Βικιπαίδεια

Συμμετοχή του Βελγίου στη Eurovision

Το Βέλγιο έχει συμμετάσχει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision από τότε που έκανε το ντεμπούτο της ως μία από τις επτά χώρες στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Από τότε, το Βέλγιο έχει απουσιάσει 3 φορές (1994, 1997, 2001), λόγω των ισχυόντων τότε κανονισμών της διοργανώτριας αρχής (EBU) για τους αποκλεισμούς χωρών. Το Βέλγιο έχει κερδίσει μια φορά, το 1986.

Βέλγιο
Βέλγιο
Τηλεοπτ. φορέαςVRT, RTBF
Εθνικοί τρόποι επιλογής
Γενική συμμετοχή
Πρώτη συμμετοχή1956
Καλύτερη θέση1η: 1986
Χειρότερη θέσηΤελευταία: 1961, 1962, 1965, 1973, 1985, 1993, 2000
Μηδέν βαθμοί1962, 1965
Επιπλέον σύνδεσμοι
Η σελίδα του Βελγίου στο Eurovision.tv

Στα πρώτα 20 χρόνια του διαγωνισμού, καλύτερο αποτέλεσμα του Βελγίου ήταν η τέταρτη θέση με την Τόνια το 1966. Το 1978, ο Ζαν Βαγί πέτυχε για πρώτη φορά ένα φινίρισμα στις τρεις πρώτες θέσεις, τερματίζοντας δεύτερος. Το 1986, η Σάντρα Κιμ έγινε η πρώτη και μέχρι σήμερα (μέχρι το 2019) νικήτρια για το Βέλγιο, όταν τραγούδησε το τραγούδι "J'aime la vie", όταν ήταν 13 χρονών στο Μπέργκεν. Τα υπόλοιπα φινιρίσματα του Βελγίου στην πρώτη τριάδα ήρθαν το 2003, όταν το συγκρότημα Urban Trad τερμάτισε δεύτερο στη Ρίγα, χάνοντας από μόνο δύο βαθμούς. Το Βέλγιο έχουν τερμάτισαν στην τελευταία θέση στο διαγωνισμό πέντε φορές, και πιο πρόσφατα το 2000 και έχουν δύο φορές λάβει "μηδέν βαθμούς", το 1962 και το 1965.

Μετά την εισαγωγή των ημιτελικών γύρων το 2004, το Βέλγιο δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό σε επτά από τους οκτώ διαγωνισμούς (2005-12), με εξαίρεση τον Τόμ Ντάις, ο οποίος τερμάτισε έκτος στον τελικό του 2010. Το Βέλγιο έχει έκτοτε καταφέρει τρία ακόμη φινιρίσματα στην πρώτη δεκάδα, με τον Λουάκ Νοτέτ να τερματίζει 4ος το 2015, τη Λάουρα Τεσόρο να τερματίζει 10η το 2016 και την Blanche να τερματίζει 4η το 2017 έτσι το Βελγίο τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνετε πιο πετυχημένο στον Διαγωνισμό Τραγουδιού από τα προηγούμενα χρόνια συμμετοχής του.

ΙστορίαΕπεξεργασία

Το Βέλγιο έχει δύο εθνικούς ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς του διαγωνισμού, τον φλαμανδικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Vlaamse Ραδιοφωνικός Σταθμός en Televisieomroep (VRT) και τον γαλλόφωνο ραδιοτηλεοπτικό φορέα Radio télévision belge de la communauté française (RTBF). Οι δύο ραδιοτηλεοπτικοί φορείς ανταλλάσσουν την επιλογή τραγουδιού για το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision κάθε χρόνο.

Ενώ VRT φιλοξενεί συνήθως ένα εθνικό τελικό, το Eurosong, κατά την επιλογή συμμετοχές τους για την Eurovision, ήταν φυσιολογικό για το RTBF να κρατήσει μια εσωτερική διαδικασία επιλογής (το RTBF έχει φιλοξενήσει και εθνικούς τελικούς κατά καιρούς, για παράδειγμα, το 1998, το 2005 και το 2011 καθώς το VRT εσωτερικά επέλεξε τον Τόμ Ντάις για το 2010).

Το Βέλγιο έχει κερδίσει το διαγωνισμό μία φορά, το 1986, όταν η Σάντρα Κιμ κέρδισε με το τραγούδι της "J'aime la vie" στο Μπέργκεν της Νορβηγίας. Αν και ισχυρίστηκε ότι ήταν 15 ετών, ήταν στην πραγματικότητα μόνο 13, αλλά τελικά κατάφερε να κρατήσει τη νίκη της. Επί του παρόντος, η ελάχιστη ηλικία για τη συμμετοχή είναι 16 και έτσι η Σάντρα Κιμ θα παραμείνει ο νεότερος νικητής, εκτός εάν κάποτε μειωθεί το όριο ηλικίας. Με τη νίκη το 1986, το Βέλγιο έγινε η τελευταία από τις γαλλόφωνες χώρες που έχει κερδίσει το διαγωνισμό. Τώρα το Βέλγιο, η Γαλλία, το Λουξεμβούργο, το Μονακό και η Ελβετία έχουν όλες κερδίσει τουλάχιστον μία φορά. Το Βέλγιο σημείωσε ένα απόλυτο ρεκόρ για την εποχή, με την Σάντρα Κιμ να κερδίζει με ένα πρωτοφανές ποσό των 176 βαθμών (αυτό το ρεκόρ παρέμεινε μέχρι το 1993, με την Ιρλανδία σκοράροντας 187 βαθμούς), κατά μέσο όρο 9,26 βαθμούς ανά έθνος. Η Κιμ έλαβε 77,2% της μέγιστης δυνατής βαθμολογίας, η οποία, μέχρι το 2016, εξακολουθεί να κατατάσσεται 8η μεταξύ όλων των νικητών της Eurovision.

Η επόμενη καλύτερη θέση του Βελγίου ήταν η δεύτερη που έχει επιτευχθεί δύο φορές, στους διαγωνισμούς του 1978 και του 2003. Ωστόσο, έχει τερματίσει τελευταίο οκτώ φορές.

Δεκαετία του 2000Επεξεργασία

Το 2003, οι Urban Trad τραγούδησαν σε μια επινοημένη γλώσσα κερδίζοντας τη δεύτερη θέση με 165 βαθμούς, 2 βαθμούς λιγότερους από τον νικητή εκείνου του έτους, την Τουρκία. Οι Ishtar έκαναν το ίδιο το 2008, αλλά ήρθαν 17οι στον πρώτο ημιτελικό και, επομένως, δεν προκρίθηκαν στον τελικό.

Δεκαετία του 2010Επεξεργασία

Το 2009, το Βέλγιο συμμετείχε στον πρώτο ημιτελικό στις 12 Μαΐου 2009, ωστόσο, έλαβαν μόνο έναν βαθμό που ήρθε από την Αρμενία και τερμάτισαν στην προτελευταία θέση.

