Γιάννης Δαλιανίδης
Ο Γιάννης Δαλιανίδης (31 Δεκεμβρίου 1923 - 16 Οκτωβρίου 2010) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος, από τους πιο εμπορικούς του Ελληνικού κινηματογράφου. Απεβίωσε στις 16 Οκτωβρίου 2010 σε ηλικία 87 ετών[5].
| Γιάννης Δαλιανίδης | |
|---|---|
| Γέννηση | 31 Δεκεμβρίου 1923[1][2][3] Θεσσαλονίκη |
| Θάνατος | 16 Οκτωβρίου 2010[1][2][3] Αθήνα |
| Αιτία θανάτου | δυσλειτουργία οργάνου |
| Τόπος ταφής | Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Ιδιότητα | σκηνοθέτης κινηματογραφικών έργων, σεναριογράφος, χορογράφος, σκηνοθέτης τηλεόρασης και ηθοποιός[4] |
ΒιογραφίαΕπεξεργασία
Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 31 Δεκεμβρίου 1923[6] και μεγάλωσε με θετούς γονείς, τον Ναούμ Δαλιανίδη από τη Σιάτιστα και την Ολυμπία Κύρου-Δαλιανίδη από τη Θεσσαλονίκη. Οι βιολογικοί γονείς είχαν έρθει από την Τιφλίδα της Γεωργίας με ένα μικρό αγοράκι το οποίο πέθανε και μετά γεννήθηκε ο Γιάννης που δόθηκε για υιοθεσία όταν πέθανε ο πατέρας του.
Το όνειρο του μικρού Γιάννη υπήρξε πάντα η Βιέννη εφόσον γνώριζε ότι εκεί θα μπορούσε να κάνει τα καλλιτεχνικά του όνειρα πραγματικότητα. Με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα ξεκινάει πρώτα για Βελιγράδι, εκεί όπου διέμεναν συγγενείς του, κι αργότερα για Βιέννη.
Στη Βιέννη ευτύχησε εξαρχής να γνωρίσει ανθρώπους που θα τον βοηθούσαν όμως η οικογένεια που τον φιλοξενούσε συνελήφθη από τους Γερμανούς με την κατηγορία ότι άκουγαν ραδιοφωνικό σταθμό που εξέπεμπε από το Λονδίνο. Μαζί τους συνελήφθη και ο Γιάννης Δαλιανίδης ο οποίος στάλθηκε πρώτα στις φυλακές της πόλης Ροζαουαλέντε και έπειτα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σβέχατ. Μετά από έξι μήνες κράτησης βγήκε τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1942. Θα παραμείνει στη Βιέννη για ένα διάστημα εργαζόμενος σε χορωδία αλλά και ως χορευτής.
Τα πρώτα καλλιτεχνικά βήματαΕπεξεργασία
Τελικά θα επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη. Θα εργαστεί σε διάφορα καλλιτεχνικά προγράμματα κάνοντας κυρίως χορογραφίες. Κάποια στιγμή θα τον δει ο Ορέστης Λάσκος που τον προέτρεψε να κατέβει στην Αθήνα. Έτσι λοιπόν θα μεταβεί στην Αθήνα όπου αρχικά θα κάνει εμφανίσεις σε διάφορα βαριετέ. Εμφανίστηκε ως κομπάρσος στην ταινία Πρόσωπα λησμονημένα του Γιώργου Τζαβέλλα και επίσης συμμετείχε με ένα μικρό ρόλο στην ταινία Οι δύο κόσμοι σε παραγωγή Ανζερβός. Λίγο αργότερα θα ακολουθήσει τον Κώστα Χατζηχρήστο σε μία μεγάλη τουρνέ την οποία διέκοψε για να πάει στρατιώτης. Στην εκπαίδευσή του θα γνωρίσει τον Δημήτρη Αθανασιάδη (πιανίστα) με τον οποίο έκαναν επιθεωρησιακά νούμερα.
