Βικιπαίδεια

Συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου στη Eurovision

Το Ηνωμένο Βασίλειο συμμετείχε στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 64 φορές. Πρώτα συμμετείχε στο δεύτερο διαγωνισμό το 1957 και συμμετέχει κάθε χρόνο από το 1959. Μαζί με την Ολλανδία και τη Σουηδία, το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μία από τις τρεις μόνο χώρες με νίκες της Eurovision σε τέσσερις διαφορετικές δεκαετίες. Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μία από τις "Μεγάλες Πέντε" χώρες, μαζί με τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία, οι οποίες επιτρέπεται αυτόματα να συμμετάσχουν στον τελικό, καθώς είναι οι πέντε μεγαλύτεροι οικονομικοί συνδρομητές στην Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU). Ο βρετανικός εθνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας, το BBC, μεταδίδει την εκδήλωση και έχει, σε πολλές περιπτώσεις, οργανώσει διαφορετικές εθνικές διαδικασίες επιλογής για να επιλέξει τη βρετανική συμμετοχή. Το Ηνωμένο Βασίλειο κέρδισε τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision πέντε φορές και τερμάτισε δεύτερο δεκαέξι φορές ρεκόρ. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει φιλοξενήσει τον διαγωνισμό ένα ρεκόρ εννέα φορών, τέσσερις φορές στο Λονδίνο (1960, 1963, 1968 και 1977) και μία φορά στο Εδιμβούργο (1972), στο Μπράιτον (1974), στο Χαρογκέιτ (1982), στο Μπέρμιγχαμ (1998), και στο Λίβερπουλ (2023).

Ηνωμένο Βασίλειο
Τηλεοπτ. φορέαςBBC
Εθνικοί τρόποι επιλογής
Γενική συμμετοχή
Συμμετοχές64
Διοργανώσεις1960, 1963, 1968, 1972, 1974, 1977, 1982, 1998, 2023
Πρώτη συμμετοχή1957
Καλύτερη θέση1η: 1967, 1969, 1976, 1981, 1997
Χειρότερη θέσηΤελευταία: 2003, 2008, 2010, 2019, 2021
Μηδέν βαθμοί2003, 2021
Επιπλέον σύνδεσμοι
Σελίδα του BBC
Η σελίδα του Ηνωμένου Βασιλείου στο Eurovision.tv

Οι πέντε νικητές του Ηνωμένου Βασιλείου είναι η Σάντι Σο με το τραγούδι "Puppet on a String" (1967), η Λουλού με το "Boom Bang-a-Bang" (1969), οι Brotherhood of Man με το "Save Your Kisses for Me" (1976), οι Bucks Fizz με το "Making Your Mind Up" (1981) και οι Katrina and the Waves με το "Love Shine a Light" (1997). Το Ηνωμένο Βασίλειο πέτυχε επίσης ένα ρεκόρ δεκαέξι φορών τη δεύτερη θέση, την πρώτη το 1959 και την πιο πρόσφατη στο 2022.

Το Ηνωμένο Βασίλειο τερμάτισε εκτός της πρώτης δεκάδας μόνο τρεις φορές πριν από το 2000 (1978, 1987 και 1999). Τον 21ο αιώνα, το Ηνωμένο Βασίλειο είχε πολύ χαμηλότερο ρεκόρ στον ανταγωνισμό, φτάνοντας μόνο τρεις φορές στην πρώτη δεκάδα, με την Τζέσικα Γκάρλικ που τερμάτισε τρίτη (2002), με τη Τζέιντ Γιούεν πέμπτη (2009) και τον Σαμ Ράιντερ δεύτερο (2022), σε συνδυασμό με έντεκα τερματισμούς εκτός των 20 κορυφαίων, συμπεριλαμβανομένου του περιβόητου αποτελέσματος των μηδέν βαθμών των Jemini το 2003 nul points του Jemini, που ήταν η πρώτη φορά που η χώρα είχε έρθει τελευταία στο διαγωνισμό. Το Ηνωμένο Βασίλειο τερμάτισε έκτοτε στην τελευταία θέση το 2008 με τον Άντι Έιμπραχαμ (14 βαθμοί), το 2010 με τον Τζός Ντούμποβι (10 βαθμοί), το 2019 με τον Μάικλ Ράις (11 βαθμοί) και το 2021 με τον Τζέιμς Νιούμαν (0 βαθμοί).

Ιστορία Επεξεργασία

Δεκαετίες 1950 με 1970 Επεξεργασία

Υποστηρίχθηκε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο αναμενόταν να συμμετάσχει στον πρώτο διαγωνισμό το 1956 και ότι έχασε την προθεσμία υποβολής και, ως εκ τούτου, δεν μπόρεσε να συμμετάσχει. Αυτό αργότερα αποκαλύφθηκε από την EBU τον Ιανουάριο του 2017 ως μυθικό γεγονός που δημιουργήθηκε από τους οπαδούς του διαγωνισμού.[1] Η EBU εξήγησε επίσης ότι το Φεστιβάλ Βρετανικού Λαϊκού Τραγουδιού, ένας διαγωνισμός που δημιουργήθηκε από το BBC για το Ηνωμένο Βασίλειο, αποτέλεσε την έμπνευση που έφερε αλλαγές μορφής στα στοιχεία του διαγωνισμού από τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision το 1957.[1] Η Πατρίσια Μπρέντιν ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που εκπροσώπησε το Ηνωμένο Βασίλειο στη Eurovision, τερματίζοντας έβδομο το 1957. Το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν η πρώτη επιλογή να διοργανώσει τον τρίτο διαγωνισμό το 1958, ωστόσο μετά από αποτυχία να πάρει μια συμφωνία από διάφορα καλλιτεχνικά σωματεία, το BBC απέσυρε την προσφορά τους το καλοκαίρι του 1957 και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν εισήλθε για δεύτερη και τελευταία φορά μέχρι σήμερα.[2]

Στη δεύτερη προσπάθειά του στο διαγωνισμό το 1959, το Ηνωμένο Βασίλειο πέτυχε την πρώτη του από το ρεκόρ των δεκαέξι δεύτερων θέσεων, όταν ο Περλ Καρ και ο Τέντι Τζόνσον τραγούδησαν το "Sing, Little Birdie". Το Ηνωμένο Βασίλειο θα επιτύχει τέσσερις ακόμα τερματισμούς στη δεύτερη θέση με τον Μπράιαν Τζόνσον το 1960, τους Allisons το 1961, τον Ματ Μονρό το 1964 και την Κάθι Κίρμπι το 1965, πριν τελικά κερδίσει για πρώτη φορά το 1967. Η Σάντι Σο ήταν ήδη μια επιτυχημένη ερμηνεύτρια, έχοντας δύο φορές την κορυφή του Βρετανικού Singles Chart, και κέρδισε άνετα στη Βιέννη με το "Puppet on a String", που έγινε το τρίτο της νούμερο ένα στο Ηνωμένο Βασίλειο και έφτασε στην κορυφή των chart σε όλη την Ευρώπη. Το 1968, ένας άλλος επιτυχημένος ερμηνευτής επιλέχθηκε για να εκπροσωπήσει το Ηνωμένο Βασίλειο με το τραγούδι "Congratulations". Στο Λονδίνο, ο Κλιφ Ρίτσαρντ έδωσε στο Ηνωμένο Βασίλειο την έκτη δεύτερη θέση, χάνοντας από την Ισπανία και τη Massiel. Το "Congratulations" παραμένει μία από τις δύο μόνο μη νικητήριες συμμετοχές του Ηνωμένου Βασιλείου στη Eurovision που βρίσκονται στην κορυφή των βρετανικών charts. Η δεύτερη νίκη του Ηνωμένου Βασιλείου δόθηκε από την Σκοτσέζα τραγουδίστρια Λουλού, η οποία κέρδισε με το τραγούδι "Boom Bang-a-Bang" το 1969, σε μια τετραπλή ισοπαλία με τη Γαλλία, Ισπανία και Ολλανδία. Ήταν μια άλλη καθιερωμένη ερμηνεύτρια που είχε φτάσει στην κορυφή του αμερικάνικου Billboard Hot 100 με το "To Sir with Love" το 1967.

Έχοντας τερματίσει δεύτερο σε τρεις ακόμη περιπτώσεις στη δεκαετία του 1970, με τη Μαίρη Χόπκιν το 1970, τους The New Seekers το 1972 και τους The Shadows το 1975, το Ηνωμένο Βασίλειο πέτυχε την τρίτη νίκη του το 1976 με τους Brotherhood of Man και το "Save Your Kisses for Me", κερδίζοντας με 164 βαθμούς, που θα παρέμεναν οι υψηλότεροι βαθμοί συνολικά για δέκα χρόνια. Το 1977, το Ηνωμένο Βασίλειο τερμάτισε δεύτερο για δέκατη φορά εκπροσωπούμενο από τους τραγουδιστές-τραγουδοποιούς Λίνσεϊ ντι Πολ και Μάικ Μόραν.

