Βικιπαίδεια

ΦΚ Ιντερνατσιονάλε Μιλάνο

Η ΦΚ Ιντερνατσιονάλε Μιλάνο (ιταλικά: FC Internazionale Milano, [7] ιταλική προφορά: internat͡sjo'naːle) ή απλούστερα Ίντερ, είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος της Ιταλίας με έδρα το Μιλάνο, στη Λομβαρδία. Η ομάδα μετέχει ανελλιπώς στην κορυφαία βαθμίδα του ιταλικού συστήματος ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων από την πρώτη της εμφάνιση το 1909, με αποτέλεσμα να είναι η μόνη ιταλική ποδοσφαιρική ομάδα που δεν έχει υποβιβαστεί από την κορυφαία βαθμίδα του ιταλικού πρωταθλήματος (Σέριε Α).

Ίντερ
Επίσημη ονομασίαFootball Club Internazionale Milano S.p.A.
Σύντομο όνομαΊντερ
Προσωνύμιο
  • I Nerazzurri (Μαύροι και Μπλε)
  • La Beneamata (Η Πολυαγαπημένη)
  • Il Biscione (Το Μεγάλο Νερόφιδο)
Ίδρυση9 Μαρτίου 1908, πριν 115 έτη (1908--3-09) (ως Football Club Internazionale)
ΈδραΜιλάνο, Ιταλία
ΣτάδιοΣτάδιο Τζιουζέπε Μεάτσα, Μιλάνο[1][2]
Χρώματαμπλε, μαύρο και χρυσό
Ιδιοκτήτης
  • Suning Holdings Group (68.55%)[3]
  • LionRock Capital (31.05%)[4]
  • Pirelli (0.37%)[5]
  • Άλλοι μέτοχοι (0.03%)[6]
ΠρόεδροςΣτίβεν Ζανγκ
ΠροπονητήςΣιμόνε Ιντσάγκι
ΠρωτάθλημαΣέριε Α
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Πρώτη εμφάνιση
Τρίτη εμφάνιση
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Σελίδα στο Facebook Σελίδα στο Twitter Σελίδα στο Instagram Λογαριασμός στο YouTube Σελίδα στο Linkedin
Commons page Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα
wikidata (π • σ • ε )

Ιδρύθηκε το 1908, μετά από μια εσωτερική διάσπαση του Milan Cricket and Football Club (νυν Μίλαν). Η Ίντερ κέρδισε το πρώτο της πρωτάθλημα το 1910. Από τη σύστασή του, ο σύλλογος έχει κερδίσει 35 εγχώρια τρόπαια, συμπεριλαμβανομένων 19 πρωταθλημάτων, 9 Κύπελλα Ιταλίας και 7 Σούπερ Καπ Ιταλίας. Από το 2006 έως το 2010, η ομάδα κέρδισε πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ της εποχής εκείνης.[8] Έχει κερδίσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών/ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ τρεις φορές: δύο συνεχόμενες φορές το 1964 και το 1965, και μια ακόμα το 2010. Το τελευταίο αποτέλεσε μια πρωτοφανή ιταλική επίτευξη, το "τρεμπλ", που περιλάμβανε το Κύπελλο Ιταλίας και το Σκουντέτο στην ίδια χρονιά.[9] Η ομάδα έχει κερδίσει επίσης τρία ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ, δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.

Οι εντός έδρας αγώνες της Ίντερ διεξάγονται στο Στάδιο Τζουζέπε Μεάτσα, το οποίο μοιράζεται με την αίωνια αντίπαλό της, την Μίλαν. Το γήπεδο είναι το μεγαλύτερο στην Ιταλία με χωρητικότητα 75.817 θεατών.[10] Το ντέρμπι της πόλης, εναντίον της Μίλαν, είναι γνωστό με τον τίτλο Ντέρμπι ντέλλα Μαντονίνα (ντέρμπι της Παναγίτσας) ή ως ντέρμπι ντι Μιλάνο (ντέρμπι του Μιλάνου). Τεράστια κόντρα υπάρχει επίσης και με την Γιουβέντους, με την οποία διεξάγουν το Ντέρμπι ντ'Ιτάλια (ντέρμπι της Ιταλίας). Η αντιπαλότητά τους είναι από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως.[11] Από το 2019, η Ίντερ κατέχει την υψηλότερη προσέλευση κόσμου στο γήπεδό της στην Ιταλία, και την έκτη μεγαλύτερη στην Ευρώπη.[12] Από το 2016, ο σύλλογος πλειοψηφικά ανήκει στην κινεζική εταιρεία Suning Holdings Group.[3] Η Ίντερ είναι ένας από τους πιο ακριβούς συλλόγους στο ιταλικό και παγκόσμιο ποδόσφαιρο.[13]

Ιστορία Επεξεργασία

Ίδρυση και πρώτα χρόνια (1908–1960) Επεξεργασία

 
Το ρόστερ της Ίντερ το 1910

"Questa notte splendida darà i colori al nostro stemma: il nero e l'azzurro sullo sfondo d'oro delle stelle. Si chiamerà Internazionale, perché noi siamo fratelli del mondo."

-9 March 1908, Milan[14]

"Αυτή η υπέροχη νύχτα μας χαρίζει τα χρώματα του εμβλήματός μας: μαύρο και μπλε στο χρυσό φόντο των αστεριών. Θα λέγεται Ιντερνατσιονάλε, γιατί είμαστε αδέλφια του κόσμου."

-9 Μαρτίου 1908, Μιλάνο


Ο σύλλογος ιδρύθηκε στις 9 Μαρτίου του 1908 ως Football Club Internazionale, έπειτα από το σχίσμα με τη Milan Cricket and Football Club (σημερινή Μίλαν). Η ονομασία του συλλόγου προέρχεται από την επιθυμία των ιδρυτικών μελών της με επικεφαλής τον ελληνοβενετσιάνο επιχειρηματία Ιωάννη Παραμυθιώτη να περιλαμβάνει και ξένους παίκτες σε αντίθεση με τους υπόλοιπους παράγοντες της Μίλαν που επιθυμούσαν να περιλαμβάνει μόνο Ιταλούς.[15]

Ο σύλλογος κέρδισε το πρώτο του πρωτάθλημα το 1910 και το δεύτερο το 1920. Ο αρχηγός και προπονητής της πρώτης ομάδας που κέρδισε το πρωτάθλημα ήταν ο Βιρτζίλιο Φοσάτι, ο οποίος αργότερα έχασε τη ζωή του σε μια μάχη υπηρετώντας στον ιταλικό στρατό κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1922, η Ίντερ βρέθηκε σε κίνδυνο υποβιβασμού στη δεύτερη κατηγορία, αλλά παρέμεινε στην κορυφαία κατηγορία μετά από τη νίκη της σε δύο παιχνίδια πλέι-οφ.

Έξι χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια της Φασιστικής Ιταλίας, ο σύλλογος αναγκάστηκε να συγχωνευθεί με την Unione Sportiva Milanese και να αλλάξει το όνομά του σε Società Sportiva Ambrosiana.[16] Κατά τη σεζόν 1928-29, η ομάδα φορούσε λευκές φανέλες με έναν κόκκινο σταυρό. Το σχέδιο της φανέλας είχε εμπνευστεί από τη σημαία και το έμβλημα της πόλης του Μιλάνου. Το 1929, ο νέος πρόεδρος της ομάδας, Ορέστε Σιμονότι, άλλαξε το όνομα της ομάδας σε Associazione Sportiva Ambrosiana και επέστρεψε στις προηγούμενες μαύρο-μπλε φανέλες. Ωστόσο, οι φίλοι της ομάδας συνέχισαν να την αποκαλούν "Ίντερ", και το 1931 ο νέος πρόεδρος Ποτσάνι, υποκύπτοντας στην πίεση των μετόχων άλλαξε το όνομα της ομάδας σε Associazione Sportiva Ambrosiana-Inter.

 
Ο Τζουζέπε Μεάτσα εξακολουθεί να κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων γκολ που σημείωσε σε σεζόν-ντεμπούτο στη Σέριε Α, με 31 γκολ στην πρώτη του σεζόν (1929–30).

Η Ίντερ κέρδισε το πρώτο της Κύπελλο Ιταλίας τη σεζόν 1938–39, με πρωτεργάτη τον εμβληματικό Τζουζέπε Μεάτσα, από τον οποίο ονομάστηκε επίσημα το στάδιο Σαν Σίρο το 1980. Ακολούθησε ένα πέμπτο πρωτάθλημα το 1940, παρά τον τραυματισμό του Μεάτσα. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο σύλλογος ανέκτησε το αρχικό του όνομα, κερδίζοντας το έκτο του πρωτάθλημα το 1953, και το έβδομο το 1954.

