ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ

Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Συλλόγων
(Ανακατεύθυνση από Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης)
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Τσάμπιονς Λιγκ.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Προσοχή, το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{πηγές|18|04|2021}}

Το ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ (αγγλικά: UEFA Champions League) είναι διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση όπου παίρνουν μέρος οι πρωταθλήτριες ομάδες καθώς και οι καλύτερες των ισχυρότερων πρωταθλημάτων ποδοσφαίρου της Ευρώπης. Η διοργάνωση πραγματοποιείται κάθε χρόνο από την ΟΥΕΦΑ (Ένωση Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών) και το κύπελλο αυτό είναι το πολυτιμότερο βραβείο που μπορεί να κατακτήσει μια ευρωπαϊκή ομάδα.[1][2].

ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ
UEFA Champions League.svg
ΔιοργανωτήςUEFA
Ίδρυση1955
1992 (σημερινή μορφή)
Χώρος διεξαγωγήςΕυρώπη (ΟΥΕΦΑ)
Αριθμός ομάδων32 (όμιλοι)
78 ή 79 (σύνολο)
Σημερινός κάτοχοςFlag of Germany.svg Μπάγερν
(6ος τίτλος)
Περισ. κατακτήσειςFlag of Spain.svg Ρεάλ Μαδρίτης
(13 τίτλοι)
Τηλεοπτική κάλυψηΑνάλογα με κάθε χώρα
Ιστοσελίδαuefa.com
Soccerball current event.svg 2020–21
Commons page Πολυμέσα σχετικά με τη διοργάνωση
wikidata (π • σ • ε )

ΔομήΕπεξεργασία

 
Το τρόπαιο

H διοργάνωση του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ (UEFA Champions League), αρχικά γνωστή ως Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης (European Champion Clubs' Cup) ή απλά Ευρωπαϊκό Κύπελλο (European Cup), ξεκίνησε την ποδοσφαιρική περίοδο 1955-56 έχοντας ένα σύστημα νοκ άουτ δύο αγώνων, όπου οι ομάδες έδιναν έναν αγώνα εντός και έναν εκτός έδρας. Η ομάδα με το μεγαλύτερο αθροιστικά σκορ προκρινόταν στον επόμενο γύρο. Μπορούσαν να συμμετάσχουν μόνο οι σύλλογοι που είχαν κατακτήσει το εθνικό τους πρωτάθλημα καθώς και ο κάτοχος του κυπέλλου εκείνης της περιόδου.

Ο τρόπος διεξαγωγής και το όνομα άλλαξαν κατά την περίοδο 1992-93 και μετά από αρκετές και ριζοσπαστικές αλλαγές στα χρόνια που μεσολάβησαν, σήμερα η διοργάνωση αποτελείται από πέντε προκριματικούς γύρους, μια φάση ομίλων (όπου οι ομάδες αντιμετωπίζουν κάθε άλλη ομάδα του ομίλου εντός και εκτός έδρας) και ακολουθούν τέσσερις γύροι αγώνων νοκ άουτ. Όλοι οι προκριματικοί και οι νοκ άουτ αγώνες είναι διπλοί, εκτός από τον τελικό, ο οποίος είναι ένας μόνο αγώνας και διεξάγεται σε προκαθορισμένο τόπο διεξαγωγής.

Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει κατακτήσει το κύπελλο 13 φορές. Ακολουθούν οι Μίλαν (7 τίτλοι), Μπάγερν Μονάχου και Λίβερπουλ (6 τίτλοι), Μπαρτσελόνα (5 τίτλοι), Άγιαξ (4 τίτλοι).

Η νικήτρια ομάδα παίρνει στην κατοχή της το τρόπαιο στην τελετή απονομής μετά τη λήξη του τελικού, αλλά πρέπει να το επιστρέψει στην UEFA δύο μήνες πριν από τον τελικό της επόμενης χρονιάς. Η UEFA δίνει στους νικητές ένα αντίγραφο του τροπαίου, μικρότερων διαστάσεων από το αυθεντικό, το οποίο οι ομάδες κρατούν στην κατοχή τους για πάντα. Επιπλέον, οι κανονισμοί της οργάνωσης ορίζουν το αυθεντικό τρόπαιο να το κρατάει για πάντα μία ομάδα, εφόσον το κατακτήσει επί τρεις συνεχόμενες περιόδους ή πέντε φορές συνολικά.

Έξι ομάδες έχουν πάρει το αυθεντικό τρόπαιο μέχρι τώρα:

  • Η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία κέρδισε τις πέντε πρώτες διοργανώσεις (μεταξύ 1956-1960) και τρεις συνεχόμενες διοργανώσεις (2016, 2017, 2018)
  • Ο Άγιαξ, που κέρδισε τρεις φορές στη σειρά (1971, 1972, 1973)
  • Η Μπάγερν Μονάχου, νικήτρια έξι διοργανώσεων (1974, 1975, 1976, 2001, 2013, 2020)
  • Η Μίλαν, νικήτρια εφτά διοργανώσεων (1963, 1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007)
  • Η Λίβερπουλ, νικήτρια έξι διοργανώσεων (1977, 1978, 1981, 1984, 2005, 2019)
  • Η Μπαρτσελόνα, νικήτρια πέντε διοργανώσεων (1992, 2006, 2009, 2011, 2015).

ΠρόκρισηΕπεξεργασία

Η πρόκριση για τη διοργάνωση γίνεται με κριτήριο την κατάταξη των ομάδων στα εθνικά τους πρωταθλήματα, με βάση ένα σύστημα ποσόστωσης, σύμφωνα με το οποίο οι χώρες με ισχυρότερα πρωταθλήματα στέλνουν περισσότερες ομάδες. Επίσης, οι ομάδες που προέρχονται από τις χώρες αυτές προκρίνονται σε πιο προχωρημένες φάσεις της διοργάνωσης.

Για παράδειγμα, από τα τέσσερα ισχυρότερα εθνικά πρωταθλήματα (όπως αυτά βαθμολογούνται από την UEFA σύμφωνα με τους συντελεστές της), ο πρωταθλητής, ο δευτεραθλητής, ο τρίτος και ο τέταρτος της βαθμολογίας προκρίνονται απευθείας στη φάση των ομίλων.

Την περίοδο 2004-05 η Λίβερπουλ κατέκτησε το τρόπαιο, αλλά κατέλαβε την πέμπτη θέση στο αγγλικό πρωτάθλημα, μια θέση εκτός των θέσεων αυτόματης πρόκρισης. Έτσι έπρεπε η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία να αποφασίσει αν θα στείλει τη Λίβερπουλ στη διοργάνωση ή την ομάδα που κατέλαβε την τέταρτη θέση, δηλαδή την Έβερτον, την άλλη μεγάλη ομάδα της πόλης του Λίβερπουλ. Η αγγλική ομοσπονδία είχε ήδη αποφασίσει ότι οι πρώτες τέσσερις ομάδες του πρωταθλήματος θα προκριθούν για τη διοργάνωση, παρά την κατάκτηση του τροπαίου από τη Λίβερπουλ, αλλά παράλληλα πίεσε για να συμμετάσχει και πέμπτη ομάδα στο Champions League μετά από αυτή. Μετά από την απόφαση αυτή ο τότε πρόεδρος της UEFA Λέναρτ Γιόχανσον, δήλωσε ότι ο τροπαιούχος θα έπρεπε να μπορεί να υπερασπιστεί τον τίτλο του ανεξάρτητα από την κατάταξή του στο εθνικό πρωτάθλημα. Τελικά αποφασίστηκε η Έβερτον να αγωνιστεί στον τρίτο προκριματικό γύρο και η Λίβερπουλ στον πρώτο.

