Φλώρινα

πόλη της Μακεδονίας, Ελλάδα

Συντεταγμένες: 40°46′58″N 21°24′32″E / 40.78278°N 21.40889°E / 40.78278; 21.40889

Η Φλώρινα είναι πόλη της Μακεδονίας, έδρα του δήμου Φλώρινας και πρωτεύουσα της Περιφερειακής Ενότητας Φλώρινας στη Δυτική Μακεδονία. Βρίσκεται σε υψόμετρο 687 μέτρων και έχει πληθυσμό 17.086 κατοίκους (απογραφή 2021). Ο ποταμός Σακουλέβας περνάει μέσα από την πόλη της Φλώρινας και της δίνει μια ιδιαίτερη γοητεία. Τα παλιά κτήρια και τα σύγχρονα καφέ που υπάρχουν κατά μήκος του ποταμού, είναι πόλος έλξης για όλους τους επισκέπτες αυτής της πανέμορφης και καλλιτεχνικής πόλης.

Φλώρινα
Φλώρινα is located in Greece
Φλώρινα
Φλώρινα
Διοίκηση
ΧώραΕλλάδα Ελλάδα
ΠεριφέρειαΔυτική Μακεδονία
Περιφερειακή ΕνότηταΦλώρινας
ΔήμοςΦλώρινας
Δημοτική ΕνότηταΦλώρινας
Γεωγραφία και Στατιστική
Γεωγραφικό διαμέρισμα Μακεδονία
Υψόμετρο663 μέτρα και 656 μέτρα
Έκταση150,6 
Πληθυσμός17.188
Πληροφορίες
Ταχ. κώδικας531
Τηλ. κωδικός2385

Ιστορία Επεξεργασία

Αρχαιότητα Επεξεργασία

Η αρχαία ονομασία της περιοχής ήταν Λυγκηστίς, που ήταν ένα αυτόνομο αρχικά μακεδονικό κρατίδιο, στο οποίο κατοικούσαν συγγενή ελληνικά-μακεδονικά φύλλα δωρικής καταγωγής, και το οποίο ο Φίλιππος Β' ένωσε με το δικό του μεγάλο Μακεδονικό βασίλειο. Η περιοχή οφείλει την ονομασία της στον πρώτο μυθικό βασιλιά της, τον ήρωα και αργοναύτη Λυγκέα. Η περιοχή κατακλύστηκε από ελληνόφωνα φύλα γύρω στο 19ο αιώνα π.Χ. όταν η βορειότερη Πελαγονία ήταν ένα από τα δύο κύρια κέντρα του ελληνόφωνου κόσμου (το δεύτερο ήταν η Χαονία). Τους αμέσως επόμενους αιώνες, ελληνόφωνα φύλα όπως οι Αχαιοί και οι Αιολείς μετανάστευσαν νοτιότερα, υπό την πίεση των Βρυγών. Εντούτοις, το εθνικό υπόβαθρο της περιοχής παρέμεινε ελληνικό, και αφού αποχώρησαν οι Βρύγες στη Μικρά Ασία (15ος αιώνας π.Χ.), τους επόμενους αιώνες, σημείωσε ιδιαίτερη πληθυσμιακή ανάπτυξη. Αυτό οδήγησε σε νέα μετανάστευση νοτιότερα κατά τον 11ο αιώνα π.Χ. που έμεινε γνωστή ως κάθοδος των Δωριέων. Στο λόφο του Αγίου Παντελεήμονος, υπάρχει αρχαιολογικός χώρος οικισμού που κατοικούνταν αδιάλειπτα από το 16ο έως τον 6ο αιώνα π.Χ. και από το 4ο έως τον 1ο αιώνα π.Χ.[1] Όπως μαρτυρεί η ανεύρεση λατινικών επιγραφών και ρωμαϊκών αγγείων και νομισμάτων, ο σημαντικός αυτός οικισμός επιβίωσε ως το τέλος της ρωμαϊκής αρχαιότητας, χάρη στην εξαιρετικά στρατηγική θέση του, καθώς ασκούσε έλεγχο σε δυο σπουδαίους δρόμους, δηλαδή στη ρωμαϊκή Εγνατία οδό και στον δρόμο που οδηγούσε, μέσω των στενών του Πισοδερίου, από την περιοχή των Πρεσπών στον κάμπο της Φλώρινας.[2] Στη Φλώρινα υπάρχει κατοίκηση από την ύστερη Εποχή του Χαλκού όπως δείχνουν και τα αρχαιολογικά ευρήματα. Η θέση της πόλης ως φυσικό πέρασμα από το λεκανοπέδιο Πρεσπών προς το λεκανοπέδιο Λυγκηστίδας ανάμεσα στα όρη Βαρνούντας και Βέρνο, δημιούργησε την ανάγκη για την κατασκευή φρουρίου ήδη από την αρχαιότητα. Λόγω της στρατηγικής της θέσης έγινε συχνά πεδίο μαχών, κάτι που εμπόδισε την ανάπτυξή της. Αργότερα, κατά τη βυζαντινή περίοδο, το φρούριο κτίστηκε ψηλότερα στους πρόποδες του Βαρνούντα και έμεινε γνωστό ως «Κάστρο του Χλερηνού». Γι αυτό και ο οικισμός κατά τον Μεσαίωνα αναφέρεται ως «Χλερηνός» και εξελίχθηκε κατά τη βυζαντινή εποχή, σε πόλη. Το όνομα «Χλερηνός» προέρχεται πιθανώς από τη λέξη χλωρό, λόγω του κλίματος και της βλάστησης της περιοχής.[3]

 
Άποψη της πόλης της Φλώρινας από το λόφο του Αγίου Παντελεήμονα προς τη δύση

Οθωμανική κυριαρχία Επεξεργασία

Έως την Ελληνική επανάσταση του 1821 Επεξεργασία

Επί Τουρκοκρατίας, η Φλώρινα ήταν τοπικό εμπορικό και βιοτεχνικό κέντρο ενώ η πλειοψηφία των κατοίκων της ήταν Μουσουλμάνοι. Το 16ο αιώνα δρα στην περιοχή ο αρματολός Τσολάκης.[4] Από τη Φλώρινα καταγόταν ο νεομάρτυρας Αγαθάγγελος που μαρτύρησε το 1727 στο Μοναστήρι.[5] Στις αρχές του 19ου αιώνα η Φλώρινα, κείμενη βορείως της νοητής γραμμής που αποτελούσε το βόρειο όριο της συμπαγούς ελληνοφωνίας στη Μακεδονία, ήταν μία νησίδα ελληνογλωσσίας σε μία εν πολλοίς αλλόφωνη ενδοχώρα, που, ως έδρα μητρόπολης όπου λειτουργούσαν ελληνικά σχολεία, δρούσε ως εστία εξελληνισμού των Αλβανών, Βλάχων και Σλάβων που συνέρρεαν από την ύπαιθρο στην πόλη, δίχως, ωστόσο, να εξαλειφθεί η αλλοφωνία.[6] Κατά το 1821, οι Έλληνες ήταν περίπου 80 οικογένειες.[7] Οι Φλωρινιώτες συμμετείχαν στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Σημαντικότερος αγωνιστής, ήταν ο Αγγελίνας που πολέμησε, μεταξύ άλλων, και στην Κρήτη. Φλωρινιώτες επίσης, πολέμησαν στο Μεσολόγγι.[8] Μέλη της Φιλικής Εταιρείας, ήταν οι αδελφοί Λουκάς Νεδέλκος και Νικόλαος Νεδέλκος, καταγόμενοι από την περιοχή της Φλώρινας. Με το ξέσπασμα της Επανάστασης του 1821, οι Οθωμανοί συγκέντρωσαν στην κεντρική πλατεία της πόλης τους 7 σημαντικότερους προκρίτους, και τους κρέμασαν.[9]