Δεκαετίες 1980 και 1990 Επεξεργασία

Η τέταρτη νίκη του Ηνωμένου Βασιλείου ήρθε το 1981, με τους Bucks Fizz και το "Making Your Mind Up". Η ομάδα δημιουργήθηκε ειδικά για τον τηλεοπτικό διαγωνισμό επιλογής του Ηνωμένου Βασιλείου, "A Song for Europe" (ένα πρόγραμμα που τα επόμενα χρόνια θα μετονομαστεί σε "Making Your Mind Up"). Στη Eurovision στο Δουβλίνο, νίκησαν τη γερμανίδα Λένα Βαλάιτις κατά τέσσερις βαθμούς. Το συγκρότημα συνέχισε με συνεχή επιτυχία, με 13 κορυφαίες 40 επιτυχίες στο Ηνωμένο Βασίλειο τα επόμενα πέντε χρόνια. Αυτή θα ήταν η τελευταία νίκη του Ηνωμένου Βασιλείου για 16 χρόνια, αν και η χώρα συνέχισε να είναι ανταγωνιστική στον διαγωνισμό με άλλα τέσσερα αποτελέσματα στη δεύτερη θέση κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το 1988, ο Σκότ Φιτζέραλντ έχασε από την Σελίν Ντιόν, που εκπροσωπούσε την Ελβετία, για έναν μόνο βαθμό. Το 1989, οι Live Report έχασαν από τη Γιουγκοσλαβία για επτά βαθμούς. Ο Μάικλ Μπολ το 1992, επίσης, τερμάτισε δεύτερος, πίσω από την Λίντα Μάρτιν της Ιρλανδίας. Η συμμετοχή του 1993, Σόνια, είχε ήδη 10 κορυφαίες 30 επιτυχίες στο Ηνωμένο Βασίλειο, συμπεριλαμβανομένης μιας νούμερο ένα του 1989 με το "You'll Never Stop Me Loving You", όταν επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει το Ηνωμένο Βασίλειο στο Μίλστριτ. Με μία χώρα (τη Μάλτα) να μένει για να ψηφίσει, η Νίαμ Κάβανα της Ιρλανδίας προηγήθηκε της Σόνια με 11 βαθμούς. Όταν έφτασε στην ανακοίνωση των 12 βαθμών, ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο ούτε η Ιρλανδία είχαν αναφερθεί. Αν το Ηνωμένο Βασίλειο είχε λάβει τους 12, θα είχε κερδίσει με έναν βαθμό. Στο τέλος η Ιρλανδία έλαβε την κορυφαία βαθμολογία και κέρδισε με 23 βαθμούς διαφορά. Παρά το γεγονός ότι τερμάτισε μόλις όγδοη στο διαγωνισμό του 1996, η Gina G σημείωσε τεράστια επιτυχία με τη συμμετοχή της "Ooh Aah... Just a Little Bit", η οποία έγινε μόνο η δεύτερη μη νικήτρια συμμετοχή στο Ηνωμένο Βασίλειο κορυφή στο UK Singles Chart. Έφτασε επίσης στο top 20 του Billboard Hot 100 των ΗΠΑ και έλαβε υποψηφιότητα για Grammy για το Καλύτερο Χορευτικό Κομμάτι. Η πέμπτη νίκη του Ηνωμένου Βασιλείου ήρθε τελικά το 1997, όταν οι Katrina and the Waves, που ήταν γνωστοί για την επιτυχία τους της δεκαετίας του '80, "Walking on Sunshine", κέρδισαν άνετα το διαγωνισμό με το τραγούδι "Love Shine a Light". Σημείωσαν 227 βαθμούς, που θα παρέμενε το υψηλότερο σύνολο βαθμών της προημιτελικής εποχής. Στον διαγωνισμό του 1998 στο Μπέρμιγχαμ, η Imaani πέτυχε τη 15η δεύτερη θέση του Ηνωμένου Βασιλείου και το 20ο αποτέλεσμα στις δύο πρώτες θέσεις, με το τραγούδι "Where Are You?", χάνοντας από τη Ντάνα Ιντερνάσιοναλ του Ισραήλ. Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θα τερματίσει ξανά στις δύο πρώτες θέσεις για 24 χρόνια.

21ος αιώνας Επεξεργασία

Το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν λιγότερο επιτυχές στο διαγωνισμό τον 21ο αιώνα.[3] Δεδομένου ότι οι Precious τερμάτισαν 12ες το 1999, το Ηνωμένο Βασίλειο τοποθετήθηκε τακτικά στο κάτω μισό του βαθμολογικού πίνακα, με λίγες εξαιρέσεις. Στη δεκαετία του 2000, αυτές οι εξαιρέσεις ήταν η Τζέσικα Γκάρλικ το 2002, που τερμάτισε από κοινού τρίτη με το τραγούδι "Come Back, και η Τζέιντ Γιούεν το 2009, η οποία επαινέθηκε για τον τερματισμό της κακής πορείας αποτελεσμάτων της χώρας για μεγάλο μέρος της δεκαετίας, τερματίζοντας πέμπτη με το τραγούδι "It's My Time". Το 2003, το Ηνωμένο Βασίλειο τερμάτισε τελευταίο στον τελικό για πρώτη φορά με το ντουέτο Jemini, που έλαβε τους περίφημους μηδέν βαθμούς. Στη συνέχεια, η χώρα τερμάτισε τελευταία σε δύο ακόμη περιπτώσεις τα επόμενα 7 χρόνια, με τον Άντι Έιμπραχαμ, ο οποίος έλαβε 14 βαθμούς το 2008 και τον Τζός Ντούμποβι, ο οποίος έλαβε 10 βαθμούς το 2010.

Το 2011, το BBC ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί από την εθνική επιλογή και αντ' αυτού θα επέλεγε εσωτερικά τον επόμενο εκπρόσωπο, επιλέγοντας τελικά το boy band Blue για να εκπροσωπήσει το Ηνωμένο Βασίλειο. Τερμάτισαν 11οι με 100 βαθμούς. Το 2012, το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετώπισε κλήσεις να εγκαταλείψει τον διαγωνισμό όταν ο βρετανός συμμετέχοντας Ένγκελμπερτ Χάμπερντινκ, τερμάτισε 25ος (από τους 26) με μόνο 12 βαθμούς.[4] Ωστόσο, το Ηνωμένο Βασίλειο επιβεβαίωσε τη συμμετοχή του στο διαγωνισμό του 2013, με την ουαλή τραγουδίστρια Μπόνι Τάιλερ, η οποία ήταν πιο γνωστή για την επιτυχία της το 1983, το "Total Eclipse of the Heart", η οποία θα ερμηνεύσει το τραγούδι "Believe in Me".[5] Στο Μάλμε τερμάτισε 19η με 23 βαθμούς.[6] Στη συνέχεια κέρδισε δύο ραδιοφωνικά βραβεία του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision για την Καλύτερη Τραγουδίστρια και το Καλύτερο Τραγούδι.[7]

Το 2014, το BBC επέλεξε εσωτερικά την άγνωστη τραγουδίστρια Μόλι Σμίτεν-Ντάουνς, μέσω του BBC Introducing, το οποίο υποστηρίζει νέες και ανυπόγραφες πράξεις. Εκπροσώπησε το Ηνωμένο Βασίλειο στην Κοπεγχάγη με το καλλιτεχνικό όνομα Molly. Στον τελικό, ερμήνευσε το τραγούδι "Children of the Universe", το οποίο έγραψε μαζί με τον Άντερς Χάνσον και τερμάτισε στην 17η θέση με 40 βαθμούς, έχοντας θεωρηθεί ως ένα από τα φαβορί για να κερδίσει τον διαγωνισμό.[8] Τον Οκτώβριο του 2014, ο Guy Freeman δήλωσε ότι το BBC εξακολουθεί να ασχολείται με τις δισκογραφικές εταιρείες και την πλατφόρμα BBC Introducing για να βρει μια εγγραφή για το διαγωνισμό του 2015 μέσω της εσωτερικής διαδικασίας επιλογής, αλλά ανακοίνωσε ότι επιπλέον, για πρώτη φορά από το 2008, δίνουν στο ευρύ κοινό τη δυνατότητα να υποβάλει συμμετοχή προς εξέταση.[9][10] Τελικά, η συμμετοχή για το 2015 ήρθε μέσω ανοιχτής υποβολής, με το τραγούδι "Still in Love with You" που ερμήνευσε το ντουέτο Electro Velvet, το οποίο τερμάτισε στην 24η θέση με πέντε βαθμούς.[11]

Στις 30 Σεπτεμβρίου 2015, το BBC επιβεβαίωσε ότι η εκπομπή εθνικής επιλογής θα επέστρεφε το 2016.[12] Έξι συμμετοχές συναγωνίστηκαν στον τελικό στις 26 Φεβρουαρίου και ο νικητής επιλέχθηκε εξ ολοκλήρου με δημόσια ψηφοφορία, η οποία περιελάμβανε τηλεψηφοφορία και διαδικτυακή ψηφοφορία. Το "You're Not Alone" σε ερμηνεία των Τζο & Τζέικ κέρδισε την εθνική τελική εκπομπή ζωντανά στο BBC Four.[13] Τελικά έφτασαν στην 24η θέση με 62 βαθμούς συνολικά.[14] Από αυτούς μόνο 8 προήλθαν από την ψηφοφορία του κοινού, η δεύτερη χαμηλότερη βαθμολογία κοινού, μετά το 0 στην Τσεχία. Παρά το τελευταίο απογοητευτικό αποτέλεσμα, το BBC ανακοίνωσε ότι η μορφή του εθνικού τελικού θα διατηρηθεί για το 2017.[15] Έξι συμμετοχές συμμετείχαν και πάλι στον τελικό, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2017. Μεταδόθηκε στο BBC Two σε αντίθεση με το BBC Four το προηγούμενο έτος και ο νικητής καθορίστηκε από έναν συνδυασμό βαθμολογιών από επαγγελματική κριτική επιτροπή και τηλεοπτική ψηφοφορία (συμπεριλαμβανομένων των ψηφοφοριών Cast online). Η πρώην διαγωνιζόμενη του X Factor, Λούσι Τζόουνς, κέρδισε την παράσταση και κέρδισε το δικαίωμα να εκπροσωπήσει το Ηνωμένο Βασίλειο στο διαγωνισμό του 2017 στο Κίεβο, με το τραγούδι "Never Give Up on You", καθιστώντας την, την 60η συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου στη Eurovision.[16][17] Το τραγούδι επαινέστηκε για το εντυπωσιακό του σκηνικό και τερμάτισε 15ο στον τελικό με συνδυασμένη βαθμολογία 111 βαθμών, τερματίζοντας 10ο στην ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής με 99 βαθμούς και 20ο στην τηλεψηφοφορία με 12 βαθμούς.[18] Για το 2018, το "Storm" της SuRie επιλέχθηκε από το κοινό για να εκπροσωπήσει το Ηνωμένο Βασίλειο.[19] Η εμφάνισή της στον τελικό αμαυρώθηκε από έναν εισβολέα που έτρεξε στη σκηνή στα μισά του τραγουδιού και άρπαξε το μικρόφωνό της, διακόπτοντας την εμφάνισή της, ωστόσο κατάφερε να ολοκληρώσει την απόδοσή της. Τερμάτισε στην 24η με συνολικό σκορ 48.[20] Το τραγούδι του Μάικλ Ράις, "Bigger than Us" επιλέχθηκε από το κοινό για να εκπροσωπήσει το Ηνωμένο Βασίλειο το 2019.[21] Τερμάτισε στην 26η θέση στον τελικό αφού συγκέντρωσε 11 βαθμούς, σηματοδοτώντας την τέταρτη φορά από την αλλαγή του αιώνα που το Ηνωμένο Βασίλειο τερμάτισε τελευταίο.[22]

Πριν από τον διαγωνισμό του 2020, το BBC δήλωσε ότι θα επέστρεφε στην εσωτερική επιλογή του εκπροσώπου (σε συνεργασία με τη δισκογραφική BMG). Ο Τζέιμς Νιούμαν επιλέχθηκε ως συμμετέχων με το τραγούδι του "My Last Breath".[23] Ωστόσο, ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω περιορισμών που συνδέονται με την πανδημία του COVID-19. Στη συνέχεια, το BBC ανακοίνωσε ότι τα BBC Studios θα παράγουν το Eurovision: Come Together, μια εκπομπή αντικατάστασης του BBC One με κλασικές παραστάσεις της Eurovision, συνεντεύξεις και μια ματιά στις συμμετοχές που θα είχαν λάβει μέρος στο 2020. Η εκπομπή ήταν μέρος του σχεδίου του BBC να "διασκεδάσει το έθνος σε ώρα ανάγκης".[24] Ο διαγωνισμός επέστρεψε το 2021, με τον Νιούμαν να επιλέγεται ξανά με ένα νέο τραγούδι, το "Embers". Ωστόσο, το τραγούδι τερμάτισε στην τελευταία θέση και έγινε η δεύτερη συμμετοχή στο Ηνωμένο Βασίλειο που έλαβε μηδέν βαθμούς (επίσης, ήταν οι πρώτοι πλήρεις μηδέν βαθμοί από τον σύστημα ψηφοφορίας του 2016 που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά).[25]