Μεγάλη Ίντερ (Grande Inter) (1960-1967) Επεξεργασία

Το 1960, ο προπονητής Ελένιο Ερέρα αναλαμβάνει την Ίντερ. Ερχόμενος από την Μπαρτσελόνα, φέρνει μαζί του τον "στρατηγό" του μεσοεπιθετικό, Λουίς Σουάρεθ, ο οποίος είχε κερδίσει την Χρυσή Μπάλα την ίδια χρονιά για τον ρόλο του στο νταμπλ (Πριμέρα Ντιβισιόν/Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων) της Μπαρτσελόνα. Θα μετέτρεπε την Ίντερ σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Τροποποίησε μια τακτική 5–3–2 γνωστή ως «Βέρρου» («μπουλόνι πόρτας») η οποία δημιούργησε μεγαλύτερη ευελιξία στις αντεπιθέσεις. Το σύστημα κατενάτσιο εφευρέθηκε από έναν Αυστριακό προπονητή, τον Καρλ Ράπαν. Το αρχικό σύστημα του Ράπαν εφαρμόστηκε με τέσσερις σταθερούς αμυντικούς, που έπαιζαν ένα αυστηρό man-to-man, συν έναν πλέι μέικερ στη μέση του γηπέδου που παίζει τη μπάλα μαζί με δύο ακραίους χαφ. Ο Ερέρα θα το τροποποιούσε προσθέτοντας έναν πέμπτο αμυντικό, τον λίμπερο πίσω από τα δύο σέντερ μπακ. Ο σάρωθρος ή ο λίμπερο που ενεργούσε ως ελεύθερος θα αντιμετώπιζε όποιον επιθετικό περνούσε από τα δύο σέντερ μπακ. Η Ίντερ τερμάτισε τρίτη στη Σέριε Α την πρώτη του σεζόν, δεύτερη την επόμενη χρονιά και πρώτη στην τρίτη του σεζόν. Στη συνέχεια ακολούθησε μια συνεχόμενη νίκη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1964 και το 1965, δίνοντάς του τον τίτλο "il Mago" ("ο Μάγος"). Ο πυρήνας της ομάδας του Ερέρα ήταν οι επιθετικοί μπακ Ταρτσίζιο Μπούρνιτς και Τζατσίντο Φακέτι, ο Αρμάντο Πίτσι λίμπερο, ο Σουάρεθ πλέι μέικερ, ο Βραζιλιάνος Ζαΐρ εξτρέμ, ο Μάριο Κόρσο αριστερός χαφ, και ο Σάντρο Ματσόλα, ο οποίος έπαιζε μέσα-δεξιά.[17][18][19][20][21][22]

 
Ο Σάντρο Ματσόλα έπαιξε για την πολύ επιτυχημένη ομάδα της Ίντερ, που έχει μείνει στην ιστορία ως "La Grande Inter", κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960.

Το 1964, η Ίντερ έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών νικώντας την Μπορούσια Ντόρτμουντ στον ημιτελικό και την Παρτιζάν Βελιγραδίου στον προημιτελικό. Στον τελικό συνάντησαν τη Ρεάλ Μαδρίτης, μια ομάδα που είχε φτάσει στους επτά από τους εννέα τελικούς μέχρι εκείνη την στιγμή. Η Ίντερ κέρδισε 3-1, με δύο γκολ του Ματσόλα. Στη συνέχεια η ομάδα κέρδισε το Διηπειρωτικό Κύπελλο εναντίον της Ιντεπεντιέντε.

Ένα χρόνο αργότερα, η Ίντερ επανέλαβε το κατόρθωμα κερδίζοντας την, δύο φορές νικήτρια του θεσμού Μπενφίκα, στον τελικό που διεξήχθη στο Σαν Σίρο, με γκολ του Ζαΐρ, αφού πέρασε το εμπόδιο της Λίβερπουλ στα ημιτελικά (3-1 ήττα εκτός έδρας, 3-0 νίκη στην Ιταλία). Στη συνέχεια κέρδισε ξανά την Ιντεπεντιέντε στο Διηπειρωτικό Κύπελλο, και έτσι έγινε η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που κέρδισε δύο συνεχόμενες φορές τη διοργάνωση. Η Ίντερ το 1965 έφτασε κοντά στην κατάκτηση του τρεμπλ για πρώτη φορά στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αφού κέρδισε επίσης τον τίτλο της Σέριε Α, αλλά στις 29 Αυγούστου 1965 έχασε στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας από την Γιουβέντους.

Η Ίντερ έφτασε ξανά στα ημιτελικά το 1966, αλλά αυτή τη φορά έχασε από τη Ρεάλ Μαδρίτης, που αργότερα θα κέρδιζε τη διοργάνωση.

Το 1967, αφού η Ίντερ απέκλεισε τη Ρεάλ Μαδρίτης στα προημιτελικά, με τραυματία τον Σουάρεθ, έχασε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου στη Λισαβόνα με 2–1 από τη Σέλτικ. Κατά τη διάρκεια εκείνης της χρονιάς ο σύλλογος άλλαξε το όνομά του σε Football Club Internazionale Milano.

Μεταγενέστερες επιτυχίες (1967–1991) Επεξεργασία

Μετά τη χρυσή εποχή της δεκαετίας του 1960, η Ίντερ κατάφερε να κερδίσει το ενδέκατο πρωτάθλημα το 1971 και το δωδέκατο το 1980. Η Ίντερ ηττήθηκε για δεύτερη φορά σε πέντε χρόνια στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, με 2-0 από τον Άγιαξ του μεγάλου Γιόχαν Κρόιφ, το 1972. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980, η Ίντερ πρόσθεσε στο παλμαρέ της άλλα δύο Κύπελλα Ιταλίας, το 1977-78 και το 1981-82.

Ο Χάνσι Μίλερ (1975–1982 Στουτγκάρδη, 1982–1984 Ίντερ) και ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε (1974–1984 Μπάγερν Μονάχου, 1984–1987 Ίντερ) έπαιξαν για την Ίντερ. Με επικεφαλής το γερμανικό δίδυμο Αντρέας Μπρέμε και Λόταρ Ματέους, και τον Αργεντινό Ραμόν Ντίας, η Ίντερ κατέκτησε το πρωτάθλημα της Σέριε Α το 1989. Η Ίντερ δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον τίτλο της παρά το γεγονός ότι πρόσθεσε στην ομάδα έναν ακόμα Γερμανό, τον Γιούργκεν Κλίνσμαν, αλλά κέρδισε το πρώτο της Σούπερ Καπ Ιταλίας στην αρχή της σεζόν.

Επιτυχίες και αποτυχίες (1991–2004) Επεξεργασία

Η δεκαετία του 1990 ήταν μια περίοδος απογοήτευσης. Ενώ οι μεγάλοι τους αντίπαλοι Μίλαν και Γιουβέντους πέτυχαν επιτυχίες τόσο στην εγχώρια όσο και στην Ευρώπη, η Ίντερ έμεινε πίσω, με επανειλημμένα μέτρια αποτελέσματα στην κατάταξη του εγχώριου πρωταθλήματος, με το χειρότερο να έρχεται το 1993–94 όταν τερμάτισε μόλις έναν βαθμό έξω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Ωστόσο, ήρθαν ευρωπαϊκές επιτυχίες με τρεις νίκες στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1991, το 1994 και το 1998.

Με την εξαγορά του Μάσιμο Μοράτι από τον Ερνέστο Πελεγκρίνι το 1995, η Ίντερ έσπασε δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ μεταγραφής εκείνη την περίοδο (19,5 εκατομμύρια λίρες για τον Ρονάλντο από την Μπαρτσελόνα το 1997 και 31 εκατομμύρια λίρες για τον Κρίστιαν Βιέρι από τη Λάτσιο δύο χρόνια αργότερα).[23] Ωστόσο, η δεκαετία του 1990 παρέμεινε η μοναδική δεκαετία στην ιστορία της Ίντερ, παράλληλα με τη δεκαετία του 1940, κατά την οποία δεν κέρδισε ούτε ένα πρωτάθλημα. Για τους οπαδούς της Ίντερ, ήταν δύσκολο να βρουν ποιος έφταιγε συγκεκριμένα για τις δύσκολες στιγμές και αυτό οδήγησε σε παγωμένες σχέσεις μεταξύ αυτών και του προέδρου, των προπονητών και ακόμη και ορισμένων μεμονωμένων παικτών.

 
Οι φανέλες των Ρονάλντο (νούμερο 10), Ζαμοράνο (ένα συν οκτώ) και Λουίς Φίγκο (νούμερο 7) στο Μουσείο του Σαν Σίρο

Ο Μοράτι αργότερα έγινε στόχος των οπαδών, ειδικά όταν απέλυσε τον πολυαγαπημένο προπονητή Λουίτζι Σιμόνι μετά από λίγα παιχνίδια στη σεζόν 1998-99, έχοντας μόλις λάβει το βραβείο του Ιταλού προπονητή της χρονιάς για το 1998 μια μέρα πριν απολυθεί. Εκείνη τη σεζόν, η Ίντερ απέτυχε να προκριθεί σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή διοργάνωση για πρώτη φορά μετά από σχεδόν δέκα χρόνια, τερματίζοντας στην όγδοη θέση.

