Βικιπαίδεια

Συμμετοχή της Γαλλίας στη Eurovision

Η Γαλλία συμμετείχε στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 60 φορές από το ντεμπούτο της στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Η Γαλλία είναι μία από τις μόλις επτά χώρες που είναι παρούσα στον πρώτο διαγωνισμό και απουσιάζει από δύο μόνο διαγωνισμούς στην ιστορία της, το 1974 και το 1982. Η Γαλλία έχει κερδίσει τον διαγωνισμό πέντε φορές και μαζί με τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μία από τις "Big Five" οι οποίες επιτρέπεται αυτόματα να συμμετάσχουν στον τελικό, επειδή είναι οι πέντε μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU).

Γαλλία
Flag of France.svg
Τηλεοπτ. φορέαςFrance 2 (France Télévisions)
Εθνικοί τρόποι επιλογής
Γενική συμμετοχή
Συμμετοχές62
Πρώτη συμμετοχή1956
Καλύτερη θέση1η: 1958, 1960, 1962, 1969, 1977
Χειρότερη θέσηΤελευταία: 2014
Επιπλέον σύνδεσμοι
French broadcaster page
Η σελίδα της Γαλλίας στο Eurovision.tv

Η Γαλλία κέρδισε για πρώτη φορά τον διαγωνισμό το 1958 με το "Dors, mon amour" που εκτελείται από τον André Claveau. Στη δεκαετία του '60, κέρδισαν τρεις φορές, με το "Tom Pillibi" της Jacqueline Boyer το 1960, το "Un Premier Amour" που πραγματοποίησε η Isabelle Aubret το 1962 και το "Un jour, un enfant" της Frida Boccara, μια νίκη που τη μοιράστηκε με την Ολλανδία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η πέμπτη νίκη της Γαλλίας ήρθε το 1977, όταν η Marie Myriam κέρδισε με το τραγούδι "L'oiseau et l'enfant". Η Γαλλία τερμάτισε δεύτερη τέσσερις φορές, με την Paule Desjardins το 1957, την Catherine Ferry το 1976, τον Joëlle Ursull το 1990 και την Amina το 1991, η οποία έχασε από την Carola της Σουηδίας σε μια tie-break.

Μετά την επίτευξη των πέντε κορυφαίων σε 24 αγώνες τον 20ό αιώνα, η Γαλλία είχε λιγότερη επιτυχία στον 21ο αιώνα, σημειώνοντας μόνο τα πέντε πρώτα δύο φορές, με την Natasha St-Pier να έρχεται τέταρτη το 2001 και την Sandrine François πέμπτη το 2002. Η Γαλλία τελείωσε τελευταία για πρώτη φορά το 2014, όταν οι Twin Twin έλαβε μόνο δύο βαθμούς. Η Γαλλία δεν κατάφερε να φτάσει στους 10 πρώτους σε 13 από τους 15 τελευταίους αγώνες, με εξαίρεση την Patricia Kaas, η οποία ήταν η όγδοη το 2009, και τον Amir, ο οποίος ήρθε έκτος το 2016.

ΟργάνωσηΕπεξεργασία

Πολλοί γαλλικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έχουν χρησιμοποιηθεί για να παρουσιάσουν τη Eurovision στη χώρα, πρώην RTF (1956-64), ORTF (1965-74) και TF1 (1975-81). Από το 1983, η France Télévisions ήταν υπεύθυνη για τη συμμετοχή της Γαλλίας στον διαγωνισμό, με τον τελικό να μεταδίδεται στη Γαλλία 2 (1983-98) και τη Γαλλία 3 (1999-2014), ενώ ο ημιτελικός που ψήφισε η Γαλλία στην Γαλλία 4 (2005-10, 2016) και αργότερα στη Γαλλία Ô (2011-15). Ο πρώτος ημιτελικός το 2004 δεν μεταδόθηκε. Από το 2015, η Γαλλία 2 επανέλαβε την ευθύνη της διοργάνωσης εισόδου και μετάδοσης του τελικού και από το 2016 και οι δύο ημιτελικοί θα μεταδοθούν από τη Γαλλία 4. Η αλλαγή είναι μια προσπάθεια να εξασφαλιστούν καλύτερες αξιολογήσεις και αποτελέσματα σε επικείμενες διοργανώσεις. Η ραδιοφωνική κάλυψη παρέχεται, αν και όχι κάθε χρόνο, από τη Γαλλία Inter από το 1971 έως το 1998 και από το 2001 από τη Γαλλία Bleu (επίσης το 1976). Το 1982, η RTL Radio διαβίβασε το διαγωνισμό λόγω της απουσίας της χώρας εκείνου του έτους.

Η Γαλλία έχει συχνά αλλάξει τη διαδικασία επιλογής που χρησιμοποιήθηκε για να βρει την είσοδο της χώρας στο διαγωνισμό, είτε η εθνική τελική είτε η εσωτερική επιλογή (ενίοτε ένας συνδυασμός και των δύο μορφών) έχει τηρηθεί από τον ραδιοτηλεοπτικό φορέα εκείνη την εποχή.