Η τελευταία φορά που συνέβη κάτι ανάλογο, πριν από την περίοδο 2005-06, ήταν το 2000-01, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης είχε κατακτήσει μεν το τρόπαιο (1999-2000) αλλά κατέλαβε την έκτη θέση στο ισπανικό πρωτάθλημα. Για τον λόγο αυτό η Ρεάλ Σαραγόσα αναγκάστηκε να αγωνιστεί στο κύπελλο UEFA. Δύο χρόνια μετά, η Σαραγόσα υποβιβάστηκε, γεγονός που αποδίδεται στη χαμένη αίγλη (καθώς και τα χαμένα έσοδα) που προήλθαν από την απόφαση αυτή.

ΙστορίαΕπεξεργασία

Ο θεσμός έχει μακρά και συναρπαστική ιστορία. Εξήντα χρόνια σκληρού συναγωνισμού που έχουν αναδείξει νικητές απ' όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης.

1955-1960Επεξεργασία

 
Ο Ντι Στέφανο

Η γαλλική Ρενς που έφτασε μέχρι τον τελικό δύο φορές (1956 και 1959) και οι ιταλικές Φιορεντίνα (1957), Μίλαν (1958) προέβαλλαν κάποια αντίσταση στα τέλη της δεκαετίας του 1950, αλλά ο ανορθόδοξος και αριστοκρατικός τρόπος παιχνιδιού της Ρεάλ, συνέβαλαν στο να μην υπάρχει στην πραγματικότητα συναγωνισμός για το τρόπαιο.

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1958, συνέβη το αεροπορικό δυστύχημα στο αεροδρόμιο του Μονάχου, όπου έχασαν τη ζωή τους οκτώ συνολικά ποδοσφαιριστές της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι οποίοι επέστρεφαν από τον εκτός έδρας αγώνα της προημιτελικής φάσης της διοργάνωσης 1957-58, εναντίον του Ερυθρού Αστέρα στο Βελιγράδι.

Το αποκορύφωμα της χρονικής αυτής περιόδου ήταν ο περίφημος τελικός του 1960, στο Χάμπτεν Παρκ της Γλασκώβης, στη Σκωτία. Σε αυτόν τον τελικό, η Ρεάλ Μαδρίτης συνέτριψε τη δυτικογερμανική Άιντραχτ Φρανκφούρτης με 7-3, μπροστά στις κάμερες του τηλεοπτικού δικτύου BBC και της Eurovision. Τον τελικό παρακολούθησαν 135.000 άνθρωποι, αριθμός που αποτελεί ακόμα και σήμερα ρεκόρ προσέλευσης σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

1961-1970Επεξεργασία

 
Μπαρτσελόνα εναντίον Αμβούργου το 1961

Η κυριαρχία της Ρεάλ Μαδρίτης ανακόπηκε από τη μεγαλύτερη εγχώρια αντίπαλό της, την Μπαρτσελόνα, από τον πρώτο γύρο της διοργάνωσης του 1961. Η "Μπάρτσα" έφτασε μέχρι τον τελικό που διεξήχθη στη Βέρνη της Ελβετίας, ηττήθηκε όμως από την πορτογαλική Μπενφίκα, η οποία κράτησε τα σκήπτρα και την επόμενη χρονιά (1961-62), με αντίπαλο στον τελικό του Άμστερνταμ τη Ρεάλ (5-3).

Η Μπενφίκα έφτασε για τρίτη φορά σε τελικό το 1963, ηττήθηκε όμως από τη Μίλαν, της οποίας η εγχώρια αντίπαλος Ίντερ, κατέκτησε το τρόπαιο επί δύο συνεχή έτη (1964 και 1965) με νίκες επί των Ρεάλ Μαδρίτης και Μπενφίκα αντίστοιχα. Η διοργάνωση του 1965 έμεινε στην ιστορία κυρίως λόγω του διαβόητου ημιτελικού, ανάμεσα στην Ίντερ και τη Λίβερπουλ, υπό τη σκιά των κατηγοριών για δωροδοκία από ιταλικής πλευράς στη νίκη εντός έδρας με 3-0, στο στάδιο Σαν Σίρο του Μιλάνου.

Αυτή η εποχή τελείωσε με πρωταθλήτρια τη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία νίκησε την Ίντερ στον ημιτελικό του 1966, πριν φτάσει στην κατάκτηση του 6ου τίτλου της, αντιμετωπίζοντας την Παρτιζάν Βελιγραδίου στο Στάδιο του Βασιλιά Μπωντουέν, στις Βρυξέλλες (τότε ονομαζόταν Στάδιο Χέιζελ). Από τη μεγάλη ομάδα του '50, μόνο ο Χέντο αγωνίστηκε και στους 6 νικηφόρους τελικούς.

Το 1967, η Σέλτικ έγινε η πρώτη βρετανική ομάδα που κέρδισε τη διοργάνωση, νικώντας την Ίντερ στο Εστάντιο Νασιονάλ, στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας. Η ομάδα, η οποία μετά τον τελικό έμεινε γνωστή ως οι "Λέοντες της Λισαβόνας", με προπονητή τον Τζοκ Στάιν, απαρτιζόταν από ποδοσφαιριστές που είχαν γεννηθεί στη Γλασκώβη.

Έπειτα από έναν χρόνο (1968), η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα που κατέκτησε το τρόπαιο, με νίκη επί της πορτογαλικής Μπενφίκα, με 4-1 στην παράταση στο Στάδιο Γουέμπλεϊ. Ο θρίαμβος για τη Μάντσεστερ ήρθε μία δεκαετία μετά την αεροπορική τραγωδία στο Μόναχο και με τον ίδιο προπονητή, τον Ματ Μπάσμπι, ο οποίος αργότερα χρίστηκε Ιππότης (CBE - Commander of the British Empire) από τη Βασίλισσα της Αγγλίας.

Η Μίλαν έξι χρόνια μετά την πρώτη της κατάκτηση επέστρεψε στις επιτυχίες το 1969 επί του Άγιαξ, η κυριότερη αντίπαλος του οποίου στο ολλανδικό πρωτάθλημα, Φέγενορντ κατέκτησε τον ίδιο τίτλο το 1970, επικρατώντας στον τελικό της Σέλτικ.

1971-1980Επεξεργασία

 
Μάιερ, Μπεκενμπάουερ και Μίλερ στην Μπάγερν της τριετίας 1974-1976

Το κύπελλο Πρωταθλητριών την επόμενη δεκαετία ήταν υπόθεση τεσσάρων ομάδων και συγκεκριμένα των Άγιαξ (1971, 1972, 1973), Μπάγερν Μονάχου (1974, 1975, 1976), Λίβερπουλ (1977, 1978) και Νότιγχαμ Φόρεστ (1979, 1980).

