Συμμετοχή της Ολλανδίας στη Eurovision
Η Ολλανδία έχει συμμετάσχει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 58 φορές από τότε που έκανε το ντεμπούτο της ως μία από τις επτά χώρες που αγωνίστηκαν στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Έχει χάσει μόνο τέσσερις διαγωνισμούς μέχρι σήμερα: δύο φορές επειδή η ημερομηνία του τελικού σύμπιπτε με την Ημέρα Μνήμης των Νεκρών (1985, 1991) και δύο φορές επειδή υποβιβάστηκε λόγω κακών αποτελεσμάτων τα προηγούμενα χρόνια (1995, 2002). Η Ολλανδία διοργάνωσε το διαγωνισμό στο Χίλφερσουμ (1958), στο Άμστερνταμ (1970), δύο φορές στη Χάγη (1976 και 1980), και θα είχαν φιλοξενήσει το διαγωνισμό στο Ρότερνταμ το 2020, αλλά ο διαγωνισμός ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του COVID-19. Το Ρότερνταμ θα παραμείνει ως η διοργανώτρια πόλη του διαγωνισμού του 2021.
| Ολλανδία | |
|---|---|
| |
| Τηλεοπτ. φορέας | AVROTROS (2014–)[1] |
| Εθνικοί τρόποι επιλογής | Εθνικός τελικός
Nationaal Songfestival
1956–1960 1962 1963-1964 (τραγούδι) 1965–1966 1967 (τραγούδι) 1968-1970 1971–1974 (τραγούδι) 1975–1978 1979 (τραγούδι) 1981–1984 1986 1987–1988 (τραγούδι) 1989–1990 1992 1993-1994 (τραγούδι) 1996 1997 (τραγούδι) 1998–2001 2003–2006 2009 (τραγούδι) 2010 (καλλιτέχνης) 2011 (τραγούδι) 2012 Εσωτερική επιλογή
1961
1963-1964 (καλλιτέχνης) 1967 (καλλιτέχνης) 1971–1974 (καλλιτέχνης) 1979 (καλλιτέχνης) 1980 1987–1988 (καλλιτέχνης) 1993-1994 (καλλιτέχνης) 1997 (καλλιτέχνης) 2007 -2008 2009 (καλλιτέχνης) 2010 (τραγούδι) 2011 (καλλιτέχνης) 2013–2021 |
| Γενική συμμετοχή | |
| Συμμετοχές | 61 (52 τελικοί) |
| Πρώτη συμμετοχή | 1956 |
| Καλύτερη θέση | 1η: 1957, 1959, 1969, 1975, 2019 |
| Χειρότερη θέση | Tελευταία: 1958, 1962, 1963, 1968, 2011 ΗΤ |
| Μηδέν βαθμοί | 1962, 1963 |
| Επιπλέον σύνδεσμοι | |
| songfestival.nl | |
| Η σελίδα της Ολλανδίας στο Eurovision.tv | |
Η Ολλανδία έχει κερδίσει το διαγωνισμό πέντε φορές, με την Κόρι Μπρόκεν (1957), την Τέντι Σόλτεν (1959), την Λένι Κουρ που μοιράστηκε το βραβείο με άλλες τρεις χώρες σε ισοπαλία (1969), τους Teach-In (1975) και τον Ντάνκαν Λόρενς (2019). Τα άλλα πέντε κορυφαία αποτελέσματα της χώρας είναι η τέταρτη θέση των Σάντρα Ρίμερ & Ντρις Χόλτεν (1972), η τρίτη θέση των Mouth & MacNeal (1974), η πέμπτη θέση της Μάγκι Μακνίλ (1980), η πέμπτη θέση της Μάρτσα (1987), η τέταρτη θέση της Εντσίλια Ρόμπλεϊ (1998) και η δεύτερη θέση με τους The Common Linnets (2014). Η Ολλανδία τερμάτισε τελευταία το 1958, το 1962, το 1963, το 1968 και στον ημιτελικό του 2011.
Μετά την εισαγωγή των ημιτελικών το 2004, η Ολλανδία δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό για οκτώ χρόνια στη σειρά από το 2005 έως το 2012, το ρεκόρ του διαγωνισμού, αλλά έκτοτε έφτασε σε έξι από τους επτά τελευταίους τελικούς.
ΙστορικόΕπεξεργασία
Γρήγορη επιτυχίαΕπεξεργασία
Η Ολλανδία ήταν μία από τις επτά χώρες που συμμετείχαν στον εναρκτήριο διαγωνισμό του 1956. Το NTS παρουσίασε το Nationaal Songfestival για να επιλέξει ολλανδικές συμμετοχές στο διαγωνισμό. Οι Corry Brokken και Jetty Paerl τερμάτισαν στην πρώτη θέση και προκρίθηκαν στο Λουγκάνο. Μετά από ένα χρόνο, η επιτυχία ήρθε γρήγορα καθώς το "Net als toen" από τη Brokken κέρδισε το διαγωνισμό του 1957 στη Φρανκφούρτη. Αυτό το τραγούδι είναι μια μπαλάντα που ρωτάει τον άντρα για τις πρώτες μέρες ως ζευγάρι. Αυτό το τραγούδι έλαβε πόντους από κάθε χώρα. Ο Sem Nijveen παρείχε σόλο στο βιολί. Το NTS φιλοξένησε το διαγωνισμό του 1958 στο Χίλφερσουμ. Το "Heel de wereld" της Brokken έλαβε τον πρώτο βαθμό από την πρώτη χώρα ψηφοφορίας, την Ελβετία, αλλά αποδείχθηκε ο μοναδικός για εκείνη και τερμάτισε δέκατη και τελευταία. Το να τερματίσει τελευταία η διοργανώτρια χώρα δεν θα επαναλαμβανόταν μέχρι την Πορτογαλία το 2018. Η Αυστρία το 2015 σημείωσε μηδέν βαθμούς, αλλά με τους κανονισμούς της ισοπαλίας, τερμάτισε προτελευταία. Το 1959 στις Κάννες, η Ολλανδία εκπροσωπήθηκε από την Teddy Scholten μετά την αποτυχία της Brokken. Το "Een beetje" είναι να επικεντρωθεί στο να είσαι άπιστος σε μια σχέση. Το Ηνωμένο Βασίλειο προηγήθηκε πριν η Ιταλία στείλει επτά πόντους στους Ολλανδούς και η Γαλλία έστειλε τέσσερις ακόμη για μια άλλη ακόμα ολλανδική νίκη.
Πρώτη σκοτεινή εποχήΕπεξεργασία
Οι Rudi Carrell και Annie Palmen κέρδισαν τον εθνικό τελικό με τον "Wat een geluk" το 1960 πριν ο Carrell επιλέχθηκε για τη βραδιά, αλλά το τραγούδι τερμάτισε 12ο (προτελευταίο). Ο Greetje Kauffeld απέτυχε να κερδίσει τρεις επιλογές πριν επιλεγεί εσωτερικά το 1961 με το "Wat een dag", το οποίο τερμάτισε δέκατο. Οι De Spelbrekers κέρδισαν με το "Katinka". Αυτό το τραγούδι βρίσκεται στη διακεκριμένη λίστα για να τερματίσει τελευταίο με 0 πόντους, αλλά εξακολουθεί να είναι από τις πιο γνωστές συμμετοχές στην Ολλανδία από τη σκοτεινή εποχή. Το 1963, τα μέλη της ορχήστρας απεργήθηκαν, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την τηλεοπτική επιλογή. Ο Palmen έπαιξε τρία τραγούδια για κριτική επιτροπή πριν από την επιλογή του "Geen ander", που αργότερα μετονομάστηκε σε "Een speeldoos". Το τραγούδι για άλλη μια φορά τερμάτισε τελευταίο με μηδέν πόντους. Η Ολλανδο-Ινδονήσια Anneke Grönloh με το "Jij bent mijn leven" τερμάτισε με ισοπαλία στη δέκατη θέση το 1964. Το 1965, το Nationaal Songfestival είχε πέντε ημιτελικούς για να επιλέξει το τραγούδι για κάθε συμμετέχοντα. Φιλοξενήθηκε από την Teddy Scholten. Η Conny Vandenbos κέρδισε με το "'t Is genoeg". Η Νορβηγία είναι η μόνη χώρα που έδωσε οποιονδήποτε πόντους, τους μέγιστους 5 πόντους, κάνοντας την Ολλανδία να τερματίσει 11η. Η Μίλι Σκοτ ήταν ο πρώτος μαύρος ερμηνευτής που συμμετείχε το 1966, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο έδωσαν και οι δύο στο "Fernando en Filippo" 1 πόντο, κάνοντας την Ολλανδία να τερματίσει 15η. Το Harmelen φιλοξένησε την επιλογή του 1967. Η νικήτρια Thérèse Steinmetz τερμάτισε 14η με το "Ring-dinge-ding". Το 1968, η Ολλανδία τερμάτισε και πάλι τελευταία με το "Morgen" από τον Ronnie Tober.