Στα μέσα του 19ου αιώνα, η Φλώρινα είναι σημαντικό κέντρο μεταποίησης καπνών, διάσημη για τα καπνοξηραντήριά της.[10]

Εθνικοί Ανταγωνισμοί Επεξεργασία

Ως αποτέλεσμα του εξελληνιστικού ρόλου που διαδραμάτιζε το ελληνικό σχολείο, στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, μεγάλο τμήμα των κατοίκων της Φλώρινας, ιδίως οι νέοι, συνήθιζαν να μιλούν τα ελληνικά και στο σπίτι τους.[11] Το 1881, οι Έλληνες οπλαρχηγοί Ναούμ Κωνσταντινίδης (ή Καραναούμ ή Ορλίνης) και Νάιδος εισέβαλαν με το σώμα τους στην πόλη και απήγαγαν τον Οθωμανό καϊμακάμη (έπαρχο), σε μια προσπάθεια να σταματήσουν οι διώξεις των ανταρτών της Μακεδονικής Επανάστασης του 1878. [12]Μετά τη Μακεδονική επανάσταση του 1878 που είχε αναστατώσει την περιοχή, και την ίδρυση του βουλγαρικού κράτους, άρχισαν να εμφανίζονται στην περιοχή της Φλώρινας, πολυάριθμες βουλγαρικές ένοπλες ομάδες, σταλμένες από τη Βουλγαρία με σκοπό να πιέζουν τους κατοίκους να μεταστραφούν στη Βουλγαρική Εξαρχία.[13] Μάλιστα, όταν το 1885 πήρε τα όπλα και άρχισε να δρα στην περιοχή ο καπετάν Τσανάκας, ως αντίδραση στις βουλγαρικές επιθέσεις, οι οθωμανικές αρχές, παρόλο που η ομάδα ντύνονταν με την τοπική ελληνική φουστανέλα και μιλούσε ελληνικά, ήταν πεπεισμένες ότι επρόκειτο για βουλγαρική ομάδα, που προσπαθούσε να παραπλανήσει τις αρχές ως προς την καταγωγή της. [14] Οι Βούλγαροι, προκειμένου να δελεάσουν τους Έλληνες μαθητές να εγγραφούν στο σχολείο τους, είχαν εισαγάγει και την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, αλλά παρόλα αυτά οι μαθητές του εν λόγω σχολείου ήταν ελάχιστοι κατά το 1883, και συνεχώς μειούμενοι, αφού προσέτρεχαν στα ελληνικά σχολεία της πόλης.[15] Το 1884, η Κοινότητα Φλωρίνης έστειλε επιστολή διαμαρτυρίας προς την Υψηλή Πύλη, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, για τις ψευδείς και παραποιημένες στατιστικές του πληθυσμού που διοχέτευαν εντέχνως οι Βούλγαροι προς τους Ευρωπαίους, και αρκετές είχαν μάλιστα υιοθετηθεί, διατρανώνοντας την ελληνική τους συνείδηση[16]. Κατά την επίσημη οθωμανική απογραφή του 1885, στην υποδιοίκηση (καζά) Φλώρινας οι Έλληνες αποτελούσαν τα 2/3 του συνολικού πληθυσμού, παρόλο που οι Βούλγαροι, με διάφορες μεθοδεύσεις, είχαν κατορθώσει να χαρακτηρίζονται οι σλαβόφωνοι Έλληνες, ως «πατριαρχικοί Βούλγαροι» (ήταν η πρώτη φορά που εισάχθηκαν οι έννοιες «πατριαρχικοί» και «εξαρχικοί», κατ' απαίτηση των Βουλγάρων).[17]

Τα δυσμενή, για τους Βούλγαρους, αποτελέσματα της απογραφής εντατικοποίησαν τις ενέργειές τους και εκμεταλλευόμενοι την αναταραχή που σημειώνονταν στην Ανατολική Ρωμυλία, βρήκαν την ευκαιρία να αποστείλουν εκατοντάδες πολυάριθμα ένοπλα σώματα σε όλη τη Μακεδονία. Στην περιοχή της Φλώρινας, η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη και η βουλγαρική τρομοκρατία σχεδόν παρέλυσε την οικονομική ζωή. Οι οθωμανικές αρχές αναγκάστηκαν να εγκαταστήσουν στη Φλώρινα ισχυρή στρατιωτική δύναμη.[18] Στα τέλη του 1886, αποκαλύφθηκε η μυστική οργάνωση των Ελλήνων της Βορειοδυτικής Μακεδονίας, που δρούσε από το 1867 υπό τον Αναστάσιο Πηχιών, και ξέσπασαν μεγάλες διώξεις κατά των Ελλήνων κατοίκων, τα γνωστά Πηχεωνικά. Στην πόλη της Φλώρινας πολλοί κάτοικοι διώχθηκαν, καθώς από τις ανακρίσεις αποκαλύφθηκε ότι πολλοί Φλωρινιώτες ήταν συνεργαζόμενοι με τη «νέα Φιλική Εταιρεία». Τελικά, συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν αρκετοί Φλωρινιώτες, ενώ ο ιατρός Αργύριος Βούζας εξορίστηκε.[19] Τον Σεπτέμβριο του 1888, ο βοηθός επίσκοπος Μογλενών και Φλωρίνης και Επίτροπος Φλωρίνης, Άνθιμος Πελτέκης, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Φλώρινα, προκειμένου να εγκατασταθεί για το χειμώνα στη Γευγελή, για να εισπράξει τους εκεί φόρους της μητρόπολης. Οι Βούλγαροι εκμεταλλεύτηκαν το κενό που δημιουργήθηκε στην πόλη, προκειμένου να μεταστρέψουν πολλούς κατοίκους στη Βουλγαρική Εξαρχία.[20]

 
Μουσουλμάνες στις όχθες του Σακουλέβα (περ. 1914-1918).

Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα ο συνολικός πληθυσμός της πόλης ανερχόταν σε 9 με 10 χιλιάδες, από τους οποίους τα 3/4 ήταν Μουσουλμάνοι και οι υπόλοιποι Χριστιανοί και Τσιγγάνοι.[21] Το 1890, ο Γάλλος περιηγητής Βικτόρ Μπεράρ επισκέφθηκε την πόλη και ανέφερε πως τα 3/4 των κατοίκων (1.500 σπίτια) ήταν Μουσουλμάνοι (κυρίως Αλβανοί και Σλάβοι προσηλυτισμένοι και περίπου εκατό οικογένειες Τούρκων). Όλοι οι Χριστιανοί, περίπου 500 οικογένειες, ήταν σλαβόφωνοι ελληνόφρονες, που χρησιμοποιούσαν την ελληνική και αυτοπροσδιορίζονταν ως Έλληνες, εκτός από περίπου 200-300 φανατικούς νεοπροσήλυτους Βουλγάρους, που απολάμβαναν της προστασίας της τοπικής οθωμανικής διοίκησης.[22] Κατά τη Μακεδονική επανάσταση του 1896 - 1897, πολλοί Φλωρινιώτες ξεσηκώθηκαν εναντίον των βουλγαρικών ένοπλων σωμάτων, ενώ κατά την άφιξη των σωμάτων των Τάκη Περήφανου (Νάτσιου), Λάζου Βαρζή και Ιωάννη Τσάμη κοντά στην πόλη, προκλήθηκε μεγάλη αναταραχή που οδήγησε στην εγκατάσταση ισχυρού οθωμανικού στρατιωτικού αποσπάσματος 200 ανδρών στην πόλη για την καταστολή της εξέγερσης.[23] Σύμφωνα με αυστριακές στατιστικές του 1897, στην πόλη της Φλώρινας επικρατούσε το ελληνικό στοιχείο.[24] Το 1898, λόγω της συνεχιζόμενης διαμάχης ανάμεσα, από τη μία, των εκπροσώπων της Ελληνικής κυβέρνησης, δηλαδή των προξένων Μοναστηρίου, που προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν τη βουλγαρική ένοπλη βία χωρίς καμία συνεννόηση και συνεργασία με την τοπική Μητρόπολη Μογλενών και, από την άλλη, των μητροπολιτών, οι κάτοικοι είχαν χωριστεί σε δύο αντιμαχόμενες πτέρυγες (φιλομητροπολιτική και αντιμητροπολιτική). Για το λόγο αυτό, ο Μητροπολίτης Ιωαννίκιος Μαργαριτιάδης απέστειλε το ίδιο έτος επιστολή προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αναλύοντας τους προβληματισμούς του για την τεταμένη κατάσταση και μάλιστα, εντός μίας ολοένα και εχθρικότερης προς τους Έλληνες Μητροπολίτες, Οθωμανικής Διοίκησης.[25] Για τον ίδιο λόγο, το ίδιο έτος, ο Μητροπολίτης Πελαγονίας Ιωακείμ Φορόπουλος, απέστειλε επιστολή προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, προτείνοντας να αποσπαστούν τα Μογλενά (Αλμωπία) από τη Μητρόπολη και να δημιουργηθεί μία νέα Μητρόπολη Πρεσπών και Φλωρίνης, ώστε να υπάρξει αποτελεσματικότερη διοικητική οργάνωση, ανταποκρινόμενη στην ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδο. Τελικά, οι προτάσεις του δεν υλοποιήθηκαν.[26]

Την περίοδο 1899 - 1900, οι βουλγαρικές ένοπλες ομάδες στην περιοχή οργάνωσαν μαζικές δολοφονίες Ελλήνων επιφανών ανδρών, μεταξύ των οποίων και ο Φλωρινιώτης Κωνσταντίνος (Κώτσης) Πέτρου.[27] Την ίδια χρονιά, ο αρχηγός των κομιτατζήδων στην περιοχή, Γεώργης Ιβάνωφ (Μάρκος), που γνώριζε άπταιστα ελληνικά, κατάφερε να οργανώσει πυρήνα εντός της πόλης της Φλώρινας, διαδίδοντας ότι στοχεύει στην ελληνοβουλγαρική σύμπραξη, επιδεικνύοντας τα όπλα του που είχε φέρει λαθραία από την Αθήνα[28]. Λόγω της εντεινόμενης βουλγαρικής τρομοκρατίας στον τοπικό πληθυσμό, ο Έλληνας πρόξενος Μοναστηρίου, Σταμάτης Κιουζές Πεζάς, το 1901, πρότεινε τη σύσταση τριμελούς επιτροπής από Φλωρινιώτες για την οργάνωση του αγώνα και τη συγκρότηση ένοπλων ελληνικών σωμάτων[29]. Σε στατιστική της σχολικής χρονιάς 1901/1902, οι Έλληνες μαθητές υπερτερούσαν σαφώς έναντι των Βουλγάρων.[30] Στις αρχές του 1902, οι Βούλγαροι, στα πλαίσια της προπαγάνδας, διέρρευσαν ψευδώς ότι θα εγκατασταθεί στη Φλώρινα Βούλγαρος επίσκοπος, κάτι που προκάλεσε νέα απογοήτευση στον ελληνικό πληθυσμό[31]. Προς επίρρωση των φημών μάλιστα, αντιπρόσωποι της βουλγαρικής κοινότητας Μοναστηρίου ευχαρίστησαν δημόσια τον Βαλή (Περιφερειάρχη) του Βιλαετίου Μοναστηρίου για την ευνοϊκή στάση του Σουλτάνου προς τους Βούλγαρους[32].

Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου του 1902, ο καπετάνιος Κώττας Χρήστου, σε μια προσπάθεια να προσεταιριστεί τον Αναστάς Γιάγκωφ και να τον απομονώσει από τους λοιπούς κομιτατζήδες της ΕΜΕΟ στην περιοχή, σχεδίασε επίθεση, από κοινού με τον Γιάγκωφ, στη Φλώρινα. Η κοινή δράση Κώττα – Γιάγκωφ προκάλεσε την έντονη ανησυχία των Ελλήνων κατοίκων που θεωρούσαν τον Γιάγκωφ, μισητό εχθρό αλλά και την αποστροφή των εκπροσώπων του βουλγαρικού Κομιτάτου. Έτσι, όταν επιχειρήθηκε η επίθεση στη Φλώρινα στα τέλη του πρώτου δεκαπενθήμερου του Σεπτεμβρίου του 1902, πολλοί ήταν εκείνοι, και από τις δυο πλευρές που ήταν καχύποπτοι ως προς το εγχείρημα. Ο Κώττας έστειλε τότε, επιστολή στον Έλληνα γιατρό, Κύρο Καραμπίνα, προκειμένου να καθησυχάσει τους Έλληνες της Φλώρινας και να προετοιμάσει προμήθειες σε τρόφιμα, λόγω της επικείμενης επίθεσης στην πόλη. Η επιχείρηση τελικά απέτυχε γιατί αφενός, η επιστολή δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη, καθώς έπεσε στα χέρια κομιτατζήδων οι οποίοι την κατέστρεψαν και αφετέρου το σχέδιο προδόθηκε στις οθωμανικές αρχές από τον Έλληνα πρόκριτο της Τύρσιας (Τρίβουνο), που δεν έβλεπε με καλό μάτι την εμπλοκή του Γιάγκωφ στις ελληνικές ενέργειες. Επίσης, και ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης φαίνεται να είχε ειδοποιήσει τις οθωμανικές αρχές.[33] Στις αρχές του 1903, ο Νικόλαος (Λάκης) Πύρζας είχε συγκροτήσει μυστική επιτροπή στη Φλώρινα με τους Φλωρινιώτες Γεώργιο Λουκά, Πέτρο Χατζητάση, Αθανάσιο Κοτλάρτζη και Στέργιο Σαπουντζή προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη βουλγαρική βία (το 1904 ως εκπρόσωπος της «Επιτροπής Φλώρινας» στάλθηκε στην Αθήνα και επέστρεψε συνοδεύοντας τον Παύλο Μελά).[34] Στα μέσα του 1903 τα πολυάριθμα βουλγαρικά σώματα που δρούσαν στην περιοχή, στα πλαίσια της προετοιμαζόμενης εξέγερσης, πύκνωσαν τις επιθέσεις τους, ώστε να προκαλέσουν τα οθωμανικά αντίποινα κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Έτσι, στα μέσα του 1903 επιτροπές κατοίκων της Φλώρινας (Ελλήνων και Βουλγάρων) μετέβηκαν στο Μοναστήρι προκειμένου να διαμαρτυρηθούν στους Ευρωπαίους προξένους και να ζητήσουν της προστασίας τους.[35] Κατά την εξέγερση του Ίλιντεν, και Παρά την καταπίεση, ελάχιστοι Φλωρινιώτες συμμετείχαν, γι αυτό και αναφέρονται μόνο δυο αδέρφια από την πόλη της Φλώρινας.[36]