Για τον διαγωνισμό του 2022, το BBC διατήρησε την εσωτερική μορφή επιλογής, αυτή τη φορά σε συνεργασία με την TaP Music. Ο Σαμ Ράιντερ και το τραγούδι του "Space Man" επιλέχθηκαν για τον διαγωνισμό και έλαβαν τη δεύτερη θέση με 466 βαθμούς, το καλύτερο αποτέλεσμα που πέτυχε το Ηνωμένο Βασίλειο από το 1998, κερδίζοντας τους περισσότερους βαθμούς στην ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής και τους περισσότερους βαθμούς που έλαβε ποτέ μια συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου.[26] Ο Ράιντερ κέρδισε επίσης βραβείο Μαρσέλ Μπεζανσόν στην κατηγορία Βραβείο Τύπου, και έγινε ο πρώτος Βρετανός συμμετέχων που έλαβε το βραβείο από την έναρξή τους το 2002.[27] Επαινέθηκε από τα μέσα ενημέρωσης για τη θετική του στάση και την επιθυμία του να αλλάξει την αντίληψη του κοινού και του Τύπου του Ηνωμένου Βασιλείου για τον διαγωνισμό.[3]

Το Ηνωμένο Βασίλειο και οι "Big Four/Five - Μεγάλες Τέσσερις/Πέντε" Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Μεγάλοι Πέντε (Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision)

Το 1999, μια αλλαγή κανόνα επέτρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο, μαζί με τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ισπανία, να προκρίνονται και να συμμετέχουν αυτόματα στον τελικό του διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision (ανεξάρτητα από τις πρόσφατες βαθμολογίες τους και χωρίς να εισέλθουν σε ημιτελικό), επειδή ήταν οι μεγαλύτεροι οικονομικοί συνεισφέροντες στην EBU. Λόγω της ανέφικτης θέσης τους στο διαγωνισμό, αυτές οι χώρες έγιναν γνωστές ως οι "Big Four" (που έγιναν το "Big Five" το 2011 μετά την επιστροφή της Ιταλίας στο διαγωνισμό).

Το 2008, φημολογήθηκε ότι οι "Μεγάλες Τέσσερις" θα έχαναν την αυτόματη πρόκριση τους και θα έπρεπε να ανταγωνίζονται στους ημιτελικούς για πρώτη φορά. Ωστόσο, η EBU ανακοίνωσε ότι αυτό δεν θα συνέβαινε και οι τέσσερις χώρες θα εξακολουθούσαν αυτόματα να πληρούν τις προϋποθέσεις για τον τελικό του διαγωνισμού του 2009 χωρίς να χρειάζεται να εισέλθουν σε ημιτελικό και αυτό παρέμεινε μέχρι το 2017.

Το 2008, το BBC υπερασπίστηκε χρήματα από τους πληρωτές αμοιβών τηλεοπτικών αδειών για το διαγωνισμό, όταν ο βουλευτής του Liberal Democrat, Richard Younger-Ross, κατέθεσε πρόταση Commons που κάλεσε την εταιρία να αποσύρει τη χρηματοδότηση των £173.000 για τον ετήσιο διαγωνισμό. Την ίδια χρονιά, ο πρώην σχολιαστής της Eurovision Sir Terry Wogan υποστήριξε ότι η εκπομπή δεν είναι πλέον μουσικός διαγωνισμός μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος.

Από την εισαγωγή των Big Four/Five, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία έχουν τερματίσει και οι δύο στην τελευταία θέση στο διαγωνισμό τρεις φορές. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει επίσης τα λιγότερα κορυφαία δέκα αποτελέσματα των Μεγάλων Πέντε στον 21ο αιώνα, αλλά πέτυχε περισσότερα από πέντε κορυφαία αποτελέσματα από την Ισπανία, έχοντας φτάσει τις πέντε κορυφαίες θέσεις το 2002 και το 2009, ενώ η Ισπανία δεν έχει φτάσει τις πέντε πρώτες από το 1995.

Εθνική διαδικασία επιλογής ("You Decide") Επεξεργασία

Εκτός από τη μετάδοση του διαγωνισμού κάθε χρόνο, το BBC οργανώνει επίσης τη διαδικασία επιλογής για τη συμμετοχή, συχνά με έναν τηλεοπτικό εθνικό τελικό (με τον ιστορικό τίτλο A Song For Europe). Η διαδικασία ποικίλλει μεταξύ της επιλογής τόσο του ερμηνευτή όσο και του τραγουδιού, ή απλώς του τραγουδιού, με τον καλλιτέχνη να επιλέγεται εσωτερικά.

Για τα περισσότερα χρόνια, το κοινό μπορούσε να ψηφίσει για τον νικητή, στο παρελθόν με ψηφοφορία με καρτ ποστάλ, όπου οι θεατές έστελναν καρτ-ποστάλ με την ψήφο τους στο BBC, αλλά πιο πρόσφατα τηλεψηφίζοντας και διαδικτυακά. Το 2009 και το 2010, ο τραγουδιστής επιλέχθηκε με ψηφοφορία του κοινού και το τραγούδι επιλέχθηκε εσωτερικά. Από το 2011 έως το 2015, δεν υπήρξε τηλεοπτική επιλογή και τόσο ο καλλιτέχνης όσο και το τραγούδι επιλέχθηκαν εσωτερικά από το BBC. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αναστολή της εθνικής διαδικασίας επιλογής. Ωστόσο, αυτό επέστρεψε το 2016, με τίτλο Eurovision: You Decide, με τους θεατές να επιλέγουν για άλλη μια φορά ποιο τραγούδι θα συμμετάσχουν στον διαγωνισμό. Από το 2017, οι ψήφοι από μια επαγγελματική επιτροπή κριτικής επιτροπής συνδυάζονται με την ψηφοφορία του κοινού για την επιλογή του νικητή. Η τηλεοπτική διαδικασία επιλογής ανεστάλη ξανά τον Σεπτέμβριο του 2019, με το BBC να επιστρέφει στην εσωτερική επιλογή της συμμετοχής του (σε συνεργασία με την BMG το 2020 και το 2021 και με την TaP Music το 2022 και το 2023).[28][29][30][31]

Συμμετοχές Επεξεργασία

Παρακάτω είναι μια λίστα με όλα τα τραγούδια και τους αντίστοιχους ερμηνευτές τους που έχουν εκπροσωπήσει το Ηνωμένο Βασίλειο στον διαγωνισμό:[32]

Υπόμνημα
1
 Νικητής
2
 Δεύτερη θέση
3
 Τρίτη θέση
Τελευταία θέση
X
 Αποχώρηση
†
 Ανερχόμενος
Χρονιά Καλλιτέχνης Τραγούδι Γλώσσα Τελικός Βαθμοί Ημιτελικός Βαθμοί
1957 Πατρίσια Μπρέντιν[33] "All" Αγγλικά 7 6 Όχι ημιτελικοί
1958 Δε συμμετείχε
1959 Περλ Καρ & Τέντι Τζόνσον[34] "Sing, Little Birdie" Αγγλικά 2 16
1960 Μπράιαν Τζόνσον[35] "Looking High, High, High" Αγγλικά 2 25
1961 Allisons[36] "Are You Sure?" Αγγλικά 2 24
1962 Ρόνι Κάρολ[37] "Ring-A-Ding Girl" Αγγλικά 4 10
1963 "Say Wonderful Things" Αγγλικά 4 28
1964 Ματ Μονρό[38] "I Love the Little Things" Αγγλικά 2 17
1965 Κάθι Κίρμπι[39] "I Belong" Αγγλικά 2 26
1966 Κένεθ ΜακΚέλαρ[40] "A Man Without Love" Αγγλικά 9 8
1967 Σάντι Σο "Puppet on a String" Αγγλικά 1 47
1968 Κλιφ Ρίτσαρντ[41] "Congratulations" Αγγλικά 2 28
1969 Λουλού[42] "Boom Bang-a-Bang" Αγγλικά 1[α] 18
1970 Μαίρη Χόπκιν[43] "Knock, Knock Who's There?" Αγγλικά 2 26
1971 Κλόντα Ρότζερς[44] "Jack in the Box" Αγγλικά 4 98
1972 The New Seekers[45] "Beg, Steal or Borrow" Αγγλικά 2 114
1973 Κλιφ Ρίτσαρντ "Power to All Our Friends" Αγγλικά 3 123
1974 Ολίβια Νιούτον-Τζον "Long Live Love" Αγγλικά 4 14
1975 The Shadows[46] "Let Me Be the One" Αγγλικά 2 138
1976 Brotherhood of Man "Save Your Kisses for Me" Αγγλικά 1 164
1977 Λίνσεϊ ντι Πολ[47] & Μάικ Μόραν[48] "Rock Bottom" Αγγλικά 2 121[β]
1978 Co-Co[49] "The Bad Old Days" Αγγλικά 11 61
1979 Black Lace[50] "Mary Ann" Αγγλικά 7 73
1980 Prima Donna[51] "Love Enough for Two" Αγγλικά 3 106
1981 Bucks Fizz "Making Your Mind Up" Αγγλικά 1 136
1982 Bardo[52] "One Step Further" Αγγλικά 7 76
1983 Sweet Dreams[53] "I'm Never Giving Up" Αγγλικά 6 79
1984 Belle and the Devotions[54] "Love Games" Αγγλικά 7 63
1985 Βίκι Ουάτσον[55] "Love Is" Αγγλικά 4 100
1986 Ryder[56] "Runner in the Night" Αγγλικά 7 72
1987 Ρίκκι[57] "Only the Light" Αγγλικά 13 47
1988 Σκότ Φιτζέραλντ[58] "Go" Αγγλικά 2 136
1989 Live Report[59] "Why Do I Always Get it Wrong?" Αγγλικά 2 130
1990 Emma[60] "Give a Little Love Back to the World" Αγγλικά 6 87
1991 Σαμάνθα Τζάνους[61] "A Message to Your Heart" Αγγλικά 10 47
1992 Μάικλ Μπολ[62] "One Step Out of Time" Αγγλικά 2 139
1993 Σόνια[63] "Better the Devil You Know" Αγγλικά 2 164 Kvalifikacija za Millstreet
1994 Φράνσις Ραφέλ[64] "Lonely Symphony (We Will Be Free)" Αγγλικά 10 63 Όχι ημιτελικοί
1995 Love City Groove[65] "Love City Groove" Αγγλικά 10 76
1996 Gina G[66] "Ooh Aah... Just a Little Bit" Αγγλικά 8[γ] 77 3 153
1997 Katrina and the Waves "Love Shine a Light" Αγγλικά 1 227 Όχι ημιτελικοί
1998 Imaani[67] "Where Are You? Αγγλικά 2 166[δ]
1999 Precious[68] "Say It Again" Αγγλικά 12 38
2000 Νίκι Φρεντς[69] "Don't Play That Song Again" Αγγλικά 16 28
2001 Λίντσεϊ[70] "No Dream Impossible" Αγγλικά 15 28
2002 Τζέσικα Γκάρλικ[71] "Come Back" Αγγλικά 3 111
2003 Jemini[72] "Cry Baby" Αγγλικά 26 0
2004 Τζέιμς Φοξ[73] "Hold On to Our Love" Αγγλικά 16 29 Μέλος των "Big 4"
2005 Τζαβάιν Χίλτον[74] "Touch My Fire" Αγγλικά 22 18
2006 Νταζ Σάμσον[75] "Teenage Life" Αγγλικά 19 25
2007 Scooch[76] "Flying the Flag (for You)" Αγγλικά 22 19
2008 Άντι Έιμπραχαμ[77] "Even If" Αγγλικά 25 14
2009 Τζέιντ Γιούεν[78] "It's My Time" Αγγλικά 5 173
2010 Τζος Ντουμπόουβι[79] "That Sounds Good To Me" Αγγλικά 25 10
2011 Blue[80] "I Can" Αγγλικά 11 100 Μέλος των "Big 5"
2012 Ένγκελμπερτ Χάμπερντινκ[81] "Love Will Set You Free" Αγγλικά 25 12
2013 Μπόνι Τάιλερ "Believe in Me" Αγγλικά 19 23
2014 Μόλι[82] "Children of the Universe" Αγγλικά 17 40
2015 Electro Velvet[83] "Still in Love with You" Αγγλικά 24 5
2016 Τζο & Τζέικ[84] "You're Not Alone" Αγγλικά 24 62
2017 Λούσι Τζόουνς "Never Give Up on You" Αγγλικά 15 111
2018 SuRie "Storm" Αγγλικά 24 48
2019 Μάικλ Ράις "Bigger than Us" Αγγλικά 26 11
2020 Τζέιμς Νιούμαν "My Last Breath" Αγγλικά Ακυρώθηκε[ε] X
2021 Τζέιμς Νιούμαν "Embers" Αγγλικά 26 0
2022 Σαμ Ράιντερ "Space Man" Αγγλικά 2 466
2023 Μέε Μάλερ "I Wrote a Song" Αγγλικά 25 24
2024 Όλι Αλεξάντερ "Dizzy" Αγγλικά Ανερχόμενος †

Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision Επεξεργασία

Περαιτέρω πληροφορίες: Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision

Ακόμη και αν το Ηνωμένο Βασίλειο εισήχθη δύο φορές στο Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, με την συμμετοχή του 1968, "Congratulations", του Κλιφ Ρίτσαρντ και το βραβευμένο τραγούδι των Brotherhood of Man το 1976, "Save Your Kisses for Me", το BBC αποφάσισε να μην συμμετάσχει, να εκπέμπει το γεγονός ή να συμμετέχει στην ψηφοφορία για το καλύτερο τραγούδι της Eurovision των περασμένων πενήντα χρόνων, αλλά μετέδωσε ένα ωριαίο ειδικό πρόγραμμα με τίτλο "Boom Bang-a-Bang: 50 χρόνια της Eurovision", το οποίο παρουσίασε ο Τέρι Γιόγκαν. Τραγούδια, μόδες, διαγωνισμούς, οικοδεσπότες και οικοδέσποινες που περάσει στη Eurovision εδώ και πενήντα χρόνια.

Χρονιά Καλλιτέχνης Τραγούδι Γλώσσα 2ος γύρος Βαθμοί 1ος γύρος Βαθμοί Θέση (1968 & 1976) Βαθμοί (1968 & 1976)
1968 Κλιφ Ρίτσαρντ "Congratulations" Αγγλικά Δεν προκρίθηκε 8 105 2 28
1976 Brotherhood of Man "Save Your Kisses for Me" Αγγλικά 5 230 5 154 1 164

Eurovision: Come Together Επεξεργασία

Μετά την ακύρωση του διαγωνισμού του 2020 λόγω των περιορισμών της πανδημίας του COVID-19, το BBC αποφάσισε να φιλοξενήσει το Eurovision: Come Together, έναν διαγωνισμό όλων των αστέρων τη νύχτα αυτού που θα ήταν ο τελικός του 2020. Η εκπομπή μεταδόθηκε λίγο πριν από την κύρια εκπομπή αντικατάστασης της EBU Eurovision: Europe Shine A Light. Μια ομάδα εμπειρογνωμόνων επέλεξε τις 19 διαγωνιζόμενες συμμετοχές, τέσσερις από τις οποίες ήταν συμμετοχές στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ιστορικό ψηφοφορίας Επεξεργασία

Μέχρι το 2023, το ιστορικό ψηφοφορίας του Ηνωμένου Βασιλείου έχει ως εξής:

Διοργανώσεις Επεξεργασία

Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει φιλοξενήσει τον διαγωνισμό της Eurovision συνολικά εννέα φορές, που αποτελεί ρεκόρ. Ειδικότερα, ανέλαβε τη διοργάνωση του διαγωνισμού στη θέση χωρών που, παρότι είχαν κερδίσει την προηγούμενη χρονιά, δεν μπορούσαν να τον αναλάβουν εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών: για την Ολλανδία (1960), Γαλλία (1963), Μονακό (1972) και το Λουξεμβούργο (1974). Επίσης ανέλαβε και τη διοργάνωση του 2023, αφού η νικήτρια του 2022 Ουκρανία δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της φιλοξενίας της εκδήλωσης λόγω ανησυχιών για την ασφάλεια που προκλήθηκαν από τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.[85]

Σε τέσσερις περιπτώσεις (1968, 1977, 1982 και 1998) δόθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο το δικαίωμα να φιλοξενήσει ως αποτέλεσμα μιας νίκης. Το 2015 έγινε στο Λονδίνο η διοργάνωση των Μεγαλύτερων Επιτυχιών του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision (Eurovision Greatest Hits), προκειμένου να τιμηθεί η 60ή επέτειος από την έναρξη του διαγωνισμού. Το πρόγραμμα μαγνητοσκοπήθηκε για την τηλεόραση στις 31 Μαρτίου 2015 και προβλήθηκε σε 26 χώρες, με πρώτες το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Βόρεια Ιρλανδία στις 3 Απριλίου 2015.[86] Το BBC προσφέρθηκε να φιλοξενήσει από κοινού τον διαγωνισμό του 1995 στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας με τον ιρλανδικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα RTÉ, αλλά τελικά το RTÉ αποφάσισε να διοργανώσει το γεγονός μόνο του.[87]

Χρονιά Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστές
1960   Λονδίνο Royal Festival Hall Κέιτι Μπόιλε
1963 Κέντρο Τηλεόρασης του BBC
1968 Βασιλική Αίθουσα Αλβέρτου
1972   Εδιμβούργο Usher Hall Μόιρα Σίρερ
1974   Μπράιτον Brighton Dome Κέιτι Μπόιλε
1977   Λονδίνο Συνεδριακό Κέντρο Γουέμπλεϊ Άντζελα Ρίπον
1982   Χάρογκειτ Διεθνές Κέντρο του Χάρογκειτ Τζαν Λίμινγκ
1998   Μπέρμιγχαμ National Indoor Arena Ουλρίκα Γιόνσον και Τέρι Ουόγκαν
2023   Λίβερπουλ Liverpool Arena Αλέσα Ντίξον, Χάνα Γουάντινγκχεμ, Γιούλια Σάνινα και Γκρέιαμ Νόρτον (τελικός)

Eurovision Song Contest's Greatest Hits Επεξεργασία

 
Οι παρουσιαστές του Eurovision Song Contest's Greatest Hits.

Το 2015, το Λονδίνο διοργάνωσε το Eurovision Song Contest's Greatest Hits, ένα γεγονός για τον εορτασμό της 60ης επετείου, που μαγνητοσκοπήθηκε για την τηλεόραση στις 31 Μαρτίου 2015 και μεταδόθηκε σε 26 χώρες, ξεκινώντας από το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία στις 3 Απριλίου 2015.[88]

Χρονιά Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστές
2015   Λονδίνο Eventim Apollo   Γκράχαμ Νόρτον και   Πέτρα Μέντε

Βραβεία Επεξεργασία

Βραβεία ΑΡ Επεξεργασία

Χρονιά Κατηγορία Τραγούδι Ερμηνευτής Τελικό αποτέλεσμα Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη
2004 Βραβείο Συνθέτη "Hold Onto Our Love" Τζέιμς Φοξ 16 29   Κωνσταντινούπολη

Βραβεία Marcel Bezençon Επεξεργασία

Περαιτέρω πληροφορίες: Βραβεία Marcel Bezençon
Χρονιά Κατηγορία Τραγούδι Σύνθεση
στίχοι (σ) / μουσική (μ) 		Ερμηνευτής Τελικός Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη Ref.
2022 Βραβείο Τύπου "Space Man" Σαμ Ράιντερ, Έϊμι Γουάντζ, Μαξ Βόλφγκανγκ (μ&σ) Σαμ Ράιντερ 2 466   Τορίνο [89]

Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε το Ηνωμένο Βασίλειο Επεξεργασία

