Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1974
Ο 19ος Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision διεξήχθη στις 6 Απριλίου 1974, στο Ηνωμένο Βασίλειο Μεγάλης Βρετανίας και Βόρειας Ιρλανδίας. Νικήτρια αναδείχτηκε για πρώτη φορά η Σουηδία, με το σουηδικό συγκρότημα ABBA.[1] Το τραγούδι "Waterloo" (Βατερλώ) κατάφερε να συγκεντρώσει 24 βαθμούς συνολικά και έγινε κορυφαία διεθνή επιτυχία στην ιστορία των τραγουδιών του διαγωνισμού. Παρουσιάστρια ήταν η Κέιτι Μπόιλε, η οποία επέστρεψε μετά τις παρουσιάσεις των διαγωνισμών του 1960, 1963 και 1968. Τέλος, την χρονιά εκείνη, η Ελλάδα έκανε την πρώτη της εμφάνιση και κατέλαβε την 11η θέση, με το τραγούδι "Κρασί, θάλασσα και το αγόρι μου", το οποίο ερμήνευσε η Μαρινέλλα.
| Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1974 | |
|---|---|
 | |
| Ημερομηνίες | |
| Τελικός | 6 Απριλίου 1974 |
| Διοργάνωση | |
| Χώρος διεξαγωγής | The Dome Μπράιτον, Ηνωμένο Βασίλειο |
| Παρουσιαστές | Κέιτι Μπόιλε |
| Μουσική διεύθυνση | Ρόνι Χάζλχερστ |
| Σκηνοθέτης | Μάικλ Χερλ |
| Εκτελεστικός επόπτης | Κλίφορντ Μπράουν |
| Εκτελεστικός παραγωγός | Μπιλ Κότον |
| Διοργανωτής | BBC |
| Ιστοσελίδα | Επίσημος ιστότοπος |
| Ενδιάμεση πράξη | The Wombles |
| Συμμετέχοντες | |
| Αριθμός συμμετοχών | 17 |
| Πρώτη εμφάνιση | .svg){kind=small} Ελλάδα |
| Επιστρέφουν | Καμία |
| Αποχωρούν |  Γαλλία |
 | |
| Ψηφοφορία | |
| Σύστημα ψηφοφορίας | Κάθε χώρα είχε 10 κριτές, που είχαν τη δυνατότητα να δώσουν από 1 βαθμό στο αγαπημένο τους τραγούδι. |
| Μηδέν βαθμοί | Καμία |
| Νικητής | |
Τόπος διεξαγωγής
Επεξεργασία
Ο διαγωνισμός διεξήχθη στο Μπράιτον της Αγγλίας, εξαιτίας της άρνησης του Λουξεμβούργου (για οικονομικούς λόγους) να φιλοξενήσει ξανά τον διαγωνισμό, μετά τη δεύτερη συνεχή νίκη του στο διαγωνισμό του 1973. Ο χώρος όπου διεξήχθη ο μεγάλος τελικός ήταν το Brighton Dome, ένας καλλιτεχνικός χώρος, που συμπεριλαμβάνει την Αίθουσα Συναυλιών, το Corn Exchange και το Θέατρο Pavilion.
