Βικιπαίδεια

Συμμετοχή της Γαλλίας στη Eurovision

Η Γαλλία συμμετείχε στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 64 φορές από το ντεμπούτο της στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Η Γαλλία είναι μία από τις μόλις επτά χώρες που είναι παρούσα στον πρώτο διαγωνισμό και απουσίασε από δύο μόνο διαγωνισμούς στην ιστορία της, το 1974 και το 1982. Η Γαλλία, μαζί με τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μία από τις "Μεγάλες Πέντε" χώρες οι οποίες επιτρέπεται αυτόματα να συμμετάσχουν στον τελικό, επειδή είναι οι πέντε μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU). Η Γαλλία έχει κερδίσει τον διαγωνισμό πέντε φορές.

Γαλλία
Γαλλία
Τηλεοπτ. φορέαςFrance Télévisions (1993–σήμερα)
Εθνικοί τρόποι επιλογής
Γενική συμμετοχή
Συμμετοχές64
Διοργανώσεις1959, 1961, 1978
Πρώτη συμμετοχή1956
Καλύτερη θέση1η: 1958, 1960, 1962, 1969, 1977
Χειρότερη θέσηΤελευταία: 2014
Επιπλέον σύνδεσμοι
Ιστοσελίδα του Γαλλικού φορέα
Η σελίδα της Γαλλίας στο Eurovision.tv

Η Γαλλία κέρδισε για πρώτη φορά τον διαγωνισμό το 1958 με το "Dors, mon amour" σε ερμηνεία του Αντρέ Κλαβό. Τρεις ακόμα νίκες ακολούθησαν μέσα στη δεκαετία του '60, με το "Tom Pillibi" σε ερμηνεία της Ζακλίν Μπουαγιέ το 1960, με το "Un premier amour" σε ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ομπρέ το 1962 και με το "Un jour, un enfant" σε ερμηνεία της Φρίντα Μποκαρά το 1969, μια νίκη που τη μοιράστηκε λόγω ισοπαλίας με την Ολλανδία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η πέμπτη νίκη της Γαλλίας ήρθε το 1977, όταν η Μαρί Μυριάμ κέρδισε με το τραγούδι "L'oiseau et l'enfant". Κατά τη διάρκεια της επιτυχημένης πορείας της στον 20ο αιώνα, η Γαλλία τερμάτισε δεύτερη τέσσερις φορές, με την Πολ Ντεζαρντέν (1957), την Κατρίν Φερί (1976), τον Ζοέλ Ιρσίλ (1990), την Αμινά (1991), η οποία έχασε από την Καρόλα της Σουηδίας σε μια ισοπαλία (tie-break).

Μετά την επίτευξη των πέντε πρώτων θέσεων σε 24 διαγωνισμούς τον 20ό αιώνα, η Γαλλία είχε λιγότερη επιτυχία στον 21ο αιώνα, τερματίζοντας στην πρώτη πεντάδα μόνο τρεις φορές, με την Νατάσα Σαν Πιέρ να έρχεται τέταρτη (2001), την Σαντρίν Φρανσουά πέμπτη (2002) και τη Μπαρμπαρά Πραβί δεύτερη (2021). Οι άλλοι τερματισμοί της Γαλλίας στην πρώτη δεκάδα με τον νέο αιώνα είναι η όγδοη θέση της Πατρίσια Κάας το 2009 και η έκτη θέση του Αμίρ το 2016. Η Γαλλία τερμάτισε τελευταία για πρώτη φορά το 2014, όταν οι Twin Twin έλαβε μόνο δύο βαθμούς.

ΟργάνωσηΕπεξεργασία

Πολλοί γαλλικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έχουν χρησιμοποιηθεί για να παρουσιάσουν τη Eurovision στη χώρα, οι πρώην RTF (1956–1964), ORTF (1965–1974), TF1 (1975–1981) και Antenne 2 (1983–1992). Από το 1983, η France Télévisions είναι υπεύθυνη για τη συμμετοχή της Γαλλίας στον διαγωνισμό, με τον τελικό να μεταδίδεται στο France 2 (1993–98, 2015–σήμερα) και στο France 3 (1999–2014), ενώ ο ημιτελικός που ψηφίζει η Γαλλία στο France 4 (2005–2010, 2016–2019), αργότερα στο France Ô (2011–2015) και από το 2021 στο Culturebox [fr]. Ο πρώτος ημιτελικός το 2004 δεν μεταδόθηκε. Οι θεατές που ήταν αρκετά κοντά στο Μονακό, μπόρεσαν να δουν τον ημιτελικό μέσω του TMC Monte-Carlo. Ραδιοφωνική κάλυψη παρέχεται, αν και όχι κάθε χρόνο ή από το 2013, από τη France Inter από το 1971 έως το 1998 και από το 2001 από τη France Bleu (επίσης το 1976). Το 1982, το RTL Radio μετέδωσε το διαγωνισμό λόγω της απουσίας της χώρας εκείνη τη χρονιά.

Από το 2015, το France 2 επανέλαβε την ευθύνη της διοργάνωσης της συμμετοχής και μετάδοσης του τελικού και από το 2016 και οι δύο ημιτελικοί θα μεταδοθούν από το France 4. Η αλλαγή είναι μια προσπάθεια να εξασφαλιστούν καλύτερες αξιολογήσεις και αποτελέσματα σε επικείμενες διοργανώσεις.

Η Γαλλία έχει συχνά αλλάξει τη διαδικασία επιλογής που χρησιμοποιήθηκε για να βρει την συμμετοχή της χώρας στο διαγωνισμό, είτε εθνικός τελικός είτε εσωτερική επιλογή (ενίοτε ένας συνδυασμός και των δύο μορφών) έχει τηρηθεί από τον ραδιοτηλεοπτικό φορέα εκείνη την εποχή.

