Συμμετοχή της Ολλανδίας στη Eurovision

Η Ολλανδία έχει συμμετάσχει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 58 φορές από τότε που έκανε το ντεμπούτο της ως μία από τις επτά χώρες που αγωνίστηκαν στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Έχει χάσει μόνο τέσσερις διαγωνισμούς μέχρι σήμερα: δύο φορές επειδή η ημερομηνία του τελικού σύμπιπτε με την Ημέρα Μνήμης των Νεκρών (1985, 1991) και δύο φορές επειδή υποβιβάστηκε λόγω κακών αποτελεσμάτων τα προηγούμενα χρόνια (1995, 2002). Η Ολλανδία διοργάνωσε το διαγωνισμό στο Χίλφερσουμ (1958), στο Άμστερνταμ (1970), δύο φορές στη Χάγη (1976 και 1980), και θα είχαν φιλοξενήσει το διαγωνισμό στο Ρότερνταμ το 2020, αλλά ο διαγωνισμός ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του COVID-19. Το Ρότερνταμ θα παραμείνει ως η διοργανώτρια πόλη του διαγωνισμού του 2021.

Ολλανδία
Flag of the Netherlands.svg
Τηλεοπτ. φορέαςAVROTROS (2014–)[1]
Εθνικοί τρόποι επιλογής
Γενική συμμετοχή
Συμμετοχές60 (51 τελικοί)
Πρώτη συμμετοχή1956
Καλύτερη θέση1η: 1957, 1959, 1969, 1975, 2019
Χειρότερη θέσηTελευταία: 1958, 1962, 1963, 1968, 2011 ΗΤ
Μηδέν βαθμοί1962, 1963
Επιπλέον σύνδεσμοι
songfestival.nl
Η σελίδα της Ολλανδίας στο Eurovision.tv

Η Ολλανδία έχει κερδίσει το διαγωνισμό πέντε φορές, με την Κόρι Μπρόκεν (1957), την Τέντι Σόλτεν (1959), την Λένι Κουρ που μοιράστηκε το βραβείο με άλλες τρεις χώρες σε ισοπαλία (1969), τους Teach-In (1975) και τον Ντάνκαν Λόρενς (2019). Τα άλλα πέντε κορυφαία αποτελέσματα της χώρας είναι η τέταρτη θέση των Σάντρα Ρίμερ & Ντρις Χόλτεν (1972), η τρίτη θέση των Mouth & MacNeal (1974), η πέμπτη θέση της Μάγκι Μακνίλ (1980), η πέμπτη θέση της Μάρτσα (1987), η τέταρτη θέση της Εντσίλια Ρόμπλεϊ (1998) και η δεύτερη θέση με τους The Common Linnets (2014). Η Ολλανδία τερμάτισε τελευταία το 1958, το 1962, το 1963, το 1968 και στον ημιτελικό του 2011.

Μετά την εισαγωγή των ημιτελικών το 2004, η Ολλανδία δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό για οκτώ χρόνια στη σειρά από το 2005 έως το 2012, το ρεκόρ του διαγωνισμού, αλλά έκτοτε έφτασε σε έξι από τους επτά τελευταίους τελικούς.

ΙστορικόΕπεξεργασία

Γρήγορη επιτυχίαΕπεξεργασία

 
Ο πίνακας σκορ του 1958

Η Ολλανδία ήταν μία από τις επτά χώρες που συμμετείχαν στον εναρκτήριο διαγωνισμό του 1956. Το NTS παρουσίασε το Nationaal Songfestival για να επιλέξει ολλανδικές συμμετοχές στο διαγωνισμό. Οι Corry Brokken και Jetty Paerl τερμάτισαν στην πρώτη θέση και προκρίθηκαν στο Λουγκάνο. Μετά από ένα χρόνο, η επιτυχία ήρθε γρήγορα καθώς το "Net als toen" από τη Brokken κέρδισε το διαγωνισμό του 1957 στη Φρανκφούρτη. Αυτό το τραγούδι είναι μια μπαλάντα που ρωτάει τον άντρα για τις πρώτες μέρες ως ζευγάρι. Αυτό το τραγούδι έλαβε πόντους από κάθε χώρα. Ο Sem Nijveen παρείχε σόλο στο βιολί. Το NTS φιλοξένησε το διαγωνισμό του 1958 στο Χίλφερσουμ. Το "Heel de wereld" της Brokken έλαβε τον πρώτο βαθμό από την πρώτη χώρα ψηφοφορίας, την Ελβετία, αλλά αποδείχθηκε ο μοναδικός για εκείνη και τερμάτισε δέκατη και τελευταία. Το να τερματίσει τελευταία η διοργανώτρια χώρα δεν θα επαναλαμβανόταν μέχρι την Πορτογαλία το 2018. Η Αυστρία το 2015 σημείωσε μηδέν βαθμούς, αλλά με τους κανονισμούς της ισοπαλίας, τερμάτισε προτελευταία. Το 1959 στις Κάννες, η Ολλανδία εκπροσωπήθηκε από την Teddy Scholten μετά την αποτυχία της Brokken. Το "Een beetje" είναι να επικεντρωθεί στο να είσαι άπιστος σε μια σχέση. Το Ηνωμένο Βασίλειο προηγήθηκε πριν η Ιταλία στείλει επτά πόντους στους Ολλανδούς και η Γαλλία έστειλε τέσσερις ακόμη για μια άλλη ακόμα ολλανδική νίκη.

Πρώτη σκοτεινή εποχήΕπεξεργασία

Οι Rudi Carrell και Annie Palmen κέρδισαν τον εθνικό τελικό με τον "Wat een geluk" το 1960 πριν ο Carrell επιλέχθηκε για τη βραδιά, αλλά το τραγούδι τερμάτισε 12ο (προτελευταίο). Ο Greetje Kauffeld απέτυχε να κερδίσει τρεις επιλογές πριν επιλεγεί εσωτερικά το 1961 με το "Wat een dag", το οποίο τερμάτισε δέκατο. Οι De Spelbrekers κέρδισαν με το "Katinka". Αυτό το τραγούδι βρίσκεται στη διακεκριμένη λίστα για να τερματίσει τελευταίο με 0 πόντους, αλλά εξακολουθεί να είναι από τις πιο γνωστές συμμετοχές στην Ολλανδία από τη σκοτεινή εποχή. Το 1963, τα μέλη της ορχήστρας απεργήθηκαν, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την τηλεοπτική επιλογή. Ο Palmen έπαιξε τρία τραγούδια για κριτική επιτροπή πριν από την επιλογή του "Geen ander", που αργότερα μετονομάστηκε σε "Een speeldoos". Το τραγούδι για άλλη μια φορά τερμάτισε τελευταίο με μηδέν πόντους. Η Ολλανδο-Ινδονήσια Anneke Grönloh με το "Jij bent mijn leven" τερμάτισε με ισοπαλία στη δέκατη θέση το 1964. Το 1965, το Nationaal Songfestival είχε πέντε ημιτελικούς για να επιλέξει το τραγούδι για κάθε συμμετέχοντα. Φιλοξενήθηκε από την Teddy Scholten. Η Conny Vandenbos κέρδισε με το "'t Is genoeg". Η Νορβηγία είναι η μόνη χώρα που έδωσε οποιονδήποτε πόντους, τους μέγιστους 5 πόντους, κάνοντας την Ολλανδία να τερματίσει 11η. Η Μίλι Σκοτ ήταν ο πρώτος μαύρος ερμηνευτής που συμμετείχε το 1966, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο έδωσαν και οι δύο στο "Fernando en Filippo" 1 πόντο, κάνοντας την Ολλανδία να τερματίσει 15η. Το Harmelen φιλοξένησε την επιλογή του 1967. Η νικήτρια Thérèse Steinmetz τερμάτισε 14η με το "Ring-dinge-ding". Το 1968, η Ολλανδία τερμάτισε και πάλι τελευταία με το "Morgen" από τον Ronnie Tober.