Μορφή
ΕπεξεργασίαΈνα πρόγραμμα που προβλήθηκε λίγο πριν τον τελικό του διαγωνισμού (στα τέλη Μαρτίου), με τίτλο Auftakt für Brighton (Πρελούδιο για το Μπράιτον) είχε τον συντονισμό του γερμανικού εθνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα ARD. Παρουσιάστρια του εν λόγω προγράμματος ήταν η δημοσιογράφος Καρίν Τίτσε-Λούντβιχ. Ήταν το πρώτο πρόγραμμα τύπου προεπισκόπησης ("preview"-type programme) που μεταδόθηκε ταυτόχρονα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.[2] Η εκπομπή έγινε επίσης γνωστή επειδή αποτέλεσε την πρώτη τηλεοπτική εμφάνιση για τους νικητές του διαγωνισμού, το συγκρότημα ABBA, οι οποίοι στα προγράμματα πριν τον τελικό καλούνταν "The Abba".[1]
Περιστατικά
ΕπεξεργασίαΤο Ηνωμένο Βασίλειο εκπροσωπήθηκε στον διαγωνισμό από την γεννημένη στη Βρετανία Αυστραλή τραγουδίστρια της ποπ Ολίβια Νιούτον Τζον, η οποία ήρθε 4η με το τραγούδι "Long Live Love". Όπως σημειώνει ο ιστορικός και συγγραφέας Τζον Κένεντι Ο' Κόνορ στο βιβλίο του The Eurovision Song Contest – The Official History, η Ολίβια δεν αγαπούσε το τραγούδι και προτιμούσε άλλα από τις επιλογές για το Ηνωμένο Βασίλειο, όμως το "Long Live Love" επιλέχθηκε σε ψηφοφορία του κοινού με ταχυδρομική ψήφο.[3]
Η Γαλλία θα ελάμβανε μέρος με το τραγούδι "La vie à vingt-cinq ans" ("Η Ζωή στα 25") σε ερμηνεία της Ντανί, όμως σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του προέδρου Πομπιντού (ο οποίος απεβίωσε στις 2 Απριλίου) ο γαλλικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας ORTF αποφάσισε να αποσύρει τη συμμετοχή. Καθώς η κηδεία του προέδρου έγινε την ημέρα του διαγωνισμού, θεωρήθηκε ανάρμοστο να συμμετάσχει η Γαλλία.Για τον ίδιο λόγο, η Γαλλίδα Αν Μαρί Νταβίντ, νικήτρια στο Λουξεμβούργο το 1973, δεν κατέστη δυνατό να παρευρεθεί στο Μπράιτον για να παραδώσει το βραβείο στον νικητή του 1974.[1][3] Εν απουσία της, ο γενικός διευθυντής του BBC και πρόεδρος της EBU, Τσαρλς Κάραν, επέδωσε το βραβείο.
Η Μάλτα είχε επιλέξει τον Έντσο Γκουζμάν με το τραγούδι "Paċi Fid Dinja" (Ειρήνη στον Κόσμο) για συμμετοχή στο διαγωνισμό, όμως αποσύρθηκε για άγνωστους λόγους. Το 1975 η χώρα έλαβε μέρος κανονικά.[1]
Η Ιταλία αρνήθηκε να μεταδώσει τον διαγωνισμό από την κρατική ραδιοτηλεόραση RAI επειδή συνέπεσε με την προεκλογική εκστρατεία για το δημοψήφισμα με θέμα το διαζύγιο, το οποίο διεξήχθη έναν μήνα μετά. Το τραγούδι της Τζιλιόλα Τσινκουέτι είχε τον τίτλο "Sì" επαναλαμβάνοντας τη συγκεκριμένη λέξη, που σημαίνει "ναι".[4] Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι ήταν ένα κρυμμένο μήνυμα ή κάποια μορφή προπαγάνδας για να επηρεαστεί το εκλογικό σώμα να δώσει θετική ψήφο στο δημοψήφισμα. Επί περισσότερο από έναν μήνα το εν λόγω τραγούδι δεν παιζόταν από κρατικούς ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς στην Ιταλία.[3]