Διαγωνιστική ιστορίαΕπεξεργασία

Η Γαλλία είναι μία από τις πιο επιτυχημένες χώρες της Eurovision, κερδίζοντας τον διαγωνισμό πέντε φορές, αφού ήρθε δεύτερη πέντε φορές και τρίτη επτά φορές. Ωστόσο, η Γαλλία έχει φιλοξενήσει μόνο τρεις φορές τον διαγωνισμό της Eurovision (1959, 1961, 1978).[1] Η Γαλλία κατατάχθηκε πρώτη σε αριθμό νικών (είτε μόνη της είτε σε ισοπαλία με άλλες χώρες) χωρίς διακοπή από το 1960 έως το 1993. Επιπλέον, η Αμινά ήταν κοντά στη νίκη με το τραγούδι "C'est le dernier qui a parlé qui a raison" το 1991, όταν τερμάτισε σε ισοπαλία στην πρώτη θέση (με τον ίδιο αριθμό βαθμών με τη Σουηδία). Ως εκ τούτου, εφαρμόστηκε ο κανόνας "countback", αλλά και οι δύο χώρες είχαν ίσο αριθμό δώδεκα βαθμών (τέσσερις παρτίδες), αλλά η νίκη πήγε στη Σουηδία, όταν η Γαλλία είχε λιγότερα σετ 10 βαθμών. Σήμερα, με τους νέους κανόνες, η Γαλλία θα είχε κερδίσει τον διαγωνισμό, επειδή έλαβε βαθμούς από περισσότερες χώρες από τη Σουηδία. Ένα χρόνο πριν, η Γαλλία ήταν επίσης κοντά στη νίκη με τη Ζοέλ Ιρσίλ να ερμηνεύει το τραγούδι του Σερζ Γκενσμπούρ, "White and Black Blues". Το τραγούδι τερμάτισε στην δεύτερη θέση με ισοπαλία με την συμμετοχή της Ιρλανδίας.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, τα γαλλικά αποτελέσματα ήταν κάπως απογοητευτικά. Από το 1998, όταν επινοήθηκε η τηλεψηφοφορία, η Γαλλία ήταν σχεδόν πάντοτε στις τελευταίες 10 χώρες της τελικής κατάταξης του τελικού, αφού τερμάτισε 15η (2004), 18η (2003 και 2008), 19η (1999), 22η (2006, 2007 και 2012), 23η (2000, 2005 και 2013), 24η (1998 και 2022), 25η (2015) και 26η (τελευταία θέση, για πρώτη φορά στην ιστορία της στη Eurovision) το 2014.

Ωστόσο, η Γαλλία είχε καλά αποτελέσματα κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα. Το 2001, η καναδέζα τραγουδίστρια Νατάσα Σαν Πιέρ ήρθε 4η για τη Γαλλία με το τραγούδι της "Je n'ai que mon âme", που ήταν το φαβορί για να κερδίσει το διαγωνισμό από τους οπαδούς και τις αποδόσεις. Αυτό το καλό αποτέλεσμα μεταφέρθηκε στο διαγωνισμό του 2002, όταν η Σαντρίν Φρανσουά ήρθε 5η με το "Il faut du temps" και έλαβε το Βραβείο Τύπου των διεθνών βραβείων Μαρσέλ Μπεζανσόν για την καλύτερη συμμετοχή εκείνης της χρονιάς. Τέλος, η θετική εμπειρία με τον Σεμπαστιάν Τεγιέ το 2008 δημιούργησε σημαντικό ενδιαφέρον για τη γαλλική επιχείρηση επίδειξης για το διαγωνισμό, γεγονός που οδήγησε στο γεγονός ότι η Eurovision εμφανίζεται τώρα στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης ως μεγάλη διαφημιστική καμπάνια και έχει αποφασιστεί ότι μεγάλα ονόματα θα αντιπροσωπεύουν τη Γαλλία στο μέλλον. Με αυτές τις φιλοδοξίες, η γαλλίδα σούπερ σταρ Πατρίσια Κάας εκπροσώπησε τη Γαλλία στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2009. Η Κάας είναι μια από τους πιο επιτυχημένους γαλλόφωνους τραγουδιστές στον κόσμο και έχει πουλήσει πάνω από 16 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως. Τερμάτισε στην 8η θέση. Η Κάας έλαβε το καλλιτεχνικό βραβείο Μαρσέλ Μπεζανσόν, το οποίο ψηφίστηκε από προηγούμενους νικητές και παρουσιάστηκε στον καλύτερο καλλιτέχνη. Στον διαγωνισμό του 2016, ο Αμίρ με το τραγούδι του, "J'ai cherché", τερμάτισε στην 6η θέση και κατέρριψε ένα ρεκόρ 40 ετών, σημειώνοντας τους περισσότερους βαθμούς στην ιστορία της Eurovision της Γαλλίας, σημειώνοντας 257 βαθμούς στον τελικό. Αυτό το ρεκόρ αργότερα θα έσπαγε για άλλη μια φορά το 2021, με τη Μπαρμπαρά Πραβί και το τραγούδι της "Voilà", το οποίο τερμάτισε στη 2η θέση με 499 βαθμούς, το καλύτερο αποτέλεσμα της Γαλλίας από το 1991, μόλις 25 βαθμούς πίσω από τον τελικό νικητή, τους Måneskin από την Ιταλία.

ΑπουσίεςΕπεξεργασία

Από το ντεμπούτο τους το 1956 η Γαλλία έχασε μόνο δύο διαγωνισμούς, το 1974 και το 1982. Το 1974, αφού επέλεξε έναν τραγουδιστή και ένα τραγούδι για να τους εκπροσωπήσει στο διαγωνισμό, η Γαλλία αποχώρησε αφού πέθανε ο Πρόεδρος της Γαλλίας Ζωρζ Πομπιντού την εβδομάδα του διαγωνισμού.[2] Αν είχαν συμμετάσχει, η Γαλλία θα είχε εκπροσωπηθεί από την Ντανί με το τραγούδι "La vie à vingt-cinq ans".

Τον Νοέμβριο του 1981, το TF1 αρνήθηκε να εισέλθει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision για το 1982, με τον υπεύθυνο ψυχαγωγίας Pierre Bouteiller, λέγοντας: "Η απουσία ταλέντων και η μετριότητα των τραγουδιών ήταν εκεί όπου η ενόχληση τέθηκε. Η Eurovision είναι ένα μνημείο της αγριότητας".[3] Το Antenne 2 ανέλαβε τη δουλειά λόγω της δημόσιας αντίδρασης της απόσυρσης του TF1, φιλοξενώντας έναν εθνικό τελικό για να επιλέξει και την συμμετοχή τους από τον διαγωνισμό του 1983.