Στους τελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1956–1974 Άλλο σύστημα ψηφοφορίας
1975   Ολλανδία   Ιταλία   Γαλλία
1976   Ελβετία   Ιρλανδία   Γαλλία
1977   Ιρλανδία   Βέλγιο   Γερμανία
1978   Βέλγιο   Μονακό   Γαλλία
1979   Ισραήλ   Λουξεμβούργο   Γερμανία
1980   Ιρλανδία   Γερμανία   Λουξεμβούργο
1981   Ελβετία   Κύπρος   Ελλάδα
1982   Ελβετία   Αυστρία   Γερμανία
1983   Γιουγκοσλαβία   Ισραήλ   Σουηδία
1984   Δανία   Ελβετία   Ιρλανδία
1985   Νορβηγία   Αυστρία   Τουρκία
1986   Γερμανία   Βέλγιο   Λουξεμβούργο
1987   Ιρλανδία   Γερμανία   Βέλγιο
1988   Νορβηγία   Ελβετία   Γιουγκοσλαβία
1989   Γιουγκοσλαβία   Δανία   Ελβετία
1990   Ισλανδία   Ιρλανδία   Αυστρία
1991   Σουηδία   Ισραήλ   Ελβετία
1992   Ισλανδία   Αυστρία   Ιρλανδία
1993   Ιρλανδία   Ελβετία   Κροατία
1994   Πολωνία   Ιρλανδία   Πορτογαλία
1995   Ισραήλ   Σλοβενία   Ισπανία
1996   Κύπρος   Εσθονία   Νορβηγία
1997   Ιρλανδία   Εσθονία   Ουγγαρία
1998   Μάλτα   Ολλανδία   Ιρλανδία
1999   Σουηδία   Ισλανδία   Ολλανδία
2000   Δανία   Ιρλανδία   Ρωσία
2001   Εσθονία   Δανία   Σουηδία
2002   Μάλτα   Γαλλία   Λετονία
2003   Ιρλανδία   Σουηδία   Αυστρία
2004   Ελλάδα   Κύπρος   Σουηδία
2005   Ελλάδα   Μάλτα   Δανία
2006   Φινλανδία   Λιθουανία   Ιρλανδία
2007   Τουρκία   Ελλάδα   Ουκρανία
2008   Ελλάδα   Λετονία   Τουρκία
2009   Τουρκία   Νορβηγία   Ισλανδία
2010   Ελλάδα   Τουρκία   Ρουμανία
2011   Ιρλανδία   Ελβετία   Μολδαβία
2012   Σουηδία   Ιρλανδία   Ισπανία
2013   Δανία   Ρωσία   Ελλάδα
2014   Αυστρία   Μάλτα   Ολλανδία
2015   Σουηδία   Αυστραλία   Ιταλία
2016   Γεωργία Κ.Ε.
  Λιθουανία T. 		  Ουκρανία Κ.Ε.
  Πολωνία T. 		  Αυστραλία Κ.Ε.
  Βουλγαρία T.
2017   Πορτογαλία Κ.Ε.
  Βουλγαρία T. 		  Αυστραλία Κ.Ε.
  Πολωνία T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T.
2018   Αυστρία Κ.Ε.
  Λιθουανία T. 		  Ισραήλ Κ.Ε.
  Ιρλανδία T. 		  Βουλγαρία Κ.Ε.
  Κύπρος T.
2019   Βόρεια Μακεδονία Κ.Ε.
  Νορβηγία T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Αυστραλία T. 		  Αυστραλία Κ.Ε.
  Ισλανδία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021   Γαλλία Κ.Ε.
  Λιθουανία T. 		  Ισλανδία Κ.Ε.
  Ισλανδία T. 		  Ελβετία Κ.Ε.
  Βουλγαρία T.
2022   Σουηδία Κ.Ε.
  Ουκρανία T. 		  Ισπανία Κ.Ε.
  Πολωνία T. 		  Πολωνία Κ.Ε.
  Μολδαβία T.
2023   Σουηδία Κ.Ε.
  Φινλανδία T. 		  Αυστραλία Κ.Ε.
  Λιθουανία T. 		  Λιθουανία Κ.Ε.
  Πολωνία T.

Στους ημιτελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Έτος   → 12 βαθμοί   → 10 βαθμοί   → 8 βαθμοί
1961–1995 Όχι ημιτελικοί
1996   Ιρλανδία   Γερμανία   Σουηδία
1997–2003 Όχι ημιτελικοί
2004   Ελλάδα   Κύπρος   Σερβία και Μαυροβούνιο
2005   Ιρλανδία   Δανία   Ρουμανία
2006   Φινλανδία   Λιθουανία   Ιρλανδία
2007   Τουρκία   Κύπρος   Λετονία
2008   Κύπρος   Τουρκία   Λιθουανία
2009   Τουρκία   Μάλτα   Ισλανδία
2010   Ρουμανία   Ιρλανδία   Τουρκία
2011   Λιθουανία   Ουγγαρία   Ελλάδα
2012   Μάλτα   Λιθουανία   Σουηδία
2013   Δανία   Ρωσία   Ολλανδία
2014   Αυστρία   Λιθουανία   Φινλανδία
2015   Ισραήλ   Λετονία   Ιρλανδία
2016   Γεωργία Κ.Ε.
  Λιθουανία T. 		  Αυστραλία Κ.Ε.
  Πολωνία T. 		  Λιθουανία Κ.Ε.
  Βουλγαρία T.
2017   Μολδαβία Κ.Ε.
  Πολωνία T. 		  Πορτογαλία Κ.Ε.
  Πορτογαλία T. 		  Τσεχία Κ.Ε.
  Μολδαβία T.
2018   Βουλγαρία Κ.Ε.
  Λιθουανία T. 		  Αυστρία Κ.Ε.
  Ιρλανδία T. 		  Ισραήλ Κ.Ε.
  Κύπρος T.
2019   Βόρεια Μακεδονία Κ.Ε.
  Λιθουανία T. 		  Σουηδία Κ.Ε.
  Νορβηγία T. 		  Κροατία Κ.Ε.
  Μάλτα T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021   Ισλανδία Κ.Ε.
  Ισλανδία T. 		  Πορτογαλία Κ.Ε.
  Βουλγαρία T. 		  Ελβετία Κ.Ε.
  Φινλανδία T.
2022   Σουηδία Κ.Ε.
  Ιρλανδία T. 		  Τσεχία Κ.Ε.
  Πολωνία T. 		  Αζερμπαϊτζάν Κ.Ε.
  Τσεχία T.
2023   Λιθουανία   Πολωνία   Αυστραλία

Σχετική συμμετοχή Επεξεργασία

Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμών Επεξεργασία

Με το πέρασμα των χρόνων, ο σχολιασμός για το BBC έγινε από έμπειρους ραδιοτηλεοπτικούς παρουσιαστές, συμπεριλαμβανομένων των Τομ Φλέμινγκ, Ντέιβιντ Βάιν, Ντέιβιντ Τζέικομπς, Ντέιβ Λι Τράβις, Πιτ Μάρρεϊ, Τζον Νταν και Μάικλ Άσπελ. Ωστόσο, ο Τέρι Γιόγκαν παρείχε το σχολιασμό για το BBC κάθε χρόνο από το 1980 ως το 2008.[95] Επιβεβαιώθηκε στις 12 Αυγούστου 2008 ότι ο Τέρι Γιόγκαν δε θα παρουσίαζε άλλο τον διαγωνισμό. Ο DJ του BBC Radio 2 ανέφερε πως "είναι καιρός να αναλάβει και κάποιος άλλος".[96] Αντικαταστάθηκε το 2009 από τον Γκράχαμ Νόρτον για τον τελικό. Ο Νόρτον είναι αυτός που ανέλαβε το ρόλο του Γιόγκαν από τότε.

Ο τελικός του διαγωνισμού μεταδόθηκε από το BBC One (προηγουμένως BBC Television Service και BBC TV) από τον πρώτο διαγωνισμό το 1956, η πρώτη ζωντανή έγχρωμη μετάδοση του διαγωνισμού στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision 1970, ο πρώτος υψηλής ευκρίνειας η μετάδοση του διαγωνισμού ξεκίνησε το 2007 όταν ο διαγωνισμός έγινε ταυτόχρονα στο BBC HD. Ο τελικός μεταδίδεται επίσης στο ραδιόφωνο, αρχικά στο BBC Light Program μέχρι το διαγωνισμό του 1967. Από το 1968 μεταδόθηκε στο BBC Radio 1 (ταυτόχρονη εκπομπή στο Radio 2), μετακόμισε στο BBC Radio 2 από το διαγωνισμό του 1971 όπου έκτοτε παρέμεινε (εκτός από το 1983-1985). Μεταξύ 1963 και 1976 και από το 1980 έως το 1985 ο διαγωνισμός μεταδόθηκε επίσης στο BFBS Radio. Από το 2004 έως το 2015 και οι δύο ημιτελικοί μεταδόθηκαν στο BBC Three. Από τότε που το BBC Three έγινε διαδικτυακό μόνο κανάλι τον Φεβρουάριο του 2016, η ημιτελική κάλυψη μεταδίδεται τώρα στο BBC Four.[97]

Στο διαγωνισμό του 1998, που έλαβε χώρα στο Μπέρμινγχαμ, ο Τέρι Γιόγκαν ήταν και σχολιαστής για το BBC αλλά και παρουσιαστής του διαγωνισμού (μαζί με την Ουλρίκα Γιόνσον). Στο διαγωνισμό του 1980, κάθε τραγούδι παρουσιαζόταν από έναν παρουσιαστή της εκάστοτε χώρας. Του Ηνωμένου Βασιλείου το τραγούδι παρουσίασε ο Νόελ Έντμοντς.

Κανένας βρετανός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός δεν παρουσίασε ούτε σχολίασε τον ζωντανό τηλεοπτικό τελικό για πάνω από τριάντα χρόνια, με την τελευταία να είναι η Γιαν Λίμινγκ, παρουσιάστρια του διαγωνισμού του 1982.