Το τραγούδι της Πορτογαλίας "E depois do adeus" χρησιμοποιήθηκε ως ένα από τα δύο συνθήματα με τα οποία ξεκίνησε η περίφημη Επανάσταση των Γαριφάλων εναντίον του Νέου Καθεστώτος. Καθώς παίχτηκε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας αργά το βράδυ της 24ης Απριλίου, υποκίνησε το στρατό και τον υπόλοιπο κόσμο να προβεί στο πραξικόπημα της επόμενης ημέρας. Το δεύτερο τραγούδι με το οποίο ξεκίνησαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά δεν είχε σχέση με την Eurovision, ήταν το "Grândola, Vila Morena" σε ερμηνεία του Ζέκα Αφόνσο. Ο Ο' Κόνορ περιέγραψε το τραγούδι "E depois do adeus" ως την "μοναδική συμμετοχή της Eurovision που στην πραγματικότητα ξεκίνησε μια επανάσταση" (χαρακτηρισμός μάλλον ειρωνικός, επειδή το εν λόγω τραγούδι ήρθε στην τελευταία θέση).[3]
Το 1974, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, το ροκ συγκρότημα Νοστράδαμος κέρδισε τον πρώτο διαγωνισμό συμμετοχής της Eurovision που διοργάνωσε ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός ΕΙΡΤ για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Eurovision.[5] Ωστόσο, λόγω σκανδάλου, το συγκρότημα δεν επετράπη να αγωνιστεί στη Eurovision, και εστάλη αντ'αυτού η λαϊκή τραγουδίστρια Μαρινέλλα.[5]
Συμμετέχουσες χώρες
ΕπεξεργασίαΣυνολικά 17 χώρες έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό. Η Ελλάδα έκανε την πρώτη της εμφάνιση, ενώ η Γαλλία αποχώρησε στη διάρκεια της εβδομάδας σε ένδειξη πένθους για τον θάνατο του Προέδρου Ζορζ Πομπιντού.[1]
Διευθυντές ορχηστρών
ΕπεξεργασίαΓια κάθε ερμηνεία ένας μαέστρος διηύθυνε την ορχήστρα.[6]
Φινλανδία – Όσι Ρούνε
Ηνωμένο Βασίλειο – Νικ Ίνγκμαν
Ισπανία – Ραφαέλ Ιμπάρμπια
Νορβηγία – Φρόντε Τίνγκνες (Frode Thingnæs)
Ελλάδα – Γιώργος Κατσαρός
Ισραήλ – Γιόνι Ρέχτερ
Γιουγκοσλαβία – Ζβόνιμιρ Σκερλ
Σουηδία – Σβεν-Όλοφ Ουόλντοφ
Λουξεμβούργο – Τσαρλς Μπλάκγουελ
Μονακό – Ρεϊμόν Ντονέζ
Βέλγιο – Πιέρ Σιφρ
Ολλανδία – Χάρι βαν Χουφ
Δημοκρατία της Ιρλανδίας – Κόλμαν Πιρς
Γερμανία – Βέρνερ Σαρφενμπέργκερ
Ελβετία – Πέπε Έντερερ
Πορτογαλία – Ζοζέ Καλβάριο
Ιταλία – Τζιανφράνκο Μονάλντι
Εάν είχε λάβει μέρος η Γαλλία στον διαγωνισμό, η συμμετοχή της θα είχε μαέστρο τον Ζαν Κλοντ Πετίτ.[7]
Καλλιτέχνες που επέστρεψαν
ΕπεξεργασίαΤρεις καλλιτέχνες επανήλθαν στον διαγωνισμό τη χρονιά αυτή. Η Τζιλιόλα Τσινκουέτι, νικήτρια του 1964, επέστρεψε εκπροσωπώντας ξανά την Ιταλία. Επίσης, η συμμετοχή του Μονακό των ετών 1964 και 1969, ο Ρομουάλ Φιγκιέρ (Romuald Figuier) εκπροσώπησε αυτήν τη φορά το Λουξεμβούργο. Τέλος, το ντουέτο Bendik Singers της Νορβηγίας επέστρεψαν έναν χρόνο μετά την τελευταία συμμετοχή τους στο Λουξεμβούργο το 1973.[1]