Από την Lenny Kuhr στο Teach-InΕπεξεργασία
Το Nationaal Songfestival 1969, ένωσε την Ευρώπη ζητώντας από κάθε συμμετέχουσα χώρα το 1969 να ψηφίσει με ολλανδικές επιτροπές. Το "De toeteraar" κερδήθηκε από το "De troubadour" της Λένι Κουρ. Ο Dolf van der Linden αρνήθηκε να πάει στη Μαδρίτη και το τραγούδι διευθύνθηκε από τον Frans de Kok. Οι δύο τελευταίες χώρες έφεραν την Ολλανδία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία στην πρώτη θέση με 18 πόντους. Επειδή δεν υπήρχε κανένας κανόνας ισοπαλίας εκείνη τη στιγμή, και οι 4 χώρες ανακοινώθηκαν ως νικητές, γεγονός που οδήγησε σε αποχώρηση πολλών χωρών το 1970. Η Ολλανδία νίκησε τη Γαλλία στην κλήρωση για τη διοργάνωση του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision 1970 στο RAI Άμστερνταμ. Οι Hearts of Soul τερμάτισαν στην 7η θέση με το "Waterman". Η Saskia & Serge τερμάτισαν δεύτεροι στον εθνικό τελικό του 1970 πριν επιλεγεί εσωτερικά για το 1971. Η μπαλάντα "Tijd" τερμάτισε με ισοπαλία έκτη εκείνη τη νύχτα. Ήταν το τελευταίο τραγούδι που έκανε ο Dolf van der Linden μετά από 13 τραγούδια του, από τα οποία δύο νίκες. Το "Als het om de liefde gaat" των Sandra & Andres ήταν η πρώτη συμμετοχή όπου το κοινό χτύπησε παλαμάκια ταυτόχρονα. Η Ολλανδία τερμάτισε τέταρτη, ένα βαθμό πίσω από τη Γερμανία. Μετά το "De oude muzikant", η χώρα έστειλε τους Mouth & MacNeal με το "I See a Star". Το 1974 ήταν η πρώτη χρονιά που επέτρεψε στα τραγούδια να είναι στα Αγγλικά, οπότε οι στίχοι άλλαξαν στα Αγγλικά. Στο διαγωνισμό, έπρεπε να αντιμετωπίσει αστέρες όπως οι ABBA, την πρώην νικήτρια Τζιλιόλα Τσινκουέτι και την Ολίβια Νιούτον Τζον πριν τερματίσει στην τρίτη θέση. Το Nationaal Songfestival 1975, οι Teach-In με το "Ding-a-dong" κέρδισαν την εθνική προεπιλογή, η οποία ήταν η πρώτη φορά από το 1970 που οι τραγουδιστές δεν είχαν επιλεγεί εσωτερικά. Το τραγούδι έλαβε έξι δώδεκα βαθμούς, κερδίζοντας το διαγωνισμό για τέταρτη φορά και είναι το πρώτο τραγούδι που κέρδισε, ενώ σε σειρά εμφάνισης ήταν πρώτο.
Πολλαπλές διοργανώσειςΕπεξεργασία
Η Χάγη φιλοξένησε τη Eurovision του 1976 στο Congresgebouw, με την πρώην νικήτρια Κόρι Μπρόκεν να παρουσιάζει την παράσταση. Η Sandra Reemer επέστρεψε με το "The Party's Over" τερματίζοντας 9η. Η χώρα προχώρησε σε τρεις χρονιές που δεν τερμάτισε στην πρώτη δεκάδα, με το "De mallemolen" της Heddy Lester να τερματίζει 12ο, το "'t Is OK" με τους Harmony να τερματίζει 13ο και το συγκρότημα Xandra με τη Sandra Reemer, με το "Colorado" να τερματίζει 12ο. Το Congressesbouw επέστρεψε στη διοργάνωση του διαγωνισμού του 1980, αφού το Ισραήλ αρνήθηκε να φιλοξενήσει αφού κέρδισε δύο φορές στη σειρά και αποσύρθηκε, επειδή η ημερομηνία του διαγωνισμού συνέπεσε με την Ημέρα Μνήμης. Ο Rogier van Otterloo έκανε το ντεμπούτο του ως μαέστρος. Η Maggie MacNeal επέστρεψε με το "Amsterdam". Το τραγούδι θα ήταν το τελευταίο τραγούδι που θα επιλεγεί εσωτερικά μέχρι το 2013. Το τραγούδι οδήγησε στην ψηφοφορία μετά από τα πρώτα τρία δώδεκα σημεία από τέσσερις χώρες. Το τραγούδι αργότερα τερμάτισε πέμπτο. Η Λίντα Γουίλιαμς πήγε στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 1981 με το "Het is een wonder". Τερμάτισε 7ο. Ένα χρόνο αργότερα, το "Fantasie eiland" των The Millionaires έχασε αμφιλεγόμενα το εισιτήριο, επειδή οι ειδικοί κριτές έστειλαν το "Jij en ik" με τον Bill van Dijk. Το αγγλικό τρίο Tight Tit κάλυψε το τραγούδι ως Fantasy Island, το οποίο μπήκε στο top 5 hit στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1982, το "Fantasie eiland" κέρδισε το Διαγωνισμός Δεύτερης Ευκαιρίας του OGAE. Οι πέντε πόντοι της Γερμανίας οδήγησαν το "Jij en ik" στην τρίτη θέση από το τέλος. Το Nationaal Songfestival 1983, θεωρείται επίσης δραματικό. Το "Een beetje van dit" των Vulcano ήρθε σε ισοπαλία με το "Sing Me a Song" των Bernadette πριν από την τελευταία σειρά των ψήφων της επιτροπής έδωσε στους Bernadette ένα βαθμό και στους Vulcano καμία, που την έστειλε στο Μόναχο. Η Ολλανδία τερμάτισε 7η. Αφού κέρδισε σχεδόν το Nationaal Songfestival το 1981, η Maribelle εκπροσώπησε τη χώρα το 1984 με το "Ik hou van jou", η συμμετοχή τερμάτισε 13η πριν την πρώτη αποχώρηση το 1985 λόγω της Ημέρας Μνήμης των Νεκρών.