Η Γαλλία και οι "Big Five" ("Μεγάλες Πέντε")Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Μεγάλοι Πέντε (Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision)

Από το 1999, η Γαλλία μαζί με τη Γερμανία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, προκρίνονται αυτόματα για τον τελικό της Eurovision, ανεξάρτητα από τις θέσεις τους στον πίνακα αποτελεσμάτων σε προηγούμενους διαγωνισμούς.[4] Αποκόμισαν αυτό το ειδικό καθεστώς με το να είναι οι τέσσερις μεγαλύτεροι οικονομικοί συνεισφέροντες στην EBU. Λόγω της ανυπόστατης κατάστασής τους στον Διαγωνισμό, αυτές οι χώρες έγιναν γνωστές ως "Μεγάλες Τέσσερις"/"Big Four". Η Ιταλία επέστρεψε στο διαγωνισμό το 2011, καθιστώντας την έτσι μέρος των "Μεγάλων Πέντε"/"Big Five".[5][6]

ΣυμμετοχέςΕπεξεργασία

Υπόμνημα
1
 Νικητής
2
 Δεύτερη θέση
3
 Τρίτη θέση
Τελευταία θέση
X
 Αποχώρηση
†
 Ανερχόμενος
Χρονιά Καλλιτέχνης Τραγούδι Γλώσσα Τελικός Βαθμοί Ημιτελικός Βαθμοί
1956 Ματέ Αλτερί[7] "Le temps perdu" Γαλλικά 2[α] —[α] Όχι ημιτελικοί
Ντανί Ντομπερσόν[9] "Il est là" Γαλλικά 2[α]
1957 Πολ Ντεζαρντέν[10] "La belle amour" Γαλλικά 2 17
1958 Αντρέ Κλαβό "Dors, mon amour" Γαλλικά 1 27
1959 Ζαν Φιλίπ[11] "Oui, oui, oui, oui" Γαλλικά 3 15
1960 Ζακλίν Μπουαγιέ "Tom Pillibi" Γαλλικά 1 32
1961 Ζαν-Πολ Μορίκ[12] "Printemps, avril carillonne" Γαλλικά 4 13
1962 Ιζαμπέλ Ομπρέ "Un premier amour" Γαλλικά 1 26
1963 Αλέν Μπαριέρ[13] "Elle était si jolie" Γαλλικά 5 25
1964 Ρασέλ "Le Chant de Mallory" Γαλλικά 4 14
1965 Γκι Μαρντέλ[14] "N'avoue jamais" Γαλλικά 3 22
1966 Ντομινίκ Ουόλτερ[15] "Chez nous" Γαλλικά 16 1
1967 Νοέλ Κορντιέ[16] "Il doit faire beau là-bas" Γαλλικά 3 20
1968 Ιζαμπέλ Ομπρέ "La source" Γαλλικά 3 20
1969 Φρίντα Μποκαρά "Un jour, un enfant" Γαλλικά 1 18
1970 Γκι Μπονέ[17] "Marie-Blanche" Γαλλικά 4 8
1971 Σερζ Λαμά[18] "Un jardin sur la terre" Γαλλικά 10 82
1972 Μπέτι Μαρ[19] "Comé-comédie" Γαλλικά 11 81
1973 Μαρτέν Κλεμανσό[20] "Sans toi" Γαλλικά 15 65
1974 Ντανί "La vie à vingt-cinq ans" Γαλλικά Αποχώρησε X
1975 Νικόλ Ριέ[21] "Et bonjour à toi l'artiste" Γαλλικά 4 91
1976 Κατρίν Φερί[22] "Un, deux, trois" Γαλλικά 2 147
1977 Μαρί Μιριάμ "L'oiseau et l'enfant" Γαλλικά 1 136
1978 Ζοέλ Πρεβό[23] "Il y aura toujours des violons" Γαλλικά 3 119
1979 Αν-Μαρί Νταβίντ "Je suis l'enfant soleil" Γαλλικά 3 106
1980 Profil[24] "Hé, hé M'sieurs dames" Γαλλικά 11 45
1981 Ζαν Γκαμπιλού[25] "Humanahum" Γαλλικά 3 125
1982 Δε συμμετείχε
1983 Γκι Μπονέ "Vivre" Γαλλικά 8 56
1984 Ανίκ Τουμαζό[26] "Autant d'amoureux que d'étoiles" Γαλλικά 8 61
1985 Ροζέ Μπεν[27] "Femme dans ses rêves aussi" Γαλλικά 10 56
1986 Cocktail Chic[28] "Européennes" Γαλλικά 17 13
1987 Κριστίν Μινιέ[29] "Les mots d'amour n'ont pas de dimanche" Γαλλικά 14 44
1988 Ζεράρ Λενορμάν[30] "Chanteur de charme" Γαλλικά 10 64
1989 Ναταλί Πακ[31] "J'ai volé la vie" Γαλλικά 8 60
1990 Ζοέλ Ιρσίλ[32] "White and Black Blues" Γαλλικά 2 132
1991 Αμίνα[33] "C'est le dernier qui a parlé qui a raison" Γαλλικά 2 146
1992 Καλί[34] "Monté la riviè" Γαλλικά, Κρετολικά Αϊτής 8 73
1993 Πατρίκ Φιορί "Mama Corsica" Γαλλικά, Κορσικανικά 4 121 Kvalifikacija za Millstreet
1994 Νίνα Μοράτο[35] "Je suis un vrai garçon" Γαλλικά 7 74 Όχι ημιτελικοί
1995 Ναταλί Σανταμαρία[36] "Il me donne rendez-vous" Γαλλικά 4 94
1996 Νταν Αρ Μπραζ[37] και l' Héritage des Celtes "Diwanit Bugale" Βρετονικά 19 18 11 55
1997 Φάννι[38] "Sentiments songes" Γαλλικά 7 95 Όχι ημιτελικοί
1998 Μαρί Λιν[39] "Où aller" Γαλλικά 24 3
1999 Νάγια[40] "Je veux donner ma voix" Γαλλικά 19 14
2000 Σοφία Μεσταρί[41] "On aura le ciel" Γαλλικά 23 5
2001 Νατάσα Σαν Πιέρ[42] "Je n'ai que mon âme" Γαλλικά, Αγγλικά 4 142
2002 Σαντρίν Φρανσουά[43] "Il faut du temps (je me battrai pour ça)" Γαλλικά 5 104
2003 Λουιζά Μπαϊλές[44] "Monts et merveilles" Γαλλικά 18 19
2004 Ζονατάν Σεραντά[45] "À chaque pas" Γαλλικά, Ισπανικά 15 40 Μέλος των "Big 4"
2005 Ορτάλ[46] "Chacun pense à soi" Γαλλικά 23 11
2006 Βιρζινί Πουσέν[47] "Il était temps" Γαλλικά 22 5
2007 Les Fatals Picards[48] "L'Amour à la française" Γαλλικά, Αγγλικά 22 19
2008 Σεμπαστιάν Τεγιέ[49] "Divine" Αγγλικά, Γαλλικά 19 47
2009 Πατρίσια Κάας "Et s'il fallait le faire" Γαλλικά 8 107
2010 Ζεσί Ματαδόρ "Allez Ola Olé" Γαλλικά 12 82
2011 Αμορί Βασιλί[50] "Sognu" Κορσικανικά 15 82 Μέλος των "Big 5"
2012 Ανγκούν "Echo (You and I)" Γαλλικά, Αγγλικά 22 21
2013 Αμαντίν Μπουρζουά[51] "L'enfer et moi" Γαλλικά 23 14
2014 Twin Twin[52] "Moustache" Γαλλικά[β] 26 2
2015 Λίζα Ανζέλ[53] "N'oubliez pas" Γαλλικά 25 4
2016 Αμίρ "J'ai cherché" Αγγλικά, Γαλλικά 6 257
2017 Αλμά "Requiem" Γαλλικά, Αγγλικά 12 135
2018 Madame Monsieur "Mercy" Γαλλικά 13 173
2019 Μπιλάλ Ασανί "Roi" Γαλλικά, Αγγλικά 16 105
2020 Τομ Λέεμπ "The Best in Me" Γαλλικά, Αγγλικά Ακυρώθηκε[γ] X
2021 Μπαρμπαρά Πραβί "Voilà" Γαλλικά 2 499
2022 Άλβαν & Ahez "Fulenn" Γαλλικά 24 17
2023 Επιβεβαίωσε πρόθεση να συμμετάσχει †[54]