Ο πρώτος σύλλογος που πρωταγωνίστησε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις τη δεκαετία αυτή ήταν ο Άγιαξ, ο οποίος με την παρουσία των Γιόχαν Κρόιφ, Μπάρι Χούλσοφ, Ρουντ Κρολ, Γιόχαν Νέσκενς, Άρι Χάαν, Τζέρι Μιούρεν και Πιέτ Κάιζερ έθεσε τις βάσεις γι' αυτό που σήμερα αποκαλείται ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο (total football). Ο Άγιαξ κυριάρχησε για τρεις χρονιές, νικώντας το 1971 τον Παναθηναϊκό (τη μόνη ελληνική ομάδα που έχει αγωνιστεί σε τελικό της διοργάνωσης), το 1972 την Ίντερ και το 1973 τη Γιουβέντους. Ο κάθε παίκτης ξεχωριστά μπορούσε να προσαρμοστεί στον αγώνα σε διαφορετικές θέσεις και ρόλους. Δημιουργία του Ρίνους Μίχελς, ο Άγιαξ φαινόταν αήττητος μέχρι το 1973.

Η Μπάγερν Μονάχου έγινε ο επόμενος σύλλογος που κυριάρχησε στη διοργάνωση, κατακτώντας το τρόπαιο τρεις συνεχόμενες φορές στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Με αρχηγό τον Φραντς Μπεκενμπάουερ και συμπαίκτες τους Σεπ Μάιερ, Γκερντ Μίλερ, Ούλι Χένες και Πάουλ Μπράιτνερ, η Μπάγερν συνέχισε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, προσθέτοντας τη δική της εκδοχή στη συνέπεια και την οργάνωση. Αρχικά νίκησε την Ατλέτικο Μαδρίτης το 1974 (σε επαναληπτικό τελικό), στη συνέχεια επικράτησε και της Λιντς 2-0 σε έναν κακόθυμο, επηρεασμένο από το κοινό τελικό στο Παρκ ντε Πρενς (Parc des Princes), στο Παρίσι το 1975, για να ακολουθήσει η Σεντ Ετιέν στο Χάμπτεν Παρκ στη Γλασκώβη το 1976. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σε κανένα από τα τρία αυτά συνεχή έτη που η βαυαρική ομάδα κυριάρχησε στην Ευρώπη, δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλήτρια Γερμανίας, χάνοντας τον τίτλο από μια άλλη σπουδαία ομάδα της εποχής, την Γκλάντμπαχ.

Το 1977 η Λίβερπουλ νίκησε την Γκλάντμπαχ 3-1 στη Ρώμη και το 1978 διατήρησε το τρόπαιο με νίκη επί της Κλαμπ Μπρυζ στο Στάδιο Γουέμπλεϊ, σηματοδοτώντας την έναρξη της κυριαρχίας των αγγλικών συλλόγων στη διοργάνωση, οι οποίοι επικράτησαν συνολικά επτά φορές σε οκτώ χρόνια (1977-1984).

Η Λίβερπουλ αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης του 1979 από τη Νότιγχαμ Φόρεστ, η οποία και κατέκτησε το τρόπαιο σε μία εντυπωσιακή άνοδο στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, νικώντας τη σουηδική Μάλμε με 1-0 στον τελικό που έγινε στο Μόναχο. Τον επόμενο χρόνο (1980) υπερασπίστηκε τον τίτλο της έναντι του Αμβούργου στη Μαδρίτη με το ίδιο σκορ και έγινε η μόνη ομάδα που έχει κατακτήσει το κύπελλο Πρωταθλητριών περισσότερες φορές από ότι το εγχώριο πρωτάθλημα.

1981-1990Επεξεργασία

 
Η Στεάουα πρωταθλήτρια του 1986

Με το ξεκίνημα της δεκαετίας του 1980 η Λίβερπουλ επέστρεψε στους τίτλους, καθώς στον τελικό του 1981 κατέκτησε το τρόπαιο για τρίτη φορά με νίκη στο Παρίσι επί της Ρεάλ Μαδρίτης (1-0).

Το 1982 η Άστον Βίλα της πόλης του Μπέρμιγχαμ, νίκησε την Μπάγερν Μονάχου 1-0 στο Στάδιο Φέγενορντ του Ρότερνταμ. Το Αμβούργο ήταν η νικήτρια ομάδα το 1983 επικρατώντας 1-0 της Γιουβέντους στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, ενώ την επόμενη χρονιά (1984) η Λίβερπουλ επέστρεψε στον τελικό οπότε και νίκησε τη Ρόμα στη διαδικασία των πέναλτι. Η Λίβερπουλ τον επόμενο χρόνο (1985) ήταν και πάλι στον τελικό για να υπερασπιστεί τον τίτλο της, αλλά ηττήθηκε από τη Γιουβέντους σε έναν αγώνα που επισκιάστηκε από τον θάνατο 39 θεατών (Ιταλοί στην πλειοψηφία τους). Το γεγονός έμεινε γνωστό ως η "τραγωδία του Χέιζελ". Όλες οι αγγλικές ομάδες τιμωρήθηκαν με πενταετή αποκλεισμό από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση ενώ η Λίβερπουλ αποκλείστηκε για έξι χρόνια.

Με τις αγγλικές ομάδες εκτός διοργάνωσης, η επικράτησή τους έλαβε τέλος. Τα επόμενα χρόνια μετά την τραγωδία του Χέιζελ, το κύπελλο Πρωταθλητριών διεκδικήθηκε από ευρωπαϊκούς συλλόγους που δεν είχαν καταφέρει να διαγράψουν μεγάλες πορείες στις προηγούμενες χρονιές της διοργάνωσης. Τα έτη 1986, 1987 και 1988 η Στεάουα Βουκουρεστίου, η Πόρτο και η Αϊντχόφεν αντίστοιχα, κατέκτησαν το τρόπαιο, ενώ ο τελικός του 1987 μεταξύ Μπάγερν Μονάχου και Πόρτο θεωρείται ακόμη και σήμερα ως ένας από τους πιο ανταγωνιστικούς της διοργάνωσης.

Η πανίσχυρη Μίλαν εκείνης της περιόδου κατέκτησε το τρόπαιο την επόμενη διετία, αρχικά το 1989 με το εντυπωσιακό 4-0 επί της Στεάουα, για να το επαναλάβει και την επόμενη χρονιά (1990) απέναντι στην Μπενφίκα (1-0).

1991-2000Επεξεργασία

 
Η πρωταθλήτρια του 1992 Μπαρτσελόνα
 
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1999

Το 1991 το τρόπαιο πήγε στους πρωταθλητές του γιουγκοσλάβικου πρωταθλήματος, τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου που νίκησαν τη Μαρσέιγ στα πέναλτι μετά από μία ισοπαλία χωρίς σκορ. Ο τελικός του 1991 ήταν επίσης ο μόνος τελικός το διάστημα μεταξύ 1989-1998 στον οποίο απέτυχε να συμμετάσχει κάποια ιταλική ομάδα.

Ο αποκλεισμός των αγγλικών συλλόγων από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έληξε την περίοδο 1990-91 (η πρωταθλήτρια Αγγλίας Λίβερπουλ δεν μπόρεσε να αγωνιστεί επειδή έπρεπε να εκτίσει έναν επιπλέον χρόνο ποινής), αλλά καμία αγγλική ομάδα δεν έφτασε στην τελική οκτάδα. Η Άρσεναλ (1991-92), η Λιντς (1992-93), η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1993-94 και 1994-95) και η Μπλάκμπερν (1995-96), δεν μπόρεσαν να διακριθούν στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση, χάνοντας από θεωρητικά υποδεέστερες ομάδες. Αυτό οφειλόταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό και στον κανόνα των τριών ξένων που απέτρεπε τις ομάδες να χρησιμοποιήσουν μερικούς από τους βασικούς παίκτες τους.