Από την Lenny Kuhr στο Teach-InΕπεξεργασία

Το Nationaal Songfestival 1969, ένωσε την Ευρώπη ζητώντας από κάθε συμμετέχουσα χώρα το 1969 να ψηφίσει με ολλανδικές επιτροπές. Το "De toeteraar" κερδήθηκε από το "De troubadour" της Λένι Κουρ. Ο Dolf van der Linden αρνήθηκε να πάει στη Μαδρίτη και το τραγούδι διευθύνθηκε από τον Frans de Kok. Οι δύο τελευταίες χώρες έφεραν την Ολλανδία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία στην πρώτη θέση με 18 πόντους. Επειδή δεν υπήρχε κανένας κανόνας ισοπαλίας εκείνη τη στιγμή, και οι 4 χώρες ανακοινώθηκαν ως νικητές, γεγονός που οδήγησε σε αποχώρηση πολλών χωρών το 1970. Η Ολλανδία νίκησε τη Γαλλία στην κλήρωση για τη διοργάνωση του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision 1970 στο RAI Άμστερνταμ. Οι Hearts of Soul τερμάτισαν στην 7η θέση με το "Waterman". Η Saskia & Serge τερμάτισαν δεύτεροι στον εθνικό τελικό του 1970 πριν επιλεγεί εσωτερικά για το 1971. Η μπαλάντα "Tijd" τερμάτισε με ισοπαλία έκτη εκείνη τη νύχτα. Ήταν το τελευταίο τραγούδι που έκανε ο Dolf van der Linden μετά από 13 τραγούδια του, από τα οποία δύο νίκες. Το "Als het om de liefde gaat" των Sandra & Andres ήταν η πρώτη συμμετοχή όπου το κοινό χτύπησε παλαμάκια ταυτόχρονα. Η Ολλανδία τερμάτισε τέταρτη, ένα βαθμό πίσω από τη Γερμανία. Μετά το "De oude muzikant", η χώρα έστειλε τους Mouth & MacNeal με το "I See a Star". Το 1974 ήταν η πρώτη χρονιά που επέτρεψε στα τραγούδια να είναι στα Αγγλικά, οπότε οι στίχοι άλλαξαν στα Αγγλικά. Στο διαγωνισμό, έπρεπε να αντιμετωπίσει αστέρες όπως οι ABBA, την πρώην νικήτρια Τζιλιόλα Τσινκουέτι και την Ολίβια Νιούτον Τζον πριν τερματίσει στην τρίτη θέση. Το Nationaal Songfestival 1975, οι Teach-In με το "Ding-a-dong" κέρδισαν την εθνική προεπιλογή, η οποία ήταν η πρώτη φορά από το 1970 που οι τραγουδιστές δεν είχαν επιλεγεί εσωτερικά. Το τραγούδι έλαβε έξι δώδεκα βαθμούς, κερδίζοντας το διαγωνισμό για τέταρτη φορά και είναι το πρώτο τραγούδι που κέρδισε, ενώ σε σειρά εμφάνισης ήταν πρώτο.

Πολλαπλές διοργανώσειςΕπεξεργασία

 
Η Σάντρα Ρίμερ με το φόρεμα που φορούσε το 1979

Η Χάγη φιλοξένησε τη Eurovision του 1976 στο Congresgebouw, με την πρώην νικήτρια Κόρι Μπρόκεν να παρουσιάζει την παράσταση. Η Sandra Reemer επέστρεψε με το "The Party's Over" τερματίζοντας 9η. Η χώρα προχώρησε σε τρεις χρονιές που δεν τερμάτισε στην πρώτη δεκάδα, με το "De mallemolen" της Heddy Lester να τερματίζει 12ο, το "'t Is OK" με τους Harmony να τερματίζει 13ο και το συγκρότημα Xandra με τη Sandra Reemer, με το "Colorado" να τερματίζει 12ο. Το Congressesbouw επέστρεψε στη διοργάνωση του διαγωνισμού του 1980, αφού το Ισραήλ αρνήθηκε να φιλοξενήσει αφού κέρδισε δύο φορές στη σειρά και αποσύρθηκε, επειδή η ημερομηνία του διαγωνισμού συνέπεσε με την Ημέρα Μνήμης. Ο Rogier van Otterloo έκανε το ντεμπούτο του ως μαέστρος. Η Maggie MacNeal επέστρεψε με το "Amsterdam". Το τραγούδι θα ήταν το τελευταίο τραγούδι που θα επιλεγεί εσωτερικά μέχρι το 2013. Το τραγούδι οδήγησε στην ψηφοφορία μετά από τα πρώτα τρία δώδεκα σημεία από τέσσερις χώρες. Το τραγούδι αργότερα τερμάτισε πέμπτο. Η Λίντα Γουίλιαμς πήγε στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 1981 με το "Het is een wonder". Τερμάτισε 7ο. Ένα χρόνο αργότερα, το "Fantasie eiland" των The Millionaires έχασε αμφιλεγόμενα το εισιτήριο, επειδή οι ειδικοί κριτές έστειλαν το "Jij en ik" με τον Bill van Dijk. Το αγγλικό τρίο Tight Tit κάλυψε το τραγούδι ως Fantasy Island, το οποίο μπήκε στο top 5 hit στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1982, το "Fantasie eiland" κέρδισε το Διαγωνισμός Δεύτερης Ευκαιρίας του OGAE. Οι πέντε πόντοι της Γερμανίας οδήγησαν το "Jij en ik" στην τρίτη θέση από το τέλος. Το Nationaal Songfestival 1983, θεωρείται επίσης δραματικό. Το "Een beetje van dit" των Vulcano ήρθε σε ισοπαλία με το "Sing Me a Song" των Bernadette πριν από την τελευταία σειρά των ψήφων της επιτροπής έδωσε στους Bernadette ένα βαθμό και στους Vulcano καμία, που την έστειλε στο Μόναχο. Η Ολλανδία τερμάτισε 7η. Αφού κέρδισε σχεδόν το Nationaal Songfestival το 1981, η Maribelle εκπροσώπησε τη χώρα το 1984 με το "Ik hou van jou", η συμμετοχή τερμάτισε 13η πριν την πρώτη αποχώρηση το 1985 λόγω της Ημέρας Μνήμης των Νεκρών.