Μακεδονικός Αγώνας Επεξεργασία

 
Προτομή Νικολάου Πύρζα

Στον Μακεδονικό Αγώνα, η πόλη ανέδειξε σημαντικούς οπλαρχηγούς, όπως ο Νικόλαος Πύρζας (1880 - 1947)[37][38] και ο Πέτρος Χατζητάσης,[39][40] ενώ ηγετική μορφή στην περιοχή ήταν ο Ξενοφών Πούσκας.[41][42] Σε απογραφή των πατριαρχικών κατοίκων της πόλης που διενεργήθηκε το 1905 από το Μητροπολίτη Μογλενών και Φλωρίνης Άνθιμο για τον χωρισμό τους σε ενορίες καταγράφονται 406 ελληνορθόδοξες οικογένειες.[43] Από το καλοκαίρι του 1906, η δράση των ελληνικών αντάρτικων σωμάτων καρποφόρησε, και στην πόλη της Φλώρινας, καθώς και στη γύρω περιοχή, σταμάτησαν πλέον να δρούν βουλγαρικές ένοπλες ομάδες. Ταυτόχρονα, η ελληνική εκπαιδευτική δραστηριότητα είχε επικρατήσει πλήρως, παρά την άστοχη παρουσία του Μητροπολίτη Άνθιμου.[44] Τον Ιούλιο του 1907, οι Βούλγαροι δολοφόνησαν τον ιερέα της πόλης παπα-Κωνστάντιο. Σε αντίποινα ο Αρ. Γιαννόπουλος, γραμματέας της Μητρόπολης, σκότωσε τον Βούλγαρο ιερέα παπα-Ηλία. Για την ενέργειά του αυτή, συνελήφθη και εκτελέστηκε από τις οθωμανικές αρχές.[45] Κατά τα έτη 1906 και 1907 οι συγκρούσεις ελληνικών και βουλγαρικών ομάδων στην περιοχή ήταν τόσο έντονες, που οι οθωμανικές αρχές για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση προέβαιναν σε αθρόες συλλήψεις, φυλακίσεις, αλλά και φόνους Χριστιανών. Αυτό προκάλεσε μαζικές μεταναστεύσεις κατοίκων προς τις ΗΠΑ.[46] Στα τέλη του 1907, η οθωμανική καταστολή απέδωσε αποτελέσματα και συνέλαβε πολλούς Έλληνες οπλαρχηγούς και οπλίτες. Έτσι, νέα ένοπλα βουλγαρικά σώματα άρχισαν να δρουν στην περιοχή δολοφονώντας Έλληνες, όπως έγινε με τη δολοφονία του Γεώργιου Στεφάνου στην πόλη της Φλώρινας, στα μέσα Ιανουαρίου του 1908[47].

Απελευθέρωση Επεξεργασία

 
Το δημοτικό συμβούλιο της πόλης (περ. 1920)

Η πόλη απελευθερώθηκε τελικά από τον ελληνικό στρατό στις 7 Νοεμβρίου το 1912.[48]

Το 1936, εκδρομείς από την Αθήνα στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας πληροφόρησαν τη Διεύθυνση Βαλκανικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών ότι στην πόλη της Φλώρινας «η βουλγαρική ομιλείται εις ίσην μοίραν με την ελληνικήν, ανεξαρτήτως ηλικίας» και ότι οι δικηγόροι της πόλης ήταν αναγκασμένοι να τη μαθαίνουν για να είναι σε θέση να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις τους.[49]

Πληθυσμός Επεξεργασία

 
Ο κεντρικός πεζόδρομος της Φλώρινας επί της οδού Παύλου Μελά
Ιστορική εξέλιξη πληθυσμού της Φλώρινας[50]
Έτος Πληθυσμός
1940 12.562 _
1951 12.343 -1,7
1961 12.004 -2,7
1971 11.172 -6,9
1981 12.573 12,5
1991 13.127 4,4
2001 15.265 16,3
2011[51] 17.686 18,9
2021 17.188 -2,82

Στην πόλη υπάρχουν λιγοστοί δίγλωσσοι κάτοικοι οι οποίοι ομιλούν τοπική διάλεκτο που κατατάσσεται στη σλαβομακεδονική γλώσσα,[52][53] η οποία αποκαλείται και «ντόπικα»[54] ή «σλαβική διάλεκτος».[55][56] Στη Φλώρινα εδρεύει το κόμμα Ουράνιο Τόξο που εκπροσωπεί την ομάδα των Σλαβομακεδόνων. Το κόμμα αυτό στις Ευρωεκλογές του 2009 κατάφερε να αποσπάσει 36 ψήφους.[57] Τον Σεπτέμβριο 1995 τα γραφεία του κόμματος δέχτηκαν επίθεση με αφορμή μια επιγραφή του ονόματος του κόμματος «Ουράνιο Τόξο» στη σλαβομακεδονική γλώσσα.[58] Δικαστική δίωξη είχε δεχτεί και ο Σιδηρόπουλος ο οποίος δήλωνε εθνικά Σλαβομακεδόνας και μαζί με άλλους προσπάθησε να ιδρύσει το σωματείο «Στέγη Μακεδονικού πολιτισμού», το 1990 στη Φλώρινα.[59] Οι δύο υποθέσεις έφτασαν μέχρι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων όπου η Ελλάδα καταδικάστηκε δύο φορές (γνωστές ως «υπόθεση Σιδηρόπουλου» και υπόθεση «Ουράνιου Τόξου»).[58][59]

Κλίμα Επεξεργασία

 
Χειμώνας στη Φλώρινα

Το κλίμα της Φλώρινας είναι το ψυχρότερο της Ελλάδας λόγω της εσωτερικής θέσης της και του υψομέτρου. Με μέση ετήσια θερμοκρασία μόλις 12 °C και τις ελάχιστες θερμοκρασίες τους χειμερινούς μήνες να αγγίζουν συχνά τους -10 °C, η Φλώρινα αποτελεί την πιο παγωμένη πόλη της Ελλάδας. Οι βροχοπτώσεις είναι γενικά μέτριες, τα καλοκαίρια ήπια και οι χιονοπτώσεις συχνές τους χειμερινούς μήνες. Η υψηλότερη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί είναι 40,8 °C και η χαμηλότερη -25,1 °C[60].