Το 1992 ήταν η τελευταία φορά πριν τη μετονομασία του θεσμού σε Τσάμπιονς Λιγκ και η πρώτη διοργάνωση με τη δημιουργία ομίλων. Ο τελικός έλαβε χώρα στο Στάδιο Γουέμπλεϊ και το τρόπαιο κατέκτησε η Μπαρτσελόνα απέναντι στη Σαμπντόρια. Στην πρώτη διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ το 1993 η Μαρσέιγ νίκησε στον τελικό τη Μίλαν με 1-0, αλλά την επόμενη χρονιά αποκλείστηκε από την υπεράσπιση του τροπαίου εξαιτίας του υποβιβασμού της στη δεύτερη κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος, λόγω σκανδάλου που ξέσπασε για στημένους αγώνες και πλασματικές δηλώσεις οικονομικών στοιχείων.

Ο τελικός του 1994 βρήκε την Μπαρτσελόνα να ηττάται από τη Μίλαν 4-0, ενώ η τελευταία συμμετείχε και στον επόμενο τελικό (1995) αλλά έχασε 1-0 από τον Άγιαξ, ο οποίος έφτασε και στον τελικό του 1996, αλλά ηττήθηκε από τη Γιουβέντους στη διαδικασία των πέναλτι. Εκείνη την περίοδο η "υπόθεση Μποσμάν" ήρθε για να αλλάξει δραστικά την εικόνα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η απόφαση επί αυτής, επέτρεψε σε παίκτες των οποίων το συμβόλαιο έχει λήξει, να μεταφέρονται ελεύθερα σε ομάδες κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης, μια εξίσου μεγάλη συνέπεια που είχε η απόφαση, ήταν το ότι οι παίκτες μιας ομάδας που προέρχονταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν αριθμούνταν ως ξένοι, εφόσον ο σύλλογος ήταν κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Μπορούσια Ντόρτμουντ μπήκε στη λίστα των πρωταθλητών Ευρώπης το 1997 όταν νίκησε τη Γιουβέντους στον τελικό, έχοντας ήδη αποκλείσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον ημιτελικό, όμως αυτή ήταν μια περίοδος προόδου για τους αγγλικούς συλλόγους, καθώς η Γιουνάιτεντ ήταν η πρώτη αγγλική ομάδα που προκρίθηκε στην τελική οκτάδα, στη μετά το Χέιζελ εποχή. Την περίοδο 1997-98, επιτράπηκε για πρώτη φορά η συμμετοχή στους δευτεραθλητές των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων μετά από πιέσεις στην UEFA, ενώ ο τίτλος πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης για έβδομη φορά μετά από 32 χρόνια.

Η περίοδος 1998-99 έχει μείνει αξέχαστη για το τρεμπλ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το οποίο ολοκληρώθηκε με τη δραματική νίκη 2-1 επί της Μπάγερν στις καθυστερήσεις κι ενώ το γκολ του Μάριο Μπάσλερ φαινόταν να δίνει τη νίκη στους Γερμανούς. Ο διαιτητής έδειξε 3 λεπτά επιπλέον χρόνου, στο ξεκίνημα των οποίων ο Τέντι Σέριγχαμ ισοφάρισε και ο αγώνας φάνηκε πως θα οδηγηθεί στην παράταση, όμως στιγμές αργότερα ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ σκόραρε το νικητήριο γκολ και έγραψε ιστορία, καθώς η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έγινε ο πρώτος αγγλικός σύλλογος που κατάκτησε το τρεμπλ: Πρωτάθλημα Πρέμιερ Λιγκ, Κύπελλο Αγγλίας, Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά από το 1968 και ο πρώτος αγγλικός σύλλογος που κατακτούσε το τρόπαιο μετά την επιτυχία της Λίβερπουλ το 1984.

Το 1999-2000 η πρωταθλήτρια Ισπανίας Ρεάλ Μαδρίτης επικράτησε της δευτεραθλήτριας του ισπανικού πρωταθλήματος Βαλένθια με 3-0, στον πρώτο τελικό της διοργάνωσης που διεξήχθη ανάμεσα σε δύο ομάδες από την ίδια χώρα. Η διοργάνωση αυτή ήταν επίσης η πρώτη στην οποία μπορούσαν να συμμετάσχουν περισσότερες από δύο ομάδες από τα σπουδαιότερα εθνικά πρωταθλήματα. Από τα τρία κορυφαία πρωταθλήματα, όπως κατατάχθηκαν από την UEFA, μπορούσαν να συμμετάσχουν τέσσερις ομάδες, ενώ από τα τρία αμέσως επόμενα συμμετείχαν τρεις.

2001-2010Επεξεργασία

 
Το τρόπαιο του 2005 ήταν το πέμπτο που κατέκτησε η Λίβερπουλ και το κράτησε παντοτινά δικό της

Τον πρώτο τίτλο του 21ου αιώνα πανηγύρισε η Μπάγερν Μονάχου το 2001, απέναντι στη Βαλένθια που απέτυχε για δεύτερη συνεχή χρονιά, ενώ η Ρεάλ Μαδρίτης επανήλθε στην κορυφή (για ένατη φορά) το 2002 επικρατώντας της γερμανικής Μπάγερ Λεβερκούζεν, η οποία έγινε η μοναδική φιναλίστ στην ιστορία της διοργάνωσης που δεν έχει κατακτήσει ποτέ το πρωτάθλημα στη χώρα της. Στον τελικό του 2003 που διεξήχθη στην Αγγλία, νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα της Μίλαν στα πέναλτι εναντίον της Γιουβέντους, στον δεύτερο τελικό που συμμετείχαν ομάδες από κοινό πρωτάθλημα.

Το 2004 η Πόρτο επικράτησε της Μονακό με 3-0 και κατέκτησε το τρόπαιο για δεύτερη φορά μετά το 1987, ενώ το 2005 η Λίβερπουλ έφτασε στον τελικό για πρώτη φορά έπειτα από είκοσι ολόκληρα χρόνια, επικρατώντας της Μίλαν (συμμετείχε σε τελικό δεύτερη φορά τα τελευταία τρία χρόνια), σε μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία του θεσμού. Παρά το 0-3 του ημιχρόνου, η Λίβερπουλ σημείωσε τρία γκολ σε έξι λεπτά και ισοφάρισε το σκορ για να οδηγήσει τον αγώνα στην παράταση, όπου δεν άλλαξε κάτι, με αποτέλεσμα οι Άγγλοι να νικήσουν στην ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι με 3-2.[3]

Το 2006 πρωταθλήτρια στέφθηκε η Μπαρτσελόνα επικρατώντας της Άρσεναλ με 2-1, φθάνοντας στη δεύτερη κατάκτηση του τροπαίου έπειτα από το 1992, ενώ την επόμενη χρονιά (2007) στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας στον τελικό βρέθηκε το ζευγάρι του 2005, αλλά αυτήν τη φορά η έκβαση ήταν διαφορετική, καθώς η Μίλαν νίκησε τη Λίβερπουλ με 2-1, επανερχόμενη στην κορυφή έπειτα από τέσσερα χρόνια, στον τρίτο τελικό που συμμετείχε την τελευταία πενταετία.