Στην ΑθήναΕπεξεργασία
Όταν απολύθηκε από τον στρατό, ήρθε ξανά σε επαφή με τον Ορέστη Λάσκο που τον βοήθησε να μπει σε μεγάλο επιθεωρησιακό σχήμα της εποχής στην Πλατεία Αμερικής (στο οποίο ο Τζίμης Μακούλης τραγουδούσε το περίφημο Ένας φίλος ήρθε απ' τα παλιά). Παράλληλα με τις εμφανίσεις του σε διάφορα βαριετέ θα συναντηθεί ξανά με τον Δημήτρη Αθανασιάδη ο οποίος προσπαθούσε να μοιραστεί μαζί του το όνειρό του και τις προσπάθειές του για τον κινηματογράφο. Στη συνέχεια θα κάνει εμφανίσεις επί τέσσερα καλοκαίρια σε επιθεωρήσεις στο αθηναϊκό θέατρο Περοκέ. Έτσι θα γνωρίσει τον Ντίμη Δαδήρα, τον Αντώνη Καρατζόπουλο, τον Ανδρέα Λαμπρινό, τον Κλέαρχο Κονιτσιώτη ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσε να βελτιώσει τις γνώσεις του σε θέματα τεχνικής του κινηματογράφου. Εκείνη την εποχή χρησιμοποιούσε το όνομα Γιάννης Νταλ Δαλιανίδης.
Ήταν τότε που ο Δημήτρης Αθανασιάδης θα τον εντάξει ως ηθοποιό στην ταινία του ρία παιδιά βολιώτικα δίπλα στους Ανδρέα Μπάρκουλη και Πέτρο Βούλγαρη. Ο Δαλιανίδης όμως που διαβάζει σενάρια κινηματογραφιστών και δεν τον ικανοποιούσαν θα επιχειρήσει να γράψει το πρώτο σενάριο με τίτλο Το τρελοκόριτσο έχοντας στο μυαλό του την Αλίκη Βουγιουκλάκη ενώ τελικά το ρόλο θα τον πάρει η Τζένη Καρέζη σε μια ταινία που ο Δαλιανίδης θα δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη. Πριν γυριστεί η ταινία του ζητήθηκε να γράψει τα δύο επόμενα σενάρια, Ο Μιμίκος και η Μαίρη και Οι καβγατζήδες.
Τελικά η σκηνοθετική σταδιοδρομία του ξεκίνησε το 1959 με την ταινία Η μουσίτσα και ακολούθησαν την ίδια χρονιά οι ταινίες Λαός και Κολωνάκι και Ένας βλάκας και μισός. Μία δυσαρέσκεια μάλλον για θέματα οικονομικά θα τον οδηγήσει από την εταιρεία Αφοί Ρουσσόπουλοι, Γ. Λαζαρίδης, Δ. Σαρρής, Κ. Ψαρράς σε άλλα στούντιο, εκεί όπου η καριέρα του θα απογειωθεί.
Φίνος ΦιλμΕπεξεργασία
Το 1961 ξεκίνησε η συνεργασία του με την Φίνος Φιλμ με την ταινία Ο κατήφορος. Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία και η φήμη του Δαλιανίδη εκτινάχτηκε πράγμα το οποίο επαναλήφθηκε και με την πρώτη του μουσική ταινία, Μερικοί το προτιμούν κρύο, το 1962. Στην φιλμογραφία του Δαλιανίδη διακρίνει κανείς ταινίες πολλών διαφορετικών ειδών όπως ταινίες που είναι μεταφορές από θεατρικά έργα (Ζητείται ψεύτης, Φωνάζει ο κλέφτης, Η χαρτοπαίχτρα, Ο εχθρός του λαού, Γυμνοί στο δρόμο) από μυθιστορήματα (Στεφανία, Επαναστάτης Ποπολάρος, Χωρίς ταυτότητα, Ο κυρ-Γιώργης εκπαιδεύεται), ταινίες σε σενάρια των κινηματογραφιστών Αλέκου Σακελλάριου, Νίκου Φώσκολου, Γιώργου Τζαβέλλα (Γαμπρός από το Λονδίνο, Δάκρυα για την Ηλέκτρα, Ο αστερισμός της Παρθένου), ταινίες κοινωνικού περιεχομένου σε δικό του σενάριο (Νόμος 4000, Το ανθρωπάκι, Ίλιγγος, Ιστορία μιας ζωής, Μαριχουάνα stop!, Ο τρομοκράτης), μουσικές ταινίες δύο περιόδων όταν κυριαρχούσε το ελαφρό τραγούδι (Κάτι να καίει, Κορίτσια για φίλημα) και όταν αρχίζει να επιβάλλεται το μπουζούκι στις ορχήστρες (Οι θαλασσιές οι χάντρες, Γοργόνες και μάγκες) αλλά και ταινίες για συγκεκριμένους πρωταγωνιστές (Ο σκληρός άντρας, Ο κατεργάρης, Ο ψεύτης, Ο Μικές ξαναπαντρεύεται). Στην πλειονότητά τους, οι ταινίες αυτές ασχολούνται με τη ζωή των νέων της εποχής και πρωταγωνιστούν σε αυτές νέοι κυρίως ηθοποιοί.[7] Συνολικά έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από 60 ταινίες, στις περισσότερες από τις οποίες έχει γράψει και το σενάριο.