Χρονιά Τηλεοπτ. σχολιαστής Ραδιοφ. σχολιαστής Διαδικτ. σχολιαστής Εκπρόσωπος βαθμών Ref.
Τελικός Ημιτελικός
1956[ζ] Γουίλφριντ Τόμας Όχι ημιτελικοί Άγωνστο N/A Δε συμμετείχε
1957 Μπέρκλεϊ Σμιθ Τομ Σλόαν Ντέιβιντ Γιάκομπς
1958[η] Πίτερ Χάι Δε συμμετείχε
1959 Τομ Σλόαν Πιτ Μάρρεϊ Πιτ Μάρρεϊ
1960 Ντέιβιντ Γιάκομπς Νίκ Μπάρελ-Ντέιβις
1961 Τομ Σλόαν Μάικλ Άσπελ
1962 Ντέιβιντ Γιάκομπς Πίτερ Χάι Άλεξ Μάσιντος
1963 Μάικλ Άσπελ Πιτ Μάρρεϊ
1964 Τομ Σλόαν Ίαν Φένερ Κένεθ Κένταλ
1965 Ντέιβιντ Γκελ Αλαστέρ Μπέρνετ
1966 Τζον Νταν Μάικλ Άσπελ
1967 Ρολφ Χάρις Ρίτσαρντ Μπέικερ Θέρστον Χόλαντ
1968 N/A Πιτ Μάρρεϊ
1969 Ντέιβιντ Γκελ, Μάικλ Άσπελ Τζον Ράσελ Κόλιν-Γουόρντ Λιούις
1970 Ντέιβιντ Γκελ Τόνυ Μπράντον
1971 Ντέιβ Λι Τράβις Τέρι Ουόγκαν N/A
1972 Τομ Φλέμινγκ Πιτ Μάρρεϊ Τέρι Τζέιμς
1973 Τέρι Ουόγκαν Ρίτσαρντ Άστμπιουρι[θ]
1974 Ντέιβιντ Βάιν Τέρι Ουόγκαν Κόλιν-Γουόρντ Λιούις
1975 Πιτ Μάρρεϊ Ρέι Μουρ
1976 Μάικλ Άσπελ
1977 Πιτ Μάρρεϊ N/A Κόλιν Μπέρι
1978 Τέρι Ουόγκαν Ρέι Μουρ
1979 Τζον Νταν
1980 Τέρι Ουόγκαν Στιβ Τζόουνς Άντριου Παστόνα Ρέι Μουρ
1981 Ρέι Μουρ N/A Κόλιν Μπέρι
1982
1983 Δε μεταδόθηκε στο BBC Radio Ρίτσαρντ Νανκιβέλ
1984
1985
1986 Ρέι Μουρ N/A
1987
1988 Κεν Μπρους
1989
1990
1991
1992
1993
1994
1995
1996
1997
1998 Κεν Μπρους
1999 Κόλιν Μπέρι
2000
2001
2002
2003 Λορέιν Κέλι
2004 Πάντι Ο'Κόνελ
2005 Σέριλ Μπέικερ
2006 Φερν Κότον
2007 Πάντι Ο'Κόνελ, Σάρα Καγούντ
2008 Πάντι Ο'Κόνελ, Καρολίν Φλακ Κάρι Γκράντ
2009 Γκράχαμ Νόρτον Πάντι Ο'Κόνελ, Σάρα Καγούντ Ντάνκαν Τζέιμς
[99][100]
2010 Σκοτ Μιλς
[101][102]
2011 Σκοτ Μιλς, Σάρα Κοξ Άλεξ Τζόουνς
[103]
2012 Σκοτ Μιλς
[104][105][106][102]
2013 Σκοτ Μιλς, Άνα Ματρόνικ
[107][108]
2014 Σκοτ Μιλς, Λάουρα Γουίτμορ Ana Matronic
[109][110]
2015 Σκοτ Μιλς, Μελ Γκίντροικ Ναιτζέλα Λόσον
[111][112][113]
2016 N/A Ρίτσαρντ Όσμαν
[114][113]
2017 Κατρίνα Λέσκανιτς
[115]
2018 Σκοτ Μιλς, Ράιλαν Κλάρκ-Νιλ Μελ Γκίντροικ
[116]
2019 Ράιλαν Κλάρκ-Νιλ
[117][118][119]
2020 Δεν ανακοινώθηκε πριν την ακύρωση
[120]
2021 Σκοτ Μιλς, Σάρα Κοξ[ι], Τσέλσι Γκριμς Αμάντα Χόλντεν
[121][122][123]
2022 Σκοτ Μιλς, Ράιλαν Κλάρκ Έι Τζέι Οντούντου
[124][125][126][127]

Τα τελευταία χρόνια, η μορφή διπλού σχολιαστή κατά τη διάρκεια των ημιτελικών επέτρεψε στον ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό να ενσωματώσει πρόσθετα τμήματα, συνεντεύξεις και αλληλεπίδραση ζωντανών θεατών κατά τη ζωντανή μετάδοση του προγράμματος.[128]

Το 2019 το BBC κυκλοφόρησε το Eurovision Calling, ένα εβδομαδιαίο podcast στο BBC Sounds που φιλοξενείται από τον Mills και τον κωμικό Jayde Adams.[129][130]

Διευθυντές ορχηστρών Επεξεργασία

Χρονιά Μαέστρος[κ] Μουσική διεύθυνση Σημ. Ref.
1957 Έρικ Ρόμπινσον N/A [131]
1959
1960 Έρικ Ρόμπινσον [λ]
1961 Χάρι Ρόμπινσον NA
1962 Άντζελα Μόρλεϊ [μ]
1963 Έρικ Ρόμπινσον Έρικ Ρόμπινσον [ν]
1964 Χάρι Ραμπίνοβιτς N/A
1965 Έρικ Ρόμπινσον
1966 Χάρι Ραμπίνοβιτς
1967 Κένι Γούντμαν
1968 Νόρι Πάραμορ Νόρι Πάραμορ
1969 Τζόνι Χάρις N/A
1970 Τζόνι Άρθεϊ [132]
1971 [ξ]
1972   Ντέιβιντ Μακέι Μάλκολμ Λόοκιερ
1973 N/A
1974 Νικ Ίνγκμαν Ρόνι Χάζλχερστ
1975 Έλιν Έινσγουορθ N/A
1976
1977 Ρόνι Χάζλχερστ Ρόνι Χάζλχερστ [ο]
1978 Έλιν Έινσγουορθ N/A
1979 Κεν Τζόουνς [π]
1980 Τζον Κόλμαν [133]
1981
1982 Ρόνι Χάζλχερστ Ρόνι Χάζλχερστ
1983 Τζον Κόλμαν N/A
1984
1985
1986 N/A [ρ]
1987 Ρόνι Χάζλχερστ N/A
1988
1989
1990 Έλιν Έινσγουορθ
1991 Ρόνι Χάζλχερστ
1992
1993 Νάιτζελ Ράιτ
1994 Μάικλ Ριντ
1995 Μάικ Ντίξον
1996 Έρνι Ντάνσταλ
1997 Ντον Έιρεϊ
1998 Τζέιμς Μακμίλαν Μάρτιν Κοχ [σ]