Η συμμετοχή του 2010 για το Βέλγιο ήταν ο Τόμ Ντάις, όπου βγήκε δεύτερος στη βελγική - φλαμανδική έκδοση του The X Factor το 2008. Ο Ντάις επιλέχθηκε εσωτερικά και ανακοινώθηκε από το VRT στις 25 Νοεμβρίου του 2009.[1][2] Ο Τόμ Ντάις τερμάτισε 1ος στον πρώτο ημιτελικό, όπου το Βέλγιο προκρίθηκε στον τελικό για πρώτη φορά από την εισαγωγή των ημιτελικών. Στον τελικό τερμάτισε 6ος, καταφέρνοντας το καλύτερο αποτέλεσμα του Βελγίου από το 2003.[3]

Το 2011, η συμμετοχή για το Βέλγιο ήταν το συγκρότημα Witloof Bay. Δεν προκρίθηκαν στον τελικό, τερματίζοντας 11οι μόνο με έναν βαθμό διαφορά πίσω από τη Μολδαβία, και έτσι έναν βαθμό πίσω από την πρόκριση.[4]

Λόγω των καλών αποτελεσμάτων και την επιλογή του φλαμανδικού πληθυσμού, η VRT ακύρωσε τη διαδικασία επιλογής «Eurosong» και επέλεξε εσωτερικά για το 2012. Για το Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2012, επέλεξαν την 17χρονη τραγουδίστρια Iris, αλλά αποφάσισε να αφήσει το κοινό να επιλέξει ποιο τραγούδι θα τραγουδήσει για να εκπροσωπήσει το Βέλγιο. Ωστόσο, δεν προκρίθηκε στον τελικό, τερματίζοντας 17η στους 18 συμμετέχοντες στον πρώτο ημιτελικό, σκοράροντας μόλις 16 βαθμούς που ήταν το δεύτερο χαμηλότερο σύνολο όλων των 36 χωρών στους ημιτελικούς.[5][6][7]

Το 2012, ο Ρομπέρτο Μπελαρόζα, νικητής του The Voice Belgique, επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει το Βέλγιο για το επόμενο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision που θα πραγματοποιηθεί Μάιο του 2013 στη Σουηδία. Ο Μπελαρόζα προκρίθηκε στον τελικό και τερμάτισε στην 12η θέση.[8]

Το 2014, το VRT οργάνωσε πάλι έναν εθνικό τελικό και 30 συμμετέχοντες επιλέχθηκαν να μπούνε στα κάστινγκ. Ο Άξελ Χιρσού κέρδισε τον εθνικό τελικό, με περισσότερο από το 50 τοις εκατό των televotes και τέσσερις φορές (από 7 διεθνείς κριτικές επιτροπές) το μέγιστο των 12 βαθμών από τις διεθνείς κριτικές επιτροπές. Το τραγούδι που εκπροσώπησε το Βέλγιο ονομαζόταν "Mother" και είναι μια αργή μπαλάντα. Το τραγούδι δεν κατάφερε να προκριθεί στον τελικό, τερματίζοντας 14ο από τους 16.[9]

Το 2015, το RTBF επέλεξε και άλλον συμμετέχων από το "The Voice Belgique", τον Λουάκ Νοτέκ, που ήρθε δεύτερος το 2014. Εκπροσώπησε το Βέλγιο με το τραγούδι "Rhythm Inside" στον πρώτο ημιτελικό του διαγωνισμού. Κατάφερε να προκριθεί και ήρθε δεύτερος με 149 βαθμούς. Στον τελικό, ο Λουάκ τερμάτισε τέταρτος με 217 πόντους. Ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα για το Βέλγιο από το 2003 και ήταν το υψηλότερο ποσό των βαθμών που δώθηκαν ποτέ στο Βέλγιο. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που μια συμμετοχή τερμάτισε τέταρτη με πάνω από 200 βαθμούς.

Στις 26 Μαΐου του 2015, το VRT επιβεβαίωσε ότι θα χρησιμοποιήσει και πάλι το Eurosong ως εθνικό τελικό για το διαγωνισμό του 2016. Αυτή τη φορά το σόου είχε μόνο 5 συμμετέχοντες. Το Eurosong 2016 θα είχε 3 σόου, αλλά μόνο στο τελευταίο σόου οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ψηφίσουν για τον συμμετέχων που θα εκπροσωπούσε το Βέλγιο στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision το 2016. Στις 17 Ιανουαρίου 2016 η Λάουρα Τεσόρο κέρδισε το Eurosong 2016 με το τραγούδι "What's The Pressure", που συνυπογράφτηκε από τη βελγική τραγουδίστρια Selah Sue. Άλλοι υποψήφιοι ήταν οι Τόμ Φραντζής, Adil Aarab, Amaryllis Uitterlinden και Astrid Destuyver.

Η Λάουρα Τεσόρο ερμήνευσε το τραγούδι τελευταία στον δεύτερο ημιτελικό στις 12 Μαΐου του 2016 και προκρίθηκε στον τελικό τερματίζοντας στην τρίτη θέση με 274 βαθμούς. Στον τελικό της 14ης Μαΐου του 2016 ερμήνευσε το τραγούδι πρώτη και τερμάτισε δέκατη με 181 βαθμούς.

Ο βαλωνικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός RTBF ανακοίνωσε στις 22 Νοεμβρίου 2016 ότι η Ellie Delvaux θα εκπροσωπήσει το Βέλγιο στο διαγωνισμό του 2017 με το υποκοριστικό της όνομα, Blanche. Η Blanche είχε επίσης εμφανιστεί στο "The Voice Belgique", όπως οι προκάτοχοί της, Roberto Bellarosa (2013), Axel Hirsoux (2014) και Loïc Nottet (2015). Θα είναι η πέμπτη συνεχόμενη χρονιά που ο Βέλγος εκπρόσωπος ήταν πρώην διαγωνιζόμενος "The Voice". Η Laura Tesoro (2016) εμφανίστηκε στο παρελθόν στη φλαμανδική έκδοση "The Voice van Vlaanderen".

Στις 8 Μαρτίου 2017, το τραγούδι "City Lights" ανακοινώθηκε επίσημα ως η βελγική συμμετοχή στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2017. Διέρευσε το βράδυ πριν από την επίσημη κυκλοφορία του στις 7 Μαρτίου 2017 μέσω του Spotify. Να διαγωνίζεται στο πρώτο μισό του πρώτου ημιτελικού στις 9 Μαΐου 2017, η Μπλάνς προκρίθηκε στον τελικό στις 13 Μαΐου και εμφανίστηκε στο δεύτερο μισό του σόου, τερματίζοντας στην τέταρτη θέση. Η τέταρτη θέση της Blanche έδωσε στο Βέλγιο το τρίτο φινίρισμα στις πρώτες έξι θέσεις μέσα στη δεκαετία. Η μόνη άλλη δεκαετία όπου το Βέλγιο το πέτυχε αυτό, ήταν η δεκαετία του 1980.

Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου της Eurovision του 2017, ο Peter Van de Veire ανακοίνωσε ότι η VRT θα επιλέξει εσωτερικά τον συμμετέχοντα για το 2018. Στις 28 Σεπτεμβρίου 2017, το VRT ανακοίνωσε τη Laura Groeseneken ως τη Βελγική συμμετοχή κατά τη διάρκεια του talk show Van Gils & gasten, που προβλήθηκε στο Één.[10][11] Αν και αρχικά ήταν αγαπημένο στα στοιχήματα, το "A Matter of Time" ήταν η πρώτη Βελγική συμμετοχή από το 2014 που δεν προκρίθηκε στον τελικό. Τερμάτισε 12η με 91 βαθμούς στον πρώτο ημιτελικό.

Τον Ιανουάριο του 2019, το RTBF ανακοίνωσε ότι είχε επιλέξει εσωτερικά τον Eliot ως εκπρόσωπό τους για το διαγωνισμό του 2019. Το τραγούδι του "Wake Up" κυκλοφόρησε στις 28 Φεβρουαρίου 2019. Το τραγούδι γράφτηκε και δημιουργήθηκε από τον Pierre Dumoulin, ο οποίος επίσης έγραψε και παρήγαγε το "City Lights" από την Blanche. Το τραγούδι διαγωνίστηκε στον πρώτο ημιτελικό στις 16 Μαΐου 2019, αλλά απέτυχε να προκριθεί στον μεγάλο τελικό για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Ήταν η πρώτη συμμετοχή του RTBF που δεν προκρίθηκε από το 2011. Η συμμετοχή τερμάτισε 13η στον πρώτο ημιτελικό με 70 πόντους.

Δεκαετία του 2020Επεξεργασία

Κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού του 2019, ο φλαμανδικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός VRT ανακοίνωσε ότι ήδη αναζητούσε έναν εκπρόσωπο για το διαγωνισμό του 2020 και ότι είχε ήδη επικοινωνήσει με αρκετούς καλλιτέχνες. Ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός αποκάλυψε επίσης ότι η επιλογή θα πραγματοποιηθεί εσωτερικά και ότι δεν θα φέρει τον εθνικό τελικό της το 2020.[12] Την 1η Οκτωβρίου 2019, οι Hooverphonic ανακοινώθηκαν ως εκπρόσωποι του Βελγίου για το διαγωνισμό του 2020 κατά τη διάρκεια του talk show "Vandaag".[13] Το τραγούδι τους, "Release Me", κυκλοφόρησε στις 17 Φεβρουαρίου και ήταν να ερμηνευθεί στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιτελικού στις 12 Μαΐου. Ο διαγωνισμός ακυρώθηκε επίσημα στις 18 Μαρτίου 2020, λόγω της πανδημίας του COVID-19. Αρκετές ημέρες μετά την ανακοίνωση, οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς RTBF και VRT συμφώνησαν ότι το συγκρότημα θα ήταν ο εκπρόσωπός τους για το διαγωνισμό του 2021.[14]

ΣυμμετοχέςΕπεξεργασία

Υπόμνημα
Νικητής
Δεύτερη θέση
Τρίτη θέση
Τελευταία θέση
X
 Αποχώρηση
Χρονιά Καλλιτέχνης Γλώσσα Τίτλος Τελικός Βαθμοί Ημιτελικός Βαθμοί
1956 Φιντ Λεκλέρ Γαλλικά "Messieurs les noyés de la Seine" 2 [15] N/A[α] Όχι ημιτελικοί
Μόνυ Μαρκ Γαλλικά "Le plus beau jour de ma vie" 2 [16]
1957 Μπόμπγιαν Σούπεν[17] Ολλανδικά "Straatdeuntje" 8 5
1958 Φιντ Λεκλέρ Γαλλικά "Ma petite chatte" 5 8
1959 Μπομπ Μπένι [18] Ολλανδικά "Hou toch van mij" 6 9
1960 Φιντ Λεκλέρ Γαλλικά "Mon amour pour toi" 6 9
1961 Μπομ Μπένι Ολλανδικά "September, gouden roos" 15 1
1962 Φιντ Λεκλέρ Γαλλικά "Ton nom" 13 0
1963 Ζακ Ραϊμόν [19] Ολλανδικά "Waarom?" 10 4
1964 Ρομπέρ Κογκόι [20] Γαλλικά "Près de ma rivière" 10 2
1965 Λίζε Μάρκε [21] Ολλανδικά "Als het weer lente is" 15 0
1966 Τόνια[22] Γαλλικά "Un peu de poivre, un peu de sel" 4 14
1967 Λουί Νεφς [23] Ολλανδικά "Ik heb zorgen" 7 8
1968 Κλοντ Λομπάρ [24] Γαλλικά "Quand tu reviendras" 7 8
1969 Λούι Νιφς Ολλανδικά "Jennifer Jennings" 7 10
1970 Ζαν Βαγιέ [25] Γαλλικά "Viens l'oublier" 8 5
1971 Τζακ Ρέιμοντ και Λιλί Καστέλ[26] Ολλανδικά "Goeiemorgen, morgen" 14 68
1972 Σερζ και Κριστίν Γκιζολάντ[27] Γαλλικά "À la folie ou pas du tout" 17 55
1973 Νικόλ και Ουγκό[28] Ολλανδικά "Baby, Baby" 17 58
1974 Ζακ Ιστέν [29] Γαλλικά "Fleur de liberté" 9 10
1975 Αν Κριστί [30] Ολλανδικά "Gelukkig zijn" 15 17
1976 Πιέρ Ραπσά[31] Γαλλικά "Judy et Cie" 8 68
1977 Dream Express [32] Αγγλικά "A Million in One, Two, Three" 7 69
1978 Τζιν Βάλεϊ Γαλλικά "L'amour ça fait chanter la vie" 2 125
1979 Μισά Μαρά [33] Ολλανδικά "Hey Nana" 18 5
1980 Telex[34] Γαλλικά "Euro-Vision" 17 14
1981 Εμλί Σταρ [35] Ολλανδικά "Samson" 13 40
1982 Στέλλα Μάισεν[36] Γαλλικά "Si tu aimes ma musique" 4 96
1983 Pas de Deux [37] Ολλανδικά "Rendez-vous" 18 13
1984 Ζακ Ζέγκερς [38] Γαλλικά, Ιταλικά "Avanti la vie" 5 70
1985 Λίντα Λεπόμ Ολλανδικά "Laat me nu gaan" 19 7
1986 Σάντρα Κιμ Γαλλικά "J'aime la vie" 1 176
1987 Λιλιάν Σεν-Πιέρ .[39] Ολλανδικά "Soldiers of Love" 11 56
1988 Ρέιναρτ[40] Γαλλικά "Laissez briller le soleil" 18 5
1989 Ingeborg [41] Ολλανδικά "Door de wind" 19 13
1990 Φιλίπ Λαφοντέν [42] Γαλλικά "Macédomienne" 12 46
1991 Clouseau [43] Ολλανδικά "Geef het op" 16 23
1992 Morgane [44] Γαλλικά "Nous, on veut des violons" 20 11
1993 Μπάρμπαρα Ντεξ [45] Ολλανδικά "Iemand als jij" 25 3 Kvalifikacija za Millstreet
1994 Δεν συμμετείχε Όχι ημιτελικοί
1995 Φρεντρίκ Εθερλίνκ [46] Γαλλικά "La voix est libre" 20 8
1996 Λίζα ντελ Μπο [47] Ολλανδικά "Liefde is een kaartspel" 16 22 12 45
1997 Δεν συμμετείχε Όχι ημιτελικοί
1998 Μελανί Κολ [48] Γαλλικά "Dis oui" 6 122[β]
1999 Βανέσα Σινιτόρ [49] Αγγλικά "Like the Wind" 12 38
2000 Ναταλί Σορς Γαλλικά "Envie de vivre" 24 2
2001 Δεν συμμετείχε
2002 Sergio & The Ladies [50] Αγγλικά "Sister" 13 33
2003 Ιρμπάν Τραντ[51] Τεχνητή "Sanomi" 2 165
2004 Xandee [52] Αγγλικά "1 Life" 22 7 Top 11 το 2003[γ]
2005 Νούνο Ρεζέντε [53] Γαλλικά "Le grand soir" Δεν προκρίθηκε 22 29
2006 Κέιτ Ράιαν Αγγλικά, Γαλλικά "Je t'adore" 12 69
2007 The KMG's[54] Αγγλικά "Love Power" 26 14
2008 Ishtar [55] Τεχνητή "Ο Julissi" 17 16
2009 Πατρίκ Ουσέν [56] Αγγλικά "Copycat" 17 1
2010 Τομ Ντις [57] Αγγλικά "Me and My Guitar" 6 143 1 167
2011 Ουίτλουφ Μπέι[58] Αγγλικά "With Love Baby" Δεν προκρίθηκε 11 53
2012 Iris [59] Αγγλικά "Would You?" 17 16
2013 Ρομπέρτο Μπελαρόζα [60] Αγγλικά "Love Kills" 12 71 5 75
2014 Αξέλ Ιρσού [61] Αγγλικά "Mother" Δεν προκρίθηκε 14 28
2015 Λοΐκ Νοτέ[62] Αγγλικά "Rhythm Inside" 4 217 2 149
2016 Λάουρα Τεσόρο[63] Αγγλικά "What's the Pressure?" 10 181 3 274
2017 Blanche Αγγλικά "City Lights" 4 363 4 165
2018 Sennek Αγγλικά "A Matter of Time" Δεν προκρίθηκε 12 91
2019 Έλιοτ Αγγλικά "Wake Up" 13 70
2020 Hooverphonic Αγγλικά "Release Me" Ακυρώθηκε[δ] X
2021 Hooverphonic[64] Αγγλικά "The Wrong Place" 19 74 9 117
2022 Ζερεμί Μακιεζέ[65] Αγγλικά "Miss You " 19 64 8 151