Το 2005 συνέγραψε το αυτοβιογραφικό βιβλίο Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
ΤηλεόρασηΕπεξεργασία
Από την δεκαετία του 1970 εργάστηκε και στην τηλεόραση, δημιουργώντας αρκετές τηλεοπτικές σειρές, οι περισσότερες από τις οποίες σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Η αρχή έγινε στις 11 Ιουλίου 1974 με το πρώτο επεισόδιο της 'ιστορικής' σειράς Λούνα Παρκ που απογειώθηκε στους πίνακες τηλεθέασης κυρίως για το ένθετο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο σε κάθε επεισόδιο με πρωταγωνιστή τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο δίπλα στην τηλεοπτική του σύζυγο Άννα Παϊτατζή. Ακολούθησαν τηλεοπτικές σειρές με την κρατική τηλεόραση (Τα λιονταράκια του κυρ-Ηλία, Τα καθημερινά) και την ιδιωτική τηλεόραση (Ρετιρέ, Οι μικρομεσαίοι, Τα στραβά κι ανάποδα). Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο περίφημο Τρίτο στεφάνι του Κώστα Ταχτσή μεταφορά η οποία ευτύχησε γιατί σύμφωνα με τα γραφόμενα της Ροζίτας Σώκου, Περιοδικό Τηλέραμα το 1996, "ο Δαλιανίδης είναι γνώστης του μικροαστικού περιβάλλοντος που περιγράφεται γλαφυρά στο βιβλίο του σημαντικού λογοτέχνη''.
Φεστιβάλ ΘεσσαλονίκηςΕπεξεργασία
Το 2002, στο Φεστιβάλ κινηματογράφου που γίνεται κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη, ο Γιάννης Δαλιανίδης τιμήθηκε για τη συνολική του προσφορά στον ελληνικό κινηματογράφο. Εισηγητής της πρότασης της βράβευσής του προς την επιτροπή υπήρξε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.
ΦιλμογραφίαΕπεξεργασία
1. Κινηματογράφος
Δύο κόσμοι (ηθοποιός), 1949
Τρία κωθώνια του Συντάγματος (ηθοποιός), 1956
Τρία παιδιά βολιώτικα (ηθοποιός), 1957
Οι καβγατζήδες (ηθοποιός, σενάριο), 1958
Το κορίτσι της αμαρτίας (σενάριο), 1958
Ο Μιμίκος και η Μαίρη (ηθοποιός, σενάριο), 1958
Το τρελοκόριτσο (σενάριο, βοηθός σκηνοθέτη), 1958
Το αγοροκόριτσο (σενάριο), 1959
Ένας βλάκας και μισός (σενάριο [θεατρικό του Δημήτρη Ψαθά], σκηνοθεσία), 1959
Ερωτικά σκάνδαλα (σενάριο), 1959
Λαός και Κολωνάκι (σενάριο, σκηνοθεσία), 1959
Η μουσίτσα (σενάριο, σκηνοθεσία), 1959
Τρεις μάγκες στο παρθεναγωγείο (σενάριο), 1959
Το αγόρι που αγαπώ (σενάριο, σκηνοθεσία), 1960
Κρουαζιέρα στη Ρόδο (σενάριο, σκηνοθεσία), 1960
Χριστίνα (σενάριο, σκηνοθεσία), 1960
Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (σενάριο [θεατρικό των Νίκου Τσιφόρου, Πολύβιου Βασιλειάδη], σκηνοθεσία), 1960
Ο ατσίδας (σενάριο [θεατρικό «Εξοχικό κέντρο ο Έρως» του Δημήτρη Ψαθά], σκηνοθεσία), 1961
Ζητείται ψεύτης (σενάριο [θεατρικό του Δημήτρη Ψαθά], σκηνοθεσία), 1961
Ο κατήφορος (σενάριο, σκηνοθεσία), 1961