Την επόμενη σεζόν, ο Μοράτι διόρισε τον πρώην προπονητή της Γιουβέντους Μαρτσέλο Λίπι και αγόρασε παίκτες όπως ο Άντζελο Περούτσι και ο Λοράν Μπλαν, μαζί με άλλους πρώην παίκτες της Γιουβέντους, Βιέρι και Βλάντιμιρ Γιούγκοβιτς. Η ομάδα έφτασε κοντά στην πρώτη της εγχώρια επιτυχία από το 1989, όταν έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας το 2000, όπου ηττήθηκε από τη Λάτσιο.

Οι ατυχίες της Ίντερ συνεχίστηκαν την επόμενη σεζόν, χάνοντας το Σούπερ Καπ Ιταλίας του 2000 εναντίον της Λάτσιο με 4–3, αφού αρχικά πήρε το προβάδισμα με τον νεοαποκτηθέντα Ρόμπι Κιν. Αποκλείστηκαν επίσης στον προκριματικό γύρο του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ από τη σουηδική Χέλσινγκμποργκ, με τον Άλβαρο Ρεκόμπα να χάνει ένα κρίσιμο πέναλτι. Ο Λίπι απολύθηκε μετά από ένα μόνο παιχνίδι της νέας σεζόν μετά την πρώτη ήττα της Ίντερ στη Σέριε Α από τη Ρετζίνα. Ο Μάρκο Ταρντέλι, που επιλέχθηκε να αντικαταστήσει τον Λίπι, δεν κατάφερε να βελτιώσει τα αποτελέσματα και έμεινε στη μνήμη των οπαδών της Ίντερ ως ο προπονητής που έχασε με 6-0 στο ντέρμπι της πόλης από τη Μίλαν. Άλλα μέλη της «οικογένειας» της Ίντερ, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που υπέφεραν, ήταν οι Βιέρι και Φάμπιο Καναβάρο, και των δύο τα εστιατόρια στο Μιλάνο βανδαλίστηκαν, μετά από ήττες από τους Ροσονέρι.

Το 2002, η Ίντερ όχι μόνο κατάφερε να φτάσει στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, αλλά απείχε επίσης μόνο 45 λεπτά από την κατάκτηση του Σκουντέτο όταν χρειαζόταν να διατηρήσει το πλεονέκτημά της με ένα γκολ εκτός με τη Λάτσιο. Η Ίντερ προηγήθηκε 2-1 μετά από μόλις 24 λεπτά. Η Λάτσιο ισοφάρισε κατά τη διάρκεια των καθυστερήσεων του πρώτου ημιχρόνου και στη συνέχεια σημείωσε άλλα δύο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο για να κατακτήσει τη νίκη που τελικά έδωσε στη Γιουβέντους το πρωτάθλημα. Την επόμενη σεζόν, η Ίντερ τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα και κατάφερε επίσης να φτάσει στους ημιτελικούς του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2002-03 εναντίον της Μίλαν, χάνοντας στον κανόνα των εκτός έδρας γκολ.

Η επιστροφή και το ιστορικό τρεμπλ (2004–2011) Επεξεργασία

 
Η Ίντερ κερδίζει την Ρόμα στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας 2004-05

Στις 8 Ιουλίου 2004, η Ίντερ προσέλαβε τον πρώην προπονητή της Λάτσιο, Ρομπέρτο Μαντσίνι. Στην πρώτη του σεζόν, η ομάδα συγκέντρωσε 72 βαθμούς με 18 νίκες, 18 ισοπαλίες και μόνο δύο ήττες, καθώς επίσης και το Κύπελλο Ιταλίας, και αργότερα το Σούπερ Καπ Ιταλίας. Στις 11 Μαΐου 2006, η Ίντερ διατήρησε τον τίτλο της στο Κύπελλο Ιταλίας για άλλη μια φορά αφού νίκησε τη Ρόμα με συνολικό σκορ 4–1 (1–1 στη Ρώμη και νίκη 3–1 στο Σαν Σίρο).

Η Ίντερ κέρδισε το πρωτάθλημα της σεζόν 2005-06 αναδρομικά, αφού η Γιουβέντους υποβιβάστηκε και βαθμοί αφαιρέθηκαν από τη Μίλαν λόγω του σκανδάλου Καλτσιόπολι. Κατά τη διάρκεια της επόμενης σεζόν, η Ίντερ έκανε ρεκόρ 17 συνεχόμενων νικών στη Σέριε Α, ξεκινώντας στις 25 Σεπτεμβρίου 2006 με εντός έδρας νίκη 4–1 επί της Λιβόρνο και ολοκληρώνοντας στις 28 Φεβρουαρίου 2007, μετά από ισοπαλία 1–1 στην έδρα της Ουντινέζε. Στις 22 Απριλίου 2007, η Ίντερ κέρδισε το δεύτερο συνεχόμενο σκουντέτο - και πρώτο στο γήπεδο από το 1989 - όταν νίκησε τη Σιένα με 2–1 στο Στάδιο Αρτέμιο Φράνκι (της Σιένα, και όχι το συνώνυμο της Φλωρεντίας). Ο προσφάτως παγκόσμιος πρωταθλητής με την εθνική Ιταλίας Μάρκο Ματεράτσι σημείωσε και τα δύο γκολ.[24]

Η Ίντερ ξεκίνησε τη σεζόν 2007–08 με στόχο την κατάκτηση τόσο της Σέριε Α όσο και του Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα ξεκίνησε καλά στο πρωτάθλημα, κατακτώντας την κορυφή του βαθμολογικού πίνακα από τον πρώτο γύρο, ενώ κατάφερε επίσης να προκριθεί στη νοκ-άουτ φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Ωστόσο, μια καθυστερημένη κατάρρευση, που οδήγησε σε μια ήττα 2-0 με δέκα παίκτες στην έδρα της Λίβερπουλ στις 19 Φεβρουαρίου στο Τσάμπιονς Λιγκ, έθεσε υπό αμφισβήτηση το μέλλον του μάνατζερ Ρομπέρτο Μαντσίνι στην Ίντερ, ενώ έχασε και τα τρία παιχνίδια που ακολούθησαν στο πρωτάθλημα. Μετά τον αποκλεισμό από τη Λίβερπουλ στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Μαντσίνι ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αφήσει την Ίντερ, αλλά την επόμενη μέρα άλλαξε γνώμη. Την τελευταία μέρα της σεζόν 2007-08 της, η Ίντερ έπαιξε με την Πάρμα εκτός έδρας και δύο γκολ του Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς σφράγισαν το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημά της. Ο Μαντσίνι, ωστόσο, απολύθηκε αμέσως μετά λόγω της προηγούμενης ανακοίνωσής του να φύγει από τον σύλλογο.[25]

 
Οπαδοί της Ίντερ κατά τη διάρκεια του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ το 2010 στο Σαντιάγο Μπερναμπέου. Κερδίζοντας τον τελικό, η Ίντερ έγινε η πρώτη ιταλική ομάδα που κέρδισε το τρεμπλ έχοντας επίσης κερδίσει τον τίτλο της Σέριε Α και το Κύπελλο Ιταλίας

Στις 2 Ιουνίου 2008, η Ίντερ προσέλαβε τον πρώην προπονητή της Πόρτο και της Τσέλσι, Ζοζέ Μουρίνιο.[26] Στην πρώτη του σεζόν, οι Νερατζούρι κέρδισαν ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας και τον τέταρτο συνεχόμενο τίτλο, αλλά στο Τσάμπιονς Λιγκ αποκλείστηκαν στη φάση των 16 για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, χάνοντας από την τελικά φιναλίστ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κατά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, η Ίντερ έγινε η πρώτη ομάδα τα τελευταία 60 χρόνια που κέρδισε τον τίτλο για τέταρτη συνεχόμενη φορά και συμπλήρωσε τις Τορίνο και Γιουβέντους ως οι μοναδικοί σύλλογοι που πέτυχαν αυτό το κατόρθωμα, καθώς και ως ο πρώτος σύλλογος εκτός Τορίνου.

Η Ίντερ κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ 2009–10, νικώντας την πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό, πριν νικήσει την Μπάγερν Μονάχου με 2–0 στον τελικό με δύο γκολ του Ντιέγο Μιλίτο.[27] Η Ίντερ κέρδισε επίσης τον τίτλο της Σέριε Α 2009–10 με δύο βαθμούς έναντι της Ρόμα, και το Κύπελλο Ιταλίας 2010 νικώντας την ίδια ομάδα με 1–0 στον τελικό.[28] Αυτό έκανε την Ίντερ την πρώτη ιταλική ομάδα που κέρδισε το τρεμπλ.[29] Στο τέλος της σεζόν, ο Μουρίνιο άφησε τον σύλλογο για τη Ρεάλ Μαδρίτης[30]· αντικαταστάθηκε από τον Ραφαέλ Μπενίτεθ.