1986–1995Επεξεργασία
Η ομάδα κοριτσιών Frizzle Sizzle ήταν η ολλανδική συμμετοχή το 1986 με το "Alles heeft ritme", η οποία τερμάτισε ξανά 13η. Στην έκδοση του Nationaal Songfestival 1987, η Marcha έπαιξε και τα έξι ανταγωνιστικά τραγούδια και επιλέχθηκε το "Rechtop in de wind". Η Marcha τερμάτισε στην πέμπτη θέση, το πρώτο "top 5" αποτέλεσμα της Ολλανδίας από το 1980. Το τραγούδι ήταν το τελευταίο που έγινε ποτέ από τον van Otterloo πριν από το θάνατό του από καρκίνο. Το 1998, ο Gerard Joling επιλέχθηκε εσωτερικά ως ολλανδός εκπρόσωπος και το "Shangri-La" επιλέχθηκε αργότερα ως ολλανδική είσοδος. Το τραγούδι τερμάτισε ένατο. Η Justine Pelmelay, μέλος της χορωδίας "Shangri-La", κέρδισε την επιλογή το 1989 με το τραγούδι "Blijf zoals je bent", που τερμάτισε 15η. Το 1990, η χώρα εκπροσωπήθηκε από τις αδελφές Maywood με την μπαλάντα "Ik wil alles met je delen", τερματίζοντας και πάλι 15η. Καθώς ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στις 4 Μαΐου 1991, η Ολλανδία αποφάσισαν να μην συμμετάσχουν λόγω της Ημέρας Μνήμης των Νεκρών. Ο Humphrey Campbell κέρδισε την επιλογή του 1992 με το "Wijs μου de Weg", το οποίο τερμάτισε ένατο. Το 1993 και το 1994, το NOS αποφάσισε να επιλέξει εσωτερικά τον Ολλανδό καλλιτέχνη, και να χρησιμοποιήσουν το Nationaal Songfestival για την επιλογή του τραγουδιού. Το 1993, η Ruth Jacott επιλέχθηκε ως καλλιτέχνης και το "Vrede" επιλέχθηκε ως η συμμετοχή, τερματίζοντας έκτο. Το 1994, ο Willeke Alberti επιλέχθηκε με το τραγούδι "Waar is de zon?". Το τραγούδι τερμάτισε 23ο με τέσσερις πόντους και η Ολλανδία υποβιβάστηκε από το διαγωνισμό του 1995.
1996–2004Επεξεργασία
Το Nationaal Songfestival επέστρεψε το 1996 με πέντε ημιτελικούς για να επιλέξει ένα τραγούδι για κάθε τραγουδιστή. Η Maxine και ο Franklin Brown αντιπροσώπευαν τη χώρα με το "De eerste keer". Το τραγούδι τερμάτισε έβδομο, μετά από σφάλμα. Ο Dick Bakker, συν-συγγραφέας του "Ding-a-dong", έκανε το ντεμπούτο του ως μαέστρος. Το 1997, η Mrs. Einstein, την οποία η γερμανική τηλεόραση ανέστειλε αστεία ως Dutch Spice Grandmothers, εκπροσώπησε την Ολλανδία με το "Niemand heeft nog tijd" που τερμάτισε 22ο με πέντε πόντους. Το "Alsof je bij me bent" της Nurlaila τερμάτισε δεύτερη στην προεπιλογή, αλλά κέρδισε το OGAE Second Chance Contest 1998.[3] Η υψηλότερη βαθμολογία συμμετοχής εκείνη την περίοδο ήταν το "Hemel en aarde" της Εντσίλια Ρόμπλεϊ: ηγήθηκε της ψηφοφορίας για ορισμένο χρονικό διάστημα της βραδιάς. Ήταν η τελευταία φορά που η Ολλανδία ήταν ηγέτης του πίνακα αποτελεσμάτων μέχρι το 2014. Το τραγούδι τερμάτισε τέταρτο, το καλύτερο αποτέλεσμα της Ολλανδίας από το 1975. Η Marlayne κέρδισε τον ολλανδικό τελικό το 1999. Ήρθε στην 8η θέση με το τραγούδι "One Good Reason". Το 2000, το τραγούδι "No Goodbyes", το οποίο τραγούδησε η Linda Wagenmakers, τερμάτισε στην 13η θέση. Το 2001, η Michelle και το τραγούδι της "Out on My Own", τερμάτισε 18η και η Ολλανδία δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής το 2002 λόγω κακών αποτελεσμάτων. Η Έστερ Χάρτ κέρδισε τον εθνικό τελικό το 2003 με την ίδια ομάδα γραφής με το 1999. Η Esther τερμάτισε στην 13η θέση. Η χώρα έστειλε το ανδρικό ντουέτο Re-Union το 2004 με το τραγούδι "Without You" και προκρίθηκε στον τελικό. Τερμάτισε στην 20η θέση με 11 βαθμούς.
2005–2012: Σειρά μη προκρίσεωνΕπεξεργασία
Το 2005, το "My Impossible Dream" του Glennis Grace δεν κατάφερε να φτάσει στον μεγάλο τελικό. Οι Treble επίσης δεν προκρίθηκαν ένα χρόνο αργότερα, με το τραγούδι "Amambanda" στην Αθήνα. Το 2007, η Ρόμπλεϊ επέστρεψε με το τραγούδι "On Top of the World". Δεν μπορούσε να επαναλάβει την επιτυχία της το 1998 και δεν κατάφερε να προκριθεί. Το 2008, η Hind συμμετείχε με το τραγούδι "Your Heart Belongs to Me": δεν κατάφερε επίσης να προκριθεί. Το 2009, το "Shine" των De Toppers απέτυχε να προκριθεί. Ένα χρόνο μετά, η Sieneke επιλέχθηκε μέσω ενός εθνικού τελικού με το "Ik ben verliefd (Sha-la-lie)", τραγούδι αμιγώς στα ολλανδικά, το οποίο απέτυχε να προκριθεί στον τελικό. Οι 3JS είχαν τη χαμηλότερη βαθμολογία όλων των συμμετεχόντων στο διαγωνισμό 2011 και η Joan Franka απέτυχε επίσης να προκριθεί. Η Ολλανδία έχασε τα τελευταία οκτώ χρόνια στη σειρά, καθιστώντας τη χώρα με τη μεγαλύτερη περίοδο μη προκρίσεων στο διαγωνισμό.
2013–σήμερα: σερί μη προκρίσεων και πέμπτη νίκηΕπεξεργασία
Η σειρά διαδοχικών μη προκρίσεων από τη δεκαετία του 2000 ως τις αρχές της δεκαετίας του 2010 οδήγησε τον ολλανδικό ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό να ξανασκεφτεί τη στρατηγική τους, η οποία οδήγησε στην εσωτερική επιλογή της ροκ τραγουδίστριας Ανούκ το 2013. Η Ανούκ επέλεξε το τραγούδι και τους τραγουδιστές φωνητικών και πήγε για να σπάσει το μακρύ σερί μη προκρίσεων της Ολλανδίας. Έδωσε στη χώρα το πρώτο αποτέλεσμα στην πρώτη δεκάδα από το 1999. Τα επόμενα χρόνια, η ολλανδική επιτροπή της Eurovision συνέχισε να επιλέγει τους καλλιτέχνες της εσωτερικά. Την επόμενη χρονιά, οι The Common Linnets (αποτελούμενοι από τους τραγουδιστές Ilse DeLange και Waylon) κέρδισαν τον ημιτελικό τους, τερματίζοντας δεύτεροι συνολικά. Μετά από τη μη πρόκριση της Trijntje Oosterhuis το 2015, οι Ολλανδοί κατέγραψαν τέσσερις διαδοχικές προκρίσεις με τον Douwe Bob και τις OG3NE και οι δύο τερμάτισαν στην 11η θέση στις αντίστοιχες εμφανίσεις τους, και ο Waylon που κατέλαβε την 18η θέση το 2018. Ο Ντάνκαν Λόρενς έφερε στη χώρα την 5η γενική νίκη της (σε σχέση με τη Γαλλία, το Λουξεμβούργο και το Ηνωμένο Βασίλειο) και την πρώτη νίκη σε 44 χρόνια με το τραγούδι του "Arcade".