Διαγωνιστική ιστορίαΕπεξεργασία

Η Γαλλία είναι μία από τις πιο επιτυχημένες χώρες της Eurovision, κερδίζοντας τον διαγωνισμό πέντε φορές, έρχεται δεύτερος τέσσερις φορές και έρχεται τρίτος επτά φορές. Η Γαλλία κατατάχθηκε πρώτη σε αριθμό νίκων (είτε μόνη της είτε δεμένη με άλλες χώρες) χωρίς διακοπές από το 1960 έως το 1993. Επιπλέον, η Αίνα ήταν κοντά στη νίκη με το τραγούδι "Le Dernier qui a parlé ..." το 1991, όταν τελείωσε Σε κοινή πρώτη θέση (με τον ίδιο αριθμό σημείων με τη Σουηδία). Ως εκ τούτου, εφαρμόστηκε ο κανόνας "countback", αλλά και οι δύο χώρες είχαν ίσο αριθμό δώδεκα μονάδων (τέσσερις παρτίδες), αλλά η νίκη πήγε στη Σουηδία, όταν η Γαλλία είχε λιγότερες βαθμολογίες 10 βαθμών. Σήμερα, με τους νέους κανόνες, η Γαλλία θα είχε κερδίσει τον ανταγωνισμό, επειδή έλαβε σημεία από περισσότερες χώρες από τη Σουηδία. Ένα χρόνο πριν, η Γαλλία ήταν επίσης κοντά στη νίκη με τον Joëlle Ursull να παίζει το τραγούδι του Serge Gainsbourg "White and Black Blues". Το τραγούδι τελείωσε στην δεύτερη θέση με την συμμετοχή της Ιρλανδίας.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, τα γαλλικά αποτελέσματα ήταν κάπως απογοητευτικά. Από το 1998, όταν επινοήθηκε η τηλεοπτική μετάδοση, η Γαλλία ήταν σχεδόν πάντοτε στις 10 χώρες κάτω από τον τελικό, έρχονται 18 (2003 και 2008), 19 (1999), 22 (2006, 2007 και 2012) 2005 και 2013), 24 (1998) και 25 (2015). Η Γαλλία έφτασε στην τελευταία θέση, για πρώτη φορά στην ιστορία της Eurovision, το 2014 με μόνο 2 πόντους.

Ωστόσο, η Γαλλία είχε καλά αποτελέσματα κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα. Το 2001, η καναδική τραγουδίστρια Natasha St-Pier ήρθε 4η για τη Γαλλία με το τραγούδι της "Je n'ai que mon âme", που ήταν το φαβορί για να κερδίσει το διαγωνισμό από τους οπαδούς και τις αποδόσεις. Αυτό το καλό αποτέλεσμα μεταφέρθηκε στο διαγωνισμό του 2002, όταν ο Sandrine François ήρθε 5ος με το "Il faut du temps" και έλαβε το διεθνές βραβείο Μαρσέλ Μπεζανσόν για την καλύτερη είσοδο εκείνης της χρονιάς. Τέλος, η θετική εμπειρία με το Sébastien Tellier το 2008 δημιούργησε σημαντικό ενδιαφέρον για τη γαλλική επιχείρηση επίδειξης για το διαγωνισμό, γεγονός που οδήγησε στο γεγονός ότι η Eurovision εμφανίζεται τώρα στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης ως μεγάλη διαφημιστική καμπάνια και έχει αποφασιστεί ότι μεγάλα ονόματα Αντιπροσωπεύουν τη Γαλλία στο μέλλον. Με αυτές τις φιλοδοξίες, η γαλλική σούπερ σταρ Patricia Kaas εκπροσώπησε τη Γαλλία στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2009 στη Μόσχα της Ρωσίας. Η Kaas είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους γαλλόφωνους τραγουδιστές στον κόσμο και έχει πουλήσει πάνω από 16 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως.[1] Τελείωσε στην 8η θέση. Ο Kaas έλαβε το καλλιτεχνικό βραβείο Μαρσέλ Μπεζανσόν, το οποίο ψηφίστηκε από προηγούμενους νικητές και παρουσιάστηκε στον καλύτερο καλλιτέχνη. Στον διαγωνισμό του 2016 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, ο Amir με το τραγούδι του "J'ai cherché" κατέληξε στην 6η θέση και έσπασε το ρεκόρ βαθμολογώντας τα περισσότερα σημεία της ιστορίας της Γαλλίας με τη βαθμολογία 257 βαθμών στον τελικό.

ΑπουσίεςΕπεξεργασία

Από το ντεμπούτο τους το 1956 η Γαλλία έχασε μόνο δύο διαγωνισμούς, το 1974 και το 1982. Το 1974, αφού επέλεξε έναν τραγουδιστή και ένα τραγούδι για να τους εκπροσωπήσει στο διαγωνισμό, η Γαλλία αποχώρησε αφού πέθανε ο Πρόεδρος της Γαλλίας Ζωρζ Πομπιντού την εβδομάδα του διαγωνισμού.[2] Αν είχαν συμμετάσχει στο διαγωνισμό, η Γαλλία θα εκπροσωπήθηκε από τον Dani με το τραγούδι "La vie à vingt-cinq ans".

Τον Νοέμβριο του 1981, ο TF1 αρνήθηκε να εισέλθει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision για το 1982, με τον υπεύθυνο ψυχαγωγίας Pierre Bouteiller, λέγοντας: "Η απουσία ταλέντων και η μετριότητα των τραγουδιών ήταν εκεί όπου η ενόχληση τέθηκε. Η Eurovision είναι ένα μνημείο της αγριότητας"."[3] Η Antenne 2 ανέλαβε τη δουλειά λόγω της δημόσιας αντίδρασης της απόσυρσης του TF1, φιλοξενώντας έναν εθνικό τελικό για να επιλέξει και την είσοδό τους από τον διαγωνισμό του 1983.