Στις 21 Αυγούστου 2010, η Ίντερ νίκησε τη Ρόμα με 3–1 και κέρδισε το Σούπερ Καπ Ιταλίας του 2010, το τέταρτο τρόπαιο της χρονιάς. Τον Δεκέμβριο, κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων 2010 της FIFA για πρώτη φορά, μετά από μια νίκη με 3–0 εναντίον της ΤΠ Μαζεμπέ στον τελικό.[31] Ωστόσο, μετά από αυτή τη νίκη, στις 23 Δεκεμβρίου 2010, λόγω της φθίνουσας απόδοσής της στη Σέριε Α, η ομάδα απέλυσε τον Μπενίτεθ.[32] Αντικαταστάθηκε από τον Λεονάρντο την επόμενη μέρα.[33]

Ο Λεονάρντο ξεκίνησε με 30 βαθμούς σε 12 αγώνες, με μέσο όρο 2,5 πόντους ανά αγώνα, καλύτερος από τους προκατόχους του Μπενίτεθ και Μουρίνιο. Στις 6 Μαρτίου 2011, ο Λεονάρντο σημείωσε νέο ρεκόρ της ιταλικής Σέριε Α συγκεντρώνοντας 33 βαθμούς σε 13 αγώνες. Το προηγούμενο ρεκόρ ήταν 32 πόντους σε 13 αγώνες που έκανε ο Φάμπιο Καπέλο τη σεζόν 2004–05. Ο Λεονάρντο οδήγησε τον σύλλογο στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ πριν χάσει από τη Σάλκε, αλλά κατέκτησε το Κύπελλο Ιταλίας. Στο τέλος της σεζόν, ωστόσο, παραιτήθηκε και τον ακολούθησαν οι νέοι προπονητές Τζιάν Πιέρο Γκασπερίνι, Κλαούντιο Ρανιέρι και Αντρέα Στραματσόνι, όλοι την επόμενη σεζόν.

Αλλαγές στο ιδιοκτησιακό (2011-2019) Επεξεργασία

 
Ο Μάσιμο Μοράτι, ιστορικός διοικητικός παράγοντας της Ίντερ.

Την 1η Αυγούστου του 2012, ο ​​Μοράτι πούλησε δικαιώματα μειοψηφίας της Ίντερ σε κινεζική κοινοπραξία με επικεφαλής τον Κένεθ Χουάνγκ.[34] Την ίδια ημέρα, η Inter ανακοίνωσε συμφωνία με την China Railway Construction Corporation Limited για την κατασκευή νέου γηπέδου.[34] Στις 30 Ιουνίου του 2013, η Internazionale Holding S.r.l. του Μοράτι απέκτησε το 98,2% των μετοχών της F.C. Internazionale Milano S.p.A. και η συμφωνία με τους Κινέζους προφανώς κατέρρευσε.[35] Επίσης, Βάλτερ Ματσάρι αντικατέσητσε τον Αντρέα Στραματσόνι στην τεχνική ηγεσία της ομάδας στις 24 Μαΐου του 2013. Η περίοδος 2012-13 ήταν η χειρότερη στην πρόσφατη ιστορία του συλλόγου ο οποίος τερμάτησε 9ος στη SΣέριε Α και απέτυχε να προκριθεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Στις 15 Οκτωβρίου του 2013, μία κοινοπραξία από την Ινδονησία (International Sports Capital HK Ltd.) με επικεφαλής τους Έρικ Τοχίρ, Χάντι Σοετέτζο και Ροσάν Ροεσλάνι, υπέγραψε συμφωνία για την εξαγορά του 70% τον μετοχών της Ίντερ από την Internazionale Holding S.r.l. μετέχοντας στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Ίντερ με 75 εκατομμύρια ευρώ, που προκλήθηκε από καθαρή απώλεια 79.881.808 ευρώ.[36][37][38] Αμέσως μετά τη συμφωνία, Ο Μοράτι της Internazionale Holding S.r.l. εξακολουθούσε να διατηρεί το 29,5% των μετοχών της F.C. Internazionale Milano S.p.A.[39] Μετά τη συμφωνία, οι μετοχές της Inter ανήκαν σε μια αλυσίδα εταιρειών χαρτοφυλακίου, δηλαδή την International Sports Capital S.p.A. της Ιταλίας (με το 70% των μετοχών), International Sports Capital HK Limited και Asian Sports Ventures HK Limited του Χονγκ Κονγκ. Η Asian Sports Ventures HK Limited, ως μια άλλη ενδιάμεση εταιρία συμμετοχών, ανήκε στη Nusantara Sports Ventures HK Limited (60% των μετοχών, μια εταιρεία που ανήκε στον Τοχίρ), Alke Sports Investment HK Limited (20% του μετοχικού κεφαλαίου) και Aksis Αθλητισμός Capital HK Limited (20% των μετοχών).

Ο Τοχίρ επίσης έγινε συνιδιοκτήτης της ομάδας Ντι Σι Γιουνάιτεντ από τη Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ (MLS) και της Περσίμπ Μπανντούνγκ από το Πρωτάθλημα Ινδονησίας στις 2 Δεκεμβρίου του 2013, η Ίντερ και Ντι Σι Γιουνάιτεντ, στη συνέχεια, ανακοίνωσε επίσημα μια στρατηγική εταιρική σχέση και τον Ιανουάριο του 2016, Ίντερ και Περσίμπ ανακοίνωσαν επίσημα μια στρατηγική εταιρική σχέση.[40][41]

Κατά τη διάρκεια της περιόδου Τοχίρ, ο σύλλογος αναχρηματοδοτούνταν κυρίως τον εαυτό του με επιχειρηματικό μοντέλο αυτοσυντήρησης, έως το 2015 όταν ο σύλλογος παραβίασε τους κανόνες οικονομικού φαιρ πλέι της ΟΥΕΦΑ. Στο σύλλογο επιβλήθηκε πρόστιμο και αποκλεισμός από αγώνες της ΟΥΕΦΑ, με πρόσθετες ποινές με αναστολή. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι επέστρεψε ως προπονητής στις 14 Νοεμβρίου του 2014.

Στις 6 Ιουνίου του 2016 η Suning Sports (μέσω μιας εταιρείας με έδρα το Λουξεμβούργο, Great Horizon S.á r.l.), μια κοινοπραξία του ομίλου Suning Holdings και του ομίλου Suning Appliance (τόσο εν μέρει ή εξ ολοκλήρου από τον Ζανγκ Τζιντόνγκ, συνιδρυτή και πρόεδρο του ομίλου Suning Commerce), αγόρασε την πλειοψηφία των μετοχών της Ίντερ από την κοινοπραξία του Τοχίρ, International Sports Capital S.p.A. και από την Internazionale Holding Srl της οικογένειάς Μοράτι.[42] Σύμφωνα με επίσημο blog τους, η τιμή ήταν περίπου €270 εκατομμύρια, συμπεριλαμβανομένου και συνδρομή της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου της Ίντερ.

Ωστόσο, η πρώτη περίοδος της νέας ιδιοκτησίας ξεκίνησε με κακές επιδόσεις σε φιλικά προετοιμασίας. Στις 8 Αυγούστου του 2016 η Ίντερ έληξε τη συνεργασία της με τον προπονητή Ρομπέρτο ​​Μαντσίνι με αμοιβαία συμφωνία.[43] Αντικαταστάθηκε από τον Φρανκ ντε Μπουρ.

Χρώματα και έμβλημα Επεξεργασία

 
 
 
 
 
 
 
Η αμφίεση της ΣΣ Αμπροζιάνα

Από την ίδρυσή της το 1908, Ίντερ φοράει μαύρες και μπλε ρίγες. Φημολογείται ότι το μαύρο επιλέχθηκε για να εκπροσωπήσει τη νύχτα και το μπλε επιλέχθηκε με σκοπό να εκπροσωπήσει τον ουρανό.[44] Εκτός από ένα σύντομο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Η Ίντερ συνέχισε να φορά τις μαύρες και μπλε ρίγες, αποκτώντας το ψευδώνυμο Nerazzurri.[45] Για ένα χρονικό διάστημα, όμως, ο σύλλογος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις μαύρες και μπλε στολές του. Το 1928, η ονομασία και η φιλοσοφία της Ίντερ ήταν άβολα για το κυβερνών φασιστικό κόμμα. Ως αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια του ίδιου έτους, ο διάρκειας 20 ετών σύλλογος συγχωνεύθηκε με την Ουνιόνε Σπορτίβα Μιλανέζε (Unione Sportiva Milanese). Ο νέος σύλλογος ονομάστηκε Σοσιετά Σπορτίβα Αμπροζιάνα (Società Sportiva Ambrosiana) από την πολιούχο του Μιλάνου.[46] Η σημαία του Μιλάνου (κόκκινος σταυρός σε λευκό φόντο) αντικατέστησε το παραδοσιακό μαύρο και μπλε.[47] Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι φασίστες έχασαν την εξουσία, ο σύλλογος επανήλθε στην αρχική ονομασία και τα χρώματά του. Το 2008, η Ίντερ γιόρτασε την εκατονταετηρίδα της με ένα κόκκινο σταυρό στη φανέλα. Ο σταυρός θυμίζει τη σημαία της πόλης και χρησιμοποιείται ορισμένες φορές ως πρότυπο για την τρίτη αμφίεση. Το 2014 ο σύλλογος εξέδωσε κατά κύριο λόγο μαύρη κιτ σπίτι με λεπτή μπλε ρίγες πριν από την επιστροφή σε ένα πιο παραδοσιακό σχεδιασμό της επόμενης περιόδου.[48]