Το 2015 η συμμετοχή της Ολλανδίας ψηφίστηκε ως εκείνη με το χειρότερο ντύσιμο επί σκηνής στα βραβεία Barbara Dex Award και απέσπασε 1.324 βαθμούς , ανάμεσα σε 10 χώρες.
Χρονιές μη συμμετοχήςΕπεξεργασία
Το 1985 και το 1991 δεν συμμετείχε, διότι η ημερομηνία διεξαγωγής του διαγωνισμού και τις 2 χρονιές (4 Μαΐου), συνέπεσε με την επέτειο μνήμης που έχει καθιερώσει η Ολλανδία και που τιμά τους νεκρούς της στον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Το 1995 και το 2002 είχε αποκλειστεί σύμφωνα με τους τότε κανονισμούς της EBU, λόγω κακών βαθμολογικών θέσεων τις αμέσως προηγούμενες χρονιές. Η Ολλανδία συμμετείχε το 2000. Όμως, στις 22:00 (Ώρα Κεντρικής Ευρώπης +2) το Σάββατο 13 Μαΐου, η εκπομπή ακυρώθηκε λόγω του δυστυχήματος των πυροτεχνημάτων στο Ενσέντε που συνέβη λίγες ώρες πριν. Οι βαθμοί που δώθηκαν απο την Ολλανδία, επιλέχθηκαν από την ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής, αφού δεν υπήρχε τηλεψηφοφορία λόγω της αποκοπής του προγράμματος.
ΣυμμετοχέςΕπεξεργασία
| Νικητής | |
| Δεύτερη θέση | |
| Τρίτη θέση | |
| Τελευταία θέση | |
X
|
Αποχώρηση |
| Χρονιά | Καλλιτέχνης | Γλώσσα | Τίτλος | Τελικός | Βαθμοί | Ημιτελικός | Βαθμοί |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1956 | Γιέτι Περλ [4] | Ολλανδικά | "De vogels van Holland" | 2[α] | N/A[5] | Όχι ημιτελικοί | |
| Κόρι Μπρόκεν | Ολλανδικά | "Voorgoed voorbij" | 2[α] | ||||
| 1957 | Κόρι Μπρόκεν | Ολλανδικά | "Net als toen" | 1 | 31 | ||
| 1958 | Κόρι Μπρόκεν | Ολλανδικά | "Heel de wereld" | 9 | 1 | ||
| 1959 | Τέντι Σόλτεν | Ολλανδικά | "Een beetje" | 1 | 21 | ||
| 1960 | Ρούντι Κάρελ [6] | Ολλανδικά | "Wat een geluk" | 12 | 2 | ||
| 1961 | Γκρέτε Κάουφελντ [7] | Ολλανδικά | "Wat een dag" | 10 | 6 | ||
| 1962 | De Spelbrekers [8] | Ολλανδικά | "Katinka" | 13 | 0 | ||
| 1963 | Άνι Πάλμεν [9] | Ολλανδικά | "Een speeldoos" | 13 | 0 | ||
| 1964 | Άνεκε Γκρενλόχ [10] | Ολλανδικά | "Jij bent mijn leven" | 10 | 2 | ||
| 1965 | Κόνι Βαντενμπός [11] | Ολλανδικά | "'t Is genoeg" | 11 | 5 | ||
| 1966 | Μίλι Σκοτ [12] | Ολλανδικά | "Fernando en Filippo" | 15 | 2 | ||
| 1967 | Τερέζ Στάινμετς [13] | Ολλανδικά | "Ring-dinge-ding" | 14 | 2 | ||
| 1968 | Ρόνι Τόμπερ [14] | Ολλανδικά | "Morgen" | 16 | 1 | ||
| 1969 | Λένι Κουρ | Ολλανδικά | "De troubadour" | 1 | 18 | ||
| 1970 | Hearts of Soul [15] | Ολλανδικά | "Waterman" | 7 | 7 | ||
| 1971 | Saskia & Serge [16] | Ολλανδικά | "Tijd" | 6 | 85 | ||
| 1972 | Σάντρα Ρίμερ [17] | Ολλανδικά | "Als het om de liefde gaat" | 4 | 106 | ||
| 1973 | Μπεν Κράμερ [18] | Ολλανδικά | "De oude muzikant" | 14 | 69 | ||
| 1974 | Mouth & MacNeal [19] | Αγγλικά | "I See A Star" | 3 | 15 | ||
| 1975 | Teach-In | Αγγλικά | "Ding-A-Dong" | 1 | 152 | ||
| 1976 | Σάντρα Ρίμερ | Αγγλικά | "The Party's Over" | 9 | 56 | ||
| 1977 | Χέντι Λέστερ [20] | Ολλανδικά | "De mallemolen" | 12 | 35 | ||
| 1978 | Harmony [21] | Ολλανδικά | "'t Is OK" | 13 | 37 | ||
| 1979 | Σάντρα Ρίμερ | Ολλανδικά | "Colorado" | 12 | 51 | ||
| 1980 | Μάγκι Μακνίλ | Ολλανδικά | "Amsterdam" | 5 | 93 | ||
| 1981 | Λίντα Ουίλιαμς [22] | Ολλανδικά | "Het is een wonder" | 9 | 51 | ||
| 1982 | Μπιλ βαν Ντάικ [23] | Ολλανδικά | "Jij en ik" | 16 | 8 | ||
| 1983 | Μπερναντέτ [24] | Ολλανδικά, Αγγλικά | "Sing Me a Song" | 7 | 66 | ||
| 1984 | Μαριμπέλ [25] | Ολλανδικά | "Ik hou van jou" | 13 | 34 | ||
| 1985 | Δεν συμμετείχε | ||||||
| 1986 | Frizzle Sizzle [26] | Ολλανδικά | "Alles heeft ritme" | 13 | 40 | ||
| 1987 | Μάρτσα [27] | Ολλανδικά | "Rechtop in de wind" | 5 | 83 | ||
| 1988 | Γκέραρντ Γιόλινγκ [28] | Ολλανδικά | "Shangri-La" | 9 | 70 | ||
| 1989 | Γιουστίνε Πελμελάι [29] | Ολλανδικά | "Blijf zoals je bent" | 15 | 45 | ||
| 1990 | Maywood [30] | Ολλανδικά | "Ik wil alles met je delen" | 15 | 25 | ||
| 1991 | Δε συμμετείχε | ||||||
| 1992 | Χάμφρεϊ Κάμπελ [31] | Ολλανδικά | "Wijs me de weg" | 9 | 67 | ||
| 1993 | Ρουθ Γιάκοτ [32] | Ολλανδικά | "Vrede" | 6 | 92 | Kvalifikacija za Millstreet | |
| 1994 | Βίλεκε Αλμπέρτι [33] | Ολλανδικά | "Waar is de zon?" | 23 | 4 | Όχι ημιτελικοί | |
| 1995 | Δε συμμετείχε | ||||||
| 1996 | Maxine [34] & Φράνκλιν Μπράουν [35] | Ολλανδικά | "De eerste keer" | 7 | 78 | 9 | 63 |
| 1997 | Mrs. Einstein [36] | Ολλανδικά | "Niemand heeft nog tijd" | 22 | 5 | Όχι ημιτελικοί | |
| 1998 | Εντσίλια Ρόμπλεϊ | Ολλανδικά | "Hemel en aarde" | 4 | 150[β] | ||
| 1999 | Μαρλέιν [37] | Αγγλικά | "One Good Reason" | 8 | 71 | ||
| 2000 | Λίντα Βάγκενμακερς [38] | Αγγλικά | "No Goodbyes" | 13 | 40 | ||
| 2001 | Μιχέλ Κόρτενς [39] | Αγγλικά | "Out On My Own" | 18 | 16 | ||
| 2002 | Δε συμμετείχε | ||||||
| 2003 | Έστερ Χαρτ [40] | Αγγλικά | "One More Night" | 13 | 45 | ||
| 2004 | Re-Union [41] | Αγγλικά | "Without You" | 20 | 11 | 6 | 146 |