Ιστορικό ψηφοφορίαςΕπεξεργασία

Μέχρι το 2022, το ιστορικό ψηφοφορίας της Γαλλίας έχει ως εξής:

ΔιοργανώσειςΕπεξεργασία

Χρονιά Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστές
1959   Κάννες Παλάτι Φεστιβάλ και Συνεδριών Ζακλίν Ζουμπέρ
1961
1978   Παρίσι Παλάτι Συνεδριών του Παρισιού Ντενίζ Φαμπρ & Λεόν Ζιτρόν

Άλλα βραβείαΕπεξεργασία

Βραβεία Marcel BezençonΕπεξεργασία

Κύριο λήμμα: Βραβεία Μαρσέλ Μπεζανσόν
Χρονιά Κατηγορία Τραγούδι Σύνθεση
στίχοι (σ) / μουσική (μ) 		Ερμηνευτής Τελικός Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη Ref.
2002 Βραβείο Τύπου "Il faut du temps" Ρικ Άλισον (μ), Πάτρικ Μπρουέλ (μ&σ), Μαρί-Φλοράνς Γκρός (σ) Σαντρίν Φρανσουάς 5 104   Τάλιν
[55]
2018 Βραβείο Τύπου "Mercy" Έμιλι Σαττ (μ&σ), Ζαν-Καρλ Λούκας (μ&σ) Madame Monsieur 13 173   Λισαβόνα
[56]
2009 Καλλιτεχνικό Βραβείο[δ] "Et s'il fallait le faire" Άνσε Λάτσιο, Φρεντ Μπλοντέν Πατρίτσια Κάας 8 107   Μόσχα
[57]
2011 Βραβείο Συνθέτη "Sognu" Ντανιέλ Μοΐν (μ), Κεντέν Μπασλέ(μ)
και Ζαν Πιέρ Μαρτσελέζι (σ), Ζιλί Μιλέρ (σ) 		Αμάουρι Βασιλί 15 82   Ντίσελντορφ
[58]
2021 Βραβείο Τύπου "Voilà" Μπαρμπαρά Πραβί, Igit, Λιλί Ποέ (μ&σ) Μπαρμπαρά Πραβί 2 499   Ρότερνταμ
[59]
Καλλιτεχνικό Βραβείο[ε]

Νικητές από μέλη OGAEΕπεξεργασία

Κύριο λήμμα: OGAE
Χρονιά Τραγούδι Ερμηνευτής Τελικός Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη Ref.
2016 "J'ai cherché" Αμίρ 6 257   Στοκχόλμη
[60]

Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η ΓαλλίαΕπεξεργασία

Στους τελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1956–1974 Άλλο σύστημα ψηφοφορίας
1975   Ηνωμένο Βασίλειο   Ελβετία   Μάλτα
1976   Πορτογαλία   Ιταλία   Ελλάδα
1977   Ηνωμένο Βασίλειο   Ιρλανδία   Ολλανδία
1978   Βέλγιο   Ελλάδα   Ισραήλ
1979   Γερμανία   Πορτογαλία   Ισπανία
1980   Ολλανδία   Γερμανία   Ιρλανδία
1981   Σουηδία   Ελβετία   Γερμανία
1982 Δε συμμετείχε
1983   Λουξεμβούργο   Γερμανία   Ισραήλ
1984   Βέλγιο   Ισπανία   Δανία
1985   Ισραήλ   Δανία   Γερμανία
1986   Βέλγιο   Ηνωμένο Βασίλειο   Λουξεμβούργο
1987   Ολλανδία   Ισραήλ   Δανία
1988   Δανία   Ισραήλ   Ιταλία
1989   Ηνωμένο Βασίλειο   Φινλανδία   Ισπανία
1990   Λουξεμβούργο   Ηνωμένο Βασίλειο   Βέλγιο
1991   Κύπρος   Πορτογαλία   Ιταλία
1992   Ιταλία   Ηνωμένο Βασίλειο   Ισραήλ
1993   Ελβετία   Ιρλανδία   Πορτογαλία
1994   Πολωνία   Βοσνία και Ερζεγοβίνη   Ιρλανδία
1995   Ηνωμένο Βασίλειο   Νορβηγία   Αυστρία
1996   Αυστρία   Ολλανδία   Ηνωμένο Βασίλειο
1997   Ηνωμένο Βασίλειο   Ιρλανδία   Εσθονία
1998   Ισραήλ   Πορτογαλία   Κροατία
1999   Πορτογαλία   Ισραήλ   Γερμανία
2000   Τουρκία   Γερμανία   Κροατία
2001   Πορτογαλία   Ισραήλ   Εσθονία
2002   Ισπανία   Ισραήλ   Λετονία
2003   Βέλγιο   Τουρκία   Ισραήλ
2004   Τουρκία   Σερβία και Μαυροβούνιο   Ισπανία
2005   Τουρκία   Ισραήλ   Ελλάδα
2006   Τουρκία   Αρμενία   Φινλανδία
2007   Τουρκία   Αρμενία   Σερβία
2008   Αρμενία   Τουρκία   Πορτογαλία
2009   Τουρκία   Ισραήλ   Νορβηγία
2010   Τουρκία   Σερβία   Πορτογαλία
2011   Ισπανία   Σουηδία   Ιταλία
2012   Σουηδία   Εσθονία   Σερβία
2013   Δανία   Ιταλία   Αζερμπαϊτζάν
2014   Αρμενία   Αυστρία   Ολλανδία
2015   Βέλγιο   Ρωσία   Σουηδία
2016   Ιταλία Κ.Ε.
  Αρμενία T. 		  Βουλγαρία Κ.Ε.
  Ουκρανία T. 		  Αυστρία Κ.Ε.
  Αυστρία T.
2017   Πορτογαλία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T. 		  Ιταλία Κ.Ε.
  Ρουμανία T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Βέλγιο T.
2018   Ισραήλ Κ.Ε.
  Ισραήλ T. 		  Αυστραλία Κ.Ε.
  Ιταλία T. 		  Γερμανία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T.
2019   Ολλανδία Κ.Ε.
  Ισραήλ T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Ιταλία T. 		  Ιταλία Κ.Ε.
  Νορβηγία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021   Ελλάδα Κ.Ε.
  Ουκρανία T. 		  Ρωσία Κ.Ε.
  Ιταλία T. 		  Πορτογαλία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T.
2022   Ηνωμένο Βασίλειο Κ.Ε.
  Ουκρανία T. 		  Ουκρανία Κ.Ε.
  Μολδαβία T. 		  Πολωνία Κ.Ε.
  Σερβία T.

Στους ημιτελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1974–1995 Όχι ημιτελικοί
1996   Αυστρία   Ηνωμένο Βασίλειο   Ιρλανδία
1997–2003 Όχι ημιτελικοί
2004 Δεν ψήφισε
2005   Πορτογαλία   Μονακό   Ισραήλ
2006   Αρμενία   Τουρκία   Μονακό
2007   Τουρκία   Πορτογαλία   Βουλγαρία
2008   Πορτογαλία   Τουρκία   Ισλανδία
2009   Σερβία   Αζερμπαϊτζάν   Εσθονία
2010   Σερβία   Βέλγιο   Πορτογαλία
2011   Σουηδία   Βοσνία και Ερζεγοβίνη   Ρουμανία
2012   Σερβία   Εσθονία   Πορτογαλία
2013   Αρμενία   Ελβετία   Αζερμπαϊτζάν
2014   Αρμενία   Ολλανδία   Ισλανδία
2015   Βέλγιο   Ρωσία   Ρουμανία
2016   Αυστρία Κ.Ε.
  Αρμενία T. 		  Μάλτα Κ.Ε.
  Αυστρία T. 		  Ολλανδία Κ.Ε.
  Ρωσία T.
2017   Ισραήλ Κ.Ε.
  Ρουμανία T. 		  Λευκορωσία Κ.Ε.
  Ισραήλ T. 		  ΠΓΔΜ Κ.Ε.
  Βουλγαρία T.
2018   Αυστραλία Κ.Ε.
  Μολδαβία T. 		  Λετονία Κ.Ε.
  Σερβία T. 		  Ολλανδία Κ.Ε.
  Ρουμανία T.
2019   Ισλανδία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T. 		  Ουγγαρία Κ.Ε.
  Ισλανδία T. 		  Τσεχία Κ.Ε.
  Πολωνία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021   Ελλάδα Κ.Ε.
  Μολδαβία T. 		  Πορτογαλία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T. 		  Άγιος Μαρίνος Κ.Ε.
  Ελβετία T.
2022   Ελλάδα Κ.Ε.
  Αρμενία T. 		  Ουκρανία Κ.Ε.
  Ουκρανία T. 		  Ολλανδία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T.