Κλιματικά δεδομένα Φλώρινας (1961-1997)
Μήνας Ιαν Φεβ Μάρ Απρ Μάι Ιούν Ιούλ Αύγ Σεπ Οκτ Νοε Δεκ Έτος
Μέση Μέγιστη °C (°F) 4.6 7.3 11.8 16.7 22.0 26.2 28.8 28.7 25.2 19.0 12.1 6.3 17,4
Μέση Μηνιαία °C (°F) 0.5 2.7 6.7 11.6 16.8 21.0 23.1 22.5 18.4 12.6 7.0 2.2 12,1
Μέση Ελάχιστη °C (°F) −3.5 −1.7 1.3 5.1 9.2 12.5 14.4 14.2 11.2 6.9 2.5 −1.6 5,9
Υετός mm (ίντσες) 57,6 52,3 57,9 57,9 58,9 37,3 34 31 41,1 62,1 69,4 86,2 645,7
υγρασίας 82.1 78.1 70.9 64.0 63.4 59.8 57.4 58.3 63.9 72.1 78.7 81.8 69,2
Μέσες ημέρες κατακρημνίσεων 12 12 12.3 11.3 11.2 7.4 6.1 5.8 6.1 8.4 10.8 12.9 116,3
Πηγή: Greek National Weather Service [2]

Αξιοσημείωτο είναι το φαινόμενο της 'παγωμένης ομίχλης'(γνωστό στην περιοχή ως σινιάκι), που παρατηρείται κατά κανόνα τους χειμερινούς μήνες και, συνήθως, τον Ιανουάριο. Πρόκειται για ένα πυκνό πέπλο ομίχλης το οποίο καλύπτει την πόλη της Φλώρινας και το ευρύτερο λεκανοπέδιο Φλώρινας - Μοναστηρίου, γνωστό και ως η κοιλάδα της Πελαγονίας. Το φαινόμενο μπορεί να διαρκέσει ακόμη και για αρκετές εβδομάδες(ιδιαίτερα αν επικρατεί άπνοια) και έχει ως αποτέλεσμα πέραν της πολύ χαμηλής ορατότητας, τη διατήρηση της θερμοκρασίας ακόμη και στο κέντρο της πόλης κάτω από τους 0 °C καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας(ολικός παγετός), την ίδια ώρα που σε περιοχές που απέχουν μόλις λίγα χιλιόμετρα και βρίσκονται εκτός του λεκανοπεδίου η θερμοκρασία μπορεί να είναι αρκετούς βαθμούς υψηλότερη.[61][62]

Στις 18 Ιανουαρίου 2012 καταγράφηκε η χαμηλότερη θερμοκρασία στο σταθμό της Ε.Μ.Υ. (-25,1 °C)[63] με αρκετές αναφορές, ωστόσο, στον τοπικό τύπο για θερμοκρασίες σε χωριά του δήμου που άγγιξαν τους -32 °C, χωρίς όμως να έχει υπάρξει επίσημη καταγραφή τέτοιας θερμοκρασίας. Ο σταθμός του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών στην πόλη σημείωσε μία μέρα νωρίτερα θερμοκρασία -22,2 °C, ενώ ο ίδιος σταθμός κατέγραφε συνεχώς ελάχιστες θερμοκρασίες κάτω από -20 °C από τις 16/1/12 έως και τις 19/1/12, με τη μέση μέγιστη θερμοκρασία για τον μήνα Ιανουάριο μόλις -0,6 °C, και με την επικράτηση επί 13 συνεχόμενες ημέρες συνθηκών ολικού παγετού[64] (θερμοκρασία μικρότερη των 0 °C ολόκληρο το 24ωρο). Η παραπάνω κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, κατόπιν αιτήματος του δημάρχου Φλώρινας, να κηρύξει στις 16/1/12 τον δήμο Φλώρινας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης πολιτικής προστασίας, λόγω των πολικών θερμοκρασιών αλλά και των έντονων χιονοπτώσεων που επικρατούσαν επί μέρες.[65]

Τουρισμός Επεξεργασία

 
Νεοκλασικά κτίσματα κατά μήκος του ποταμού Σακουλέβα
 
Το κτίριο του Δημαρχείου της πόλης

Το ιδιαίτερα πλούσιο φυσικό τοπίο του νομού καθώς και οι προσπάθειες σημαντικών Φλωρινιωτών έδωσαν την ευκαιρία στη Φλώρινα να αναπτυχθεί μέσα από προγράμματα προώθησης του οικοτουρισμού, εκμεταλλευόμενοι κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Κοινοτικού πλαισίου στήριξης.

Θεωρείται πόλη των καλλιτεχνών, διαθέτοντας δεκάδες ζωγράφους, ποιητές και μουσικούς, επαγγελματίες και ερασιτέχνες.[εκκρεμεί παραπομπή] Το χιονοδρομικό κέντρο του Πισοδερίου βρίσκεται στη θέση Βίγλα, 24 χιλιόμετρα από την πόλη της Φλώρινας. Έχει δημιουργηθεί ένα αξιόλογο σαλέ και 10 πίστες εξυπηρετούν τους επισκέπτες. Η Φλώρινα έχει πολλούς τουρίστες το καλοκαίρι αλλά ακόμα περισσότερους τον χειμώνα. Το καλοκαίρι γίνονται πολλές εκδηλώσεις από χορευτικά, συλλόγους, ζωγράφους, χορωδίες και μουσικούς.

Στα μέσα Αυγούστου 2016 δόθηκε σε λειτουργία ο ανακαινισμένος Ζωολογικός Κήπος Φλώρινας, ο οποίος κοσμεί την πόλη από το 1967.[66]

Σύλλογοι Επεξεργασία

  • Ο Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Φλώρινας «Ο Αριστοτέλης» (Φ.Σ.Φ. «Ο Αριστοτέλης»), είναι ένας εκ των παλαιότερων συλλόγων της πόλης με χρονολογία ίδρυσης 1941. Ο σύλλογος ιδρύθηκε με σκοπό την πολιτιστική αντίσταση στην τριπλή κατοχή Ιταλών, Γερμανών, Βουλγάρων και τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πνεύματος στους Φλωρινιώτες. Τα πρώτα τμήματα που δημιουργήθηκαν μέσα στους κόλπους του «Αριστοτέλη» ήταν η Μικτή Χορωδία Ενηλίκων και η πρώτη παιδική χορωδία της Φλώρινας. Στην πορεία ο σύλλογος έκλεισε για ελάχιστο χρόνο αφού ο μαέστρος της μικτής χορωδίας Θεόδωρος Θωμαΐδης κρεμάστηκε από τους Γερμανούς κατα τη διάρκεια της κατοχής. Λίγα χρόνια αργότερα ο σύλλογος θα ανοίξει ξανά. Συμμετέχει ενεργά στην πολιτιστική-αθλητική ζωή της πόλης και της χώρας γενικότερα με μια ποικιλία τμημάτων.
  • Ο σύλλογος Λύκειο Ελληνίδων Φλώρινας που έχει ομάδες χορευτικού (παιδιών και ενηλίκων) και ομάδες ζωγραφικής.
  • Ο Ο.ΞΙ.Φ. (Όμιλος Ξιφασκίας Φλώρινας) με διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Εξωτερικό[67]
  • Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πληροφορικής Φλώρινας (Σ.Ε.Π.Φ.)] που ιδρύθηκε το 2000.[68]


Θρησκεία Επεξεργασία

 
Ο καθεδρικός ναός

Σημαντικότατο έργο είχε επιτελέσει ο μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας π. Αυγουστίνος Καντιώτης, ο οποίος στην περίοδο του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου πραγματοποιούσε γύρω στα 3.000 συσσίτια καθημερινώς. Επί Μητροπολίτου Αυγουστίνου κτίστηκε, ακόμη, ένας μεγάλων διαστάσεων σταυρός στην κορυφή του λόφου Αγίου Παντελεήμονα, που δεσπόζει πάνω από την πόλη. Ωστόσο, ο τοπικός ιεράρχης είχε κατά καιρούς προβεί σε ακραίες ενέργειες, όπως ο αφορισμός του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου, κατά το διάστημα των εκεί γυρισμάτων της ταινίας «Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού».

