κρατσιουνέσκου (ROU) 49.730
22-05-1996 Ρώμη Γιουβέντους   1–1 (4–2 πέν.)   Άγιαξ Ντίαθ Βέγα (ESP) 67.000
28-05-1997 Μόναχο Ντόρτμουντ   3–1   Γιουβέντους Πουλ (HUN) 59.000
20-05-1998 Άμστερνταμ Ρεάλ Μαδρίτης   1–0   Γιουβέντους Κρουγκ (GER) 48.500
26-05-1999 Βαρκελώνη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ   2–1   Μπάγερν Κολίνα (ITA) 90.045
24-05-2000 Παρίσι Ρεάλ Μαδρίτης   3–0   Βαλένθια Μπράσκι (ITA) 78.759
23-05-2001 Μιλάνο Μπάγερν   1–1 (5–4 πέν.)   Βαλένθια Γιολ (NED) 71.500
15-05-2002 Γλασκώβη Ρεάλ Μαδρίτης   2–1   Λεβερκούζεν Μέιερ (SUI) 50.499
28-05-2003 Μάντσεστερ Μίλαν   0–0 (3–2 πέν.)   Γιουβέντους Μερκ (GER) 62.315
26-05-2004 Γκελζενκίρχεν Πόρτο   3–0   Μονακό Νίλσεν (DEN) 53.053
25-05-2005 Κωνσταντινούπολη Λίβερπουλ   3–3 (3–2 πέν.)   Μίλαν Γκονθάλεθ (ESP) 69.000
17-05-2006 Παρίσι Μπαρτσελόνα   2–1   Άρσεναλ Χάουγκε (NOR) 79.610
23-05-2007 Αθήνα Μίλαν   2–1   Λίβερπουλ Φάντελ (GER) 63.000
21-05-2008 Μόσχα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ   1–1 (6–5 πέν.)   Τσέλσι Μίχελ (SVK) 67.310
27-05-2009 Ρώμη Μπαρτσελόνα   2–0   Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Μπουζάκα (SUI) 62.467
22-05-2010 Μαδρίτη Ίντερ   2–0   Μπάγερν Γουέμπ (ENG) 73.490
28-05-2011 Λονδίνο Μπαρτσελόνα   3–1   Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Κάσαϊ (HUN) 87.695
19-05-2012 Μόναχο Τσέλσι   1–1 (4–3 πέν.)   Μπάγερν Προένσα (POR) 66.000
25-05-2013 Λονδίνο Μπάγερν   2–1   Ντόρτμουντ Ριτσόλι (ITA) 86.298
24-05-2014 Λισαβόνα Ρεάλ Μαδρίτης   4–1 (παρ.)   Ατλέτικο Μαδρίτης Κάιπερς (NED) 60.976
06-06-2015 Βερολίνο Μπαρτσελόνα   3–1   Γιουβέντους Τσακίρ (TUR) 70.442
28-05-2016 Μιλάνο Ρεάλ Μαδρίτης   1–1 (5–3 πέν.)   Ατλέτικο Μαδρίτης Κλάτενμπεργκ (ENG) 71.942
03-06-2017 Κάρντιφ Ρεάλ Μαδρίτης   4–1   Γιουβέντους Μπριχ (GER) 65.842
26-05-2018 Κίεβο Ρεάλ Μαδρίτης   3–1   Λίβερπουλ Μάζιτς (SRB) 61.561
01-06-2019 Μαδρίτη Λίβερπουλ   2–0   Τότεναμ Χότσπερ Σκόμινα (SVN) 63.272
23-08-2020 Λισαβόνα Μπάγερν   1–0   Παρί Σεν Ζερμέν Ορσάτο (ΙΤΑ) 0
29-05-2021 Πόρτο Τσέλσι   1–0   Μάντσεστερ Σίτι Λαόθ (ESP) 14.110[10]
28-05-2022 Παρίσι Ρεάλ Μαδρίτης   1–0   Λίβερπουλ Τουρπέν (FRA) 75.000[11]
10-06-2023 Κωνσταντινούπολη
01-06-2024 Λονδίνο
31-05-2025 Μόναχο
  • τεκμηρίωση για τους τελικούς 1993-2020 : [12]