Η Γαλλία και οι Big Five (Μεγάλες Πέντε)Επεξεργασία

Από το 1999, τέσσερις συγκεκριμένες χώρες προκρίνονται αυτόματα για τον τελικό της Eurovision, ανεξάρτητα από τις θέσεις τους στον πίνακα αποτελεσμάτων σε προηγούμενους διαγωνισμούς.[4] Αποκόμισαν αυτό το ειδικό καθεστώς με το να είναι οι τέσσερις μεγαλύτεροι οικονομικοί συνεισφέροντες στην EBU. Αυτές οι χώρες είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία. Λόγω της ανυπόστατης κατάστασής τους στον Διαγωνισμό, αυτές οι χώρες έγιναν γνωστές ως "Big Four". Η Ιταλία επέστρεψε στο διαγωνισμό το 2011, καθιστώντας έτσι μέρος ενός "Big Five".[5][6]

ΣυμμετοχέςΕπεξεργασία

Υπόμνημα
Νικητής
Δεύτερη θέση
Τρίτη θέση
Τελευταία θέση
X
 Αποχώρηση
Έτος Καλλιτέχνης Γλώσσα Τραγούδι Τελικός Βαθμοί Ημιτελικός Βαθμοί
1956 Ματέ Αλτερί [7] Γαλλικά "Le Ο temps perdu" 2[8] N/A[α] Όχι ημιτελικοί
Ντανί Ντομπερσόν [9] Γαλλικά "Il est là" 2[8]
1957 Πολ Ντεζαρντέν [10] Γαλλικά "La belle amour" 2 17
1958 Αντρέ Κλαβό [11] Γαλλικά "Dors, mon amour" 1 27
1959 Ζαν Φιλίπ[12] Γαλλικά "Oui, oui, oui, oui" 3 15
1960 Ζακλίν Μπουαγιέ [13] Γαλλικά "Tom Pillibi" 1 32
1961 Ζαν-Πολ Μορίκ [14] Γαλλικά "Printemps, avril carillonne" 4 13
1962 Ιζαμπέλ Ομπρέ [15] Γαλλικά "Un premier amour" 1 26
1963 Αλέν Μπαριέρ [16] Γαλλικά "Elle était si jolie" 5 25
1964 Ρασέλ Γαλλικά "Le chant de Mallory" 4 14
1965 Γκι Μαρντέλ [17] Γαλλικά "N'avoue jamais" 3 22
1966 Ντομινίκ Ουόλτερ [18] Γαλλικά "Chez nous" 16 1
1967 Νοέλ Κορντιέ [19] Γαλλικά "Il doit faire beau là-bas" 3 20
1968 Ιζαμπέλ Ομπρέ Γαλλικά "La source" 3 20
1969 Φρίντα Μποκαρά Γαλλικά "Un jour, un enfant" 1 18
1970 Γκι Μπονέ [20] Γαλλικά "Marie-Blanche" 4 8
1971 Σερζ Λαμά [21] Γαλλικά "Un jardin sur la terre" 10 82
1972 Μπέτι Μαρ [22] Γαλλικά "Comé-comédie" 11 81
1973 Μαρτέν Κλεμανσό [23] Γαλλικά "Sans toi" 15 65
1974 Ντανί Γαλλικά "La vie à vingt-cinq ans" Αποχώρησε X
1975 Νικόλ Ριέ [24] Γαλλικά "Et bonjour à toi l'artiste" 4 91
1976 Κατρίν Φερί [25] Γαλλικά "Un, deux, trois" 2 147
1977 Μαρί Μιριάμ Γαλλικά "L'oiseau et l'enfant" 1 136
1978 Ζοέλ Πρεβό [26] Γαλλικά "Il y aura toujours des violons" 3 119
1979 Αν-Μαρί Νταβίντ Γαλλικά "Je suis l'enfant soleil" 3 106
1980 Profil[27] Γαλλικά "Hé, hé M'sieurs dames" 11 45
1981 Ζαν Γκαμπιλού [28] Γαλλικά "Humanahum" 3 125
1982 Δε συμμετείχε
1983 Γκι Μπονέ [29] Γαλλικά "Vivre" 8 56
1984 Ανίκ Τουμαζό [30] Γαλλικά "Autant d'amoureux que d'étoiles" 8 61
1985 Ροζέ Μπεν [31] Γαλλικά "Femme dans ses rêves aussi" 10 56
1986 Cocktail Chic[32] Γαλλικά "Européennes" 17 13
1987 Κριστίν Μινιέ [33] Γαλλικά "Les mots d'amour n'ont pas de dimanche" 14 44
1988 Ζεράρ Λενορμάν [34] Γαλλικά "Chanteur de charme" 10 64
1989 Ναταλί Πακ [35] Γαλλικά "J'ai volé la vie" 8 60
1990 Ζοέλ Ιρσίλ [36] Γαλλικά "White and Black Blues" 2 132
1991 Αμίνα Άνναμπι[37] Γαλλικά "C'est le dernier qui a parlé qui a raison" 2 146
1992 Καλί [38] Γαλλικά, Κρετολικά Αϊτής "Monté la riviè" 8 73
1993 Πατρίκ Φιορί Γαλλικά, Κορσικανικά "Mama Corsica" 4 121 Kvalifikacija za Millstreet
1994 Νίνα Μοράτο [39] Γαλλικά "Je suis un vrai garçon" 7 74 Όχι ημιτελικοί
1995 Ναταλί Σανταμαρία [40] Γαλλικά "Il me donne rendez-vous" 4 94
1996 Νταν Αρ Μπραζ[41] και L'Héritage des Celtes Βρετονικά "Diwanit Bugale" 19 18 11 55
1997 Φάννι[42] Γαλλικά "Sentiments songes" 7 95 Όχι ημιτελικοί
1998 Μαρί Λιν [43] Γαλλικά "Où aller" 24 3
1999 Νάγια[44] Γαλλικά "Je veux donner ma voix" 19 14
2000 Σοφία Μεσταρί [45] Γαλλικά "On aura le ciel" 23 5
2001 Νατάσα Σαν Πιέρ [46] Γαλλικά, Αγγλικά "Je n'ai que mon âme" 4 142
2002 Σαντρίν Φρανσουά [47] Γαλλικά "Il faut du temps (je me battrai pour ça)" 5 104
2003 Λουιζά Μπαϊλές [48] Γαλλικά "Monts et merveilles" 18 19
2004 Ζονατάν Σεραντά [49] Γαλλικά "À chaque pas" 15 40 Μέλος των "Big 4"
2005 Ορτάλ [50] Γαλλικά "Chacun pense à soi" 23 11
2006 Βιρζινί Πουσέν [51] Γαλλικά "Il était temps" 22 5
2007 Les Fatals Picards [52] Γαλλικά, Αγγλικά "L'amour à la française" 22 19
2008 Σεμπαστιάν Τεγιέ [53] Αγγλικά, Γαλλικά "Divine" 19 47
2009 Πατρίσια Κάας Γαλλικά "Et s'il fallait le faire" 8 107
2010 Ζεσί Ματαδόρ [54] Γαλλικά "Allez Ola Olé" 12 82
2011 Αμορί Βασιλί [55] Κορσικανικά "Sognu" 15 82 Μέλος των "Big 5"
2012 Ανγκούν Γαλλικά, Αγγλικά "Echo (You and I)" 22 21
2013 Αμαντίν Μπουρζουά [56] Γαλλικά "L'enfer et moi" 23 14
2014 Twin Twin [57] Γαλλικά "Moustache" 26 2
2015 Λίζα Ανζέλ [58] Γαλλικά "N'oubliez pas" 25 4
2016 Αμίρ Αγγλικά, Γαλλικά "J'ai cherché" 6 257
2017 Αλμά Γαλλικά, Αγγλικά "Requiem" 12 135
2018 Madame Monsieur Γαλλικά "Mercy" 13 173
2019 Μπιλάλ Ασανί Γαλλικά, Αγγλικά "Roi" 16 105
2020 Τομ Λέεμπ Γαλλικά, Αγγλικά "The Best in Me" Ακυρώθηκε[β] X
2021