| 2005 | Γκλένις Γκρέις [42] | Αγγλικά | "My Impossible Dream" | Δεν προκρίθηκε | 14 | 53 | |
| 2006 | Treble [43] | Τεχνητή, Αγγλικά | "Amambanda" | 20 | 22 | ||
| 2007 | Εντσίλια Ρόμπλεϊ | Αγγλικά | "On Top of the World" | 21 | 38 | ||
| 2008 | Χιντ Λαρούσι [44] | Αγγλικά | "Your Heart Belongs to Me" | 13 | 27 | ||
| 2009 | De Toppers [45] | Αγγλικά | "Shine" | 17 | 11 | ||
| 2010 | Sieneke [46] | Ολλανδικά | "Ik ben verliefd (Sha-la-lie)" | 14 | 29 | ||
| 2011 | 3JS [47] | Αγγλικά | "Never Alone" | 19 | 13 | ||
| 2012 | Γιόαν Φράνκα [48] | Αγγλικά | "You and Me" | 15 | 35 | ||
| 2013 | Anouk [49] | Αγγλικά | "Birds" | 9 | 114 | 6 | 75 |
| 2014 | The Common Linnets [50] | Αγγλικά | "Calm After The Storm" | 2 | 238 | 1 | 150 |
| 2015 | Τρίνκε Όστερχουϊς [51] | Αγγλικά | "Walk Along" | Δεν προκρίθηκε | 14 | 33 | |
| 2016 | Ντάουε Μπομπ [52] | Αγγλικά | "Slow Down" | 11 | 153 | 5 | 197 |
| 2017 | O’G3NE | Αγγλικά | "Lights and Shadows" | 11 | 150 | 4 | 200 |
| 2018 | Waylon | Αγγλικά | "Outlaw in 'Em" | 18 | 121 | 7 | 174 |
| 2019 | Ντάνκαν Λόρενς | Αγγλικά | "Arcade" | 1 | 498 | 1 | 280 |
| 2020 | Ζανγκού Μακρόι | Αγγλικά | "Grow" | Ακυρώθηκε[γ] X | Διοργανώτρια χώρα[δ] | ||
| 2021 | Ζανγκού Μακρόι | Αγγλικά, Σρανάν Τόνγκο | "Birth of a New Age" | 23 | 11 | ||
Ιστορικό ψηφοφορίαςΕπεξεργασία
Ως το 2021, το ιστορικό ψηφοφορίας της Ολλανδίας έχει ως εξής:
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ΔιοργανώσειςΕπεξεργασία
Τέσσερις φορές έχει κερδίσει η Ολλανδία τον διαγωνισμό και άλλες τόσες τον διοργάνωσε, όχι όμως αμέσως μετά τις νίκες της όπως ορίζουν οι κανονισμοί. Αυτό συνέβη το 1958, το 1970 (όπου μάλιστα επιλέχθηκε ανάμεσα στις τέσσερις χώρες που είχαν μοιραστεί το βραβείο του 1969) και το 1976. Το 1960, αν και νικήτρια της προηγούμενης χρονιάς, παραχώρησε τη διοργάνωση στο Λονδίνο, ενώ αντίθετα ανέλαβε η ίδια τη διοργάνωση του 1980, τη στιγμή που η νικήτρια χώρα της προηγούμενης χρονιάς (Ισραήλ), αρνήθηκε να διοργανώσει τη Eurovision υπό τις προϋποθέσεις της EBU και όχι τις δικές της.
| Χρονιά | Πόλη | Τοποθεσία | Παρουσιαστής | Ref. |
|---|---|---|---|---|
| 1958 |  Χίλφερσουμ
|
Στούντιο AVRO | Χάνι Λίπς | |
| 1970 |  Άμστερνταμ
|
Congrescentrum | Βίλι Ντόμπε | |
| 1976 |  Χάγη
|
Congresgebouw | Κόρι Μπρόκεν | |
| 1980 | Μάρλους Φλούιτσμα | |||
| 2020 |  Ρότερνταμ
|
[γ][53] | ||
| 2021 | Ρότερνταμ
|
Rotterdam Ahoy | Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ, Γιαν Σμιτ και Νίκι ντε Γιάγκερ |
Eurovision: Europe Shine a LightΕπεξεργασία
Στις 16 Μαΐου 2020, το Χίλφερσουμ φιλοξένησε το ζωντανό σόου Eurovision: Europe Shine A Light σαν αντικατάσταση του ακυρωμένου Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision 2020.[55] Το σόου παρουσίασαν οι Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ και Γιαν Σμιτ.[56]
| Χρονιά | Πόλη | Τοποθεσία | Παρουσιαστής |
|---|---|---|---|
| 2020 | Χίλφερσουμ
|
Studio 21 | Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ και Γιαν Σμιτ |
ΒραβείαΕπεξεργασία
Βραβεία Marcel BezençonΕπεξεργασία
| Χρονιά | Κατηγορία | Τραγούδι | Σύνθεση Στίχοι (σ) / Μουσική (μ) |
Ερμηνευτής | Θέση | Βαθμοί | Διοργανώτρια πόλη | Ref. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2003 | Artistic Award[ε] | "One More Night" | Τιέρντ βαν Ζάνεν, Άλαν Μάικλ | Έστερ Χαρτ | 13 | 45 |  Ρίγα
|
|
| 2014 | Artistic Award[ζ] | "Calm After the Storm" | Ίλσε ΝτεΛάνγκε, JB Μέιερς, Ρομπ Κρόσμπι, Μάθιου Κρόσμπι, Τζέικ Έθεριτζ |
The Common Linnets | 2 | 238 |  Κοπεγχάγη
|
|
| Composer Award | ||||||||
| 2019 | Press Award | "Arcade" | Ντάνκαν ντε Μόορ, Γιόελ Χουέ, Βάουτερ Χάρντι, Γουίλ Νοξ | Ντάνκαν Λόρενς | 1 | 498 |  Τελ Αβίβ
|
Βραβείο Barbara DexΕπεξεργασία
| Χρονιά | Ερμηνευτής | Διοργανώτρια πόλη | Ref. |
|---|---|---|---|
| 2015 | Τρίνκε Όστερχουϊς |  Βιέννη
|
Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η ΟλλανδίαΕπεξεργασία
Στους τελικούς:
Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία
Στους ημιτελικούς:
Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία
| Έτος |  → 12 βαθμοί
|
→ 10 βαθμοί
|
→ 8 βαθμοί
|
|---|---|---|---|
| 1956–1995 | Όχι ημιτελικοί | ||
| 1996 |  Σουηδία
|
 Εσθονία
|
 Πολωνία
|
| 1997–2003 | Όχι ημιτελικοί | ||
| 2004 |  Σερβία και Μαυροβούνιο
|
 Κύπρος
|
 Βοσνία και Ερζεγοβίνη
|
| 2005 | Δανία
|
Ισραήλ
|
 Ρουμανία
|
| 2006 |  Αρμενία
|
 Τουρκία
|
Βοσνία και Ερζεγοβίνη
|
| 2007 | Τουρκία
|
 Σερβία
|
 Ουγγαρία
|
| 2008 | Αρμενία
|
 Βέλγιο
|
 Ελλάδα
|
| 2009 |  Νορβηγία
|
Ελλάδα
|
 Αζερμπαϊτζάν
|
| 2010 | Ισραήλ
|
Αρμενία
|
 Ιρλανδία
|
| 2011 | Σουηδία
|
Βοσνία και Ερζεγοβίνη
|
 Σλοβενία
|
| 2012 | Σουηδία
|
Σερβία
|
Εσθονία
|
| 2013 | Δανία
|
Βέλγιο
|
 Ουκρανία
|
| 2014 | Αρμενία
|
Ουγγαρία
|
Σουηδία
|
| 2015 | Βέλγιο
|
 Ρωσία
|
Εσθονία
|
| 2016 |  Κροατία Κ.Ε. Αρμενία T.