Τίτλοι και συμμετοχές σε τελικούςΕπεξεργασία

Ανά σύλλογοΕπεξεργασία

Ομάδα Κυπελλούχος Φιναλίστ Χρονιές κατάκτησης Χρονιές φιναλίστ
  Ρεάλ Μαδρίτης
14
3
 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002, 2014, 2016, 2017, 2018, 2022 1962, 1964, 1981
  Μίλαν
7
4
 1963, 1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007 1958, 1993, 1995, 2005
  Μπάγερν Μονάχου
6
5
 1974, 1975, 1976, 2001, 2013, 2020 1982, 1987, 1999, 2010, 2012
  Λίβερπουλ
6
4
 1977, 1978, 1981, 1984, 2005, 2019 1985, 2007, 2018, 2022
  Μπαρτσελόνα
5
3
 1992, 2006, 2009, 2011, 2015 1961, 1986, 1994
  Άγιαξ
4
2
 1971, 1972, 1973, 1995 1969, 1996
  Ίντερ
3
2
 1964, 1965, 2010 1967, 1972
  Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
3
2
 1968, 1999, 2008 2009, 2011
  Γιουβέντους
2
7
 1985, 1996 1973, 1983, 1997, 1998, 2003, 2015, 2017
  Μπενφίκα
2
5
 1961, 1962 1963, 1965, 1968, 1988, 1990
  Τσέλσι
2
1
 2012, 2021 2008
  Νότιγχαμ Φόρεστ
2
–
 1979, 1980 —
  Πόρτο
2
–
 1987, 2004 —
  Σέλτικ
1
1
 1967 1970
  Αμβούργο
1
1
 1983 1980
  Στεάουα Βουκουρεστίου
1
1
 1986 1989
  Ολιμπίκ Μαρσέιγ
1
1
 1993 1991
  Ντόρτμουντ
1
1
 1997 2013
  Φέγενορντ
1
–
 1970 —
  Άστον Βίλα
1
–
 1982 —
  PSV Αϊντχόβεν
1
–
 1988 —
  Ερυθρός Αστέρας
1
–
 1991 —
  Ατλέτικο Μαδρίτης
–
3
 — 1974, 2014, 2016
  Σταντ ντε Ρενς
–
2
 — 1956, 1959
  Βαλένθια
–
2
 — 2000, 2001
  Φιορεντίνα
–
1
 — 1957
  Άιντραχτ Φρανκφούρτης
–
1
 — 1960
  Παρτιζάν
–
1
 — 1966
  Παναθηναϊκός
–
1
 — 1971
  Λιντς Γιουνάιτεντ
–
1
 — 1975
  Σεντ Ετιέν
–
1
 — 1976
  Γκλάντμπαχ
–
1
 — 1977
  Κλαμπ Μπρυζ
–
1
 — 1978
  Μάλμε
–
1
 — 1979
  Ρόμα
–
1
 — 1984
  Σαμπντόρια
–
1
 — 1992
  Λεβερκούζεν
–
1
 — 2002
  Μονακό
–
1
 — 2004
  Άρσεναλ
–
1
 — 2006
  Τότεναμ Χότσπερ
–
1
 — 2019
  Παρί Σεν Ζερμέν
–
1
 — 2020
  Μάντσεστερ Σίτι
–
1
 — 2021

Ανά χώραΕπεξεργασία

Χώρα Ομάδα Κυπελλούχος Φιναλίστ
  Ισπανία (19) Ρεάλ Μαδρίτης 14 3
Μπαρτσελόνα 5 3
Ατλέτικο Μαδρίτης – 3
Βαλένθια – 2
  Αγγλία (14) Λίβερπουλ 6 4
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 3 2
Τσέλσι 2 1
Νότιγχαμ Φόρεστ 2 –
Άστον Βίλα 1 –
Λιντς Γιουνάιτεντ – 1
Άρσεναλ – 1
Τότεναμ Χότσπερ – 1
Μάντσεστερ Σίτι – 1
  Ιταλία (12) Μίλαν 7 4
Ίντερ 3 2
Γιουβέντους 2 7
Φιορεντίνα – 1
Ρόμα – 1
Σαμπντόρια – 1
  Γερμανία (8) Μπάγερν Μονάχου 6 5
Αμβούργο 1 1
Μπορούσια Ντόρτμουντ 1 1
Άιντραχτ Φρανκφούρτης – 1
Γκλάντμπαχ – 1
Λεβερκούζεν – 1
  Ολλανδία (6) Άγιαξ 4 2
Φέγενορντ 1 –
Αϊντχόφεν 1 –
  Πορτογαλία (4) Μπενφίκα 2 5
Πόρτο 2 –
  Γαλλία (1) Ολιμπίκ Μαρσέιγ 1 1
Σταντ ντε Ρενς – 2
Σεντ Ετιέν – 1
Μονακό – 1
Παρί Σεν Ζερμέν – 1
  Σκωτία (1) Σέλτικ 1 1
  Ρουμανία (1) Στεάουα Βουκουρεστίου 1 1
  Γιουγκοσλαβία (1) Ερυθρός Αστέρας 1 –
Παρτιζάν – 1
  Ελλάδα Παναθηναϊκός – 1
  Βέλγιο Κλαμπ Μπρυζ – 1
  Σουηδία Μάλμε – 1