Πού είναι η Μαργαρίτα (σενάριο), 1961
Ο σκληρός άντρας (σενάριο [θεατρικό του Γεώργιου Ρούσσου], σκηνοθεσία), 1961
Ο Δήμος από τα Τρίκαλα (σενάριο, [θεατρικό του Δημήτρη Γιαννουκάκη], σκηνοθεσία), 1962
Η κυρία του κυρίου (σκηνοθεσία), 1962
Μερικοί το προτιμούν κρύο (σενάριο, σκηνοθεσία), 1962
Νόμος 4000 (σενάριο, σκηνοθεσία), 1962
Ένα κορίτσι για δύο (σενάριο, [θεατρικό «Ερωτευτείτε, παρακαλώ» των Νίκου Τσιφόρου, Πολύβιου Βασιλειάδη], σκηνοθεσία), 1963
Ίλιγγος (σενάριο, σκηνοθεσία), 1963
Κάτι να καίει (σενάριο, σκηνοθεσία), 1963
Χωρίς ταυτότητα (σκηνοθεσία), 1963
Η ψεύτρα (σενάριο, σκηνοθεσία), 1963
Εγωισμός (σενάριο, σκηνοθεσία), 1964
Οι κληρονόμοι (ηθοποιός, σκηνοθεσία), 1964
Η χαρτοπαίχτρα (ηθοποιός, σενάριο [θεατρικό του Δημήτρη Ψαθά], σκηνοθεσία), 1964
Ιστορία μιας ζωής (σενάριο, σκηνοθεσία), 1965
Κορίτσια για φίλημα (σενάριο, σκηνοθεσία), 1965
Ραντεβού στον αέρα (σενάριο, σκηνοθεσία), 1965
Τέντυ μπόι αγάπη μου (σκηνοθεσία), 1965
Ένα έξυπνο, έξυπνο μούτρο (σκηνοθεσία), 1965
Δάκρυα για την Ηλέκτρα (σκηνοθεσία), 1966
Ξυπόλυτος πρίγκηψ (σκηνοθεσία), 1966
Στεφανία (σενάριο [ιστορία της Νέλλης Θεοδώρου], σκηνοθεσία), 1966
Γαμπρός απ' το Λονδίνο (σενάριο [θεατρικό των Αλέκου Σακελλάριου, Χρήστου Γιαννακόπουλου], σκηνοθεσία), 1967
Οι θαλασσιές οι χάντρες (σενάριο, σκηνοθεσία), 1967
Νύχτα γάμου (σκηνοθεσία), 1967
Γοργόνες και μάγκες (σενάριο, σκηνοθεσία), 1968
Μια κυρία στα μπουζούκια (σενάριο, σκηνοθεσία), 1968
Ο Μικές παντρεύεται (σενάριο, σκηνοθεσία), 1968
Όλγα αγάπη μου (σενάριο, σκηνοθεσία), 1968
Ένας ιππότης για τη Βασούλα (σενάριο [θεατρικό των Ασημάκη Γιαλαμά, Κώστα Πρετεντέρη], σκηνοθεσία), 1968
Το παρελθόν μιας γυναίκας (σκηνοθεσία), 1968
Ο ψεύτης (σενάριο, σκηνοθεσία), 1968
Το ανθρωπάκι (σενάριο, σκηνοθεσία), 1969
Ο γόης (σενάριο, σκηνοθεσία), 1969
Γυμνοί στο δρόμο (σενάριο [θεατρικό «Η γειτονιά των αγγέλων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη], σκηνοθεσία), 1969
Ξύπνα Βασίλη (σενάριο [θεατρικό του Δημήτρη Ψαθά], σκηνοθεσία), 1969
Όταν η πόλη πεθαίνει (σκηνοθεσία), 1969
Η Παριζιάνα (σενάριο, σκηνοθεσία), 1969
Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο (σενάριο, σκηνοθεσία), 1970
Μια τρελή τρελή σαραντάρα (σκηνοθεσία), 1970
Οι αμαρτωλοί (σενάριο, σκηνοθεσία), 1971
Επαναστάτης ποπολάρος (σενάριο [μυθιστόρημα του Γρηγορίου Ξενόπουλου], σκηνοθεσία), 1971
Ο κατεργάρης (σενάριο, σκηνοθεσία), 1971
Μαριχουάνα στοπ (σενάριο, σκηνοθεσία), 1971
Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (σενάριο, σκηνοθεσία), 1971
Η αμαρτία της ομορφιάς (σενάριο, σκηνοθεσία), 1972