Ιστορικό ψηφοφορίαςΕπεξεργασία

Μέχρι το 2021, το ιστορικό ψηφοφορίας του Βελγίου έχει ως εξής:

ΔιοργανώσειςΕπεξεργασία

Χρονιά Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστές
1987   Βρυξέλλες Παλάτι Εκατονταετηρίδας Βικτόρ Λαζλό

ΒραβείαΕπεξεργασία

Βραβείο Barbara DexΕπεξεργασία

Περαιτέρω πληροφορίες: Βραβείο Barbara Dex
Χρονιά Ερμηνευτής Διοργανώτρια πόλη Ref.
2000 Nathalie Sorce   Στοκχόλμη
[66]

Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε το ΒέλγιοΕπεξεργασία

Στους τελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1956–1974 Άλλο σύστημα ψηφοφορίας
1975   Ιρλανδία   Ηνωμένο Βασίλειο   Ελβετία
1976   Ηνωμένο Βασίλειο   Γαλλία   Μονακό
1977   Ηνωμένο Βασίλειο   Ολλανδία   Ελβετία
1978   Ισραήλ   Ιρλανδία   Γαλλία
1979   Ισπανία   Ιρλανδία   Νορβηγία
1980   Ιρλανδία   Ιταλία   Λουξεμβούργο
1981   Δανία   Γερμανία   Ηνωμένο Βασίλειο
1982   Ελβετία   Γερμανία   Λουξεμβούργο
1983   Γιουγκοσλαβία   Ισραήλ   Λουξεμβούργο
1984   Ιρλανδία   Γαλλία   Δανία
1985   Νορβηγία   Γερμανία   Ιρλανδία
1986   Ελβετία   Λουξεμβούργο   Φινλανδία
1987   Ιρλανδία   Γερμανία   Γιουγκοσλαβία
1988   Ηνωμένο Βασίλειο   Ισραήλ   Λουξεμβούργο
1989   Αυστρία   Γιουγκοσλαβία   Νορβηγία
1990   Ηνωμένο Βασίλειο   Ισλανδία   Ιταλία
1991   Ελβετία   Σουηδία   Ισραήλ
1992   Ηνωμένο Βασίλειο   Μάλτα   Αυστρία
1993   Ηνωμένο Βασίλειο   Σουηδία   Ελβετία
1994 Δε συμμετείχε
1995   Ισπανία   Αυστρία   Κύπρος
1996   Ηνωμένο Βασίλειο   Σουηδία   Νορβηγία
1997 Δε συμμετείχε
1998   Ολλανδία   Ισραήλ   Μάλτα
1999   Ολλανδία   Γερμανία   Ισλανδία
2000   Λετονία   Δανία   Ολλανδία
2001 Δε συμμετείχε
2002   Ισπανία   Γαλλία   Λετονία
2003   Τουρκία   Ισπανία   Ολλανδία
2004   Τουρκία   Γαλλία   Ελλάδα
2005   Ελλάδα   Τουρκία   Μάλτα
2006   Αρμενία   Ελλάδα   Φινλανδία
2007   Τουρκία   Αρμενία   Ελλάδα
2008   Αρμενία   Τουρκία   Ελλάδα
2009   Τουρκία   Νορβηγία   Ισραήλ
2010   Ελλάδα   Γερμανία   Ισλανδία
2011   Γαλλία   Ρουμανία   Ελλάδα
2012   Σουηδία   Αλβανία   Ρωσία
2013   Ολλανδία   Δανία   Ουκρανία
2014   Αυστρία   Σουηδία   Ολλανδία
2015   Σουηδία   Ρωσία   Ιταλία
2016   Αυστρία Κ.Ε.
  Πολωνία T. 		  Ιταλία Κ.Ε.
  Ολλανδία T. 		  Γαλλία Κ.Ε.
  Γαλλία T.
2017   Σουηδία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T. 		  Βουλγαρία Κ.Ε.
  Ολλανδία T. 		  Πορτογαλία Κ.Ε.
  Βουλγαρία T.
2018   Αυστρία Κ.Ε.
  Ολλανδία T. 		  Ολλανδία Κ.Ε.
  Ισραήλ T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Γαλλία T.
2019   Ιταλία Κ.Ε.
  Ολλανδία T. 		  Ισλανδία Κ.Ε.
  Γαλλία T. 		  Γαλλία Κ.Ε.
  Ιταλία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021   Ελβετία Κ.Ε.
  Γαλλία T. 		  Ουκρανία Κ.Ε.
  Ουκρανία T. 		  Φινλανδία Κ.Ε.
  Ιταλία T.