1986–1995Επεξεργασία

Η ομάδα κοριτσιών Frizzle Sizzle ήταν η ολλανδική συμμετοχή το 1986 με το "Alles heeft ritme", η οποία τερμάτισε ξανά 13η. Στην έκδοση του Nationaal Songfestival 1987, η Marcha έπαιξε και τα έξι ανταγωνιστικά τραγούδια και επιλέχθηκε το "Rechtop in de wind". Η Marcha τερμάτισε στην πέμπτη θέση, το πρώτο "top 5" αποτέλεσμα της Ολλανδίας από το 1980. Το τραγούδι ήταν το τελευταίο που έγινε ποτέ από τον van Otterloo πριν από το θάνατό του από καρκίνο. Το 1998, ο Gerard Joling επιλέχθηκε εσωτερικά ως ολλανδός εκπρόσωπος και το "Shangri-La" επιλέχθηκε αργότερα ως ολλανδική είσοδος. Το τραγούδι τερμάτισε ένατο. Η Justine Pelmelay, μέλος της χορωδίας "Shangri-La", κέρδισε την επιλογή το 1989 με το τραγούδι "Blijf zoals je bent", που τερμάτισε 15η. Το 1990, η χώρα εκπροσωπήθηκε από τις αδελφές Maywood με την μπαλάντα "Ik wil alles met je delen", τερματίζοντας και πάλι 15η. Καθώς ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στις 4 Μαΐου 1991, η Ολλανδία αποφάσισαν να μην συμμετάσχουν λόγω της Ημέρας Μνήμης των Νεκρών. Ο Humphrey Campbell κέρδισε την επιλογή του 1992 με το "Wijs μου de Weg", το οποίο τερμάτισε ένατο. Το 1993 και το 1994, το NOS αποφάσισε να επιλέξει εσωτερικά τον Ολλανδό καλλιτέχνη, και να χρησιμοποιήσουν το Nationaal Songfestival για την επιλογή του τραγουδιού. Το 1993, η Ruth Jacott επιλέχθηκε ως καλλιτέχνης και το "Vrede" επιλέχθηκε ως η συμμετοχή, τερματίζοντας έκτο. Το 1994, ο Willeke Alberti επιλέχθηκε με το τραγούδι "Waar is de zon?". Το τραγούδι τερμάτισε 23ο με τέσσερις πόντους και η Ολλανδία υποβιβάστηκε από το διαγωνισμό του 1995.

1996–2004Επεξεργασία

Το Nationaal Songfestival επέστρεψε το 1996 με πέντε ημιτελικούς για να επιλέξει ένα τραγούδι για κάθε τραγουδιστή. Η Maxine και ο Franklin Brown αντιπροσώπευαν τη χώρα με το "De eerste keer". Το τραγούδι τερμάτισε έβδομο, μετά από σφάλμα. Ο Dick Bakker, συν-συγγραφέας του "Ding-a-dong", έκανε το ντεμπούτο του ως μαέστρος. Το 1997, η Mrs. Einstein, την οποία η γερμανική τηλεόραση ανέστειλε αστεία ως Dutch Spice Grandmothers, εκπροσώπησε την Ολλανδία με το "Niemand heeft nog tijd" που τερμάτισε 22ο με πέντε πόντους. Το "Alsof je bij me bent" της Nurlaila τερμάτισε δεύτερη στην προεπιλογή, αλλά κέρδισε το OGAE Second Chance Contest 1998.[3] Η υψηλότερη βαθμολογία συμμετοχής εκείνη την περίοδο ήταν το "Hemel en aarde" της Εντσίλια Ρόμπλεϊ: ηγήθηκε της ψηφοφορίας για ορισμένο χρονικό διάστημα της βραδιάς. Ήταν η τελευταία φορά που η Ολλανδία ήταν ηγέτης του πίνακα αποτελεσμάτων μέχρι το 2014. Το τραγούδι τερμάτισε τέταρτο, το καλύτερο αποτέλεσμα της Ολλανδίας από το 1975. Η Marlayne κέρδισε τον ολλανδικό τελικό το 1999. Ήρθε στην 8η θέση με το τραγούδι "One Good Reason". Το 2000, το τραγούδι "No Goodbyes", το οποίο τραγούδησε η Linda Wagenmakers, τερμάτισε στην 13η θέση. Το 2001, η Michelle και το τραγούδι της "Out on My Own", τερμάτισε 18η και η Ολλανδία δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής το 2002 λόγω κακών αποτελεσμάτων. Η Έστερ Χάρτ κέρδισε τον εθνικό τελικό το 2003 με την ίδια ομάδα γραφής με το 1999. Η Esther τερμάτισε στην 13η θέση. Η χώρα έστειλε το ανδρικό ντουέτο Re-Union το 2004 με το τραγούδι "Without You" και προκρίθηκε στον τελικό. Τερμάτισε στην 20η θέση με 11 βαθμούς.

2005–2012: Σειρά μη προκρίσεωνΕπεξεργασία

Το 2005, το "My Impossible Dream" του Glennis Grace δεν κατάφερε να φτάσει στον μεγάλο τελικό. Οι Treble επίσης δεν προκρίθηκαν ένα χρόνο αργότερα, με το τραγούδι "Amambanda" στην Αθήνα. Το 2007, η Ρόμπλεϊ επέστρεψε με το τραγούδι "On Top of the World". Δεν μπορούσε να επαναλάβει την επιτυχία της το 1998 και δεν κατάφερε να προκριθεί. Το 2008, η Hind συμμετείχε με το τραγούδι "Your Heart Belongs to Me": δεν κατάφερε επίσης να προκριθεί. Το 2009, το "Shine" των De Toppers απέτυχε να προκριθεί. Ένα χρόνο μετά, η Sieneke επιλέχθηκε μέσω ενός εθνικού τελικού με το "Ik ben verliefd (Sha-la-lie)", τραγούδι αμιγώς στα ολλανδικά, το οποίο απέτυχε να προκριθεί στον τελικό. Οι 3JS είχαν τη χαμηλότερη βαθμολογία όλων των συμμετεχόντων στο διαγωνισμό 2011 και η Joan Franka απέτυχε επίσης να προκριθεί. Η Ολλανδία έχασε τα τελευταία οκτώ χρόνια στη σειρά, καθιστώντας τη χώρα με τη μεγαλύτερη περίοδο μη προκρίσεων στο διαγωνισμό.

2013–σήμερα: σερί μη προκρίσεων και πέμπτη νίκηΕπεξεργασία

Η σειρά διαδοχικών μη προκρίσεων από τη δεκαετία του 2000 ως τις αρχές της δεκαετίας του 2010 οδήγησε τον ολλανδικό ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό να ξανασκεφτεί τη στρατηγική τους, η οποία οδήγησε στην εσωτερική επιλογή της ροκ τραγουδίστριας Ανούκ το 2013. Η Ανούκ επέλεξε το τραγούδι και τους τραγουδιστές φωνητικών και πήγε για να σπάσει το μακρύ σερί μη προκρίσεων της Ολλανδίας. Έδωσε στη χώρα το πρώτο αποτέλεσμα στην πρώτη δεκάδα από το 1999. Τα επόμενα χρόνια, η ολλανδική επιτροπή της Eurovision συνέχισε να επιλέγει τους καλλιτέχνες της εσωτερικά. Την επόμενη χρονιά, οι The Common Linnets (αποτελούμενοι από τους τραγουδιστές Ilse DeLange και Waylon) κέρδισαν τον ημιτελικό τους, τερματίζοντας δεύτεροι συνολικά. Μετά από τη μη πρόκριση της Trijntje Oosterhuis το 2015, οι Ολλανδοί κατέγραψαν τέσσερις διαδοχικές προκρίσεις με τον Douwe Bob και τις OG3NE και οι δύο τερμάτισαν στην 11η θέση στις αντίστοιχες εμφανίσεις τους, και ο Waylon που κατέλαβε την 18η θέση το 2018. Ο Ντάνκαν Λόρενς έφερε στη χώρα την 5η γενική νίκη της (σε σχέση με τη Γαλλία, το Λουξεμβούργο και το Ηνωμένο Βασίλειο) και την πρώτη νίκη σε 44 χρόνια με το τραγούδι του "Arcade".