Ιστορικό ψηφοφορίαςΕπεξεργασία

Μέχρι το 2018, το ιστορικό ψηφοφορίας της Γαλλίας έχει ως εξής:

Η Γαλλία ως διοργανώτρια χώραΕπεξεργασία

Έτος Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστές
1959   Κάννες Παλάτι Φεστιβάλ και Συνεδριών Ζακλίν Ζουμπέρ
1961
1978   Παρίσι Παλάτι Συνεδριών του Παρισιού Ντενίς Φάμπρ & Λεόν Ζιτρόν

Άλλα βραβείαΕπεξεργασία

Βραβεία Marcel BezençonΕπεξεργασία

Κύριο λήμμα: Βραβεία Μαρσέλ Μπεζανσόν
Χρονιά Κατηγορία Τραγούδι Σύνθεση
στίχοι (σ) / μουσική (μ) 		Ερμηνευτής Τελικός Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη Ref.
2002 Βραβείο Τύπου "Il faut du temps" Ρικ Άλισον (μ), Πάτρικ Μπρουέλ (μ&σ), Μαρί-Φλοράνς Γκρός (σ) Σαντρίν Φρανσουάς 5η 104   Τάλιν
[59]
2018 Βραβείο Τύπου "Mercy" Έμιλι Σαττ (μ&σ), Ζαν-Καρλ Λούκας (μ&σ) Madame Monsieur 13η 173   Λισαβόνα
[60]
2009 Καλλιτεχνικό βραβείο[γ] "Et s'il fallait le faire" Άνσε Λάτσιο, Φρεντ Μπλοντέν Πατρίτσια Κάας 8η 107   Μόσχα
[61]
2011 Βραβείο Συνθέτη "Sognu" Ντανιέλ Μοΐν (μ), Κεντέν Μπασλέ(μ)
και Ζαν Πιέρ Μαρτσελέζι (σ), Ζιλί Μιλέρ (σ) 		Αμάουρι Βασιλί 15η 82   Ντίσελντορφ
[62]