Στατιστικά στοιχεία - πληροφορίεςΕπεξεργασία

ΠοδοσφαιριστέςΕπεξεργασία

 
Φρανσίσκο Χέντο
 
Πάολο Μαλντίνι
 
Λιονέλ Μέσι
 
Κριστιάνο Ρονάλντο

ΠροπονητέςΕπεξεργασία

 
Κάρλο Αντσελότι
 
Άλεξ Φέργκιουσον
 
Ερνστ Χάπελ
 
Βιθέντε Ντελ Μπόσκε
  • Ο Μπομπ Πέισλι (1976/77, 1977/78, 1980/81) και ο Κάρλο Αντσελότι (2002/03, 2006/07, 2013/14) είναι οι δύο προπονητές που έχουν τις περισσότερες κατακτήσεις (3), ενώ ο τελευταίος (φιναλίστ 2004/05) μαζί με τους Μιγκέλ Μουνιόθ (1959/60, 1961/62, 1963/64, 1965/66), Μαρσέλο Λίπι (1995/96, 1996/97, 1997/98, 2002/03) και Άλεξ Φέργκιουσον (1998/99, 2007/08, 2008/09, 2010/11) έχουν τις περισσότερες παρουσίες σε τελικό (4).
  • Τέσσερα πρόσωπα έχουν κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης ως παίκτες και ως προπονητές στην ίδια ομάδα:

Ο Μιγκέλ Μουνιόθ της Ρεάλ Μαδρίτης (1955/56, 1956/57 ως παίκτης και 1959/60, 1965/66 ως προπονητής), ο Κάρλο Αντσελότι της Μίλαν (1988/89, 1989/90 ως παίκτης και 2002/03, 2006/07 ως προπονητής, καθώς και ως προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης το 2013/14), ο Πεπ Γκουαρντιόλα της Μπαρτσελόνα (1991/92 ως παίκτης και 2008/09, 2010/11 ως προπονητής) και ο Ζινεντίν Ζιντάν της Ρεάλ Μαδρίτης (2001/02 ως παίκτης και 2015/16, 2016/17 ως προπονητής).

  • Τρεις ακόμη το κατέκτησαν ως παίκτες και προπονητές αλλά σε διαφορετικές ομάδες:

Ο Τζιοβάνι Τραπατόνι ως παίκτης της Μίλαν (1962/63, 1968/69) και ως προπονητής της Γιουβέντους (1984/85), ο Γιόχαν Κρόιφ ως παίκτης του Άγιαξ τρεις φορές (1970/71, 1971/72, 1972/73) και ως προπονητής της Μπαρτσελόνα (1991/92) και ο Φρανκ Ράικαρτ ως παίκτης της Μίλαν (1988/89, 1989/90), του Άγιαξ (1994/95) και ως προπονητής της Μπαρτσελόνα (2005/06).

  • Πέντε προπονητές έχουν κατακτήσει τον τίτλο με δύο διαφορετικές ομάδες:

Ο Ερνστ Χάπελ με Φέγενορντ (1969/70) και Αμβούργο (1982/83), ενώ είναι ο μοναδικός προπονητής που έχει λάβει μέρος σε τελικό με τρεις διαφορετικές ομάδες (φιναλίστ με την Κλαμπ Μπριζ το 1978), ο Ότμαρ Χίτσφελντ με Μπορούσια Ντόρτμουντ (1996/97) και Μπάγερν Μονάχου (2000/01), ο Ζοζέ Μουρίνιο με Πόρτο (2003/04) και Ίντερ (2009/10), ο Γιουπ Χάινκες με Ρεάλ Μαδρίτης (1997/98) και Μπάγερν Μονάχου (2012/13) και ο Κάρλο Αντσελότι με Μίλαν (2002/03, 2006/07) και Ρεάλ Μαδρίτης (2013/14).

Ο Τζιοβάνι Τραπατόνι με Γιουβέντους (Πρωταθλητριών 1984/85, Κυπελλούχων 1983/84, ΟΥΕΦΑ 1976/77, 1992/93) και ο Ούντο Λάτεκ, Πρωταθλητριών με Μπάγερν Μονάχου (1973/74), Κυπελλούχων με Μπαρτσελόνα (1981/82) και ΟΥΕΦΑ με Γκλάντμπαχ (1978/79).