Το 2008 στον τρίτο τελικό που αναμετρήθηκαν ομάδες από την ίδια χώρα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έγινε η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, καθώς νίκησε την Τσέλσι (που αγωνιζόταν για πρώτη φορά σε τελικό) στα πέναλτι με 6-5 και ενώ η κανονική διάρκεια του αγώνα είχε λήξει 1-1, με το σκορ να μην αλλάζει ούτε στην παράταση. Η Μπαρτσελόνα το 2009 επικρατώντας με 2-0 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό της 27ης Μαΐου στη Ρώμη,[4] έγινε η μοναδική ομάδα που κατάφερε ποτέ να κατακτήσει τους τίτλους όλων των διοργανώσεων που συμμετείχε, συνολικά έξι (Πρωτάθλημα Ισπανίας, Κύπελλο Ισπανίας, Σούπερ Καπ Ισπανίας, Τσάμπιονς Λιγκ, Σούπερ Καπ Ευρώπης και Παγκόσμιο πρωτάθλημα συλλόγων).

Το 2010 η άλλη ομάδα του Μιλάνου, η Ίντερ με προπονητή τον Ζοζέ Μουρίνιο κατέκτησε το τρόπαιο έπειτα από 45 χρόνια, για τρίτη φορά στην ιστορία της, επικρατώντας με 2-0 της Μπάγερν Μονάχου με δυο γκολ του Αργεντινού επιθετικού Ντιέγκο Μιλίτο.[5]

2011-σήμεραΕπεξεργασία

 
Η Τσέλσι πρωταθλήτρια το 2012

Η Μπαρτσελόνα επέστρεψε στην κορυφή την περίοδο 2010-11, όταν στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για τέταρτη φορά και τρίτη τα τελευταία έξι χρόνια, επικρατώντας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 3-1.

Τέσσερα χρόνια μετά τον χαμένο τελικό της Μόσχας, το 2012 η Τσέλσι επανήλθε, κατακτώντας το κύπελλο για πρώτη φορά στην ιστορία της στο Αλιάντς Αρένα εναντίον της Μπάγερν. Ο αγώνας έληξε 1-1 στην κανονική διάρκεια και στην παράταση, με την Τσέλσι να επικρατεί στα πέναλτι με 4-3,[6] στον δεύτερο τελικό της που οδηγήθηκε στη διαδικασία αυτή.

Η Μπάγερν το 2013 με παρουσία σε τελικό για τρίτη φορά μέσα σε τέσσερα χρόνια, κατέκτησε το πέμπτο της τρόπαιο με αντίπαλο την Μπορούσια Ντόρτμουντ, στον τέταρτο τελικό όπου αναμετρήθηκαν σύλλογοι από την ίδια χώρα. Το 2014 υπήρξε και πάλι εγχώριος "εμφύλιος", αυτή τη φορά ισπανικός (και δη μαδριλένικος), μεταξύ Ρεάλ και Ατλέτικο Μαδρίτης, στον οποίο επικράτησε η πρώτη με 4-1 στην παράταση, καταφέρνοντας να ισοφαρίσει σε 1-1 στις καθυστερήσεις της κανονικής διάρκειας του αγώνα παρόλο τις διαμαρτυρίες για επιθετικό φάουλ του Γκάρεθ Μπέιλ.

Το 2015 η Μπαρτσελόνα κατέκτησε τον πέμπτο της συνολικά τίτλο (τέταρτο την τελευταία δεκαετία) επικρατώντας στον τελικό της Γιουβέντους με 3-1, ούσα η μοναδική ομάδα που έχει επιτύχει δύο φορές τρεμπλ (2009, 2015). Στον τελικό του 2016 Ρεάλ και Ατλέτικο βρέθηκαν ξανά αντιμέτωπες, δύο χρόνια μετά την προηγούμενη μεταξύ τους αναμέτρηση, με την πρώτη να κατακτά και πάλι τον τίτλο, αυτήν τη φορά στη διαδικασία των πέναλτι (5-3), καθώς στον κανονικό αγώνα και την παράταση οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες 1-1, με το γκολ του Σέρχιο Ράμος είναι οφσάιντ. Ήταν ο έκτος συνολικά τελικός όπου αναμετρήθηκαν ομάδες από την ίδια χώρα και ο τρίτος την τελευταία τετραετία.

Στον τελικό του 2017 αναμετρήθηκαν Ρεάλ Μαδρίτης και Γιουβέντους για δεύτερη φορά στην ιστορία του θεσμού μετά το 1998. Η Ρεάλ επικράτησε με 4-1 και έγινε η πρώτη ομάδα που κατέκτησε για δεύτερη συνεχή χρονιά τον τίτλο της διοργάνωσης στη νέα της μορφή, μετά τη Μίλαν από το 1990.

Για τρίτη συνεχόμενη φορά η Ρεάλ Μαδρίτης επικράτησε με 3-1 της Λίβερπουλ στον τελικό του 2018 που διεξήχθη στο Κίεβο της Ουκρανίας το βράδυ της 26 Μαΐου.

Το 2019, σε ένα "Αγγλικό εμφύλιο" και μάλιστα τον δεύτερο στην ιστορία του τροπαίου, η Λίβερπουλ επικράτησε 2-0 της πρωτοεμφανιζόμενης στον τελικό Τότεναμ Χότσπερ, στις 1 Ιουνίου στην Μαδρίτη και κατέκτησε τον 6ο της τίτλο.

Την επόμενη χρονιά, ο προγραμματισμένος τελικός για το τέλος του Μαΐου στη Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο , λόγω της πανδημίας του COVID-19 έγινε τον Αύγουστος. Οι προημιτελικοί και οι ημιτελικοί ήταν μονοί αγώνες και όλοι σε ουδέτερη έδρα (Λισαβόνα). Στον τελικό, της 23ης Μαΐου, η Μπάγερν Μονάχου επικράτησε της πρωτοεμφανιζόμενης Παρί Σεν Ζερμέν με σκορ 1-0. Το νικητήριο γκολ του αγώνα το έβαλε ο Κινγκσλέι Κομάν στο 59ο λεπτό.