Ένας από τους ιδρυτές της Ίντερ, ο ζωγράφος Τζιόρτζιο Μουτζιάνι, ήταν υπεύθυνος για το σχεδιασμό του πρώτου εβλήματος της Ίντερ το 1908. Στο πρώτο σχέδιο ενσωματώθηκαν τα γράμματα «FCIM» στο κέντρο μιας σειράς από κύκλους που σχημάτιζαν το σήμα του συλλόγου.[49] Τα βασικά στοιχεία του σχεδιασμού έχουν παραμείνει σταθερά ακόμη και ελάχιστες λεπτομέρειες τροποποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των χρόνων. Ξεκινώντας από την εποχή 1999-2000, το αρχικό έμβλημα του συλλόγου μειώθηκε σε μέγεθος, για να δώσει χώρο για την προσθήκη της ονομασίας και του έτους ίδρυσης του συλλόγου στο άνω και κάτω μέρος του εμβλήματος αντίστοιχα.

Το 2007, το έμβλημα επέστρεψε στην προ 1999-2000 περίοδο. Δόθηκε μια πιο μοντέρνα εμφάνιση με μικρότερο αστέρι και ελαφρύτερο συνδυασμό χρωμάτων. Αυτή η εκδοχή χρησιμοποιήθηκε μέχρι τον Ιούλιο του 2014, όταν ο σύλλογος αποφάσισε να προβεί σε ανασχεδιασμό.[50] Η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ του νέου και της προηγούμενου λογότυπου είναι η παράλειψη του αστεριού εκτός από τη φανέλα.[51]

Τα ζώα χρησιμοποιούνται συχνά ως σύμβολα των ποδοσφαιρικών συλλόγων στην Ιταλία. Το νερόφιδο, που ονομάζεται Il Biscione ή Serpente, αντιπροσωπεύει την Ίντερ. Χρησιμοποιήθηκε ως διακριτικό του συλλόγου για τελευταία φορά το διάστημα 1979-1988.[52] Το φίδι είναι ένα σημαντικό σύμβολο για την πόλη του Μιλάνου, που εμφανίζεται συχνά στη μιλανέζικη εραλδική ως κουλουριασμένη οχιά με έναν άνδρα στα σαγόνια της. Το σύμβολο είναι διάσημο για την παρουσία του στο εθνόσημο της Βουλής των Σφόρτσα (που κυβέρνησε την Ιταλία από το Μιλάνο κατά την περίοδο της Αναγέννησης), στην πόλη του Μιλάνου, στο ιστορικό Δουκάτο του Μιλάνου (ένα κρατίδιο 400 ετών εντός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) και στην Ινσούμπρια (μια ιστορική περιοχή της πόλης του Μιλάνου).

Εξέλιξη του εμβλήματος Επεξεργασία

Από τη θέσπιση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου έως σήμερα:

  •  

    1908

  •  

    1963-1979

  •  

    1979–1988

  •  

    1988–1998

  •  

    1998–2007

  •  

    2007–2014

  •  

    2014–2021

  •  

    2021–σήμερα

Γήπεδο Επεξεργασία

 
Οπαδοί της Ίντερ το 2009

Το γήπεδο της ομάδας είναι το Σαν Σίρο, επίσημα γνωστό ως το Στάντιο Τζουζέπε Μεάτσα, ονομασία του πρώην παίκτη που αγωνίστηκε στη Μίλαν και την Ίντερ. Η πιο ευρέως χρησιμοποιούμενη ονομασία, Σαν Σίρο, είναι το τοπωνύμιο της περιοχής στην οποία βρίσκεται. Το Σαν Σίρο είναι η έδρα της Μίλαν από το 1926, όταν χτίστηκε κυρίως από τη χρηματοδότηση από τον πρόεδρο της Μίλαν εκείνη την περίοδο, Πιέρο Πιρέλι. Στην κατασκευή απασχολήθηκαν 120 εργαζόμενοι, ενώ χρειάστηκε 13,5 μήνες για να ολοκληρωθεί. Το γήπεδο ανήκε στο σύλλογο μέχρι την πώλησή του στο δημοτικό συμβούλιο το 1935, και από το 1947 κατέχουν ίσο μερίδιο η Ίντερ και η Μίλαν ως συνιδιοκτήτες.

Οικονομικά και ιδιοκτησιακό Επεξεργασία

FC Internazionale Milano S.p.A.
Νομική μορφήSocietà per azioni
ΈδραΜιλάνο, Ιταλία, Ιταλία
Ιδιοκτήτης
Ιστότοποςinter.it
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
         
  Πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η FC Internazionale Milano S.p.A. χαρακτηρίστηκε ως μία από τις οικονομικές «μαύρες τρύπες» μεταξύ των ιταλικών συλλόγων, η οποία σε μεγάλο βαθμό εξαρτιόταν από την οικονομική συνεισφορά του ιδιοκτήτη Μάσιμο Μοράτι. Τον Ιούνιο του 2006, ο χορηγός της φανέλας με τη μειοψηφία των μετόχων του συλλόγου, Pirelli, πούλησε το 15,26% των μετοχών του συλλόγου στην οικογένεια Μοράτι, για 13,5 εκατομμύρια ευρώ. Ο κατασκευαστής ελαστικών διατήρησε το 4,2%.[56] Ωστόσο, λόγω των πολλών αυξήσεων του μετοχικού κεφαλαίου της Ίντερ, όπως μία αντεστραμένη συγχώνευση με μια ενδιάμεση εταιρεία συμμετοχών, την Inter Capital Srl, το 2006, η οποία κατείχε το 89% των μετοχών της Ίντερ που αντιστοιχούσε σε 70 εκατομμύρια ευρώ εκείνη την περίοδο, ή εκδίδοντας νέες μετοχές για 70,8 εκατομμύρια ευρώ τον Ιούνιο του 2007,[57] 99,9 εκατομμύρια ευρώ το Δεκέμβριο του 2007,[58] 86,6 εκατομμύρια ευρώ το 2008,[59] 70 εκατομμύρια ευρώ το 2009,[60][61] 40 εκατομμύρια ευρώ το 2010 και το 2011,[62][63][64][65] 35 εκατομμύρια ευρώ το 2012[35][66] ή επιτρέποντας στον Τοχίρ εγγραφή 75 εκατομμυρίων ευρώ σε νέες μετοχές της Ίντερ το 2013, η Pirelli έγινε η τρίτη μεγαλύτερη μετόχος με μόλις 0,5%, στις 31 Δεκεμβρίου του 2015.[5] Η Inter έλαβε επίσης άμεση εισφορά κεφαλαίου από τους μετόχους για την κάλυψη της απώλειας που είχε αποκλειστεί από την έκδοση μετοχών (versamenti a copertura perdite).

Λίγο πριν την εξαγορά από τον Τοχίρ, οι ενοποιημένοι ισολογισμοί της Internazionale Holding S.r.l. έδειξαν ότι το σύνολο του ομίλου εταιρειών είχε τραπεζικό δανεισμό 156.688.000 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του τραπεζικού δανεισμού της θυγατρικής Inter Brand Srl, καθώς και του ίδιου του συλλόγου, για το Istituto per il Credito Sportivo (ICS), 15.674.000 ευρώ για το ισολογισμό στο τέλος του οικονομικού έτους 2012-13.[67][68]

Τίτλοι Επεξεργασία

 
Η ομάδα της Ίντερ που κέρδισε το Διηπειρωτικό Κύπελλο το 1965.

Η Ίντερ έχει κερδίσει 35 εγχώριους τίτλους, συμπεριλαμβανομένης της Σέριε Α 19 φορές, του Κυπέλλου Ιταλίας εννιά φορές και του Σούπερ Καπ Ιταλίας επτά φορές. Από το 2006 έως το 2010, η ομάδα κέρδισε πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα, σπάζοντας το ρεκόρ όλων των εποχών, πριν το 2017, όταν η Γιουβέντους κέρδισε το έκτο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Έχει κερδίσει το ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ τρεις φορές: δύο συνεχόμενες φορές το 1964 και το 1965, και μια ακόμα το 2010. Το τελευταίο αποτέλεσε μια πρωτοφανή ιταλική επίτευξη, το "τρεμπλ", που περιλάμβανε το Κύπελλο Ιταλίας και το Σκουντέτο. Η ομάδα έχει κερδίσει επίσης τρία ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ, δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.