ΣύλλογοιΕπεξεργασία

 
Χάρτης με τις χώρες που έχουν συμμετέχει ομάδες στη φάση των ομίλων UEFA Champions League
  Χώρα μέλος της UEFA που έχει εκπροσωπηθεί στη φάση των ομίλων
  Χώρα μέλος της UEFA που δεν έχει εκπροσωπηθεί στη φάση των ομίλων
  Δεν είναι μέλος της UEFA

ΠόλειςΕπεξεργασία

  • Η Μαδρίτη είναι η πόλη με τους περισσότερους τίτλους (14) και η μοναδική που έχει εκπροσωπηθεί ταυτόχρονα με δύο ομάδες (Ρεάλ, Ατλέτικο) στον τελικό (2013/14, 2015/16).
  • Το Μιλάνο, είναι η μόνη πόλη που έχει "κατακτήσει" το κύπελλο Πρωταθλητριών με δύο διαφορετικές ομάδες, Μίλαν (7) και Ίντερ (3), ενώ μαζί με τη Μαδρίτη είναι οι μοναδικές που έχουν διψήφιο αριθμό τίτλων. Οι δύο αυτές πόλεις μαζί με το Βελιγράδι (Παρτιζάν, Ερυθρός Αστέρας) και το Λονδίνο (Άρσεναλ, Τσέλσι) είναι οι μόνες που έχουν εκπροσωπηθεί σε τελικό με περισσότερες από μία ομάδες.
  • Η Αθήνα και το Λονδίνο είναι οι δύο πόλεις που έχουν εκπροσωπηθεί από τρεις ομάδες την ίδια περίοδο. Η Αθήνα από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ το 2003/04 και το Λονδίνο από Τσέλσι, Άρσεναλ, Τότεναμ το 2010/11, όπου έγινε η μοναδική πόλη που έφτασε με τρεις ομάδες μέχρι τη φάση των 16.
  • Ο ημιτελικός 2002/03, μεταξύ Μίλαν και Ίντερ ήταν η μοναδική φορά στην οποία υπήρξε ισοπαλία δύο αγώνων σε ομάδες που έχουν την ίδια έδρα (Σαν Σίρο, Μιλάνο).

ΧώρεςΕπεξεργασία

ΔιάφοραΕπεξεργασία

  • Ο ύμνος του Τσάμπιονς Λιγκ που ακούγεται στην τελετή πριν από την έναρξη κάθε αγώνα, αποτελεί σύνθεση του Τόνι Μπρίτεν και βασίζεται στο έργο Ο Ιερέας Ζάντοκ του Χέντελ. Στην καθιερωμένη εκτέλεση μετέχουν η χορωδία της Ακαδημίας του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών (St Martin-in-the-Fields, αγγλικανική εκκλησία) με τη Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα, επίσης του Λονδίνου.

ΠαραπομπέςΕπεξεργασία

  1. ↑ UEFA.com. «History | UEFA Champions League». UEFA.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2021. 
  2. ↑ UEFA.com. «Season | History | UEFA Champions League». UEFA.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2021. 
  3. ↑ UEFA.com. «Most titles | History | UEFA Champions League». UEFA.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2021. 
  4. ↑ UEFA.com. «All-time stats | History | UEFA Champions League». UEFA.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2021. 
  5. ↑ Ο Στίβεν Τζέραρντ στον τελικό της Κωνσταντινούπολης (2004/05) κατά το ημίχρονο και ενώ η Λίβερπουλ έχανε 3-0 από τη Μίλαν, απομάκρυνε τον προπονητή Ράφα Μπενίτεθ από τα αποδυτήρια λέγοντάς του "Coach, μπορείς να φύγεις να μιλήσω στους παίκτες μου;"
  6. ↑ CNN, 27 Μαΐου 2009.
  7. ↑ «Champions League 2010: Πρωταθλήτρια Ευρώπης η Ίντερ». 25 Οκτωβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2011. 
  8. ↑ sport24 Ο τελικός του 2012
  9. ↑ UEFA.com (17 Ιουνίου 2020). «Champions League to resume on 7 August». UEFA.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2021. 
  10. ↑ «Full Time Report» (PDF). 
  11. ↑ «1:0 gegen Liverpool: Real Madrid ist Champions-League-Sieger». kicker (στα Γερμανικά). Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2022. 
  12. ↑ «UEFA Champions League Finals» (PDF). 
  13. ↑ «UEFA : Champions League all-time top scorers: Ronaldo, Messi, Lewandowski». Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2021. 
  14. ↑ Οι μεγαλύτερες νίκες στο Champions League, www.sport24.gr

Εξωτερικοί σύνδεσμοι - ΠηγέςΕπεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=ΟΥΕΦΑ_Τσάμπιονς_Λιγκ&oldid=10058581"