Δημοσκόπηση της OGAE για τον Διαγωνισμό Τραγουδιού EurovisionΕπεξεργασία

Κύριο λήμμα: OGAE
Χρονιά Τραγούδι Ερμηνευτής Τελικό αποτέλεσμα Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη Ref.
2016 "J'ai cherché" Αμίρ 6η 257   Στοκχόλμη
[63]

Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η ΓαλλίαΕπεξεργασία

Στους τελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1956–1974 Άλλο σύστημα ψηφοφορίας
1975   Ηνωμένο Βασίλειο   Ελβετία   Μάλτα
1976   Πορτογαλία   Ιταλία   Ελλάδα
1977   Ηνωμένο Βασίλειο   Ιρλανδία   Ολλανδία
1978   Βέλγιο   Ελλάδα   Ισραήλ
1979   Γερμανία   Πορτογαλία   Ισπανία
1980   Ολλανδία   Γερμανία   Ιρλανδία
1981   Σουηδία   Ελβετία   Γερμανία
1982 Δε συμμετείχε
1983   Λουξεμβούργο   Γερμανία   Ισραήλ
1984   Βέλγιο   Ισπανία   Δανία
1985   Ισραήλ   Δανία   Γερμανία
1986   Βέλγιο   Ηνωμένο Βασίλειο   Λουξεμβούργο
1987   Ολλανδία   Ισραήλ   Δανία
1988   Δανία   Ισραήλ   Ιταλία
1989   Ηνωμένο Βασίλειο   Φινλανδία   Ισπανία
1990   Λουξεμβούργο   Ηνωμένο Βασίλειο   Βέλγιο
1991   Κύπρος   Πορτογαλία   Ιταλία
1992   Ιταλία   Ηνωμένο Βασίλειο   Ισραήλ
1993   Ελβετία   Ιρλανδία   Πορτογαλία
1994   Πολωνία   Βοσνία και Ερζεγοβίνη   Ιρλανδία
1995   Ηνωμένο Βασίλειο   Νορβηγία   Αυστρία
1996   Αυστρία   Ολλανδία   Ηνωμένο Βασίλειο
1997   Ηνωμένο Βασίλειο   Ιρλανδία   Εσθονία
1998   Ισραήλ   Πορτογαλία   Κροατία
1999   Πορτογαλία   Ισραήλ   Γερμανία
2000   Τουρκία   Γερμανία   Κροατία
2001   Πορτογαλία   Ισραήλ   Εσθονία
2002   Ισπανία   Ισραήλ   Λετονία
2003   Βέλγιο   Τουρκία   Ισραήλ
2004   Τουρκία   Σερβία και Μαυροβούνιο   Ισπανία
2005   Τουρκία   Ισραήλ   Ελλάδα
2006   Τουρκία   Αρμενία   Φινλανδία
2007   Τουρκία   Αρμενία   Σερβία
2008   Αρμενία   Τουρκία   Πορτογαλία
2009   Τουρκία   Ισραήλ   Νορβηγία
2010   Τουρκία   Σερβία   Πορτογαλία
2011   Ισπανία   Σουηδία   Ιταλία
2012   Σουηδία   Εσθονία   Σερβία
2013   Δανία   Ιταλία   Αζερμπαϊτζάν
2014   Αρμενία   Αυστρία   Ολλανδία
2015   Βέλγιο   Ρωσία   Σουηδία
2016   Ιταλία Κ.Ε.
  Αρμενία T. 		  Βουλγαρία Κ.Ε.
  Ουκρανία T. 		  Αυστρία Κ.Ε.
  Αυστρία T.
2017   Πορτογαλία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T. 		  Ιταλία Κ.Ε.
  Ρουμανία T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Βέλγιο T.
2018   Ισραήλ Κ.Ε.
  Ισραήλ T. 		  Αυστραλία Κ.Ε.
  Ιταλία T. 		  Γερμανία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T.
2019   Ολλανδία Κ.Ε.
  Ισραήλ T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Ιταλία T. 		  Ιταλία Κ.Ε.
  Νορβηγία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός

Στους ημιτελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Έτος   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1974–1995 Όχι ημιτελικοί
1996   Αυστρία   Ηνωμένο Βασίλειο   Ιρλανδία
1997–2003 Όχι ημιτελικοί
2004 Δεν ψήφισε
2005   Πορτογαλία   Μονακό   Ισραήλ
2006   Αρμενία   Τουρκία   Μονακό
2007   Τουρκία   Πορτογαλία   Βουλγαρία
2008   Πορτογαλία   Τουρκία   Ισλανδία
2009   Σερβία   Αζερμπαϊτζάν   Εσθονία
2010   Σερβία   Βέλγιο   Πορτογαλία
2011   Σουηδία   Βοσνία και Ερζεγοβίνη   Ρουμανία
2012   Σερβία   Εσθονία   Πορτογαλία
2013   Αρμενία   Ελβετία   Αζερμπαϊτζάν
2014   Αρμενία   Ολλανδία   Ισλανδία
2015   Βέλγιο   Ρωσία   Ρουμανία
2016   Αυστρία Κ.Ε.
  Αρμενία T. 		  Μάλτα Κ.Ε.
  Αυστρία T. 		  Ολλανδία Κ.Ε.
  Ρωσία T.
2017   Ισραήλ Κ.Ε.
  Ρουμανία T. 		  Λευκορωσία Κ.Ε.
  Ισραήλ T. 		  Βόρεια Μακεδονία Κ.Ε.
  Βουλγαρία T.
2018   Αυστραλία Κ.Ε.
  Μολδαβία T. 		  Λετονία Κ.Ε.
  Σερβία T. 		  Ολλανδία Κ.Ε.
  Ρουμανία T.
2019   Ισλανδία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T. 		  Ουγγαρία Κ.Ε.
  Ισλανδία T. 		  Τσεχία Κ.Ε.
  Πολωνία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός

Σχετική συμμετοχήΕπεξεργασία

Αρχηγοί αποστολώνΕπεξεργασία

Χρονιά Αρχηγός αποστολής Ref.
2002–2012 Μπρουνό Μπερμπερές
[64]
2013–2015 Φρέντερικ Βαλενκάκ
[65]
2016–2018 Εντοάρδο Γκράσσι
[66]
2019 Στίβεν Κλεριμά
[66]
2020–2021 Αλεξάνδρα Ρέντ-Αμίλ
[67][68]

Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμώνΕπεξεργασία

Χρονιά Σχολιαστής Εκπρόσωπος βαθμών Ref.
Τελικός Ημιτελικός
1956 Μισέλ Ρεμπέλ Όχι ημιτελικοί Όχι εκπρόσωπος
1957 Ρομπέρ Μποβέ Κλοντ Νταρζέ
1958 Πιέρ Τσερνιά Αρμάν Λανού
1959 Κλοντ Νταρζέ Μαριάν Λεσέν
1960 Πιέρ Τσερνιά Αρμάν Λανού
1961 Ρομπέρ Μποβέ
1962 Πιέρ Τσερνιά Αντρέ Βαλμί
1963 Αρμάν Λανού
1964 Ρομπέρ Μποβέ Ζαν Κλοντ Μασουλιέ
1965 Πιέρ Τσερνιά
1966 Φρανσουά Ντεγκέλ
1967 Πιέρ Τσερνιά
1968
1969
1970
1971 Ζορζ ντε Κον Όχι εκπρόσωπος
1972 Πιέρ Τσερνιά
1973
1974 Δε συμμετείχε
1975 Ζορζ ντε Κον Μαρκ Μενάν
1976 Ζαν Κλοντ Μασουλιέ
1977 Ζορζ ντε Κον
1978 Λεόν Ζιτρόν, Ντενίζ Φαμπρ Πατρίς Λαφόν
1979 Μαρκ Μενάν Φαμπιάν Εγκάλ
1980 Πατρίκ Σαμπατιέ
1981 Ντενίζ Φαμπρ
1982 Αντρέ Τοράν Δε συμμετείχε
1983 Λεόν Ζιτρόν Νικόλ Αντρέ
1984
1985 Πατρίς Λαφόν Κλεμεντίν Σελαρί
1986 Πατρίσια Λεζιέ
1987 Πάτρικ Σίμσον-Τζόουνς Λιονέλ Κασάν
1988 Λιονέλ Κασάν Κατρίν Σεϊλά
1989 Μαρί-Ανζ Ναρντί
1990 Ρισάρ Ανταριντί Βαλερί Μορίς
1991 Λεόν Ζιτρόν Ντανιέλα Λουμπρόσο
1992 Τιερί Μπεκαρό Ολιβιέ Μιν
1993 Πατρίς Λαφόν
1994 Λοράν Ρομέικο
1995 Ολιβιέ Μιν Τιερί Μπεκαρό
1996 Λοράν Μπρουμέντ
1997 Φρεντερίκ Φερέρ & Μαρί Μιριάμ
1998 Κρις Μαΐν, Λόρα Μαΐν Μαρί Μιριάμ
1999 Ζιλιάν Λεπέρ
2000
2001 Μαρκ Ολιβιέ Φοζιέλ, Ντέιβ Κορίν Ερμές
2002 Μαρί Μιριάμ
2003 Λοράν Ρικιέ, Ιζαμπέλ Μεργκό Σαντρίν Φρανσουά
2004 Λοράν Ρικιέ, Έλσα Φαγιέρ Δε μεταδόθηκε Άλεξ Τέιλορ
2005 Ζιλιάν Λεπέρ, Γκι Καρλιέ Πέγκι Ολμί Μαρί Μιριάμ
2006 Μισέλ Ντρικέρ, Κλοντί Σιάρ Πέγκι Ολμί, Ερίκ Ζανζάν Σοφί Ζοβιγιάρ
2007 Ζιλιάν Λεπέρ, Tex Πέγκι Ολμί, Γιαν Ρενουάρ Βανέσα Ντολμάν
2008 Ζιλιάν Λεπέρ, Ζαν-Πολ Γκοτιέ Σιρίλ Ανουνά
2009 Σιρίλ Ανουνά, Ζιλιάν Κουρμπέ Γιαν Ρενουάρ
2010 Σιρίλ Ανουνά, Στεφάν Μπερν Οντρί Σοβό
2011 Λοράν Μπουαγιέ, Κατρίν Λαρά Οντρί Σοβό, Μπρουνό Μπερμπερές Σιρίλ Φερό
2012 Σιρίλ Φερό, Μιρέιγ Ντιμά Αμορί Βασιλί
2013 Μαρίν Βιν
2014 Σιρίλ Φερό, Νατάσα Σαν Πιέρ Ελοντί Σιγκό
2015 Στεφάν Μπερν, Μαριάν Τζέιμς Μαρεβά Γκαλαντέρ, Ζερεμί Παραΐρ Βιρζινί Γκιγιόμ
2016 Μαριάν Τζέιμς, Ζαρί Ελοντί Γκοσίν
2017 Στεφάν Μπερν, Μαριάν Τζέιμς, Αμίρ
2018 Στεφάν Μπερν, Κριστόφ Βίλεμ, Αλμά Κριστόφ Βίλεμ, Αντρέ Μανουκιάν
2019 Στεφάν Μπερν, Αντρέ Μανουκιάν Σαντί Εριμπέρ, Αντρέ Μανουκιάν Τζουλιά Μολκού
[69][70]