Το 2015 η συμμετοχή της Ολλανδίας ψηφίστηκε ως εκείνη με το χειρότερο ντύσιμο επί σκηνής στα βραβεία Barbara Dex Award και απέσπασε 1.324 βαθμούς , ανάμεσα σε 10 χώρες.

Χρονιές μη συμμετοχήςΕπεξεργασία

Το 1985 και το 1991 δεν συμμετείχε, διότι η ημερομηνία διεξαγωγής του διαγωνισμού και τις 2 χρονιές (4 Μαΐου), συνέπεσε με την επέτειο μνήμης που έχει καθιερώσει η Ολλανδία και που τιμά τους νεκρούς της στον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Το 1995 και το 2002 είχε αποκλειστεί σύμφωνα με τους τότε κανονισμούς της EBU, λόγω κακών βαθμολογικών θέσεων τις αμέσως προηγούμενες χρονιές. Η Ολλανδία συμμετείχε το 2000. Όμως, στις 22:00 (Ώρα Κεντρικής Ευρώπης +2) το Σάββατο 13 Μαΐου, η εκπομπή ακυρώθηκε λόγω του δυστυχήματος των πυροτεχνημάτων στο Ενσέντε που συνέβη λίγες ώρες πριν. Οι βαθμοί που δώθηκαν απο την Ολλανδία, επιλέχθηκαν από την ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής, αφού δεν υπήρχε τηλεψηφοφορία λόγω της αποκοπής του προγράμματος.

ΣυμμετοχέςΕπεξεργασία

Υπόμνημα
Νικητής
Δεύτερη θέση
Τρίτη θέση
Τελευταία θέση
X
 Αποχώρηση
Χρονιά Καλλιτέχνης Γλώσσα Τίτλος Τελικός Βαθμοί Ημιτελικός Βαθμοί
1956 Γιέτι Περλ [4] Ολλανδικά "De vogels van Holland" 2[α] N/A[5] Όχι ημιτελικοί
Κόρι Μπρόκεν Ολλανδικά "Voorgoed voorbij" 2[α]
1957 Κόρι Μπρόκεν Ολλανδικά "Net als toen" 1 31
1958 Κόρι Μπρόκεν Ολλανδικά "Heel de wereld" 9 1
1959 Τέντι Σόλτεν Ολλανδικά "Een beetje" 1 21
1960 Ρούντι Κάρελ [6] Ολλανδικά "Wat een geluk" 12 2
1961 Γκρέτε Κάουφελντ [7] Ολλανδικά "Wat een dag" 10 6
1962 De Spelbrekers [8] Ολλανδικά "Katinka" 13 0
1963 Άνι Πάλμεν [9] Ολλανδικά "Een speeldoos" 13 0
1964 Άνεκε Γκρενλόχ [10] Ολλανδικά "Jij bent mijn leven" 10 2
1965 Κόνι Βαντενμπός [11] Ολλανδικά "'t Is genoeg" 11 5
1966 Μίλι Σκοτ [12] Ολλανδικά "Fernando en Filippo" 15 2
1967 Τερέζ Στάινμετς [13] Ολλανδικά "Ring-dinge-ding" 14 2
1968 Ρόνι Τόμπερ [14] Ολλανδικά "Morgen" 16 1
1969 Λένι Κουρ Ολλανδικά "De troubadour" 1 18
1970 Hearts of Soul [15] Ολλανδικά "Waterman" 7 7
1971 Saskia & Serge [16] Ολλανδικά "Tijd" 6 85
1972 Σάντρα Ρίμερ [17] Ολλανδικά "Als het om de liefde gaat" 4 106
1973 Μπεν Κράμερ [18] Ολλανδικά "De oude muzikant" 14 69
1974 Mouth & MacNeal [19] Αγγλικά "I See A Star" 3 15
1975 Teach-In Αγγλικά "Ding-A-Dong" 1 152
1976 Σάντρα Ρίμερ Αγγλικά "The Party's Over" 9 56
1977 Χέντι Λέστερ [20] Ολλανδικά "De mallemolen" 12 35
1978 Harmony [21] Ολλανδικά "'t Is OK" 13 37
1979 Σάντρα Ρίμερ Ολλανδικά "Colorado" 12 51
1980 Μάγκι Μακνίλ Ολλανδικά "Amsterdam" 5 93
1981 Λίντα Ουίλιαμς [22] Ολλανδικά "Het is een wonder" 9 51
1982 Μπιλ βαν Ντάικ [23] Ολλανδικά "Jij en ik" 16 8
1983 Μπερναντέτ [24] Ολλανδικά, Αγγλικά "Sing Me a Song" 7 66
1984 Μαριμπέλ [25] Ολλανδικά "Ik hou van jou" 13 34
1985 Δεν συμμετείχε
1986 Frizzle Sizzle [26] Ολλανδικά "Alles heeft ritme" 13 40
1987 Μάρτσα [27] Ολλανδικά "Rechtop in de wind" 5 83
1988 Γκέραρντ Γιόλινγκ [28] Ολλανδικά "Shangri-La" 9 70
1989 Γιουστίνε Πελμελάι [29] Ολλανδικά "Blijf zoals je bent" 15 45
1990 Maywood [30] Ολλανδικά "Ik wil alles met je delen" 15 25
1991 Δε συμμετείχε
1992 Χάμφρεϊ Κάμπελ [31] Ολλανδικά "Wijs me de weg" 9 67
1993 Ρουθ Γιάκοτ [32] Ολλανδικά "Vrede" 6 92 Kvalifikacija za Millstreet
1994 Βίλεκε Αλμπέρτι [33] Ολλανδικά "Waar is de zon?" 23 4 Όχι ημιτελικοί
1995 Δε συμμετείχε
1996 Maxine [34] & Φράνκλιν Μπράουν [35] Ολλανδικά "De eerste keer" 7 78 9 63
1997 Mrs. Einstein [36] Ολλανδικά "Niemand heeft nog tijd" 22 5 Όχι ημιτελικοί
1998 Εντσίλια Ρόμπλεϊ Ολλανδικά "Hemel en aarde" 4 150[β]
1999 Μαρλέιν [37] Αγγλικά "One Good Reason" 8 71
2000 Λίντα Βάγκενμακερς [38] Αγγλικά "No Goodbyes" 13 40
2001 Μιχέλ Κόρτενς [39] Αγγλικά "Out On My Own" 18 16
2002 Δε συμμετείχε
2003 Έστερ Χαρτ [40] Αγγλικά "One More Night" 13 45
2004 Re-Union [41] Αγγλικά "Without You" 20 11 6 146
2005 Γκλένις Γκρέις [42] Αγγλικά "My Impossible Dream" Δεν προκρίθηκε 14 53
2006 Treble [43] Τεχνητή, Αγγλικά "Amambanda" 20 22
2007 Εντσίλια Ρόμπλεϊ Αγγλικά "On Top of the World" 21 38
2008 Χιντ Λαρούσι [44] Αγγλικά "Your Heart Belongs to Me" 13 27
2009 De Toppers [45] Αγγλικά "Shine" 17 11
2010 Sieneke [46] Ολλανδικά "Ik ben verliefd (Sha-la-lie)" 14 29
2011 3JS [47] Αγγλικά "Never Alone" 19 13
2012 Γιόαν Φράνκα [48] Αγγλικά "You and Me" 15 35
2013 Anouk [49] Αγγλικά "Birds" 9 114 6 75
2014 The Common Linnets [50] Αγγλικά "Calm After The Storm" 2 238 1 150
2015 Τρίνκε Όστερχουϊς [51] Αγγλικά "Walk Along" Δεν προκρίθηκε 14 33
2016 Ντάουε Μπομπ [52] Αγγλικά "Slow Down" 11 153 5 197
2017 O’G3NE Αγγλικά "Lights and Shadows" 11 150 4 200
2018 Waylon Αγγλικά "Outlaw in 'Em" 18 121 7 174
2019 Ντάνκαν Λόρενς Αγγλικά "Arcade" 1 492 1 280
2020 Ζανγκού Μακρόι Αγγλικά "Grow" Ακυρώθηκε[γ] X Διοργανώτρια χώρα[δ]
2021 Ζανγκού Μακρόι Αγγλικά, Σρανάν Τόνγκο "Birth of a New Age"