Σχετική συμμετοχήΕπεξεργασία

Αρχηγοί αποστολώνΕπεξεργασία

Χρονιά Αρχηγός αποστολής Ref.
2002–2012 Μπρουνό Μπερμπερές
[61]
2013–2015 Φρέντερικ Βαλενκάκ
[62]
2016–2018 Εντοάρδο Γκράσσι
[63]
2019 Στίβεν Κλεριμά
[63]
2020–2022 Αλεξάνδρα Ρέντ-Αμίλ
[64][65]

Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμώνΕπεξεργασία

Χρονιά Σχολιαστής Εκπρόσωπος βαθμών Ref.
Τελικός Ημιτελικός
1956 Μισέλ Ρεμπέλ Όχι ημιτελικοί Όχι εκπρόσωπος
1957 Ρομπέρ Μποβέ Κλοντ Νταρζέ
1958 Πιέρ Τσερνιά Αρμάν Λανού
1959 Κλοντ Νταρζέ Μαριάν Λεσέν
1960 Πιέρ Τσερνιά Αρμάν Λανού
1961 Ρομπέρ Μποβέ
1962 Πιέρ Τσερνιά Αντρέ Βαλμί
1963 Αρμάν Λανού
1964 Ρομπέρ Μποβέ Ζαν Κλοντ Μασουλιέ
1965 Πιέρ Τσερνιά
1966 Φρανσουά Ντεγκέλ
1967 Πιέρ Τσερνιά
1968
1969
1970
1971 Ζορζ ντε Κον Όχι εκπρόσωπος
1972 Πιέρ Τσερνιά
1973
1974 Δε συμμετείχε
1975 Ζορζ ντε Κον Μαρκ Μενάν
1976 Ζαν Κλοντ Μασουλιέ
1977 Ζορζ ντε Κον
1978 Λεόν Ζιτρόν, Ντενίζ Φαμπρ Πατρίς Λαφόν
1979 Μαρκ Μενάν Φαμπιάν Εγκάλ
1980 Πατρίκ Σαμπατιέ
1981 Ντενίζ Φαμπρ
1982 Αντρέ Τοράν Δε συμμετείχε
1983 Λεόν Ζιτρόν Νικόλ Αντρέ
1984
1985 Πατρίς Λαφόν Κλεμεντίν Σελαρί
1986 Πατρίσια Λεζιέ
1987 Πάτρικ Σίμσον-Τζόουνς Λιονέλ Κασάν
1988 Λιονέλ Κασάν Κατρίν Σεϊλά
1989 Μαρί-Ανζ Ναρντί
1990 Ρισάρ Ανταριντί Βαλερί Μορίς
1991 Λεόν Ζιτρόν Ντανιέλα Λουμπρόσο
1992 Τιερί Μπεκαρό Ολιβιέ Μιν
1993 Πατρίς Λαφόν
1994 Λοράν Ρομέικο
1995 Ολιβιέ Μιν Τιερί Μπεκαρό
1996 Λοράν Μπρουμέντ
1997 Φρεντερίκ Φερέρ & Μαρί Μιριάμ
1998 Κρις Μαΐν, Λόρα Μαΐν Μαρί Μιριάμ
1999 Ζιλιάν Λεπέρ
2000
2001 Μαρκ Ολιβιέ Φοζιέλ, Ντέιβ Κορίν Ερμές
2002 Μαρί Μιριάμ
2003 Λοράν Ρικιέ, Ιζαμπέλ Μεργκό Σαντρίν Φρανσουά
2004 Λοράν Ρικιέ, Έλσα Φαγιέρ Δε μεταδόθηκε Άλεξ Τέιλορ
2005 Ζιλιάν Λεπέρ, Γκι Καρλιέ Πέγκι Ολμί Μαρί Μιριάμ
2006 Μισέλ Ντρικέρ, Κλοντί Σιάρ Πέγκι Ολμί, Ερίκ Ζανζάν Σοφί Ζοβιγιάρ
2007 Ζιλιάν Λεπέρ, Tex Πέγκι Ολμί, Γιαν Ρενουάρ Βανέσα Ντολμάν
2008 Ζιλιάν Λεπέρ, Ζαν-Πολ Γκοτιέ Σιρίλ Ανουνά
2009 Σιρίλ Ανουνά, Ζιλιάν Κουρμπέ Γιαν Ρενουάρ
2010 Σιρίλ Ανουνά, Στεφάν Μπερν Οντρί Σοβό
2011 Λοράν Μπουαγιέ, Κατρίν Λαρά Οντρί Σοβό, Μπρουνό Μπερμπερές Σιρίλ Φερό
2012 Σιρίλ Φερό, Μιρέιγ Ντιμά Αμορί Βασιλί
2013 Μαρίν Βιν
2014 Σιρίλ Φερό, Νατάσα Σαν Πιέρ Ελοντί Σιγκό
2015 Στεφάν Μπερν, Μαριάν Τζέιμς Μαρεβά Γκαλαντέρ, Ζερεμί Παραΐρ Βιρζινί Γκιγιόμ
2016 Μαριάν Τζέιμς, Ζαρί Ελοντί Γκοσουί
2017 Στεφάν Μπερν, Μαριάν Τζέιμς, Αμίρ
2018 Στεφάν Μπερν, Κριστόφ Βίλεμ, Αλμά Κριστόφ Βίλεμ, Αντρέ Μανουκιάν
2019 Στεφάν Μπερν, Αντρέ Μανουκιάν Σαντί Εριμπέρ, Αντρέ Μανουκιάν Τζουλιά Μολκού
[66][67]
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021 Στεφάν Μπερν, Λοράνς Μποκολινί Λοράνς Μποκολινί Κάρλα
[68]
2022 Ελοντί Γκοσουί
[69][70]

Διευθυντές ορχηστρώνΕπεξεργασία

Χρονιά Μαέστρος[ζ] Μουσική διεύθυνση Σημ. Ref.
1956 Φρανκ Πουρσέλ N/A [71]
1957 Πώλ Ντουράν
1958 Φρανκ Πουρσέλ
1959 Φρανκ Πουρσέλ [η]
1960 N/A
1961 Φρανκ Πουρσέλ [θ]
1962 N/A
1963
1964
1965
1966
1967
1968 Αλέν Γκοραγκέρ
1969 Φρανκ Πουρσέλ
1970 [72]
1971
1972
1973 Ζαν Κλοντρίκ
1974 Ζαν Κλοντ Πετίτ [ι]
1975 Ζαν Μιζί
1976 Τόνι Ραγιό
1977 Ρεϊμόν Ντονέ
1978 Αλέν Γκοραγκέρ Φρανσουά Ρομπέρ
1979 Γκι Ματεονί N/A
1980   Σιλβάνο Σαντόριο [73]
1981 Νταβίντ Σπρίνφιλντ
1983 Φρανσουά Ρομπέρ
1984
1985 Μισέλ Μπερνόλ
1986 Ζαν Κλοντ Πετίτ
1987
1988 Γκι Ματεονί
1989
1990 Ρεζί Ντιπρέ
1991 Ζερόμ Πιγιεμάν
1992 Μαγκντί Βασκό Νοβεράζ
1993 Κριστιάν Κραβερό
1994 Αλέν Γκοραγκέρ
1995 Μισέλ Μπερνόλ
1996   Φιάσρα Τρενς
1997 Ρεζί Ντιπρέ
1998   Μάρτιν Κοχ [κ][λ]