Οι τελικοί συνοπτικάΕπεξεργασία

Ημερομηνία Πόλη Τελικού Πρωταθλήτρια Αποτέλεσμα Φιναλίστ Διαιτητής Θεατές
13-06-1956
Παρίσι
 Ρεάλ Μαδρίτης  
4–3
   Ρενς
Έλις (ENG)
 38.239
30-05-1957
Μαδρίτη
 Ρεάλ Μαδρίτης  
2–0
   Φιορεντίνα
Χορν (NED)
 120.000
29-05-1958
Βρυξέλλες
 Ρεάλ Μαδρίτης  
3–2 (παρ.)
   Μίλαν
Άλστεεν (BEL)
 67.000
03-06-1959
Στουτγκάρδη
 Ρεάλ Μαδρίτης  
2–0
   Ρενς
Ντους (GER)
 72.000
18-05-1960
Γλασκώβη
 Ρεάλ Μαδρίτης  
7–3
   Άιντραχτ Φρ.
Μόουατ (SCO)
 134.000
31-05-1961
Βέρνη
 Μπενφίκα  
3–2
   Μπαρτσελόνα
Ντινστ (SUI)
 26.732
02-05-1962
Άμστερνταμ
 Μπενφίκα  
5–3
   Ρεάλ Μαδρίτης
Χορν (NED)
 61.257
22-05-1963
Λονδίνο
 Μίλαν  
2–1
   Μπενφίκα
Χόλαντ (ENG)
 45.715
27-05-1964
Βιέννη
 Ίντερ  
3–1
   Ρεάλ Μαδρίτης
Στολ (AUT)
 71.334
27-05-1965
Μιλάνο
 Ίντερ  
1–0
   Μπενφίκα
Ντινστ (SUI)
 89.000
11-05-1966
Βρυξέλλες
 Ρεάλ Μαδρίτης  
2–1
   Παρτιζάν
Κραϊτλάιν (GER)
 46.745
25-05-1967
Λισαβόνα
 Σέλτικ  
2–1
   Ίντερ
Τσέντσερ (GER)
 45.000
29-05-1968
Λονδίνο
 Μάντσεστερ Γ.  
4–1 (παρ.)
   Μπενφίκα
Λο Μπέλο (ITA)
 92.225
28-05-1969
Μαδρίτη
 Μίλαν  
4–1
   Άγιαξ
Μεντίμπιλ (ESP)
 31.782
06-05-1970
Μιλάνο
 Φέγενορντ  
2–1 (παρ.)
   Σέλτικ
Λο Μπέλο (ITA)
 53.187
02-06-1971
Λονδίνο
 Άγιαξ  
2–0
   Παναθηναϊκός
Τέιλορ (ENG)
 83.179
31-05-1972
Ρότερνταμ
 Άγιαξ  
2–0
   Ίντερ
Ελί (FRA)
 61.354
30-05-1973
Βελιγράδι
 Άγιαξ  
1–0
   Γιουβέντους
Γκουγκούλοβιτς (YUG)
 89.484
15-05-1974
Βρυξέλλες
 Μπάγερν  
1–1 (παρ.)
   Ατλέτικο Μαδρίτης
Λορό (BEL)
 48.722
17-05-1974
4–0 (επ.)
Ντελκούρ (BEL)
 23.325
28-05-1975
Παρίσι
 Μπάγερν  
2–0
   Λιντς
Κιταμπντιζάν (FRA)
 48.374
12-05-1976
Γλασκώβη
 Μπάγερν  
1–0
   Σεντ Ετιέν
Παλοτάι (HUN)
 54.864
25-05-1977
Ρώμη
 Λίβερπουλ  
3–1
   Γκλάντμπαχ
Βουρτς (FRA)
 52.078
10-05-1978
Λονδίνο
 Λίβερπουλ  
1–0
   Κλαμπ Μπρυζ
Κόρβερ (NED)
 92.500
30-05-1979
Μόναχο
 Νότιγχαμ Φόρεστ  
1–0
   Μάλμε
Λινεμάγερ (AUT)
 57.500
28-05-1980
Μαδρίτη
 Νότιγχαμ Φόρεστ  
1–0
   Αμβούργο
Γκαρίδο (POR)
 51.000
27-05-1981
Παρίσι
 Λίβερπουλ  
1–0
   Ρεάλ Μαδρίτης
Πάλοταϊ (HUN)
 48.360
26-05-1982
Ρότερνταμ
 Άστον Βίλα  
1–0
   Μπάγερν
Κονρά (FRA)
 46.000
25-05-1983
Αθήνα
 Αμβούργο  
1–0
   Γιουβέντους
Ραϊνέα (ROU)
 73.500
30-05-1984
Ρώμη
 Λίβερπουλ  
1–1 (4–2 πέν.)
   Ρόμα
Φρέντρικσον (SWE)
 69.693
29-05-1985
Βρυξέλλες
 Γιουβέντους  
1–0
   Λίβερπουλ
Ντάινα (SUI)
 58.000
07-05-1986
Σεβίλλη
 Στεάουα  
0–0 (2–0 πέν.)
   Μπαρτσελόνα
Βοτρό (FRA)
 70.000
27-05-1987
Βιέννη
 Πόρτο  
2–1
   Μπάγερν
Πονέ (FRA)
 57.500
25-05-1988
Στουτγκάρδη
 Αϊντχόφεν  
0–0 (6–5 πέν.)
   Μπενφίκα
Ανιολίν (ITA)
 68.000
24-05-1989
Βαρκελώνη
 Μίλαν  
4–0
   Στεάουα
Τρίτσλερ (GER)
 97.000
23-05-1990
Βιέννη
 Μίλαν  
1–0
   Μπενφίκα
Κολ (AUT)
 57.500
29-05-1991
Μπάρι
 Ερυθρός Αστέρας  
0–0 (5–3 πέν.)
   Μαρσέιγ
Λανέζε (ITA)
 56.000
20-05-1992
Λονδίνο
 Μπαρτσελόνα  
1–0 (παρ.)
   Σαμπντόρια
Σμιντχούμπερ (GER)
 70.827
26-05-1993
Μόναχο
 Μαρσέιγ  
1–0
   Μίλαν
Ροτλισμπέργκερ (SUI)
 64.400
18-05-1994
Αθήνα
 Μίλαν  
4–0
   Μπαρτσελόνα
Ντον (ENG)
 57.500
24-05-1995
Βιέννη
 Άγιαξ  
1–0
   Μίλαν
Κρατσιουνέσκου (ROU)
 49.730
22-05-1996
Ρώμη
 Γιουβέντους  
1–1 (4–2 πέν.)
   Άγιαξ
Ντίαθ Βέγα (ESP)
 67.000
28-05-1997
Μόναχο
 Ντόρτμουντ  
3–1
   Γιουβέντους
Πουλ (HUN)
 59.000
20-05-1998
Άμστερνταμ
 Ρεάλ Μαδρίτης  
1–0
   Γιουβέντους
Κρουγκ (GER)
 48.500
26-05-1999
Βαρκελώνη
 Μάντσεστερ Γ.  
2–1
   Μπάγερν
Κολίνα (ITA)
 90.045
24-05-2000
Παρίσι
 Ρεάλ Μαδρίτης  
3–0
   Βαλένθια
Μπράσκι (ITA)
 78.759
23-05-2001
Μιλάνο
 Μπάγερν  
1–1 (5–4 πέν.)
   Βαλένθια
Γιολ (NED)
 71.500
15-05-2002
Γλασκώβη
 Ρεάλ Μαδρίτης  
2–1
   Λεβερκούζεν
Μέιερ (SUI)
 50.499
28-05-2003
Μάντσεστερ
 Μίλαν  
0–0 (3–2 πέν.)
   Γιουβέντους
Μερκ (GER)
 63.215
26-05-2004
Γκελζενκίρχεν
 Πόρτο  
3–0
   Μονακό
Νίλσεν (DEN)
 53.053
25-05-2005
Κωνσταντινούπολη
 Λίβερπουλ  
3–3 (3–2 πέν.)
   Μίλαν
Γκονθάλεθ (ESP)
 70.024
17-05-2006
Παρίσι
 Μπαρτσελόνα  
2–1
   Άρσεναλ
Χάουγκε (NOR)
 79.500
23-05-2007
Αθήνα
 Μίλαν  
2–1
   Λίβερπουλ
Φάντελ (GER)
 71.000
21-05-2008
Μόσχα
 Μάντσεστερ Γ.  
1–1 (6–5 πέν.)
   Τσέλσι
Μίχελ (SVK)
 67.310
27-05-2009
Ρώμη
 Μπαρτσελόνα  
2–0
   Μάντσεστερ Γ.
Μπουζάκα (SUI)
 62.467
22-05-2010
Μαδρίτη
 Ίντερ  
2–0
   Μπάγερν
Γουέμπ (ENG)
 73.170
28-05-2011
Λονδίνο
 Μπαρτσελόνα  
3–1
   Μάντσεστερ Γ.
Κάσαϊ (HUN)
 87.695
19-05-2012
Μόναχο
 Τσέλσι  
1–1 (4–3 πέν.)
   Μπάγερν
Προένσα (POR)
 66.000
25-05-2013
Λονδίνο
 Μπάγερν  
2–1
   Ντόρτμουντ
Ριτσόλι (ITA)
 86.298
24-05-2014
Λισαβόνα
 Ρεάλ Μαδρίτης  
4–1 (παρ.)
  Ατλέτικο Μαδρίτης
Κάιπερς (NED)
 60.976
06-06-2015
Βερολίνο
 Μπαρτσελόνα  
3–1
   Γιουβέντους
Τσακίρ (TUR)
 75.000
28-05-2016
Μιλάνο
 Ρεάλ Μαδρίτης  
1–1 (5–3 πέν.)
   Ατλέτικο Μαδρίτης
Κλάτενμπεργκ (ENG)
 71.500
03-06-2017
Κάρντιφ
 Ρεάλ Μαδρίτης  
4–1
   Γιουβέντους
Μπιρχ (GER)
 65.800
26-05-2018
Κίεβο
 Ρεάλ Μαδρίτης  
3–1
   Λίβερπουλ
Μάζιτς (SRB)
 61.500
01-06-2019
Μαδρίτη
 Λίβερπουλ  
2–0
   Τότεναμ Χότσπερ
Σκόμινα (SVN)
 63.200
23-08-2020
Λισαβόνα
Μπάγερν  
1–0
  Παρί Σεν Ζερμέν
Ορσάτο (ΙΤΑ)
0