Ο Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Θεόκλητος, είχε διατελέσει Πρωτοσύγκελος κατά την περίοδο της διακονίας του μακαριστού Αυγουστίνου. Σημερινός Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ειρηναίος.

Η πόλη της Φλώρινας έχει πέντε ναούς. Ο καθεδρικός ναός, όπως και ο προστάτης της πόλεως, είναι ο Άγιος Παντελεήμονας, ενώ οι υπόλοιποι ναοί είναι ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος, ο Άγιος Νικόλαος και η Αγία Παρασκευή. Η 27η Ιουλίου, γιορτή του Αγίου Παντελεήμονος, θεωρείται αργία για την πόλη.

Πολιτισμός Επεξεργασία

Τα σημαντικότερα πολιτιστικά ιδρύματα της πόλης είναι:

 
Εκθέματα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας
«Λυτός, παραδοσιακός χορός Φλώρινας
  • Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας
  • Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας
  • Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Φλώρινας «Βασιλικής Πιτόσκα» : ιδρύθηκε το 1984, από δωρεά του Γεωργίου Πιτόσκα, στη μνήμη της κόρης του Βασιλικής. Η βιβλιοθήκη διατηρεί δυο παραρτήματα, στο Αρμενοχώρι και στη Παλαίστρα. Η συλλογή της αποτελείται από 53.000 αντίτυπα και περιλαμβάνει ιστορικά βιβλία που αφορούν τον τόπο και αποτελούν μοναδικά και χρήσιμα τεκμήρια για έναν ερευνητή της τοπικής ιστορίας. Επιπρόσθετα, διαθέτει αρχεία με σπάνιο και πολύτιμο υλικό όπως τα χειρόγραφα πολιτικών προσωπικοτήτων και λογοτεχνών της ευρύτερης περιοχής της Φλώρινας. Η βιβλιοθήκη από το 1987 έχει αναπτύξει εκδοτική δραστηριότητα με ανατυπώσεις παλαιών και δυσεύρετων βιβλίων και με νέες μελέτες που αφορούν τη Φλώρινα και την ευρύτερη περιοχή της.[69]
  • Λαογραφικό Μουσείο της «Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας» [70]
  • Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Φλωρίνης «Ο Αριστοτέλης» [71]
  • Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας[72]

Αρχιτεκτονική-Σημαντικά κτίρια Επεξεργασία

 
Μέγαρο «Ι. Ρώμπαπα», 1928, Αρχιτέκτων Γεώργιος Κουρζούπος, Οδός Τυρνόβου & Παύλου Μελά, Φλώρινα

Στην πόλη της Φλώρινας εργάστηκαν πολλοί αξιόλογοι αρχιτέκτονες ή μηχανικοί όπως: Γεώργιος Κουρζούπος, Αριστοτέλης Μελετίου, Γεώργιος Καμπανέλλος, Δημήτριος Τούσης, Ζοζέφ Πλεμπέρ[73],

  •  
    Κατοικία στη Λεωφόρο Ελευθερίας 83, Αρχές 20ου αιώνα, Φλώρινα
    Κατοικία στη Λεωφόρο Ελευθερίας 83, Έτος κατασκευής πριν το 1912, Φλώρινα[73]
  •  
    Βίλα Σαπουντζή (Δημήτριος Τούσης, 1920), Λεωφ. Ελευθερίας 53-55, Φλώρινα
    Βίλα Σαπουντζή, Έτος κατασκευής 1920, Αρχιτέκτων Δημήτριος Τούσης, Λεωφ. Ελευθερίας 53-55, Φλώρινα
  • Ξενοδοχείο «Διεθνές», Έτος κατασκευής 1924, Μηχανικός Αριστοτέλης Μελετίου, Μεγάλου Αλεξάνδρου 78 (Ναούσης & Πρεσπών), Φλώρινα[73]

Έθιμα Επεξεργασία

Στην πόλη της Φλώρινας αλλά και στα γύρω χωριά, τις παραμονές των Χριστουγέννων τα μεσάνυχτα 23 προς 24 Δεκεμβρίου οι κάτοικοι ανάβουν φωτιές σε δεκάδες γειτονιές και συνοικίες της πόλης, με μεγαλύτερη και δημοφιλέστερη τη φωτιά Χαμάμ. Οι φωτιές αυτές ανάβονται στις γειτονιές με ξύλα από το βουνό, κυρίως κέδρα, που κάνουν θόρυβο όταν καίγονται και θεωρείται ότι διώχνουν τα κακά πνεύματα με την προετοιμασία να ξεκινά πολύ καιρό πριν, ενώ παλαιότερα συνηθιζόταν και το κλέψιμο ξύλων μεταξύ των ομάδων - γειτονιών κάθε φωτιάς, ως μέρος του εθίμου. Γύρω από τις φωτιές στήνεται γλέντι και φαγοπότι με παραδοσιακά εδέσματα στο οποίο συμμετέχουν όλοι οι κάτοικοι καθώς και πολλοί τουρίστες που επισκέπτονται την πόλη τις ημέρες εκείνες.[75]

Το έθιμο έχει πιθανόν τις ρίζες του σε προχριστιανικές παγανιστικές τελετές, όμως στις μέρες μας είναι άρρηκτα συνυφασμένο με τη φωτιά που άναψαν οι βοσκοί για τον νεογέννητο Χριστό.[76]

Εκπαιδευτικό Σύστημα Επεξεργασία

Στη Φλώρινα υπάρχουν 10 νηπαιγωγεία και ένα ειδικό, έξι δημοτικά και ένα ειδικό, τρία γυμνάσια, εκκλησιαστικό γυμνάσιο-λύκειο, εσπερινό γυμνάσιο, τρία γενικά λύκεια, ΕΠΑΛ, εσπερινό επαγγελματικό λύκειο και εσπερινό λύκειο.

Στην πόλη εδρεύουν οι παρακάτω σχολές και τμήματα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας:[77]:

  • Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης (Σχολή Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών)
  • Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών (Σχολή Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών)
  • Τμήμα Ψυχολογίας (Σχολή Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών)
  • Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών (Σχολή Καλών Τεχνών)
  • Τμήμα Γεωπονίας (Σχολή Γεωπονικών Επιστημών)

Συγκοινωνία Επεξεργασία

Στη Φλώρινα για τις διαδρομές εντός πόλεως διατίθενται αστικά λεωφορεία,ενώ υπάρχει και η δυνατότητα να κληθεί ταξί. Άνετη είναι η μετακίνηση πεζή ή με ποδήλατο, καθώς διαθέτει ποδηλατοδρόμους. Για μετακινήσεις εκτός πόλεως, δρομολόγια πραγματοποιούνται με τα Κ.Τ.Ε.Λ. Ν.Φλώρινας, εντός και εκτός Νομού (από-προς: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Λαμία, Ιωάννινα, Έδεσσα, Γιαννιτσά, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα, Καστοριά, Γρεβενά)[78]. Επίσης, η Φλώρινα διαθέτει Σιδηροδρομικό Σταθμό που τη συνδέει με τρία δρομολόγια ημερησίως με τη Θεσσαλονίκη. Η πόλη δεν διαθέτει αεροδρόμιο αλλά εξυπηρετείται από τα αεροδρόμια της Καστοριάς, της Κοζάνης και της Θεσσαλονίκης.