Άλμπουμ Επεξεργασία

Σημειώσεις και παραπομπές Επεξεργασία

Σημειώσεις Επεξεργασία

  1. ↑ Στο διαγωνισμό του 1969, τέσσερις χώρες ισοβάθμησαν στην πρώτη θέση. Σε επόμενους διαγωνισμός, θα υπάρχει κανόνας για ισοβαθμίες και θα αποφευχθούν παρόμοια σκηνικά με τους καινούριους κανόνες, αλλά το 1969 δεν υπήρχε κανόνας. Οπότε, όλες οι 4 χώρες μοιράστηκαν το πρώτο βραβείο. Το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν μία από αυτές (οι άλλες ήταν η Γαλλία, η Ολλανδία και η Ισπανία).
  2. ↑ Κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας στο ζωντανό σόου, έγιναν ορισμένα λάθη στην ανακοίνωση των σκορ, που διορθώθηκαν με το πέρας της μετάδοσης. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Γαλλία διπλασίασαν σκορ, απονέμοντας τους ίδιους πόντους σε πολλές χώρες. Από τα ελληνικά σκορ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ολλανδία, η Αυστρία και η Φινλανδία είχαν αφαιρέσει 1 πόντο μετά το διαγωνισμό και από τα γαλλικά σκορ, η Αυστρία, η Γερμανία, το Ισραήλ, η Ιταλία και η Πορτογαλία είχαν αφαιρέσει 1 πόντο. Καμία από τις προσαρμογές δεν επηρέασε την τοποθέτηση οποιουδήποτε από τα τραγούδια. Το αποτέλεσμα είχε το Ηνωμένο Βασίλειο να χάσει 1 πόντο από το σύνολο των εκπομπών τους από 122 σε ένα διορθωμένο σκορ 121.
  3. ↑ Η Ισπανία αρχικά έδωσε τους 6 βαθμούς της στην Πολωνία. Μετά τη μετάδοση, ανακοινώθηκε ότι ο Ισπανός παρουσιαστής που έδωσε τους βαθμούς είπε κατά λάθος 'Holland' (ανεπίσημη ονομασία, Ολλανδία) αντί για 'The Netherlands' (επίσημη ονομασία, Κάτω Χώρες), όπου ο βαθμολογικός επόπτης νόμιζε για 'Poland' (Πολωνία). Το λάθος διορθώθηκε και το σκορ της Ολλανδίας αυξήθηκε κατά 6 βαθμούς, ανεβάζοντας την Ολλανδία στη 7η θέση, κάνοντας έτσι το Ηνωμένο Βασίλειο να πέσει στην 8η.
  4. ↑ Η Ισπανία είχε αρχικά δώσει 12 βαθμούς στο Ισραήλ και 10 στη Νορβηγία. Μετά τη μετάδοση αναγγέλθηκε ότι ο ισπανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός κατέγραψε εσφαλμένα τις ψηφοφορίες και ότι η Γερμανία έπρεπε να έχει πάρει τους κορυφαίους βαθμούς - 12 βαθμούς - αντί να μην λάβει βαθμούς, όπως συνέβη. Το λάθος διορθώθηκε και η Γερμανία τέθηκε 7η, πάνω από τη Νορβηγία. Το Ισραήλ και η Νορβηγία έλαβαν δύο πόντους λιγότερα από ό, τι αρχικά και η Κροατία, η Μάλτα, η Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Κάτω Χώρες, το Βέλγιο, η Εσθονία και η Τουρκία έλαβαν ένα βαθμό λιγότερο από ότι δόθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής.
  5. ↑ Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
  6. ↑ Το BBC πήρε μόνο μερική ζωντανή μετάδοση της εκδήλωσης, συμμετέχοντας μόνο για το δεύτερο σύνολο συμμετοχών από κάθε χώρα.[98]
  7. ↑ Η τηλεόραση του BBC είχε προγραμματίσει να μεταδώσει τον Διαγωνισμό στις 12 Μαρτίου 1958, ωστόσο λόγω της ζωντανής κάλυψης ενός αθλητικού γεγονότος την ίδια μέρα, η μετάδοση έπρεπε να καθυστερήσει μέχρι τις 16 Μαρτίου.
  8. ↑ Πρέπει να υποτεθεί ότι ο σχολιασμός του Τέρι Ουόγκαν λήφθηκε από το BFBS το 1975, καθώς ο Τέρι λέει στο σχολιασμό του στο BBC Radio 2 "Ο Ρίτσαρντ Άστμπιουρι στέλνει τη συγγνώμη του στους ακροατές του BFBS - τεχνικές δυσκολίες".
  9. ↑ Αργοπορημένη αντικατάσταση για τον Ράιλαν Κλαρκ-Νιλ που ήταν απών λόγω ασθένειας αλλά εμφανιζόταν σε προ-ηχογραφημένα κομμάτια.
  10. ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Βρετανοί εκτός αν έχουν σημαία
  11. ↑ Διηύθυνε επίσης τη συμμετοχή του Λουξεμβούργου
  12. ↑ Έκανε αλλαγή φύλου το 1972, διηύθυνε στο διαγωνισμό όταν ήταν ακόμα με το όνομα Ουόλι Στοτ.
  13. ↑ Διηύθυνε επίσης τις συμμετοχές του Λουξεμβούργου, της Ολλανδίας και της Ελβετίας.
  14. ↑ Ο Νόρι Παράμορ ήταν ο μαέστρος για τον εθνικό τελικό.
  15. ↑ Διηύθυνε επίσης, τη Γερμανική συμμετοχή.
  16. ↑ Ο Έλιν Έινσγουορθ ήταν ο μαέστρος για τον εθνικό τελικό.
  17. ↑ Ο Ρόνι Χάζλχερστ ήταν ο μαέστρος για τον εθνικό τελικό.
  18. ↑ Ο Κοχ διηύθυνε τη μουσική της ενδιάμεσης διαλειμματικής πράξης και τη Γαλλική συμμετοχή.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Jordan, Paul (11 Ιανουαρίου 2017). «Shining a light on the United Kingdom: 60 Years at Eurovision». eurovision.tv. European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2017. Contrary to popular fan myths, the UK did not intend to enter in 1956 as the BBC had previously created their own separate contest, the Festival Of British Popular Songs 
  2. ↑ «Shining a light on the United Kingdom: 60 Years at Eurovision». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2017. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Savage, Mark (2022-05-15). «Eurovision 2022: How Sam Ryder turned things around for the UK» (στα αγγλικά). BBC News. https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-61450874. Ανακτήθηκε στις 2022-05-18. 
  4. ↑ Lawson, Mark (27 May 2012). «A belligerent Eurovision night fit for a broken Europe». (The Guardian). https://www.theguardian.com/tv-radio/2012/may/27/belligerent-eurovision-broken-europe?newsfeed=true. Ανακτήθηκε στις 9 June 2012.  [νεκρός σύνδεσμος]
  5. ↑ «Bonnie Tyler». Eurovision Song Contest. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2014. 
  6. ↑ «2013 results». Eurovision.tv. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2014. 
  7. ↑ Mourinho, Daniel (1 Ιουλίου 2013). «Bonnie Tyler receives ESC Radio Award trophies». Eurovision Song Contest Radio. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2013. 
  8. ↑ «Molly Smitten-Downes to represent the UK». Eurovision.tv. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2014. 
  9. ↑ Freeman, Guy (6 Οκτωβρίου 2014). «Looking forward to 2015». British Broadcasting Company. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2014. 
  10. ↑ «BBC launches open selection for 2015 British entry». Eurovision.tv. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2014. 
  11. ↑ «Electro Velvet to represent the UK at Eurovision». BBC News. https://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-31785154. Ανακτήθηκε στις 7 March 2015. 
  12. ↑ «Public to help choose UK Eurovision entry - BBC News». BBC News Online. 30 September 2015. https://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-34391365. Ανακτήθηκε στις 30 September 2015. 
  13. ↑ Escudero, Victor M.· Roxburgh, Gordon (26 Φεβρουαρίου 2016). «Joe & Jake to represent the United Kingdom in Stockholm». eurovision.tv. European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2016. 
  14. ↑ «Eurovision Song Contest: Ukraine's Jamala wins competition». BBC News. 15 May 2016. https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-36295168. 
  15. ↑ «Eurovision – UK 2017 song entry now open!». BBC Media Centre. 6 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2016. 
  16. ↑ «Eurovision: X Factor singer Lucie Jones to represent UK». BBC News. 28 January 2017. https://www.bbc.co.uk/news/uk-38779667. Ανακτήθηκε στις 28 January 2017. 
  17. ↑ Roxburgh, Gordon (27 Ιανουαρίου 2017). «Lucie Jones becomes the 60th entry for the United Kingdom». eurovision.tv. European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2017. 
  18. ↑ «Eurovision 2017: Portugal's ballad wins contest». BBC News. 13 May 2017. https://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-39911839. Ανακτήθηκε στις 13 May 2017. 
  19. ↑ «UK's Eurovision 2018 act chosen». BBC News. 8 Φεβρουαρίου 2018. 
  20. ↑ «Stage stormed during UK's Eurovision song». BBC News. 12 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2018. 
  21. ↑ «Eurovision 2019: Why Michael Rice believes he can break the UK's losing streak». BBC News. 8 February 2019. https://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-47178959. 
  22. ↑ «UK Eurovision entrant 'wouldn't change a thing'». BBC News. https://www.bbc.co.uk/news/av/entertainment-arts-48379054. 
  23. ↑ «Eurovision 2020: James Newman announced as United Kingdom's entry» (στα αγγλικά). BBC News. 2020-02-27. https://www.bbc.com/news/newsbeat-51634461. Ανακτήθηκε στις 2021-06-11. 
  24. ↑ «BBC - BBC entertains the nation in time of need - Media Centre». www.bbc.co.uk. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2020. 
  25. ↑ «Eurovision 2021: James Newman on coming last for the UK» (στα αγγλικά). BBC News. 2021-05-26. https://www.bbc.com/news/newsbeat-57252389. Ανακτήθηκε στις 2021-06-10. 
  26. ↑ «Ukraine's Kalush Orchestra wins Eurovision Song Contest 2022!». Eurovision.tv (στα Αγγλικά). 14 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2022. 
  27. ↑ «2022 Marcel Bezençon Award Winners». Eurovision.tv (στα Αγγλικά). 14 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2022. 
  28. ↑ «BBC drops Eurovision selection public vote». BBC News. 16 September 2019. https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-49715308. 
  29. ↑ «Eurovision 2022 Plans Outlined for United Kingdom». BBC (στα Αγγλικά). 20 Οκτωβρίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021. 
  30. ↑ «Tap Music launch talent search for the UK's Eurovision 2022 song and act». MusicWeek (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2021. 
  31. ↑ «UK delegation outlines plans for song and act at Eurovision Song Contest 2023». BBC Media Centre. 8 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. 
  32. ↑ «United Kingdom in the Eurovision Song Contest». eurovision.tv. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2019. 
  33. ↑ Patricia Bredin (γ. 14 Φεβρουαρίου 1935 - θ. 13 Αυγούστου 2023).
  34. ↑ Pearl Carr (γ. 2 Νοεμ. 1923 - θ. 16 Φεβρ. 2020) και Teddy Johnson (γ. 4 Σεπτ. 1920 - θ. 6 Ιουν. 2018), σύζυγοι.
  35. ↑ Bryan Johnson (18 Ιουλ. 1926 - 18 Οκτ. 1995).
  36. ↑ Ντουέτο της ποπ, αποτελούμενο από τους Μπομπ Ντέι (Bernard Colin Day, 2 Φεβρ. 1941 – 25 Νοεμ. 2013) και Τζον Άλφορντ (Brian Henry John Alford, γ. 31 Δεκ. 1939).
  37. ↑ Ronnie Carroll, από τη Βόρεια Ιρλανδία (18 Αυγ. 1934 - 13 Απρ. 2015) (1η φορά)
  38. ↑ Matt Monro (1η Δεκ. 1930 - 7 Φεβρ. 1985), γνωστός και ως ο "Άνθρωπος με τη Χρυσή Φωνή".
  39. ↑ Kathy Kirby, πραγμ. όνομα Kathleen O'Rourke (20 Οκτ. 1938 – 19 Μαΐου 2011).
  40. ↑ Kenneth McKellar, από Σκωτία, τενόρος (23 Ιουν. 1927 - 9 Απρ. 2010).
  41. ↑ Cliff Richard, γενν. Harry Rodger Webb, 14 Οκτ. 1940) (1η φορά)
  42. ↑ Σκωτσέζα, γενν. Marie McDonald McLaughlin Lawrie, 3 Νοεμ. 1948.
  43. ↑ Mary Hopkin, γ. 3 Μαΐου 1950.
  44. ↑ Από Βόρεια Ιρλανδία, Clodagh Rodgers, γ. 5 Μαρτ. 1947.
  45. ↑ Συγκρότημα που συστάθηκε το 1969 από τον Αυστραλό Κιθ Πότγκερ (γ. 21 Μαρτ. 1941). Μέλη: Πολ Λέιτον (Paul Layton, γ. 4 Αυγ. 1947), Ντόνα Τζόουνς (Donna Jones, γ. 8 Απρ. 1949), Φρανσίν Ριζ (Francine Rees), Μικ Φλιν (Mick Flinn) και Μαρκ Χάνκινς (Mark Hankins)
  46. ↑ Συγκρότημα της ορχηστρικής ροκ και υποστηρικτική μπάντα του Κλιφ Ρίτσαρντ, συσταθέν ενεργό το 1958-1990 και από το 2004. Σημερινά μέλη: Χενκ Μάρβιν (γ. 28 Οκτ. 1941), Μπρους Γουέλτς (γ. 2 Νοεμ. 1941) και Μπράιαν Μπένετ (γ. 9 Φεβρ. 1940).