Ιστορικό ψηφοφορίαςΕπεξεργασία

Ως το 2019, το ιστορικό ψηφοφορίας της Ολλανδίας έχει ως εξής:

ΔιοργανώσειςΕπεξεργασία

 
Η Κόρι Μπρόκεν, κάνοντας πρόβες για το Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 1976.

Τέσσερις φορές έχει κερδίσει η Ολλανδία τον διαγωνισμό και άλλες τόσες τον διοργάνωσε, όχι όμως αμέσως μετά τις νίκες της όπως ορίζουν οι κανονισμοί. Αυτό συνέβη το 1958, το 1970 (όπου μάλιστα επιλέχθηκε ανάμεσα στις τέσσερις χώρες που είχαν μοιραστεί το βραβείο του 1969) και το 1976. Το 1960, αν και νικήτρια της προηγούμενης χρονιάς, παραχώρησε τη διοργάνωση στο Λονδίνο, ενώ αντίθετα ανέλαβε η ίδια τη διοργάνωση του 1980, τη στιγμή που η νικήτρια χώρα της προηγούμενης χρονιάς (Ισραήλ), αρνήθηκε να διοργανώσει τη Eurovision υπό τις προϋποθέσεις της EBU και όχι τις δικές της.

Χρονιά Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστής Ref.
1958   Χίλφερσουμ Στούντιο AVRO Χάνι Λίπς
1970   Άμστερνταμ Congrescentrum Βίλι Ντόμπε
1976   Χάγη Congresgebouw Κόρι Μπρόκεν
1980 Μάρλους Φλούιτσμα
2020   Ρότερνταμ Rotterdam Ahoy Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ και Γιαν Σμιτ [γ][53]
2021   Ρότερνταμ Rotterdam Ahoy Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ, Γιαν Σμιτ και Νίκι ντε Γιάγκερ
[54]

Eurovision: Europe Shine a LightΕπεξεργασία

Περαιτέρω πληροφορίες: Eurovision: Europe Shine A Light

Στις 16 Μαΐου 2020, το Χίλφερσουμ φιλοξένησε το ζωντανό σόου Eurovision: Europe Shine A Light σαν αντικατάσταση του ακυρωμένου Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision 2020.[55] Το σόου παρουσίασαν οι Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ και Γιαν Σμιτ.[56]

Χρονιά Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστής
2020   Χίλφερσουμ Studio 21 Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ και Γιαν Σμιτ

ΒραβείαΕπεξεργασία

Βραβεία Marcel BezençonΕπεξεργασία

Περαιτέρω πληροφορίες: Βραβεία Marcel Bezençon
Χρονιά Κατηγορία Τραγούδι Σύνθεση
Στίχοι (σ) / Μουσική (μ) 		Ερμηνευτής Θέση Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη Ref.
2003 Artistic Award[ε] "One More Night" Τιέρντ βαν Ζάνεν, Άλαν Μάικλ Έστερ Χαρτ 13 45   Ρίγα
[57]
2014 Artistic Award[ζ] "Calm After the Storm" Ίλσε ΝτεΛάνγκε, JB Μέιερς, Ρομπ Κρόσμπι,
Μάθιου Κρόσμπι, Τζέικ Έθεριτζ 		The Common Linnets 2 238   Κοπεγχάγη
[58]
Composer Award
[58]
2019 Press Award "Arcade" Ντάνκαν ντε Μόορ, Γιόελ Χουέ, Βάουτερ Χάρντι, Γουίλ Νοξ Ντάνκαν Λόρενς 1 498   Τελ Αβίβ
[59]

Βραβείο Barbara DexΕπεξεργασία

Περαιτέρω πληροφορίες: Βραβείο Barbara Dex
Χρονιά Ερμηνευτής Διοργανώτρια πόλη Ref.
2015 Τρίνκε Όστερχουϊς   Βιέννη
[60]

Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η ΟλλανδίαΕπεξεργασία

Στους τελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1956–1974 Άλλο σύστημα ψηφοφορίας
1975   Λουξεμβούργο   Ισραήλ   Γαλλία
1976   Γαλλία   Ηνωμένο Βασίλειο   Μονακό
1977   Βέλγιο   Ελλάδα   Γαλλία
1978   Ισραήλ   Μονακό   Ελβετία
1979   Γαλλία   Ισπανία   Δανία
1980   Γερμανία   Ελβετία   Ελλάδα
1981   Ηνωμένο Βασίλειο   Ιρλανδία   Κύπρος
1982   Κύπρος   Ελβετία   Ισραήλ
1983   Ισραήλ   Γερμανία   Νορβηγία
1984   Γαλλία   Σουηδία   Βέλγιο
1985 Δε συμμετείχε
1986   Ελβετία   Βέλγιο   Λουξεμβούργο
1987   Ιρλανδία   Γερμανία   Φινλανδία
1988   Δανία   Ελβετία   Σουηδία
1989   Δανία   Ελβετία   Γιουγκοσλαβία
1990   Γαλλία   Ιρλανδία   Ιταλία
1991 Δε συμμετείχε
1992   Ιταλία   Ιρλανδία   Κύπρος
1993   Πορτογαλία   Ιρλανδία   Ελβετία
1994   Ιρλανδία   Ουγγαρία   Πολωνία
1995 Δε συμμετείχε
1996   Ιρλανδία   Νορβηγία   Σουηδία
1997   Ηνωμένο Βασίλειο   Κύπρος   Ρωσία
1998   Γερμανία   Βέλγιο   Μάλτα
1999   Γερμανία   Βέλγιο   Σουηδία
2000   Τουρκία   Δανία   Γερμανία
2001   Εσθονία   Δανία   Γαλλία
2002 Δε συμμετείχε
2003   Τουρκία   Βέλγιο   Αυστρία
2004   Τουρκία   Σερβία και Μαυροβούνιο   Κύπρος
2005   Τουρκία   Ελλάδα   Δανία
2006   Τουρκία   Αρμενία   Βοσνία και Ερζεγοβίνη
2007   Τουρκία   Αρμενία   Σερβία
2008   Αρμενία   Τουρκία   Σερβία
2009   Νορβηγία   Αζερμπαϊτζάν   Τουρκία
2010   Αρμενία   Ισραήλ   Τουρκία
2011   Δανία   Σουηδία   Βοσνία και Ερζεγοβίνη
2012   Σουηδία   Σερβία   Τουρκία
2013   Βέλγιο   Δανία   Μάλτα
2014   Αυστρία   Νορβηγία   Σουηδία
2015   Βέλγιο   Σουηδία   Αυστραλία
2016   Αυστραλία Κ.Ε.
  Βέλγιο T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Πολωνία T. 		  Αυστρία Κ.Ε.
  Αρμενία T.
2017   Πορτογαλία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T. 		  Βουλγαρία Κ.Ε.
  Βέλγιο T. 		  Δανία Κ.Ε.
  Βουλγαρία T.
2018   Γερμανία Κ.Ε.
  Γερμανία T. 		  Αυστρία Κ.Ε.
  Ισραήλ T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Δανία T.
2019   Σουηδία Κ.Ε.
  Νορβηγία T. 		  Ελβετία Κ.Ε.
  Ιταλία T. 		  Μάλτα Κ.Ε.
  Σουηδία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021