ΆλμπουμΕπεξεργασία

  • Ο André Claveau στο Χίλφερσουμ (1958)

  • Ο Guy Mardel στην Νάπολη (1965)

  • Ο Dan Ar Braz στο Όσλο (1996)

  • Ο Jonatan Cerrada στην Κωνσταντινούπολη (2004)

  • Οι Les Fatals Picards στο Ελσίνκι (2007)

  • Ο Sébastien Tellier στο Βελιγράδι (2008)

  • Η Patricia Kaas στην Μόσχα (2009)

  • Ο Amaury Vassili στο Ντιζελτόρφ (2011)

  • Η Amandine Bourgeois στο Μάλμο (2013)

  • Οι Twin Twin στην Κοπεγχάγη (2014)

  • Η Lisa Angell στη Βιέννη (2015)

  • Ο Amir Haddad στη Στοκχόλμη (2016)

  • Η Alma στο Κίεβο (2017)

  • Οι Madame Monsieur στη Λισαβόνα (2018)

  • Ο Μπιλάλ Ασανί στο Τελ Αβίβ (2019)

Σημειώσεις και παραπομπέςΕπεξεργασία

ΣημειώσειςΕπεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού είναι άγνωστα, αφού μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision τοποθετεί όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στη δεύτερη θέση.[8]
  2. ↑ Περιέχει φράσεις στα Αγγλικά και στα Ισπανικά.
  3. ↑ Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
  4. ↑ Ψηφίστηκε από προηγούμενους νικητές.
  5. ↑ Ψηφίστηκε από τους εθνικούς σχολιαστές.
  6. ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Γάλλοι εκτός αν έχουν σημαία
  7. ↑ Διηύθυνε, επίσης, τις συμμετοχές της Αυστρίας, της Γερμανίας, του Μονακό, της Σουηδίας και της Ελβετίας
  8. ↑ Διηύθυνε, επίσης, τις συμμετοχές της Αυστρίας και της Γερμανίας
  9. ↑ Ανακοινώθηκε ως ο Γάλλος μαέστρος πριν την αποχώρηση της χώρας
  10. ↑ Ο μουσικός διευθυντής της διοργανώτριας χώρας.
  11. ↑ Ο Κοχ διηύθυνε ένα μικρό κομμάτι που προστέθηκε στην ερμηνεία από τις πρόβες, ενώ ο ίδιος δεν έλαβε την παραδοσιακή υπόκλιση του μαέστρου.