Η Ίντερ δεν έχει ποτέ υποβιβαστεί από την κορυφαία κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Είναι ο μόνος σύλλογος που έχει συμμετάσχει στη Σέριε Α και τις προκατόχους της κατηγορίες κάθε σεζόν, από το ντεμπούτο της το 1909.

Τίτλοι Ίντερ
Είδος Διοργάνωση Τίτλοι Σεζόν
Εγχώριοι Σέριε Α 19 1909–10, 1919–20, 1929–30, 1937–38, 1939–40, 1952–53, 1953–54, 1962–63, 1964–65, 1965–66  
1970–71, 1979–80, 1988–89, 2005–06, 2006–07, 2007–08, 2008–09, 2009–10, 2020–21
Κύπελλο Ιταλίας 9 1938–39, 1977–78, 1981–82, 2004–05, 2005–06, 2009–10, 2010–11, 2021–22, 2022–23
Σούπερ Καπ Ιταλίας 7 1989, 2005, 2006, 2008, 2010, 2021, 2022
Ευρωπαϊκοί Κύπελλο Πρωταθλητριών / ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 3 1963–64, 1964–65, 2009–10
Κύπελλο ΟΥΕΦΑ / ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 3 1990–91, 1993–94, 1997–98
Διεθνείς Διηπειρωτικό Κύπελλο 2 1964, 1965
Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων 1 2010

Στατιστικά και ρεκόρ Επεξεργασία

 
Ο Χαβιέρ Σανέτι έχει το ρεκόρ με 858 συμμετοχές για την Ίντερ, συμπεριλαμβανομένων 618 στη Σέριε Α.

Ο Χαβιέρ Σανέτι κατέχει τα ρεκόρ και συνολικών συμμετοχών και συμμετοχών στη Σέριε Α για την Ίντερ, με 858 επίσημα παιχνίδια συνολικά και 618 στη Σέριε Α.

Ο Τζουζέπε Μεάτσα είναι ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών της Ίντερ, με 284 γκολ σε 408 παιχνίδια. Πίσω από αυτόν, στη δεύτερη θέση, βρίσκεται ο Αλεσάντρο Αλτομπέλι με 209 γκολ σε 466 παιχνίδια και ο Ρομπέρτο Μπονινσένια στην τρίτη θέση με 171 γκολ σε 281 παιχνίδια.

Ο Ελένιο Ερέρα υπηρέτησε για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ως προπονητής της Ίντερ, με εννέα χρόνια (οκτώ συνεχόμενα) στο τιμόνι, και είναι ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία της Ίντερ με τρία σκουντέτι, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα. Ο Ζοζέ Μουρίνιο, που ήρθε στην ομάδα στις 2 Ιουνίου 2008, ολοκλήρωσε την πρώτη του σεζόν στην Ιταλία κερδίζοντας τον τίτλο της Σέριε Α και το Σούπερ Καπ. Στη δεύτερη σεζόν του κέρδισε το πρώτο "τρεμπλ" στην ιστορία της Ιταλίας: τη Σέριε Α, το Κύπελλο Ιταλίας και το ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ.

Παίκτες Επεξεργασία

Πρώτη ομάδα Επεξεργασία

Τελευταία ενημέρωση: 3 Σεπτεμβρίου 2023

Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

No. Έθνος Θέση Παίκτης
1   Τ Γιαν Σόμερ
2   Α Ντένζελ Ντάμφρις
5   Μ Στέφανο Σένσι
6   Α Στέφαν ντε Φράι
7   Μ Χουάν Κουαδράδο
8   Ε Μάρκο Αρναούτοβιτς (δανεικός από την Μπολόνια)
9   Ε Μάρκους Τουράμ
10   Ε Λαουτάρο Μαρτίνες (αρχηγός)
12   Τ Ραφαέλε Ντι Τζενάρο
14   Μ Ντέιβι Κλάασεν
15   Α Φραντσέσκο Ατσέρμπι
16   Μ Ντάβιντε Φρατέζι (δανεικός από την Σασσουόλο)
20   Μ Χακάν Τσαλχάνογλου
No. Έθνος Θέση Παίκτης
21   Μ Κριστιάν Ασλάνι
22   Μ Χενρίχ Μεχιταριάν
23   Μ Νικολό Μπαρέλα (2ος αρχηγός)
28   Α Μπενζαμέν Παβάρ
30   Α Κάρλος Αουγκούστο (δανεικός από την Μόντσα)
31   Α Γιαν Μπίσεκ
32   Α Φεντερίκο Ντιμάρκο
36   Α Ματέο Νταρμιάν
42   Μ Λουσιάν Αγκουμέ
70   Ε Αλέξις Σάντσες
77   Τ Εμίλ Αουντέρο (δανεικός από την Σαμπντόρια)
95   Α Αλεσσάντρο Μπαστόνι

Δανεικοί Επεξεργασία

Τελευταία ενημέρωση: 26 Αυγούστου 2023

Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

No. Έθνος Θέση Παίκτης
—   Τ Γκαμπριέλ Μπραζάο (στην Τερνάνα μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Τ Ιονούτ Ράντου (στην Μπόρνμουθ μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Τ Φίλιπ Στάνκοβιτς (στην Σαμπντόρια μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Α Αλεσάντρο Φονταναρόζα (στην Κοζέντσα μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Α Ζίνιο Βανεσντέν (στην Σταντάρ Λιέγης μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Α Ματία Ζανότι (στη Σεντ Γκάλεν μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Μ Φράνκο Καρμπόνι (στη Μόντσα μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Μ Βαλεντίν Καρμπόνι (στη Μόντσα μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
No. Έθνος Θέση Παίκτης
—   Μ Γιάκοπο Τζανέλι (στη Φερνάνα μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Ε Χοακίν Κορέα (στην Μαρσέιγ μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Ε Φραντσίσκο Πίο Εσπόζιτο (στη Σπέτσια μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Ε Σεμπαστιάνο Εσπόζιτο (στη Σαμπντόρια μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Ε Γκαετάνο Οριστάνιο (στην Κάλιαρι μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Ε Έντι Σαλτσέντο (στην Ελντένσε μέχρι 30 Ιουνίου 2024)
—   Ε Μαρτίν Σατριάνο (στην Μπρεστ μέχρι 30 Ιουνίου 2024)

Αριθμοί φανέλας που έχουν αποσυρθεί Επεξεργασία

3 –   Τζατσίντο Φακέτι, πλάγιος αμυντικός, έπαιξε για την Ίντερ τις σεζόν 1960–1978 (μεταθανάτια τιμή). Ο αριθμός αποσύρθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2006, τέσσερις ημέρες αφότου ο Φακέτι πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 64 ετών. Ο τελευταίος παίκτης που φόρεσε τη φανέλα με το νούμερο 3 ήταν ο Αργεντινός σέντερ μπακ Νικολάς Μπουρντίσο, ο οποίος πήρε τη φανέλα με το νούμερο 16 για το υπόλοιπο της σεζόν.[69]

4 –   Χαβιέρ Σανέτι, αμυντικός μέσος, έπαιξε 858 παιχνίδια για την Ίντερ από το 1995 μέχρι και την απόσυρσή του το καλοκαίρι του 2014. Τον Ιούνιο του 2014, ο τότε πρόεδρος του συλλόγου Έρικ Τοχίρ επιβεβαίωσε ότι το νούμερο 4 του Σανέτι επρόκειτο να αποσυρθεί από σεβασμό για την προσφορά του στον σύλλογο.[70][71]

Διατελέσαντες πρόεδροι και προπονητές Επεξεργασία

Ιστορικό προέδρων Επεξεργασία

Παρακάτω η λίστα των προέδρων της Ίντερ, από το 1908 μέχρι σήμερα.[72]

 
Όνομα Έτη
  Ιωάννης Παραμυθιώτης 1908–1909
  Έτορε Στράους 1909–1910
  Κάρλο ντε Μέντιτσι 1910–1912
  Εμίλιο Χίρτσελ 1912–1913
  Λουίτζι Ανσμπάτσερ 1913–1914
  Τζιουζέπε Βισκόντι ντι Μοντρόνε 1914–1919
  Τζιόρτζιο Χουλς 1919–1920
  Φραντσέσκο Μάουρο 1920–1923
 
Όνομα Έτη
  Ενρίκο Ολιβέτι 1923–1926
  Σενατόρε Μπορλέτι 1926–1929
  Ερνέστο Τορούζιο 1929–1930
  Ορέστε Σιμονότι 1930–1932
  Φερντινάντο Ποτσάνι 1932–1942
  Κάρλο Μασερόνι 1942–1955
  Άντζελο Μοράτι 1955–1968
  Ιβανόε Φραϊτσόλι 1968–1984
 