Στους ημιτελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Έτος   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1956–1995 Όχι ημιτελικοί
1996   Σουηδία   Εσθονία   Πολωνία
1997–2003 Όχι ημιτελικοί
2004   Σερβία και Μαυροβούνιο   Κύπρος   Βοσνία και Ερζεγοβίνη
2005   Δανία   Ισραήλ   Ρουμανία
2006   Αρμενία   Τουρκία   Βοσνία και Ερζεγοβίνη
2007   Τουρκία   Σερβία   Ουγγαρία
2008   Αρμενία   Βέλγιο   Ελλάδα
2009   Νορβηγία   Ελλάδα   Αζερμπαϊτζάν
2010   Ισραήλ   Αρμενία   Ιρλανδία
2011   Σουηδία   Βοσνία και Ερζεγοβίνη   Σλοβενία
2012   Σουηδία   Σερβία   Εσθονία
2013   Δανία   Βέλγιο   Ουκρανία
2014   Αρμενία   Ουγγαρία   Σουηδία
2015   Βέλγιο   Ρωσία   Εσθονία
2016   Κροατία Κ.Ε.
  Αρμενία T. 		  Κύπρος Κ.Ε.
  Αυστρία T. 		  Μάλτα Κ.Ε.
  Ρωσία T.
2017   Βουλγαρία Κ.Ε.
  Βουλγαρία T. 		  Δανία Κ.Ε.
  Ουγγαρία T. 		  Αυστρία Κ.Ε.
  Ρουμανία T.
2018   Σουηδία Κ.Ε.
  Δανία T. 		  Νορβηγία Κ.Ε.
  Νορβηγία T. 		  Σλοβενία Κ.Ε.
  Ουγγαρία T.
2019   Σουηδία Κ.Ε.
  Νορβηγία T. 		  Μάλτα Κ.Ε.
  Σουηδία T. 		  Ελβετία Κ.Ε.
  Ελβετία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021

Σχετική συμμετοχήΕπεξεργασία

Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμώνΕπεξεργασία

Με το πέρασμα του χρόνου ήταν διαθέσιμος ο σχολιασμός από τα κανάλια NOS/TROS με τη βοήθεια έμπειρων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών παρουσιαστών, συμπεριλαμβανομένων των Βίλεμ Ντόις, Ίβο Νίε, Πιμ Γιάκομπς και άλλων. Ο Βίλεμ βαν Μπόισεκομ παρουσίαζε το διαγωνισμό για λογαριασμό της τηλεόρασης του NOS από το 1987 ως το 2005.[61] Η παρουσίαση σταμάτησε με την ανακοίνωση από τον ίδιο, τον Νοέμβριο του 2005, ότι σταματά τις παρουσιάσεις.[62] Αντικαταστάθηκε ως συν-σχολιαστής από τον Κόρναλτ Μάας, ο οποίος απολύθηκε στις 29 Ιουνίου 2010 επειδή προσέβαλε με σχόλια στο Twitter το Sieneke, τον Γιόραν βαν ντερ Σλουτ και το Κόμμα για την Ελευθερία (PVV).[63] Έπειτα από αυτό, ο DJ Ντάνιελ Ντέκερ, ο οποίος παρουσίαζε μαζί με τον Μάας, ανέλαβε παρουσιαστής μαζί με τον τραγουδιστή Γιαν Σμιτ. Το 2014 επανήλθε ο Μάας, αντικαθιστώντας ο ίδιος τώρα τον Ντέκερ μαζί με τον Σμιτ.

Χρονιά Σχολιαστής Δεύτερος σχολιαστής Εκπρόσωπος βαθμών Ref.
1956 Πιτ τε Νόιλ Όχι δεύτερος σχολιαστής N/A
1957 Βίλεμ Ντόις
1958 Σίμπε βαν ντερ Ζέε Πιτ τε Νόιλ
1959 Πιτ τε Νόιλ Σίμπε βαν ντερ Ζέε
1960
1961
1962 Βίλεμ Ντόις Γκερ Λούχτενμπουργκ (Lugtenburg)
1963 Πιμ Γιάκομπς
1964 Άγκιτ Σέρπουις (Ageeth Scherphuis)
1965 Τέντι Σόλτεν
1966
1967 Λέο Νέλισεν Έλεν Μπλάζερ
1968 Έλες Μπέργκερ Βίλεμ Ντόις
1969 Πιμ Γιάκομπς Λέο Νέλισεν
1970 Φλιπ βαν ντερ Σάλι
1971 Όχι εκπρόσωπος βαθμών
1972
1973
1974 Βίλεμ Ντόις Ντικ βαν Μπόμελ
1975
1976
1977 Άτι Ντάικμιστερ (Dijckmeester) Ραλφ Ίνμπαρ
1978 Βίλεμ Ντόις Ντικ βαν Μπόμελ
1979 Ίβο Νίχε
1980 Πιμ Γιάκομπς Φλιπ βαν ντερ Σάλι
1981
1982
1983 Βίλεμ Ντόις
1984 Ίβο Νίχε
1985 Γκέριτ ντεν Μπράμπερ Δε συμμετείχε
1986 Λέο βαν ντερ Γκουτ Γιοπ βαν Ζάιλ
1987 Βίλεμ βαν Μπόισεκομ Ραλφ Ίνμπαρ
1988 Γιοπ βαν Ος
1989
1990
1991 Όχι τηλεοπτική μετάδοση Δε συμμετείχε
1992 Βίλεμ βαν Μπόισεκομ Χέρμαν Σλάγκερ
1993 Γιοπ βαν Ος
1994
1995 Πολ ντε Λέου (Paul de Leeuw) Δε συμμετείχε
1996 Βίλεμ βαν Μπόισεκομ Μάργκα Μπουλτ
1997 Κόρι Μπρόκεν
1998 Κόνι Βαντενμπός
1999 Εντσίλια Ρόμπλεϊ
2000 Marlayne
2001
2002 Δε συμμετείχε
2003 Marlayne
2004 Κόρναλτ Μάας Έστερ Χαρτ
2005 Νάνσι Κούλεν
2006 Κόρναλτ Μάας Πολ ντε Λέου Πολ ντε Λέου
2007 Πολ ντε Λέου και Εντσίλια Ρόμπλεϊ
2008 Όχι δεύτερος σχολιαστής Έστερ Χαρτ
2009 Γιολάντε Σνάιντερ-Καμπάου (Yolanthe Sneijder-Cabau)
2010 Ντάνιελ Ντέκερ
2011 Γιαν Σμιτ Μάντι Χόιτς (Mandy Huydts)
2012 Βιβιέν βαν ντεν Άσεμ (Viviënne van den Assem)
2013 Κόρναλτ Μάας
2014 Κόρναλτ Μάας Τιμ Ντάουσμα
2015 Εντσίλια Ρόμπλεϊ
20161 Τράινκα Ούστερουις (Trijntje Oosterhuis)
2017 Ντάου Μπομπ (Douwe Bob)
2018 O’G3NE
2019 Έμμα Βόρτελβουρ (Emma Wortelboer)
  1. ^ Ο Douwe Bob, εκπρόσωπος της Ολλανδίας στο διαγωνισμό του 2016, ήταν ο δεύτερος παρουσιαστής σε άλλη γλώσσα στον δεύτερο ημιτελικό.