Η πρόσβαση στην πόλη της Φλώρινας με αυτοκίνητο από επιλεγμένα αστικά κέντρα μπορεί να πραγματοποιηθεί ως εξής:

  • Αθήνα, Λαμία, Λάρισα: Μέσω του Α1 (ΠΑΘΕ) έως τον κόμβο Κλειδιού, είσοδο στην Εγνατία Οδό δυτικά προς Κοζάνη και έξοδο στον Α27 προς Φλώρινα.
  • Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη: Μέσω της Εγνατίας Οδού προς Κοζάνη και έξοδο στον Α27 προς Φλώρινα, ή μέσω της Εθνικής Οδού 2 προς Γιαννιτσά, Έδεσσα, Φλώρινα.
  • Ιωάννινα: Μέσω της Εγνατίας Οδού ανατολικά προς Κοζάνη και έξοδο στον Α27 προς Φλώρινα.
  • Πάτρα: Μέσω της Ιονίας Οδού βόρεια, είσοδο στην Εγνατία Οδό ανατολικά προς Κοζάνη και έξοδο στον Α27 προς Φλώρινα.

Σημαντικές προσωπικότητες Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Wellcome to Florina, Η ελληνιστική πόλη στον λόφο του Αγίου Παντελεήμονα, στην πόλη της Φλώρινας[νεκρός σύνδεσμος]
  2. [1] Αρχειοθετήθηκε 2017-04-24 στο Wayback Machine. Δ. Κ. Σαμσάρης, Ιστορική γεωγραφία της ρωμαϊκής επαρχίας Μακεδονίας (Το τμήμα της σημερινής Δυτικής Μακεδονίας), Θεσσαλονίκη 1989 (Έκδοση Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών), σ. 197-199. ISBN 960-7265-01-7.
  3. «Η ιστορία της πόλης». www.cityoflorina.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2022. 
  4. Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Φλώρινας - Ιστορία
  5. Αντ.Μάρκου, Αναρτήθηκε από Καθηγητής. «ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2022. 
  6. Κολιόπουλος 2003, σελ. 16, 80-1, 104.
  7. Ρωμαίος, Κ. «ΕΛΛΑΣ», τόμος 2ος, σελ 492, εκδ. Γιοβάνη.
  8. Λάζαρος Αν. Μέλιος, Από την Ιστορία της Φλώρινας, 1998
  9. Διαδικτυακές πύλες, Δήμος Φλώρινας, Η ιστορία της πόλης
  10. Νεότερη ιστορία της Μακεδονίας 1830-1912, Κωνσταντίνος Απ. Βακαλόπουλος, Εκδόσεις Αντώνιου Σταμούλη, Θεσσαλονίκη 2000, σσ. 164, 188
  11. Κολιόπουλος 2003, σελ. 91.
  12. Νεότερη ιστορία της Μακεδονίας 1830-1912, Κωνσταντίνος Απ. Βακαλόπουλος, Εκδόσεις Αντώνιου Σταμούλη, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 64
  13. Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος, Ο βόρειος ελληνισμός κατά την πρώιμη φάση του Μακεδονικού αγώνα 1878-1894, Εκδόσεις Σταμούλη, 2004, σσ. 53, 79
  14. Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος, Ο βόρειος ελληνισμός κατά την πρώιμη φάση του Μακεδονικού αγώνα 1878-1894, Εκδόσεις Σταμούλη, 2004, σελ. 53
  15. Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος, Ο βόρειος ελληνισμός κατά την πρώιμη φάση του Μακεδονικού αγώνα 1878-1894, Εκδόσεις Σταμούλη, 2004, σελ. 129
  16. Νεότερη ιστορία της Μακεδονίας 1830-1912, Κωνσταντίνος Απ. Βακαλόπουλος, Εκδόσεις Αντώνιου Σταμούλη, Θεσσαλονίκη 2000, σσ. 222, 223
  17. Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος, Ο βόρειος ελληνισμός κατά την πρώιμη φάση του Μακεδονικού αγώνα 1878-1894, Εκδόσεις Σταμούλη, 2004, σελ. 144
  18. Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος, Ο βόρειος ελληνισμός κατά την πρώιμη φάση του Μακεδονικού αγώνα 1878-1894, Εκδόσεις Σταμούλη, 2004, σελ. 153
  19. Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος, Ο βόρειος ελληνισμός κατά την πρώιμη φάση του Μακεδονικού αγώνα 1878-1894, Εκδόσεις Σταμούλη, 2004, σσ. 234, 242
  20. Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος, Ο βόρειος ελληνισμός κατά την πρώιμη φάση του Μακεδονικού αγώνα 1878-1894, Εκδόσεις Σταμούλη, 2004, σελ. 274
  21. Ντίνας 2008, σελ. 230-1
  22. Bérard, Viktor (1893). La Turquie et l'hellénisme contemporain. Παρίσι: Félix Alcan. σελ. 307. , Hart 2006, σελ. 314
  23. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σσ. 111, 112
  24. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 73
  25. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 23
  26. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 69
  27. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σσ. 158, 159
  28. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 164
  29. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 27
  30. Νεότερη ιστορία της Μακεδονίας 1830-1912, Κωνσταντίνος Απ. Βακαλόπουλος, Εκδόσεις Αντώνιου Σταμούλη, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 240
  31. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 29
  32. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 143
  33. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σσ. 317, 318
  34. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 343
  35. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 214
  36. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Εθνοτική Διαπάλη στη Μακεδονία (1894 – 1904), Η Μακεδονία στις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 275
  37. ΓΕΣ, Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Ο Μακεδονικός Αγών και τα εις Θράκην Γεγονότα, Αθήνα 1979, σσ. 147, 149, 150
  38. Douglas Dakin, The Macedonian Struggle, Αθήνα 1985, σσ. 65, 67.
  39. ΓΕΣ, Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Ο Μακεδονικός Αγών και τα εις Θράκην Γεγονότα, Αθήνα 1979, σ. 115.
  40. Αρχείο Διεύθυνσης Εφέδρων Πολεμιστών, Αγωνιστών, Θυμάτων, Αναπήρων, Αρχείο Μακεδονικού Αγώνα, φ. Χ-137.
  41. Επετηρίς Αγωνιστών Μακεδονικού Αγώνος 1903-1909, αύξων αριθμός 3497.
  42. Αφανείς, γηγενείς Μακεδονομάχοι, επιστημονική επιμέλεια Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος, χορηγός Νικόλαος Μάνος, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2008, σ. 179
  43. Ντίνας 2008, σελ. 227, 230, 246-8
  44. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Ο ένοπλος αγώνας στη Μακεδονία 1904-1908, εκδόσεις Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σσ. 210, 211
  45. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Ο ένοπλος αγώνας στη Μακεδονία 1904-1908, εκδόσεις Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 306
  46. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Ο ένοπλος αγώνας στη Μακεδονία 1904-1908, εκδόσεις Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 311
  47. Κωνσταντίνος Αποστόλου Βακαλόπουλος, Ο ένοπλος αγώνας στη Μακεδονία 1904-1908, εκδόσεις Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 1999, σελ. 350
  48. «Η απελευθέρωση της Φλώρινας (7 Νοεμβρίου 1912)». Θέματα Ελληνικής Ιστορίας. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2022. 
  49. Καράβας, Σπύρος (2014). Μυστικά και παραμύθια από την ιστορία της Μακεδονίας. Αθήνα: Βιβλιόραμα. σελίδες 428–9. 
  50. http://dlib.statistics.gr/portal/page/portal/ESYE/categoryyears?p_cat=10007862&p_topic=10007862
  51. «Απογραφή Πληθυσμού-Κατοικιών 2011» (PDF). Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2017. 
  52. M. Danforth, Loring (1995). The Macedonian Conflict: Ethnic Nationalism in a Transnational World. Princeton University Press. σελ. 116. ISBN 0-691-04357-4. 
  53. Keith Brown, Sarah Ogilvie (2009). Concise Encyclopedia of Languages of the World. Elsevier. σελ. 664. ISBN 978-0-08-087774-7. 
  54. Η απαγορευμένη γλώσσα - Κρατική καταστολή των σλαβικών διαλέκτων στην ελληνική Μακεδονία. Τάσος Κωστόπουλος
  55. «Χρήστος Μανδατζής, διδάκτωρ ιστορίας, επιστημονικός συνεργάτης του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (ΕΛΙΑ) Θεσσαλονίκης, Η μετανάστευση από τη Μακεδονία». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Νοεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2010. 
  56. «Δημήτριος Ε. Ευαγγελίδης, Το γλωσσικό ιδίωμα των γηγενών σε περιοχές της Μακεδονίας». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2010. 
  57. Εκλογικά τμήματα πόλεως Φλωρίνης: από το 131 έως το 150 Εκλογικό τμήμα. Αποτελέσματα ανά τμήμα:Ε.Τ. 131, Ε.Τ. 132, Ε.Τ. 133, Ε.Τ. 134, Ε.Τ. 135, Ε.Τ. 136, Ε.Τ. 137, Ε.Τ. 138, Ε.Τ. 139, Ε.Τ. 140, Ε.Τ. 141, Ε.Τ. 142, Ε.Τ. 143, Ε.Τ. 144, Ε.Τ. 145, Ε.Τ. 146, Ε.Τ. 147, Ε.Τ. 148, Ε.Τ. 149, Ε.Τ. 150
  58. 58,0 58,1 Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων-Πρώτο Τμήμα. Υπόθεση Ουράνιου Τόξου και λοιπών κατά Ελλάδας Προσφυγή αριθ. 74989/01.
  59. 59,0 59,1 Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Case of Sidiropoulos and others v. Greece (57/1997/841/1047) 10 Ιουλίου 1998. (pdf) (Αγγλικά)
  60. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2012. 
  61. «Μηνιαίο μετεωρολογικό δελτίο Ε.Α.Α.» (PDF). Ιανουάριος 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 9 Ιανουαρίου 2016. 
  62. «Η Φλώρινα πίσω από την ομίχλη, ΟΛΓΑ ΧΑΡΑΜΗ | Kathimerini». http://www.kathimerini.gr/890539/article/ta3idia/sthn-ellada/h-flwrina-pisw-apo-thn-omixlh. Ανακτήθηκε στις 2017-06-26. 
  63. Α.Ε., tovima.gr — Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη. «tovima.gr - Ο πιο βαρύς χειμώνας όλων των εποχών εφέτος». TO BHMA. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουλίου 2017. 
  64. «Μηνιαίο μετεωρολογικό δελτίο ΕΑΑ Ιανουαρίου 2012» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 9 Ιανουαρίου 2016. 
  65. «Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κηρύχτηκε ο δήμος Φλώρινας!». neaflorina.blogspot.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουλίου 2017. 
  66. 19.08.2016, Εγκαινιάστηκε ο Ζωολογικός Κήπος Φλώρινας
  67. «ΟΞΙΦ - ΟΜΙΛΟΣ ΞΙΦΑΣΚΙΑΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ - FLORINA'S FENCING CLUB». www.oxif.gr. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2016. 
  68. http://sepflorinas.blogspot.com
  69. http://libflorina.gr/
  70. https://museumfinder.gr/item/laografiko-moyseio-leschis-politismoy-florinas/
  71. https://www.adeti.gr/πολιτιστικοί-φορείς/φιλεκπαιδευτικός-σύλλογος-φλωρίνης-«ο-αριστοτελησ»
  72. «Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας – ΛΠΦ». Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2022. 
  73. 73,0 73,1 73,2 73,3 73,4 Ζαρκάδα-Πιστιόλη, Χριστίνα (2003). Η αρχιτεκτονική της Φλώρινας στην περίοδο του μεσοπολέμου,. Διδακτορική Διατριβή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. 
  74. Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, Λίλα (2016). Νικόλαος Ζουμπουλίδης, Ένας σημαντικός αρχιτέκτονας, ένας πολύπλευρος άνθρωπος,. ΔΙΣΙΓΜΑ εκδόσεις. 
  75. «Φλώρινα: Οι φωτιές των Χριστουγέννων, ΟΛΓΑ ΧΑΡΑΜΗ | Kathimerini». http://www.kathimerini.gr/842894/article/ta3idia/sthn-ellada/flwrina-oi-fwties-twn-xristoygennwn. Ανακτήθηκε στις 2017-06-25. 
  76. «Η επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Φλώρινας». www.cityoflorina.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2017. 
  77. «Σχολές & Τμήματα». Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. 2016-02-10. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-03-20. https://web.archive.org/web/20180320170047/https://uowm.gr/education/scholes-tmimata/. Ανακτήθηκε στις 2017-06-26. 
  78. «ΚΤΕΛ Φλώρινας». www.ktelflorinas.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2017. 