Στους ημιτελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1974–1995 Όχι ημιτελικοί
1996   Σουηδία   Μάλτα   Ιρλανδία
1997–2003 Όχι ημιτελικοί
2004   Ολλανδία   Ελλάδα   Ουκρανία
2005   Ολλανδία   Πορτογαλία   Ρουμανία
2006   Αρμενία   Φινλανδία   Τουρκία
2007   Τουρκία   Ολλανδία   Λετονία
2008   Αρμενία   Ελλάδα   Ολλανδία
2009   Τουρκία   Αρμενία   Μάλτα
2010   Ισλανδία   Ελλάδα   Αλβανία
2011   Σουηδία   Ρουμανία   Ολλανδία
2012   Ρωσία   Αλβανία   Ελλάδα
2013   Ολλανδία   Δανία   Ουκρανία
2014   Ουγγαρία   Ολλανδία   Σουηδία
2015   Αρμενία   Αλβανία   Ρωσία
2016   Αυστραλία Κ.Ε.
  Πολωνία T. 		  Ισραήλ Κ.Ε.
  Αυστραλία T. 		  Γεωργία Κ.Ε.
  Λιθουανία T.
2017   Σουηδία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T. 		  Αυστραλία Κ.Ε.
  Μολδαβία T. 		  Κύπρος Κ.Ε.
  Πολωνία T.
2018   Αυστρία Κ.Ε.
  Ιρλανδία T. 		  Τσεχία Κ.Ε.
  Αυστρία T. 		  Ελβετία Κ.Ε.
  Τσεχία T.
2019   Αυστραλία Κ.Ε.
  Εσθονία T. 		  Ισλανδία Κ.Ε.
  Αυστραλία T. 		  Τσεχία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021   Ρωσία Κ.Ε.
  Μάλτα T. 		  Ουκρανία Κ.Ε.
  Ουκρανία T. 		  Μάλτα Κ.Ε.
  Λιθουανία T.

Σχετική συμμετοχήΕπεξεργασία

Σχολιαστές και παρουσιαστές βαθμώνΕπεξεργασία

Το Βέλγιο διαθέτει δύο δημόσιους ραδιοφωνικούς σταθμούς: το VRT (ολλανδική περιοχή) και το RTBF (γαλλόφωνη περιοχή). Και οι δύο μεταδίδουν την εκδήλωση και με την πάροδο των ετών για τους δύο σταθμούς παρέχονται σχόλια από αρκετούς έμπειρους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς παρουσιαστές, συμπεριλαμβανομένων των Nand Baert, Jacques Mercier, Luc Appermont και Paule Herreman. Ωστόσο, από τον Διαγωνισμό του 1991, ο André Vermeulen παρέχει σχολιασμό στην ολλανδική γλώσσα κάθε χρόνο, με εξαίρεση τον Διαγωνισμό του 1996. Ο Jean-Pierre Hautier παρέχει σχόλια στη γαλλική γλώσσα κάθε χρόνο από το Διαγωνισμό του 1994 έως το διαγωνισμό του 2013. Το 1962, τότε η BRT χρησιμοποίησε το σχόλιο από τη NOS (Ολλανδία), ο λόγος για τον οποίο ήταν άγνωστος.

Από το 1998, η VRT προμήθευσε έναν διπλό σχολιαστή για να ενταχθεί στον André Vermeulen, μεταξύ 1999 και 2010. Ο διπλός σχολιασμός δόθηκε από τους Bart Peeters και Anja Daems. Ο Peeters παρείχε το σχόλιο κατά τη διάρκεια των ετών που η VRT επέλεξε τις καταχωρήσεις, ενώ η Daems σχολίασε τα χρόνια που η RTBF επέλεξε τις καταχωρήσεις. Από το 2011 ο Sven Pichal αντικατέστησε τον Daems ως σχολιαστή, ενώ ο Peter Van de Veire αντικατέστησε τον Peeters. Από το 2007 ο Jean-Louis Lahaye συνεργάζεται με τον Jean-Pierre Hautier ως διπλός σχολιαστής του RTBF. Μετά το θάνατο του Hautier το 2012, ο Lahaye ενώθηκε με την Maureen Louys το 2013.