Διευθυντές ορχηστρώνΕπεξεργασία

Χρονιά Μαέστρος[η] Μουσική διεύθυνση Σημ. Ref.
1956   Φερνάντο Πάγκι N/A [θ] [64]
1957 Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν
1958 Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν [ι]
1959 N/A
1960
1961
1962
1963   Έρικ Ρόμπινσον [θ]
1964 Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν
1965
1966
1967
1968
1969 Φρανς ντε Κοκ
1970 Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν [κ] [65]
1971 N/A
1972 Χάρι βαν Χουφ
1973
1974
1975
1976 Γιαν Στόιλεν
1977 N/A
1978
1979
1980 Ρογκίρ φαν Ότερλου Ρογκίρ φαν Ότερλου [66]
1981 N/A
1982
1983 Πιετ Σούερ
1984 Ρογκίρ φαν Ότερλου
1986 Χάρι βαν Χουφ
1987 Ρογκίρ φαν Ότερλου
1988 Χάρι βαν Χουφ
1989
1990
1992
1993
1994
1996 Ντικ Μπέκερ
1997
1998

ΆλμπουμΕπεξεργασία

Σημειώσεις και παραπομπέςΕπεξεργασία

ΣημειώσειςΕπεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού είναι άγνωστα, αφού μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Ο επίσημος ιστότοπος της Eurovision τοποθετεί όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στη δεύτερη θέση.
  2. ↑ Η Ισπανία είχε αρχικά δώσει 12 βαθμούς στο Ισραήλ και 10 στη Νορβηγία. Μετά τη μετάδοση αναγγέλθηκε ότι ο ισπανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός κατέγραψε εσφαλμένα τις ψηφοφορίες και ότι η Γερμανία έπρεπε να έχει πάρει τους κορυφαίους βαθμούς - 12 βαθμούς - αντί να μην λάβει βαθμούς, όπως συνέβη. Το λάθος διορθώθηκε και η Γερμανία τέθηκε 7η, πάνω από τη Νορβηγία. Το Ισραήλ και η Νορβηγία έλαβαν δύο πόντους λιγότερα από ό, τι αρχικά και η Κροατία, η Μάλτα, η Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Κάτω Χώρες, το Βέλγιο, η Εσθονία και η Τουρκία έλαβαν ένα βαθμό λιγότερο από ότι δόθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής.
  3. ↑ 3,0 3,1 Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
  4. ↑ Αν μια χώρα είχε κερδίσει την προηγούμενη χρονιά, δεν χρειάζεται να συμμετάσχει στους ημιτελικούς της επόμενης χρονιάς.
  5. ↑ Ψηφίστηκε από προηγούμενους νικητές
  6. ↑ Ψηφίστηκε από τους σχολιαστές
  7. ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Ολλανδοί εκτός αν έχουν σημαία
  8. ↑ 8,0 8,1 Ο μουσικός διευθυντής της διοργανώτριας χώρας.
  9. ↑ Ο βαν ντερ Λίντεν ήταν επίσης μαέστρος για τις συμμετοχές του Βελγίου, της Γερμανίας, του Λουξεμβούργου και της Σουηδίας.
  10. ↑ Ήταν επίσης μαέστρος για την Ιρλανδική συμμετοχή.