Όνομα Έτη
  Ερνέστο Πελεγκρίνι 1984–1995
  Μάσιμο Μοράτι 1995–2004
  Τζατσίντο Φακέτι 2004–2006
  Μάσιμο Μοράτι 2006–2013
  Έρικ Τοχίρ 2013–2018
  Στίβεν Ζανγκ 2018–

Ιστορικό προπονητών Επεξεργασία

 
Ο Ζοζέ Μουρίνιο, νικητής του πρώτου τρεμπλ στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου τη σεζόν 2009-10

Παρακάτω η λίστα των προπονητών της Ίντερ, από το 1909 μέχρι σήμερα.[73]

 
Όνομα Εθνικότητα Έτη
Βιρτζίλιο Φοσάτι   1909–1915
Νίνο Ρεσεγκότι
Φραντσέσκο Μάουρο 		  1919–1920
Μπομπ Σπότισγουντ   1922–1924
Πάολο Σίντλερ   1924–1926
Άρπαντ Βέις   1926–1928
Γιόζσεφ Βιόλα   1928–1929
Άρπαντ Βέις   1929–1931
Ιστβάν Τοθ   1931–1932
Άρπαντ Βέις   1932–1934
Γκιούλα Φέλντμαν   1934–1936
Αλμπίνο Καράρο   1936
Αρμάντο Καστελάτσι   1936–1938
Τόνι Καρνιέλι   1938–1940
Τζιουζέπε Περουκιέτι
Ίταλο Ζαμπερλέτι 		  1940–1941
Ίβο Φιορεντίνι   1941–1942
Τζιοβάνι Φεράρι   1942–1943
Κάρλο Καρκάνο   1945–1946
Νίνο Νουτρίτσιο   1946
Τζουζέπε Μεάτσα   1947–1948
Κάρλο Καρκάνο   1948
Ντέι Άστλεϊ   1948
Τζούλιο Καπέλι   1949–1950
Άλντο Ολιβιέρι   1950–1952
Αλφρέντο Φόνι   1952–1955
Άλντο Καμπατέλι   1955
Τζουζέπε Μεάτσα   1955–1956
Ανίμπαλε Φρόσι   1956
Λουίτζι Φερέρο   1957
Τζουζέπε Μεάτσα   1957
Τζέσι Κάρβερ   1957–1958
Τζουζέπε Μπιγκόνιο   1958
Άλντο Καμπατέλι   1959–1960
Καμίλο Ατσίλι   1960
Τζούλιο Καπέλι   1960
Ελένιο Ερέρα   1960–1968
Αλφρέντο Φόνι   1968–1969
Χεριμπέρτο Ερέρα   1969–1971
Τζοβάνι Ινβερνίτζι   1971–1973
Ενέα Μαζιέρο   1973
Ελένιο Ερέρα   1973
Ενέα Μαζιέρο   1974
 
Όνομα Εθνικότητα Έτη
Λουίς Σουάρεθ   1974–1975
Τζουζέπε Κιαπέλα   1976–1977
Ευγκένιο Μπερσελίνι   1977–1982
Ρίνο Μαρκέζι   1982–1983
Λουίτζι Ραντίτσε   1983–1984
Ιλάριο Καστάνερ   1984–1986
Μάριο Κόρσο   1986
Τζιοβάνι Τραπατόνι   1986–1991
Κοράντο Ορρίκο   1991
Λουίς Σουάρεθ   1992
Οζβάλντο Μπανιόλι   1992–1994
Τζανπιέρο Μαρίνι   1994
Οττάβιο Μπιάνκι   1994–1995
Λουίς Σουάρεθ   1995
Ρόι Χόντζσον   1995–1997
Λουτσιάνο Καστελίνι   1997
Λουίτζι Σιμόνι   1997–1998
Μίρτσεα Λουτσέσκου   1998–1999
Λουτσιάνο Καστελίνι   1999
Ρόι Χόντζσον   1999
Μαρτσέλο Λίπι   1999–2000
Μάρκο Ταρντέλι   2000–2001
Έκτορ Ραούλ Κούπερ   2001–2003
Κοράντο Βερντέλι   2003
Αλμπέρτο Τζακερόνι   2003–2004
Ρομπέρτο Μαντσίνι   2004–2008
Ζοζέ Μουρίνιο   2008–2010
Ραφαέλ Μπενίτεθ   2010
Λεονάρντο   2010–2011
Τζιάν Πιέρο Γκασπερίνι   2011
Κλαούντιο Ρανιέρι   2011–2012
Αντρέα Στραματσόνι   2012–2013
Βάλτερ Ματσάρι   2013–2014
Ρομπέρτο Μαντσίνι   2014–2016
Φρανκ ντε Μπουρ   2016
Στέφανο Βέκι   2016
Στέφανο Πιόλι   2016–2017
Στέφανο Βέκι   2017
Λουτσιάνο Σπαλέτι   2017–2019
Αντόνιο Κόντε   2019–2021
Σιμόνε Ιντσάγκι   2021–σήμερα


Εταιρείες ένδυσης και χορηγοί Επεξεργασία

Περίοδος Εταιρεία ένδυσης Χορηγός φανέλας
1979–1981 Puma
1981–1982 Inno-Hit
1982–1986 Mecsport Misura
1986–1988 Le Coq Sportif
1988–1991 Uhlsport
1991–1992 Umbro FitGar
1992–1995 Cesare Fiorucci
1995–1998 Pirelli
1998–2021 Nike
2021–2022
  • Socios.com (επίσημοι αγώνες)[74]
  • DigitalBits (μανίκι)[75]
  • Lenovo (πίσω όψη)[76]
2022–2023
2023–
  • Paramount+ (επίσημοι αγώνες)
  • eBay (μανίκι)
  • U-Power (πίσω όψη)