Χρονιά Φλαμανδικός σχολιαστής Βαλλωνικός σχολιαστής Παρουσιαστής βαθμών Ref.
1956 Ναντ Μπάερτ Ζανίν Λαμπότ Χωρίς παρουσιαστή βαθμών
1957 Νικ Μπαλ Μπερτ Λέιζεν
1958 Αρλέτ Βενσάν Πάουλε Χέρεμαν
1959 Πάουλε Χέρεμαν Μπερτ Λέιζεν
1960 Ζορζ Ντεζίρ Αρλέτ Βενσάν
1961 Ρομπέρ Μποβέ Βαρτ Μπόγκαερτ
1962 Βίλεμ Ντόις Νικόλα Βεντρές Αρλέτ Βενσάν
1963 Χέρμαν Φέρελστ, Ντενίζ Μαές Πιέρ Ντελχάς Βαρτ Μπόγκαερτ
1964 Χέρμαν Φέρελστ Πάουλε Χέρεμαν Αντρέ Αγκόν
1965 Βαρτ Μπόγκαερτ
1966 Αντρέ Αγκόν
1967 Βαρτ Μπόγκαερτ
1968 Αντρέ Αγκόν
1969 Βαρτ Μπόγκαερτ
1970 Γιαν Τεϊς Αντρέ Αγκόν
1971 Χέρμαν Φέρελστ Χωρίς παρουσιαστή βαθμών
1972
1973
1974 Ζορζ Ντεζίρ Αντρέ Αγκόν
1975 Βίλεμ Ντούϊς Πάουλε Χέρεμαν Βαρτ Μπόγκαερτ
1976 Λικ Άπερμον Ζορζ Ντεζίρ Αντρέ Αγκόν
1977 Πατρίκ Ντιαμέλ Άνε Πλούγκαρτς
1978 Κλοντ Ντελακρουά Αντρέ Αγκόν
1979 Πάουλε Χέρεμαν Άνε Πλούγκαρτς
1980 Ζακ Μερσιέ Ζακ Ολιβιέ
1981 Βάλτερ Ντε Μεγιέρ
1982 Ζακ Ολιβιέ
1983 Άνε Πλούγκαρτς
1984 Ζακ Ολιβιέ
1985 Άνε Πλούγκαρτς
1986 Ζακ Ολιβιέ
1987 Κλωντ Ντελακρουά Άνε Πλούγκαρτς
1988 Πιερ Κογιάρ-Μποβί Ζακ Ολιβιέ
1989 Ζακ Μερσιέ Άνε Πλούγκαρτς
1990 Κλωντ Ντελακρουά Ζακ Ολιβιέ
1991 Αντρέ Φερμόιλεν Άνε Πλούγκαρτς
1992 Ζακ Ολιβιέ
1993 Άνε Πλούγκαρτς
1994 Ζαν-Πιέρ Οτιέ Δε συμμετείχε
1995 Μαρί-Φρανσουάζ Ρενσόν "Soda"
1996 Μισέλ Φογιέ, Γιόχαν Φέρστρεκεν Ζαν-Πιέρ Οτιέ, Σάντρα Κιμ Άνε Πλούγκαρτς
1997 Αντρέ Φερμόιλεν Ζαν-Πιέρ Οτιέ Δε συμμετείχε
1998 Αντρέ Φερμόιλεν, Άντρεα Κρούνενμπεργκς Μαρί-Ελέν Βάχντερμποργκτ
1999 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Σαμπίνε ντε Φος
2000 Αντρέ Φερμόιλεν, Άνια Ντεμς Τόμας βαν Χαμ
2001 Δε συμμετείχε
2002 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Τζίνα Λίζα
2003 Αντρέ Φερμόιλεν, Άνια Ντεμς Κορίν Μπουλανζιέ
2004 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Μαρτίνε Πρένεν
2005 Αντρέ Φερμόιλεν, Άνια Ντεμς Αρμέγ Γκίσεν
2006 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Γιασμίν
2007 Αντρέ Φερμόιλεν, Άνια Ντεμς Ζαν-Πιέρ Οτιέ, Ζαν-Λουί Λαχάγιε Μορίν Λουίς
2008 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Σαντρίνε βαν Χαντενχόφεν
2009 Αντρέ Φερμόιλεν, Άνια Ντεμς Μορίν Λουίς
2010 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Κάτια Ρέτσιν
2011 Αντρέ Φερμόιλεν Μορίν Λουίς
2012 Πέτερ βαν ντε Βέιρε
[67]
2013 Αντρέ Φερμόιλεν, Τομ Ντε Κοκ Μορίν Λουίς, Ζαν-Λουί Λαχάγιε Μπάρμπαρα Λούις
[67]
2014 Πέτερ βαν ντε Βέιρε, Εύα Ντέλεμαν Αντζελίκ Φλιέγκε
[67]
2015 Walid
[67]
2016 Πέτερ βαν ντε Βέιρε Ουμές Φάνγκαφερ
[67]
2017 Φανί Ζιγιάρ
[67]
2018 Ντανίρα Μπουχρίς Τερκεσίδη
[68][67][69]
2019 Νταβίντ Ζανμότ
[70][71][72]
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021 Πέτερ βαν ντε Βέιρε Φάνι Γιαντρέν[ε], Ζαν-Λουί Λαχάγιε Ντανίρα Μπουχρίς Τερκεσίδη [73][74][75][76]

Διευθυντές ορχηστρώνΕπεξεργασία

Χρονιά Μαέστρος[ζ] Σημ. Ref.
1956 Λίο Σουρί [77]
1957   Γουίλι Μπέρκινγκ [η]
1958   Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν
1959 Φράνσις Μπαΐ
1960 Ανρί Σεγκέρς
1961 Φράνσις Μπαΐ
1962 Ανρί Σεγκέρς
1963 Φράνσις Μπαΐ
1964 Ανρί Σεγκέρς
1965 Γκαστόν Νόιτς
1966   Ζαν Ροντερές [η]
1967 Φράνσις Μπαΐ
1968 Ανρί Σεγκέρς
1969 Φράνσις Μπαΐ
1970 Τζακ Σαΐ [78]
1971 Φράνσις Μπαΐ
1972 Ανρί Σεγκέρς
1973 Φράνσις Μπαΐ
1974   Πιέρ Σιφρ
1975 Φράνσις Μπαΐ
1976   Μισέλ Μπέρνχολκ
1977   Όλιν Έινσγουορθ
1978   Ζαν Μιζί
1979 Φράνσις Μπαΐ
1980 Όχι μαέστρος [79]
1981 Τζουζέπε Μαρκέζε
1982 Τζακ Σαΐ
1983 Φρέντι Σούντερ
1984 Ζο Καρλιέ
1985   Κουρτ Έρικ Χόλμκβιστ [η]
1986 Ζο Καρλιέ
1987 Φρέντι Σούντερ [θ]
1988 Ντάνιελ Βίλεμ
1989 Φρέντι Σούντερ
1990 Ρόνι Μπρακ
1991 Ρόλαντ Βερλούφεν
1992 Φρανκ Φιεβέζ
1993 Μπερτ Καντρίς
1995 Άλεκ Μανσιόν
1996 Μπομπ Πόρτερ
1998 Όχι μαέστρος

ΆλμπουμΕπεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοιΕπεξεργασία

Σημειώσεις και παραπομπέςΕπεξεργασία

ΣημειώσειςΕπεξεργασία

  1. ↑ Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού είναι άγνωστα, αφού μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Ο επίσημος ιστότοπος της Eurovision τοποθετεί όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στη δεύτερη θέση.
  2. ↑ Η Ισπανία είχε αρχικά δώσει 12 βαθμούς στο Ισραήλ και 10 στη Νορβηγία. Μετά τη μετάδοση αναγγέλθηκε ότι ο ισπανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός κατέγραψε εσφαλμένα τις ψηφοφορίες και ότι η Γερμανία έπρεπε να έχει πάρει τους κορυφαίους βαθμούς - 12 βαθμούς - αντί να μην λάβει βαθμούς, όπως συνέβη. Το λάθος διορθώθηκε και η Γερμανία τέθηκε 7η, πάνω από τη Νορβηγία. Το Ισραήλ και η Νορβηγία έλαβαν δύο πόντους λιγότερα από ό, τι αρχικά και η Κροατία, η Μάλτα, η Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Κάτω Χώρες, το Βέλγιο, η Εσθονία και η Τουρκία έλαβαν ένα βαθμό λιγότερο από ότι δόθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής.
  3. ↑ Σύμφωνα με τους τότε κανονισμούς της Eurovision, οι πρώτες δέκα χώρες που δεν ήταν μέλη των Μεγάλων 4 από τον προηγούμενο διαγωνισμό μαζί με τις Μεγάλες Τέσσερις προκρίνονταν αυτόματα για τον τελικό της επόμενης χρονιάς χωρίς να χρειαστεί να συμμετάσχουν στα ημιτελικά. Για παράδειγμα, αν η Γερμανία και η Γαλλία τερμάτιζαν μέσα στις πρώτες δέκα θέσεις, οι χώρες που τερμάτισαν στην 11η και 12η θέση, προκρίνονται αυτόματα στον τελικό της επόμενης χρονιάς, μαζί με τις υπόλοιπες χώρες των πρώτων δέκα θέσεων.
  4. ↑ Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
  5. ↑ Αργοπορημένη αντικατάσταση για την Μορίν Λουίς που δεν ήταν παρούσα λόγω του ότι βγήκε θετική σε τεστ COVID-19.
  6. ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Βέλγοι εκτός αν έχουν σημαία
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Ο μουσικός διευθυντής της διοργανώτριας χώρας.
  8. ↑ Ο διαγωνισμός διοργανώθηκε από το RTBF, αλλά η συμμετοχή του Βελγίου ήταν από το BRT, ως εκ τούτου ο Βαλλωνικός Ζο Καρλιέ υπηρετούσε ως μουσικός διευθυντής (διήυθυνε τη συμμετοχή της Κύπρου) ενώ ένας φλαμανδικός μαέστρος ηγήθηκε της βελγικής συμμετοχής.