Αποτελέσματα
Επεξεργασία| Σειρά | Χώρα | Καλλιτέχνης | Τραγούδι | Γλώσσα[8][9] | Θέση | Βαθμοί |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 01 |  Φινλανδία
|
Καρίτα | "Keep Me Warm" | Αγγλικά | 13 | 4 |
| 02 |  Ηνωμένο Βασίλειο
|
Ολίβια Νιούτον-Τζον | "Long Live Love" | Αγγλικά | 4 | 14 |
| 03 |  Ισπανία
|
Peret | "Canta Y Sé Feliz" | Ισπανικά | 10 | 10 |
| 04 |  Νορβηγία
|
Άννε Καρίνε Στρομ feat. Bendik Singers | "The First Day of Love" | Αγγλικά | 14 | 3 |
| 05 | Ελλάδα
|
Μαρινέλλα | "Κρασί, Θάλασσα και τ' Αγόρι μου" | Ελληνικά | 11 | 7 |
| 06 |  Ισραήλ
|
Kaveret | "Natati La Khayay" (נתתי לה חיי) | Εβραϊκά | 7 | 11 |
| 07 |  Γιουγκοσλαβία
|
Κόρνι Γκρούπα | "Generacija 42" (Генерација '42) | Σερβο-Κροάτικα | 12 | 6 |
| 08 |  Σουηδία
|
ABBA | "Waterloo" | Αγγλικά | 1 | 24 |
| 09 |  Λουξεμβούργο
|
Αϊρίν Σίρ | "Bye Bye I Love You" | Αγγλικά, Γαλλικά | 5 | 14 |
| 10 |  Μονακό
|
Ρομουάλντ | "Celui Qui Reste Et Celui Qui S'En Va" | Γαλλικά | 6 | 14 |
| 11 |  Βέλγιο
|
Ζακ Ιστέν | "Fleur De Liberté" | Γαλλικά | 9 | 10 |
| 12 |  Ολλανδία
|
Mouth and MacNeal | "I See A Star" | Αγγλικά | 3 | 15 |
| 13 |  Ιρλανδία
|
Τίνα Ρέινολντς | "Cross Your Heart" | Αγγλικά | 8 | 11 |
| 14 |  Γερμανία
|
Σίντι & Μπέρτ | "Die Sommermelodie" | Γερμανικά | 15 | 3 |
| 15 |  Ελβετία
|
Πιέρα Μάρτελλ | "Mein Ruf Nach Dir" | Γερμανικά | 17 | 3 |
| 16 |  Πορτογαλία
|
Πάουλο ντε Καρβάλιο | "E Depois Do Adeus" | Πορτογαλικά | 16 | 3 |
| 17 |  Ιταλία
|
Τζιλιόλα Τσινκουέτι | "Sì" | Ιταλικά | 2 | 18 |
Βαθμολογία
Επεξεργασία| Αποτελέσματα | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| ||||
|
Φινλανδία | 4 | 1 | 2 | 1 | ||||||||||||||||
| Ηνωμένο Βασίλειο | 14 | 1 | 1 | 4 | 1 | 1 | 2 | 1 | 3 | ||||||||||||
| Ισπανία | 10 | 2 | 1 | 3 | 1 | 1 | 2 | ||||||||||||||
| Νορβηγία | 3 | 1 | 1 | 1 | |||||||||||||||||
| Ελλάδα | 7 | 2 | 4 | 1 | |||||||||||||||||
| Ισραήλ | 11 | 2 | 1 | 2 | 1 | 2 | 3 | ||||||||||||||
| Γιουγκοσλαβία | 6 | 1 | 1 | 1 | 1 | 2 | |||||||||||||||
| Σουηδία | 24 | 5 | 1 | 2 | 2 | 1 | 1 | 3 | 1 | 2 | 5 | 1 | |||||||||
| Λουξεμβούργο | 14 | 1 | 1 | 2 | 2 | 1 | 1 | 3 | 1 | 2 | |||||||||||
| Μονακό | 14 | 2 | 1 | 1 | 1 | 2 | 2 | 1 | 2 | 1 | 1 | ||||||||||
| Βέλγιο | 10 | 2 | 5 | 3 | |||||||||||||||||
| Ολλανδία | 15 | 1 | 1 | 2 | 1 | 3 | 3 | 1 | 1 | 1 | 1 | ||||||||||
| Ιρλανδία | 11 | 1 | 2 | 2 | 1 | 2 | 2 | 1 | |||||||||||||
| Γερμανία | 3 | 1 | 1 | 1 | |||||||||||||||||
| Ελβετία | 3 | 1 | 1 | 1 | |||||||||||||||||
| Πορτογαλία | 3 | 1 | 2 | ||||||||||||||||||