Σημειώσεις Επεξεργασία


Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 14260. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Ιταλικά) SIRBeC.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Suning Holdings Group acquires majority stake of FC Internazionale Milano S.p.A.». inter.it (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2016. 
  4. ↑ «LionRock Capital acquires 31.05% of FC Internazionale Milano S.p.A.». inter.it (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2019. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 «Annual Report 2015» (PDF). Pirelli. 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 29 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2016. 
  6. ↑ List of shareholders on 30 June 2016, document purchased from Italian C.C.I.A.A.
  7. ↑ «Organization Chart». F.C. Internazionale Milano – Official website. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2013. 
  8. ↑ «Italy – List of Champions». RSSSF. 
  9. ↑ «Inter join exclusive treble club». uefa.com. 22 Μαΐου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2012. 
  10. ↑ «Struttura». sansirostadium.com (στα Ιταλικά). San Siro. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2023. 
  11. ↑ «Is this the greatest derby in world sports?». Theroar.com.au. 26 Ιανουαρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2011. 
  12. ↑ «Best supported clubs who attract more than a million fans every season». talkSPORT. 31 Μαρτίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2019. 
  13. ↑ «The World's Most Valuable Soccer Teams». Forbes. 17 April 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 July 2013. https://web.archive.org/web/20130704152116/http://www.forbes.com/pictures/mlm45eigjk/14-inter-milan/. Ανακτήθηκε στις 13 July 2013. 
  14. ↑ «Qualcosa di speciale? La patch 105». inter.it (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2014. 
  15. ↑ «Και όμως, η μεγάλη Ίντερ ιδρύθηκε από Έλληνα!». Νέα Κρήτη. 10 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2019. 
  16. ↑ «Storia». FC Internazionale Milano. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2007. 
  17. ↑ «Helenio Herrera: More than just catenaccio». www.fifa.com. FIFA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2014. 
  18. ↑ «Mazzola: Inter is my second family». FIFA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2014. 
  19. ↑ «La leggenda della Grande Inter» [The legend of the Grande Inter] (στα Ιταλικά). Inter.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2014. 
  20. ↑ «La Grande Inter: Helenio Herrera (1910–1997) – "Il Mago"» (στα Ιταλικά). Sempre Inter. 15 Οκτωβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2014. 
  21. ↑ «Great Team Tactics: Breaking Down Helenio Herrera's 'La Grande Inter'». Bleacher Report. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2014. 
  22. ↑ Fox, Norman (11 November 1997). «Obituary: Helenio Herrera – Obituaries, News». The Independent (UK). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 March 2010. https://web.archive.org/web/20100303163359/http://www.independent.co.uk/news/obituaries/obitaury-helenio-herrera-1293412.html. Ανακτήθηκε στις 22 April 2011. 
  23. ↑ Smyth, Rob (17 September 2016). «Ronaldo at 40: Il Fenomeno's legacy as greatest ever No 9, despite dodgy knees». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 September 2018. https://web.archive.org/web/20180907161434/https://www.theguardian.com/football/blog/2016/sep/17/ronaldo-40-birthday-brazil-greatest-ever-striker. Ανακτήθηκε στις 7 September 2018. 
  24. ↑ Andersson, Astrid (23 April 2007). «Materazzi secures early title for Inter». The Daily Telegraph. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 September 2014. https://web.archive.org/web/20140915120327/http://www.telegraph.co.uk/sport/football/european/2311629/Materazzi-secures-early-title-for-Inter.html. Ανακτήθηκε στις 23 April 2014. 
  25. ↑ «FC Internazionale Milano statement». FC Internazionale Milano. 29 May 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 May 2008. https://web.archive.org/web/20080531225030/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=29393&L=en. Ανακτήθηκε στις 29 May 2008. 
  26. ↑ «Nuovo allenatore: Josè Mourinho all'Inter» (στα it). FC Internazionale Milano. 2 June 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 June 2008. https://web.archive.org/web/20080605001817/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=41433&L=it. Ανακτήθηκε στις 2 June 2008. 
  27. ↑ «Bayern Munich 0–2 Inter Milan». BBC Sport. 22 May 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 May 2010. https://web.archive.org/web/20100524102843/http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/football/europe/8697017.stm. Ανακτήθηκε στις 24 May 2010. 
  28. ↑ «Jose Mourinho's Treble-chasing Inter Milan win Serie A». BBC Sport. 16 May 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 May 2010. https://web.archive.org/web/20100521000441/http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/football/europe/8685518.stm. Ανακτήθηκε στις 24 May 2010. 
  29. ↑ Lawrence, Amy (22 May 2010). «Trebles all round to celebrate rarity becoming routine». The Guardian (Guardian News and Media). https://www.theguardian.com/football/blog/2010/may/22/bayern-munich-inter-treble-bid. Ανακτήθηκε στις 28 March 2021. 
  30. ↑ «Mourinho unveiled as boss of Real». BBC Sport. 31 May 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 January 2016. https://web.archive.org/web/20160112103819/http://news.bbc.co.uk/sport1/hi/football/europe/8708315.stm. Ανακτήθηκε στις 30 May 2010. 
  31. ↑ «TP Mazembe 0–3 Internazionale». ESPN Soccernet. 18 Δεκεμβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2010. 
  32. ↑ «Inter and Benitez separate by mutual agreement». inter.it. 23 December 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 December 2010. https://web.archive.org/web/20101226114327/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=35392&L=en. Ανακτήθηκε στις 24 December 2010. 
  33. ↑ «Welcome Leonardo! Inter's new coach». inter.it. 24 December 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 December 2010. https://web.archive.org/web/20101227010805/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=35398&L=en. Ανακτήθηκε στις 24 December 2010. 
  34. ↑ 34,0 34,1 «Press release: Internazionale Holding S.r.l». F.C. Internazaionale Milano. 1 Αυγούστου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2015. 
  35. ↑ 35,0 35,1 FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2013, PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
  36. ↑ «Inter Milan Sells 70% Stake To Indonesia's Erick Thohir At $480M Valuation». 16 Οκτωβρίου 2013. 
  37. ↑ «F.C. Internazionale statement». F.C. Internazaionale Milano. 15 Νοεμβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2015. 
  38. ↑ «FC Internazionale Milano SpA signs an agreement to open capital to new investors». F.C. Internazaionale Milano. 15 Οκτωβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2015. 
  39. ↑ F.C. Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2014, PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
  40. ↑ «F.C. Internazionale Milano and D.C. United announce collaborative agreement». F.C. Internazaionale Milano. 2 Δεκεμβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2015. 
  41. ↑ «Persib mentored by Inter Milan». Sindonews. 9 Ιανουαρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2016. 
  42. ↑ «Suning Holdings Group acquires majority stake of F.C. Internazionale Milano». F.C. Internazionale Milano. 6 Ιουνίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2016. 
  43. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2016. 
  44. ↑ «9 marzo 1908, 43 milanisti fondano l'Inter». ViviMilano.it. 24 June 2007. http://www.corriere.it/vivimilano/speciali/inter/index.shtml. 
  45. ↑ «AC Milan vs. Inter Milan». FootballDerbies.com. 25 July 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-09-13. https://web.archive.org/web/20110913000901/http://www.footballderbies.com/honours/index.php?id=30. Ανακτήθηκε στις 2016-09-16. 
  46. ↑ «Emeroteca Coni». Emeroteca.coni.it. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2013. 
  47. ↑ «Ambrosiana S.S 1928». Toffs.com. 24 June 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-10-20. https://web.archive.org/web/20071020042913/http://www.toffs.com/icat/ambrosiana. Ανακτήθηκε στις 2016-09-16. 
  48. ↑ «Mauro Icardi models Inter Milan's new pinstripe 2014–15 home kit». Daily Mail. 9 July 2014. http://www.dailymail.co.uk/sport/football/article-2686128/Mauro-Icardi-models-Inter-Milans-new-pinstripe-2014-15-home-kit.html. 
  49. ↑ Grassia e Lotito,Inter Il calcio siamo noi, p. 177.
  50. ↑ NERAZZURI REBRANDING: NEW LOGO, SAME INTER Αρχειοθετήθηκε 2014-07-11 στο Wayback Machine. inter.it
  51. ↑ INTER REBRANDING IN DETAIL Αρχειοθετήθηκε 2014-07-27 στο Wayback Machine. inter.it
  52. ↑ Toscani, pp. 92-93.
  53. ↑ «Inter, Suning si prende il 68,55%, Moratti lascia dopo 21 anni». gazzetta.it (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2016. 
  54. ↑ «LionRock Capital acquires 31.05% of FC Internazionale Milano S.p.A.». inter.it (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2019. 
  55. ↑ List of shareholders on 30 June 2016, document purchased from Italian C.C.I.A.A.
  56. ↑ «Annual Report 2006» (PDF). Pirelli & C. S.p.A. 31 Μαΐου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 24 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. 
  57. ↑ «Assemblea Straordinaria: comunicato ufficiale» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 22 Ιουνίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2016. 
  58. ↑ «Assemblea dei Soci: approvato il bilancio» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 27 December 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-10-12. https://web.archive.org/web/20121012171307/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=39878&L=it. Ανακτήθηκε στις 5 August 2011. 
  59. ↑ FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2008 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
  60. ↑ FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2009 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
  61. ↑ «Assemblea Soci Inter: approvato il bilancio» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 26 October 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-10-12. https://web.archive.org/web/20121012171453/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=46182&L=it. Ανακτήθηκε στις 5 August 2011. 
  62. ↑ FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2011 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
  63. ↑ «Assemblea Soci Inter: approvato il bilancio» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 28 October 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-10-29. https://web.archive.org/web/20111029123908/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=54903&L=it. Ανακτήθηκε στις 22 February 2012. 
  64. ↑ «Assemblea Soci Inter: ricavi, oltre 300 milioni» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 28 October 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-10-12. https://web.archive.org/web/20121012171513/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=50038&L=it. Ανακτήθηκε στις 5 August 2011. 
  65. ↑ FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2012 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
  66. ↑ «Assemblea Soci Inter: approvato il bilancio» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 29 Οκτωβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. 
  67. ↑ Internazionale Holding S.r.l. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2013 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
  68. ↑ Internazionale Holding S.r.l. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2011 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
  69. ↑ «Inter withdraw the number 3 shirt». Inter.it. 8 September 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 October 2012. https://web.archive.org/web/20121018200907/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=23876&L=en. Ανακτήθηκε στις 11 November 2012. 
  70. ↑ «Internazionale retire No4 shirt in honour of Javier Zanett». The Guardian.com. 30 Ιουνίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2016. 
  71. ↑ «Inter make Zanetti vice-president and retire No.4 jersey». Goal.com. 30 Ιουνίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2014. 
  72. ↑ «i presidenti» (στα Ιταλικά). inter.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Φεβρουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2013. 
  73. ↑ «coaches». inter.it. 8 March 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 February 2013. https://web.archive.org/web/20130225074358/http://archivio.inter.it/cgi-bin/allenatori-stagioni?L=en. Ανακτήθηκε στις 8 March 2013. 
  74. ↑ inter.it (21 July 2021). A new era begins: Inter announce socios.com as new front-of-shirt partner for 2021/22 season. Δελτίο τύπου.
  75. ↑ «DIGITALBITS OFFICIAL GLOBAL CRYPTOCURRENCY, ZYTARA OFFICIAL GLOBAL DIGITAL BANKING PARTNER OF INTER IN €85M PRODUCT PARTNERSHIP DEAL». inter.it (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Φεβρουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2022. 
  76. ↑ «New chapter in the partnership between Inter and Lenovo» (στα αγγλικά). https://www.inter.it/en/news/2021/07/13/partnership-inter-lenovo-back-of-shirt-sponsor.html. Ανακτήθηκε στις 21 July 2021. 
  77. ↑ inter.it (1 January 2023). eBay become Inter shirt sleeve sponsor. Δελτίο τύπου.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία


  Αυτό το λήμμα σχετικά με το ιταλικό ποδόσφαιρο χρειάζεται επέκταση. Βοηθήστε τη Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το!.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=ΦΚ_Ιντερνατσιονάλε_Μιλάνο&oldid=10284812"