Τίτλοι και συμμετοχές σε τελικούςΕπεξεργασία

Ανά σύλλογοΕπεξεργασία

Ομάδα Κυπελλούχος Φιναλίστ Χρονιές κατάκτησης Χρονιές φιναλίστ
  Ρεάλ Μαδρίτης
13
3
1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002, 2014, 2016, 2017, 2018 1962, 1964, 1981
  Μίλαν
7
4
1963, 1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007 1958, 1993, 1995, 2005
  Μπάγερν Μονάχου
6
5
1974, 1975, 1976, 2001, 2013, 2020 1982, 1987, 1999, 2010, 2012
  Λίβερπουλ
6
3
1977, 1978, 1981, 1984, 2005, 2019 1985, 2007, 2018
  Μπαρτσελόνα
5
3
1992, 2006, 2009, 2011, 2015 1961, 1986, 1994
  Άγιαξ
4
2
1971, 1972, 1973, 1995 1969, 1996
  Ίντερ
3
2
1964, 1965, 2010 1967, 1972
  Μάντσεστερ Γ.
3
2
1968, 1999, 2008 2009, 2011
  Γιουβέντους
2
7
1985, 1996 1973, 1983, 1997, 1998, 2003, 2015, 2017
  Μπενφίκα
2
5
1961, 1962 1963, 1965, 1968, 1988, 1990
  Νότιγχαμ Φόρεστ
2
–
1979, 1980 —
  Πόρτο
2
–
1987, 2004 —
  Σέλτικ
1
1
1967 1970
  Αμβούργο
1
1
1983 1980
  Στεάουα Βουκουρεστίου
1
1
1986 1989
  Ολιμπίκ Μαρσέιγ
1
1
1993 1991
  Ντόρτμουντ
1
1
1997 2013
  Τσέλσι
1
1
2012 2008
  Φέγενορντ
1
–
1970 —
  Άστον Βίλα
1
–
1982 —
  Αϊντχόφεν
1
–
1988 —
  Ερυθρός Αστέρας
1
–
1991 —
  Ατλέτικο Μαδρίτης
–
3
— 1974, 2014, 2016
  Σταντ ντε Ρενς
–
2
— 1956, 1959
  Βαλένθια
–
2
— 2000, 2001
  Φιορεντίνα
–
1
— 1957
  Άιντραχτ Φρανκφούρτης
–
1
— 1960
  Παρτιζάν
–
1
— 1966
  Παναθηναϊκός
–
1
— 1971
  Λιντς Γιουνάιτεντ
–
1
— 1975
  Σεντ Ετιέν
–
1
— 1976
  Γκλάντμπαχ
–
1
— 1977
  Κλαμπ Μπρυζ
–
1
— 1978
  Μάλμε
–
1
— 1979
  Ρόμα
–
1
— 1984
  Σαμπντόρια
–
1
— 1992
  Λεβερκούζεν
–
1
— 2002
  Μονακό
–
1
— 2004
  Άρσεναλ
–
1
— 2006
  Τότεναμ Χότσπερ
–
1
— 2019
  Παρί Σεν Ζερμέν
–
1
— 2020

Ανά χώραΕπεξεργασία

 
Το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ σε μορφή png
Χώρα Ομάδα Κυπελλούχος Φιναλίστ
  Ισπανία (18) Ρεάλ Μαδρίτης 13 3
Μπαρτσελόνα 5 3
Ατλέτικο Μαδρίτης – 3
Βαλένθια – 2
  Αγγλία (13) Λίβερπουλ 6 3
Μάντσεστερ Γ. 3 2
Νότιγχαμ Φόρεστ 2 –
Τσέλσι 1 1
Άστον Βίλα 1 –
Λιντς Γιουνάιτεντ – 1
Άρσεναλ – 1
Τότεναμ Χότσπερ – 1
  Ιταλία (12) Μίλαν 7 4
Ίντερ 3 2
Γιουβέντους 2 7
Φιορεντίνα – 1
Ρόμα – 1
Σαμπντόρια – 1
  Γερμανία (8) Μπάγερν Μονάχου 6 5
Αμβούργο 1 1
Ντόρτμουντ 1 1
Άιντραχτ Φρ. – 1
Γκλάντμπαχ – 1
Λεβερκούζεν – 1
  Ολλανδία (6) Άγιαξ 4 2
Φέγενορντ 1 –
Αϊντχόφεν 1 –
  Πορτογαλία (4) Μπενφίκα 2 5
Πόρτο 2 –
  Γαλλία (1) Ολιμπίκ Μαρσέιγ 1 1
Σταντ ντε Ρενς – 2
Σεντ Ετιέν – 1
Μονακό – 1
Παρί Σεν Ζερμέν – 1
  Σκωτία (1) Σέλτικ 1 1
  Ρουμανία (1) Στεάουα Βουκουρεστίου 1 1
  Γιουγκ/βία (1) Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου 1 –
Παρτιζάν Βελιγραδίου – 1
  Ελλάδα Παναθηναϊκός – 1
  Βέλγιο Κλαμπ Μπρυζ – 1
  Σουηδία Μάλμε – 1

Στατιστικά στοιχεία - πληροφορίεςΕπεξεργασία

ΠοδοσφαιριστέςΕπεξεργασία

 
Φρανσίσκο Χέντο
 
Πάολο Μαλντίνι
 
Λιονέλ Μέσι
 
Κριστιάνο Ρονάλντο

ΠροπονητέςΕπεξεργασία

 
Κάρλο Αντσελότι
 
Άλεξ Φέργκιουσον
 
Ερνστ Χάπελ
 
Βιθέντε Ντελ Μπόσκε
  • Ο Μπομπ Πέισλι (1976/77, 1977/78, 1980/81) και ο Κάρλο Αντσελότι (2002/03, 2006/07, 2013/14) είναι οι δύο προπονητές που έχουν τις περισσότερες κατακτήσεις (3), ενώ ο τελευταίος (φιναλίστ 2004/05) μαζί με τους Μιγκέλ Μουνιόθ (1959/60, 1961/62, 1963/64, 1965/66), Μαρσέλο Λίπι (1995/96, 1996/97, 1997/98, 2002/03) και Άλεξ Φέργκιουσον (1998/99, 2007/08, 2008/09, 2010/11) έχουν τις περισσότερες παρουσίες σε τελικό (4).
  • Τέσσερα πρόσωπα έχουν κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης ως παίκτες και ως προπονητές στην ίδια ομάδα:

Ο Μιγκέλ Μουνιόθ της Ρεάλ Μαδρίτης (1955/56, 1956/57 ως παίκτης και 1959/60, 1965/66 ως προπονητής), ο Κάρλο Αντσελότι της Μίλαν (1988/89, 1989/90 ως παίκτης και 2002/03, 2006/07 ως προπονητής, καθώς και ως προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης το 2013/14), ο Πεπ Γκουαρντιόλα της Μπαρτσελόνα (1991/92 ως παίκτης και 2008/09, 2010/11 ως προπονητής) και ο Ζινεντίν Ζιντάν της Ρεάλ Μαδρίτης (2001/02 ως παίκτης και 2015/16, 2016/17 ως προπονητής).