  47. ↑ Lynsey de Paul (11 Ιουν. 1948 - 1η Οκτ. 2014)
  48. ↑ Mike Moran, γ. 4 Μαρτ. 1948.
  49. ↑ Πενταμελές συγκρότημα της ποπ, ενεργό το 1974-80. Μέλη: Τζέρι Μπράντφορτ, Τζόσι Άντριους, Σέριλ Μπέικερ (γ. 8 Μαρτ. 1954), Κιθ Χάσλερ, Πολ Ρότζερς, Πίτερ Περέρα, Τσάρλι Μπρέναν, Έλεν Μπέιλι, Βίβιεν Μπανκς.
  50. ↑ Συγκρότημα της europop, συσταθέν το 1975, περισσότερο γνωστό από την επιτυχία τους "Agadoo" (1984). Αρχικά μέλη: Κόλιν Γκιμπ, Τέρι Ντόμσον (γ. 29 Μαρτ. 1952) και Άλαν Μπάρτον (16 Σεπτ. 1953 - 23 Μαρτ. 1995). Σημερινά μέλη: Κόλιν Γκιμπ ('Black Lace') Ντιν Μάικλ, Ίαν Ρόμπινσον - 'New Black Lace'
  51. ↑ Συγκρότημα, ενεργό από το 1980 ως το 1981 αποτελούμενο από τις αδερφές Κέιτ Ρόμπινς (γ. 21 Αυγ. 1958) και Τζέιν Ρόμπινς και τους Σάλι Αν Τρίπλετ (γ. 15 Απρ. 1962, 1η φορά), Ντάνι Φιν, Άλαν Κόουτς και Λανς Άστον.
  52. ↑ Συγκρότημα της ποπ και ντανς (1982-83). Μέλη: Σάλι Αν Τρίπλετ (2η φορά) και Στίβεν Φίσερ (πραγμ. επώνυμο Φλέτσερ).
  53. ↑ Τρίο, ενεργό το 1983, αποτελούμενο από τους εφήβους Κάρι Γκρέι (Carrie Gray, γ. 17 Αυγ. 1965), Έλεν Κρέι (Helen Kray) και Μπόμπι Μακβέι (Bobby McVay).
  54. ↑ Συγκρότημα της ποπ, ενεργό το 1983-84. Μέλη: Κιτ Ρολφ. Λόρα Τζέιμς και Λίντα Σόφιλντ.
  55. ↑ Vikki Watson, μετέπειτα Aeone Victoria Watson , γνωστή με το καλλιτεχνικό Aeone.
  56. ↑ Ποπ συγκρότημα ενεργό μόνο το 1986. Μέλη: Μέιναρντ Ουίλιαμς, Ντάντλεϊ Φίλιπς, Πολ Ρόμπερτσον, Άντι Έμπσγουορθ, Τζεφ Λιτς, Ρομπ Τέρι.
  57. ↑ Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ρίτσαρντ Πιμπλς (Richard Peebles, γ. 1956).
  58. ↑ Πραγματικό όνομα: William McPhail (γ. 28 Απρ. 1948).
  59. ↑ Συγκρότημα (πρώην ονομασία:Midnight Blue, μέλη: Ρέι Καρουάνα, Τζον Μπίμπαϊ, Μπράιαν Χότζσον, Μάγκι Τζέι και Πίτερ Μέι.
  60. ↑ Ουαλή, γενν. Emma Louise Booth, 2 Αυγ. 1974.
  61. ↑ Samantha Janus, πραγμ. όνομα Samantha Zoe Womack, γ. 2 Νοεμ. 1972.
  62. ↑ Michael Ball, γ. 27 Ιουν. 1962.
  63. ↑ Sonia Evans, γ. 13 Φεβρ. 1971.
  64. ↑ Frances Ruffelle, γ. 29 Αυγ. 1965.
  65. ↑ Συγκρότημα (της ποπ και R&B) του 1995 με μέλη τους: Πολ Χαρντ, Στίβεν Ράντεν, Τατσιάνα Μέις, Τζέι Ουίλιαμς (γ. Σεπτ. 1973) και Γίνκα Τσαρλς aka Reason.
  66. ↑ Αυστραλέζα, κατά κόσμον Gina Mary Gardiner, γ. 3 Αυγ. 1970.
  67. ↑ Melanie Crosdale, γ. 1972
  68. ↑ Γυναικείο ποπ συγκρότημα, ενεργό το 1998-2000 με μέλη τις: Λουίζ Ρόουζ, Άνια Λαχίρι (γ. 1 Μαΐου 1982), Σόφι Μακντόνελ (γ. 3 Φεβρ. 1976), Κέλι Κλαρκ-Στέρνμπεργκ και Τζένι Φροστ (γ. 22 Φεβρ. 1978).
  69. ↑ Nicola "Nicki" Samantha French, γ. 26 Σεπτ. 1964.
  70. ↑ Lindsay Dracass, γ. 3 Σεπτ. 1984.
  71. ↑ Ουαλή, Jessica Garlick, γ. 1981.
  72. ↑ Συγκρότημα της ποπ και ντανς, ενεργό το 1995-2004. Μέλη: Κρις Κρόμπι (Chris Cromby) και Τζέμα Αμπέι (Gemma Abbey, γ. 1982).
  73. ↑ James Fox, Ουαλός, γ. 6 Απρ. 1976.
  74. ↑ Javine Hylton, γ. 27 Δεκ. 1981.
  75. ↑ Daz Sampson, γ. 28 Νοεμ. 1974.
  76. ↑ Συγκρότημα της bubblegum dance ενεργό το 1998-2000, το 2004 και από το 2007. Μέλη: Νάταλι Πάουερς (Natalie Powers, γ. 26 Ιουλ. 1977) Καρολάιν Μπαρνς (Caroline Barnes), Ντέιβιντ Ντικάς (David Ducasse) και Ρας Σπένσερ (Russ Spencer, γ. 1η Μαρτ. 1969).
  77. ↑ Andy Abraham, γ. 16 Ιουλ. 1964.
  78. ↑ Jade Ewen, γ. 24 Ιαν. 1988.
  79. ↑ Josh Dubovie, γ. 27 Νοεμ. 1990.
  80. ↑ Συγκρότημα ενεργό το 2000-05 και από το 2011. Μέλη: Άντονι Κόστα (Antony Costa, γ. 23 Ιουν. 1981), Ντάνκαν Τζέιμς (Duncan Matthew James Inglis, γ. 7 Απρ. 1978), Λι Ράιαν (Lee Ryan, γ. 17 Ιουν. 1983) και Σάιμον Ουέμπ (Simon Webbe, γ. 30 Μαρτ. 1978).
  81. ↑ Engelbert Humperdinck, γ. Arnold George Dorsey, 2 Μαΐου 1936.
  82. ↑ Molly Smitten-Downes, γ. 2 Απρ. 1987.
  83. ↑ Ντουέτο αποτελούμενο από τους Άλεξ Λαρκ (Alex Larke) και Μπιάνκα Νίκολας.
  84. ↑ Ντουέτο συσταθέν το 2015, αποτελούμενο από τον Τζο Γουόλφορντ (Joe Woolford, γ. 11 Δεκ. 1994) και Τζέικ Σέικσαφτ (Jake Shakeshaft, γ. 11 Ιουν. 1995).
  85. ↑ «United Kingdom to host Eurovision Song Contest 2023». Eurovision.tv. European Broadcasting Union. 25 Ιουλίου 2022. 
  86. ↑ Roxburgh, Gordon (3 Φεβρουαρίου 2015). «Official: London to host Eurovision's 60th anniversary event». eurovision.tv. European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2015. 
  87. ↑ O'Connor, John Kennedy (2007). The Eurovision Song Contest: The Official History. UK: Carlton Books. σελ. 140. ISBN 978-1-84442-994-3. 
  88. ↑ Roxburgh, Gordon (3 Φεβρουαρίου 2015). «Official: London to host Eurovision's 60th anniversary event». eurovision.tv. European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2015. 
  89. ↑ «2022 Marcel Bezençon Award Winners». Eurovision.tv (στα Αγγλικά). 14 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2022. 
  90. ↑ 90,0 90,1 Granger, Anthony (2 Δεκεμβρίου 2018). «United Kingdom: Andrew Cartmell Revealed as Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019. 
  91. ↑ Weaver, Jessica (13 Ιανουαρίου 2018). «United Kingdom: Head of Delegation Guy Freeman to leave BBC next month». esctoday.com. Ανακτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2019. 
  92. ↑ Farren, Neil (24 Οκτωβρίου 2018). «United Kingdom: Helen Riddell Steps Down as Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019. 
  93. ↑ Jiandani, Sanjay (30 Ιουλίου 2013). «UK: Interview with Gina G [part 1]». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουλίου 2020. 
  94. ↑ «Jade delighted at top five finish». Daily Express. 16 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουλίου 2020. 
  95. ↑ Trivia Αρχειοθετήθηκε May 9, 2008, στο Wayback Machine.
  96. ↑ Fletcher, Alex (12 Αυγούστου 2008). «Terry Wogan quits Eurovision role». Digital Spy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Αυγούστου 2008. Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2008. 
  97. ↑ «BBC Four takes over Eurovision coverage». a516digital.com. 17 Ιανουαρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2016. 
  98. ↑ Roxburgh 2012, σελίδες 93-96.
  99. ↑ «The Eurovision Song Contest 2009 – coverage». BBC. 1 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  100. ↑ Royston, Benny (30 Ιανουαρίου 2011). «Blue to sing 'I can' at Eurovision». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2020. 
  101. ↑ «Eurovision Song Contest 2010 – coverage». BBC. 11 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  102. ↑ 102,0 102,1 Granger, Anthony (25 Μαΐου 2012). «United Kingdom: Scott Mills To Announce UK Vote». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  103. ↑ «Sara Cox and Scott Mills front Eurovision semi-finals exclusively on BBC Three». BBC. 21 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  104. ↑ «Eurovision Song Contest, 2012, Semi-Final One». BBC. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  105. ↑ «Eurovision Song Contest, 2012, Semi-Final Two». BBC. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  106. ↑ «Eurovision Song Contest, 2012, Grand Final». BBC. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  107. ↑ Granger, Anthony (7 Μαρτίου 2013). «United Kingdom: Ana Matronic Will Replace Sara Cox». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  108. ↑ Granger, Anthony (2 Μαΐου 2013). «United Kingdom: Scott Mills To Announce The Voting». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  109. ↑ Granger, Anthony (10 Απριλίου 2014). «United Kingdom: Laura Whitmore to accompany Scott». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  110. ↑ Granger, Anthony (8 Μαΐου 2014). «United Kingdom: Scott Mills Will Announce The UK's Vote». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  111. ↑ Granger, Anthony (27 Απριλίου 2015). «United Kingdom: Mel Giedroyc Joins Scott Mills». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  112. ↑ «BBC Radio 2 Eurovision Returns!». BBC. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2020. 
  113. ↑ 113,0 113,1 Granger, Anthony (11 Μαΐου 2016). «United Kingdom: Richard Osman Announced As Spokesperson». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  114. ↑ «X-Factor style hunt for next year's UK Eurovision entry». ITV. 30 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2016. 
  115. ↑ Granger, Anthony (8 Μαΐου 2017). «United Kingdom: Katrina Leskanich To Announce The Jury Points». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  116. ↑ Granger, Anthony (30 Μαρτίου 2018). «United Kingdom: BBC Reveals Eurovision Commentary Team For Lisbon». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  117. ↑ Herbert, Emily (5 Απριλίου 2019). «United Kingdom: BBC Reveals Commentary Team for Tel Aviv». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  118. ↑ «Eurovision Song Contest 2019». BBC. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  119. ↑ Herbert, Emily (24 Απριλίου 2019). «United Kingdom: Rylan Revealed as Eurovision 2019 Spokesperson». Eurovoix. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  120. ↑ «BBC and BMG announce James Newman as the representative for the United Kingdom At The Eurovision Song Contest 2020». BBC. 27 Φεβρουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2020. 
  121. ↑ «James Newman will represent the UK at Eurovision 2021!». BBC. 19 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2021. 
  122. ↑ Washak, James (13 Απριλίου 2021). «🇬🇧 United Kingdom: BBC Reveal Eurovision 2021 Coverage Hosts». Eurovoix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2021. 
  123. ↑ «Sarah Cox replaces Rylan Clark Neal as UK Semi Final commentator». escbubble.com. 17 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2021. 
  124. ↑ BBC. The Eurovision Song Contest 2022 across the BBC. Δελτίο τύπου.
  125. ↑ «Eurowizja 2022: kto będzie prezentował wyniki głosowania?». Eurowizja.org (στα Πολωνικά). OGAE Polska. 12 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2022. 
  126. ↑ «Eurovision 2022 Spokespersons – Who will announce the points?». Eurovisionworld (στα Αγγλικά). 14 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2022. 
  127. ↑ «Eurovision 2022, tante eurostars fra chi annuncerà i voti: l'elenco completo». Eurofestival News (στα Ιταλικά). 14 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2022. 
  128. ↑ Darby, Harry (1 Μαΐου 2009). «United Kingdom: BBC interactive coverage plans». ESC Today. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2009. 
  129. ↑ «BBC starts new weekly podcast 'Eurovision Calling'». eurovision.tv. 12 Φεβρουαρίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2019. 
  130. ↑ «BBC Sounds - Eurovision Calling». BBC. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2019. 
  131. ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6. 
  132. ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9. 
  133. ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συμμετοχή_του_Ηνωμένου_Βασιλείου_στη_Eurovision&oldid=10485122"