| Ιταλία | 18 | 2 | 5 | 2 | 1 | 1 | 4 | 1 | 1 | 1 | |||||||||||
Διεθνείς μεταδόσεις και ψηφοφορία
ΕπεξεργασίαΤο σύστημα με τις διμελείς κριτικές επιτροπές, που χρησιμοποιήθηκε στους 3 προηγούμενους διαγωνισμούς, εγκαταλείφθηκε το 1974 και επανήλθε το σύστημα των δεκαμελών κριτικών επιτροπών που είχαν δικαίωμα να δώσουν από έναν βαθμό (χρησιμοποιήθηκε για τελευταία φορά το 1970). Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που εφαρμόστηκε. Για πρώτη φορά και ασυνήθιστα οι χώρες ψήφισαν με διαφορετική σειρά, κάτι που επαναλήφθηκε το 2006. Οι χώρες αποκάλυψαν την ψήφο τους με την ακόλουθη σειρά:[1][10]
Στον παρακάτω πίνακα, εκτός από την σειρά με την οποία ανακοινώθηκαν οι βαθμολογίες, αναφέρονται και οι εκπρόσωποι βαθμών, οι σχολιαστές ανά χώρα και οι αντίστοιχοι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς μετάδοσης.[1]
| Σειρά βαθμολογίας | Χώρα | Εκπρόσωπος βαθμών | Παρουσιαστής | Φορέας μετάδοσης |
|---|---|---|---|---|
| 01 |  Φινλανδία
|
Άαρε Έλο[11] | Μάτι Πάλοσμα (Matti Paalosmaa) | YLE TV1[11] |
| 02 |  Λουξεμβούργο
|
TBC | Ζακ Ναβαντίκ | RTL Télé Luxembourg |
| 03 |  Ισραήλ
|
Γιτζχάκ Σιμόνι | Χωρίς παρουσιαστή | Israeli Television |
| 04 |  Νορβηγία
|
Σβέρε Κριστόφερσεν[12] | Τζον Αντρέασεν | NRK[12] |
| Έρικ Χέγερνταλ | NRK P1 | |||
| 05 |  Ηνωμένο Βασίλειο
|
Κόλιν Γουόρντ Λιούις | Ντέιβιντ Βάιν | BBC1[13] |
| Τέρι Ουόγκαν | BBC Radio 2 | |||
| Ρίτσαρντ Άστμπερι | (British Forces Radio)[14] | |||
| 06 |  Γιουγκοσλαβία
|
Έλγκα Βλάχοβιτς[15] | Μίλοβαν Ίλιτς | TVB1 |
| Όλιβερ Μλακάρ | TVZ 1 | |||
| Τόμαζ Τέρτσεκ | TVL1 | |||
| 07 | Ελλάδα
|
Ειρήνη Γαβαλά | Μακώ Γεωργιάδου | ΕΙΡΤ |
| 08 |  Δημοκρατία της Ιρλανδίας
|
Μπρένταν Μπάλφι | Μάικ Μέρφι | RTÉ Television |
| Λίαμ Ντεβάλι | Radio Éireann | |||
| 09 |  Γερμανία
|
TBC | Βέρνερ Φάιγκελ | ARD Deutsches Fernsehen |
| 10 |  Πορτογαλία
|
Ενρίκε Μέντες | Αρτούρ Αγκοστίνιο | RTP1[16] |
| 11 |  Ολλανδία
|
Ντικ φαν Μπόμελ | Βίλεμ Ντόις | Nederland 2[17] |
| 12 |  Σουηδία
|
Σβεν Λίνταλ[18] | Γιόχαν Σάντστρεμ | SR TV1 |
| Ούρσουλα Ρίχτερ | SR P3[19] | |||
| 13 | .svg){kind=small} Ισπανία
|
Αντολίν Γκαρθία | Χοσέ Λουίς Ουριμπάρι | TVE1[20] |
| 14 |  Μονακό
|
Σοφί Εκέ[21] | Πιέρ Τσερνιά | Télé Monte Carlo |
| 15 |  Ελβετία
|
Μισέλ Στοκέρ | Τέοντορ Χάλερ | TV DRS |
| Ζορζ Αρντί | TSR | |||
| Τζοβάνι Μπερτίνι | TSI | |||
| 16 |  Βέλγιο
|
Αντρέ Αγκόν | Ζορζ Ντεζίρ | RTB |
| Χέρμαν Φέρελστ | BRT | |||
| 17 |  Ιταλία
|
Άννα Μαρία Γκαμπινέρι | Ροζάνα Βαουντέτι | Secondo Programma |
Μη συμμετέχουσες χώρες
Επεξεργασία
|
|
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 «Eurovision Song Contest 1974». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2012.