|
Κύπρος Κ.Ε. Αυστρία T.
|
 Μάλτα Κ.Ε. Ρωσία T.
|
| 2017 |  Βουλγαρία Κ.Ε. Βουλγαρία T.
|
Δανία Κ.Ε. Ουγγαρία T.
|
Αυστρία Κ.Ε. Ρουμανία T.
|
| 2018 | Σουηδία Κ.Ε. Δανία T.
|
Νορβηγία Κ.Ε. Νορβηγία T.
|
Σλοβενία Κ.Ε. Ουγγαρία T.
|
| 2019 | Σουηδία Κ.Ε. Νορβηγία T.
|
Μάλτα Κ.Ε. Σουηδία T.
|
 Ελβετία Κ.Ε. Ελβετία T.
|
| 2020 | Ακυρωμένος διαγωνισμός | ||
| 2021 | Ρωσία Κ.Ε. Μάλτα T.
|
Βέλγιο Κ.Ε. Ουκρανία T.
|
Ισραήλ Κ.Ε.  Λιθουανία T.
|
Σχετική συμμετοχήΕπεξεργασία
Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμώνΕπεξεργασία
Με το πέρασμα του χρόνου ήταν διαθέσιμος ο σχολιασμός από τα κανάλια NOS/TROS με τη βοήθεια έμπειρων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών παρουσιαστών, συμπεριλαμβανομένων των Βίλεμ Ντόις, Ίβο Νίε, Πιμ Γιάκομπς και άλλων. Ο Βίλεμ βαν Μπόισεκομ παρουσίαζε το διαγωνισμό για λογαριασμό της τηλεόρασης του NOS από το 1987 ως το 2005.[61] Η παρουσίαση σταμάτησε με την ανακοίνωση από τον ίδιο, τον Νοέμβριο του 2005, ότι σταματά τις παρουσιάσεις.[62] Αντικαταστάθηκε ως συν-σχολιαστής από τον Κόρναλτ Μάας, ο οποίος απολύθηκε στις 29 Ιουνίου 2010 επειδή προσέβαλε με σχόλια στο Twitter το Sieneke, τον Γιόραν βαν ντερ Σλουτ και το Κόμμα για την Ελευθερία (PVV).[63] Έπειτα από αυτό, ο DJ Ντάνιελ Ντέκερ, ο οποίος παρουσίαζε μαζί με τον Μάας, ανέλαβε παρουσιαστής μαζί με τον τραγουδιστή Γιαν Σμιτ. Το 2014 επανήλθε ο Μάας, αντικαθιστώντας ο ίδιος τώρα τον Ντέκερ μαζί με τον Σμιτ.
| Χρονιά | Σχολιαστής | Δεύτερος σχολιαστής | Εκπρόσωπος βαθμών | Ref. |
|---|---|---|---|---|
| 1956 | Πιτ τε Νόιλ | Όχι δεύτερος σχολιαστής | N/A | |
| 1957 | Βίλεμ Ντόις | |||
| 1958 | Σίμπε βαν ντερ Ζέε | Πιτ τε Νόιλ | ||
| 1959 | Πιτ τε Νόιλ | Σίμπε βαν ντερ Ζέε | ||
| 1960 | ||||
| 1961 | ||||
| 1962 | Βίλεμ Ντόις | Γκερ Λούχτενμπουργκ (Lugtenburg) | ||
| 1963 | Πιμ Γιάκομπς | |||
| 1964 | Άγκιτ Σέρπουις (Ageeth Scherphuis) | |||
| 1965 | Τέντι Σόλτεν | |||
| 1966 | ||||
| 1967 | Λέο Νέλισεν | Έλεν Μπλάζερ | ||
| 1968 | Έλες Μπέργκερ | Βίλεμ Ντόις | ||
| 1969 | Πιμ Γιάκομπς | Λέο Νέλισεν | ||
| 1970 | Φλιπ βαν ντερ Σάλι | |||
| 1971 | Όχι εκπρόσωπος βαθμών | |||
| 1972 | ||||
| 1973 | ||||
| 1974 | Βίλεμ Ντόις | Ντικ βαν Μπόμελ | ||
| 1975 | ||||
| 1976 | ||||
| 1977 | Άτι Ντάικμιστερ (Dijckmeester) | Ραλφ Ίνμπαρ | ||
| 1978 | Βίλεμ Ντόις | Ντικ βαν Μπόμελ | ||
| 1979 | Ίβο Νίχε | |||
| 1980 | Πιμ Γιάκομπς | Φλιπ βαν ντερ Σάλι | ||
| 1981 | ||||
| 1982 | ||||
| 1983 | Βίλεμ Ντόις | |||
| 1984 | Ίβο Νίχε | |||
| 1985 | Γκέριτ ντεν Μπράμπερ | Δε συμμετείχε | ||
| 1986 | Λέο βαν ντερ Γκουτ | Γιοπ βαν Ζάιλ | ||
| 1987 | Βίλεμ βαν Μπόισεκομ | Ραλφ Ίνμπαρ | ||
| 1988 | Γιοπ βαν Ος | |||
| 1989 | ||||
| 1990 | ||||
| 1991 | Όχι τηλεοπτική μετάδοση | Δε συμμετείχε | ||
| 1992 | Βίλεμ βαν Μπόισεκομ | Χέρμαν Σλάγκερ | ||
| 1993 | Γιοπ βαν Ος | |||
| 1994 | ||||
| 1995 | Πολ ντε Λέου (Paul de Leeuw) | Δε συμμετείχε | ||
| 1996 | Βίλεμ βαν Μπόισεκομ | Μάργκα Μπουλτ | ||
| 1997 | Κόρι Μπρόκεν | |||
| 1998 | Κόνι Βαντενμπός | |||
| 1999 | Εντσίλια Ρόμπλεϊ | |||
| 2000 | Marlayne | |||
| 2001 | ||||
| 2002 | Δε συμμετείχε | |||
| 2003 | Marlayne | |||
| 2004 | Κόρναλτ Μάας | Έστερ Χαρτ | ||
| 2005 | Νάνσι Κούλεν | |||
| 2006 | Κόρναλτ Μάας | Πολ ντε Λέου | Πολ ντε Λέου | |
| 2007 | Πολ ντε Λέου και Εντσίλια Ρόμπλεϊ | |||
| 2008 | Όχι δεύτερος σχολιαστής | Έστερ Χαρτ | ||
| 2009 | Γιολάντε Σνάιντερ-Καμπάου (Yolanthe Sneijder-Cabau) | |||
| 2010 | Ντάνιελ Ντέκερ | |||
| 2011 | Γιαν Σμιτ | Μάντι Χόιτς (Mandy Huydts) | ||
| 2012 | Βιβιέν βαν ντεν Άσεμ (Viviënne van den Assem) | |||
| 2013 | Κόρναλτ Μάας | |||
| 2014 | Κόρναλτ Μάας | Τιμ Ντάουσμα | ||
| 2015 | Εντσίλια Ρόμπλεϊ | |||
| 20161 | Τράινκα Ούστερουις (Trijntje Oosterhuis) | |||
| 2017 | Ντάου Μπομπ (Douwe Bob) | |||
| 2018 | O’G3NE | |||
| 2019 | Έμμα Βόρτελβουρ (Emma Wortelboer) | |||
| 2020 | Ακυρωμένος διαγωνισμός | |||
| 2021 | Κόρναλτ Μάας | Σάντερ Λαντίνγκα | Ρόμι Μόντεϊρο | [64][65][66] |
- ^ Ο Douwe Bob, εκπρόσωπος της Ολλανδίας στο διαγωνισμό του 2016, ήταν ο δεύτερος παρουσιαστής σε άλλη γλώσσα στον δεύτερο ημιτελικό.