  • Τρεις ακόμη το κατέκτησαν ως παίκτες και προπονητές αλλά σε διαφορετικές ομάδες:

Ο Τζιοβάνι Τραπατόνι ως παίκτης της Μίλαν (1962/63, 1968/69) και ως προπονητής της Γιουβέντους (1984/85), ο Γιόχαν Κρόιφ ως παίκτης του Άγιαξ τρεις φορές (1970/71, 1971/72, 1972/73) και ως προπονητής της Μπαρτσελόνα (1991/92) και ο Φρανκ Ράικαρτ ως παίκτης της Μίλαν (1988/89, 1989/90), του Άγιαξ (1994/95) και ως προπονητής της Μπαρτσελόνα (2005/06).

  • Πέντε προπονητές έχουν κατακτήσει τον τίτλο με δύο διαφορετικές ομάδες:

Ο Ερνστ Χάπελ με Φέγενορντ (1969/70) και Αμβούργο (1982/83), ενώ είναι ο μοναδικός προπονητής που έχει λάβει μέρος σε τελικό με τρεις διαφορετικές ομάδες (φιναλίστ με την Κλαμπ Μπριζ το 1978), ο Ότμαρ Χίτσφελντ με Μπορούσια Ντόρτμουντ (1996/97) και Μπάγερν Μονάχου (2000/01), ο Ζοζέ Μουρίνιο με Πόρτο (2003/04) και Ίντερ (2009/10), ο Γιουπ Χάινκες με Ρεάλ Μαδρίτης (1997/98) και Μπάγερν Μονάχου (2012/13) και ο Κάρλο Αντσελότι με Μίλαν (2002/03, 2006/07) και Ρεάλ Μαδρίτης (2013/14).

Ο Τζιοβάνι Τραπατόνι με Γιουβέντους (Πρωταθλητριών 1984/85, Κυπελλούχων 1983/84, ΟΥΕΦΑ 1976/77, 1992/93) και ο Ούντο Λάτεκ, Πρωταθλητριών με Μπάγερν Μονάχου (1973/74), Κυπελλούχων με Μπαρτσελόνα (1981/82) και ΟΥΕΦΑ με Γκλάντμπαχ (1978/79).

ΣύλλογοιΕπεξεργασία

 
Χάρτης με τις χώρες που έχουν συμμετέχει ομάδες στη φάση των ομίλων UEFA Champions League
  Χώρα μέλος της UEFA που έχει εκπροσωπηθεί στη φάση των ομίλων
  Χώρα μέλος της UEFA που δεν έχει εκπροσωπηθεί στη φάση των ομίλων
  Δεν είναι μέλος της UEFA

ΠόλειςΕπεξεργασία

  • Η Μαδρίτη είναι η πόλη με τους περισσότερους τίτλους (13) και η μοναδική που έχει εκπροσωπηθεί ταυτόχρονα με δύο ομάδες (Ρεάλ, Ατλέτικο) στον τελικό (2013/14, 2015/16).
  • Το Μιλάνο, είναι η μόνη πόλη που έχει "κατακτήσει" το κύπελλο Πρωταθλητριών με δύο διαφορετικές ομάδες, Μίλαν (7) και Ίντερ (3), ενώ μαζί με τη Μαδρίτη είναι οι μοναδικές που έχουν διψήφιο αριθμό τίτλων. Οι δύο αυτές πόλεις μαζί με το Βελιγράδι (Παρτιζάν, Ερυθρός Αστέρας) και το Λονδίνο (Άρσεναλ, Τσέλσι) είναι οι μόνες που έχουν εκπροσωπηθεί σε τελικό με περισσότερες από μία ομάδες.
  • Η Αθήνα και το Λονδίνο είναι οι δύο πόλεις που έχουν εκπροσωπηθεί από τρεις ομάδες την ίδια περίοδο. Η Αθήνα από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ το 2003/04 και το Λονδίνο από Τσέλσι, Άρσεναλ, Τότεναμ το 2010/11, όπου έγινε η μοναδική πόλη που έφτασε με τρεις ομάδες μέχρι τη φάση των 16.
  • Ο ημιτελικός 2002/03, μεταξύ Μίλαν και Ίντερ ήταν η μοναδική φορά στην οποία υπήρξε ισοπαλία δύο αγώνων σε ομάδες που έχουν την ίδια έδρα (Σαν Σίρο, Μιλάνο).

ΧώρεςΕπεξεργασία

ΔιάφοραΕπεξεργασία

  • Ο ύμνος του Τσάμπιονς Λιγκ που ακούγεται στην τελετή πριν από την έναρξη κάθε αγώνα, αποτελεί σύνθεση του Τόνυ Μπρίττεν και βασίζεται στο έργο Ο Ιερέας Ζάντοκ του Χέντελ. Στην καθιερωμένη εκτέλεση μετέχουν η χορωδία της Ακαδημίας του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών (St Martin-in-the-Fields, αγγλικανική εκκλησία) με τη Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα, επίσης του Λονδίνου.

ΠαραπομπέςΕπεξεργασία

  1. ↑ https://www.gazzetta.gr/football/champions-league/article/1552683/i-uefa-anakoinose-all-time-ranking-poy-vriskontai-olympiakos-panathinaikos
  2. ↑ https://www.gavros.gr/article/podosfairo/313121-ellas-eyrwph-olympiakos
  3. ↑ Ο Στίβεν Τζέραρντ στον τελικό της Κωνσταντινούπολης (2004/05) κατά το ημίχρονο και ενώ η Λίβερπουλ έχανε 3-0 από τη Μίλαν, απομάκρυνε τον προπονητή Ράφα Μπενίτεθ από τα αποδυτήρια λέγοντάς του "Coach, μπορείς να φύγεις να μιλήσω στους παίκτες μου;"
  4. ↑ CNN, 27 Μαΐου 2009.
  5. ↑ «Champions League 2010: Πρωταθλήτρια Ευρώπης η Ίντερ». 25 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2011. 
  6. ↑ sport24 Ο τελικός του 2012
  7. ↑ «UEFA : Champions League all-time top scorers: Ronaldo, Messi, Lewandowski». Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2021. 
  8. ↑ Οι μεγαλύτερες νίκες στο Champions League, www.sport24.gr

Εξωτερικοί σύνδεσμοιΕπεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=ΟΥΕΦΑ_Τσάμπιονς_Λιγκ&oldid=8781547"