Ο εχθρός του λαού (σενάριο [μυθιστόρημα του Ερρίκου Ίψεν], σκηνοθεσία), 1972
Το κοροϊδάκι της πριγκιπέσας (σενάριο, σκηνοθεσία), 1972
Ο μάγκας με το τρίκυκλο (σενάριο, σκηνοθεσία), 1972
Ο αστερισμός της Παρθένου (σκηνοθεσία), 1973
Έικοσι γυναίκες κι εγώ (σενάριο, σκηνοθεσία), 1973
Η Μαρία της σιωπής (σκηνοθεσία), 1973
Αγάπη μου Ουά-Ουά (σενάριο, [θεατρικό του Francois Campaux], σκηνοθεσία), 1974
Οι εραστές του ονείρου (σκηνοθεσία, σενάριο), 1974
Ένα τανκς... στο κρεβάτι μου (αφήγηση, σενάριο, σκηνοθεσία), 1975
Ο τρομοκράτης (σενάριο, σκηνοθεσία), 1975
Ο κυρ-Γιώργης εκπαιδεύεται (σενάριο [θεατρικό «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται» του Σπύρου Μελά, σκηνοθεσία), 1977
Τα τσακάλια (σενάριο, σκηνοθεσία), 1981
Βασικά καλησπέρα σας, Οι ραδιοπειρατές (σενάριο, σκηνοθεσία), 1982
Η στροφή (σενάριο, σκηνοθεσία), 1982
Οι επικίνδυνοι (σενάριο, σκηνοθεσία), 1983
Καμικάζι αγάπη μου (σενάριο, σκηνοθεσία), 1983
Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ (σενάριο, σκηνοθεσία), 1984
Όταν οι ρόδες χορεύουν (σενάριο, σκηνοθεσία), 1984
Περάστε φιλήστε τελειώσατε (σενάριο, σκηνοθεσία), 1986
Ισόβια (σενάριο, σκηνοθεσία), 1988
2. Βιντεοταινίες (ως Γιάννης Φωτεινός)
Φούτμπολ (σκηνοθεσία), 1985
Απόψε θα τη βρούμε (σενάριο, σκηνοθεσία), 1985
Ένα τρελό τρελό μούτρο (σκηνοθεσία), 1986
Αρέσω και κυκλοφορώ (σενάριο, σκηνοθεσία), 1986
Μάρθα, το χρονικό ενός βιασμού (σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια), 1986
Πάρτι για τρεις (σενάριο, σκηνοθεσία), 1986
Χαμένοι στο Μανχάταν (σενάριο, σκηνοθεσία), 1987
Ο μαφιόζος (σενάριο, σκηνοθεσία), 1987
Ο κουρδιστός εραστής (σενάριο, σκηνοθεσία), 1987
Μπανάνες (σενάριο, σκηνοθεσία), 1987
Οι συνένοχοι (σενάριο, σκηνοθεσία), 1988
Πώς τη λεν τη βαζελίνη τούρκικα (σκηνοθεσία), 1988
Επικίνδυνος έρωτας: Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Απρίλη (σενάριο, σκηνοθεσία), 1988
Παγίδες Ι (σενάριο, σκηνοθεσία), 1989
Παγίδες ΙΙ (σενάριο, σκηνοθεσία), 1989
3. Συνεργασίες με ηθοποιούς
Ο Γιάννης Δαλιανίδης συνεργάστηκε με πλειάδα ηθοποιών στις ταινίες που γύρισε. Ανάμεσα σε αυτούς είναι: Ζωή Λάσκαρη, Κώστας Βουτσάς, Άγγελος Μαυρόπουλος, Μάρθα Καραγιάννη, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Ρένα Βλαχοπούλου, Κώστας Παπαχρήστος, Δήμητρα Σερεμέτη, Φαίδων Γεωργίτσης, Μαίρη Χρονοπούλου, Χρόνης Εξαρχάκος, Ελένη Ζαφειρίου, Γιάννης Βογιατζής, Μαίρη Μεταξά, Νόρα Βαλσάμη, Μαίρη Χρονοπούλου, Καίτη Ιμπροχώρη, Νάσος Κεδράκας, Χλόη Λιάσκου, Τασσώ Καββαδία, Σταμάτης Γαρδέλης, Γιώργος Γαβριηλίδης, Περικλής Χριστοφορίδης, Αλέκος Τζανετάκος, Λευτέρης Βουρνάς κ.ά.