ΠαραπομπέςΕπεξεργασία

  1. ↑ «History by Events». Eurovision Song Contest. 
  2. ↑ History - Eurovision Song Contest 1974 Eurovision.tv
  3. ↑ 1982 Eurovision source in French
  4. ↑ O'Connor, John Kennedy (2005). The Eurovision Song Contest 50 Years The Official History. London: Carlton Books Limited. ISBN 1-84442-586-X. 
  5. ↑ «SERBIA - Svante Stockselius meets members of OGAE Serbia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009. 
  6. ↑ Fulton, Rick (2007-05-14). «The East V West Song Contest». Daily Record. http://www.dailyrecord.co.uk/news/editors-choice/2007/05/14/the-east-v-west-song-contest-86908-19098830/. Ανακτήθηκε στις 2009-05-24. 
  7. ↑ Mathé Altéry, πλήρες όνομα: Marie-Thérèse Altare (γ. 12 Σεπτ. 1927).
  8. ↑ Barclay, Simon. The Complete and Independent Guide to the Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1.  Text "date17-6- 2010" ignored (βοήθεια)
  9. ↑ Dany Dauberson, τραγουδίστρια και ηθοποιός (γ. 16 Ιανουαρίου 1925 - θ. 16 Νοεμβρίου 1979).
  10. ↑ (Paule Desjardins)
  11. ↑ Γεννήθηκε το 1931.
  12. ↑ Jean-Paul Mauric (γ. 17 Ιουνίου 1933 - θ. 5 Ιανουαρίου 1971).
  13. ↑ Alain Barrière (γ. 18 Νοεμβρίου 1935).
  14. ↑ Guy Mardel, Γαλλοαλγερινός, γενν. ως Mardochée Elkoubi στις 30 Ιουνίου 1944.
  15. ↑ Dominique Walter, γενν, ως Dominique Gruère στις 22 Μαΐου 1942.
  16. ↑ Noëlle Cordier (γ. 7 Απριλίου 1944).
  17. ↑ Guy Bonnet, γ. 1945) 1η φορά.
  18. ↑ Serge Lama, γ. 11 Φεβρουαρίου 1943.
  19. ↑ Η Betty Mars γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου 1944 και αυτοκτόνησε με πτώση από το μπαλκόνι του σπιτιού της στις 20 Φεβρουαρίου 1989.
  20. ↑ Martine Clemenceau (γ. 18 Μαρτίου 1949).
  21. ↑ Nicole Rieu (γ. 16 Μαΐου 1949).
  22. ↑ Catherine Ferry (γ. 1η Ιουλίου 1953).
  23. ↑ Joël Prévost γενν. ως Richard-Jacques Bonay στις 16 Φεβρουαρίου 1950.
  24. ↑ Συγκρότημα που είχε μέλη τους Martine Havet, Martine Bauer, Francis Rignault, Jean-Claude Corbel και Jean-Pierre Izbinski.
  25. ↑ Ταϊτινός, Jean Gabilou, γενν. ως Gabriel Lewis Laughlin στις 28 Φεβρουαρίου 1944.
  26. ↑ Annick Thoumazeau (γ. 1960).
  27. ↑ (Roger Bens)
  28. ↑ Συγκρότημα που αποτελείτο από τις αδερφές Dominique Poulain και Catherine Bonnevay και τα ξαδέρφια τους Francine Chanterau και Martine Latorre. Αρχικά συστάθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ' 60 με το όνομα Les OP'4, εν συνεχεία μετονομάστηκαν σε Les Fléchettes. Από το 1979 ως το 1986 το συγκρότημα σταμάτησε τη λειτουργία του και το 1986 επέστρεψε και πήρε μέρος στη Eurovision.
  29. ↑ Christine Minier (γ. 1964).
  30. ↑ Gérard Lenorman (γ. 9 Φεβρουαρίου 1945).
  31. ↑ Nathalie Pâque (γ. 11 Μαΐου 1977), η νεότερη σε ηλικία διαγωνιζόμενη στην ιστορία του διαγωνισμού.
  32. ↑ Joëlle Ursull, τραγουδίστρια με ρίζες από τη Γουαδελούπη, γεννημένη στις 9 Νοεμβρίου 1960.
  33. ↑ Η Γαλλοτυνήσια Amina Al-Annabi γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1962.
  34. ↑ Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Jean-Marc Monnerville από τη Μαρτινίκα (γ. 21 Φεβρουαρίου 1956).
  35. ↑ Nina Morato (γ. 2 Μαρτίου 1966).
  36. ↑ Nathalie Santamaria, γεννημένη το 1973 στην Κορσική.
  37. ↑ Κατά κόσμον Daniel Le Bras (γ. 15 Ιανουαρίου 1949)
  38. ↑ Fanny Biascamano (γ. 16 Σεπτεμβρίου 1979).
  39. ↑ (Marie Line και Maro Lany)
  40. ↑ Ψευδώνυμο της Sylvie Mestre.
  41. ↑ Sofia Mestari (γ. 1980).
  42. ↑ Natasha St-Pier, Καναδή, γεννημένη στις 10 Φεβρουαρίου 1981.
  43. ↑ Sandrine François (γ. Δεκ. 1980).
  44. ↑ Louisa Baïleche (γ. 4 Ιανουαρίου 1977).
  45. ↑ Jonatan Cerrada (γ. 12 Σεπτεμβρίου 1985).
  46. ↑ Γεννήθηκε στο Ισραήλ ως Marie Ortal Malka.
  47. ↑ Virginie Pouchain (γ. 1980).
  48. ↑ Συγκρότημα της πανκ/ροκ, που συστάθηκε το 1996.Μέλη: Laurent Honel : κιθάρα/τραγούδι/μπάσο (2000-), Jean-Marc Sauvagnargues : ντραμς (2002-), Paul Léger : κύρια φωνή (2004-), Yves Giraud : μπάσο (2005-). Πρώην μέλος: Ivan Callot : Κύρια φωνή (ως το Δεκέμβριο του 2007)
  49. ↑ Sébastien Tellier ( γ. 30 Νοεμβρίου 1974).
  50. ↑ Amaury Vassili (γ. 8 Ιουνίου 1989).
  51. ↑ Amandine Bourgeois (γ. 12 Ιουνίου 1979).
  52. ↑ Συγκρότημα συσταθέν το 2009, αποτελούμενο από τους Lorent Idir, François Djemel και Patrick Biyik).
  53. ↑ Lisa Angell (γ. 21 Σεπτ. 1968).
  54. ↑ Jiandani, Sanjay (1 July 2022). «France: France 2 confirms participation at Eurovision 2023». https://esctoday.com/187357/france-france-2-confirms-participation-at-eurovision-2023/. Ανακτήθηκε στις 1 July 2022. 
  55. ↑ «Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  56. ↑ «Here are the winners of the Marcel Bezençon Awards 2018!». eurovision.tv. 12 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  57. ↑ Klier, Marcus (18 Μαΐου 2009). «The Eurovision 2009 Marcel Bezençon Awards». esctoday.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  58. ↑ «Winners of the Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 16 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  59. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαρτίου 2022. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2021. 
  60. ↑ Cobb, Ryan (21 Απριλίου 2017). «Analysing ten years of OGAE voting: "Underneath the fan favourite bias is a worthwhile indicator"». escxtra.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  61. ↑ Jordan, Paul (28 Ιανουαρίου 2018). «Find out who is on Germany's global team for Eurovision 2018». eurovision.tv. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2019. 
  62. ↑ Granger, Anthony (24 Σεπτεμβρίου 2019). «France: Edoardo Grassi new Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019. 
  63. ↑ 63,0 63,1 Farren, Neil (4 Οκτωβρίου 2018). «France: Steven Clerima Revealed as New Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019. 
  64. ↑ Farren, Neil (6 Δεκεμβρίου 2019). «France: Steven Clerima Steps Down as Head of Delegation». eurovoix.com. 
  65. ↑ Jiandani, Sanjay (22 Ιουνίου 2020). «France: France 2 confirms participation at ESC 2O21 with national final». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2020. 
  66. ↑ «FRANCE 2019 : Stéphane Bern, André Manoukian et Sandy Héribert aux commentaires». eurovision-fr.net (στα Γαλλικά). 20 Μαρτίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2019. 
  67. ↑ Herbert, Emily (26 Απριλίου 2019). «France: Julia Molkhou Revealed as Eurovision 2019 Spokesperson». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2019. 
  68. ↑ Barké, Sébastien (31 Ιανουαρίου 2021). «Eurovision 2021 : dates, lieu, Barbara Pravi, artistes et pays confirmés... Ce que l'on sait déjà de la prochaine édition du Concours !». Télé Loisirs (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2021. 
  69. ↑ «FRANCE 2022 : Stéphane Bern et Laurence Boccolini reconduits pour Eurovision France». Eurovision-fr.net (στα Γαλλικά). 26 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2021. 
  70. ↑ Farren, Neil (13 Απριλίου 2022). «France: Élodie Gossuin Revealed as Eurovision 2022 Spokesperson». Eurovoix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2022. 
  71. ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6. 
  72. ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9. 
  73. ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συμμετοχή_της_Γαλλίας_στη_Eurovision&oldid=9803250"