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Κολιόπουλος, Ιωάννης Σ. (2003). Η πέραν Ελλάς και οι άλλοι Έλληνες: Το σύγχρονο ελληνικό έθνος και οι ετερόγλωσσοι σύνοικοι χριστιανοί 1800-1912. Θεσσαλονίκη: Βάνιας. 
  • Βιβλίο - Τάσος Κωστόπουλος: Η απαγορευμένη γλώσσα - Κρατική Καταστολή των Σλαβικών Διαλέκτων στην Ελληνική Μακεδονία, Εκδόσεις Βιβλιόραμα, Δ' Έκδοση, Αθήνα 2008, ISBN 978-960-8087-73-6.
  • Ντίνας, Κώστας Δ. (2008). «"Διανομή των ελληνορθόδοξω οικογενειών της πόλεως Φλωρίνης εις τέσσαρας ενορίας": Σχολιασμένη (επαν)έκδοση της απογραφής του ελληνορθόδοξου πληθυσμού της Φλώρινας από τον Μητροπολίτη Μογλενών και Φλωρίνης Άνθιμο». Στο: Μίμης Σουλιώτης. Necati Cumali, 1921-2001: ένας Τούρκος συγγραφέας από τη Φλώρινα. Περίβιβλος 2007: Πρακτικά διεθνούς συνεδρίου, Φλώρινα, 1-3 Ιουνίου 2007 (PDF). Φλώρινα: Βιβλιολογείον / Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, Παιδαγωγική Σχολή και Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών. σελίδες 227–251. 
  • Hart, Laurie Kain (2006). «Provincial Anthropology, Circumlocution, and the Copious Use of Everything». Journal of Modern Greek Studies 24 (2): 307-345. doi:10.1353/mgs.2006.0022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ Επεξεργασία