4. Συνεργασίες με τεχνικούς
Στα κινηματογραφικά στούντιο συνεργάστηκε με...
Διευθυντές φωτογραφίας: Νίκος Δημόπουλος, Νίκος Γαρδέλης, Παύλος Φιλίππου, Νίκος Καβουκίδης, Γιώργος Αρβανίτης, Δήμος Σακελλαρίου, Πέτρος Καραβίδογλου, Βασίλης Χριστομόγλου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Χρήστος Παληγιαννόπουλος, Ντίνος Μαυροειδής, Γιώργος Σταμπουλόπουλος, Βασίλης Μαργιόλης, Σταύρος Τσιώλης, Δημήτρης Δημογεροντάκης, Τάκης Γρηγοριάδης, Παύλος Τάσιος, Γιάννης Χαρτοματζίδης
Τηλεοπτικές σειρέςΕπεξεργασία
Λούνα Παρκ, (ΕΙΡΤ / ΕΡΤ), 1974
Τ' ανάποδα (ΕΡΤ), 1981, δεν προβλήθηκε το 1981 λόγω αλλαγής διοίκησης της ΕΡΤ, προβλήθηκε το 2015 από την ΕΡΤ2[8]
Τα καθημερινά (ΕΡΤ), 1983
Τα λιονταράκια (ΕΡΤ), 1985
Οδός Ανθέων, (ΕΤ1), 1988
Το ρετιρέ, (MEGA Channel), 1990
Οι μικρομεσαίοι, (MEGA Channel), 1992
Στραβά και ανάποδα, (ΑΝΤ1), 1993
Αραχτοί και λάιτ, (ANT1), 1994
Το τρίτο στεφάνι, (ANT1),1995
Το χρώμα του φεγγαριού, (ANT1), 1996
Μικρές αμαρτίες, (STAR), 2000
ΠαραπομπέςΕπεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) SNAC. w6ds739d. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) Discogs. 1028666. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 169708037.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019.
- ↑ Ελευθεροτυπία - Πέθανε ο Γιάννης Δαλιανίδης
- ↑ Φιλμογραφία Αρχειοθετήθηκε 2010-01-05 στο Wayback Machine. στα 90 λεπτά.
- ↑ Γρηγοριάδου, Μαρία Ξένια (2008). Η νεολαία στις ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες των δεκαετιών 1950 και 1960 (PDF). Βόλος: Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. σελ. 19.
- ↑ Πληροφορίες για το σίριαλ "Τ' ανάποδα, στο retrodb.gr
Εξωτερικοί σύνδεσμοιΕπεξεργασία
- [https://web.archive.org/web/20090915185800/http://90lepta.com/sd3.html Αρχειοθετήθηκε 2009-09-15 στο Wayback Machine. 90lepta.com,Φιλμογραφία του Γιάννη Δαλιανίδη]
- Βιογραφικά στοιχεία
- athinacinema-Γιάννης Δαλιανίδης
- Ως στιχουργός
- Ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του Δαλιανίδη, Ψηφιακό Αρχείο ΕΡΤ, ανάκτηση στις 8 Δεκεμβρίου 2009.
Γιάννης Δαλιανίδης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
ΠηγέςΕπεξεργασία
- Γιάννης Δαλιανίδης, Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ, επιμ. Θανάσης Νιάρχος, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 2005