ΠαραπομπέςΕπεξεργασία

  1. ↑ «AVRO en TROS worden samen AvroTros». nu.nl (στα Ολλανδικά). Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2013. 
  2. ↑ 2,0 2,1 van Tongeren, Mario (25 Ιανουαρίου 2009). «NOS quits Eurovision, Dutch participation goes on». Oikotimes. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2009. 
  3. ↑ «Second Chance 1998». sechuk.com. Ανακτήθηκε στις 21 Μαΐου 2020. 
  4. ↑ (Jetty Paerl, 27 Μαΐου 1921 - 22 Αυγ. 2013)
  5. ↑ Barclay, Simon (17 Ιουνίου 2010). The Complete and Independent Guide to the Eurovision Song Contest 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1. 
  6. ↑ (Rudi Carrell, πραγμ. όνομα Rudolf Wijbrand Kesselaar, 19 Δεκ. 1934 - 7 Ιουλ. 2006)
  7. ↑ (Greetje Kauffeld, γ. 26 Νοεμ. 1939)
  8. ↑ Ντουέτο που αποτελείτο από τους Τέο Ρέκερς (Theo Rekkers, 24 Απρ. 1923 - 20 Απρ. 2012) και Ουγκ Κοκ (Huug Kok, 19 Φεβρ. 1918 - 27 Οκτ. 2011)
  9. ↑ (Annie Palmen, 19 Αυγ. 1926 - 15 Ιαν. 2000)
  10. ↑ (Anneke Grönloh, γ. 7 Ιουν. 1942)
  11. ↑ (Conny Vandenbos, 16 Ιαν. 1937 - 7 Απρ. 2002)
  12. ↑ (Milly Scott, με καταγωγή από Ολλανδία και Σουρινάμ, γενν. Marion Henriette Louise Molly, 29 Δεκ. 1933). Η πρώτη έγχρωμη τραγουδίστρια που πήρε μέρος στο διαγωνισμό της Eurovision.
  13. ↑ (Thérèse Steinmetz, γ. 17 Μαΐου 1933)
  14. ↑ (Ronnie Tober, γ. 21 Απρ. 1945)
  15. ↑ Συγκρότημα (1969-77 και από το 2010) με μέλη τις αδερφές Μπιάνκα (Bianca), Στέλλα (Stella, γ. 6 Αυγ. 1953) και Πατρίσια Μάσεν (Patricia Maessen 1952 - 15 Μαΐου 1996). Η Πατρίσια πέθανε από επιπλοκές εγκεφαλικού επεισοδίου.
  16. ↑ Ντουέτο αποτελούμενο από την τραγουδίστρια Τρούντι φαν ντεν Μπεργκ (Trudy van den Berg, γ. 23 Απρ. 1947) και τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Ρουντ Σχαπ (Ruud Schaap, γ. 22 Μαρτ. 1946)
  17. ↑ (Sandra Reemer, 17 Οκτ. 1950 - 6 Ιουν. 2017) (1η φορά) & Ντρις Χόλτεν (Dries Holten, γ. 30 Ιαν. 1936 - θ. 15 Απρ. 2020)
  18. ↑ (Ben Cramer, γ 17 Φεβρ. 1947)
  19. ↑ Ντουέτο που συστάθηκε το 1971 αποτελούμενο από τον Big Mouth, κατά κόσμον Βίλεμ Νταν (Willem Duyn, 31 Μαρτ. 1937 - 4 Δεκ. 2004) και την Μάγκι Μακνίλ (Maggie MacNeal, γενν. ως Sjoukje van't Spijker, 5 Μαΐου 1950) (1η φορά)
  20. ↑ (Heddy Lester, κατά κόσμον Heddy Affolter, γ. 18 Ιουν. 1950)
  21. ↑ Συγκρότημα της ποπ, ενεργό τη δεκαετία του '70. Μέλη ήταν οι Ροζίνα Λόβαρς (Rosina Louwaars), Ντόναλντ Λίβελντ (Donald Lieveld) και Αμπ φαν Βάουντενμπεργκ (Ab van Woudenberg)
  22. ↑ (Linda Williams, γενν. ως Henriëtte Willems, 11 Ιουν. 1955)
  23. ↑ (Willem Edsger (Bill) van Dijk, γ. 22 Δεκ. 1947)
  24. ↑ (Bernadette Kraakman, γ. 1η Μαρτ. 1959)
  25. ↑ (Maribelle, γενν. ως Marie Kwakman, 4 Απρ. 1960)
  26. ↑ Κουαρτέτο που αποτελούσαν οι Κάριν Βλάσμπολμ (Karin Vlasblomγ. 10 Αυγ. 1967), Λόρα Βλάσμπλομ (Laura Vlasblom, γ. 8 Οκτ. 1968), Μάντι Χόιτς (Mandy Huydts (born April 9, , γ. 9 Απρ. 1969) και Μάριον Κέλερ (Marjon Keller, γ. 1η Ιουν. 1970). Διαλύθηκαν το 1990.
  27. ↑ (Marcha, γενν. Marga Groeneveld, 2 Ιουλ. 1956)
  28. ↑ (Gerard Joling, γ. 29 Απρ. 1960)
  29. ↑ (Justine Pelmelay, γ. 24 Σεπτ. 1958)
  30. ↑ Ντουέτο της δεκαετίας του ' 70 και του ' 80, διαλύθηκαν το 1995 αλλά επανενώθηκαν το 2013 για ορισμένες συναυλίες. Μέλη: Alice May (ψευδώνυμο της Alie (Aaltje) de Vries, γ. 20 Δεκ. 1954) και Caren Wood (ψευδώνυμο της Doetie (Doetje) de Vries) (γ. 24 Φεβρ. 1953)
  31. ↑ (Humphrey Campbell, γ. 26 Φεβρ. 1958 στο Σουρινάμ)
  32. ↑ (Ruth Jacott, γ. 2 Σεπτ. 1960, από Σουρινάμ)
  33. ↑ (Willeke Alberti, κατά κόσμον Willy Albertina Verbrugge, γ. 3 Φεβρ. 1945)
  34. ↑ (Gonny Buurmeester, γ. 14 Οκτ. 1970)
  35. ↑ (Franklin Kroonenberg, γ. 11 Μαρτ. 1961)
  36. ↑ Συγκρότημα, με μέλη τις Saskia van Zutphen, Paulette Willemse, Suzanne Venneker (1988-1991, 1995-2006), Carolina Mout (1988-1990), Ellen van Harmelen (1991-1995), Ellen Pieters (1992-1993), Melline Mollerus (1993-1994), Marjolein Spijkers (1995-1999), Linda Snoeij (1995-1999), Joke van der Hoek (1998-1999, 2006-2010)
  37. ↑ (Marleen van den Broek, γ. 1η Ιουλ. 1971)
  38. ↑ (Linda Wagenmakers, γ. 30 Νοεμ. 1975)
  39. ↑ (Michelle Courtens, γ. 3 Αυγ. 1981)
  40. ↑ (Esther Katinka Hartkamp, γ. 3 Ιουν. 1970)
  41. ↑ Ολλανδο-ιταλικό βραχύβιο ντουέτο, με μέλη τους Πάουλ ντε Κόρτε (Paul de Corte, γ. 28 Φεβρ. 1979) και τον γεννημένο στην Ιταλία, Φαμπρίτσιο Πενίζι (Fabrizio Pennisi, γ. 29 Σεπτ. 1979)
  42. ↑ (Glennis Grace, πραγμ. όνομα Glenda Hulita Elisabeth Batta, γ. 19 Ιουν. 1978)
  43. ↑ Τρίο (ενεργό το 2002-10) αποτελούμενο από την Καρολίνε Χόφμαν (Caroline Hoffman, γ. 7 Μαρτ. 1975) και τις αδερφές Niña (γ. 24 Απρ. 1985) και Djem βαν Ντάικ (γ. 23 Ιαν. 1987)
  44. ↑ (Hind Laroussi Tahiri, γ. 3 Δεκ. 1984, από Μαροκινό πατέρα και Ολλανδή μητέρα)
  45. ↑ Συγκρότημα συσταθέν το 2005 με μέλη τους: Ρενέ Φρόγκερ (René Froger , γ. 5 Νοεμ. 1960), Γερούν βαν ντερ Μπομ (γ. 22 Ιουν. 1972), Γκέραρντ Γιόλινγκ (δεν εκπροσώπησε την Ολλανδία στο διαγωνισμό λόγω τραυματισμού του). Πρώην μέλος: Γκόρντον Χόικεροτ (Gordon Heuckeroth 2005-2011, γ. 6 Ιουλ. 1968)
  46. ↑ (Sieneke Peeters, γ. 1η Απρ. 1992)
  47. ↑ Συγκρότημα της ποπ που συστάθηκε το 2002 από τους Γιαν Ντούλες (Jan Dulles, πραγμ όνομα Jan Keuken, γ. 15 Ιαν. 1975), Γιαπ Κουάκμαν (Jaap Kwakman, γ. 20 Μαΐου 1977) και Γιαπ ντε Βίτε (πραγμ. όνομα Jaap Schilder, γ. 2 Ιουν. 1954, το 2013 αντικαταστάθηκε ως μέλος από τον Γιαν ντε Βίτε, an de Witte, ψευδώνυμο του Jan Schilder, γ. 1988)
  48. ↑ (Joan Franka, γενν. ως Ayten Kalan, 2 Απρ. 1990) από τούρκο πατέρα και ολλανδέζα μητέρα
  49. ↑ (Ανούκ Τέουβα, γ. 8 Απρ. 1975)
  50. ↑ Συγκρότημα που συστάθηκε το 2013 και στο διαγωνισμό εκπροσωπήθηκε από τους Ίλσε Ντελάνγκε (Ilse Annoeska de Lange, γ. 13 Μαΐου 1977) και Waylon (born πραγμ. όνομα Willem Bijkerk, γ. 20 Απρ. 1980)
  51. ↑ (Judith Katrijntje "Trijntje" Oosterhuis, γ. 5 Φεβρ. 1973)
  52. ↑ (Douwe Bob, γ. 12 Δεκ. 1992)
  53. ↑ https://eurovision.tv/official-ebu-statement-and-faq-eurovision-song-contest-2020-cancellation
  54. ↑ «Rotterdam returns as Eurovision Song Contest Host City in 2021». eurovision.tv. EBU. 16 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2020. 
  55. ↑ Granger, Anthony (1 Απριλίου 2020). «Eurovision: Europe Shine a Light To Be Broadcast Live From Hilversum». Eurovoix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2020. 
  56. ↑ «Eurovision: Europe Shine A Light will bring audiences together on 16 May». Eurovision.tv. 31 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2020. 
  57. ↑ «Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  58. ↑ 58,0 58,1 «Winners of the Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 11 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  59. ↑ «Here are the winners of the 2019 Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 18 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  60. ↑ Adams, William Lee (9 Ιουλίου 2015). «Poll: Who was the worst dressed Barbara Dex Award winner?». Wiwibloggs. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  61. ↑ Dutch Commentators through the years
  62. ↑ Van Beusekom quits Eurovision role
  63. ↑ Maas get the sack
  64. ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6. 
  65. ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9. 
  66. ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συμμετοχή_της_Ολλανδίας_στη_Eurovision&oldid=8736409"