Διευθυντές ορχηστρώνΕπεξεργασία
| Χρονιά | Μαέστρος[η] | Μουσική διεύθυνση | Σημ. | Ref. |
|---|---|---|---|---|
| 1956 |  Φερνάντο Πάγκι
|
N/A | [θ] | [67] |
| 1957 | Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν | |||
| 1958 | Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν | [ι] | ||
| 1959 | N/A | |||
| 1960 | ||||
| 1961 | ||||
| 1962 | ||||
| 1963 |  Έρικ Ρόμπινσον
|
[θ] | ||
| 1964 | Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν | |||
| 1965 | ||||
| 1966 | ||||
| 1967 | ||||
| 1968 | ||||
| 1969 | Φρανς ντε Κοκ | |||
| 1970 | Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν | Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν | [κ] | [68] |
| 1971 | N/A | |||
| 1972 | Χάρι βαν Χουφ | |||
| 1973 | ||||
| 1974 | ||||
| 1975 | ||||
| 1976 | Γιαν Στόιλεν | |||
| 1977 | N/A | |||
| 1978 | ||||
| 1979 | ||||
| 1980 | Ρογκίρ φαν Ότερλου | Ρογκίρ φαν Ότερλου | [69] | |
| 1981 | N/A | |||
| 1982 | ||||
| 1983 | Πιετ Σούερ | |||
| 1984 | Ρογκίρ φαν Ότερλου | |||
| 1986 | Χάρι βαν Χουφ | |||
| 1987 | Ρογκίρ φαν Ότερλου | |||
| 1988 | Χάρι βαν Χουφ | |||
| 1989 | ||||
| 1990 | ||||
| 1992 | ||||
| 1993 | ||||
| 1994 | ||||
| 1996 | Ντικ Μπέκερ | |||
| 1997 | ||||
| 1998 |
ΆλμπουμΕπεξεργασία
Η Sandra Reemer με το φόρεμα που φόρεσε το 1979
Ο Ντάνκαν Λόρενς στο Τελ Αβίβ (2019)
.jpg)
._Photo_342.jpg)
Σημειώσεις και παραπομπέςΕπεξεργασία
ΣημειώσειςΕπεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού είναι άγνωστα, αφού μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Ο επίσημος ιστότοπος της Eurovision τοποθετεί όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στη δεύτερη θέση.
- ↑ Η Ισπανία είχε αρχικά δώσει 12 βαθμούς στο Ισραήλ και 10 στη Νορβηγία. Μετά τη μετάδοση αναγγέλθηκε ότι ο ισπανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός κατέγραψε εσφαλμένα τις ψηφοφορίες και ότι η Γερμανία έπρεπε να έχει πάρει τους κορυφαίους βαθμούς - 12 βαθμούς - αντί να μην λάβει βαθμούς, όπως συνέβη. Το λάθος διορθώθηκε και η Γερμανία τέθηκε 7η, πάνω από τη Νορβηγία. Το Ισραήλ και η Νορβηγία έλαβαν δύο πόντους λιγότερα από ό, τι αρχικά και η Κροατία, η Μάλτα, η Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Κάτω Χώρες, το Βέλγιο, η Εσθονία και η Τουρκία έλαβαν ένα βαθμό λιγότερο από ότι δόθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής.
- ↑ 3,0 3,1 Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
- ↑ Αν μια χώρα είχε κερδίσει την προηγούμενη χρονιά, δεν χρειάζεται να συμμετάσχει στους ημιτελικούς της επόμενης χρονιάς.
- ↑ Ψηφίστηκε από προηγούμενους νικητές
- ↑ Ψηφίστηκε από τους σχολιαστές
- ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Ολλανδοί εκτός αν έχουν σημαία
- ↑ 8,0 8,1 Ο μουσικός διευθυντής της διοργανώτριας χώρας.
- ↑ Ο βαν ντερ Λίντεν ήταν επίσης μαέστρος για τις συμμετοχές του Βελγίου, της Γερμανίας, του Λουξεμβούργου και της Σουηδίας.
- ↑ Ήταν επίσης μαέστρος για την Ιρλανδική συμμετοχή.
ΠαραπομπέςΕπεξεργασία
- ↑ «AVRO en TROS worden samen AvroTros». nu.nl (στα Ολλανδικά). Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2013.
- ↑ 2,0 2,1 van Tongeren, Mario (25 Ιανουαρίου 2009). «NOS quits Eurovision, Dutch participation goes on». Oikotimes. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2009.
- ↑ «Second Chance 1998». sechuk.com. Ανακτήθηκε στις 21 Μαΐου 2020.
- ↑ (Jetty Paerl, 27 Μαΐου 1921 - 22 Αυγ. 2013)
- ↑ Barclay, Simon (17 Ιουνίου 2010). The Complete and Independent Guide to the Eurovision Song Contest 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1.
- ↑ (Rudi Carrell, πραγμ. όνομα Rudolf Wijbrand Kesselaar, 19 Δεκ. 1934 - 7 Ιουλ. 2006)
- ↑ (Greetje Kauffeld, γ. 26 Νοεμ. 1939)
- ↑ Ντουέτο που αποτελείτο από τους Τέο Ρέκερς (Theo Rekkers, 24 Απρ. 1923 - 20 Απρ. 2012) και Ουγκ Κοκ (Huug Kok, 19 Φεβρ. 1918 - 27 Οκτ. 2011)
- ↑ (Annie Palmen, 19 Αυγ. 1926 - 15 Ιαν. 2000)
- ↑ (Anneke Grönloh, γ. 7 Ιουν. 1942)
- ↑ (Conny Vandenbos, 16 Ιαν. 1937 - 7 Απρ. 2002)
- ↑ (Milly Scott, με καταγωγή από Ολλανδία και Σουρινάμ, γενν. Marion Henriette Louise Molly, 29 Δεκ. 1933). Η πρώτη έγχρωμη τραγουδίστρια που πήρε μέρος στο διαγωνισμό της Eurovision.
- ↑ (Thérèse Steinmetz, γ. 17 Μαΐου 1933)
- ↑ (Ronnie Tober, γ. 21 Απρ. 1945)
- ↑ Συγκρότημα (1969-77 και από το 2010) με μέλη τις αδερφές Μπιάνκα (Bianca), Στέλλα (Stella, γ. 6 Αυγ. 1953) και Πατρίσια Μάσεν (Patricia Maessen 1952 - 15 Μαΐου 1996). Η Πατρίσια πέθανε από επιπλοκές εγκεφαλικού επεισοδίου.