ΠαραπομπέςΕπεξεργασία

  1. ↑ Hondal, Victor (25 Νοεμβρίου 2009). «Tom Dice to represent Belgium in Oslo». ESCToday. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Νοεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2009. 
  2. ↑ «Tom Dice gaat naar het Eurovisiesongfestival» (στα Dutch). VRT. 25 Νοεμβρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Νοεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2009. 
  3. ↑ «Eurovision 2010: complete televoting and jury results». wiwibloggs.com. 30 June 2010. http://wiwibloggs.com/2010/06/30/eurovision-2010-complete-televoting-and-jury-results/6544/. Ανακτήθηκε στις 23 March 2014. 
  4. ↑ «Semi-final results at Eurovision 2011». wiwibloggs.com. 15 May 2011. http://wiwibloggs.com/2011/05/15/semi-final-results-at-eurovision-2011/11261/. Ανακτήθηκε στις 23 March 2014. 
  5. ↑ Sietse (9 Σεπτεμβρίου 2009). «Eén begraaft Eurosong als selectie voor het Songfestival» (στα Dutch). VRT. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2011. 
  6. ↑ Sietse (14 Φεβρουαρίου 2011). «No Euroson in 2012 but internal» (στα Dutch). 
  7. ↑ http://www.eurovision.tv/page/history/by-year/contest?event=1573
  8. ↑ Griper, Ann (19 Μαΐου 2013). «Who are Eurovision Song Contest 2013 winners? Full results table». Mirror.co.uk. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2013. 
  9. ↑ «Belgium: Axel Hirsoux wins Eurosong with 'Mother'». wiwibloggs.com. 16 March 2014. http://wiwibloggs.com/2014/03/16/belgium-axel-hirsoux-wins-eurosong-with-mother/43335/. Ανακτήθηκε στις 23 March 2014. 
  10. ↑ Jiandani, Sanjay (28 Σεπτεμβρίου 2017). «Belgium: VRT will reveal the Belgian act for Eurovision 2018 tonight». Esctoday.com. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2017. 
  11. ↑ «Laura Groeseneken naar het Eurovisiesongfestival!» (στα Ολλανδικά). VRT. 28 Σεπτεμβρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2017. 
  12. ↑ «Belgische selectie 2020: "Gesprekken met artiesten op longlist aan de gang"» (στα Ολλανδικά). Songfestival.be. 15 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2019. 
  13. ↑ «Hooverphonic gaat naar het Songfestival voor België: "het nummer zal ons DNA hebben"» (στα Ολλανδικά). VRT NWS. 1 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2020. 
  14. ↑ «Hooverphonic neemt volgend jaar deel aan het Eurovisiesongfestival:"We hebben er nog altijd enorm veel zin in"» (στα Ολλανδικά). VRT NWS. 20 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2020. 
  15. ↑ Barclay, Simon (17 Ιουνίου 2010). The Complete and Independent Guide to the Eurovision Song Contest 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1. 
  16. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα ESC1956 History.
  17. ↑ Ψευδώνυμο του Modest Schoepen, γ. 16 Μαΐου 1925 - θ. 17 Μαΐου 2010).
  18. ↑ Bob Benny, γ. 18 Μαΐου 1926 – θ. 29 Μαρτίου 2011.
  19. ↑ Jacques Raymond, γ. 13 Οκτ. 1938.
  20. ↑ Robert Cogoi, γ. 25 Οκτ. 1939 - θ. 15 Μαΐου 2022.
  21. ↑ (Lize Marke. γ. Liliane Couck, 1η Δεκεμβρίου 1936).
  22. ↑ Γεννήθηκε ως Arlette Antoine Dominicus, 25 Ιουλ. 1947.
  23. ↑ Louis Neefs, γ. 8 Αυγ. 1937 - θ. 25 Δεκ. 1980.
  24. ↑ Claude Lombard, γ. 25 Φεβρ. 1945 - θ. 20 Σεπτ. 2021.
  25. ↑ Jean Vallée, γ. 2 Οκτ. 1941 - θ. 12 Μαρτ. 2014.
  26. ↑ Lili Castell. γ. 10 Απρ. 1937)
  27. ↑ Ζευγάρι, αμφότεροι γεννήθηκαν το 1946.
  28. ↑ Ντουέτο αποτελούμενο από τη Νικόλ Τζοσί (Nicole Josy, γ. 21 Οκτ. 1946) και τον Ουγκό Σιγκάλ (Hugo Sigal, γ. 10 Νοεμ. 1947)
  29. ↑ Jacques Hustin, γ. 15 Μαρτ. 1940- θ. 6 Απρ. 2009).
  30. ↑ Ann Christy, γ. 22 Σεπτ. 1945 - θ. 7 Αυγ. 1984)
  31. ↑ (Pierre Rapsat, γ. 28 Μαΐου 1948 - θ. 20 Απριλίου 2002).
  32. ↑ Τρίο (Hearts of Soul) αποτελούμενο από τις αδερφές Bianca, Stella και Patricia Maessen (1952- 15 Μαΐου 1996).
  33. ↑ Micha Marah, γ. 26 Σεπτ. 1953.
  34. ↑ Συγκρότημα της synthpop (1978-2006, 2009), που συστάθηκε το 1978 από τους Μαρκ Μουλέν (Marc Moulin, γ. 1η Σεπτ. 1942 - θ. 26 Σεπτ. 2008), Νταν Λακσμάν (Dan Lacksman, γεν. 19 Μαΐου 1950) και Μισέλ Μοέρ (Michel Moers).
  35. ↑ Emly Starr, πραγματικό όνομα: Marie-Christine Mareels, γ. 5 Σεπτ. 1957.
  36. ↑ Stella Maessen, γ. 6 Αυγ. 1953.
  37. ↑ Τρίο [1982-83] αποτελούμενο από τους Walter Verdin, Dett Peyskens και Hilde van Roy.
  38. ↑ Jacques Zegers, γ. 25 Ιουν. 1947.
  39. ↑ Liliane Saint-Pierre, γεννήθηκε ως Liliane Keuninckx στις 18 Δεκ. 1948.
  40. ↑ Γεννήθηκε το 1955 ως Joseph Reynaerts.
  41. ↑ Γεννήθηκε ως Ιngeborg Thérèse Marguerite Sergeant στις 15 Οκτ. 1966.
  42. ↑ Philippe Lafontaine, γ. 24 Μαΐου 1955.
  43. ↑ Συγκρότημα της ποπ που συστάθηκε το 1984. Μέλη: Tjen Berghmans (ως το 1990), Karel Theys (ως το 1991), Bob Savenberg (ως το 1996), Kris Wauters και Koen Wauters.
  44. ↑ Ψευδώνυμο της Ingrid Simonis, γ. 23 Αυγ. 1975).
  45. ↑ Barbara Dex, γ. 22 Ιαν. 1974.
  46. ↑ Frédéric Etherlinck, πλήρες όνομα Frédéric Van Goitsenhoven-Maeterlinck, γεν. 11 Αυγ. 1968.
  47. ↑ Reinhilde Goossens, γ. 9 Ιουν. 1961.
  48. ↑ Mélanie Cohl, γ. 4 Ιαν. 1982
  49. ↑ Vanessa Chinitor, γ. 13 Οκτ. 1976.
  50. ↑ Ο Βέλγος τραγουδιστής Serge Quisquater (γ. 2 Απρ. 1965), μαζί με 3 Ολλανδές τραγουδίστριες, τις Ibernice Macbean, Ingrid Simons και Jodi Pijper.
  51. ↑ Λαϊκό συγκρότημα.
  52. ↑ Ψευδώνυμο της Sandy Boets, γ. 18 Δεκ. 1978.
  53. ↑ Nuno Resende, Πορτογάλος τραγουδιστής, γεν. 25 Ιουν. 1973.
  54. ↑ Συγκρότημα με πλήρες όνομα Krazy Mess Groovers, 6 μέλη του πήραν μέρος: οι Sexyfire (Wakas Ashiq, πακιστανικής καταγωγής, φωνή), Mr Scotch (Piotr Paluch, πολωνικής καταγωγής, πλήκτρα), Mr French Kiss (Raphaël Hallez, τρομπέτα, γαλλικής καταγωγής), Big Boss (Tuan N'Guyen, άλτο σαξόφωνο, με ρίζες από Βιετνάμ), Mr Cream (François Cremer, ντραμς) και Lady Soulflower (Chrystel Wautier, με ουκρανικές ρίζες, φωνή). Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ήταν οι The Answer - τρομπόνι, Mr DeeBeeDeeBop - βαρύτονο σαξόφωνο, Captain Thunder - ηλεκτρική κιθάρα, Mr Y - φωνητικά.
  55. ↑ Φλαμανδικό λαϊκό συγκρότημα. Μέλη: Soetkin Baptist, Michel Vangheluwe, Ann Vandaele, Marleen Vandaele, Els Vandaele, Hans Vandaele, Lode Cartrysse, Frank Markey, Korneel Taeckens, Karel Vercruysse.
  56. ↑ Patrick Ouchène (γ. 21 Μαρτ. 1970).
  57. ↑ Tom Dice, γενν. ως Tom Eeckhout στις 25 Νοεμ. 1989.
  58. ↑ Συγκρότημα με μέλη τους: Stijn Bearelle, Étienne Debaisieux, Benoît Giaux, Nicolas Dorian, Florence Huby, Mathilde Sevrin.
  59. ↑ Ψευδώνυμο της Laura van den Bruel ( γ. 19 Ιαν. 1995).
  60. ↑ Roberto Bellarosa, γ. 23 Αυγ. 1994.
  61. ↑ Axel Hirsoux, γ. 28 Σεπτ. 1982.
  62. ↑ Ο Νοτέ γεννήθηκε στις 10 Απρ. 1996.
  63. ↑ Laura Tesoro, γ. 19 Αυγ. 1996.
  64. ↑ «Hooverphonic - Belgium - Rotterdam 2021». Eurovision.tv (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2021. 
  65. ↑ «Jérémie Makiese (The Voice) défendra les couleurs de la Belgique à l'Eurovision». RTBF Culture (στα Γαλλικά). 15 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2021. 
  66. ↑ Adams, William Lee (9 Ιουλίου 2015). «Poll: Who was the worst dressed Barbara Dex Award winner?». Wiwibloggs. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  67. ↑ 67,0 67,1 67,2 67,3 67,4 67,5 67,6 Granger, Anthony (20 Μαΐου 2018). «EBU Wants to See More Commentators Attend the Eurovision Song Contest». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  68. ↑ «Peter Van de Veire: "Als ik een voetballer was, zou ik iedereen onderuit schoppen"». niewsblad.be (στα Ολλανδικά). 3 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  69. ↑ Granger, Anthony (22 Απριλίου 2018). «Belgium: Danira Boukhriss Terkessidis Revealed as Spokesperson». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  70. ↑ «Tweede halve finale van het Songfestival verhuist naar Ketnet». hln.be (στα Ολλανδικά). 26 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  71. ↑ Granger, Anthony (14 Μαρτίου 2019). «Belgium: Maureen Louys & Jean-Louis Lahaye Confirmed As Commentators For Tel Aviv». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  72. ↑ «Eurovision 2019 Spokespersons – Who will announce the points?». eurovisionworld.com. 18 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  73. ↑ «TV-gids». één.be. 
  74. ↑ «Beleef het Eurovisiesongfestival bij de VRT». VRT-onlinediensten (στα Ολλανδικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2021. 
  75. ↑ «Eurovision 2021 : 3 soirées exceptionnelles à ne pas manquer sur la RTBF !». rtbf.be. 4 Μαΐου 2021. 
  76. ↑ Granger, Anthony (18 Μαΐου 2021). «Belgium: Maureen Louys Pulls out of RTBF Commentary After Positive COVID-19 Test». Eurovoix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2021. 
  77. ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6. 
  78. ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9. 
  79. ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9. 


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συμμετοχή_του_Βελγίου_στη_Eurovision&oldid=9655011"