ΆλμπουμΕπεξεργασία

  • Ο André Claveau στο Χίλφερσουμ (1958)

  • Ο Guy Mardel στην Νάπολη (1965)

  • Ο Dan Ar Braz στο Όσλο (1996)

  • Ο Jonatan Cerrada στην Κωνσταντινούπολη (2004)

  • Οι Les Fatals Picards στο Ελσίνκι (2007)

  • Ο Sébastien Tellier στο Βελιγράδι (2008)

  • Η Patricia Kaas στην Μόσχα (2009)

  • Ο Amaury Vassili στο Ντιζελτόρφ (2011)

  • Η Amandine Bourgeois στο Μάλμο (2013)

  • Οι Twin Twin στην Κοπεγχάγη (2014)

  • Η Lisa Angell στη Βιέννη (2015)

  • Ο Amir Haddad στη Στοκχόλμη (2016)

  • Η Alma στο Κίεβο (2017)

  • Οι Madame Monsieur στη Λισαβόνα (2018)

  • Ο Μπιλάλ Ασανί στο Τελ Αβίβ (2019)

Σημειώσεις και παραπομπέςΕπεξεργασία

ΣημειώσειςΕπεξεργασία

  1. ↑ Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού είναι άγνωστα, αφού μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Ο επίσημος ιστότοπος της Eurovision τοποθετεί όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στη δεύτερη θέση.
  2. ↑ Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
  3. ↑ Ψηφίστηκε από προηγούμενους νικητές.