- ↑ Ντουέτο αποτελούμενο από την τραγουδίστρια Τρούντι φαν ντεν Μπεργκ (Trudy van den Berg, γ. 23 Απρ. 1947) και τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Ρουντ Σχαπ (Ruud Schaap, γ. 22 Μαρτ. 1946)
- ↑ (Sandra Reemer, 17 Οκτ. 1950 - 6 Ιουν. 2017) (1η φορά) & Ντρις Χόλτεν (Dries Holten, γ. 30 Ιαν. 1936 - θ. 15 Απρ. 2020)
- ↑ (Ben Cramer, γ 17 Φεβρ. 1947)
- ↑ Ντουέτο που συστάθηκε το 1971 αποτελούμενο από τον Big Mouth, κατά κόσμον Βίλεμ Νταν (Willem Duyn, 31 Μαρτ. 1937 - 4 Δεκ. 2004) και την Μάγκι Μακνίλ (Maggie MacNeal, γενν. ως Sjoukje van't Spijker, 5 Μαΐου 1950) (1η φορά)
- ↑ (Heddy Lester, κατά κόσμον Heddy Affolter, γ. 18 Ιουν. 1950)
- ↑ Συγκρότημα της ποπ, ενεργό τη δεκαετία του '70. Μέλη ήταν οι Ροζίνα Λόβαρς (Rosina Louwaars), Ντόναλντ Λίβελντ (Donald Lieveld) και Αμπ φαν Βάουντενμπεργκ (Ab van Woudenberg)
- ↑ (Linda Williams, γενν. ως Henriëtte Willems, 11 Ιουν. 1955)
- ↑ (Willem Edsger (Bill) van Dijk, γ. 22 Δεκ. 1947)
- ↑ (Bernadette Kraakman, γ. 1η Μαρτ. 1959)
- ↑ (Maribelle, γενν. ως Marie Kwakman, 4 Απρ. 1960)
- ↑ Κουαρτέτο που αποτελούσαν οι Κάριν Βλάσμπολμ (Karin Vlasblomγ. 10 Αυγ. 1967), Λόρα Βλάσμπλομ (Laura Vlasblom, γ. 8 Οκτ. 1968), Μάντι Χόιτς (Mandy Huydts (born April 9, , γ. 9 Απρ. 1969) και Μάριον Κέλερ (Marjon Keller, γ. 1η Ιουν. 1970). Διαλύθηκαν το 1990.
- ↑ (Marcha, γενν. Marga Groeneveld, 2 Ιουλ. 1956)
- ↑ (Gerard Joling, γ. 29 Απρ. 1960)
- ↑ (Justine Pelmelay, γ. 24 Σεπτ. 1958)
- ↑ Ντουέτο της δεκαετίας του ' 70 και του ' 80, διαλύθηκαν το 1995 αλλά επανενώθηκαν το 2013 για ορισμένες συναυλίες. Μέλη: Alice May (ψευδώνυμο της Alie (Aaltje) de Vries, γ. 20 Δεκ. 1954) και Caren Wood (ψευδώνυμο της Doetie (Doetje) de Vries) (γ. 24 Φεβρ. 1953)
- ↑ (Humphrey Campbell, γ. 26 Φεβρ. 1958 στο Σουρινάμ)
- ↑ (Ruth Jacott, γ. 2 Σεπτ. 1960, από Σουρινάμ)
- ↑ (Willeke Alberti, κατά κόσμον Willy Albertina Verbrugge, γ. 3 Φεβρ. 1945)
- ↑ (Gonny Buurmeester, γ. 14 Οκτ. 1970)
- ↑ (Franklin Kroonenberg, γ. 11 Μαρτ. 1961)
- ↑ Συγκρότημα, με μέλη τις Saskia van Zutphen, Paulette Willemse, Suzanne Venneker (1988-1991, 1995-2006), Carolina Mout (1988-1990), Ellen van Harmelen (1991-1995), Ellen Pieters (1992-1993), Melline Mollerus (1993-1994), Marjolein Spijkers (1995-1999), Linda Snoeij (1995-1999), Joke van der Hoek (1998-1999, 2006-2010)
- ↑ (Marleen van den Broek, γ. 1η Ιουλ. 1971)
- ↑ (Linda Wagenmakers, γ. 30 Νοεμ. 1975)
- ↑ (Michelle Courtens, γ. 3 Αυγ. 1981)
- ↑ (Esther Katinka Hartkamp, γ. 3 Ιουν. 1970)
- ↑ Ολλανδο-ιταλικό βραχύβιο ντουέτο, με μέλη τους Πάουλ ντε Κόρτε (Paul de Corte, γ. 28 Φεβρ. 1979) και τον γεννημένο στην Ιταλία, Φαμπρίτσιο Πενίζι (Fabrizio Pennisi, γ. 29 Σεπτ. 1979)
- ↑ (Glennis Grace, πραγμ. όνομα Glenda Hulita Elisabeth Batta, γ. 19 Ιουν. 1978)
- ↑ Τρίο (ενεργό το 2002-10) αποτελούμενο από την Καρολίνε Χόφμαν (Caroline Hoffman, γ. 7 Μαρτ. 1975) και τις αδερφές Niña (γ. 24 Απρ. 1985) και Djem βαν Ντάικ (γ. 23 Ιαν. 1987)
- ↑ (Hind Laroussi Tahiri, γ. 3 Δεκ. 1984, από Μαροκινό πατέρα και Ολλανδή μητέρα)
- ↑ Συγκρότημα συσταθέν το 2005 με μέλη τους: Ρενέ Φρόγκερ (René Froger , γ. 5 Νοεμ. 1960), Γερούν βαν ντερ Μπομ (γ. 22 Ιουν. 1972), Γκέραρντ Γιόλινγκ (δεν εκπροσώπησε την Ολλανδία στο διαγωνισμό λόγω τραυματισμού του). Πρώην μέλος: Γκόρντον Χόικεροτ (Gordon Heuckeroth 2005-2011, γ. 6 Ιουλ. 1968)
- ↑ (Sieneke Peeters, γ. 1η Απρ. 1992)
- ↑ Συγκρότημα της ποπ που συστάθηκε το 2002 από τους Γιαν Ντούλες (Jan Dulles, πραγμ όνομα Jan Keuken, γ. 15 Ιαν. 1975), Γιαπ Κουάκμαν (Jaap Kwakman, γ. 20 Μαΐου 1977) και Γιαπ ντε Βίτε (πραγμ. όνομα Jaap Schilder, γ. 2 Ιουν. 1954, το 2013 αντικαταστάθηκε ως μέλος από τον Γιαν ντε Βίτε, an de Witte, ψευδώνυμο του Jan Schilder, γ. 1988)
- ↑ (Joan Franka, γενν. ως Ayten Kalan, 2 Απρ. 1990) από τούρκο πατέρα και ολλανδέζα μητέρα
- ↑ (Ανούκ Τέουβα, γ. 8 Απρ. 1975)
- ↑ Συγκρότημα που συστάθηκε το 2013 και στο διαγωνισμό εκπροσωπήθηκε από τους Ίλσε Ντελάνγκε (Ilse Annoeska de Lange, γ. 13 Μαΐου 1977) και Waylon (born πραγμ. όνομα Willem Bijkerk, γ. 20 Απρ. 1980)
- ↑ (Judith Katrijntje "Trijntje" Oosterhuis, γ. 5 Φεβρ. 1973)
- ↑ (Douwe Bob, γ. 12 Δεκ. 1992)
- ↑ https://eurovision.tv/official-ebu-statement-and-faq-eurovision-song-contest-2020-cancellation
- ↑ «Rotterdam returns as Eurovision Song Contest Host City in 2021». eurovision.tv. EBU. 16 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2020.
- ↑ Granger, Anthony (1 Απριλίου 2020). «Eurovision: Europe Shine a Light To Be Broadcast Live From Hilversum». Eurovoix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2020.
- ↑ «Eurovision: Europe Shine A Light will bring audiences together on 16 May». Eurovision.tv. 31 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2020.
- ↑ «Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ 58,0 58,1 «Winners of the Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 11 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Here are the winners of the 2019 Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 18 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Adams, William Lee (9 Ιουλίου 2015). «Poll: Who was the worst dressed Barbara Dex Award winner?». Wiwibloggs. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Dutch Commentators through the years
- ↑ Van Beusekom quits Eurovision role
- ↑ Maas get the sack
- ↑ «Romy Monteiro vervangt Duncan Laurence met puntentelling Eurovisie Songfestival | Eurovisie Songfestival». songfestival.nl (στα Ολλανδικά). Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2021.
- ↑ NU.nl (7 Απριλίου 2021). «Sander Lantinga naast Cornald Maas als commentator Songfestival» (στα Ολλανδικά). Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2021.
- ↑ «Eurovisie Songfestival 2021». BVN. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2021.
- ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6.
- ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9.
- ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9.