- ↑ «ABBA on TV – Melodifestivalen Rehearsal». www.abbaontv.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 John Kennedy O'Connor (2007). The Eurovision Song Contest – The Official History. UK: Carlton Books. ISBN 978-1-84442-994-3.
- ↑ Sì – Lyrics The Diggiloo Thrush
- ↑ 5,0 5,1 Giorgos Foukos (9 Μαρτίου 2012). «Eurovision Greece 1974-2012».
Translation by Google: The state television decides, after four years that it has already launched the contest, to try its luck. Nostradamos is the winner of the competition (see Stelios Fotiadis, Despina Glezou, etc.) A few weeks before the competition the participation is canceled because a scandal about the rape of a minor admirer by a member of the group.
- ↑ «Conductors 1974». 4Lyrics.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2012.
- ↑ «Jean-Claude Petit's biography in 'And the conductor is...'». Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ «Eurovision Song Contest 1974». The Diggiloo Thrush. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2012.
- ↑ «Eurovision Song Contest 1974». 4Lyrics.eu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2020.
- ↑ «Diggiloo Thrush – scoreboard 1974». diggiloo.net.
- ↑ 11,0 11,1 «Selostajat ja taustalaulajat läpi vuosien?» (στα Φινλανδικά). Viisukuppila. 18 Απριλίου 2005.
- ↑ 12,0 12,1 Dyrseth, Seppo (OGAE Norway)
- ↑ Eurovision Song Contest 1974 BBC Archives
- ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs For Europe – The United Kingdom at the Eurovision Song Contest Volume Two: The 1970's. UK: Telos Publishing. σελ. 149. ISBN 978-1-84583-065-6.
- ↑ «Sumnja od Jugolasvenskog glasanja». OGAE Serbia forum. 8 Σεπτεμβρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Απριλίου 2012. (Σερβικά)
- ↑ "Um Waterloo onde faltou Cambronne", Diário de Lisboa, 7 Απριλίου 1974
- ↑ «Nederlandse televisiecommentatoren bij het Eurovisie Songfestival». Eurovision Artists (στα Ολλανδικά).
- ↑ «Swedish Spokesmen». Infosajten.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Φεβρουαρίου 2012.
- ↑ Leif Thorsson (2006). Melodifestivalen genom tiderna [Melodifestivalen through time]. Stockholm: Premium Publishing AB. σελ. 108. ISBN 91-89136-29-2.
- ↑ «Uribarri comentarista Eurovision 2010 - FORO FESTIVAL DE EUROVISIÓN». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2017. (Ισπανικά)
- ↑ "Facets of Eurovision Song Contest 1975", Times of Malta, 31 Μαρτίου 1975
- ↑ «CONCOURS EUROVISION DE LA CHANSON 1974». SongContest.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία- Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision (Αγγλικά)