ΠαραπομπέςΕπεξεργασία

  1. ↑ kabaretkaas.com
  2. ↑ History - Eurovision Song Contest 1974 Eurovision.tv
  3. ↑ 1982 Eurovision source in French
  4. ↑ O'Connor, John Kennedy (2005). The Eurovision Song Contest 50 Years The Official History. London: Carlton Books Limited. ISBN 1-84442-586-X. 
  5. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2017. 
  6. ↑ Fulton, Rick (14 Μαΐου 2007). «The East V West Song Contest». Daily Record. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009. 
  7. ↑ Mathé Altéry, πλήρες όνομα: Marie-Thérèse Altare (γ. 12 Σεπτ. 1927).
  8. ↑ 8,0 8,1 Barclay, Simon. The Complete and Independent Guide to the Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1.  Text "date17-6- 2010" ignored (βοήθεια)
  9. ↑ Dany Dauberson, τραγουδίστρια και ηθοποιός (γ. 16 Ιανουαρίου 1925 - θ. 16 Νοεμβρίου 1979).
  10. ↑ (Paule Desjardins)
  11. ↑ André Claveau, γ. 17 Δεκεμβρίου 1911 - θ. 4 Ιουλίου 2003).
  12. ↑ Γεννήθηκε το 1931.
  13. ↑ Jacqueline Boyer, γ. 23 Απριλίου 1941.
  14. ↑ Jean-Paul Mauric (γ. 17 Ιουνίου 1933 - θ. 5 Ιανουαρίου 1971).
  15. ↑ Isabelle Aubret (γ. 28 Ιουλίου 1938) 1η φορά.
  16. ↑ Alain Barrière (γ. 18 Νοεμβρίου 1935).
  17. ↑ Guy Mardel, Γαλλοαλγερινός, γενν. ως Mardochée Elkoubi στις 30 Ιουνίου 1944.
  18. ↑ Dominique Walter, γενν, ως Dominique Gruère στις 22 Μαΐου 1942.
  19. ↑ Noëlle Cordier (γ. 7 Απριλίου 1944).
  20. ↑ Guy Bonnet, γ. 1945) 1η φορά.
  21. ↑ Serge Lama, γ. 11 Φεβρουαρίου 1943.
  22. ↑ H Betty Mars γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου 1944 και αυτοκτόνησε με πτώση από το μπαλκόνι του σπιτιού της στις 20 Φεβρουαρίου 1989.
  23. ↑ Martine Clemenceau (γ. 18 Μαρτίου 1949).
  24. ↑ Nicole Rieu (γ. 16 Μαΐου 1949).
  25. ↑ Catherine Ferry (γ. 1η Ιουλίου 1953).
  26. ↑ Joël Prévost γενν. ως Richard-Jacques Bonay στις 16 Φεβρουαρίου 1950.
  27. ↑ Συγκρότημα που είχε μέλη τους Martine Havet, Martine Bauer, Francis Rignault, Jean-Claude Corbel και Jean-Pierre Izbinski.
  28. ↑ Ταϊτινός, Jean Gabilou, γενν. ως Gabriel Lewis Laughlin στις 28 Φεβρουαρίου 1944.
  29. ↑ 2η φορά.
  30. ↑ Annick Thoumazeau (γ. 1960).
  31. ↑ (Roger Bens)
  32. ↑ Συγκρότημα που αποτελείτο από τις αδερφές Dominique Poulain και Catherine Bonnevay και τα ξαδέρφια τους Francine Chanterau και Martine Latorre. Αρχικά συστάθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ' 60 με το όνομα Les OP'4, εν συνεχεία μετονομάστηκαν σε Les Fléchettes. Από το 1979 ως το 1986 το συγκρότημα σταμάτησε τη λειτουργία του και το 1986 επέστρεψε και πήρε μέρος στη Eurovision.
  33. ↑ Christine Minier (γ. 1964).
  34. ↑ Gérard Lenorman (γ. 9 Φεβρουαρίου 1945).
  35. ↑ Nathalie Pâque (γ. 11 Μαΐου 1977), η νεότερη σε ηλικία διαγωνιζόμενη στην ιστορία του διαγωνισμού.
  36. ↑ Joëlle Ursull, τραγουδίστρια με ρίζες από τη Γουαδελούπη, γεννημένη στις 9 Νοεμβρίου 1960.
  37. ↑ Η Γαλλοτυνήσια Amina Al-Annabi γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1962.
  38. ↑ Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Jean-Marc Monnerville από τη Μαρτινίκα (γ. 21 Φεβρουαρίου 1956).
  39. ↑ Nina Morato (γ. 2 Μαρτίου 1966).
  40. ↑ Nathalie Santamaria, γεννημένη το 1973 στην Κορσική.
  41. ↑ Kατά κόσμον Daniel Le Bras (γ. 15 Ιανουαρίου 1949)
  42. ↑ Fanny Biascamano (γ. 16 Σεπτεμβρίου 1979).
  43. ↑ (Marie Line και Maro Lany)
  44. ↑ Ψευδώνυμο της Sylvie Mestre.
  45. ↑ Sofia Mestari (γ. 1980).
  46. ↑ Natasha St-Pier, Καναδή, γεννημένη στις 10 Φεβρουαρίου 1981.
  47. ↑ Sandrine François (γ. Δεκ. 1980).
  48. ↑ Louisa Baïleche (γ. 4 Ιανουαρίου 1977).
  49. ↑ Jonatan Cerrada (γ. 12 Σεπτεμβρίου 1985).
  50. ↑ Γεννήθηκε στο Ισραήλ ως Marie Ortal Malka.
  51. ↑ Virginie Pouchain (γ. 1980).
  52. ↑ Συγκρότημα της πανκ/ροκ, που συστάθηκε το 1996.Μέλη: Laurent Honel : κιθάρα/τραγούδι/μπάσο (2000-), Jean-Marc Sauvagnargues : ντραμς (2002-), Paul Léger : κύρια φωνή (2004-), Yves Giraud : μπάσο (2005-). Πρώην μέλος: Ivan Callot : Κύρια φωνή (ως το Δεκέμβριο του 2007)
  53. ↑ Sébastien Tellier ( γ. 30 Νοεμβρίου 1974).
  54. ↑ Jessy Matador, Γαλλοκογκολέζος, κατά κόσμον Jessy Kimbangi, γεννημένος στις 27 Οκτωβρίου 1982.
  55. ↑ Amaury Vassili (γ. 8 Ιουνίου 1989).
  56. ↑ Amandine Bourgeois (γ. 12 Ιουνίου 1979).
  57. ↑ Συγκρότημα συσταθέν το 2009, αποτελούμενο από τους Lorent Idir, François Djemel και Patrick Biyik).
  58. ↑ Lisa Angell (γ. 21 Σεπτ. 1968).
  59. ↑ «Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  60. ↑ «Here are the winners of the Marcel Bezençon Awards 2018!». eurovision.tv. 12 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  61. ↑ Klier, Marcus (18 Μαΐου 2009). «The Eurovision 2009 Marcel Bezençon Awards». esctoday.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  62. ↑ «Winners of the Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 16 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  63. ↑ Cobb, Ryan (21 Απριλίου 2017). «Analysing ten years of OGAE voting: "Underneath the fan favourite bias is a worthwhile indicator"». escxtra.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  64. ↑ Jordan, Paul (28 Ιανουαρίου 2018). «Find out who is on Germany's global team for Eurovision 2018». eurovision.tv. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2019. 
  65. ↑ Granger, Anthony (24 Σεπτεμβρίου 2019). «France: Edoardo Grassi new Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019. 
  66. ↑ 66,0 66,1 Farren, Neil (4 Οκτωβρίου 2018). «France: Steven Clerima Revealed as New Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019. 
  67. ↑ Farren, Neil (6 Δεκεμβρίου 2019). «France: Steven Clerima Steps Down as Head of Delegation». eurovoix.com. 
  68. ↑ Jiandani, Sanjay (22 Ιουνίου 2020). «France: France 2 confirms participation at ESC 2O21 with national final». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2020. 
  69. ↑ «FRANCE 2019 : Stéphane Bern, André Manoukian et Sandy Héribert aux commentaires». eurovision-fr.net (στα Γαλλικά). 20 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2019. 
  70. ↑ Herbert, Emily (26 Απριλίου 2019). «France: Julia Molkhou Revealed as Eurovision 2019 Spokesperson». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2019. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συμμετοχή_της_Γαλλίας_στη_Eurovision&oldid=8454528"